De single “Sunshine Rock” van Bob Mould is de voorloper van het gelijknamige album dat begin volgend jaar uitgebracht wordt. Bob Mould kennen we nog van Hüsker Dü en Sugar en van zijn solowerk. Hij verhuisde in 2015 naar Berlijn en dit is het eerste album sinds de Amerikaan in Duitsland woont.
De nieuwe single sluit aan op dat van Sugar ten tijde van ‘Copper Blue’ en van zijn vorige solo-album ‘Patch The Sky’: veel energie en snelheid en luide gitaren met die typische Mould-sound en -akkoorden. De gitaar overstemt het meeste van de lyrics, maar je weet dat het ondanks de zonnige titel waarschijnlijk niet over bloemetjes en bijtjes zal gaan.
Hoewel … deze single klinkt een stuk minder donker dan de gemiddelde track op ‘Patch The Sky’. Er zitten deze keer wat strijkers in en dat zijn we nog altijd niet gewoon bij Mould’s muziek, maar hier storen ze niet. Ongewoon zomers voor een rabiate treurwilg als Bob Mould. Benieuwd of hij de zon kan laten schijnen over een volledig album.

King Dick is een ongeleid synthpop-projectiel met o.m. roots in de Antwerpse jazz-scène. Als King Dick gaat Wim De Busser aan de slag met vooral eighties-elektronica en stemvervormers en voorts zowat alle elementen van een klassieke rockbandbezetting. Het resultaat op ‘Mean Phases’, het vierde album van King Dick, is een homogeen klinkend knip-en-plakwerk dat in de meest poppy rockmomenten doet denken aan het vroege werk van Beck en Eels.
In de Lage Landen zou ik verwijzen naar Pascal Deweze’s ‘Cult Of Yes’, naar LR Flores ‘Sportsmen In Doubt’ of naar My Baby’s ‘Mounaiki’. Tegenover al die referenties is King Dick op dit album evenwel heel wat naïever, vaak kwajongensachtig en vooral minder gepolijst. Alles wordt bewust lo-fi gehouden en ideeën worden met opzet niet of weinig uitgewerkt, of zo wil King Dick het toch laten overkomen. Alsof je naar een demo luistert die nog een eindmix moet krijgen. Gladde en platgeproducete synthpop hebben we al in overvloed, dat klopt. Maar je moet dus wat stof wegblazen om de pareltjes te zien op ‘Mean Phases’.
Het sterk aan Air schatplichtige “Puppy Love” is zo een pareltje. Eentje dat je bovendien nog redelijk makkelijk als parel herkent. Andere ruwe edelstenen vergen al wat meer aandacht en luisterervaring, zoals single “Prayer” en voorts de psychedelische mantra “Pale White Moon” en “Baby Needs Love”. Hoewel alle elementen aanwezig zijn om dansbaar te zijn, is het in dat verband vaak een verhaal van ‘net niet’ op ‘Mean Phases’.
En ook niet elke track op dit vinylalbum kan helemaal overtuigen. Een paar keer verdenk ik deze Koning Lul ervan dat het concept, de formule van de song belangrijker was dan het resultaat. Maar misschien zie of hoor ik dat volledig verkeerd.

De Amerikaanse band Stop Calling Me Frank is de ultieme reïncarnatie van pubrock, een genre dat nochtans onmiskenbaar Brits is. Zowel in de muziek als in de lyrics is dit één grote ode aan cafébezoek, dronken rockdromen en toogpraat. Hun muziek is die die daar het beste bij past: easy going rock ’n roll zonder veel franjes: beetje rhythm’n blues, beetje punk, beetje rockabilly, beetje soul. De enige vreemde eend in dit verhaal is de saxofoonspeler, die op zijn eentje deze pubrock vijftig extra tinten kleur geeft. Het is het eerste studiowerk van de band in meer dan 30 jaar, terwijl de bandbezetting nauwelijks wijzigde.
Zelf geven ze aan dat ze de mosterd halen bij Stax, Motown, Ramones, the Mighty Mighty Bosstones en the Real Kids. Wij horen vooral echo’s van The Smithereens, The Fratellis, Dr. Feelgood, Eddie & The Hot Rods, Treat Her Right en Morphine (die sax, natuurlijk).
Op het eerste gehoor is dit een album met weinig muzikale ambitie. Pas na een paar luisterbeurten begin je te beseffen hoe vernuftig deze puzzelstukjes aan elkaar hangen en met hoeveel métier dit in elkaar gebokst werd. Eenvoud en efficiëntie zijn de sleutelwoorden: geen noot te veel en net genoeg akkoorden om catchy te zijn. Tegenover die door ervaring aangescherpte compositie-kwaliteiten zijn de lyrics eerder lichtvoetig en de grapjes goedkoop. Liever hadden we hier een tekstschrijver gehad die zich kon meten met Nick Lowe, Warren Zevon of de jonge Elvis Costello, drie namen die in hun vroegste werk niet zo heel ver van de pubrock stonden, maar Stop Calling Me Frank geraakt tekstueel niet verder dan het niveau van Kid Rock, Sheryl Crow en (heel soms) Tenacious D.
De nummers waarop alles op zijn plaats valt, zijn “Gimme Life”, “My Baby Is An Ax Murderer From The State Of Wisconsin”, “Beat That Dog”, “Drinking After Work” en “5.000 Miles”.
Stop Calling Me Frank brengt rock die je het beste kan horen met een frisse pint in je hand. Haal deze band naar Europa voor een tournee langs kleine zaaltjes en grote cafés. Succes verzekerd.

