Bimfest 2024 - Hard op Hart
Bimfest 2024
Datum: 2024-12-20 + 21
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme
Het indoorfestival Bimfest is ondertussen aan zijn 22ste editie toe, en de formule is na al die jaren nog steeds succesvol, aan de sterke opkomst te zien. Suicice Commando op vrijdag en Clock DVA op zaterdag waren absolute trekpleisters, maar Bimfest bood meer van dat voor de EBM liefhebber, die evenzeer houdt van ontdekkingen. Een gezellige clubsfeer maakte de rest. ‘Hard op Hart’ was het motto en zorgde ervoor dat Bimfest een heel mooi evenement was om het festival/concertjaar 2024 in schoonheid af te sluiten.
dag 1 – vrijdag 20 december 2024
We starten de avond iets na 20u met een eerste 'punch' … Super Dragon Punch ! (****) heeft zijn naam inderdaad niet gestolen. Ze drijven het tempo al van in het begin op naar een absoluut hoogtepunt. Het publiek sijpelt gestadig binnen. Het publiek wordt goed opgewarmd door de opzwepende, stampende beats dito vocals. De beweeglijke frontman als de vrouw aan de keys spraken tot de verbeelding en straalden een enorme speelsheid uit. Het publiek is te vinden voor het donkere EBM kantje en hun enthousiaste houding. Super Dragon Punch! slaagde erin het vuur aan te wakkeren op deze eerste festivalavond.
De Franse formatie HORSKH (*****) klinkt grauw, hard, meedogenloos. Een mix van EBM, industriële metal en pure trance muziek spelen ze; een ondoordringbare geluidsmuur, een ware pletwals hoorden we. Wat een grauwe muzikale wereld op songs als “Turbine ON”, “Tension” en “DO IT”. Moshpits en pogo’s waren niet vreemd. Subtiel was er een dosis humor en spelplezier, een klein lichtje schijnt in die donkere tunnel. Het enthousiasme van de muzikanten is een streling voor het oor. Ze sloten af met een verbluffend nummer “XLUNGX” waardoor ze ons totaal verweesd achter lieten ! In eigen land al redelijk populair, nu hier nog …
De Italiaanse formatie Pankow (***1/2) maakt muzikaal de link naar de electro van een Depeche Mode van vroeger . Ze balanceren tussen lichtvoetig- en grauwheid. Pankow intrigeert in de opzwepende beats en op de aantrekkelijke beelden op het scherm. Het sprak tot de verbeelding. Muzikaal bonkte het voortdurend, waardoor de aandacht verslapte. Ook vocaal klonk het iets minder. Toch even meegeven dat deze Pankow in het genre eigenlijk al bezig is van 1979, tja beetje pioniers eigenlijk ….
Over pioniers gesproken … Suicide Commando (*****) is een absolute topper! Dit jaar vieren ze hun 30 jaar van het debuut ‘Critical Stage’, dat binnenkort voor het eerst opnieuw zal worden uitgebracht op vinyl! Speciaal voor Bimfest speelde Suicide Commando een exclusieve old-school set spelen met alleen materiaal van toen! Een unieke avond dus. Uiteraard komen de songs volledig uit dat album aan bod. Suicide Commando voegt er nog een aantal kleppers en hits aan toe. Suicide Commando verstaat de unieke kunst zijn publiek te hypnotiseren en mee te sleuren. Het klinkt ruw, hard , meedogenloos, een wereld van verderf weliswaar door de donkere horror. Een ondoordringbare muur werd opgetrokken. Mooi hoe de band rond grootmeester Johan Van Roy ons na al die jaren nog steeds compleet van de sokken weet te blazen! Klasse!
dag 2 – zaterdag 21 december 2024
Met negen bands - DJ act Borg incluis - beloofde het een lange tweede festivaldag te worden. We verveelden ons echter door de diversiteit geen seconde. Dark Minimal Project (****) is het duo Guillaume Van De Rosieren (vocals, keyboards & programmering) en Ange Vesper (vocals, keyboards, pads) uit het Franse Lille. Ze brengen een mix van aanstekelijke synthpop, darkwave en postpunk. De set start met Guillaume die alleen op het podium alvast opzwepende beats afvuurt op “Worksite” , waarna Ange aanvult op “Black Light” , een song titel die de lading dekt van hun set. Dark Minimal Project balanceert in de instrumentatie als in de vocals tussen pure duisternis en stralend licht. Ook in de uitstraling is dit het geval. De uiteenlopende beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een nummer als “Dancing Souls” is meer minimalistische synth-wave, terwijl “Infected By Love” meer beats heeft. Dark Minimal Prjoect bracht lichtvoetige synthpop als EBM. Een duo om in het oog te houden.
Synths en vocals vormden de rode draad doorheen de eerste bands op het podium. Oszylaytor (****) maakt gebruik van visuals op hun pompende beats en met een maskerade op het podium om een donkere, grauwe sfeer te creëren. Alsof de poorten van de hel openden. De frontman is overal te zien. Oszylaytor zorgt voor een totaalervaring en -spektakel, die de fantasie prikkelt. Indrukwekkend wat we hier te horen én te zien kregen …
Plastikstrom (*****) is een Duits electro-industrial duo, bekend om hun keiharde fusie van EBM (Electronic Body Music), industrial en dark-wave. De band werd begin jaren 2000 opgericht door Plast en ST-Rom, en heeft een puike reputatie opgebouwd van energieke, dansbare beats en politiek geladen teksten, lezen we in de bio.
De Duitse formatie wist ons evenzeer te boeien. Het klonk dansbaar en wist ons ook een spiegel voor te houden. De energieke uitspattingen, het voortdurende gebonk van opzwepende beats zorgt voor nogal wat beweging vooraan. Een EBM feestje zoals we het graag hebben … met een hoek af …
De Belgische formatie NTRSN (****) biedt een iets meer intense, minimalistische aanpak. Niet dat het er rustig en onbedwongen aan toe gaat. De beukende beats en de uitgelaten klinkende synths contrasteren met wat meer rustbiedende vocals. NTRSN experimenteert met klankentapijtjes. De meerstemmige vocals zijn hier een meerwaarde.
NTRSN verbindt diverse stijlen, vervormt ze en gaat buiten de comfortzone. Een interessante ontdekking dus!
Blac Kolor (****) is het duistere elektronische muziekproject van de Duitse artiest Hendrik Grothe, bekend om zijn intense, sfeervolle soundscapes van industrial, techno en EBM (Electronic Body Music. Intrigerende, beukende beats, een vleugje ambient en de beelden werken inderdaad op ons gemoed. Het sprak tot de verbeelding, wat ons deed wegdrijven naar een andere wereld. 'Meegaan in zijn verhaal' is de voorwaarde om het echt te begrijpen. Maar niet iedereen kon zich hierin vinden.
De Belgische synthpop/minimal wave formatie Linear Movement (*****) is al sinds de jaren '80 bezig. Hun baanbrekend album, ‘On the Screen’, uitgebracht in 1983, werd binnen de scene enorm geprezen. Het leverde Linear Movement een ware cultstatus op. Een nieuwe generatie lijkt hen te omarmen, én op Bimfest konden ze op heel wat bijval rekenen. Dat voelde de band ook aan, wulps en speels gingen ze tekeer. De gevarieerde, kleurrijke aanpak boeide en was een welgekomen, interessant ‘donker’ lichtpunt. Linear Movement sprak ons aan, met die vette knipoog naar de jaren '80.
Emmon (****) was het volgende. De band staat bekend om de mix van electro-pop, synthpop en dark wave. De pompende beats zorgden voor uppercuts, en Emma danste molenwiekend met haar armen, de benen uit het lijf. Emma heeft een brede, uiteenlopende stem, de hoogtes en laagtes vormden geen probleem. Wat een energie door haar sprankelende dans en zang. De mengelmoes van die pakkende, opzwepende melodieën wist het publiek in te palmen. Songs als “Skin”, “Reconstruction”, “The Game”, “Machines” overtuigden zondermeer en maakte dit één van de hoogtepunten van Bimfest.
Clock DVA (****1/2) zorgde op z’n beurt voor een filmisch slot. De combinatie van de mooie veelzeggende beelden en hun beklijvende sound die je doet wegzweven, bracht een gemoedsrust. Heupwiegend gingen we mee in het intens minimalistische muzikale verhaal van Clock DVA. De statische houding van het drietal stoorde hier niet in. Voortdurend werden we geprikkeld. Een aanpak op z’n Kraftwerks … Een sterkhouder!
Wie nog zin had om door te feesten, kon zich nog laven aan DJ Borg, die zorgde voor een wervelend feestje tot in de vroege uurtjes …
Voor ons zat het festival er bij deze op. Een mooi slot van opnieuw een sterke tweedaagse. ‘Hard op Hart' was de rode draad van het event, en het afsluitende Clock DVA onderstreepte het nogmaals …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7201-bimfest-2024.html?ltemid=0
Organisatie: BodyBeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
An Unholy Alliance Fest 2024 - De vier ruiters van de Apocalyps in verschillende gedaantes
An Unholy Alliance Fest 2024
DVG (De Verlichte Geest)
Kortrijk
2024-12-14
Erik Vandamme
Onder 'An Unholy Alliance Fest' organiseerde Cult of Scarecrow samen met Ondergrond een avondje met vier bands in het gezellige DVG - De Verlichte Geest in Kortrijk. Er bleek weer eens wat voor een uitzonderlijk getalenteerde metal bands er rond lopen bij onze Noorderburen en bij ons hier.
Neem nu Objector (*****) Ze blijven op een toren hoog niveau spelen. Of dat voor een volle festivalweide, of voor 'tien man en een paardenkop' is, ze geven altijd het beste van zichzelf. Ze moeten niet onderdoen voor de grote namen binnen de scene. Ook in de DVG ervaren we een energieke set. De instrumenten staan onder spanning en er is de beweeglijke zanger, die zijn publiek steeds aanport. We zien een kleine pit en een mini- wall of death. Objector drukt het gaspedaal aanhoudend in. Dit was uitzonderlijke Thrash metal.
We maakten ons op voor de ontdekking van de avond … De Nederlandse formatie Epinikion (****1/2) is al van 2020 bezig en is hier nog een nobele onbekende. De band werd gevormd door Renate de Boer (keyboards) en Robert Tangerman ( gitaar). In eerste instantie was het project een Rock opera album uitbrengen. Later groeide het uit tot een heuse ‘Epic symfonische rock band’ met zangeres Kimberley Jongen, Maarten Jungschläger op lead gitaar en Rutger Klijn op bas. In 2024 maakte Michal Gis op drum, de band compleet. Ondertussen bracht Epinikion hun debuut ' Inquisition' uit, dat overal goed werd ontvangen. In 2025 zou de volgende plaat moeten uitkomen.
In Kortrijk zagen we een band die typische symfonische metal speelt, met vrouwelijke vocals, en een soort rock opera creëert op het podium, die tot de verbeelding spreekt. Er is een subtiel, donker grauw kantje aan, wat dit project zo mogelijk nog interessanter maakt. We ervaren een spook- sprookjes achtige wereld en de diversiteit intrigeert. Een fantasieprikkelende set, die talrijke beelden oproept , ook al waren er geen visuals.
Deze houden we in het in het oog!
Promise Down (****1/2) had het meeste publiek rond zich. Promise Down trekt alle registers vanaf de eerste mokerslag compleet open, en laat een ravage (van demonen en elfen) in ons hoofd achter … De band verstaat de kunst een muur van grauwe klanken en vocals op te trekken. Maar ze balanceren tussen diepe duisternis en lichtvoetigheid.
Op het Pluto Fest in Oosterzele deden ze ons naar adem happen.
"Ook die typische 'into-your-face' metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit.", schreven we. In de DVG, Kortrijk zet Promise Down de puntjes op de 'i'. Wat een muzikale trip, met een onvergetelijke wervelstorm aan emoties …
Ook Afsluiter Cult of Scarecrow (****) is gegroeid in zijn muzikaliteit. Over hun optreden op Pluto Fest schreven we: '' Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van de pure heavy metal, dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.''
Ze treden buiten hun comfortzone, hun nieuwe plaat 'In Nomine Filiorium' is een mooi voobeeld ervan. Ook live zien we een band, die is gegroeid. De inbreng van keys, meer melodie, blijkt een enorm pluspunt.
De zanger-frontman sukkelde wat met zijn gezondheid, maar daar was niet zoveel van te merken. Enkel dat hij wat meer naar adem moest happen. Zijn charisma was sterk. De bandleden weten verdomd goed hoe ze een publiek moeten entertainen. De riffs glijden tot ongekende hoogtes. De keys gaven kleur.
Ze hadden er zin in en het spelplezier droop er van af. Het was net die combinatie van een doom sfeertje en de aanstekelijke riffs, die ons bekoorden.
Het publiek was tegen dit nachtelijk uur wat uitgedund, maar muzikaal schuurden ze. Het gaspedaal werd steeds ingedrukt. Sterk wat dit combo presteerde.
Verpletterende sets van ‘deze vier ruiters van de Apocalyps’ in verschillende gedaantes hoorden we, met de Oost-Vlaamse grootmeesters Cult of Scarecrow.
Organisatie: Cult of Scarecrow + Ondergrond
Pluto Fest 2024 – Wat een Nederlands-Belgische pletwals!
Pluto Fest 2024
Zaal Amb8
Oosterzele
2024-11-16
Erik Vandamme
Binnen het aanbod van indoor festivals, houdt het Pluto Fest in Oosterzele stand. En maar goed ook! Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie in Oosterzele en altijd met een ijzersterke affiche. De zaal was aardig vol gelopen voor een deel Nederlandse en deels Belgische bands. Het viel ons op dat vooral bij de Belgische bands de zaal het meest gevuld geraakte. En toch konden ook de Nederlanders ons best bekoren.
Lees gerust ons verslag …
Er stond al opvallend veel volk voor Cult Of Scarecrow (*****) die eind september nog uitpakten met een nieuwe plaat 'In Nomine Filiorum' , een gevarieerde plaat, waar de band zowel zijn heavy metal als zijn doom kantje laat horen. De bijzonder episch aanvoelende aankleding, die op deze plaat opvallend naar boven komt, is ook live te horen. Vanaf de eerste noot hoor je bovendien een goed geoliede machine, waarbinnen iedereen diezelfde kant uitkijkt. Dat epische wordt trouwens over de hele lijn gecombineerd met een melodieus kantje dat ons even goed kan bekoren. We houden ook van die keyboards, en hoe de stem van Filip een nog meer voorname plaats inneemt binnen dat geheel. Geruggesteund door muzikanten waar het enthousiasme alle kanten uitspat en met een frontman die als een hogepriester zijn publiek voortdurend bezweert, hangt er dan ook voortdurend magie in de lucht.
Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van de pure heavy metal, dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.
Poseydon (****) heeft ondertussen heel wat woelige waters doorzwommen. Maar nu gaat het de band wel voor de wind. Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mocht naar Wacken Open Air, in Duitsland. Over een mijlpaal gesproken, want de band timmert toch al sinds medio 1992 aan de weg. Opvallend is hoe de riffkoningen steeds opnieuw verbluffende solo's uit hun instrument toveren, die bij elke liefhebber van het betere gitaarwerk de haartjes op de armen deed recht komen. Ook Poseydon beschikt over een frontman die niet alleen over een loepheldere stem beschikt, maar zich eveneens profileert tot een klasse entertainer pur sang. Zonder meer is het vooral die enorme speelsheid, en tonnen enthousiasme op dat podium wat aanstekelijk inwerkt op het publiek.
Poseydon staat anno 2024 stevig als een huis! En daar zijn we als fan van het eerste uur heel blij om.
Promise Down (****) zoekt de eerder donkere kantjes van de heavy metal op. Ook die typische ‘into-your-face’ metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit. Promise Down raast als een losgeslagen trein over de hoofden heen, deelt mokerslagen en vuurballen uit. Het nogal apathische publiek helemaal los laten gaan lukt moeilijk, maar de pletwals Promise Down zorgt in elk geval ervoor dat we totaal verweesd achterblijven. In dat vrij donkere hoekje van de zaal. Missie geslaagd.
En toen liep de zaal opvallend leeg… en toch hadden de afwezigen ongelijk. Want Sad Iron (****1/2) is een speed metal band uit Nederland die is opgericht in 1979. De band heeft in meerdere nationale en internationale zalen gestaan en ondertussen meer dan zijn stempel gedrukt op de scene. De beweeglijke frontman zoekt de grenzen op, om het beetje aanwezige publiek toch wat aan het dansen te krijgen en slaagt daar zelfs deels in. Er hoort zelfs een verkleedpartij bij, als hij in een wit gewaad als een priester het podium bestijgt.
Sad Iron houdt echter vooral van snelheid, het toerental wordt opgetrokken tot de grens van overdreven snelheid wordt bereikt. In andere omstandigheden had dit wellicht gezorgd voor menig cirle en andere pits tot ver naar achter, deze keer genoot het publiek door hevig mee te headbangen. De uppercuts die Sad Iron over de hele lijn uitdeelt, doen de voeten onder de grond in elk geval lichtjes daveren. Dat ze hun set spelen alsof ze staan te spelen voor een laaiend enthousiaste menigte, dat siert hen ook. Een lekkere speed metal concertje, zonder opkijken gebracht, zoals het gewoon hoort te zijn. Dat bracht Sad Iron, waardoor ze zich zowaar ontpopten tot de ontdekking van het festival, m.i..
De Nederlandse formatie Burning ( ***1/2) zoekt de lijn op van bands als Black Sabbath. Doom elementen combineren met pure heavy metal. Het onderbuik gevoel van die Black Sabbath, wordt over de hele set aangesproken maar de intensiviteit ontbreekt een beetje. Helaas blijft alles wat op diezelfde lijn voort kabbelen, waardoor de aandacht naarmate de set vorderde ook wat verslapt. Burning heeft het met hun staat van dienst zeker in zich om boven dat maaiveld binnen de scene uit te zien, hun naar Black Sabbath refererende heavy metal / doom raakt zeker een snaar.
Maar door op diezelfde lijn te blijven hangen, klinkt het na een tijdje net niet spannend genoeg om ons te blijven bekoren.
