The Strokes hebben een nieuwe plaat uit, maar of ze de fans van weleer en nieuwe fans zullen plezieren is een andere vraag … tien jaar na het debuut ‘Is this it, vijf jaar na de laatste cd ‘First impressions of Earth’ en na de solo uitstappen van o.m. Albert Hammond Jr en Julian Casablancas.
Het Amerikaanse vijftal imponeerde toen nog met gave, boeiende, frisse, levendige en pakkende retropoprocksongs. Ten dele horen we de intens broeierige catchy aanpak met “Machu Picchu”, “Under cover of darkness” en “Two kinds of happiness” die het retropoppend gitaargerinkel benadrukt. “Gratisfaction” en “Metabolism” die op het eind van de cd staan, behouden dezelfde rock intensiteit, maar ze raken en beklijven minder als voorheen.
Nu voegen ze 80’s synths aan toe zoals op “Games” en klinken ze dus op meerdere songs, “You’re so right” en “Taken for a fool” avontuurlijker. Verschillende ideeën zijn samengebracht, maar samenhangend klinkt het echter niet … synthpop en retrorock zijn nog niet voldoende ingebed samen …”Call me back” is dan de ‘sleper’ van de plaat.
Geen groot tromgeroffel dus bij de terugkeer van The Strokes. Goede plaat, maar niet meer dan dat. Het charmante van hun retrorock is duidelijk vervaagd.
Toch dit: de kunstzinnige hoes van de cd is van de vergeten Belgische schilder Guy Pouppez, die de late jaren ’70 en begin jaren ’80 samenbrengt. De inspiratie tot deze plaat …