“Lonely Giant” is na “Screens” de tweede single van Uma Chine (ofwel Human Machine). Over de debuutsingle schreven we dat het zomerse, gelaagde en psychedelische elektronoisepop was. Met “Lonely Giant” kunnen we zowel bevestigen als schrappen. Zomers en psychedelisch zijn hier minder van tel. Gelaagd en elektronoisepop blijven over. Het gelaagde zit niet enkel in de muziek, maar nu ook duidelijker in de soms engelachtige driestemmigheid.
Op deze tweede single schuift Uma Chine meer op in de richting van SX en Uncle Wellington. Iets donkerder dus en minder dansbaar.
Ze worden vergeleken met Twin Peaks-componist Angelo Badalamenti en dat duistere en mysterieuze hebben ze nu nog wat dikker in de verf gezet. De sfeer zit goed, alleen kan de songopbouw niet helemaal overtuigen.
https://www.youtube.com/watch?v=fGesRWAYywY

DadaWaves is  de semi-psychedelische popband van singer/songwriter Jasper Stockmans.  De groep zette zich reeds op de kaart met de radiohit “Wise Old Owl” die het goed deed op Radio 1. In afwachting van hun nieuwe album dat in februari 2019 zal verschijnen bij Starman Records is er de nieuwe single “All The People’s Faces”, een intrigerende kampvuur-meezingmantra, die mens en technologie (smartphoneverslaving) op de korrel neemt.
De nieuwe single is misschien net iets minder zomers dan het vorige werk, maar er zitten sterke hints naar de jaren ’70, Beach Boys en Byrds. Sterke arrangementen en kleurrijke, meerlagige melodieën staan in schril contrast met de  satirische lyrics. Retro-dream-psych-pop zo u wil.
Mocht Duyster nog een programma zijn op StuBru, dan zou deze single daar elke week te horen zijn.

‘I bark and a bite’ zingen ze op “Bark And Bite” en zo klinken ze ook, de punkrockers van Los Cinco Felices Cuatro. Laat u niet misleiden door de bandnaam, deze band is wel degelijk Duits. De ‘rare’ naam kwam er enkel na een dronken stemronde over hoe ze de band zouden gaan noemen.
Onversneden Amerikaans-klinkende punkrock met Engelse teksten, dus. Muzikaal zitten ze een beetje in het straatje van hun landgenoten van Leto. Of denk ook aan de zopas herrezen Heideroosjes, No Fun At All, NOFX, Less Than Jake of onze eigen Janez Detd (maar dan bozer).
Niet origineel, maar wel met de juiste dosis energie en de correcte attitude. ‘Don’t teach us how to live’ scanderen ze op “The Beast”. Het is ook allemaal makkelijk te volgen en mee te brullen, maar muzikaal zit dit bijzonder goed in elkaar. Elke track heeft een eigen gezicht en dat is best een prestatie in een genre waarin alles al tienduizend keer eerder gedaan is.
Gelukkig moet de boog niet altijd gespannen staan bij Los Cinco Felices Cuatro. Op “GPS Slut” geven ze de gps-stem van antwoord en op “Want The Cash” geven ze een vette sneer naar rockbands die enkel voor het geld in de business zitten. Zelfs enige zelfreflectie is hen niet vreemd, zoals op “Rock ’n Roll Devours His Children”.
De beste tracks zijn “No Compromise”, “Way Of Life” en “Now”.