De zaal stond plots heel goed gevuld voor publiekslieveling Dyscordia (*****). Opgericht in 2010 heeft Dyscordia in België en omstreken ondertussen geen introductie meer nodig. Hun progressieve insteek op de metal zet hen sinds het debuut 'Twin Symbiosis' ( 2013) op ons land en daarbuiten. Inmiddels is de groep aan zijn vierde album toe: 'The Road To Oblivion.' Waar ze begane wegen verder blijven opzoeken. De band kende ondertussen ook enkele personeel wissels, maar staat nog steeds stevig te spelen. De ronduit sublieme muzikanten binnen de band, brengen solo's voort die aan je ribben kleven. Jens Novotni, die onlangs de 'onvervangbare' Stefan Segers verving bij Dyscordia, kweet zich met brio van zijn taak, en blijkt de perfect match om zo een essentieel lid voor een band als Dyscordia te vervangen, en dat is zeker niet simpel gezien de onuitwisbare indruk die Stefan al die jaren heeft gemaakt. Dyscordia heeft het verdwijnen van enkele belangrijke pionnen dus zeer goed verteerd, en knalt als gewoonlijk alle mogelijk twijfels naar de vergetelheid toe.
Al vanaf het prachtige 'Passenger' en 'Bail Me Out' leggen ze de lat heel hoog. 'Endgame' en 'Oblivion' zijn songs die blijven hangen. Bovendien weten ze ons meermaals te verrassen, door soms eens buiten de comfortzone te treden, zoals bij 'Infinite Fantasy', en daar houden we wel van. Net door dat epische geluid op zodanig diverse wijze te brengen, trekken ze ons over de streep.
En dan hadden we het nog niet over de immer sympathieke frontman, die met zijn beklijvende stem de harten van de heavy metal liefhebber pur sang naar goede gewoonte sneller doet slaan.
Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook anno 2024 nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk.
Picture (****1/2) is een Nederlandse hard rock band ontstaan in 1979. Ze waren vooral populair in Nederland, Duitsland en Italië vanwege hun energieke live optredens. Tot op heden hebben ze nog steeds een schare fans in Zuid-Amerika, Mexico en Japan. Ze stonden in het voorprogramma van de grotere namen binnen de scene zoals AC/DC en andere groten op aarde.
Ondertussen heeft Picture heel wat line up wissels doorstaan. In 2007 was er zelfs een reünie met de originele bezetting op het podium. Maar ook dat bleef niet duren. De band bracht zelfs nog nieuwe platen uit zoals in 2019 'Wings'. Het bewijst des te meer dat deze Nederlandse grootmeesters na al die jaren nog stevig in het zadel zit, en niet doet aan routineklusjes afleveren.
Of dat live ook het geval was vroegen we ons af? Klassiekers als No 'No No, Night ' en 'Heavy Metal Ears' (allemaal van het tweede Picture album 'Heavy Metal Ears' uit 1981) worden luid mee geschreeuwd, terwijl ook 'Lady Lightning', 'You're All Alone', 'The Hangman' en 'Diamond Dreamer' (van het derde album 'Diamond Dreamer' uit 1982) op een warm onthaal mogen rekenen. Uiteraard mag ook 'Bombers' van het titelloze debuut (1980) - en de allereerste single van de band - niet ontbreken.
Ook de nieuwere songs als 'Blow Away' van die plaat 'Wings' gingen erin als zoete broodjes. Er stond niet meer zoveel publiek in de zaal na de doortocht van publiekstrekker Dyscordia maar Picture laat dit niet aan zijn hart komen en blijft gewoon dat gaspedaal stevig indrukken. De verschroeiende riffs, verbluffende drum salvo's en een bijzonder tot de verbeelding sprekende vocale inbreng zijn een streling voor het oor van de liefhebber van old school hard rock.
Picture straalt anno 2024 nog steeds veel enthousiasme uit op dat podium, en gaat even energiek tekeer als jonge wolven in het vak. Dat siert hen!
Het gedroomde slot scenario van een perfecte heavy metal dag en avond. Zonder meer.
Dank aan de organisatie van Pluto Fest.
Dank aan Musika.be
Organisatie: vzw Pluto Fest
Fifty Lab Music Festival 2024 - Op ontdekkingstocht doorheen de Brusselse straten
Fifty Lab Music Festival 2024
Alle zalen
Brussel
2024-11-13 t-m 2024-11-15
Erik Vandamme
We zochten het voor jullie op '' Een ontdekkingsreiziger is iemand die op ontdekkingsreis gaat, die op zoek gaat naar gebieden die in zijn eigen land nog onbekend zijn, door dit nieuwe gebied trekt en daarna weer naar huis terugkeert.'' (bron Wikipedia).
Dat is ook hoe we ons in de drie avonden vertoeven in de Brusselse straten rond de Beurs en de AB écht voelden, met name een ontdekkingsreiziger doorheen de Brusselse straten.
We gingen, naar aanleiding van Fifty Labs Music Festival , vooral op zoek naar 'onbekende' gebieden en kwamen daar mooie parels tegen, of we misten net een interessante act door overlappingen. In het centrum waren er niet minder dan zes podia (AB, Belgian Beer World Stage, RITCS café, KFK hope en twee podia Beursschouwburg) en alles echt zien was dus een onmogelijke taak. Wij kozen zelf voor drie podia, AB, Belgian Beer World Stage en KFK Hope… die onze avonden goed vulden.
dag 1 – woensdag 13 november 2024
De eerste avond starten we in de AB Club met de Belgische Indie-rock & Folk formatie Whoman (****). Vorig jaar bracht de Brusselse band nog een EP uit die heel goed werd ontvangen. Ook live is deze band een bommetje! Whoman zorgde in de AB club dan ook voor een muzikaal kleurrijk palet. Een pak emoties kwamen los. Heupwiegen was een must. Wat een klankenspectrum, ook de variatie in vocals was de moeite (emotioneel beladen, helder, clean). De sound was sprookjesachtig, opzwepend, en men durfde te experimenteren zonder de melodie uit het oog te verliezen.
De Belgian Beer World Stage is niets minder dan een gezellig kleine zaaltje onder de Beurs, met een toog rechts en een klein podia vooraan. Meer 'underground' dan dit kan het haast niet wezen, toch? De zangeres May (***1/2) viel op met haar vocals en wulpse danspasjes, haast kinderlijk mooi ontroerend. Het werd goed ontvangen door het publiek. We ervaarden een harmonieuze veelzijdigheid die haar bijzonder maakt, een popprinses die harten breekt. Jonge dame met groeimogelijkheden.
De New Yorkse muzikante Stella Rose (*****) heeft in 2023 haar debuutalbum E’yes of Glass’ uitgebracht. Ze mag dan wel de dochter zijn van Depeche Mode frontman Dave Gahan, ze heeft een beklijvende variërende stem, ergens tussen weemoed en huivering, gaat haar eigen weg en haar rock-'n-roll als singer-songwriter spreekt tot de verbeelding, ze beweegt als een panter over het podium. Een mysterieuze sound heerst. Bindteksten waren er amper. Live toch iets ongrijpbaars. Apart setje.
Soms loont het de moeite de straat over te steken. We ontdekten in de gezellige KFK Hope Uwase (****1/2). "het balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, soulvol gekruid" , schreven we over haar optreden op We Are Open eerder dit jaar. We vonden het toen wat braafjes klinken, hier konden we het her evalueren. We kregen aanstekelijke gitaarlijnen, en met haar bijzondere stem haalt ze alles uit de kast om een soort kampvuurgevoel/sfeertje te creëren in het café. Een aangename warme sound waaide over ons heen. Ze wist ons te bekoren, door de combinatie breekbaarheid en dansbaarheid.
rip ME (*****), het muzikale project van Em Silén brengt rusteloosheid en experiment bij elkaar, lezen we in de bio. Voor weinig publiek in de Belgian Beer World stage speelt ze een mysterieus aandoende set, in dans en vocals, van intimiteit en ontroerende, spooky schoonheid. Die aparte soundscapes zijn rusteloos, doen angst opborrelen of stralen een zekere gemoedsrust uit. We ervaarden een zweven , magisch gevoel.
Magie hangt ook in de lucht bij VAAGUE (*****) het project rond jazz drummer Antoine Pierre, een veelzijdig artiest. Enkel op z’n drums, biedt hij in de AB Club een ware drum marathon van drie kwartier. Het weerklinkt in alle hoeken, soms overdonderend, soms zacht strelend (van de cimbalen), om dan opnieuw te ontladen in de mokerslagen, wat een allesvernietigende tsunami kan opleveren. Wat een virtuositeit en improvisatie. Iedereen genoot van deze brede, diverse set.
Iets later in de AB Club was er CRC (****1/2), die een boeiende mix brengen van rap, Frans chanson, R&B, met een afro-touch. De AB Club in vuur en vlam. De teksten durfden te overdonderen en waren emotioneel beladen. Ze raakten ons. CRC gaat geen controverse uit de weg. Ze tekenden voor een wervelend hip hop feestje.
Crème Solaire (***1/2) is het duo Rebecca Solari en Pascal Stoll. Zij stonden op de Belgian Beer World Stage. Waanzin was hier het sleutelwoord. Pascal staat ietwat statisch te soleren op zijn keyboard, maar Rebecca schreeuwt haar wisselende vocals schor.
Dit was 'dansbaar met een hoek af'. Wat een knetterende afsluiter.
Enthousiast voldaan gingen we naar huis na een avond boeiende ontdekkingen!
dag - donderdag 14 november 2024
Ook op de tweede dag vertoefden we voornamelijk in de AB, KFK Hope en de Belgian Beer World stage. We maakten er een kleine marathon van …
We starten met Lovelace (*****). Lovelace is een jonge Brusselse artieste die deel uitmaakt van de nieuwe alternatieve popscene. Ze produceert haar tracks in haar slaapkamer, een soort lab en weeft er een uniek sonisch universum. We horen zachte, verzadigde en robotachtige geluiden. Dit resulteert op het podium in een opwindende sound gebed in weemoed en melancholie. Het klinkt breekbaar in de instrumentatie als in de vocals. Het vormt een intens geheel. Mooi.
Op de KFK Hope zagen we een elektronisch wonder, Oonach Haines (****) die een klankentapijt uit haar keys haalt; een kleurrijke sound dus. Gevoelsmatig deed haar concert een beetje denken aan een optreden van James Blake, zeker in de performance; muzikaal waren er natuurlijk verschilpunten.
Oonach Haines was de moeite, een uniek muzikant, die koude elektronische sounds’n’beats warm aandoend speelt. Ook vocaal veelzijdig en overtuigend. Interessante artiest dus.
Over naar de Belgian Beer Worldstage voor Thérése (****) die ons eveneens door elektronica en haar bijzondere stem confronteert met innerlijke demonen. De vervormde klanken en vocals bieden een bevreemdend, onaards sfeertje. Het klinkt bedwelmend, hypnotiserend. Geen hapklare brok dus van deze Franse componiste en muzikante; hier wordt een inspanning gevraagd om haar verhaal en wereld echt te begrijpen. Er hangt een soort spirituele sfeer in de zaal.
Terug naar de AB voor Slagader(*****). Dit trio brengt een fusie van jazz en elektronische muziek, dansbare beats en uptempo grooves. Kleurrijk dus en wat een uppercuts en energiebommetjes. Slagader raast de hele set als een wild losgeslagen sneltrein. Hier geen rust.
Een andere ontdekking was Ojos (****), die ons meeneemt naar zonnige Spaanse oorden. Op de muziek van Ojos kun je enkel maar dansen en het leven vieren. Het Frense du brengt een feest van positiviteit. De temperatuur stijgt. Een verademing in deze donkere novembermaanden ...
Terug naar de Belgian Beer World Stage, het contrast met de zomerse tint van Ojos kon niet groter zijn … Het Noorse trio Kristin Myhrvold, Ragnhild Moan en Ingrid Skåland Lia ofwel Han Gaiden (*****) dompelt ons ongewild onder in een duistere, mysterieuze sfeer. De dansbare beats en de pulserende bassen zijn verweven in speelse (vocale) melodieën, improvisatie en een vloeide sax. Samen met de oprechte teksten klinkt het in zijn geheel overweldigend en hypnotiserend, waardoor je wegdrijft in diepe gedachten, zonder de factor dansbaarheid te vergeten … Dit Noorse trio overtuigde os moeiteloos.
We waren zodanig onder de indruk van het Noorse gezelschap waardoor we in de AB Club Samara Cyn aan ons moesten laten voorbij gaan, een opkomend Amerikaans talent …
In de KFK Hope was het tijd voor Goodbye Karelle (****) het muzikale project rond singer-songwriter en actrice Karelle Tremblay die een eerlijke , pakkende, treffende set brengt, met een verhaallijn. ‘Dramatiek die aan je ribben blijft kleven', schreven we. Met haar muzikanten zorgt ze voor weemoed en melancholie , gedragen door haar broze, breekbare stem. Mooi.
De Oosterse Cultuur is er eentje die me al altijd heeft geïntrigeerd en tot de verbeelding spreekt. We sloten af met een act in die richting op de Belgian Beer World Stage, met Mui Zyu (*****), ofwel de Hong Kong Britse kunstenaar Eva Liu. Ze bouwt uitgekiend een brug tussen de Westerse en de Oosterse cultuur, door strijkers, drummachines op tape en de traditionele Chinese instrumenten. Hier ontstaat opnieuw een bevreemdend aanvoelend sfeertje, die inderdaad de twee culturen verbindt. De contrasten tussen lichtvoetigheid en diepe duisternis konden gewoonweg niet groter zijn. De zeemzoetige popzang was een meerwaarde en bood rust waar rust moest zijn, een deugdzame rilling dus.
Een overtuigende afsluiter van deze boeiende tweede festival dag, zondermeer.
dag 3 – vrijdag 15 november 2024
Oorspronkelijk was het onze bedoeling om van de derde dag een AB avondje van te maken. Het liep anders uit … maar we starten wel in de AB Club met de uit UK afkomstige R&B/singer-songwriter Amie Blu (****1/2), een eerste voltreffer. Ze etaleert haar Afrikaanse roots in haar muziek, en ze heeft een indringende, heldere stem. Muzikaal binnen de r&b tussen toegankelijkheid en een alternatief. Dame met groeipotentieel …
Ook de Belgische, met Marokkaanse roots, Dina Ayada (***1/2) weet haar publiek te bespelen als een ware pop diva. Ze is ondersteund van een DJ die een aanstekelijk klankentapijt biedt. Ook zij heeft een sterke stem en uitstraling. Ook al haalt ze hiphop clichés naar boven, het werkt … Dina Ayada slaagt erin een goed gevulde AB Box te boeien. Hier was het vuur brandende … Mooi.
In de Belgian Beer World stage was er het Deense fenomeen Julie Pavon (****1/2) die met superlatieven wordt overladen. "when you experience Julie Pavon, your body will never forget" wordt geschreven … En inderdaad, we ervaarden dit ook. Want door een soort 'voodoo' bezwering in danspas en vocals weet Julie Pavon ons op een bijzonder tot de verbeelding sprekende wijze te hypnotiseren. Haar bevreemdende wijze van aankijken en aaspreken intrigeerde en was een meerwaarde in de set.
In de AB Box was het tijd voor het Franse fenomeen CARBONNE (****) . De charismatische Fransman biedt een Spaanse warmte mede door de Spaanse roots. Samen met het even enthousiast solerend combo spreekt CARBONNE de dansmoves aan. Op de achtergrond was een heel mooi tapijt te zien, de klanken en woorden die CARBONNE uitbeeldde op het podium waren van een minstens even elegante schoonheid. Het Zuiderse temperament was verscholen in de sound en ook hier overtuigde het zondermeer. Knap.
Op de Belgian Beer World , hadden we margô (****), een proces van zelfontdekking door Margarida Martins nadat ze begon met composities voor haar soloproject. De artieste brengt een boeiende, variërende zang, die komt vanuit de diepte en durft buiten de comfortzone te treden. Samen met een multi-instrumentalist die haar vocals perfect aanvult. Ze spreekt het publiek en de entourage geregeld aan; het onderstreept in wat ze zingt en brengt haar persoonlijke verhaal Een bijzondere parel.
Benieuwd waren we naar de 'Secret Show' die aangekondigd was in de AB Club omstreeks kwart na elf. Maar een half uurder dan de set , was er hier geen doorkomen meer aan. Dus besloten we naar de KFK Hope af te zakken voor TWST (****) die een aanstekelijk rock feestje bouwde, met een hoek af. Vooraan danste men enthousiast, wat TWST intrigeerde. Een mooi tussendoortje.
In de gezellige Belgian Beer World Stage konden we uiteindelijk uitkijken naar het absolute hoogtepunt van de derde festivaldag, Godwin (*****). Gaandeweg werd het publiek gewonnen met de persoonlijke verhalen en de zacht zalvende stem. Dit wist jou te raken . Samen met een klasse muzikant kregen we een emotionele set die je hart deed smelten. Een wolk van melancholie zweefde over ons heen door de Afro-beats. Diepgaande, pakkende verhalen, die gemoedsrust brachten en de pijn verzachte. Godwin kreeg de complete Belgian Beer World Stage muisstil. Een magisch slot van een boeiende driedaagse!
Organisatie: Fifty Lab
Hell's Balls Belgium 2024 – Wat een diversiteit
Hell's Balls Belgium 2024
Xpo
Kortrijk
2024-11-09 + 10
Erik Vandamme
'Alcatraz Metal Fest' indoor? Je kan het sinds 2023 opgestarte indoor gebeuren Hell's Balls Belgium op die manier benoemen. Na een succesvolle eerste editie in de Xpo, Kortrijk, ging nu op 9 en 10 november de tweede editie van dit evenement door. £
Met op de eerste dag eerder doom/black/death metal en op de tweede dag meer Hardcore/thrash tot stoner. Voldoende interessante bands en artists dus op het podium die elke metal liefhebber een daverende tweedaagse bezorgde.
We waren er uiteraard bij … Ons verslag
dag 1 – zaterdag 9 november 2024
We starten de eerste festival dag met een film voorstelling. The Monoliht Deadcult (*****) is al zo’n twintig jaar bezig , maar van routine is er weinig sprake. Ze brachten dit jaar een knappe plaat 'The Demon Who Makes Thropies of Men' uit. Ze staan, ondanks dat obscure kantje, speels en met gevoel voor humor te soleren. Het publiek weten ze moeiteloos voor zich te winnen. De band verstaat de kunst fantasierijk en prikkelend te werken met hun gitaarriffs; allerhande horrorbeelden komen tevoorschijn. Ze hebben er geen beelden op scherm voor nodig. Het klinkt nogal angstaanjagend, huiverend en ook qua vocals moet het niet onderdoen. Wat een mokerslagen 'into-the-face' werden hier toegediend. Overtuigend!
