Uit Zeeland, net over de grens met Vlaanderen, komt de wolvenroedel Inherited. Deze jongelui wonnen met sprekend gemak de Nederlandse Metal Battle en speelden zo op Wacken, Roosendaal Open Air, Baroeg Open Air, Kreekrock, Kashfest en nog wel meer grote en kleine festivals. Ze stonden zopas nog in de Elpee in Deinze. En volgend jaar dikken ze dat lijstje nog aan met onder meer Vestrock in Hulst en South of Heaven Fest in Maastricht.
Hun livereputatie hebben ze al, maar kunnen ze het ook waar maken met releases? Wie daar zou aan twijfelen, moet maar eens naar hun nieuwe digitale single “Urban Guerilla” luisteren. Dat is een bom van groove en thrash zoals we dat eerder gehoord hebben bij Pantera en de vroegste versie van Sepultura of Slayer. Zowat alles zit goed op deze single: goeie sound, knappe compositie, bij momenten hardcore-militant en direct meebrulbaar.
“Failed To Resist” en “Shitface” waren al leuke singles, maar met deze “Urban Guerilla” gaat gegarandeerd iedereen voor de bijl. Er wordt gewerkt aan een album en dat is iets om naar uit te kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=GgXB8-RLuzg
Shirt.jac-Mambo is het zoveelste alter ego van Nederlander Michel Geelen die je misschien kent van zijn huidige punkorkestje The Mono Kids en nog een tiental andere, eerdere bands. Dit is zijn lo-fi-solo-uitstapje. Nou ja, lo-fi. How low can you go in the fidelity? Deze thrash-rock rammelt aan alle kanten en voor de vocalen kunnen wij enkel een roestige stofzuigersound als eerlijke referentie vermelden.
Maar leuk is het wel, deze collage van schijnbaar half uitgewerkte ideeën voor akkoorden en lyrics. De helft van de songs op ‘When A Cowboy Sings The Blues’ haalt niet de grens van de twee minuten en de akkoordenschema’s zijn vaak heel beperkt. Energetic low-fi fuzzrock met een punky DIY-attitude in het kwadraat. Ondanks de albumtitel hebben we nauwelijks invloeden van country of (klassieke) blues kunnen horen. Het dichtst in de buurt van die twee genres komt de retro-vibe in “Com’on My Little Darling”.
Er staat een cover op het album. “Foggy Notion” is een interpretatie van de gelijknamige song van de Velvet Underground. Het is zelfs één van de beste songs van dit album, en hij past hier ook helemaal perfect in het plaatje.
Op het vorige album van Shirt.jac-Mambo, het eerder dit jaar verschenen ‘Some Songs For All the Be-Bop Boys/Girls’, stond een cover van Captain Beefheart. Dan moet er op het volgende album wel iets van Frank Zappa langskomen, toch?
We moeten daar eerlijk in zijn: sommige nummers op dit album zijn best aardig, maar ze komen zelden in de buurt van Velvet Underground of Captain Beefheart. In dit project vinden we wel de experimenteerdrift en de nonchalance van de Velvet Underground en de Pixies, maar niet meteen de cool-catchyness van die bands. Bij “Watch It Go” dacht ik wel heel even dat dat misschien klonk als een lost tape die door Lou Reed was ingezongen. Als we zoeken naar Belgische referenties komen we uit bij de Vuilbak-releases van Sleath of bij Kloot Per W of King Dick, maar geen van die drie zit helemaal op exact hetzelfde spoor.
Er komen veel heel verschillende en sprankelende ideeën langs op dit album, maar die botsen niet genoeg met elkaar. Het zijn natuurlijk ook heel grote namen waar dit project zich aan spiegelt. Iconen waar 50 jaar later niemand in de buurt van kan komen, omdat we ze zo geïdealiseerd hebben.
Mijn favorieten op dit album zijn “Foggy Notion” (zou een onafgewerkt nummer van Eels, G Love And The Special Sauce of John Spencer kunnen zijn), “Ultra Gold Gold” (surreëele postpunk) en “Stay Around” met zijn wel heel roestige vocalen.
https://shirtjac-mambo.bandcamp.com/album/when-a-cowboy-sings-the-blues
Boy Minos is het alter ego van singer-songwriter Stanley Christiaensen, Deze Antwerpse verhalenverteller gaat vanuit zijn slaapkamer op zoek naar een plek waar hij kan ontsnappen aan de dagelijkse zorgen.