De Leuvense poprockband Isadore heeft met "You Say I Won’t" een nieuwe single uit. Zonder echt zelf openlijk naar een andere band te refereren, klinkt Isadore hier heel nineties. Soms dansbaar, maar tegelijk zit er een onderhuidse emotionele laag met coming out-blues in deze song.
Productioneel zit alles helemaal juist. De heldere vocalen zitten mooi vooraan in de mix en bieden een licht zomers tegengewicht voor de donkere dagen die ons deze winter nog wachten. Eens je het onderwerp meehebt, zitten de coming out-emoties heel ‘leesbaar’ in de song.
Mochten ze voor deze “You Say I Won’t” de productionele grenzen nog een beetje verleggen, komen ze bij Isadore in de buurt van Suzanne Vega ten tijde van “In Liverpool” en “Blood Makes Noise”.
Nu de eerste referentie gevallen is, kunnen we toch niet om de nineties- en andere referenties heen: the Beautiful South, Indigo Girls, 10.000 Maniacs, The Cardigans, Heather Nova, Juliana Hatfield, … Het ook al Belgische Feliz zit eveneens een beetje in dit straatje, maar dan in het Nederlands.
In deze single broeit nog heel wat potentieel. Het is aan Isadore om dat tijd te geven om te laten groeien. Intussen is dit een welkome opklaring tussen de grijze winterwolken.

Punkband Bruce bracht eind 2016 nog het uitstekend ontvangen album ‘My Latest Popstar Crush’ uit en daarvoor hebben ze tot in Istanbul promotie gemaakt.
In afwachting van de release van een nieuwe album hebben die van Bruce al een gratis (digitale) single uit. “Captain, We've Lost Bruce” komt uit het gelijknamige album dat in januari van volgend jaar uitgebracht wordt. De single gaat over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en klinkt een beetje als een kruising tussen de Ramones en de Cosmic Psychos, maar ook fans van The Kids of Tommy And The Commies zullen dit weten te smaken.
Bij de single hoort ook een toffe video en die werd opgenomen met Danny Mommens, een naamgenoot van de ex-bassist van Deus en van Vive La Fête.
https://youtu.be/0-NA4CBPHa4

Folktronicaband Uncle Wellington verraste vorig jaar met ‘The Faster I Waltz, The Better I Jive’, een heerlijk herfstig album waarvoor je de aanknopingspunten moest gaan zoeken bij Anne Clark, Balthazar, Oscar & The Wolf en This Mortal Coil.
De meeste van die referenties gaan ook op voor de nieuwe single “Orange Walk”. Alleen werden de artrock-invloeden van Balthazar en Oscar & The Wolf op deze “Orange Walk” ingeruild voor zweterige neo-exotica, een beetje zoals My Baby op hun jongste album. Of denk aan – voor wie oud genoeg is om het zich te herinneren – aan “Zanna” van Anna Domino en Luc Van Acker. Uncle Wellington is in een aantal opzichten een reïncarnatie van de experimentele synthpop waar België in de jaren ’80 internationaal mee scoorde, genre 2 Belgen en Poésie Noire.
“Orange Walk” werd muzikaal opgebouwd rond garifunadrums, nachtelijke noise en overstuurde altviolen. Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus) producete de single. Schreven we over ‘The Faster I Waltz …’ nog dat het ‘donker en mysterieus, maar nooit dreigend’ was, dan mogen we al zeker dat laatste overboord gooien voor “Orange Walk”. Dit is vooral dreigend en daarnaast broeierig als een zwartfilm uit de jaren ‘30. Hopelijk gaat het volgende album in deze richting door.
https://www.youtube.com/watch?v=zDEwh0g2wGk

Punkrock wordt al eens beschouwd als een genre dat je goed vindt tot je twintigste en dat je daarna ontgroeit. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Je kan er ook waardig oud mee worden. Niet dat de Amerikanen van Reno Divorce al bejaard of over datum zijn, maar laten we zeggen dat ze op dit moment plukrijp zijn.
Reno Divorce heeft met ‘Fairweather Friends’ een wel heel leuke EP uit. Deze band staat op het toppunt van zijn kunnen. De beginnersfouten zijn er uit, de ervaring en het touren hebben de overhand genomen. Beter zal het niet meer worden met deze volwassen punkrock.
Muzikaal zit dit dicht in de buurt van The Smithereens, maar ook fans van pakweg Dropkick Murphys zullen dit kunnen smaken. Er zit ook wat rockabilly in en dat komt nog het mooist bovendrijven op “Ana Lee”. Inhoudelijk zijn dit een reeks leuk verpakte levenslessen, zonder het vermanende vingertje. Zo gaat titeltrack “Fairweather Friends” over het soort ‘vrienden’ dat jou meteen laat vallen als het jou net iets minder goed gaat en gaat “Let It Go” erover dat je jezelf je kleine misstappen moet kunnen vergeven.
Eén supertrack op deze EP: “Get The Feeling”. Die zal voor instant happiness zorgen bij elke punkrockfan. Het enige jammere is dat dit een EP met slechts zes tracks geworden is. Met nog twee leuke nummers erbij was het een volledig album. Of moeten we Reno Divorce dankbaar zijn dat ze geen ‘vullers’ toegevoegd hebben?