Meteen is de toon gezet, want het werd een muzikaal dagje donkere paden. De uit Nederland afkomstige Dead Head (****) draait de volumeknop volledig open. Een wervelwind aan thrashy uppercuts dienen ze toe. Het davert. Moshpits ontstaan. Stevig headbangen dus, met de vuist in de lucht en teksten meebrullen. Band en publiek voelden zich één.
De Finse formatie Wolfheart (*****) geeft ons een lesje Scandinavische symfonische Death Metal. Het voelt demonisch aan. De bindteksten zijn de moeite en raken. Wolfheart voert je op occulte wijze naar de Winterse vlaktes van Finland. Je voelt de rillingen tot op het bot, de riffs klieven, en er zijn de vocals van Tuomas Saukkonen, regelrecht uit de duisternis. Wolfheart stemt muzikaal de Noorse sages en goden positief, we zien en ervaren de schoonheid als het angstaanjagende van de winterlandschappen. Bijzonder bandje toch.
Pure speedmetal met een donker kantje. Hellripper (****) behoort hiertoe. 'Warlocks & Grim Withered Hags' wordt sterk ontvangen van deze Schotse eenmansband van James McBain. Live is hij goed omringd, maar James is de spil in de vocals als in de instrumentatie. Het klinkt scherp overtuigend. Hij is een klasse entertainer en port zijn publiek voortdurend aan. Een voorzichtige moshpit ontstaat. Deze thrash met het kenmerkend black metal kantje intrigeerde.
De Amerikaanse band Vlitmas (***1/2) zoekt het occulte en het obscure van de duisternis op. Met een gitarist die in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en de zanger David Vincent uit Morbid Angel hebben we hier een supergroep binnen de zgn. Blackened Deathmetal. David Vincent is een opvallende verschijning, hij spreekt tot de verbeelding met die zwarte cowboy hoed.
Vlitmas doet Satan uit zijn as herrijzen. De growls van Vincent, afwisselend met cleane vocals zijn een streling voor het genre. De brute, intiemere, dreigende riffs doen de rest. Interessant allemaal , waarbij de aanpak net voldoende boeide.
Voor het eerst was de zaal helemaal gevuld voor de legendarische Portugese band Moonspell (*****), die hier een soort 'best of ' speelden. De echte die-hard fans werden op hun wenken bediend. Muzikaal zit er wat Folklore in de sound, het geheel klinkt goed uitgekiend en doordacht. Je waant je diep in de bossen waar zowel elfen als kobolden wonen. Het prachtige “Opium” weet dit op te roepen. Kleppers als “Nitght Eternal”, “Finisterra” en het onvolprezen “Everyhing Invaded” worden mee gebruld. De bedwelmende stem en de sterke uitstraling van zanger Fernando Ribeiro zijn een duidelijke meerwaarde. Moonspell brengt nog de klassieker “Full Moon Madness” . De duisternis is compleet.
Een optreden van Moonspell is nog steeds een beleving, die je verweesd in een donker hoekje duwt.
Carpathian Forest (****) speelt grauwe, donkere Black metal. De uit Noorwegen afkomstige band voegt er, heel subtiel, wat Noorse Folklore aan toe. De onaardse riffs en die aparte vocals zorgen voor grauwe beelden uit het Hoge Noorden. Ze houden die donkere lijn aan, de aandacht verslapt enigszins wel , maar het klinkt net voldoende overtuigend.
Grauw, ruw zelfs klinkt Primordial (****1/2) die intense mokerslagen op verbluffende wijze uitdeelt. Dee grimassen van een demonische frontman, spreekt opnieuw tot de verbeelding. Hij overweldigt je en schreeuwt zich schor. Het voelt aan alsof bulldozers in een razend tempo over ons heen denderen …
Dark Tranquillity (*****) is wat anders binnen dit genre, niet direct rozenblaadjes in de instrumentatie , maar toch blijven er donkere walmen hangen. Het klinkt toegankelijk en ze zorgen voor een zekere gemoedsrust, na al die orkaanuitbarstingen. Hun melodieuze death metal slaagt met brio.
Triptykon (****) is een terechte afsluiter vanavond, door hun black metal te combineren met trage Doom, niet vies van wat avant-garde. De sound is op die manier tergend traag, maar boeiend , intrigerend dor de aanhoudende intensiteit, die je in een soort duistere hypnose brengt. De Zwitsers balanceren in een grijze zone tussen geluid en stiltes, dus hier niet echt razendsnelle riffs, maar ook niet té ingetogen
dag 2 – zondag 10 november 2024
Diversiteit troef , zeker op dag twee van het festival, van hardcore, thrash, doom tot stoner en punk, het was allemaal te horen … In momenten gefronste wenkbrauwen tot vraagtekens bij sommige bands zelf … Benieuwd?
We starten met één van de betere Hardcore bands die ons landje rijk is, STAB (*****). De band gaat fel tekeer en stoomt meteen. De meerstemmige vocals, het elkaar aanporren en de brutale uithalen, het werkt in op het publiek. Achteraan het podium stonden twee piepjonge fans mee te dansen, alsook aan de dranghekkens. STAB bewijst dat HC één familiale bijeenkomst is, voor jong en oud, zonder scrupules. Een knoert van een opener!
Uppercut nummer twee volgt met Murphy's Law (****1/2). De band rond de charismatische frontman Jimmy Drescher is al sinds 1982 bezig. Jimmy is nog het enige overgebleven originele lid van de band en trekt ook live de aandacht. Hij staat nog maar even op het podium, springt er direct af en gaat zijn publiek opzoeken om hen niet meer te verlaten. Een muzikaal oplawaai, een spervuur aan riffs, met een dosis humor waarbij het bier vloeit en wordt uitgedeeld aan de fans. Het zorgt voor een geslaagd HC/thrash metal feestje.
Er stond nog niet zoveel volk in de zaal, maar hij ging elke aanwezige opzoeken, iedereen genoot van deze losgeslagen pletwals. Een deugddoende, verkwikkende set.
Het contrast met het daarop volgende Pallbearer (****) uit de USA was groot. Ze brachten ons een somber, doomachtig klankenspectrum. De melodieën deden wat denken aan de betere stonerrock. Het was een warme sound trouwens, die over ons heen waaide. De registers werden wel eens lichtjes open getrokken. Het voelde vooral aan als een gezellige trip rond het kampvuur, met soms lekker snedige gitaarriffs en zanglijnen die een soort rust brengen in een - spijtig genoeg - rusteloos bestaan.
In het verlengde van Pallbearer was er het Noorse Slomosa (****), die evenzeer een sound brengen vanuit ‘de desert’, door de aantrekkelijke riffs en de adrenalinestoten in de songs. Intrigerend is de warme stem van gitarist Erik Bye en de vrouwelijke inbreng van bassiste Marie Moe. Samen met leadgitarist Benjamin Berdous werden hier enkele knappe solo’s gespeeld. Aanstekelijk gemoedelijk overtuigend klonk het. Sterk.
Terug heel wat anders nu …Met een optreden van Cro-Mags (****1/2), die een alles vernietigende pletwals was. Het klinkt wel allemaa een beetje hetzelfde , maar het was de moeite, met daarbij een zanger die eruit ziet alsof hij iedereen zal verslinden; de grimassen en de verpletterende vocale uithalen worden geruggesteund door de al even ruwe bolsters op gitaar en drums. Het daverde.
Een optreden van Cro-Mags is geen trip voor tere zieltjes, je wordt compleet murw geslagen. Ze stopten wat eerder dan voorzien, maar geen nood, we bleven totaal verweesd knock-out geslagen achter.
Wat een contrasten vandaag toch wel, die de rode draad vormden … Baroness (*****) was de volgende. De band staat , na enkele woelige jaren, weer op scherp met een nieuw album 'Stone'. De progressieve metal is emotioneel beladen, krachtig en energiek.
De scherpe riffs en vooral die heldere stem van zanger John Baizley, zorgen voor headbangen en kippenvelmomenten. De band stopte ook wat eerder hun set, gezien hun bassist ziek was . Maar dat belette niet dat Baroness genadeloos overtuigend te werk ging.
Ook Graveyard (****) gaat eerder de melodieuze kant uit, maar houdt van een donker randje in hun sound. Dit is voer voor wie houdt van de 70s rock van Black Sabbath, Led Zeppelin, Pentagram en Deep Purple, voorname invloeden van Graveyard. Een potige sound met niet te lange, overbodige solo's.
De Zweedse band behoudt die stevige lijn. Spijtig genoeg was niet iedereen te vinden voor deze hardrock getinte sound, maar wist voldoende aanwezigen te treffen met hun aanstekelijke nostalgische trip.
Sodom (***1/2) is eentje die samen met Kreator en Destruction, behoort tot de 'top van Duitse Thrash metal'. Sodom klinkt stevig en compact. Niet echt vernieuwend in het genre, maar zondermeer nog steeds goed voor een knetterend thrash feestje.
Contrasten ? Et voila, terug eentje met de Heideroosjes (****1/2). De Nederlandse punkers spuwden hun gal uit, met een dosis humor, jolijt en wat een charisma. Songs als “Lekker belangrijk”, “Damclub Hooligan” en “Time is Ticking Away!" zijn meebrullers. Heideroosjes wist op zijn manier het publiek voor zich te winnen. Een knappe prestatie dus. De spring-in-t-veld en brulboei Marco Roelofs beperkte zijn bindteksten deze keer tot het minimum; Frank Kleuskens entertainde mee.
Heideroosjes lieten op Hell's Balls de muziek voor zich spreken, wat een wervelend punk show betekende. Verder lekker meebrullen op “Tering Tyfus Takkertrut” en “I'm not deaf (i'm just ignore you)”. “I wanna be sedated' van de Ramones en het oerdegelijke knallende “United Scum” waren voortreffelijke afsluiters.
Agnostic Front (****1/2) zorgde voor de allerlaatste stompen . “For My Family”, “Old New York” en “AF Stomp” deelden rake klappen uit. De band speelde op hoog niveau, een combinatie van metal/punk en HC invloeden. Een unieke verbintenis dus. Verder voelden we de drive van een “Victim in Pain”, “Friend or Foe” en “Toxic Shock”. Muzikale schokgolven met de nodige moshs tot gevolg.
Een niet aflatende werkethiek hadden we van dit combo, die als een sneltrein tekeer ging. Agnostic Front duwde steeds het pedaal in. “All is For Not Forgotten” en “Addiction” waren overtuigende afsluiters. Wat een knaller!
Kortom, Hell's Balls Belgium was opnieuw geslaagd en onderscheidde zich in diversiteit.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7114-hell-s-balls-belgium-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune
Sonic City Festival 2024 - Tramhaus made it happen!
Sonic City Festival 2024
Depart
Kortrijk
2024-11-08 t-m 2024-11-10
Koen Daneman
Voor de 16de editie van het avontuurlijk 3daags Sonic City festival had het Wilde Westen in Kortrijk de Nederlandse post-punk sensatie Tramhaus als curator aangesteld. Die hadden vooral voor gitaarbands gekozen maar er waren nog tal van andere muzikale ontdekkingen te zien. En daarvoor moet je op dit festival zijn.
Op de sfeervolle locatie Depart kon je je laten verrassen door de talrijke artiesten/bands op de Mainstage, de kleinere Club of de Box die dit jaar verhuisde naar de andere kant van het gebouw naast de chill-out space waar de Koffiequeen alweer heerlijke koffies serveerde, Vuvve Printclinic ter plaatse de limited edition Sonic City t-shirt zeefdrukte, Crate Records vinyl en boeken uitstalde of jezelf een tattoo kon laten zetten door Les Mains Sales.
Het festival startte op vrijdag met een korte line-up. Geen grote namen en geen massa vandaar de logische keuze van de organisatie voor de Club.
Real Farmer, een vierkoppige punkband uit Groningen trapte af met een energieke strakke set met voornamelijk songs uit hun debuutplaat ‘Compare What’s There’ uitgekomen op het Strap Originals-platenlabel van Pete Doherty. De songs van Real Farmer zijn heftig, afwisselend hard-zacht ("Consequence"- "Empty”) en heel toegankelijk.
De songs uit het tweede album ‘Real Deal’ van het Londense Honeyglaze zijn een aanrader voor wie houdt van indie-postpunk zoals English Teacher en Dry Cleaning. De set was een perfecte mix van tedere momenten ("Movies") meeslepende emoties ("Safety Pins","Cold Callar") en woede ("Don't","Hide").
De New Yorker Steve Gunn die nog samen met Kurt Vile tourde stond voor de tweede keer solo op Sonic City. Gunn is een voortreffelijk gitarist en dat bewees hij in een meeslepende set vol loops en perfect gedoseerde noise met als hoogtepunten opener "On The Way", "Way Out Weather" en een eigenzinnige cover van "I'll Be Your Mirror" van the Velvet Underground.
De lievelingen van Joe Talbot (Idles) Crows uit London sloten de avond af met een energieke set vol furieuze en melodieuze songs voornamelijk uit hun laatste album ‘Reason Enough’ ("Vision of Me" en single "Is It Better?"). De band kreeg het publiek die nog wel zin had in een feestje naar het einde van de set uiteindelijk nog aan het dansen.
Voor het openen van de tweede festivaldag had Tramhaus het Portugese Sereias in petto. Luide, dwingende krautrock waarover de zanger die dubbel zo oud lijkt als de rest psychotisch overheen stond te schreeuwen.
Bij singer-songwriter Rona Mac uit Wales in de Club ging het er heel wat rustiger aan toe. Alleen met haar gitaar zonder effecten bracht ze intieme songs over liefde, vriendschap, pijn en verdriet.
De Deense Hjalte Ross heeft drie albums uit maar heeft voorlopig quasi enkel in zijn thuisland getourd. Op het podium van de Box stond hij met zijn band voor de eerste keer in België. We luisterden met een kopje koffie naar meestal dromerige, fluisterende songs ("The Morning Light") tot fellere composities ("Waiting for a Change") uit ‘Less’.
Op de Mainstage probeerde het Australische duo Party Dozen met hun power-rock het publiek te bewegen tot een vroeg feestje (what's in a name?). Saxofoniste Kirsty Tickle blies de ziel uit haar mooie lijf op de krachtige ritmes van drummer Jonathan, de tape deed de rest.
Met een megaluide sound begon Couch Slut uit Brooklyn, NY aan een set in de Club die jouw gehoor tot het eind zou blijven geselen. Iemand uit het publiek vond de vocals te stil. Geen probleem voor zangeres Megan Osztrosits die de klankman onmiddellijk orders gaf. We onthouden vooral de vette riff in Wilkinson's “Sword” uit ‘You Could Do It Tonight’.
Het Engelse Holiday Ghosts was naast Sereias de enige band van het Tramhaus keuzelijstje op zaterdag. Hun indie poppy songs met de enthousiaste samenzang van gitarist Sam Stacpoole en drumster Katja Rackin deed ons af en toe denken aan Belle & Sebastian en The Feelies.
Om 17u10 mogen we al eens met een cocktail in de hand rond lopen op Sonic City, zeker als er zomerse geluiden vanop het hoofdpodium op je afkomen. Nusantara Beat, een ‘supergroep’ die bestaat uit veelal bekende muzikanten, van oa Altin Gun en Jungle By Night, pakte het publiek in met eigenzinnige muziek vol Indonesische invloeden.
De zomer duurde verder in de Box waar Cindy uit San Francisco ons deed wegdromen naar de Summer of Love. Meisjes met lange haren, tambourijntje, en jongens met gitaren die zo in de sixties versie van the Kinks zouden kunnen spelen. Het was mooi en rustig, ideaal om languit en blootvoets in het gras te liggen onder een zomerse zon maar die otbraken helaas in de Club.
Ook het Columbiaanse Balthvs in de grote zaal deed ons verder dromen van een zonnige zomer met een groovy sound die ons regelmatig deed denken aan Khruangbin.
Opgewarmd werden we verrast met een leuke cover van Beck's “Devils Haircut” door Fcukers, een Amerikaanse elektronische band, opgericht in 2022 in New York City. De energieke frontvrouw Shannon Wise, zong en sprong heen en weer op de heel dansbare house beats met als resultaat dat de Club enthousiast mee bewoog.
Op je 83ste op de affiche van een alternatief muziekfestival terecht komen is wellicht uniek.
Zijn naamgenoot doet op exact dezelfde leeftijd en onder de artiestennaam Bob Dylan nog steeds grote zalen vollopen maar de in België wonende Amerikaan Tucker Zimmerman heeft moeten wachten op fan Adrianne Lenker van Big Thief om hem wereldwijd toch wat bekender te krijgen. Zijn concert in de Club kon dan ook op heel wat interesse rekenen. Zimmerman en band gaven een hartverwarmend concert en het was mooi hoe hij genoot van de waardering die het publiek hen terug gaf. Trouwens, een artiest die een gedicht voordraagt terwijl zijn gitarist een kapotte snaar vervangt heb ik nog nooit mee gemaakt.
De songs kwamen bijna allemaal uit zijn meesterlijk nieuw album ‘Dance of Love’ waarop Adrianne Lenker & Big Thief hem begeleiden. Absolute aanrader!
Tijd voor een heel ander verhaal in de Club waar de in Kenia geboren en in Oeganda opgegroeide rapper MC Yallah samen met Berlin based producer Debmaster de temperatuur serieus weer deed stijgen. De combo van Debmasters beats en MC Yallah’s banging vocals – een mix van Luganda en Swahili – leverde constant vuurwerk op. "I Love You" riep ze meerdere keren en gemeend naar het publiek. Het was wederzijds.
Fans van Techno en Electro konden op zaterdag verder nog hun hartslag doen stijgen op de pompende beats en spectaculaire visuals van Actress en CLARK, beide geen onbekende namen in het genre. In de Club werd het feestje na middernacht compleet met de opwindende mix van hedendaagse industriële muziek, nerveuze minimale synths, oerpolyritmiek en post-punk door het Spaanse duo Dame Area.
