Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis 
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse

We kregen overtuigende shows van de afsluitende acts op de twee grote podia . Een brede smaak werd geapprecieerd en theater, performance, zelfs zonder een band, vond zijn ingang .

Het Ierse Inhaler rond de zoon van Bono is een graag gezien band in België, en hebben hier in ons landje al een pak concerten achter de rug in hun jonge carrière . Hun melodieuze, aanstekelijke poprock siert met doorbraak ‘my honest face’,  en die lijn hebben ze eenvoudigweg doorgezet …
We wilden ons reppen om Belgische trots in het postmetal genre te zien Amenra (the barn). Amenra rond Colin H.  van Eeckhout en Tim de Gieter (Doodseskader) is iets aparts en klinkt gitzwart door een onheilspellende, dreigende, apocalyptische, meedogenloze wisselende ritmiek; een immense sound, een slepende herhaling tussen dynamiek, explosies , zalvende stemmige melodieën en rustpunten .
De handvol nummers vormen een concept. Amenra is een ondergaan, een beleven, een existentiële ervaring . Het zijn muzikanten, kunstenaars en alchemisten . Net als Swans. De grijze projecties/videos op het achterplan en een Colin die zingt, brult, schreeuwt en zijn lichaam pijnigt door de op en neerwaartse bewegingen. Met Tim als second vocalist , met de grunts , is er nu wat meer breedte en aanvulling.
‘Door de stilte gegrepen’ lezen we nog op het scherm, zeker nu met het ‘de doorn’ album, na de handvol ‘Mass-es’ . In hun bevreemdende, huiverende wereld werden we met o.m. ‘boden’ , ‘plus près de toi’ , ‘de evenmens’, ‘a solitary reign’, en ‘diaken’ gedropt. Mooi dat ze hier konden geprogrammeerd worden; de vroegere talrijke alternatieve festivals verbleekten … .

De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale Merol één van de kleppers. Na de clubconcerten, Pukkelpop en haar  deelname aan de Slimste Mens is België helemaal voor haar gewonnen . Haar Nederlandstalige synth pop is cheeky , slepend, pompend, dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot . Zwoel, sensueel, warm erotiserend door haar verschijning, haar act, haar kledij en haar stem. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met  ‘bendronkenlaatme’ , ‘je vais vite op de campingdisco’ ; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘foefsafari’ en feestgedruis met een meezinggehalte door de singles ‘vol’ , ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’ . Merol is de inzet voor een ‘waan-zin-nig feestje!’

Gabriels is een van die interessante Amerikaanse ontdekkingen die pop , soul , jazz, funk, elektronica, gospel en r&b perfect met elkaar kruist. Een magische sound in een omgedoopte kerk die de barn noemt.
Zij waren hier één van de revelaties op Werchter. De set startte met een krakje hier en daar, maar eenmaal opgelost kon het combo rondom de imposante churchpreacher in tenue, Jacob Lust, zich volledig laten. Ze brengen sfeervolle , groovy wisselende nummers. Lust leek een figuur als Solomon Burke, Gnarls Barkley en heeft een glasheldere, hemelse stem , die vocaal de glasramen kan doen springen .
De brede sound zat ingenieus in elkaar en was sterk. De gospel backing vocalistes gaven nog meer leven in de eucharistieviering . Lust predikt een boodschap van liefde, begrip, kracht, vriendschap voor elkaar, ‘love somebody like you love yourself’ . ‘Be yourself’!
Het publiek voelde zich herenigd met de man & zijn muziek. En die muziek zat vol verrassende wendingen en refereert aan Simply Red  met sterkhouders van hun debuut, ‘angels and queens”, ‘blame’ , ‘glory’ , ‘love and hate in a diffreent time’. Sommigen kregen een forsere beat en hadden een meer swingende groove dan op plaat. ‘Private dancer’ was een eerbetoon aan tante Tina Turner , en ze groeven even in ‘back to life’ van Soul to Soul . ‘One and only’ liet de soul/jazztune meer doorsijpelen en besloot definitief deze afwisselende set van een erg beloftevolle band. Onthou die Gabriels die als een engel over ons neerdaalde.

