'De Underground Leeft' … We hebben dit al zoveel maal aangegeven in vele van onze recensies en concertverslagen. We gaan dit blijven herhalen. Want inderdaad, binnen elke muziekstijl bloeit er wel iets binnen die underground. Neem nu een band als Lethal Injury. Ooit begonnen als een doorsnee Thrash Metal band van de betere soort, en ondertussen geëvolueerd tot een volwaardige gouden parel aan de horizon. Want hen het label 'thrash metal' opkleven is ondanks alles deze band tekort doen. Dat bewijst Lethal Injury o.a. met zijn debuut dat eindelijk op de markt is gekomen. Een debuut dat trouwens op 28 september werd voorgesteld in de historische locatie 'De Grote Post' ,omgetoverd tot een heus cultuurcentrum, in Oostende.
Over 'Melancholia' schreven we: '' Song na song slaat Lethal Injury ons met verstomming, en biedt ons zoveel verrassende wendingen aan op dit klasse debuut, dat we dus niet zomaar een zoveelste thrash plaat, maar een pure klasse metal schijf – in de ruime zin van dat woord – aangeboden krijgen, waardoor een ruim publiek over de streep kan worden getrokken. Voor een debuut is dit dan ook een ware mokerslag in het gezicht geworden, die ons doet beseffen dat we hier te maken hebben met een band die binnen het metalgebeuren nog hogere ogen zal gooien dan ze dankzij voornoemde live reputatie al doen. Bovendien, en dat is nog het meest opvallende, bij elke luisterbeurt doen we telkens opnieuw andere ontdekkingen, waaruit blijkt dat de band stevig aan het improviseren is geslagen op hun debuut".

Lethal Injury had een gezellig metal avondje op poten gezet, om dit debuut voor te stellen. In een goed gevulde bovenzaal kreeg de band het gezelschap van Motsus en Speed Queen die de temperatuur in de zaal deden stijgen, waarna Lethal Injury het potje deed overkoken. Een overzicht

Donkere riffs, om de lont aan het vuur te steken en ervoor te zorgen dat de boel pas echt ontploft!
Eigenlijk was het stoner/sludge gezelschap Motsus een beetje de vreemde eend in de bijt op deze avond boordevol thrash en andere aanverwante heavy/speed metal. Echter is dit naderhand bekeken de perfecte band geworden om de gedoodverfde lont aan het vuur te steken, om de boel te doen ontploffen. Riffs, Riffs en Riffs is de rode draad in de donkere sludge/stoner muziek van Motsus. De band timmert sinds 2012 aan de weg, en blijkt binnen een muziekstijl die we toch al enkele jaren volgen, een meerwaarde te zijn. Geen idee waarom ons dat is ontgaan, want het was de eerste keer dat we deze band echt hebben opgepikt. Dit geheel terzijde.
Motsus brengt verschroeiende riffs naar voor, die als kokende lava je hersenpan binnen dringen en je ziel doen branden in de Hel. Althans zo voelt dat aan. De spanning is gedurende de volledige set namelijk gewoon te snijden, waardoor de temperaturen - die in de zaal eigenlijk al redelijk hoog lag - naar een kookpunt beginnen te stijgen.

Snel, Sneller, Snelst.. en dodelijke riffs die snijden als scheermesjes. Missie geslaagd!
Speed Queen heeft zijn naam niet gestolen. Want inderdaad snelheid is de rode draad in de muziek van deze band. Snelheid en technisch hoogstaande gitaar/drumwerk dat als een mokerslag in je gezicht terecht komt. Ook al gaat alles wat diezelfde lijn uit, dit stoort allerminst. Doordat Speed Queen die lat zodanig hoog legt, dat je gewoon vanaf de eerste noot omver wordt geblazen. En tot de laatste noot wordt meegesleurd in de oorverdovende wervelstorm die de band je aanbiedt. Naar goede gewoonte gaat Speed Queen dan ook als een horde olifanten in een porselein winkel tekeer, tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Bovendien beschikt Speed Queen over een frontman die niet alleen enorm veel charisma uitstraalt, maar eveneens over een stem beschikt waardoor geluidsnormen nog maar eens worden overschreden. Ook al hebben we de man in het verleden nog beweeglijker gezien dan nu. Zijn aangeboren charisma en het uitdelen van kwinkslagen zorgen ervoor dat Speed Queen de boel pas echt doet ontploffen, waardoor de weg open ligt voor Lethal Injury om de ultieme doodsteek toe te dienen. Een betere opener van de finale kon deze laatste zich dan ook niet dromen.