De gitaarfans hadden toen al Depart verlaten.
Op zondag, de derde festivaldag was er opvallend meer volk aanwezig al van bij de start voor het optreden van Cola, de eerste band van die dag geselecteerd door Tramhaus. We genoten met een frisdrank in de hand van een sprankelend concert in de Club van het Canadese postpunk trio.
DITZ uit Brighton opende de Mainstage en kan ook rekenen op Joe Talbot, frontman van Idles als fan. Zanger Cal Francis dook meerdere malen de zaal in en won uiteindelijk het publiek voor hun woeste noise rock/post-punk met een arsenaal aan gitaar- en pedaaleffecten.
In de mix van psychedelische pop, indie en postpunk van Ulrika Spacek uit Reading hoorden we in de Club af en toe flarden Pavement, Radiohead en Sonic Youth. Uit hun recentste album ‘Compact Trauma’ onthouden we mooie versies van "If the Wheels Are Coming Off" en "The Sheer Drop" en het oudere “Mimi Pretend”.
Horse Jumper of Love, uit Boston stond met enige nonchalance op het podium van de Box maar kon het publiek helemaal laten zweven met hun slowcore, indierockgeluid. De band opende met het prachtige “Snow Angel” van hun nieuwste release ‘Disaster Trick’. Ook “Today’s Iconoclast” en favoriet “Wink” van die plaat stonden op de set naast “Ugly Brunette” van hun titelloze debuut.
Als vervanger van Yin Yin had de organisatie van Sonic City nog vlug Voyeur uit New York kunnen strikken die net op tour zijn in de UK. Het viertal verraste ons met een stevig en energieke punkrock geluid met invloeden van Sonic Youth, Nirvana en Velvet Underground.
Daarna probeerden Joe & The Shitboys van de Faroer eilanden (!!!) in de Club er met songs als "Fuck Everybody" , "Eat Ass" en "Don't Fear the Nipple" een waar pretpunkfeestje van te maken. Hun strand outfits en enthousiasme waren in ieder geval best grappig.
Enkele leden van het Canadese Mock Media stonden ook in marcellekes en short op het podium en konden het publiek meer dan warm maken met hun aanstekelijke samenzang en gitaarrifs die soms doen denken aan de vroege XTC. Songs als "Louis Won't Break" en "Madness" klinken live nog snediger dan op plaat.
Ondertussen stond er een nieuwe Heather Nova de box te bekoren met haar engelenzang. Dana Gavanski, Canadese met Servische roots maar ondertussen residerend in Londen, heeft duidelijk talent en vermengt in haar songs new wave met post-pop en art rock.
Bij het vintage geluid met elementen van doo-wop, klassieke R&B, garagepsych en surf en de looks van het Californische kwartet Shannon and the Clams op de Main Stage zagen we het Sonic City plots helemaal door een David Lynch-achtige lens. Luister eens naar het schitterende "Real or Magic" van hun gloednieuwe zevende plaat ‘The Moon Is In The Wrong Place’ dan weet je onmiddellijk wat we bedoelen. By the way, de plaat werd geproduceerd door Black Keys-frontman Dan Auerbach.
Still House Plants daarna was in ieder geval geen hoofdpodium waardig met hun minimalistisch slowcore experiment. Daar had beter The Messthetics & James Brandon Lewis uit Washington DC gestaan. De Club was veel te klein voor de massale interesse van het publiek. Dit had natuurlijk te maken met de faam van de muzikanten: Joe Lally op bas, zijn voormalige Fugazi-bandgenoot Brendan Canty op drums, gitarist Anthony Pirog en de veelgeprezen jazzsaxofonist James Brandon Lewis. De heren brachten instrumentale power ’punk’ jazz van absoluut topniveau. We hoorden achteraf dat gitarist Pirog heel ziek was. We hebben er in ieder geval niets van gemerkt.
Als voorlaatste mochten Lambrini Girls uit Brighton het hoofdpodium in vuur en vlam zetten Met slechts enkele singles en een EP vol snedige punksongs op zak (hun debuut komt uit in 2025) konden ze het publiek verleiden tot moshpits en sitdowns. Tussendoor passeerden natuurlijk ook nog de nodige "Fuck You’s” aan het political establishment en Israel.
Als laatste in de Club programmeerde Tramhaus het Deense duo Lust For Youth met hun perfect klinkende, über-catchy synthpop, beïnvloed door eighties bands als New Order, Depeche Mode en Pet Shop Boys. Eentonigheid sloeg echter toe en de jongens konden op het halfduister podium de club niet echt overtuigen.
De mix van free jazz, ambient, shoegaze en dream pop door Mabe Fratti, celliste en zangeres uit Guatemala kon ons dan wel bekoren in de uiterst aandachtige Box. Haar cello is de basis, waaromheen ze samen met haar gitarist en drummer ingewikkelde en prachtige landschappen van geluid bouwde. Dit alles tesamen met haar zachte zang zorgde voor een op zijn minst bevreemdend geheel. De songs "Oídos" en "Kravitz" uit haar laatste album "Sentir que no sabes" zijn daar perfecte voorbeelden van.
Traditioneel mocht curator Tramhaus het festival afsluiten. Het vijftal uit Rotterdam stak de grote zaal onmiddellijk in vuur en vlam en kreeg de energie van het publiek dubbel en dik terug met moshpits en crowdsurfers tot gevolg. De charismatische zanger Lukas Jansen sprong vol overgave en op zijn eigen slungelige manier heen en weer over het podium terwijl de band zich strak en nijdig door de energieke set speelde. Naast prijsbeesten "I Don't Sweat", "Minus Twenty"en "Make It Happen" passeert de volledige nieuwe plaat ‘The First Exit’ met oa de machtige afsluiter "Ffleur Hari".
Tramhaus was het publiek en de organisatie heel dankbaar voor de uitnodiging en mocht als curator terugkijken op een zeer geslaagd programma.
Volgend jaar van 07 nov t-m 09 nov 2025
Neem gerust een kijkje naar de pics (sfeer)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7113-sonic-city-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Sonic City Festival + Wilde Westen, Kortrijk
Left Of The Dial 2024 - Een ontdekkingstocht naar de toekomst
Left Of The Dial 2024
Diverse locaties
Rotterdam
2024-10-17 en 2024-10-18
Kristof Acke
Ik moet toegeven dat ik nog niet echt van Left Of The Dial gehoord had, maar toen ik de kans kreeg een verslag uit te brengen van dit festival heb ik die met beide handen gegrepen. In het bruisende hart van Rotterdam organiseren Rotown en Left of the Dial zelf dit showcasefestival. Dit jaarlijks terugkerende evenement biedt een platform voor opkomende artiesten uit de alternatieve muziekwereld en zet daarbij nieuwe geluiden en talenten in de schijnwerpers. Het festival werd voor het eerst gehouden in 2018 en heeft sindsdien een prominente plaats verworven binnen de muziekscene. 'Left of the Dial' staat bekend om zijn intieme sfeer, waarbij bands en bezoekers zich in diverse locaties door de stad verspreiden om de nieuwste ontwikkelingen in de underground muziek te ontdekken.
Een bezoek aan 'Left of the Dial' begint al ver vroeg met het doornemen van de uitgebreide festivalplaylist en het verkennen van de optredens via het YouTube-kanaal van het festival. Dit jaar stonden er meer dan 100 bands op het programma, verspreid over 16 locaties in het centrum van Rotterdam. Het samenstellen van een persoonlijke longlist en uiteindelijk een shortlist van bands die je echt niet wilt missen, brengt de nodige keuzestress met zich mee. Het is een uitdaging om je een route te plannen tussen de verschillende locaties, zonder dat je het gevoel krijgt dat je iets belangrijks misloopt. Dit gepuzzel hoort echter bij de charme van het festival en draagt bij aan de opwinding voorafgaand aan het evenement.
dag 1 – donderdag 17 oktober 2024
En dan begint de eerste dag. De keuzes waren gemaakt en ik begaf me voor de aftrap naar Roodkapje voor Wild Pink. Op een klein podium wist de Amerikaanse band met hun dromerige indie-rock een intieme en bijna magische sfeer te creëren. Ik werd meteen meegezogen in hun subtiele, melancholische klanklandschappen, waarbij de warme stem van frontman John Ross centraal stond. De band deed nog het meest denken aan The War On Drugs.
Daarna was het reppen naar de volgende locatie, nl. de Paradijskerk. Hier kon ik de Belgische band TJE aan het werk zien. Met een sound die omschreven wordt als eigenzinnige, experimentele indietronica bekoorden ze het publiek zichtbaar op deze speciale locatie. Met muziek die onder de huid kruipt bezong zangers Lindy Versyck de aanwezigen en beroerde de gevoelens. Melvin Slabbinck op gitaar en Klaas Leyssen op bas construeerden de juiste soundscapes ter ondersteuning. Mede dankzij de locatie toch wel kippevel.
Vervolgens stond in zaal TR8 RIGHT een Nederlands band geprogrammeerd. De eerste band die ik met stip had aangeduid in de planning. Gespuys brengt stevige beats en poëtische Nederlandstalige teksten. Denk aan Spinvis maar voor Gen Z, vol energie en uiterst dansbaar. De band, afkomstig van Delft, speelde zo goed als een thuismatch in Rotterdam. Ondanks de kleine zaal en de wat mindere akoestiek gaven ze alles van zichzelf. Het ontbreken van een podium in deze zaal zorgde er misschien net voor dat het publiek nog nauwer betrokken werd bij deze belevenis. De mensen waren duidelijk gekomen met hoge verwachtingen en die werden moeitelooks ingelost. In een mum van tijd werd dit achterzaaltje omgetoverd tot een broeierige dancehall. Het duo Vierra Lanza en Stijn Wevers genoten ook duidelijk van de wisselwerking met de aanwezigen. Jammer van de kleine capaciteit van dit zaaltje voor de lange rij mensen die nog stond aan te schuiven, ze zouden de volgende dag nog een herkansing krijgen.
Volledig bezweet trok ik dan verder naar The Rats, opnieuw een band van Belgische bodem. Dee keer in zaal Centraal. Deze post-punkers met roots in Gent speelden deze zomer al een aantal festivals in Vlaanderen en kregen ook moeiteloos het publiek mee. Deze zaal had ook een hoog punkgehalte en ook hier duurde het niet lang vooraleer een massa bezwete lijven mekaar tekeerging in de moshpit. Rechttoe, rechtaan, zoals het een echte punkband betaamt.
Gelukkig moest ik na dit optreden niet al te ver naar de volgende locatie. In De Doelen stond Pamphlets geprogrammeerd. Een PostPop trio uit Brooklyn New York. In het begin was het wat moeilijk om de band te plaatsen. Ze gaan dan ook de grens opzoeken tussen chaos en melodie met een mix van introspectieve en explosieve momenten. Helaas moest ik hier wat vroeger vertrekken want ik had verder nog graag gezien hoe ze het het concert af wisten te ronden. Maar soms moet je op dit festival harde keuzes maken.
En dan maar weer terug naar zaal Centraal waar Tiberius b hun opwachting maakten. Tiberius b die als non-binair door het leven gaat, kwam bij momenten zeer diep binnen. De songs zijn dan ook heel persoonlijk. Af en toe moest ik zelfs denken aan de intensiteit van Sinead O’Conner. Een heel pakkend optreden met super veel energie. De hitte van de vorige band zorgde ervoor dat een opwarming niet echt nodig was en dus vlogen Tiberius b en de gitarist er al snel in. Voor de invloeden werd uit de platenbak van de ouders vooral geluisterd naar Massive Attack, Portishead en andere triphop en Britpop grootheden. Mits nog wat rijping zit hier volgens mij nog heel wat goeds aan te komen.
Aan de overkant van de gracht ging ik dan op zoek naar zaal Uniek. Die bleek zich achter een karaokebar te bevinden. Het contrast met de muziek van Muck. kon niet veel groter zijn. Het viertal brengt een mix van hiphop en post punk. Ik had de indruk dat ze het publiek wat in verwarring brachten. Moest hierop gedanst worden of gemosht? Tijdens de eerste helft van het concert bleef het moeilijk. Ik ben wel benieuwd als de tweede helft beter kon bekoren, maar dat zal voor een volgende keer zijn.
Na een heel eind stappen kon ik dan toch nog het meeste van Purrses meepikken. De band rond frontvrouw Laura Ruggiero speelde in zaal Salsability. Deze zaal die normaal gebruikt wordt voor – u raadt het al – salsa lessen en feesten lag een beetje in een uithoek van de rest van de zalen. Misschien daarom dat de opkomst wat lager was. De enkele festivalgangers die aanwezig waren, hadden plaatsgenomen aan de hoge tafels in de zaal. Het kwam de sfeer van het concert niet ten goede. Al probeerde Laura en de rest van de band nog om de sfeer erin te brengen, het lukte niet echt. Hopelijk zien we deze band met heel wat Belgische input binnenkort nog eens in ons land in een betere setting met een enhousiast publiek.
En dan weer een heel eind stappen om de afsluiter TTSSFU te gaan bewonderen. Ook dit optreden vond plaats in een kerk, de Arminius kerk. Deze kerk is iets intiemer dan de Paradijskerk en dat lag TTSSFU duidelijk wel. De band rond Tasmin Nicole Stephens brengt experimentele shoe gaze die zo af en toe aan Sonic Youth en Blood Red Shoes mocht laten denken. Het publiek hadden ze zeker ook mee. Met heel veel enthousiasme brachten Tasmin en de band iedereen aan het dansen. Spijtig dat deze band verder niet op het vasteland te zien is, al zou het kunnen dat dit showcase festival daar verandering in brengt. In de UK mogen ze alvast openen voor English Teacher, hopelijk brengt hen dat in het vizier van enkele bookers voor de festivalzomer van 2025.
dag 2 – vrijdag 18 oktober 2024
Na een heel drukke eerste dag stond dag twee al op mij te wachten. Nog beter voorbereid dan op dag één had ik de meeste optredens gepland binnen een iets kleinere wandelafstand van mekaar.
Om de dag af te trappen koos ik voor Cosmorat. In Roodkapje mocht dit trio uit de UK met een energieke set de tweede festivaldag aftrappen. Live klinkt deze band alvast een stuk rauwer dan de poppy sound die ik hoorde op de stremingplatforms. Misschien lag het aan de locatie, maar de muziek kwam hier in ieder geval goed tot z’n recht. Taylor Pollack, geboren in de Midwest (US), maar tegenwoordig opererend vanuit Londen kon het publiek begeesteren met haar bevlogen set. Heel veel fun en een goeie sfeer zorgden ervoor dat de zaal meteen opgewarmd was en iedereen stond mee te bewegen op de muziek.
Op kleine wandelafstand ging ik dan naar zaal Uniek, waar op dit vroege tijdstip dit keer nog geen karaoke bezig was. Het duo waarvoor ik naar hier gekomen was, zal waarschijnlijk ook nooit in karaokevorm te horen zijn. Alber Jupiter uit Frankrijk bracht een eclectische mix van psychedelische rock en krautrock, met lange, hypnotiserende instrumentale stukken die de luisteraar meenemen op een intense, repetitieve rit. Hun geluid is gelaagd, met gebruik van dromerige gitaren, trippy effecten, en pulserende ritmes die voortdurend opbouwen naar climaxen. Het publiek ging ook helemaal mee in de trance. Het kleine podium dat slecht verlicht werd met subtiel rood licht, bracht iedereen in extase. Denk aan LA Jungle, maar dan langer uitgesponnen nummers, maar met een bijna even energieke drummer.
Terwijl ik me nog op een wolk in de zevende hemel bevind kom ik aan in de Paradijskerk. Douglas Dare had de dag ervoor nog in zaal Uniek een verschroeiend feest in gang gezet met gelaagde beats en opzwepende ritmes. Ik was vooral benieuwd hoe hij het in deze omgeving zou aanpakken. Binnen deze gewijde omgeving wierp hij het over een totaal andere boeg. De nummers werden gestript van alle beats, maar wat over bleef bleken echte songs met inhoud. Met enkel zijn keyboard om wat muziekale sfeer te brengen bracht Douglas vooral werk van zijn laatste release. Een werk met nummers over mensen die hij had ontmoet (onderweg, op optrdedens, …). De teksten kwamen meer op de voorgrond en daardoor ook veel harder binnen. Sommige mensen hadden het moeilijk om hun emoties onder controle te houden. Maar naar het einde van zijn set vroeg hij zich toch luidop af of iedereen nog ok was. Hij zag ook dat mensen af en toe de kerk uitliepen en vroeg of iemand de beats miste en wist niet zeker of dit wel de juiste plek was om dat soort muziek te brengen. Toen één iemand riep dat er toch wat beats bij mochten, bracht hij alsnog wat extra energie in zijn set. Een voorproefje voor een derde set die hij zou geven op zaterdag. De mensen die tot het eind gebleven waren waren toch voor de overgrote meerderheid onder de indruk en in de merch winkel waren zijn gesigneerde albums dan ook in een mum van tijd uitverkocht.
De volgende halte bevond zich in de Doelen Up. Hier stond Ugly, een zeskoppige band uit Cambridge met een eclectische mix van genres, waarbij ze elementen van art-rock, post-rock, folk en koormuziek samenbrengen. Hun muziek is zowel experimenteel als meeslepend, vaak gekenmerkt door complexe arrangementen en gelaagde harmonieën. Ze weten invloeden uit de jaren '60 en '70 te combineren met progressieve rock. De sfeer in hun muziek is atmosferisch en donker met pastorale, harmonische arrangementen. De muziek van Ugly bood een rijke, atmosferische ervaring die zowel introspectief als dynamisch was. Live bleef het helaas redelijk mak en had ik het gevoel dat het publiek ook niet helemaal mee was met de vibe. Of misschien was het een dipje in het midden van deze zwaar bezette dag.
Dan maar terug naar Roodkapje, want daar stond Black Bordello geprogrammeerd. Hun muziek combineert verschillende stijlen, variërend van avant-garde gothic rock tot elementen van indie en psychedelische rock. Met een diep atmosferisch geluid dat neigt naar experimentele gebieden, levert dit een wat donkere maar weelderige luisterervaring op. De zang van frontvrouw Sienna Bordello voegt een griezelige, theatrale kwaliteit toe aan hun muziek. De teksten zijn vaak macaber en introspectief, met thema's als mystiek, sterfelijkheid en kosmische krachten. Dankzij de theatrale elementen kon het publiek wel genieten van een goeie show. Alle leden hadden een zwart kruis aangebracht op het voorhoofd als was het aswoensdag. Hier zou echter geen hernieuwing van de toewijding aan God ontvangen worden.
