The Bloodstrings - Deze nieuwe plaat is een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal snappen. Er hoop in vinden voor zichzelf, is dan ook het voornaamste doel dat we voor ogen hebben

The Bloodstrings bracht op midden juni hun nieuwe album ‘Heartache Radio’ uit via Dackelton Records / Broken Silence. Op dit muzikaal en tekstueel zeer diverse album laat het punkabilly viertal zich van een nieuwe kant zien; in plaats van zombies en demonen zijn er politieke, maatschappijkritische, anti-seksistische thema's. De demonen bestaan nog steeds, maar ze zijn niet meer te horen. De demonen bestaan nog steeds, maar ze leven in ons, onze maatschappij en onze geesten en houdingen. Maar het gaat ook over de thema's die we kennen uit de The Bloodstrings: liefde, depressie en alcohol: het verlangen om uit te breken. Het emotionele en persoonlijke deel van dit album raakte ons diep, het voelde alsof ze niet alleen hun eigen verhaal vertellen, maar ook dat van mij en iedereen die worstelt met hun gevoelens. Daar wilden we meer over weten, dus hadden we een heel leuk gesprek met Celina en Nick, die ook spraken over de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn begonnen in 2009 ... Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Celina: In 2009 waren we nog niet zo serieus met de band bezig, we hadden gewoon lol. Later voegden drummer Patrick en gitarist Manni zich bij ons, in het begin speelden we gewoon mee, maar later wilden we meer doen met deze band.
Nick: Ik denk dat we het idee voor de band reeds bestond in 2009, maar toen waren we nog niet echt een band. Tot 2013 of zo. Ik herinner me dat we rond 2012/2013 in een lokale bar optraden en dat mensen tegen ons zeiden, dit is eigenlijk best goed, jullie gaan er iets mee doen... dat is het moment dat we ook  meer met deze band en de muziek begonnen te doen.

Qua muziekstijl mixen jullie rockabilly met punk, hoe zijn jullie daar in verzeild geraakt? Wat was jullie inspiratie?
Celina: Ik denk dat het eerder het tegenovergestelde is, punkrock met wat Rockabilly elementen. Nick begon met het idee, eerlijk gezegd omdat hij graag upright bass speelde, hij was zo gepassioneerd om bas te spelen. We hielden van veel rockabillybands die die staande bas gebruikten en we dachten dat dat iets voor ons kon zijn. We houden van bands als HorrorPops en dat soort bands. We wilden zeker zoiets doen, maar we realiseerden ons ook dat we allemaal van punkrock houden. Dat is gewoon iets van toen we nog kinderen waren.

In juni kwam jullie volgende album uit, is het jullie tweede of niet? Er bestaat wat verwarring over …
Nick: Eigenlijk is dit  het derde album, we hebben een album gemaakt in 2014 maar het is moeilijk om daar kopieën van te krijgen. We hebben ons debuut uitgebracht in 2017, dus ja, het is nu eigenlijk ons derde album.

Ik vond de stijl van dat tweede album goed, maar deze keer gaan jullie een compleet andere kant op lijkt het, wat ik ook goed vind. Wat is volgens jou het verschil tussen de andere albums en dit nieuwe album?
Nick: er zijn twee grote verschillen, muzikaal hebben we altijd gedaan wat we wilden doen. Voor dit album zit er een ander gitaargeluid in. De songwriting is wat veranderd, ik kan het niet beschrijven.
Celina: Maar ik kan het wel... de songwriting in het verleden was meer fictief, weet je, en nu doen we meer eerlijke onderwerpen. Het is belangrijk dat we onze persoonlijke gevoelens uitdrukken.
Nick: Dat is waar, ons eerste album was erg fictief, het ging over Zombies en monsters en zo, weet je. Dat is tot daar aan toe, maar het was niet meer onze stijl. Met het tweede album hebben we er wat persoonlijke elementen in gestopt. Dingen over wat ons overkomt, emotioneel aan. Dit album gaat meer over sociaal politieke onderwerpen. Het meeste komt van verschillende engelen.
Celina: de pandemie heeft ons echt aan het denken gezet …

