Rich Kids On Steroids is een nieuw project van iemand die we vooral kennen als ‘van de luide gitaren’, maar waarvan we al vaak gemerkt hebben dat muziek voor hem gewoon een speeltuin is waarin hij naar hartenlust experimenteert en ballonnetjes in verschillende kleuren oplaat.
Onder zijn nieuwe nom de plume Rich Kids On Steroids krijgen we hier een gelijknamige EP met vijf synth/electronummers. Het is frivool en verfrissend, bombastisch en theatraal bij momenten, en tegelijk hoor je waar hij de mosterd heeft gehaald: Trio, Vince Clarke en Martin Gore, Rabbits Wear Boots misschien en zeker Marilyn Manson. Er zit nog een zekere rock-vibe in de songopbouw en ritmes en ook in de lyrics. Bij momenten worden de melodielijnen zo verhakseld en zijn de lyrics (Engels en soms in bewust slecht Frans, zoals bij Vive la Fête) zo cliché dat we ons afvragen of dit niet eerder een slechte parodie is om de draak te steken met het genre. Dan heeft hij er verdorie toch wel veel moeite in gestoken.
Rich Kids On Steroids wordt in de markt gezet als duo en daar wringt het schoentje: we horen hier te weinig verschillende ideeën. Goede ideeën genoeg, maar in de uitwerking wordt te vaak dezelfde afslag genomen, iets wat ons ook al opviel bij halve genregenoten zoals bijvoorbeeld Belgica Erotica, Stippenlift of King Dick. Deze speeltuin werd misschien iets te ernstig genomen, of net niet, als ode aan het surrealisme.
De twee beste songs zijn “Cigarette Burns On A Wedding Dress” en “Mercy Songs”. Die laatste klinkt als een dronken triootje van Nick Cave, Marilyn Manson en Serge Gainsbourg.
Dance/Elektro
Rich Kids On Steroids EP
https://www.youtube.com/watch?v=YSB1FgkFku8
De Britse band Juliet’s Not Dead is de voortzetting van Twister. De nieuwe bandnaam zal alvast beter te googelen zijn. Voorts werd voor de single “Thrillseekers” maar weinig bijgeschaafd aan de formule van deze band: pompende, potige rock met veel drive.
De productie was in handen van Romesh Dodangoda en dat hoor je. Deze wizzard zat eerder al achter de knoppen bij Motörhead en BEUK en je herkent ook hier duidelijk zijn werk en zijn resultaat. Maar ook zonder de Dodangonda-aanpak is “Thrillseekers” een single die goed zal overeind blijven.
De lyrics zijn dan weer een beetje doorsnee en zelfs na herhaalde luisterbeurten moet ik nog altijd het antwoord schuldig blijven op de vraag welke thrills er nu precies gezocht worden. Dat zal vast geen hindernis zijn om een breed publiek aan te spreken, van jonge en oude rockers tot metalheads.
https://www.youtube.com/watch?v=Xh93syqe7ds
Itches is naar eigen zeggen één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische underground. ‘Two Flies In One Clap’, het debuutalbum van dit Kempische trio is een verrassingspakket met lo-fi garagerock en nog wel wat genres.
Bijna alle nummers van de plaat zijn tijdens de lockdown geschreven door frontman Philippe Peeters in het tuinhuis van zijn ouders. Toen de band post-corona weer mocht repeteren, werkten ze de nummers samen af. ‘Two Flies’cwerd nadien live op tape opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac, MOAR).
‘Two Flies’ is een cocktail van garagerock, stoner, krautrock en jangle-punk. De lo-fi catchiness van de band doet denken aan groepen als Black Lips, Thee Oh Sees en Ty Segall. Op hun meest catchy punktracks (“The Evil, Master of Time”, “Phone Kill”) doen ze mij denken aan hun energieke regiogenoten van Crackups en Equal idiots, maar dan met nog een hoek meer er af. kken en een leuk bandje starten.