Portland is groot geworden. Ook al moest frontman Jente Pironet afscheid nemen van second hand Sarah Pepels, die de band verliet na het verschijnen van hun onlangs verschenen tweede plaat ‘departures’. Portland is een liveband, op plaat gevoeliger, innemender dan ooit , live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energiek rockende band die de instrumenten onder spanning houdt. Jente is een entertainer en podiumbeest , hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang.
Portland kwam, zag en overwon .’Sensational’, ‘killer’s mind’ en ‘good girls’ waren verdomd sterke openers , die in de instrumentatie voldoende gepeperd werden. De songs rockten en knalden, zonder aan emotie in te boeten . ‘Deadlines’ werd eerst solo op elektrische gitaar ingezet, ook vocaal,  maar werd gedrongen in een prachtige backing en een poel van gierend werk. Het innemende ‘Aftermath’, vocaal meerstemmig gevoelig ondersteund, sierde door de talrijke gsmlichtjes. ‘Pouring rain’ zette verdriet om in euforie. Sterkte vinden om moeilijke tijden door te komen . Dit optreden en de festivals komende zal Jente deugd doen om alles op een rijtje te plaatsen. Portland deed al belangvolle optredens , drukte z’n stempel op de Belgische scene , maar hier was het extraatje een louterende ervaring …

James Maynard Keenan van Tool, heeft na A Perfect Circle nog een volgende project Puscifer . Ok hier kan hij zijn persoonlijke demonen van zich afwerpen . Het is een muzikaal collectief van samenwerkingen van gerespecteerde muzikanten . Naast de band met een zangeres/actrice, allen mooi in pak en das, zijn er nog paar personages die muziek en performance met elkaar kruisen . Een meeslepende liveshow van een rariteitenkabinet die de gedachtenkronkels van Keenan ten tonele brengen in donker, hoekig, strak  materiaal met een symfonisch randje. De songs kunnen opbouwen, hebben een groove en tempowissels. Door de statische bewegingen van band en personages, refereerden ze aan een soort x-files en kwamen er ook aliens ten berde. De sound heeft zeker iets mee van Keenans bands. Veel shows en plaatwerk is er niet van dit collectief, maar is toch wel aanrader om eens te zien.

Christine and the queens heeft een metamorfose ondergaan. De Franse artieste heeft met Redcar een nieuw alter-ego gecreëerd en wordt aangesproken als een hij . De warme groovende electropop heeft plaats gemaakt voor een theatershow, die de dansers en band opzij heeft geplaatst . Vanavond kregen we de artiest, alleen in een decor van gotische beelden en allerhande attributen als stoelen en een houten trap. Hier werd een soort kortfilm vertoond van zijn ‘paranoia, angels & true love’. Een show met inhoud solo geperformed met zijn danspasjes, zang en een voorgeprogrammeerd geluid van die plaat . Tussenin waren er monoloogjes die de verhalen , nummers aan elkaar regen . Het verhaal van een engel Michael op zoek naar het licht .
Hij kronkelde en hotste heen en weer; hij veranderde dikwijls van outfit , van een grote rode rok naar een naakt bovenlichaam, lange mantel, engelenvleugels , …
Een theatershow van dramatiek  en verlichting , die een operagevoel creëerde … ‘this was a poem by christine and the queens’, iets aparts duidelijk …

Queens of the stone age rond Josh Homme zijn letterlijk herboren en komen aandraven met een nieuwe plaat ‘in times new roman’ die hen in het najaar brengt in het Sportpaleis . Herboren? Ze namen een deugddoende break en spil Joshia was herstellende van kanker. Stof genoeg om over te praten en te zingen. Het concert was één dankbetuiging door het steeds warme onthaal.
Hier zijn ze ooit doorgebroken . De dankjewels van Homme vlogen om de oren .
Weerkerend figuur was Spiderman, één van de fans, die op handen werd gedragen bij het openluchtfestival hier als The queens op bezoek zijn . Er ontstond hoedanook een amicale band tussen band en publiek .
The queens speelden een overtuigend afwisselende set van potige, emotievolle rock , zonder echt hun stoner verleden te verloochenen . Af en toe kon een dansbare move er vanaf bij enkele electrotunes. ‘No one knows’ en ‘the lost art of keeping a secret’ waren binnenkomers en toonden dat ze alvast meer salt’n’pepper hadden dan de Chili Peppers. Ietwat in vaart nam het af , maar nog even broeierig , boeiend klonken ‘my god is the sun’  en ‘the way you used to do’. Energiek, gedreven, meeslepend, groovy, innemend , het passeert allemaal in de anderhalf durende set . Af en toe werd een nieuwtje losgelaten als ‘carnavoyeur’ en ‘paper machete’ (single), potige rockers.
Daarna nam de spanning wat af, maar de goesting , de gedrevenheid , het contact waren er om tegen aan te vliegen en een stone age gevoel te creëren . Het sfeervolle ‘make it wit chu’, met de gekende gevoelige pianotune, werd mooi uitgediept en uitgesponnen . Het was de aanzet van een prachtfinale, ‘little sister’, het nieuwe ‘straight jacket fitting’, met achtergrondzang van het publiek, en ‘go with the flow’ . Magnifiek is en blijft ‘a song for the dead’ die hun roots naar boven stuwt en definitief de set besloot .
The queens weten de verschillende genres mooi met elkaar te vermengen in een best-of . En als we dan toch even terug diep in het verleden graven, ‘feel good hit of summer’ of een ‘regular john’ lusten we graag nog eens in de toekomst. Intussen voelden we een feelgood rocking hart van deze festivalband.