Het accentje in stem en de Engelstalige lyrics van Boy Minos op zijn gelijknamige EP klinken heel ‘British’ en we kunnen hetzelfde zeggen van de muziek. Met de heel aanwezige melancholie erbij horen wij op “The Riddle” en “Leave You Behind” raakpunten met Nick Drake en Elliott Smith of meer recenter Elbow en Bon Iver. Dat zijn grote namen om mee vergeleken te worden en dat is misschien wat vroeg voor Boy Minos. In eigen land denken we aan The Sands, The Me In You, Vito en Pauwel. Op “Delawhere” doet hij mij dan weer onwillekeurig denken aan The Kooks terwijl het een ode is aan de Drop Nineteens. Het zal aan mij liggen, maar als ik dit nummer hoor, ligt Delaware niet langer aan de Atlantische oceaan maar voortaan in het Engelse stadje Brighton.
Maar er is nog meer te vinden bij Boy Minos. De laagjes die hij over elkaar legt “In The Park” zijn een meer dan vette knipoog naar de psychpop van de jaren ’60 en ’70. Denk met de mellotron op overdrive aan het zomers-naïeve geëxperimenteer van Boudewijn De Groot op ‘Picknick’, maar misschien nog meer aan de Britse lsd-trippers van die tijd: Airbus, Web, Kaleidoscope, …
Muzikaal is dit absoluut ear candy, maar het gebeurt maar op één van de vier nummers van deze EP. Dit ene nummer is misschien te goed om verder niets meer te doen in die richting en tegelijk sluit het niet mooi aan op de andere, meer klassieke slaapkamerpop.
https://www.youtube.com/watch?v=UCJnp-6qph8
Mary’s Gold is een nieuwe Belgische band die inspiratie vindt bij onder meer Foo Fighters, Nirvana en Royal Blood. Ze hebben twee maanden geleden hun eerste nummer opgenomen en dat is zopas uitgekomen op alle streamingplatformen.
“Creature” is een onstuimige rocker die inderdaad een eresalut brengt aan de drie voornoemde bands en dat zijn nochtans niet van de minste. Productioneel is deze track een ongeslepen diamant. Er zijn er dus nog wel een paar punten waarop Mary’s Gold misschien nog beter kan scoren (een massievere wall of sound), maar in songschrijven en branie verdient dit ingangsexamen de hoogste onderscheiding. Hij heeft alles wat je een jonge rockband verwacht.
Dit is het soort van bandjes dat je meteen aan het werk wil zien in het clubcircuit, want deze jongelui hebben het rock-hart op de juiste plaats.
https://open.spotify.com/album/1Fu0wNz0nHQOuLEbACP1C
Dark Matter Annihilation is het soloproject van de Nederlandse multi-instrumentalist Thomas Pathuis, gevestigd in Rotterdam, Nederland. Na jaren actief te zijn geweest in deathmetalbands, is hij een nieuwe richting ingeslagen, naar de kosmische blackmetal. Als Dark Matter Annihilation brengt hij al sinds 2018 releases uit via Bandcamp.
De muziek van Dark Matter Annihilation koppelt de intensiteit van blackmetal aan rijke, atmosferische lagen en de Nederlander schuwt daarbij de synthesizers niet. “Ik, Antichrist” is misschien wel zijn meest ambitieuze release ooit. Niet enkel omdat de track ruim 10 minuten duurt, maar ook omdat hij er een break in verwerkt die doet denken aan gabber uit de discotheken van vroeger. De lange track maakt zijn ambitie waar. Alles hangt organisch aan elkaar en het verveelt voor geen seconde.
De weinige lyrics - in het Nederlands - bieden weinig houvast voor de luisteraars van “Ik, Antichrist”. Het lijkt een combinatie van willekeurige gedachten en wat je uitkraamt tijdens een acid trip. In de backings is onder meer Nicky Van der Schaaf te horen, van vroeger bij Hammer of Dawn, Alantia en Horizon Tide en nu bij Serotonia.
