Soms ben ik chauvinistisch, zeker als het gaat om bands uit eigen streek. Soms blijven die betreffende bands wel ergens hangen, maar zijn al even snel uit mijn geheugen gewist. Er zijn echter altijd uitzonderingen op die regel. Eentje daarvan is Neo Minor. Toen we de band vorig jaar leerden kennen op het openingsweekend van Vagevuur - de vernieuwde T-Klub in Lokeren - was ik danig onder de indruk van deze jonge band getalenteerde muzikanten, maar vooral in diepe ontroering gebracht door een engelenstem van zangeres en frontvrouw Astrid die me naar andere oorden doorverwees. In meerdere recensies en verslagen heb ik dan ook mijn excuses moeten aanbieden aan de betreffende muzikanten binnen de band. Onlangs stelde Neo Minor zijn debuut EP voor in JH Okapi, Lokeren, als Lokeraar in hart en nieren kon ik dit niet aan mij laten voorbij gaan. Het verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/73375-neo-minor-ep-release-het-verhaal-van-de-mooie-rups-die-uitgroeit-tot-een-beeldschone-vlinder

We houden van bands die zichzelf heruitvinden, en blijven evolueren in hun kunnen. Dat was al te merken op dat optreden in Okapi. Ook uit die EP blijkt dit meermaals. Hoewel die stem van Astrid nog steeds de bovenhand neemt, hoor je dat de muzikanten zijn mee geëvolueerd. Dit blijkt al uit die eerste song “The More (I Try)” een song boordevol uiteenlopende emoties, die gaan van opzwepend naar diep melancholisch. Waarbij instrumentale impact en de vocale inbreng perfect in elkaar lijken te vloeien tot een magisch geheel. Weemoedigheid en de dansspieren aanspreken op een subtiele wijze is niet alleen de rode draad op deze EP, bij de daarop volgende song “Run” wordt nog meer de nadruk gelegd op lichtjes dreigend je hart raken maar ook een deur op een kiertje houden om de aanhoorder in een feestelijke roes onder te dompelen. Spelen met emoties, tot het oneindige is dus niet alleen live maar ook op deze EP een andere rode draad in het geheel.
“Take Them Home” gaat diezelfde weg op. Echter mijn favoriete nummer , zowel live maar dus ook op EP is “Nightmare”, waar Astrid haar stem onder begeleiding van hemelse mooie piano klanken - met dank aan de virtuositeit van Viktor Verstraeten, me letterlijk tot tranen toe bedwingt, kippenvel bezorgt en uiteindelijk verweesd doet achterblijven in de hoek van de kamer.
Een wondermooie trip die recht in mijn hart boort, gevolgd door een ander hoogtepunt van deze EP “Back to Reality” waar alle registers instrumentaal en vocaal compleet worden open getrokken. Een song waarop Neo Minor nogmaals bewijst een band te zijn die zich niet in een hokje laat duwen, en zijn grenzen blijft verleggen, wat getuigt van pure klasse.

Besluit: Ook al staat bij de omschrijving 'Melodieuze soundpop' - het kind moet een naam dragen nietwaar - gelogen is dat allerminst, maar we horen op deze EP, een soort visitekaartje dat Neo Minor ons aflevert, vooral een band die instrumentaal en vocaal op een jaar tijd is gegroeid en nog blijft groeien.
Bewijs daarvan die laatste song eigenlijk, waar zowel de intensieve intimiteit als de aanstekelijke dansbaarheid in elkaar vloeien tot weer eens een magisch geheel. Een gegeven dat ons meer dan ooit hoopvol doet uitzien naar een gouden toekomst voor een band die op een jaar tijd is uitgegroeid tot één van onze grote favorieten. En ja, een beetje chauvinisme? Het mag en moet zelfs, zeker in deze tijden!

Tracklist: The More (I Try) – Run - Take them home – Nightmare - Back to reality