Een gevarieerde set die schippert tussen duisternis, feestjes bouwen en koude rillingen over de rug laten lopen!
Het valt ons bij een cd voorstelling toch telkens op. Ondanks de inspanningen die de voornoemde bands leveren, het merendeel van de aanwezige komt voor één reden. De cd voorstelling van de band zelf. Dat was ook bij Lethal Injury het geval. Kreeg Speed Queen de handen op elkaar, dan was het hek pas volledig van de dam bij Lethal Injury. Het meest opvallende op de nieuwste schijf is dat Lethal Injury is uitgegroeid tot een totaal omvattend metal band, pure sang. Alles wat het genre zo mooi maakt, vind je namelijk terug op deze schijf. Duisternis die je tot waanzin drijft, ingetogen momenten die je een krop in de keel bezorgen. Verschroeiende riffs die als een bot mes in je vlees snijden. Of het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Het keert allemaal terug op dit bijzonder tot de verbeelding sprekend debuut.
Die vele emoties, worden dus ook op het podium naar voor gebracht. In Oostende schippert Lethal Injury tussen het bouwen van een wervelend Thrash metal feestje en je koude rillingen tot het bot bezorgen door middel van black/death metal ingrediënten, en daardoor de duisternis letterlijk doen neerdalen over de zaal. Na de ene mokerslag, volgt wederom een moment dat de band de poorten van de Hel compleet open doet zwaaien. Waarna uiteindelijk een wervelend feest ontstaat waardoor die poorten worden gesloten, om opnieuw plaats te maken voor een eerder feestelijke stemming. Een gevarieerd aanbod, dat is wat de band ons voorschotelt. Lethal Injury is dus duidelijk volwassen geworden, en legt de lat zodanig hoog dat je van de ene aangename verrassing in de andere verschroeiende wending terecht komt. Dit getuigt van pure klasse van eenzaam hoog niveau.
Valt het u op dat we hierbij geen pluim steken op de hoed van de gitaristen/bassist, of een extra woordje aandacht schenken aan de vocale inbreng en drumsalvo's? Dat laatste is heel bewust. In de volledige set valt het op dat Lethal Injury anno 2018 vooral een goed geoliede machine is geworden, waarbij elke schakel, elke inbreng, minstens even belangrijk blijkt te zijn. Bovendien, de muzikale smaken van elk van de bandleden zijn wellicht wat verschillend, maar toch voelen de heren elkaar blindelings aan. Wat ervoor zorgt dat we een optreden aangeboden krijgen dat niet alleen technisch de perfectie overschrijdt. Bovendien straalt deze band enorm veel spelplezier en spontaniteit uit waardoor een nieuwe bladzijde kan worden omgedraaid, en de weg naar eeuwige roem - in zoverre dat nog kan - open ligt.

Besluit: Op basis van dit debuut, en deze show in Oostende ziet die toekomst voor Lethal Injury, binnen het globale metal gebeuren - in een enorm brede omkadering - er dan ook meer dan veelbelovend tot rooskleurig uit.

Naast de knappe prestatie van de bands zelf willen we toch ook een pluim op de hoed steken van de geluidsman. Want de mix bij een instrumentale muziek van bijvoorbeeld Motsus is uiteraard heel belangrijk, en dat bleek ook duivels goed te zitten. Niet alleen bij Motsus, maar over de ganse avond bekeken, was dit trouwens het geval. Eveneens bij Speed Queen en Lethal Injury was er geen speld tussen te krijgen, de perfectie werd dus ook wat de geluidsmix betreft voortdurend overschreden. Ook dit mag eens in de verf worden gezet.

Organisatie: Lethal Injury + HLP