Je kan deze release aanschaffen als cassette, met op de B-kant een instrumentale versie.
https://darkmatterannihilation.bandcamp.com/album/ik-antichrist
Lightspeed, dat zijn de winnaars van de Lawijtstrijd en de laureaten van de Oost-Vlaamse Sound Track. Ze bestaan nog niet zo lang, maar hun uitstekende live-reputatie bracht hen al naar de Lokerse Feesten, het Depot en de Vooruit.
Hun debuut-EP ‘The Guest House’ werd geproduceerd door Bert Vliegen (Whispering Sons) en gemixed door Hannes Cuyvers (Ramkot). Muzikaal klopt het plaatje van onstuimige Britpop (Kaiser Chiefs, The Cribs, Arctic Monkeys, Travis, The Kooks, …). Het Britse accentje in de vocalen klopt ook, net als bij Komisar of The Black Gasolines, die andere jonge Vlaamse Britpop-adepten.
‘The Guest House’ is een verzameling van zes onuitgebrachte nummers waarvan de creatie dwars doorheen de afgelopen jaren stuitert. Van vertrouwde huldigingen aan de beginperiode tot vinnige pasgeborenen die knal in het heden ploeteren.
Als songsmeden is het niet elke keer raak deze EP. Als ze het gaspedaal net iets minder diep induwen, grofweg na de eerste helft van de nummers, zijn ze mij al snel kwijt. De lyrics trekken mij niet elke keer in de song. Van de zes nummers op deze EP hou ik de beste herinneringen aan het intro-stukje “Bite The Flame” (wat een intro!, brei daar maar een hele song aan), aan “(Here’s To) You” (dicht tegen Oasis-aanschurkend) en aan “Society’s Fixation Seeker”.
https://www.youtube.com/watch?v=-cNi_zzOS9M&t=3s
“Bad Habits” is het eerste wapenfeit van Maxime Rouquart sinds zijn vorige single en album (toen solo) in 2021). “Dirty Motherfucker” haalde de eindejaarslijstjes bij Radio Willy. In 2024 is hij terug, deze keer met een band, Het Nieuwe Normaal, waarmee we hem al aan het werk zagen in de Schakelbox in Waregem. Na het verzorgen van voorprogramma’s voor onder meer het New Yorkse A Deer A Horse, The Guru Guru en Captain Kaiser is de tijd rijp voor een eerste release met Het Nieuwe Normaal.
“Bad Habits” is in dynamiek en uitvoering schatplichtig aan nineties rock (Melvins, Teenage Fanclub, Sweater, Lemonheads, Sonic Youth,…), wat we ook in Waregem al hoorden. In de lyrics vertelt Rouquart aan de hand van een anekdote uit zijn jeugd een tijdloos verhaal over machteloosheid, liefde en schuld. “Bad Habits gaat voor mij over hoe we als mens zodanig bedwelmd kunnen worden door de schoonheid van iets weerloos waardoor dat we het, in een poging om het ons eigen te maken, kapot kunnen maken. Het gaat over relaties, tussen mens en natuur maar tegelijk ook tussen elkaar. Het is die dualiteit die ik in de muziek probeer vorm te geven”, vertelt Maxime over de song.
Het artwork is ook al van de hand van Maxime en met zijn stijl, ontleend aan tekenfilms uit de jaren 20, alludeert hij op het thema van terugkijken. “Het romantiseren van het verleden is iets dat ik vandaag vaak zie terugkomen en ik vind het zelf ook verleidelijk om te doen, hoewel ik besef dat het ook gevaarlijk kan zijn. Daar zit een soort naïviteit in die ik heel interessant vind om mee te werken.”