Om de hoek in één van de kleinste en meest underground zaaltjes van dit festival, Perron small, een soort verlaten opslagloods van de spoorwegen vermoed ik, stond Moleskine. Afkomstig uit Frankrijk brengt deze band een soort post-poppy, shoegaze met dissonante elementen. Het optreden, daar kan ik kort over zijn, het boeide iets te weinig, het was niet echt edgy zoals een aantal andere bands dat wel al hadden getoond tijdens dit festival. Volgende keer beter.
In de aanpalende zaal, Perron Big, speelde aansluitend Tanz Akademie. Deze zeskoppige alternatieve band uit Piedmont, Italië, houdt zich bezig met een spannende mix van post-punk, indie rock, jazz, goth en alternatieve pop. Hun muziek wordt gekenmerkt door krachtige, eclectische geluiden en het gebruik van marcherende blaasinstrumenten, wat zorgt voor een unieke dynamiek in hun nummers. De band zelf beschrijft hun geluid als "een fanfare die een coming-of-age feest organiseert op een begrafenis," wat de paradox van vreugde en melancholie in hun muziek mooi samenvat. Het vat ook het optreden goed samen. In een poging om de sfeer er wat in te brengen sprong de drummer na het tweede nummer als een gek het publiek in om minutenlang te blijven springen tussen de menigte. Het gevolg was dat er inderdaad tijdelijk wat meer ambiance was bij de aanwezigen. Helaas bleek te set iets te volatiel om de aandacht te blijven vasthouden.
Dan maar terug naar Roodkapje waar Findom hun opwachting maakten. Wat een verschil met de vorige band. Hier leek het wel na de eerste nummers of er een bommetje was ontploft. De sfeer was meteen broeierig en opzwepend. Op het kleine podium tekenden maar liefst zeven artiesten present. Afkomstig uit alle uithoeken van de wereld zo leek het wel. We noteren presenties uit Tokyo, Buenes Aires en Manchester. Met een eclectishe mix van wave en industrial jazz zet deze band zich af tegen alles wat niet kan: corruptie, racisme en transfobie om maar enkele voorbeelden te noemen. De band wist me zozeer te boeien dat ik de tijd uit het oog verloor en bijna te laat was voor het volgende optreden.
Terug aangekomen aan zaal Perron small zie ik dat de zaal al afgeladen vol staat. Mits wat overtuigingskracht bij de security kan ik mezelf toch nog door de menigte wringen. Op het podium staat ENOLA, een Australische artiest uit Melbourne. De muziek, die wordt gekarakteriseerd door een mix van post-punk en avant-garde pop, weerspiegelt persoonlijke ervaringen en thema's van liefde, verandering en het loslaten van het verleden. De debuut-EP, All Is Forgiven, bevat emotionele en nostalgische nummers die een warme, dromerige sfeer oproepen, met een sterke nadruk op introspectieve teksten en muzikale experimentatie. Live overtuigt ENOLA als geen ander. Ik heb het gevoel naar een mix van Sinead O’Conner, Melissa Etheridge en Bruce Springsteen te kijken. De zang is rauw en bijtend, de teksten eerlijk en diep, ze slaan en zalven tegelijk. Na het optreden blijkt dat de begeleidingsband uit Rotterdam komt en speciaal voor dit festival slechts een paar keer samen met ENOLA geoefend heeft. Daar was tijdens het concert niets van te horen. Ook het publiek was helemaal mee. Iedereen die hierbij was zal dit optreden nog lang onthouden. Druipend van het zweet verlaat ik de zaal. Op naar alweer het volgende concert.
Ik kom iets te vroeg aan in alweer Roodkapje waar Mynk nog aan hun set bezig is. Weinig volk in de super kleine zaal voor de donkere muziek met veel wave invloeden. Het is heet in de zaal en de band probeert er het beste van te maken. De sound zit goed, maar helaas is er niet genoeg publiek om de sfeer erin te krijgen.
Aansluitend, op het tweede podium van Roodkapje stond Kerosine Kream. Een opkomende garage punkband uit Stockholm, hun muziekstijl wordt gekenmerkt door een gritty energie en een mix van melodieuze punk en zelfs enkele psychedelische invloeden. Het publiek kon deze mix duidelijk wel smaken. Persoonlijk iets minder mijn genre, maar de energie van de show kon ik wel appreciëren.
Mijn afsluiter op vrijdag stond ook in Roodkapje in een zaaltje dat veel te klein leek voor het talrijke publiek dat erop afgekomen was. Hyper Gal is een duo uit Osaka, Japan, bestaande uit de visuele kunstenaar Koharu Ishida op zang en noise-artiest Kurumi Kadoya op drums. Hun muziek is een mix van minimalisme en maximalisme, waarin ze zich richten op het creëren van een sprankelende, no wave popgeluid met behulp van krachtige blast beat drums, glinsterende loops en etherische, bubblegum-achtige vocals. Dit duo dompelt je onder in een nieuwe sonische wereld waarin complexe en eenvoudige elementen naadloos samensmelten. De muziek van Hyper Gal staat bekend om zijn gedurfde, avant-garde benadering, waarbij ze de grenzen van traditionele songstructuren verleggen. De nummers zijn energiek en prikkelend, met invloeden van noise en punk, maar ook speelse melodieën die uitnodigen tot dansen. De combinatie van krachtige ritmes en etherische zang creëert een fascinerende, hypnotiserende luisterervaring. En dansen werd er ook gedaan. Het publiek werd vakkundig opgezweept. Toen ze de set afsloten bleek dat ze nog vijf minuten over hadden en rijgden ze er nog een extra nummer aan. De aanwezigen werden weer meegesleept en konden achteraf ook geen genoeg krijgen. Bij de merch waren alle LP’s dan ook in een mum van tijd uitverkocht. Op 30 Oktober staat de band trouwens in Trix, op 1 November in 4AD en op 2 november in de Botanique.
Helaas zat er voor mij geen derde dag meer in, maar volgend jaar zien ze me hier in ieder geval terug. Het is duidelijk dat de organisatoren een goed oog en oor hebben voor opkomend talent. We zien ongetwijfeld een aantal van deze bands terug in onze zalen in de nabije toekomst.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6996-left-of-the-dial-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Left Of The Dial en Rotown
Desertfest 2024 - Balancerend tussen donker en licht
Desertfest 2024
Trix
Antwerpen
2024-10-18 t-m 2024-10-20
Erik Vandamme
We zijn oktober … tijd voor de indoor festivals die in het najaar her en der de kop opsteken. Steevast zijn we aanwezig op één van de meest gezellige festivals in die reeks … Desertfest in Trix. Hun muzikale diversiteit spreekt ons steeds enorm aan. Zowel van bands, artiesten als het brede publiek. Je voelt die gezellige sfeer op je afkomen. Een breed glimlachende security heet je met een kwinkslag welkom. Een betere start van de dag kan je je niet wensen. Diezelfde gemoedelijkheid hangt in elke zaal, vanaf het begin aan tot in de late uurtjes, de volle drie dagen! Dat is ook niet zo onlogisch want iedereen komt met hetzelfde doel voor ogen naar Desertfest afgezakt: genieten van een pak stoner, doom, hardrock en dergelijke meer … toppers in het genre zien en horen en lekker keuvelen onder elkaar aan de verschillende bars of in de Food & Relax arena buiten. Het kan en mag allemaal, in alle talen. Gelukkig had de organisatie het goede weer mee: niet te warm en niet te koud en het zonnetje dat soms eens kwam piepen.
Wij gingen uiteraard ook de bands zien … Ons verslag
dag 1- vrijdag 18 oktober 2024
Divided - Vulture Stage - We waren er al vroeg bij, en blijkbaar wij niet alleen want er was al opvallend veel publiek voor de eerste bands. Divided (****) heeft ondertussen al wat zieltjes gewonnen binnen de post-rock, hardcore en sludge metal. Wij zagen hen reeds enkele keren live, en waren onder de indruk van de tonnen energie. De interactie met het publiek bij Divided is eerder schaars. De band weet echter dit minpuntje knap te camoufleren door het publiek te overdonderen met verschroeiende mokerslagen, diepe riffs en het uitdelen van uppercuts. Divided heeft met zanger en drummer Pepijn Vandaele een sterke frontman. Wat een verschroeiende start, zonder meer!
Lethvm - Canyon Stage - De Waalse doom/sludge formatie Lethvm (****) zoekt op plaat als live contrasten op tussen rauwe sludge en langzame doom metal, bijzonder doordacht. Het resulteert op Desertfest in een dreigende intimiteit, evengoed worden alle registers open getrokken en ontstaat er een rauwe demonische wervelstorm. Muzikaal balanceert dit tussen donker en licht. Schitterend.
Hemelbestormer - Desert stage - Ook Hemelbestormer (*****) weet perfect de lijn tussen donker en licht te bespelen. We zien op beeld planeten, een vallende meteoor en zwarte gaten, inclusief de immense schoonheid van het heelal; het spreekt tot onze verbeelding. Die intense sfeer weten ze te creëren door hun instrumentatie van vlijmscherpe gitaren en bonkende drums, in combinatie met die mooie beelden op het scherm; het wakkert de fantasie aan. Hemelbestormer tekent voor een filmische aanpak die het best past rond de Apocalyps .
Rezn - Canyon Stage - De absolute ontdekking van de eerste festival dag is Rezn (*****), zondermeer!
De uit Chicago afkomstige band heeft echter al een hele weg afgelegd binnen de doom/slugde en bracht in 2023 hun vierde plaat uit 'Solace'. In juni van dit jaar brachten ze hun nieuwste parel 'Burden' uit. Onbekend vooraf voor ons , maar wat een ontdekking …De bovenzaal stond overvol voor deze band. Rezn staat garant voor een psychedelische trip zonder besef van locatie en tijd. Traag, log en zwaar trekken ze je mee in hun stoner/doom wereld, met een breed palet aan stijlen. Ze schuren van een toegankelijke, lichtvoetige sound naar een mix en walm van mysterie en de durf naar experiment. De bijzondere vocals en de intrigerende sax zijn een meerwaarde. Indrukwekkend!
Black Tusk - Desert stage - Een rustpauze gunden ze ons niet, want op de desert stage stond Black Tusk (****1/2). De Amerikaanse sludgemetal band is al een kleine twintig jaar bezig.
Met hun nieuwste plaat 'The Way Forward' bewees Black Tusk hun waardering, door de verbluffende oplawaai’s uit. Als een pletwals gingen ze tekeer. De crowdsurfers vlogen in het rond, de zaal ging compleet overslag. Alle registers werden opengetrokken, wat een razend snelle tempo’s tot het einde. Missie volbracht!
Child - Canyon Stage - De formatie Child (***) brengt een sound die refereert naar de pure hardrock uit de jaren '70, met ellenlange gitaarlijnen, -soli en z specifiek eigen aan het genre . Best wel een aanstekelijke potje vertier voor de liefhebbers. We stonden dan ook lekker te headbangen in het begin, maar toen hadden we het wel een beetje gehad. We zagen velen de zaal vroegtijdig verlaten. Wijzelf genoten nog wel iets langer van die nostalgie, maar de band voegt er helaas niets nieuws aan toe. Een gezapig concertje dus.
Russian Circles - Desert stage - De absolute afsluiter van deze eerste dag bleek, aan de grote opkomst te zien, zeker en vast Russian Circles (*****). Er was gewoonweg geen doorkomen meer aan toen we aan desert stage kwamen. We probeerden een glimp op te vangen van wat op het podium gebeurde. Badend in felrood licht, trekt de band alle (gitaar) registers in een ijzingwekkend tempo open; wat een intensiteit door de golvende sound en lichtbundels.
'Een concert van Russian Circles moet je vooral ondergaan'. Ook op Desertfest wist de band ons weer aangenaam te verrassen en mee te sleuren in een tot de verbeelding sprekende wereld door de riffs en het gebonk. Muzikaal een vulkaanuitbarsting! Een indrukwekkend slot van deze eerste festivalavond.
dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024
Op de tweede festival dag verdeelden we onze tijd voornamelijk tussen de twee podia Canyon Stage en Desert Stage …
KARKARA - Canyon Stage – We starten dan ook met de France formatie KARKARA (****). De muzikale stijl van KARKARA is diep geworteld in psychedelische rock, met invloeden van Osees, King Gizzard, King Crimson en Black Sabbath. Dit hoor je niet alleen in hun platenwerk, ook live komt dit tot uiting. Ze voegen er nog een dosis Oosterse invloeden aan toe om het plaatje compleet te maken. De best spacey, psychedelische trip neemt je mee naar bevreemdende mooie landschappen. De scherpe, aanstekelijke riffs behielden onze aandacht. Zonder meer een fijne ontdekking deze uit Toulouse afkomstige KARKARA, een 'headbangen onder hypnose'.
Valley of The Sun - Desert Stage - Op de Desert stage zet Valley of The Sun (*****) het podium letterlijk in vuur en vlam, door de beelden van een soort vuurbal, die dreigt te ontploffen gecombineerd met verschroeiende riffs. Zanger/gitarist Ryan Ferrier spreekt zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag. Valley of The Sun intrigeert door die weerkerende boeiende riffs. Wat een gebalde muzikale vuurkracht.
Tangled Horns - Canyon Stage - Humor is deels de rode draad doorheen het optreden van Tangled Horns. Puike muzikanten die de band toch heel uniek maken . Tangled Horns (*****) heeft echter eveneens zijn publiek nodig om zich ten volle te kunnen ontplooien.. In het verleden was dat vooral de verdienste van een waanzinnig om zich heen zwaaiende amicale frontman Tim Vandeplas. We hebben hier een sympathiek combo. De band is erg goed op elkaar ingespeeld. Wat een riffs en drumspel. Na een mooie intro kregen we de eerste knallers en Tim liet al een 'sing along' met zijn publiek horen. Hij port hen steeds aan. Iedereen was er voor te vinden. Een jonge dame zich waagt zich aan een potje stagediven en werd op handen gedragen; ook Tim waagt zich tot twee keer toe tot een duik in het publiek. De eerste keer lukt dat prima, de tweede keer wat minder, maar het zorgt wel voor de nodige hilariteit.
Tangled Horns waren één van de sterkste acts; ze maakten er een uniek stoner feestje van.
Birds in Row - Desert Stage – Minder humor nu … De Franse post-hardcore band Birds In Row (****) bouwt een ondoordringbare muur op, de sound spreekt voor zich; een beetje licht verschijnt aan het einde van de tunnel. Birds in Row spuwt ongebreideld hun frustraties uit, zonder de controverse uit de weg te gaan. Er is ook een boodschap van hoop te horen. Na een half uurtje hadden we even gehad, want het begon allemaal wat prekerig te klinken. Maar in hun aanpak houdt de band je wel een spiegel voor die je doet nadenken. Maatschappijkritische band dus.
Delving - Canyon Stage - Op de Canyon Stage kregen we een bijzonder concert van Delving (****), een vrij nieuw project van Nick DiSalvo (beter bekend als de frontman van Elder en de ene helft van Gold & Silver). De band speelt een kleurige sound van Kraut, rock, psych, 70's style prog, jazz en ambient. Wat een mishmash. Het klinkt in z'n geheel verrassend goed. Geen uitspattingen , wel een soort melancholie in de sound. Hypnotiserend werkt het allemaal, met een soort kampvuurgevoel, naar een wereld, tot je compleet 'zen' wordt.
Conan - Desert Stage - Liefhebbers van de serie, cartoon of films van 'Conan de Barbaar' zullen wellicht gesmuld hebben van de beelden die Conan (****) vertoonde tijdens de set. Hun epische klankentapijt sluit er perfect op aan door de flitsende acties op het scherm. Hunb aanpak is rauw door de jankende gitaren en de beklijvende drumsalvo's. Wat een energieke band zondermeer met die filmische aankleding.
Seedy Jeezus - Canyon Stage - De Australische band Seedy Jeezus (****) stond voor een wat minder gevulde Canyon stage, wat wellicht te maken hand met de hoofdacts op de Desert stage nl. Monolord en later op de avond Fu Manchu. Toch wel een interessant bandje … Ok, hun sound is niet uniek, maar de psychedelische aanstekelijke tunes zijn best spannend, groovy en zorgen voor heel wat adrenalinestoten. Een knipoog is er naar die 70s. Vooral de lange solo’s tonen de virtuositeit van de bandleden. Seedy Jeezus wist ons moeiteloos te overtuigen.
Monolord - Desert Stage - De Desert stage stond hier overvol op deze Zweedse Monolord (***). We konden achteraan lekker headbangen. Je kon niet anders op deze pure stoner/doom rock. De lange riffs zijn het centraal gegeven, doorspekt van een stevig zware zangstem. Toch bleven deels op onze honger zitten door de sluipende monotonie. Wat meer variatie maakte het meer boeiend. Vooraan was het anders , iedereen genoot en headbangde … en wie zijn wij dan ?!