‘Two Flies In One Clap’ klinkt fris en fruitig. Voor de liefhebbers is dit leuke album behalve op vinyl ook op cassette beschikbaar.
https://www.youtube.com/watch?v=cQqnpwtEHFI&list=OLAK5uy_lQs1pT5V6y3sZa_PhgDxwf1WaGFzZ-Txo
De Gents/Oostendse band Vito werd onlangs Victoria Pax. Wie Vito opzocht op het net, kwam altijd eerst terecht bij Mercedes en er zijn ook al teveel Vito's als muzikant aan de slag. Daarom werd aangeraden door management en platenfirma om een andere artiestennaam te vinden, zonder dwang, in alle vrijheid. Frontman Vito Dhaenens koos voor Victoria Pax. Die Pax komt van de berichtjes die zijn muzikale vader (Dirk/Derek van onder meer Derek & the Dirt) ondertekende met Pa x (kus). Op de recente optredens op de Gentse Feesten staat Victoria Pax overigens nog gewoon als Vito aangekondigd.
'Me Oh My Oh Why’, de eerste digitale single van Victoria Pax op Excelsior Recordings, is een lied over de hopeloze, maar tevergeefse zoektocht naar schoonheid en betekenis in donkere, mistige tijden. Het is tijdloze, melancholische indie-dreampop die wat doet denken aan Beach House, Pale Saints, The Sands en Tame Impala.
Inzake stemtimbre komt Vito hier wat dichter in de buurt van zijn vader dan op eerdere releases, maar muzikaal zijn er nog ruime verschillen.
Met zijn mix van light-tristesse en bijna-zonnige lichtvoetigheid staat deze single – waarschijnlijk onbedoeld – mooi symbool voor onze kwakkelzomer.
Je vindt ‘Me Oh My Oh Why’ onder meer op Spotify.
Synthdriven symfometalband HellForged eindigde derde in de finale van de nationale Wacken battle en stond eerder ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival. In Zingem waren wij er bij en we zagen toen een band met een leuk concept en een goede act en met aanstekelijke songs en lyrics.
HellForged bracht zopas zijn eerste EP uit en daar horen we de sterkte van deze band in terug: vasthouden aan het concept en catchy metal met een originele invalshoek. De zes nummers liggen goed in het gehoor, hebben elk een eigen gezicht en blijven meteen hangen.
Er zijn in België niet zo heel veel metalbands die zonder schroom de synths centraal durven zetten. Het cliché wil dat synths wel leuk zijn in het groepsgeluid, maar dat ze niet al te prominent aanwezig mogen zijn. Daar hebben ze bij HellForged lak aan. De toetsenist krijgt vrij spel voor de intro’s en bepaalt een groot deel van de melodie. Hij wordt hier dus niet in een hoekje gedrumd. De drums halen bij momenten dance-beats (een beetje zoals vroeger de Tanz-metal van Rammstein, maar dan met een andere vibe) en op andere momenten zijn ze dan weer heel klassiek voor symfonische metal. Alles wordt uiteraard overgoten met veel stevige gitaar-riffs en enkele epische solo’s.
De combinatie van cleane vrouwelijke vocalen met mannelijke grunts heeft al eerder zijn verdiensten bewezen en wordt bij HellForged mooi uitgespeeld. Je moet als luisteraar niet veel moeite doen om mee te gaan in de verhalen in de songs. De lyrics zijn herkenbaar hedendaags en het gaat gewoon ergens over.
Mijn favoriete tracks zijn “Mannequins”, “Red Ravens” en “Get Your Game On”.
Hier en daar missen nog hier en daar een refrein dat we meteen kunnen meezingen, wat toch een vast gegeven is in de female fronted symfonische metal. Vermoedelijk zou met nog meer tijd en budget de productie nog vetter kunnen klinken, maar zoals het nu is, krijgen we ook al een goed en eerlijk beeld van wat deze band wil laten horen. Met nog slechts één of twee nummers extra had dit een prima album geweest, nu is het een fijne EP van een band die de ambitie moet hebben om hiermee verder te gaan.
Je vindt deze EP op Spotify.
Van de Belgische Wacken battle finale hebben alle smaakmakers inmiddels nieuw materiaal uitgebracht, op winnaar Poseydon na. Na HellForged, Barrel Smoke en Painted Scars is het nu aan Decision om met een digitale single te komen.