Was de pandemie duidelijk een inspiratie? Kun je je persoonlijke verhaal vertellen?
Nick: Ja, de pandemie gaf ons wat meer politieke perspectieven. Die waren er natuurlijk al, maar sinds de pandemie zijn politieke en sociale onderwerpen in ieders gedachten. Het zette ons aan het denken, de pandemie, elke muzikant zal je dat vertellen, maakte het meer mogelijk om te focussen op het schrijven van liedjes.
Celina: Tijdens de pandemie kreeg ik ook te maken met een depressie, en ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren. Het nummer 'Don't Die' gaat over de mensen die we verloren in die tijd, een goede vriendin van mij die een einde aan haar leven maakte bijvoorbeeld. We kennen drie mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt. Het doet iets met je, als persoon. We wilden dat gevoel uitdrukken in dit ene nummer.

Het is inderdaad een heel persoonlijk verhaal, maar wat me het meest raakt is dat jullie het verhaal van mijn leven vertellen, en aan iedereen die naar dat nummer luistert, geeft het een beetje hoop dat we niet alleen zijn in ons lijden.
Je maakt een statement. Een heel persoonlijke, als je je hart te veel openstelt kun je soms kritische stemmen krijgen, zeker op sociale media, schrikt dat je niet af?
Celina: dat is inderdaad een groot probleem tegenwoordig, veel mensen zijn bang om hun gevoelens te uiten en voor hun mening uit te komen, dat vind ik triest. Dat maakt het lijden van zoveel mensen nog erger. In het begin van mijn depressie was ik niet in staat om te werken en had ik ook het gevoel dat ik het aan niemand kon vertellen. Ik bleef maar smoesjes verzinnen. Maar toen ik meer open begon te zijn over mijn mentale toestand, ontdekte ik dat mensen meer begrip kregen voor wat er aan de hand was, en dat opende mijn geest. Ze waren heel begripvol en zeiden dat als ik tijd nodig had, ik die tijd moest nemen om te genezen. Daarom denk ik dat het belangrijk is om altijd open te zijn over dit onderwerp en niet bang te zijn om erover te praten. Want de meeste mensen begrijpen het wel.

Sociale media zijn tegenwoordig belangrijk in ons leven; wat is er volgens jou goed of slecht aan sociale media?
Nick: Ik werk in de muziekmarketing. Het is een zegen en een vloek. Wat ik leuk vind aan sociale media zijn de streamingdiensten. De poortbewaking is minder, als getalenteerde muzikant kun je je eigen weg banen om je publiek te bereiken, je kunt daarvoor verschillende platforms gebruiken, je hebt geen grote labels nodig, je kunt het allemaal zelf doen. Het negatieve  aan sociale media is dat zodra je Spotify, YouTube, Facebook, Instagram en dergelijke gebruikt, je hele carrière bijna  afhankelijk is van drie of vier wereldwijde samenwerkingsverbanden. Google, Spotify en Metha. En je moet echt op deze mensen vertrouwen. In een oogwenk kan het voorbij zijn, je moet dus echt voorzichtig zijn op het internet, maar het is ook een prachtig iets.

Als je afhankelijk bent van sociale media en Spotify, waarom zou je dan nog platen maken, zet het gewoon op Spotify en ga....
Celina: Ik kan niet specifiek vertellen waarom, maar we houden gewoon van verzamelplaten. We hebben een enorme verzameling platen in huis, we houden gewoon van het gevoel, het geluid is anders als je het afspeelt op een draaitafel dan wanneer je het beluistert op Spotify of zo.
Nick: we hebben ook ontdekt dat onze fans nog steeds platen kopen, dat is een belangrijke reden om dit te blijven doen.

Daar ben ik het mee eens. Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat?
Nick: mijn verwachtingen zijn een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal krijgen. En er hoop in vinden voor zichzelf. Ik zou echt willen dat deze plaat die ene plaat wordt, wanneer mensen ons als band aanbevelen, dat ze naar dit album grijpen, dat is in het kort mijn hoop en verwachting.
Celina: Ik hoop ook dat mensen voelen hoeveel werk en enthousiasme we in dit album hebben gestopt.