“Bad Habits” klinkt alsof de nineties helemaal terug zijn en sluit daarmee aan op andere jonge bands die in dat tijdvak de lekkerste kersen proberen te plukken. We denken aan onder meer Eosine, Deadletter, Lightspeed, Ampul, Komisar en The Black Gasolines. In dat rijtje zit Het Nieuwe Normaal misschien het hardst of dichtst op het spoor van de indierock/grunge/nineties-4AD. Leuke single, catchy en toch nergens een kopie van de grote voorbeelden.
https://www.youtube.com/watch?v=ZE_FiEW5u0k
Vorig jaar was Pablo van de Poel van de band DeWolff bij de Nederlandse Edison-uitreiking en hij schrok van de muziek die hij daar hoorde. Autotuned, gepolijste plastic muziek, ontdaan van al zijn menselijke eigenaardigheden, natuurlijke rauwheid en prachtige imperfecties.
Als antwoord daarop wou Pablo iets krachtig, rauw, onvolmaakt en luid creëren. Dus ging Pablo langs bij zijn studiobuurman en gitarist Yves Lennertz (Dancing on Debris) om een punkbandje te beginnen. Dat is in het kort de ontstaansgeschiedenis van Prego.
Samen met Grand East-frontman Arthur Akkerman en drummer Lenno van Galen hebben Pablo en Yves zes opwindende originele nummers opgenomen die op vinyl werden uitgebracht.
“Bon Giorno” is een instrumentale openingstrack met een pittig tempo en dat tempo komt een paar keer terug op deze EP. Punk is het niet voor de volle 100% geworden, wel potige en soms rammelende garagerock met hints van punk, retro-rock en krautrock. Mijn favorieten zijn de stuwende titeltrack “Prego” en de onstuimige afsluiter “I Quit”. “Gelato” begint aanstekelijk, maar ergens onderweg haak ik af. “Honda” is nog best leuk rockend, maar blijft niet echt hangen in het geheugen. “Cup of Gold” is de meest uitgewerkte track, maar daardoor verliest die ook wat aan vinnigheid en kracht.
We snappen en steunen helemaal het opzet van deze band en deze release, maar een voluit onvergetelijke EP is het niet geworden. Wel is het bijzonder leuk en ook nog entertainend. Hopelijk kunnen we deze band en deze nummers straks live ontdekken. En snel wat!
Bobbi Lu is Lucy Ryan, opgegroeid in Oxford en de liefde gevolgd naar Brugge. Ze brengt arty pop met klassieke pianomelodieën en diepe bass synths. Zelf beschreef ze haar muziek al eens als ‘piano met donkere, ruwe synths die een baby krijgen.’ Ze was in 2021 Sound Track-laureate en speelde al in het voorprogramma van Sylvie Kreusch, Eefje de Visser en The Haunted Youth.
De nieuwe single “Future Shock” is opvallend anders dan de vorige singles van Bobbi Lu, die toch vaak net iets klassieker waren. Het is volgens Lucy één van de sleuteltracks van haar debuutalbum ‘Arrow, Four’, dat op 25 oktober verschijnt. Het is ook het nummer waarmee ze doorgaans haar live set afsluit en waarmee ze dan steevast indruk maakt op haar publiek. De productie van het nummer was in handen van Pieter-Jan Cools en Tobie Speleman.
In de song deelt Lucy haar groeiproces als mens en artiest, waarin ze eerst twijfelt, stress ervaart en opnieuw begint, om uiteindelijk te groeien en te landen. Het is het verhaal van haar reis van mentale drukte naar emotionele helderheid. Het blijft inhoudelijk allemaal wat flou en het biedt de luisteraar niet zo veel houvast.
Op “Future Shock” verweeft Bobbi Lu elementen van artpop, dancepop en electronic indie tot een fascinerend geheel. Het is een muzikaal heel complexe song die een beetje een mash up lijkt van een uptempo-remix van “Nightcall” van Kavinsky met – al naar gelang de richting waaruit je vertrekt – hinten van Sylvie Kreusch, Enya, Usi Es, Islet, Jane Weaver, Tangerine Dream, Dua Lippa, Oscar & The Wolf en Baby’s Berserk. Muzikaal is dit één van de sterkste nummers van de ‘emerging generation’ in ons land.
Bobbi Lu stelt op 26 oktober haar album voor tijdens Sonart in de Club van de Ancienne Belgique.
