Twee grootheden uit de rockgeschiedenis beleven hier de tijd van hun leven. Hoewel dit in het geval van de legendarische Dr. Feelgood gitarist Wilko Johnson een beetje een wrange nasmaak heeft. Wilko is terminale kankerpatiënt en heeft hooguit nog enkele maanden te leven. Hoog tijd dus dat de twee makkers hun belofte om samen iets ineen te brouwen nakwamen, want de tijd drong. 

‘Going Back Home’, ingeblikt in amper een weekje tijd, is daar het knappe resultaat van. Een onbevangen plaatje waar Daltrey er schijnbaar van geniet dat hij eindelijk eens van onder het juk van Pete Townshend is kunnen kruipen en waar Johnson een laatste keer zijn flitsende gitaarriedels op de wereld loslaat. Mogen wij u trouwens dringend verzoeken er eens de eerste vier Dr. Feelgood platen bij te nemen en te ontdekken wat voor een uitmuntend gitarist Wilko Johnson is, briljant in al zijn eenvoud. Simplisme is een stijl, Wilko Johnson is er een krak in. Meteen zal u ook te weten komen dat Daltrey geen Lee Brilleaux is (de al even legendarische Dr. Feelgood zanger die er rock’n’roll gewijs in 1994 op zijn 41 ste al de brui aan gaf) en Johnson geen Townshend (hoeven we u niet voor te stellen, meen ik). Net daarom is dit duo zo interessant en openen ze op hun gezapige leeftijd nieuwe deuren, al is dat helaas maar voor even.

Beiden zijn sterk op dreef, maar dit is duidelijk meer Feelgood dan Who. Het is echt wel Wilko’s plaat, waarop Daltrey zijn ongeschonden vocale talenten volledig ten dienst stelt van de legendarische gitarist en diens songs en als eerbetoon het onderste uit zijn lijf en stem haalt. Daltrey zingt bovendien met een aardige bluesgrol in zijn stem, hij hoeft niet zo nodig hoog te gaan als in de hoogdagen van The Who, deze verzameling simpele en efficiënte songs vraagt daar niet om.

Wilko Johnson haalt die typische driftige hakketak gitaartjes meermaals boven en laat zich nergens verleiden tot overbodige solo’s. Iets waar hij vroeger trouwens ook nooit echt kon op betrapt worden, u moet weten dat eind jaren zeventig de pub-rock van Dr. Feelgood ook in punkmiddens erg gesmaakt werd en met macho gitaarsolo’s moest je bij de punkers niet afkomen.

De spitsheid  van de jonge Dr. Feelgood huist ook in dit plaatje, de twee oudjes stralen een jeugdige spirit uit. Eenvoud, speelplezier en simpele maar gedreven rock’n’roll sieren ‘Going Back Home’. Een schaamteloze ballad als “Turned 21” kan er nog wel tussen, maar doorgaans zijn het compacte rockertjes, allemaal zorgvuldig uitgekozen door Wilko Johnson, (onder meer ook enkele tracks uit de grote Dr. Feelgood catalogus) die hier het mooie weer maken. Nergens wordt het grote gebaar gemaakt, pompeuze toestanden liggen mijlenver weg, hier wordt gewoon met merkbaar plezier een lekker eind doorgespeeld volgens de ongeschreven regels van de rock’n’roll. Duizenden hebben het hen al voorgedaan, maar als twee kerels van dit kaliber zich loos laten gaan, dan heeft het toch altijd dat tikkeltje meer.

Wilko Johnson’s laatste stempel is er eentje die er mag zijn.

Een waardig afscheid, we krijgen hier al de krop in de keel. Weldra kan hij zijn maatje Lee Brilleaux gaan vervoegen. Kunnen ze daar het ultieme rockgroepje oprichten met John Entwistle op bas en de compleet geschifte mafkees Keith Moon op drums.