“Chaos in a Can” gaat in de lyrics over het opstaan tegen tegenslagen van buitenaf en wil de luisteraar motiveren om op te komen voor zichzelf en zijn/haar overtuigingen. Het gaat over het beginnen van een nieuw hoofdstuk en het achterlaten van het oude.
Muzikaal horen we potige, moderne heavy metal met een direct meebrulbaar refrein. De power en agressie zitten niet enkel in de gitaren, maar ook in de krachtige vocalen. De intro is best lang en het duurt wat voor het tempo goed zit. Er komen wel wat bandnamen voorbij, maar toch is het moeilijk om de sound van Decision op deze single aan één of meer andere bands te koppelen.
Je vindt deze “Chaos in a Can” van Decision op Spotify.
De Oost-Vlaamse metalband Painted Scars eindigde op een mooie tweede plaats in de finale van de Belgische Wacken Battle en nu heeft deze nu met “Won't Give Up” een nieuwe single uit. We vermoeden dat het gewoon toeval is dat de titel van deze single symbolisch zou kunnen verwijzen naar die net niet gewonnen battle. Het ‘verlies’ is al verteerd en de bandleden kijken meer vooruit dan achteruit.
“Won't Give Up” gaat over terugvechten als iets of iemand je van je dromen weghoudt. Voor zangeres Jassy gaat die song over haar gevecht tegen cystic fibrosis, een ziekte die onder meer haar longen aantast en die er lang voor gezorgd heeft dat ze haar zang-ambities niet kon waarmaken. Inhoudelijk is deze tweede single beter gestoffeerd dan voorganger “Life and Alive” en ook muzikaal staat Painted Scars opnieuw enkele stappen verder.
Deze single vormt de aanloop naar de eerste EP ‘Kintsugi’ van Painted Scars. Die stellen ze voor op de tweede editie van hun eigen Scarfest in augustus.
https://www.youtube.com/watch?v=m4AjPMRqdCI
Barrel Smoke wist ons aangenaam te verrassen op de finale van de Belgische Wacken Battle en daarom luisteren we nog eens terug naar de single die ze enkele weken geleden hebben losgelaten op de wereld.
“Red Light Rumble” is een echte banger in de traditie van Motörhead, The Darkness, Enforcer, Airbourne en (dan in het Nederlands) BEUK. De song heeft een hoog octaangehalte en laat de spierballen rollen. Productioneel en in de mix is er misschien nog wat marge om nog harder te knallen, maar als we dit moeten beoordelen op het inspelen en de songopbouw, dan doet Barrel Smoke hier weinig verkeerd.
Het klinkt voor geen meter vernieuwend, maar het wordt wel met veel grinta gebracht.
https://www.youtube.com/watch?v=lTy6q-JFluY
Symfonische metal in het Nederlands, dat hadden we nog niet eerder gehoord. Maar nu wel. De Nederlandse en Nederlandstalige metalband Maanvlinder heeft zopas zijn eerste single “Tranen van Gisteren” gelanceerd op het net en die klinkt veelbelovend.
Maanvlinder is een project van twee personen. De eerste is Raymond Luijbregts, die je zou kunnen kennen van Aether. Dat is ook een duo-band, met de Amerikaanse zanger Joe Turner, die in 2021 een EP uitbracht. Het tweede bandlid van Maanvlinder – die verantwoordelijk is voor de vrouwelijke zang – wil liever nog wat op de achtergrond blijven en dat respecteren we.
“Tranen van Gisteren” is een bijzonder aangename single, met bovengemiddelde aandacht voor de gitaren. Je hoort dat er met veel passie, ervaring en talent aan deze compositie gesleuteld is. De zang is knap: heel helder, goed gedoseerd en heel krachtig. De songtekst in het Nederlands klinkt fris. Maar de tekst kleeft ook nog wat aan het papier, waarmee we willen zeggen dat iets wat mooi is in de geschreven versie niet altijd goed bekt als je het in een bepaald tempo en melodie wil zingen. Dat is een hindernis die wel meer Nederlandstalige rock/metalbands moeten nemen en dat los je maar op door veel te repeteren en op te treden. Maar op zich bieden de lyrics in het Nederlands wel een toegevoegde waarde, omdat je als luisteraar sneller meegenomen wordt in het verhaal. En het gaat ook gewoon ergens over in “Tranen van Gisteren”.