Wat zijn de toekomstplannen na het opnemen van het album? Op tournee gaan (in België misschien) of festivals?
Nick: We hebben nog niet veel gepland voor België, het is lang geleden dat we daar gespeeld hebben. We treden eerst op in Nederland, en daarna spelen we in Noord-Frankrijk, dus we doorkruisen België. Maar de tweede helft van het jaar gaan we een release tour doen en we zijn van plan om in Antwerpen te spelen. (Music City?) . Ik hoop dat we volgend jaar veel meer in België kunnen spelen, want eigenlijk hebben we daar in het begin van de band al veel gespeeld. We wonen in Aken en dat is vrij dicht bij België en Nederland.

Zijn er naast de The Bloodstrings nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Nick: Op dit moment niet, ik heb in andere bands gespeeld.
Celina: Ik had een ander project met allemaal vrouwen, we wilden iets beginnen tijdens de pandemie, maar ik realiseerde me niet dat het te veel voor me was op dat moment. Ik wil dat project ooit weer oppikken.

Waarom zijn er nog steeds te weinig vrouwen in de scene van de rock en de punk?
Celina: Er zijn verschillende redenen. Ik denk dat een van de belangrijkste redenen is dat er in de rock- en aanverwante scene in de jaren '70 en '60 niet zoveel vrouwen op het podium stonden, meisjes hadden geen rolmodel. Voor jongens waren er mannen die verschillende stijlen speelden waaruit ze konden kiezen, maar niet veel vrouwen. Dat is een van de redenen. De andere reden is dat jonge meisjes zich ongemakkelijk voelen als ze naar buiten treden en zich uiten. Omdat er te veel mannen zijn, kan het intimiderend voor ze zijn... dat is de andere reden denk ik. en ook, vrouwen moeten meer moeite doen dan mannen lijkt het soms, om begrepen te worden in dat kleine wereldje, dat houdt ze ook tegen.

Mocht je kiezen tussen headliner op een groot festival of een stadion zoals een voetbalstadion of een gevestigde act worden binnen een clubcircuit, wat heeft je voorkeur en waarom
Celina: we hebben niet echt verwachtingen en spelen nooit in een groot stadion. Het enige is dat we ergens heen gaan, dat is belangrijk.
Nick: Ik denk dat ik hier wel een mening over heb. Ik zal me altijd meer op mijn gemak voelen in coole clubs of op coole festivals. Dan een band zijn die een arena vult, ik denk dat ik het ook niet zeker weet, we moeten het eerst proberen, iemand moet ons de kans geven om dat te doen... om daar een echte mening over te geven.

Wat is jullie grootste ambitie als band en hebben jullie nog 'doelen' die jullie willen bereiken?
Nick: het volgende wat ik echt wil is dat je dat ene liedje hebt dat iedereen kent en meezingt als je het live speelt. Ik wil dat ene moment hebben dat ik zelf stop met dat liedje te zingen, en dat de groei de tekst luidkeels meezingt. Dat moet een geweldig gevoel zijn om dat te ervaren.
Celina: Ik volg Nick hierin, voor mij persoonlijk is het belangrijkste doel dat deze band ergens naartoe gaat en dat we over een jaar of twintig nog steeds liedjes spelen. Of zoiets.

Nick ik wil terugkomen op dat 'ene liedje dat iedereen kent en mee brult' … Is er niet het gevaar dat het publiek dan alleen maar zit te wachten op dat ene liedje, ik heb optredens gedaan van mijn favoriete punkband The Kids, ze spelen een hele hoop geweldige punknummers op reguliere festivals, maar het dak gaat er pas af bij die ene hit “There will be no next time”, een beetje jammer toch? Jouw mening ....
Nick: dat is zeker niet wat ik wil, dat mensen ons alleen herinneren aan één nummer en niemand ons andere materiaal kent. Maar ik denk niet dat dat iets is wat ons gaat overkomen. Er zijn een paar nummers die mensen kennen, maar ik denk niet dat dit met ons gaat gebeuren.

Om dit interview af te sluiten, wil je er nog iets aan toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Celina: het enige wat ik wil zeggen is: let op elkaar en luister naar elkaar.

Dat is een prachtige statement om dit interview mee af te sluiten

Pics homepag @Chiara Baluch