Green Milk From The Planet Orange! - Vulture Stage - Ondertussen hadden we een gouden tip gekregen om 'die Japanse band op Vulture Stage eens te gaan checken'. Ideaal eigenlijk wel tussen Monolord en Causa Sui op de Canyon stage. De muziek van Green Milk From The Planet Orange! (****1/2) klonk mysterieus, scherp en prikkelde de fantasie. De aanstekelijke gitaarlijntjes werden mooi ingekleurd met Oosterse kunst, wat het plaatje compleet maakt. De golvende sound , de toegankelijke refreinen en de ondoordringbare geluidsmuren intrigeerde. Dot Japanse jolijt was dus de moeite. Een ontdekking …
Causa Sui - Canyon Stage - In de laatste rechte lijn hadden we nood aan een beetje rust en gemoedelijkheid. Dat vonden we op de Canyon Stage met Causa Sui (****) . Het grotendeels instrumentale stoner rock en de abstracte ambient leunden aan een band als Can.. Een adembenemend mooie trip met een zekere gemoedsrust. Soms werden registers lichtjes open getrokken, hun sound raakte. Jammer was de stiltes tussen de nummers, die de drive wat uit het optreden haalden. Dit was een gewoon gezellig een uurtje genieten …
Fu Manchu - Desert Stage - … Fu Manchu (*****) is een muzikale energiebom, dus iets anders dan die Causa Sui. De band greep iedereen bij het nekvel , onweerstaanbaar klonk het door de niet aflatende wervelstorm aan adrenalinestoten. De band ging wild tekeer, de ene na de andere crowdsurfer zagen we. Fu Manchu overdonderde, overweldigde met hun afwisselende stoner. Het publeik was uitbundig . Wat een riffs en salvo’s , wat een vuurkracht, die het genre zo mooi maken. Dit neigde naar de enige unieke Kyuss … Een oerknal van formaat dus!
dag 3 - zondag 20 oktober 2024
Giac Taylor - Vulture Stage - Opvallend op deze derde dag was het brede donkere pad. De bands die duisternis omhelzen konden ons het meest bekoren. Neem nu Giac Taylor (****) op de Vulture stage die voor niet zoveel volk stond te soleren, maar ons compleet overstag bracht, op bijzonder aanstekelijke, grauwe wijze, niet vies van wat humor. Romano Nervoso is de drijvende kracht van de band en zijn invloed kwam boven.
Norna - Canyon Stage – Andere koek , minder aanstekelijk weliswaar klonk de Zweeds/Zwitserse band Norna (****) op de Canyon Stage. Hier weinig licht in de sound, mar de rauwe, gruwelijke zijde van de duisternis hoorden we heel intens in verschroeiende riffs en drumsalvo's; alsof de Ruiters van de Apocalyps hier waren, om de gewaande demonen te verjagen.
Wolvennest - Desert Stage - Wolvennest (*****) - De duisternis heerst hier, met een ritueel kantje dan. De band, helemaal in het zwart, maakt ook gebruik van beelden van o.m. klaprozen, mooie natuurlandschappen, grafzerken en druïdes. De bezwerende stem van zangeres Shazzula dringt door tot het diepste van je ziel. Ze wordt geruggesteund door sterke muzikanten, op de intieme, integere als de krachtige nummers , die alle registers durven open te trekken, gedragen door die bedwelmende, hypnotiserende vocals van Shazzula. Ze speelt ook keyboards en theremin, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Op een bepaald moment leek de set wat te verzanden, maar naar het einde ging het naar een climax, met een uitzicht op eindeloze grafzerken. Shazzula's stem ging de hoogte in als van een hogepriesteres die van licht in een demonische ijsprinses veranderde. Wolvennest wist beide aspecten van licht en donker perfect met elkaar te verbinden. Wat een adembenemende rituele set …
RRRags - Vulture Stage - Heavy Psych Rock Power Trio RRRags (****) speelden op de Vulture stage een ongelofelijke set. Het zijn muzikanten, virtuozen die een andere stage verdienden, ze voelen elkaar blindelings aan. De diepe riffs en de verbluffende drums klonken gevarieerd, boeiend, uitgekiend en benaderden de donkerte op z’n best.
Morne - Canyon Stage - Door de overlapping met RRRags kwamen we iets later in de Canyon Stage voor Morne (****) . We bleven met deze uit Boston afkomstige melodieuze sludge band een beetje hangen in die allesbepalende donkere sfeer. De bloedrode spots als background, hadden we bij Morne een opvallend melancholisch, licht weemoedig kantje. Intenser klonk het door de sound te injecteren met wat mysterie. Voldoende adrenalinestoten die het best spannend hierlden. De duisternis kreeg bij Morne hoedanook nogal wat armslag.
Black Rainbows - Desert Stage - De Italiaanse formatie Black Rainbows (****) is te situeren binnen de hardrock en stoner. Headbangen is de boodschap! De gitaren kregen de vrije loop en loeiden. Een vernietigend oplawaai. Een heuse moshpit was het gevolg, die het rock/stoner feestje compleet maakte. Op het eind werden alle registers opengetrokken, we werden verweesd achtergelaten …
Your Highness - Canyon Stage - 'Het ultieme licht zou uit Antwerpen komen' schreven we over het optreden van Your Highness (*****). Misschien profetisch, maar toch de moeite live. Een beetje obscuriteit is hen niet vreemd. De feestelijke stemming bleek de rode draad.. De muzikanten van Your Highness beheersen hun instrument optimaal en er valt humor te bespeuren. Op hun nieuwste plaat 'Under the Weight' daverde Your Highness. Missie geslaagd!
De organisatie van Desertfest had op deze derde dag met heel wat pech af te rekenen. Eerder moest Monster Magnet, dé ultieme headliner van het festival, afhaken. Hun vervanger Gnome moest op het allerlaatste moment ook verstek geven.
Een vervanger nog zo laat op de kop tikken was onmogelijk. De organisatie bood aan de bars gratis bier aan, en een DJ Act speelde een half uurtje songs om de pijn te verzachten …
Door het wegvallen van Gnome waren we wel op tijd om Ritual King (****1/2) aan het werk te zien, om dan naar de Canyon stage af te zakken voor Mondo Drag. We waren verbaasd van hun interessante sound, die uitermate Groovy met een grote 'G' klonk. De warme gloed van de band zorgde voor heel wat moves en beweging. Hier werden we verzwolgen van die lekkere, groovy set.
Scorpion Child - Desert stage - De band speelt retro hardrock zonder echt gedateerd te klinken, maar ze bijten zich stuk op een stoner/doom publiek dat precies niet te vinden voor die typische hardrock. Enkel vooraan bleven diehard fans uitbundig genieten. We waren persoonlijk te vinden voor hun hardrock vanuit een buikgevoel, met de kenmerkende lange solo's en de heavy metal screams. Scorpion Child intrigeert binnen die old school hardrock, maar bleek op Desertfest toch beetje een mismatch te zijn …
Messa - Canyon Stage - De Italiaanse band Messa (*****) werd ons door een pak ‘desert’ mensen aangeraden. De Canyon Stage stond overvol. Wat een diepe indruk liet dit gezelschap ons achter. Ritueel aanvoelende klanken doen je wegdrijven naar verre oorden, intimiteit die pijn doet en er zijn de indrukwekkende hemelse vocals van Sara. Die hypnotiserende inwerking, de sobere verlichting op het podium en die donkere, haast mystieke versmelting van klank en vocals bepaalden het geheel. Een occulte totaalbeleving dus.
Stoned Jesus - Desert Stage - In tegenstelling tot de twee vorige afsluiters op de Desert stage, stond de zaal deze keer niet zo overvol voor Stoned Jesus (****). Wellicht hadden de Monster Magnet fans voortijdig het festival verlaten … Stoned Jesus kweet zich met brio van de taak als headliner. De uit Oekraïne afkomstige band trekt meteen de aandacht met “Seven Thunders Roar”. Het gaat hier van rustig aanzetten tot verschroeiend uithalen. De aandacht weten ze te behouden. Uiteraard kwam ook de oorlog met Rusland aan bod, de band had recent een nieuwe plaat uitgebracht 'Father Light' , maar er nog niet echt kunnen mee toeren wegens die invasie. De band liet weten dat er aan de merchandiser stand een donatie kon worden gegeven, welke integraal zou worden bezorgd aan mensen in nood in hun land. Een zeer mooie geste.
De band bracht ook enkele nummers uit het nieuwe album waarbij de emoties hoog oplaaiden. Hoogtepunt was het bijzonder tot de verbeelding sprekende “Black Woods”, wat zorgde voor herkenningsapplaus. De band kreeg meer grip op zijn publiek, en speelde een wervelende finale, met de klassieker “'I Am The Mountain” .
Stoned Jesus is geen Monster Magnet, maar de band bleek wel de gedroomde hoofdact, door die overtuigende, gevarieerde, stomende stoner rock aanpak, het perfecte sluitstuk van deze prachtige driedaagse!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2024 https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7018-desertfest-antwerp-2024.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)
Devils Rock For An Angel 2024 – Festival vol adrenalinestoten
Devils Rock For An Angel 2024
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2024-09-21
Erik Vandamme
De Westhoek doet de herinnering aan de tweede wereldoorlog opborrelen, met z’n vele monumenten, en uiteraard ook Ieper die tot ieders verbeelding spreekt.
Het herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel.
Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat 2024 ook een topjaar is gebleken, zowel in opkomst als in gezelligheid. De bands waren echt de moeite . Het was een festival vol adrenalinestoten!
Painted Scars (*****) opende en warmde het publiek op. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit 'Kintsugi'. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut uit. Een erg goed op elkaar ingespeelde band trouwens,, o.m. door de verschroeiende riffs van gitarist Yannick Rottiers. Opvallend binnen Painted Scars is echter de verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar emotioneel beladen vocals intrigeert. Verder hebben we de rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.
De Nederlandse symfonische metal band Dance With Dragons (****) had minder publiekelijke belangstelling. "Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.", lezen we op de website van de band. De band balanceert tussen licht en duisternis, tussen engelen en demonen. We horen het muzikaal in verbluffend gitaar- en drumgeweld. On der de indruk waren we van de brede vocals van Sanne Kluiters, die breekbaar klonk en sterk kon uithalen. Rauw, ruw en innemen gevoelig.
We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, misschien had het daarmee te maken. Op zich maar een klein euvel. Band die on s confronteerde met ons innerlijke zelf …
Tijd voor een afscheid langs de grote poort … Royal Jake (****1/2) liet ons weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De scherpe riffs en de verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens meer op. De spraakzame frontman animeerde door grappige kwinkslagen, - "jullie zijn een fijn publiek", zei hij plagende, "ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?" Met zijn bulderende stem overdonderde hij iedereen. Een ‘wall of death’ hoorde hier erbij. Royal Jake brengt nogal muziekstijlen bij elkaar in een wilde vaart , als een pletwals. Hun speelsheid en de humor maakten het plaatje compleet. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek letterlijk opzoeken. In schoonheid werd een mooi parcours besloten. We wensen de bandleden nog veel succes toe in allerhande projecten.
Hope Erodes (*****) is er eentje die op onze wishlist stond. Wat een energie hier muzikaal als vocaal. Er was de beweeglijke zanger Koen Van Der Aa - en zelfs dat is een understatement - van deze Antwerpse metalcore formatie; hij sloeg wild om zich heen , vloog van de ene naar de andere kant, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak opzoeken om in hun gezicht te staan brullen. Niemand stond stil bij dit optreden. Hope Erodes trok je mee op deze wilde rollercoaster. De soli overtuigden, verschroeiend snel en technisch vernuft. Deze band wist verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Wat een tsunami.
Neverus (***1/2) is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album 'Burdens Of The Earth' laten ze vooral een donker kantje van metal horen. "Door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal", lezen we.
De bandleden stonden er eerst wat statisch bij en speelden ietwat routineus. Maar gaandeweg kwam er wat meer schwung en interactie. Neverus drukte het gaspedaal dieper in.
Neverus is een band in volle groei, puur muzikaal gezien wisten ze die donkerte van de metal weldegelijk te benaderen.
Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken ‘nu hebben we het beste wel gehad’, gebeurt er weer iets onbeschrijfelijks waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart (*****), een bende jonge, getalenteerde muzikanten die het kenmerkende van de heavy metal van de prille jaren '80 spelen, alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De daarbij horende kledij en poses maakten het compleet.
Opnieuw weten zij ons te ontroeren en te overtuigen, muzikaal als vocaal door de scherpe gitaarriffs, de drumsalvo’s en de klokheldere stem. Hun speelsheid en enthousiasme zijn een toegevoegde waarde.
Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo steeds op. Wat een adrenalinestoten bezorgden ze ons, waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Die oprecht- en eerlijkheid siert. Murw geslagen werden we!
De Belgische heavy metal/hard rock band White Heat (****) boekte in de jaren '80 enkele successen met drie klassiekers in het genre 'White Heat' (1982), 'Krakatoa' (1983) en 'Runnin' For Life ' (1985) en ze zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klassenbakken ze wel zijn. Opvallend zijn de verschroeiende riffs en de veelzijdige vocals van Filip 'Flype' Lemmens, voor de hard rock liefhebber pur sang een streling voor het oor.
Wij lieten ons gewillig meevoeren in hun speelsheid en retro. Leuke set.
In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een dosis pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat het grootste gros van de aanwezigen hiervoor was afgezakt naar Devils Rock For An Angel.
King Crown (****) is een Franse band die de kenmerkende power/heavy metal op een hoopje gooit; ze spelen een show vol metal clichés en er ontstaat een feestelijke stemming. Ze waren in het wit gekleed. Het sprak visueel tot de verbeelding.
We hoorden enkele knap gebrachte covers als “Holy Diver” van Dio, door de hele zaal meegebruld. Een niet-aflatende inzet, het publiek aanporren, de handen op elkaar krijgen , het hoort er allemaal bij. Het klonk soms te clichématig. Dit Franse gezelschap speelde een mooie, leuke, gezapige set doorsnee gewone power/heavy metal. Nooit slecht zoiets.
Steelover (****1/2) is een hard rock/heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band speelt doorsnee hard rock, dat doet denken aan een Blaze Bayley. Frontman Vince Cardillo heeft een hoog stembereik, ontroert zijn publiek en heeft een goed geoliede band, die meesterlijke riffs spelen, o.m. soli van de gitaristen/bassist Nick Cardi, Pat Freson en Calin Uram; alsook drumbeest Nikko Konikiewicz die de ritmiek onder spanning houdt.
De speelsheid en de gretigheid sieren, als doorwinterde wolven. Steelover beschikt over een nieuwe adem, met ‘vers’ bloed in de band , gezien van de oorspronkelijke bezetting er niet teveel meer over schiet.
Live overtuigden ze zondermeer. Headbangen en brullen behoren tot het concept. Steelover brengt de heavy metal en de hard rock naar een hoger niveau door al die juist compacte adrenalinestoten. Iedereen genoot van deze afsluitende band.
Dank ook aan Musika (https://www.musika.be )
Organisatie: Devils Rock For An Angel
Zingem Beeft 2024 - Hexa Mera en Carnation blinken uit
Zingem Beeft 2024
De Mastbloem
Kruisem
2024-09-14
Filip Van der Linden
Zingem Beeft is misschien niet het grootste of belangrijkste indoor-metalfestival van België, maar ze hebben er wel een neus voor talent. Ze geven kansen aan bands die we ofwel eerder ofwel later terugzagen op de podia van Alcatraz of Graspop. Sinds enkele jaren mikken ze daarnaast op een ruimer publiek, met bekende en grotere bands als Schizophrenia of Fleddy Melculy.
Voor de editie van dit jaar hadden ze Carnation als headliner en Cryptosis als eerste niet-Belgische band op de affiche. En dat alles met perfect geluid en licht en tegen een heel betaalbare prijs.
Wel hebben de kapiteins aan het roer van Zingem Beeft de koers wat bijgestuurd: waar vroeger elke van de zeven bands op de affiche stond voor een ander genre, werden ditmaal de genres beperkt en lagen de bands muzikaal dichter bij elkaar. Voor de ploeg achter Zingem Beeft was het allemaal een berekende gok, maar voor het publiek is het nog even wennen aan het concept. Het was in De Mastbloem dan ook de hele tijd gezellig druk, maar voor geen enkele band stond de zaal helemaal vol.
De opener had de Gentse blackened sludgemetalband Aldrig moeten zijn, maar omdat één van de bandleden niet op tijd in het land geraakte vanwege een staking op de luchthaven van Charleroi, werd Aldrig vervangen door Nocturnal Empire. De afzegging bereikte de organisatie op één dag voor het festival. Ze hebben naar verluidt tientallen bands opgebeld, maar het voorgestelde tijdsslot (om 15.30 u) bleek moeilijk last minute in te vullen. Die van Nocturnal Empire vonden nog wel een gaatje in hun agenda, al moesten ze daarna ook nog naar het zuiden van het land voor een ander concert op dezelfde dag.
Nocturnal Empire is een vaste waarde van het clubcircuit in het Belgische metallandschap. De band bestaat reeds sinds 1997, maar er zijn heel wat periodes geweest dat deze band in de ijskast zat om daarna weer tot leven gewekt te worden. De laatste doorstart is die van 2019 en eindelijk lijkt Nocturnal Empire de juiste afslag genomen te hebben. Hun thrash-metal klinkt heel degelijk en er zijn invloeden van andere genres (death, heavy metal, …). Op het podium missen we misschien een tweede gitarist. Die zou voor nog wat extra punch en volume kunnen zorgen. Vocalist Nick is één van de sterkhouders in de band: groot vocaal bereik, zowel in de grunts als clean, de juiste attitude en de grote gebaren tijdens concerten, een grappige entertainer op het podium, bescheiden en relativerend, …
Nocturnal Empire heeft in het verleden al wel een aantal tracks opgenomen en uitgebracht, maar op Zingem Beeft brachten ze uitsluitend nieuw werk waarvoor ze nog de studio moeten induiken. Wij onthouden “Global Termination” en “Freaky Control Creep” als uitblinkers, naast het al iets oudere “Faceless”.
Hoezeer we ook uitkeken naar Aldrig, Nocturnal Empire was een waardige vervanger en die mening werd gedeeld door het publiek dat de band uitzwaaide met een verdiend applaus.
(setlist): Nocturnal Empire / Global Termination / Faceless / Dead But Not Forgotten / Freaky Control Creep / You Shall Not See The Light Of Day / Final Fatality
Thrashmetalband Primal Creation komt uit het Meetjesland. Deze band heeft goede herinneringen aan Zingem, iets wat ook festival-aankondiger Daf niet ontgaan is. Ze wonnen in Zingem in 2019 de Wacken Battle in de Volkskring, hetzelfde zaaltje waar Zingem Beeft in 2017 zijn eerste editie organiseerde.
Het was uitkijken in welke bezetting Primal Creation zou aantreden op Zingem Beeft. Voor gitarist Cedric is er nog geen vaste vervanger. Hij werd hier opnieuw vervangen door Sven van Patroness. En er was nog een vervanging: bassist Ewoud werd voor deze ene keer vervangen door roadie Frederik. Toch stond deze thrash-band op geen enkel moment met een ‘B-ploeg’ op het podium van Zingem Beeft. Alle tracks werden strak en foutloos gespeeld, inclusief coole poses en met tonnen attitude. Wie niets van de vervangingen wist, had het nooit geraden.