Future Shock
Eerst even de olifant in de kamer. Niemand zal tegenspreken dat Transistor klinkt als De Mens. Dat is in de eerste plaats te danken aan zanger Frederik. Hetzelfde timbre, dezelfde manier van zingen, bijna hetzelfde lokale accent als Frank Vander linden. De band verraste in 2022 met “Calippo”, een vrolijk rockende nostalgietrack over kleur- en calorierijke waterijsjes, en nu is er een full album.
Ook muzikaal en in de lyrics is Transistor vaak een knipoog naar De Mens, al gaat het hier ruimer. Maar het blijft wel met referenties aan de jaren ’90. Weezer, Nada Surf, Fountains of Wayne, … Bij momenten stevig rockend, dan weer op een lekker midtempo en soms al eens gewoon traag. Een beetje klassieke indierock voor wie de jaren ’90 zelf meegemaakt heeft.
Inhoudelijk houdt Transistor niet enkel halt bij De Mens. “Duikboot” is de Transistor-versie van “Ruimtevaarder” van Kommil Foo of van “Als Ze Lacht” van Yevgueni. “Dan Komt Het Goed” had als albumtrack op ‘Monstertje’ van Gorki kunnen staan, mocht Luc het hebben gezongen. “Calippo” is – vooral tekstueel – misschien wat schatplichtig aan “Kvraagetaan” van de Fixkes. Nog een andere songs hebben inhoudelijk of muzikaal echo’s van het Goede Doel en the Boondocks, voor wie ze nog kent.
“Calippo” was in 2022 de verrassing waarmee Transistor heel wat harten veroverde. De song is op ‘Vriendelijke Groeten’ ook het absolute prijsbeest. Het is wat jammer dat Transistor na “Calippo” de humor en de explosiviteit van die song wat laten varen heeft. In de plaats krijgen we intrigerende lyrics en interessante, klassieke rock, maar niet beter dan het origineel van De Mens. De refreinen zijn wel meezingbaar, maar blijven niet altijd lang hangen.
De beste nummers van het album ‘Vriendelijke Groeten’ zijn voor mij “Dan Komt Het Goed”, “Mooie Mensen Hebben Ook Problemen” en “Te Jong Om Oud Te Zijn”. In Nederland hadden we al Groot Onderhoud die de lekkerste kersen plukt van de Nederlandse poprock-geschiedenis (vooral jaren ’80 dan) en nu hebben wij Transistor die hetzelfde doet voor ‘onze’ jaren ’90.
https://www.youtube.com/watch?v=EcVtqqhzjEo
Rich Kids On Steroids is een nieuw project van iemand die we vooral kennen als ‘van de luide gitaren’, maar waarvan we al vaak gemerkt hebben dat muziek voor hem gewoon een speeltuin is waarin hij naar hartenlust experimenteert en ballonnetjes in verschillende kleuren oplaat.
Onder zijn nieuwe nom de plume Rich Kids On Steroids krijgen we hier een gelijknamige EP met vijf synth/electronummers. Het is frivool en verfrissend, bombastisch en theatraal bij momenten, en tegelijk hoor je waar hij de mosterd heeft gehaald: Trio, Vince Clarke en Martin Gore, Rabbits Wear Boots misschien en zeker Marilyn Manson. Er zit nog een zekere rock-vibe in de songopbouw en ritmes en ook in de lyrics. Bij momenten worden de melodielijnen zo verhakseld en zijn de lyrics (Engels en soms in bewust slecht Frans, zoals bij Vive la Fête) zo cliché dat we ons afvragen of dit niet eerder een slechte parodie is om de draak te steken met het genre. Dan heeft hij er verdorie toch wel veel moeite in gestoken.
Rich Kids On Steroids wordt in de markt gezet als duo en daar wringt het schoentje: we horen hier te weinig verschillende ideeën. Goede ideeën genoeg, maar in de uitwerking wordt te vaak dezelfde afslag genomen, iets wat ons ook al opviel bij halve genregenoten zoals bijvoorbeeld Belgica Erotica, Stippenlift of King Dick. Deze speeltuin werd misschien iets te ernstig genomen, of net niet, als ode aan het surrealisme.