In het Nederlands kan je je als songschrijver niet verbergen achter wat holle woorden die vooral goed klinken, zoals al eens gebeurt als bands Engelstalige lyrics hebben. Ik vermoed dat wel wat mensen zich zullen herkennen in het break up-verhaal van Maanvlinder.
“Tranen van Gisteren” klinkt heel catchy, melodieus, toegankelijk, … en heeft toch ook wat agressie in de riffs. Als Maanvlinder dit niveau kan halen voor elke release, dan is dit een duo om in de gaten te gaan houden.
https://www.youtube.com/watch?v=xeVEKyiKVe0
Dani Hart is de artiestennaam van Daniela, die je misschien eerder dit jaar hebt gezien in The Voice. Daar dwong ze in de blind auditions haar selectie af met een cover van “I See Red” van de Amerikaanse band Everybody Loves An Outlaw.
Deze Chileense studeerde in de UK, waar ze in 2017 ook haar eerste EP (‘Let The Children’) opnam. Sinds een hele tijd woont ze voor de liefde in Vlaanderen. Ze is al te horen op releases van Shrine of August, Off The Cross en Wildness en ze stond al op het podium met 10 Rogue en H.E.A.T.. Haar grote droom is om ooit op Graspop te spelen.
Dani Hart brengt in het najaar haar nieuwe EP ‘Slaying Bluebeard’ uit. Daarvoor verzamelde ze een topteam, met muzikanten van onder meer Carnation, Cardinal, Sin Savage, Off The Cross en 10 Rogue. Nog indrukwekkender is het studiopersoneel, met Anton Mergaerts en Yarne Heylen als producers en Bob Briessinck voor de mix.
Het artwork komt van Luisa Agudelo (Enforcer, Scavenger, …) en de foto’s van de master himself, Rudy De Doncker.
Dat zijn niet enkel een indrukwekkende reeks namen en referenties, het betekent ook dat er veel mensen met ervaring zijn die geloven in het talent van Dani. Toch is er geen label dat zijn schouders zet achter de aankomende EP. Nochtans laat de single “After I’m Gone” horen dat de verwachtingen hoog mogen liggen.
Vocaal doet Dani mij op deze tweetraps powerballad onmiskenbaar denken aan Heart en ook aan Bonnie Raitt, aan Marta Gabriel van Crystal Viper en aan Tine van Scavenger.
Muzikaal klinkt deze hardrockende powerballad als het beste werk van Mr. Big, Aerosmith, Juliette & The Licks, Extreme en Whitesnake.
Een beetje een ‘glad’ en gepolijste rocksound en dat zijn we niet meteen gewoon van een ‘Vlaamse’ release, maar wel super goed gedaan.
Als er op die EP straks nog meer dergelijke prijsbeesten staan, dan wordt dat iets om naar uit te kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=metUViilgmo
In Search For Embers is het soloproject van Wim Guillemyn (Silent Presence, The Other Intern, Sygo Cries, …). De nieuwe digitale single “Don’t Give Up Now” van In Search For Embers is een instrumentale track die inzake structuur en sfeer wat in het verlengde ligt van de eerder uitgebrachte track “This Day Will Come”.
Het nieuwe nummer heeft een heel geleidelijke, gelaagde opbouw om dan na een minuut muzikaal en ritmisch open te bloeien. In de intro neemt een huilende gitaar je mee richting het refrein. Daar krijgen synths en percussie greep op het nummer.
Van In Search For Embers hebben we nu al een reeks releases gekregen, zowel op Spotify als Bandcamp, zowel volledig instrumentaal als met gastvocalen. Eén voor één weten die te intrigeren, terwijl ze niet onder één noemer te vatten zijn.
https://open.spotify.com/intl-fr/album/54Wgs4B1AoQuMdmXiVWCFk?uid=16d1260795352bb99dee&uri=spotify%3Atrack%3A1PzIspu3kDILbUTVmIUCBJ
Dusk One is een nieuwe Belgische band die grossiert in progressieve sludge. Op hun in januari uitgebrachte EP ‘Dawn Zero’ staan relatief ‘oude’ opnames, maar heel binnenkort komen ze al met nieuw materiaal, hebben ze beloofd.