We hadden geen tijd om deze set goed te verwerken , want daar kwam de Spaanse furie Rosalia optreden in een al lang volgelopen barn. Het wervelende spektakel dat eind in december in Vorst nog te zien was, werd hier nog eens overgedaan. Spektakel met een achtkoppig dansensemble die fris, ongedwongen, zwierig om haar heen bewoog. Zij als een toreadora, mee in dit spektakel, zingen en rappen.
De vorige keer waren we al onder de indruk van deze Spaanse wind op Werchter , nu klonk zij met haar dansers even uitgelaten en euforisch. Het leek wel één lange videoclip , die het recentere
album ‘motomami’ in de spotlight plaatste. ‘Fenomenal’ werd gescandeerd , ook al was er geen band te zien , die haar muzikaal ondersteunde. Hier telde de choreografie. Een oogstrelende sensatie, die het materiaal en de hits op jou afvuurde als ‘despecha’, ‘llylm’, ‘malamente’ en ‘cuuuuuuute’. Zomerse flamenco world pop . De hartjes bonkten op ‘hentai’ , waar ze plaats nam achter de piano; wat een emotie met al die gsmlichtjes. Herkenningspuntje was The Weeknds ‘blinding lights’. Redcar deed het sober , Rosalia deed het groots …

Het Britrockende jasje werd aan de haak gehangen op de recente platen van Arctic Monkeys rond Alex Turner, meer crooner/rock’n’roll op z’n James Dean, die een breed geluid laat horen, met meer intimiteit. Vorig jaar op Pukkelpop verdwaalden ze even op dit pad, te cool te flets, maar vanavond was de band scherp, fris, energiek, gedreven , ontspannen, relaxt, gemotiveerd om er leuke rockavond van te maken van maar liefst twintig nummers; en Turner was goedgeluimd, goedlachs en op warme wijze interacteerde hij met z’n publiek. Het was eigenlijk wel lang geleden dat zij nog zo konden overtuigen met een afwisselende boeiende strakke en meeslepende set. Er werd rijkelijk geput uit hun platen en nummers van die laatste twee kregen een krachtiger jasje aangemeten. Check mee met ons de set: sculptures of anything goes/brainstorm/snap out of it/don t sit down cause i ve moved your chair/crying lightning/the view from the afternoon/cornerstone/why d you only call me when you are high/arabella
Met de aanzet van het recentere four out of five/do me a favour/pretty visitors/flourescent adolescent/perfect sense zakte de aandacht , maar gezien Turner er met z’n band een voldoende live touch aan gaf, bleven we mee in hun verhaal.
Do i wanna know/there d better a mirrorball, het sfeervol opbouwende ‘505’ en ‘body paint’ balanceerden tussen introspectie en extravertie en waren de aanzet naar een schitterende close van (‘i wanna be yours’), ‘i bet you look on the dancefloor’ en ‘RU mine’, die traditiegetrouw de AM set besloot .
AM ging er helemaal voor , vlekkeloos was het allemaal niet , daarvoor heeft het laatste werk echt te weinig om handen, maar de muzikale wandeling doorheen hun twintigjarig oeuvre was boeiend genoeg. Een overwinning op Pukkelpop.

Dit was muzikaal een erg sterke en straffe editie. De indeling , de inrichting, de inkleding, de schikking, over alles werd op zich goed nagedacht. Minpunt , hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden . Tot volgend jaar. Cheers.

Organisatie : Live Nation - Rock Werchter