De twee beste songs zijn “Cigarette Burns On A Wedding Dress” en “Mercy Songs”. Die laatste klinkt als een dronken triootje van Nick Cave, Marilyn Manson en Serge Gainsbourg.
Dance/Elektro
Rich Kids On Steroids EP
https://www.youtube.com/watch?v=YSB1FgkFku8
De Britse band Juliet’s Not Dead is de voortzetting van Twister. De nieuwe bandnaam zal alvast beter te googelen zijn. Voorts werd voor de single “Thrillseekers” maar weinig bijgeschaafd aan de formule van deze band: pompende, potige rock met veel drive.
De productie was in handen van Romesh Dodangoda en dat hoor je. Deze wizzard zat eerder al achter de knoppen bij Motörhead en BEUK en je herkent ook hier duidelijk zijn werk en zijn resultaat. Maar ook zonder de Dodangonda-aanpak is “Thrillseekers” een single die goed zal overeind blijven.
De lyrics zijn dan weer een beetje doorsnee en zelfs na herhaalde luisterbeurten moet ik nog altijd het antwoord schuldig blijven op de vraag welke thrills er nu precies gezocht worden. Dat zal vast geen hindernis zijn om een breed publiek aan te spreken, van jonge en oude rockers tot metalheads.
https://www.youtube.com/watch?v=Xh93syqe7ds
Itches is naar eigen zeggen één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische underground. ‘Two Flies In One Clap’, het debuutalbum van dit Kempische trio is een verrassingspakket met lo-fi garagerock en nog wel wat genres.
Bijna alle nummers van de plaat zijn tijdens de lockdown geschreven door frontman Philippe Peeters in het tuinhuis van zijn ouders. Toen de band post-corona weer mocht repeteren, werkten ze de nummers samen af. ‘Two Flies’cwerd nadien live op tape opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac, MOAR).
‘Two Flies’ is een cocktail van garagerock, stoner, krautrock en jangle-punk. De lo-fi catchiness van de band doet denken aan groepen als Black Lips, Thee Oh Sees en Ty Segall. Op hun meest catchy punktracks (“The Evil, Master of Time”, “Phone Kill”) doen ze mij denken aan hun energieke regiogenoten van Crackups en Equal idiots, maar dan met nog een hoek meer er af. kken en een leuk bandje starten.
‘Two Flies In One Clap’ klinkt fris en fruitig. Voor de liefhebbers is dit leuke album behalve op vinyl ook op cassette beschikbaar.
https://www.youtube.com/watch?v=cQqnpwtEHFI&list=OLAK5uy_lQs1pT5V6y3sZa_PhgDxwf1WaGFzZ-Txo
De Gents/Oostendse band Vito werd onlangs Victoria Pax. Wie Vito opzocht op het net, kwam altijd eerst terecht bij Mercedes en er zijn ook al teveel Vito's als muzikant aan de slag. Daarom werd aangeraden door management en platenfirma om een andere artiestennaam te vinden, zonder dwang, in alle vrijheid. Frontman Vito Dhaenens koos voor Victoria Pax. Die Pax komt van de berichtjes die zijn muzikale vader (Dirk/Derek van onder meer Derek & the Dirt) ondertekende met Pa x (kus). Op de recente optredens op de Gentse Feesten staat Victoria Pax overigens nog gewoon als Vito aangekondigd.
'Me Oh My Oh Why’, de eerste digitale single van Victoria Pax op Excelsior Recordings, is een lied over de hopeloze, maar tevergeefse zoektocht naar schoonheid en betekenis in donkere, mistige tijden. Het is tijdloze, melancholische indie-dreampop die wat doet denken aan Beach House, Pale Saints, The Sands en Tame Impala.
Inzake stemtimbre komt Vito hier wat dichter in de buurt van zijn vader dan op eerdere releases, maar muzikaal zijn er nog ruime verschillen.
Met zijn mix van light-tristesse en bijna-zonnige lichtvoetigheid staat deze single – waarschijnlijk onbedoeld – mooi symbool voor onze kwakkelzomer.
Je vindt ‘Me Oh My Oh Why’ onder meer op Spotify.
Nederlands 
Français 