Primal Creation bracht vijf nummers van het album ‘News Feed’ uit 2021, eentje van ‘Demokracy’ uit 2017 (“The Mockracy”) en de recente single “Not In My Backyard” (2023). Zowel voor Primal Creation als voor Zingem was dit een blij terugzien met elkaar en dat zorgde voor een pak vuisten in de lucht en heel wat headbangen op de eerste rijen.
Please Disperse / Vial Play / A Post-Truth Order / Not In My Backyard / The Mockracy / Antillectual Disease / The Daily Noose
Destroy Humanity wordt naar eigen zeggen beïnvloed door de grooves van Pantera, Lamb Of God; Pro-Pain en Machine Head, maar dan met een eigen twist. Ze zijn al sinds 2012 on the road en pas in 2021 was er het debuutalbum ‘Hypnopompia’. Vorig jaar was een goed jaar voor dit trio met enkele leuke supports en de nieuwe single “Isolation”. Die zat uiteraard in de setlist voor Zingem Beeft, naast zes nummers van ‘Hypnopompia’ en het nieuwe “Black Pyramid”, dat we als één van de betere van de set willen aanduiden. Destroy Humanity beukte in Kruisem lang en veelal in hetzelfde ritme in op het publiek. Dat reageert aanvankelijk enthousiast op al die agressie, maar gaandeweg lopen de achterste rijen leeg. Destroy Humanity was een beetje een gemiste kans: vaak was er de aanzet om de vonk te laten overslaan naar het publiek, maar dat gebeurde niet.
Black / Grabbing The Cow By Its Tail / Isolation / Hereditary / Black Pyramid / Frozen Window / Killing Yourself To Live / Crossroads
Hexa Mera is de eerste band ooit in de geschiedenis van Zingem Beeft die mag ‘terugkeren’. Ze stonden er al in 2018 op het podium, toen als headliner in een kleinere setting. Iedereen die al eens naar dit festival ging , zal zelf een band in gedachten hebben die ze terug willen zien en voor velen was de keuze voor Hexa Mera terecht. De passage op Zingem Beeft in 2018 ligt dan wel al ver terug in het geheugen. Wel zijn er heel wat metalheads die Hexa Mera vorig jaar een heel goed concert zagen spelen op Alcatraz en dat ligt wel nog vers in het geheugen.
Het recentste album van Hexa Mera is ‘Methuselarity - Part 1’ uit 2023 en inmiddels werken ze aan deel twee. ‘Methuselarity - Part 1’ werd in Kruisem integraal (maar niet in volgorde) gespeeld, aangevuld met twee tracks van ‘Enlightenment’, het vorige album, en eentje van hun debuutalbum ‘Human Entropy’. Voor Zingem Beeft maakte Hexa Mera plaats in zijn voorts concert-loze agenda. Toch ontbrak het het vijftal niet aan routine en passie op het podium. Hexa Mera verkeert in bloedvorm en was op Zingem Beeft de eerste band die de volle zaal mee had.
Schizophobic / Divide et Impera / Inhuman / Mauersturm / Crownless / Lilith / Goliath / Mnemosyne / Human Entropy
Bear is een progressieve hardcoreband die erom bekend staat dat ze in het laatste nummer van hun live-set (“Wreckthings”) hun instrumenten (proberen) vernielen. Elk concert van Bear is een belevenis, een spektakel, een springerige speeltuin van pompende energie en brutale ADHD-agressie. Tijdens het concert liep een man in carnavals-beer-pak op het podium, in de foto-pit en tussen het publiek. Hij probeerde een mosh/circle-pit op gang te trekken, speelde luchtgitaar, knuffelde mensen in het publiek en ging al crowdsurfend over de handen van de eerste twee rijen. Hoewel de band zijn stinkende best deed, ging alle aandacht naar de beer.
Earthgrinder / Blackpool / Piece / Serpents / Vanta / Defeatist / Kuma / Andram / Armme / Apollo / Wrecktings
Cryptosis is de eerste niet-Belgische band op de affiche van Zingem Beeft. Het Nederlandse trio ontstond in 2020 als doorstart van Distillator. Deze band brengt progressieve thrashmetal met een inhoudelijk concept van een dystopische, door computers en AI geregeerde wereld. Het debuutalbum ‘Bionic Swarm’ verscheen in 2021 en in 2023 was er de EP ‘The Silent Call’, met twee live-nummers, opgenomen in Athene. En er is alweer een nieuwe release in de maak. Daarvan kreeg Zingem Beeft reeds “Master of Life” te horen. Het was een klein mirakel dat Cryptosis slechts vijf minuten na het vooropgestelde uurschema aan zijn set begon. Ook hier kampte één van de bandleden met luchthaven-problemen. Hij arriveerde slecht tien minuten voor het voorziene aanvangsuur in de backstage en bezorgde zichzelf en de organisatie zo enkele bange momenten.
Cryptosis als subheadliner was een gok. Zingem Beeft was nog maar hun tweede concert ooit in België, na een eerder concert als support van Vektor in de Cinema in Aalst. Dat kan de honger naar deze nog te ontdekken band groter maken of mensen net doen afhaken.
De zaal van Zingem Beeft stond goed gevuld bij de start, maar de interesse verslapte gaandeweg. Het futuristische concept van Cryptosis is een interessant extraatje en dat concept wordt goed doorgetrokken naar de podium-opbouw, zodat er ondanks de beperkte bandbezetting altijd wel iets gebeurt tijdens het concert. De muziek volgt evenwel niet op hetzelfde niveau.
Live gaat een deel van het progressieve verloren en klinkt deze thrash bij momenten heel klassiek. De meest enthousiaste reactie van het publiek kwam toen Cryptosis de Slayer-cover “Black Magic” speelde.
Decypher / Death Technology / Prospect / Silent Call / Transcendence / Conjuring / Mindscape / Black Magic / Master of Life / Flux
Carnation bestaat als band al meer dan 10 jaar en in die tijd hebben ze zowat alles kunnen afvinken van de doelen die elke metalband op zijn bucketlist heeft staan: Graspop, Alcatraz, Summer Breeze, Dynamo Metal Fest, 70.000 Tons of Metal, concerten in Brazilië en Japan, …
Zopas ging deze band nog op tournee met Pestilence en Bodyfarm door Europa. In al die tijd bracht Carnation twee EP’s, drie studio-albums en twee live-albums uit. ‘Cursed Mortality’, het recentste studio-album, was (een beetje) een breuk met de oldschool deathmetal die Carnation eerder bracht. De sound werd op dit album gekruid met moderne extreme metal en blijft toch heel herkenbaar. Er is iets meer plaats voor melodie, groove en progressieve elementen, zelfs voor cleane vocalen. Invloeden daarvoor komen onder meer van Iron Maiden en King Diamond. Voor de lyrics vonden ze inspiratie bij de film Blade Runner en ook nog bij kinderverkrachter/ontvoerder Dutroux.
De band sprak bij de release van dat recentste album van een wedergeboorte en die lijn wordt ook doorgetrokken in het visuele van de concerten. De kaarsen op het podium doen ons denken aan het rituele van black metal en in sommige atmosferische stukken klopt dat plaatje ook muzikaal. Ondanks dat het stilaan naar middernacht gaat, opent Carnation op Zingem Beeft voor een volle zaal. Dat dat zou gebeuren kon je vooraf al afleiden door het aantal band-shirts in het publiek te tellen of te kijken naar de constante stroom van kopers aan hun merch-stand. Carnation wordt in Vlaanderen op handen gedragen en terecht.
De set voor Zingem Beeft was opgebouwd op de fundamenten van ‘Cursed Mortality’, dat op twee nummers na integraal gebracht werd. Aanvullen deden ze met klassiekers als “Hellfire”, “Plaguebreeder” en “Fathomless Depths”.
Als headliner mag/moet je een toegift spelen en dat moment had Carnation bewaard voor hun andere live-klassieker: “Necromancer”.
Carnation was een mooie afsluiter.
Herald of Demise / Hellfire / Plaguebreeder / Maruta / Cycle of Suffering / Metropolis / Submerged in Deafening Silence / Sepulcher of Alteration / Fathomless Dephts / Necromancer
Organisatie: vzw Agera Events
Leffingeleuren 2024 - Voor het eerst uitverkocht
Leffingeleuren 2024
Festivaldorp
Leffinge
2024-09-13 t-m 2024-09-15
Ollie Nollet
Zeggen dat ik meteen wild enthousiast werd bij het zien van de affiche van Leffingeleuren 2024 zou de waarheid geweld aandoen. Maar intussen weet ik dat er in Leffinge altijd ontdekkingen te rapen vallen en wat is er leuker dan drie dagen lang in een ontspannen sfeer kennismaken met nieuwe groepen? Blijkbaar zijn er steeds meer mensen die er zo over denken want het festival was voor het eerst in haar bestaan volledig uitverkocht. En de oogst? Die was groot, vooral op zondag bleef het onwaarschijnlijk hoogtepunten regenen.
dag 1 - vrijdag 13 september 2024
Het festival werd in de zaal op gang gefloten door Koala Disco, een vijftal uit Lommel dat onlangs nog de publieksprijs van Humo's Rock Rally won. Het werd een aangename verrassing met alle kanten op stuiterende nummers waarvan de zang (afwisselend man/ vrouw) sterk aan The B-52's deed denken. Frontman/ gitarist Niels Tuijaerts was ook de eerste die deze editie van Leffingeleuren het publiek indook en hij deed dat al vrij vroeg in een set die altijd wel wat te bieden had. Zo kreeg Koala Disco op het eind nog versterking van de paus, of althans een jongere versie, die Tuijaerts meteen een stevige tong draaide.
In tegenstelling tot Koala Disco hield Omni (Atalanta, Georgia) het daarna in de Apollo bij een stevige, strakke sound waarvan niet werd afgeweken. Hun hard door new wave geïnspireerde muziek kon niet langer dan twee nummers boeien en dat ze zichzelf uitgebreid voorstelden met kitscherige loungemuziek als achtergrond maakte me ook al niet veel blijer.
Met Snapped Ankles (Londen) verschenen er vier vreemde en bijzonder harige wezens, die vermoedelijk van bomen afstamden, op het podium. Hun leider, die gebruik maakte van een mij onbekend instrument dat nog het meest leek op een tak, vroeg meteen om enkel groene podiumbelichting zodat we ons in het diepe woud konden wanen. Daar was het de eerste tien minuten wonderlijk toeven dankzij een hypnotiserende sound vol ongrijpbare, kosmische synths die schatplichtig leken aan Tangerine Dream. Ik maakte me al op voor hét hoogtepunt van Leffingeleuren maar dan werd plotseling alle melodie resoluut gebannen waarmee meteen ook de magie verdween. Wat restte waren niets ontziende beats die resoluut op de dansbenen mikten.
Bad Bangs uit Melbourne liet de mastering voor hun tweede plaat, ‘Out of character’, die eerder dit jaar verscheen, over aan de legendarische Jim Diamond en dan is mijn aandacht meteen gewekt. De vier mochten een vijf weken durende Europese tour aftrappen in het café en ze deden dat met verve. Zelf situeren ze zich tussen punk, country, folk en psych. Ik hoorde vooral complexloze garagerock/pop, rock-'n-roll met een hoge feelgood factor die soms aan Shannon and The Clams herinnerde. Het klonk een stuk steviger dan op plaat en wat was het heerlijk om de twee vrouwelijke gitaristen (tevens zangeressen), Shelby De Fazio en Sophia Lubczenko, onbevangen te zien duelleren. De groep had trouwens speciaal voor deze tour een collectie strings laten ontwerpen die Lubczenko tijdens de set met veel vuur en een exemplaar in de hand aanprees, wat de temperatuur in het stampvolle café nog enkele graden liet stijgen.
Meteen daarna was het opnieuw raak in de Apollo met Snõõper, een geschift vijftal uit Nashville die een plaat, ‘Super Snõõper’, mocht maken voor Third Man Records, het label van Jack White. Het werd een razende storm vol korte explosieve nummers die nooit boven de twee minuten afklokten. Zangeres Blair Tramel, in het dagelijks leven lerares in het basisonderwijs, leek wel een fitnessprogramma af te werken: voortdurend op en neer springend of een halter (die later in de kolkende moshpit belandde) torsend. En ze kon verdomd nog zingen ook. Haar heldere, hoge stem torende steevast boven de teringherrie uit en zorgde zo voor een verfrissende toets. Het ging er bijzonder heftig aan toe, zowel voor als op het podium maar ook puur muzikaal bleef er steeds voldoende te beleven. Zo haalden ze op een verrukkelijke wijze "Come together" van The Beatles door de punkmangel. Tijdens het laatste nummer verscheen nog een enorme pop uit papier-maché, gedragen door de zangeres, op het podium. Van enige vorm van voorspelbaarheid kon je Snõõper niet verdenken. Dit was wellicht het beste wat ik op vrijdag zag.
Daarna had ik Tje aangestipt maar die groep uit Hasselt moest verstek geven wegens ziekte. Zo kreeg ik wat extra tijd om op adem te komen en trok ik met frisse moed naar de zaal voor Whispering Sons. Voor alle duidelijkheid: ik ben absoluut geen onvoorwaardelijke fan van Whispering Sons maar ik zag ze voorheen al eens aan het werk en kon daar toen best wel van genieten. Dit keer bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Uiteraard blijft Fenne Kuppens een charismatische frontvrouw. Ook hier wist ze in haar oversized kostuum en met haar duizelingwekkend diepe stem alle aandacht naar zich toe te zuigen. Daarbij werd ze niet echt gehinderd door de overige bandleden, die er wat bleekjes bijstonden. Misschien hoort dit bij dit soort donkere, onderkoelde postpunk maar wat meer weerwerk van de groep had wellicht geen kwaad gekund. Of waren het dan toch de nummers, die bijna allemaal uit de laatste plaat, "The great calm", waren geplukt, die niet konden overtuigen? De devote fans zullen hier ongetwijfeld met volle teugen van genoten hebben maar voor de niet-ingewijden zal dit vermoedelijk toch wat te eenvormig geklonken hebben waardoor de aandacht wat verslapte, getuige het geroezemoes achterin de zaal.
Achteraf hoorde ik dat O. op hetzelfde moment in de Apollo een schitterende set had gespeeld. Dan toch een verkeerde keuze gemaakt maar een mens kan niet alles hebben.
dag 2 - zaterdag 14 september 2024
De eerste band die ik op zaterdag zag was Wombo, een trio uit Louisville, Kentucky. Naar verluidt is de groep tekstueel beïnvloed door de sprookjes van de gebroeders Grimm en Hans Christian Anderson. Dat liet zich muzikaal vertalen in een mix van art-rock en dreampop. De bas van zangeres Sydney Chadwick droeg de melodieën terwijl de gitaar van Cameron Lowe, die soms venijnig uit de hoek kwam, voor de ornamenten mocht zorgen. Veel potten werden er niet gebroken. Daarvoor klonk de zang te broos en waren de songs te weinig memorabel.
Het was wachten op Beige Banquet uit Londen om echt wakker geschud te worden. De vijf begonnen hun set vrij kalm om na enkele nummers compleet los te barsten. De dwingende praatzang van Tom Brierly en de schurende gitaren waren de voornaamste kenmerken maar de stuwende kracht achter deze donkere postrock werd gevormd door een drummer, een percusionist en een beest op bas. Niet meteen mijn ding, daarvoor neigde het te veel naar new wave, maar toch: een intensieve set!
Mohammad Syfkhan werd in laatste instantie aan het programma toegevoegd ter vervanging van Talk Show. Deze Koerdisch/ Syrische zanger vluchtte, nadat IS één van zijn zonen vermoordde, vanuit Raqqa naar Ierland waar hij nu in Carrick-On-Shannon woont. Eerst dacht ik nog dat Guy Mortier plaatsnam op de stoel vooraan het podium maar bij nader inzien bleek het toch de keurig in het pak gestoken Mohammad Syfkhan te zijn. Zijn Koerdische zang en indrukwekkende spel op bouzouki werden begeleid door de (soms te) feestelijke klanken uit een ritmebox. De man probeerde ons aan het dansen te krijgen wat slechts gedeeltelijk lukte. In ieder geval chapeau voor de organisatie om op zo'n korte termijn zo'n waardige vervanger uit de hoed te toveren.
Leffingeleuren, dat is ook pijnlijke keuzes maken. Hier staan zoveel interessante groepen geprogrammeerd zodat spijtige overlappingen niet te vermijden zijn. Ik ben nog altijd van oordeel dat je om een concert echt te beleven je er vanaf de eerste minuut bij moet zijn, liefst zelfs een vijftal minuten vooraf. Ergens halverwege de set binnenstormen om dan na drie nummers te besluiten dat je een goede groep hebt gezien, dat kan er bij mij niet in. Zo verloochende ik mijn punkziel door Plexi Stad links te laten liggen ten voordele van Dijf Sanders, omdat ik die laatste al een paar keer miste en ik hem nu eindelijk eens wou zien. En dat ondanks mijn aversie tegen elektronica. Want wat we hoorden waren elektronische klankentapijten doorspekt met field recordings, meegebracht van verre reizen. Verre van makkelijk verteerbaar maar de inbreng van de fascinerende drummer Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower) zorgde ervoor dat dit niet als een steen om de maag bleef liggen.
Intussen is Duyster. Live met Ayco Duyster en Eppo Janssen in de Onze-Liev-Vrouw Kerk een vast onderdeel van dit festival geworden en tracht ik elk jaar toch minstens één sessie mee te pikken. En als je er tijdig bij bent kan je er ook even zitten wat mooi meegenomen is.
Dit jaar zag ik er Few Bits, die voor het eerst in zes jaar weer op een podium stonden. De groep van Karolien Van Ransbeeck leek het even te gaan maken toen ze na het verschijnen van ‘Big sparks’ mochten toeren met groepen als The War On Drugs en The Lemonheads. Nu zijn ze terug en is er zelfs een nieuwe plaat op komst. Hun dreampop, gebracht met een akoestische en een elektrische gitaar plus bas klonk verfijnd en sympathiek. Een koerswijziging voor de nieuwe plaat moeten we niet verwachten.