Eind 2021 ontstond het eerste idee voor Dusk One toen Antwerpenaar Michiel Jorissen (zang/gitaar) in een leeg huis zijn gitaar van de muur haalde en besloot opnieuw muziek te maken, toen nog puur voor het eigen plezier en zonder veel plannen. Al snel groeide er iets in de nummers en werden Alex Belli (URSA, CellarDoor) voor de opnames mix en master en producer Jan Viggria (The Guru Guru, Mantis, Heisa) bij dit project betrokken om de laatste hand te leggen aan de nummers. In de studio nam Michiel de bas, de gitaar en de zang voor zijn rekening en werd Niels Valkeniers van URSA ingeschakeld om de drums in te spelen. De opnames werden in 2022 afgerond.
Na twee singles eind vorig jaar is ‘Dawn Zero’ sinds enkele maanden als EP uitgebracht met bovenop de singles nog twee tracks. De EP laat brede invloeden horen: Deftones, Baroness, Deftones, Stake, Heisa, Kvelertak, Eleanora, Lost Baron, Darqo, …
De vier tracks zijn gebaseerd op de vier basiselementen. Elk nummer heeft daardoor een andere sfeer en bouwt op, van atmosferische shoegaze en progressieve rock tot sludgemetal.
De track van deze EP die op mij het meeste indruk maakte, is “Trial By Fire”. Ook “Makropolis II (Disintegrate)” zit heel degelijk in elkaar.
‘Dawn Zero’ is een sterk en beloftevol debuut.
https://www.youtube.com/watch?v=QaP_K5BRERw&list=OLAK5uy_kRyh62Xz5kCrFb5mGzqm8275o6jruFPkI
Jelle Denturck is de frontman van rockband DIRK.. Als Dressed Like Boys toont hij zich op single “Nando” van een heel andere kant. Ergens in het universum waar David Bowie, Jasper Steverlinck, Perfume Genius en Elton John samenkomen.
Dat deze pianoballad met gospelfinale niet past in het plaatje van DIRK., is wel voor iedereen duidelijk. Denturck zingt over de zoektocht naar zijn persoonlijke vrijheid, zijn homoseksualiteit en relatie, maar gaat ook lelijke thema’s als gaybashing niet uit de weg. Persoonlijker en breekbaarder wordt het niet. “Nando” is zijn liefdesverklaring aan zijn sweetheart Nand
Producer Bert Vliegen (Whispering Sons, Meltheads, DIRK., Teen Creeps, …) en mixer Tobie Speleman (The Haunted Youth, Brihang, J. Bernardt) wisten de juiste toon perfect te vatten. Ergens tussen “Perfect Day” van Lou Reed en “Man Made Paradise” van Freddie Mercury in.
Op deze debuutsingle volgt in het voorjaar van 2025 een debuutalbum.
https://www.youtube.com/watch?v=RpfYQ-klq-g
Pourquoi Pas is het alter ego van een jongeman uit Deinze. Sinds 2021 maakt hij springerige, vrolijke electropop die vooral bedoeld lijkt om een feestje op te bouwen. Met ‘Teleurgesteld’ wordt het net iets ernstiger en ook muzikaal zit hij hier op een iets ander pad, ondanks de pompende beats aan het begin. “Teleurgesteld” is een track van 6 minuten en die wordt elke minuut beter.
In het nummer haalt hij uit naar het soort mensen dat overal te laat komt en daarin bekent hij ook meteen zelf schuld. Het is nog altijd luchtig, een beetje grappig en een beetje naïef, maar minder dan op bijvoorbeeld “Alles Vergeten”, één van zijn vorige singles, over wakker worden met een black out na een veel te leuk feestje.
Muzikaal en met het Nederlands als taal doet dit wat denken aan Winston en Sige en nog meer aan Bazart, al mag deze jonge artiest nog wat groeien en misschien moet hij zijn team wat uitbreiden. Afhankelijk van de richting waarin hij doorgaat, kan hij uitkomen bij wat het vroegere Feliz deed of bij de treurende eurodance van Stippenlift. We houden het voor u in de gaten.
https://www.youtube.com/watch?v=O0kiSWluB5k
Nederlands 
Français 
