Een kleine tien jaar terug was het NYse CYHSY rond Alec Ounsworth één van die hippe indiebandjes bij uitstek . Hun titelloos debuut werd de hemel ingeprezen . We werden meteen meegevoerd in die unieke sound van robuuste, broeierige en zalvende retro en freaky, dromerige, zwevende (sprookjesachtige)  psychedelicatunes, bepaald door die kenmerkende, zeurderige zang, slordig , speels en ongedwongen . Songs als “Over & over again” en ”The skin of my yellow country teeth” waren in het geheugen gegrift!
De daaropvolgende ‘Some loud thunder’ en ‘Hysterical’ hebben nog die bezwerende twinkelende grooves , maar beklijven minder. Natuurlijk sprongen er telkens een paar nummers bovenuit als “Mama, won’t you keep them castles…” , “Satan said dance” “en Maniac”, “Hysterical” en “Into your alien arms” van de laatste.
Hoewel de muziek met de jaren lauwer werd onthaald , Ounsworth al heel wat bandcrisissen heeft overleefd,  is de sound er niet minder om . De elektronica en synths zweven op sfeervol gepaste wijze over de nummers heen . Met songs als “Coming down” met Matt Berninger (The National btw) en “Beyond illusion” komt de band terug sterk weg door die bezwerende, fris rockende groove . Ook de dromerige “As always” , “Blameless” , “Little moments” en “Impossible request” zijn de moeite door hun evenwichtige stijl en  opbouw . De paar mindere nemen we er bij!
Kortom , CYHSY blijft een te koesteren band  en slaagt er nog steeds fijne pop af te leveren , alleen het jongere publiek is er minder warm voor …

Enfin , ze hebben elkaar terug gevonden als kwintet, zanger Alec Ounsworth en de zijnen uit NY. Ze overvielen in 2006 met een geheel van ‘70’s retrorock, psychedelica en americana, onder de onvaste, zwevende zeurderige zang van Ounsworth op het titelloze debuut . Een intrigerende , spannende, meeslepende, broeierige en innemende sound , die enthousiast werd onthaald en CYSY de indieband bij uitstek maakte . Juist, ze hebben nu wel niet de meest consistente platen uit,  maar een aantal songs zijn in m’n geheugen gegrift en zijn pareltje om van te snoepen als “Over & over again”,” The skin of my yellow country teeth” (opgelet deze zeker!) van het debuut, en “Mama, won’t you keep them castles…” , “Satan said dance” van het lauw onthaalde tweede ‘Some loud thunder’.
De repetitieve en opbouwende dromerige lagen refereren aan V.U., The Feelies, Talking Heads, Galaxie 500 en Grandaddy en met huidige bands als Arcade Fire en Broken Social Scene hadden ze een pact binnen die indiestijl.
En kijk, na enkele omzwervingen en een soloplaat van de zanger klinken ze opnieuw vertrouwd in hun bezwerende, dromerige indiepop, maar ook gretig, gezien ze durven wat breder en dieper te gaan, en rocken met minder doorrinkelende grooves . Wat er voor zorgt dat we met een overtuigende comeback te maken hebben met songs als “Maniac” en de titelsong, maar vooral “Into your alien arms” is er mij terug eentje die in mijn geheugen staat geprent! Ze doen het maar weer , die CYHSY. Een comeback met klasse!