Rendez-Vous uit Parijs bouwde zonder al te veel subtiliteit een muur van geluid gestut door (meestal) drie gitaren. Postpunk of posthardcore met een vleugje grunge die me soms wat deed denken aan Metz maar dan van beduidend lagere kwaliteit. Het drieste geweld miste directie waardoor het zwaar op de maag bleef liggen. Enkel de synths brachten af en toe wat verlichting. Dat ik dat nog mag schrijven! Overigens had één van de gitaristen ook een mooie Moog ter beschikking maar die werd dan weer nauwelijks aangeraakt. Een tegenvaller.
Vervolgens in het café bleek Axis: Sova, een trio uit Chicago dat connecties heeft met Ty Segall, een moeilijk te catalogeren band. Het eerste en het laatste nummer (net dezelfde plaatsen als op hun laatste plaat, "Blinded by oblivion"), "People" en "That dream again" klonken als naar americana neigende rock waarin de mooie stem van Brett Sova klonk als die van Mike Montali (Hollis Brown, Fantastic Cat). Voor de overige nummers, die ook zo goed als allemaal uit die laatste plaat kwamen, ging die vergelijking helemaal niet op. De stem klonk plots veel donkerder terwijl de nummers veel dwarser van structuur waren. Psyched-out artrock met af en toe een nostalgische seventiesrock gitaarsolo, zoiets. Of ik alles even goed vond, daar ben ik nog steeds niet uit. Intrigeren deed het in ieder geval tot de laatste noot.
Daarna werd het weer kiezen: dit keer tussen Pedro The Lion uit Seattle en Dorpsstraat 3. Het werden de Amsterdammers. Die vreemde groepsnaam ontstond toen vrienden door het leegstaande huis van de dorpspriester dwaalden en daar tot hun grote verbazing een kelder vol analoge synthesizers en ritmeboxen aantroffen. Als eerbetoon werd de straatnaam en huisnummer van dit pand hun groepsnaam. De zang van Merlijn Breedland klonk soms wat zeurderig maar het was vooral hun sound die me aansprak. Die stond bol van de ouderwetse synthesizerklanken en refereerde meermaals aan de Turkse psychedelica uit de jaren '60. Mooi!
Met Baby's Berserk zag ik opnieuw een groep uit Amsterdam. Dit drietal gaf een vestimentair goed uitgekiende show waarbij de derrière van zangeres-bassiste Eva Wijnbergen uitgebreid bewonderd kon worden. Sommigen omschrijven hun muziek als DIY glamourpunk, ik hoorde vooral kitscherige disco met wat punkaccenten waar ik al vlug de buik vol van had. Maar het moet gezegd: Wijnbergen is een podiumbeest dat bleef fascineren en zelfs niet te beroerd bleek om zich tussen de boxen en het plafond te wurmen.
Strand Of Oaks zal ik blijven associëren met zijn solo-optreden in het café nu elf jaar geleden op dit eigenste festival. Beter dan toen wordt het nooit en na zijn eerder dit jaar verschenen teleurstellende plaat, ‘Miracle focus’ waren mijn verwachtingen eerder aan de lage kant. Ik maakte me al op om de band neer te sabelen toen de synths als een suikeren deken de muziek dreigden te verstikken. Gelukkig kwam het zover niet en buiten enkele miskleunen bleek dit dan toch een best genietbare set waarin Tim Showalter met veel passie het beste van zichzelf gaf.
Een dag zonder echte hoogtepunten werd dan toch nog afgesloten met een voltreffer. Een mokerslag eerder. Daar zorgde Prison Affair uit Barcelona voor met een half uur ultrakorte rammelende punksongs waarin de gitarist ons nog even op het verkeerde been probeerde te zetten door er de riff van "Paranoid" tussen te gooien. Veel had het allemaal niet om het lijf en de zang leek soms op een plaat die op een verkeerd toerental werd afgespeeld maar de energie die hieruit straalde was onbetaalbaar.
dag 3 - zondag 15 september 2024
ILA, de band van de uit Peer afkomstige Ilayda Cicek, zorgde meteen voor een straffe start op zondag. De drie brachten een gesmaakte combinatie van grunge en noiserock waarbij Nirvana enkele keren om de hoek kwam loeren. Frontvrouw Ilayda Cicek leek alleen maar aan charisma gewonnen te hebben en wist het publiek moeiteloos aan zich te binden.
De vier van Great Gable uit het Australische Perth hadden er een rit van negen uur vanuit Zwitserland voor over gehad om hier te geraken en daar kon ik alleen maar blij mee zijn. Hun mix van slacker rock en surf werkte bijzonder aanstekelijk. De zwoele gitaar van Matt Preen en de soms licht haperende stem van Alex Whiteman, die aan The Strange Boys deed denken, hielden het helemaal volgelopen café in de ban. Toen ze ook nog eens "Blister in the sun" van Violent Femmes coverden, kon het niet meer stuk.
Het podium van de zaal was aardig gevuld toen Ibibio Sound Machine uit Londen aantrad. Zo ontwaarde ik maar liefst twee Moog synthesizers maar die werden niet zo heel veel gebruikt. Speerpunt was uiteraard de feestelijk in geel en zwart uitgedoste Eno Williams, een wonderlijke zangeres met Nigeriaanse roots die op een spontane manier het publiek voor zich wist te winnen. West-Afrikaanse funk en Afrobeat werden gecombineerd met elektronica en wat disco-invloeden terwijl een erg gretige gitarist er nog wat rockelementen aan toevoegde. Maar de kers op de taart kwam van de sublieme blazers (sax en trombone).
University uit het Britse Crewe zorgde voor een explosie aan energie. Mathrock en posthardcore werden afgewisseld met wat emo momenten. Zanger-gitarist Zak Bowker bleek over een mooie huilende stem te beschikken maar meestal schreeuwde hij zich gewoon schor. Een poging tot fluiten ging hem minder af. En dan was er nog Edy, vast lid van de band die voor de 'song title exposition' instond door telkens een papier met de titel erop in de lucht te steken vooraleer het nummer begon. Tussendoor hield hij zich vooraan het podium onledig met wat videogames. Een job als een ander.
De laatste plaat van singer-songwriter Dylan LeBlanc (Nashville), ‘Coyote’, kan me maar erg matig boeien wegens te veel songs die zich lamlendig voortslepen. Erg gerust was ik er dus niet in en de eerste helft van de set was dan nog eens volledig gewijd aan die plaat. Nu was Leblanc wel zo slim geweest om er de beste nummers zoals de titelsong uit te pikken. Bovendien had hij een roedel doorgewinterde muzikanten (The Steel Vaqueros) bij die voor een stevigere aanpak zorgden terwijl die ellendige strijkers gelukkig ontbraken. LeBlanc liet twee gezichten zien. Enerzijds had je de wijd meanderende en van etherische toetsen voorziene sound die dicht in de buurt van de ongenaakbare Israel Nash kwam. Anderzijds waren er de meer gitaar geïnspireerde songs die duidelijk de mosterd gehaald hadden bij Neil Young & Crazy Horse. Misschien had alles wel wat compacter gemogen en die uitgebreide groepsvoorstelling waarin ieder zijn solospotje kreeg leek me wat van het goede te veel.
Daarna moest ik een hartverscheurende keuze maken. Mclusky, de groep waar misschien wel het meest naar uitgekeken werd, stond om 19u in de zaal geprogrammeerd terwijl Cat Clyde, waar ik persoonlijk erg veel van verwachtte, zou er twintig minuten eerder aan beginnen in het café. Het plan was om toch alvast maar de start van Cat Clyde mee te pikken, maar na één nummer wist ik al zeker dat ik hier niet voor de laatste noot zou vertrekken. De Canadese uit Stratford, Ontario begon ronduit verpletterend met "I been drinking", een a capella gebrachte cover van de vooroorlogse blueszangeres Vera Hall, bekend van "Trouble so hard" dankzij de sample van Moby. Klein van gestalte maar met een indrukwekkende stem en een ontwapenende persoonlijkheid zorgde ze voor één van de onmiskenbare hoogtepunten van Leffingeleuren 2024. Zichzelf afwisselend begeleidend op een elektrische en een viersnarige akoestische gitaar reeg ze de ene parel aan de andere, die zich ergens tussen indiefolk en countryfolk situeerden.
Halverwege de set wist ze me zelfs te verrassen met een rock-'n-rollsong, "Man I loved blues". Schijnbaar moeiteloos wist ze alle harten voor zich te winnen. In die mate zelfs dat ik iemand "Will you marry me" hoorde roepen.
Zo miste ik natuurlijk de eerste helft van de wederopstanding van Mclusky, het fenomeen uit Cardiff, Wales. Het drietal klonk nog net hetzelfde als op hun pièce de résistance, ‘Mclusky do Dallas’ uit 2002: beenhard, compromisloos, rauw en toch met enig gevoel voor verfijning. Post hardcore of power postpunk met een theelepel noiserock zou je het kunnen noemen. Frontman Andrew Falkous was bijzonder goed op dreef, kon nog steeds rekenen op die geweldige strot van hem en sneerde tussendoor even naar Nigel Farage. Mclusky staat er weer maar een drummer in zo'n glazen kooi blijf ik geen zicht vinden.
Daarna kon ik even op adem komen aan de Busker Street, een podium in het gratis gedeelte van het festival waar jonge talenten hun kans krijgen. Blue Gene vind ik een mooie naam omdat het me herinnert aan het onsterfelijke "Dirty Blue Gene" van Captain Beefheart. Maar het was toch vooral omdat hij ons ‘cheesy country’ beloofde dat ik hier naartoe trok. Mooie, eenvoudige countrysongs spitsvondig aan elkaar gekout, waartussen zelfs een Spaanstalig nummer. De West-Vlaamse Gentenaar sloot af met zijn nieuwe en smaakvolle single "Texas" waarvan de eerste noten me erg deden denken aan "I'm not drunk, I'm just drinking" van Mack Allen Smith.
Cool Sorcery uit de Braziliaanse hoofdstad Brasilia werd aangekondigd als een éénmanszaak maar toen ik aankwam in het café stond het podium volgeladen met materiaal. Bleek dat Marcos Assis intussen een groep rond zich heeft verzameld. Met zijn vijven zorgden ze voor een ware Braziliaanse furie waarbij het publiek zich niet onbetuigd liet en vanaf de eerste noten een niets ontziende moshpit vormde. Razende punk werd afgewisseld met hoekige jazzrock terwijl "Riders on the storm" van The Doors vakkundig door de psychrockmolen werd gehaald. Naast de verwachte elektronica bestond het instrumentarium verder uit twee gitaren, bas, drums en zelfs een dwarsfluit. Naarmate de set vorderde kozen ze steeds meer voor furieuze punk, verbaasd als ze waren door de enorme respons en daar was niemand rouwig om. Dit was wellicht dé verrassing van het festival.
The Grogans uit Melbourne mochten vorig jaar al eens optreden in café De Zwerver en blijkbaar viel dat toen zo goed mee dat ze nu mochten afsluiten in de Apollo. Met de perfecte line-up zijnde twee gitaren en drums grepen ze me met twee ongelooflijk sterke songs uit hun laatste plaat, "Find me a cloud", meteen bij mijn kladden. "Heads in the sand", garagerock met een zware, fuzzy riff die The Mystery Lights in gedachten riep en "I need you", verslavende retrorock die van The Spyrals had kunnen zijn.
De lat lag meteen erg hoog maar veel minder dan dat werd het nooit buiten een paar te slappe surfnummertjes dan. Een schitterende set werd afgesloten "Hey ma'am", een lap vonkende rock-'n-roll. Zanger Quin Grunden had even daarvoor zichzelf al uitgenodigd voor volgend jaar, ik maak alleszins geen bezwaar.
Daarna zag ik nog de finale van de set van King Hannah uit Liverpool. Een set, die ik op basis van hun laatste plaat, ‘Big Swimmer’, wel helemaal had willen zien. Hannah Merrick, getooid in een indrukwekkende rode jurk, zong mooie liedjes die meestal intiem begonnen, waarna de spanning werd opgebouwd om uiteindelijk te eindigen met een gitaaruitbarsting van Craig Whittle. Best spannend en had ik dit van in het begin mogen meemaken was ik wellicht euforisch geweest. Nu raakte het me niet echt doordat ik nog te bedwelmd was door The Grogans.
Toch was dit een mooi slotakkoord van een alweer zeer geslaagde editie van Leffingeleuren waarvan de zondag er met kop en schouders bovenuit stak.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6898-leffingeleuren-2024.html?ltemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-14
Erik Vandamme
Voor deze derde avond European Jazz Conference vertoeven we terug in de Ha Concerts, Gent. Vanavond kregen we twee avontuurlijke bands, De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet, die tot de verbeelding spraken in speelsheid en vakmanschap
De Beren Gieren - Bezetting: Fulco Ottervanger (piano, fx, synths), Lieven Van Pée (contrabas, el. bas), Simon Segers (drums, fx), een erg interessant , boeiend trio binnen de jazz. Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes, waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt aangeboden van minimalisme en explosiviteit Ze hebben veel te danken aan de bezieler van de Ha Concerts, Wim Wabbes, die een interview gaf aan Klara en nu in pensioen gaat; De Beren Gieren zelf hadden eerder nog een ode klaargestoomd. Trouwens, zij hebben in die scene veel te danken aan Wim.
Het combo bracht een breed uiteenlopend, kleurrijk muzikaal tapijt. Ze zijn op elkaar ingespeeld, afgestemd , porren elkaar aan of steken wel eens de loef af onder elkaar. Met een dosis (muzikale) humor overtuigt De Beren Gieren moeiteloos. Improvisatie en virtuositeit zijn weergaloos met elkaar verbonden en wordt getriggerd door de speelsheid en de verrassende, onverwachtse wendingen. Klasse! Sterk!
Ook Julien Tassin is eentje die voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkeling. Het laatste album 'Great Expectations' is een erg filmische plaat waarop hij samen met zijn kompanen de grenzen nog verder aftast. Hij ging een samenwerking aan met trompetspeler Ron Miles, met de bedoeling dat hij het trio - Julien Tassin (gitaar) - Nicolas Thys (bas), Dré Pallemaerts (drums) - onder de naam Julien Tassin Quartet, zou vergezellen voor een concert in de Bozar. Helaas overleed Ron Miles onverwachts en werd in eerste instantie de Amerikaanse trompettist Jason Palmer opgetrommeld. In de Ha Concerts nam echter Amerikaans-Eritrese Hermon Mehari het op zich.
Of het nu solo is, in duo met andere muzikanten, of met zijn kompanen als trio of kwartet, telkens valt ons op wat voor een uniek en super talentvol gitarist Julien Tassin toch is. Zijn kleurrijk gitaarspel is de taal; vol bewondering zijn we gekluisterd, luisteren en genieten we.
Het gitaarspel wordt aangevuld door een vernuftige bas, mooie drums en die warme sax-gloed. Allerhande pakkende en uitbundige moties borrelen op. Wat een prikkeling!.
We zagen op deze derde avond van de European Jazz Conference twee bands die over geweldige muzikanten beschikt, en een diverse, boeiende onaardse klank verwezenlijkt. Wat een magie van deze afwisselende instrumentatie. Een indrukwekkend avond genieten dus met deze avonturiers De Beren Gieren en Julien Tassin Quartet.
Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent
European Jazz Conference 2024 - GINGERBLACKGINGER + Stéphane Galland & The Rhythm Hunters – Een uiterst genietbare groovy avondje!
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-13
Erik Vandamme
Terwijl op verschillende locaties in Gent optredens plaats grepen van o.a. MDCIII , Vitja Pauwels' Early Life Form en Nabou in het kader van de tweede avond European Jazz Conference, maakten wij ons op voor een uiterst genietbare, groovy avond met twee top acts binnen de scene, nl. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en GINGERBLACKGINGER. Ze brachten elk een overtuigende set van circa drie kwartier.
GINGERBLACKGINGER (****) is de band rond Bassist Yannick Peeters die uitgegroeid is tot een begrip in de Belgische jazzscene, vooral bekend in andermans projecten. Nu staat ze met haar double bass zelf in de spotlights, die een warme gloed biedt. Ze is zelf goed omringd, met o.m. Samuel Ber - als vervanger van Tom Rainey – die op hemelse wijze de drumvellen streelt. Klarinetspeler/saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux behoren tot de meest eigenzinnige vertegenwoordigers van de Belgische jazz en improvisatie. We hoorden het evenzeer subliem, doordacht in de Ha Concerts. GINGERBLACKGINGER bracht een groovende klankenpracht in een ‘zen’ aanvoelen …
Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (****) vulde probleemloos dit aanvoelen verder aan met een even onaardse performance. Een diepe trance werd verwezenlijkt. Stéphane Galland zelf is een top drummer binnen de scene, surplus zijn sublieme werk bij Aka Moon. Ook solo bewees hij tot de beste drummers te behoren die ons landje rijk is.
Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.
Hier kregen we van beide gezelschappen een avondje magisch groovende jazz virtuositeit te horen!
Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent
European Jazz Conference 2024 - Nacht van de jonge wolven
European Jazz Conference 2024
De Centrale
Gent
2024-09-12
Erik Vandamme
Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze. De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn…
Na een fijne babbel met afsluiter KAU (interview volgt), gingen we genieten van de intimiteit die Elis Floreen (*****) ons een uur lang aanbood. Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!
Ook Bodem (****) moet het vooral hebben van die hoge dosis intimiteit. Het wordt bepaald door een warme sax klank, zachte drums en twinkelende gitaarlijntjes. Het trio leunt puur muzikaal nog het meest aan bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop.
Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene. Op het podium voelen we de speelsheid en is er de zin voor improvisatie. We krijgen variaties en verrassende wendingen, die het allemaal spannend houden. Er heerst een mooie ingetogenheid, die gemoedsrust brengt, en de pedalen kunnen even worden ingedrukt. Het is een toegevoegde waarde aan het genre.
Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid.
KAU (*****)maakt het meer dansbaar. Het wat uitgedunde publiek, het late uur en dat er in de stad nog andere concerten plaatsvonden op dat uur zullen wel een rol hebben gespeeld. Wat klonk het mooi wat KAU aanbood, jazz, hiphop, rock en pure dance, met een dosis experiment en improvisatie. Uiterst aangenaam dus, die pompende beats, de aanstekelijke gitaar/bas lijntjes en het verbluffende tromgeroffel. Een trio die grenzen aftast en verlegt. Het verzandt in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.
Organisatie: European Jazz Conference ism De Centrale, Gent
Nederlands 
Français 
