Het lijkt een beetje een rare vergelijking. Maar het mooiste dat elke ouder kan meemaken is zijn of haar kinderen zien uitgroeien tot volwassenen die heel zelfverzekerd , succesvol en gelukkig in het leven staan. Het is een beetje het gevoel dat me op deze 1 maart in JH Okapi tijdens de EP voorstelling van Neo Minor eveneens overviel.
Toen we begin 2018 deze knappe band ontdekten waren we direct verkocht. We schreven over het optreden van Neo Minor op het openingsweekend van Vagevuur het volgende: 'Neo Minor brengt aanstekelijke dreampop die aan de ribben blijft kleven. Het soort muziek waarop je enerzijds zweeft over de dansvloer. En anderzijds in diepe ontroering geraakt, en zelfs een traan wegpinkt van innerlijk genot.
We zijn Neo Minor in het jaar 2018 op de voet blijven volgen, hadden een interview met hen en zagen hen live op Fonnefeesten en Veldrock in Temse. Telkens was ik onder de indruk van die kristalheldere stem van Astrid die me in zodanig vervoering bracht dat ze me tot tranen toe bedwong. Ver verwijderd van de realiteit en het geroezemoes rondom mij, vertoefde ik telkens opnieuw even in een andere wereld.
We zijn nu 2019 en Neo Minor kwam in een overvol JH Okapi zijn eerste EP voorstellen. Wij waren daar uiteraard ook bij, en zagen een band die ondertussen is geëvolueerd, zijn grenzen aftast, verlegt en zelfs lichtjes experimenteert.
Het nadeel om voorprogramma te zijn op een EP of CD voorstelling is dat de aanwezigen puur en alleen komen voor de band die zijn plaat voorstelt. Als je als artieste dan ook breekbare muziek brengt, met enkel gewapend met een gitaar en heel mooie tot zachte stem, dan is het hek helaas volledig van de dam. Jane Roberts (***) deed o.m. met heel knappe covers haar uiterste best om de aanwezigen te bekoren en slaagde daar wat de eerste rijen betreft ook in. Deze talentvolle zangeres beschikt over een fragiele stem die je een krop in de keel bezorgt, en dus ook het potentieel om binnen het singer-songwriter of breekbare muziekgebeuren potten te breken. Helaas ging haar wondermooie stem verloren in het geroezemoes in het jeugdhuis. Maar hou Jane Robers en haar fragiele stem zeker in het oog, we gaan er nog van horen.

Ook Neo Minor (*****) heeft redelijk wat songs die eveneens in een verstilde, intieme atmosfeer worden gebracht, maar wonder bij wonder konden zij het publiek op die momenten wel zo goed als stil krijgen. Dat is niet alleen de verdienste van de band zelf. De geluidsman van dienst kreeg het geluid in Okapi zodanig goed dat er geen speld valt tussen te krijgen, en dat is gezien de vol gelopen zaal, waar hij zelf haast geen plaats had om deftig te staan aan zijn knoppen, een enorm sterke prestatie.
De band zelf stond heel zelfverzekerd op dat podium. Astrid straalt meer dan ooit charisma uit, spreekt haar publiek aan maar raakt dus wederom die enorm gevoelige snaar door haar toch heel bijzonder, uiteenlopend stembereik. Is dat bij eerder up tempo en sfeervolle songs, op die pakkende mooie momenten onder begeleiding van enkele piano klanken, telkens slaagt Astrid erin ons letterlijk te hypnotiseren en weer naar andere oorden door te verwijzen.

Ik moet echter weer eens mijn excuses aanbieden aan de topmuzikanten binnen Neo Minor voor het wat overmatig bewieroken van hun knappe frontvrouw. Want ik zag en hoorde ook instrumentaal enkele gedurfde soundscapes waarbij subtiel zelfs wat werd geëxperimenteerd, of naar andere muziekstijlen werd gekeken. Kwestie van zich niet te laten wegduwen in dat 'dreampop' hokje kon dat wel tellen. Een mooi voorbeeld is de inbreng van knappe trompet klanken, die zorgde voor een Jazz vibe binnen die song, eigenlijk wel knap gevonden.
Een ander mooi moment was toen bij een ingetogen song de smartphone lichtjes prompt de lucht in gingen, wat zorgde voor een magische sfeer in het jeugdhuis. Telkens viel ons op hoe Neo Minor langzaam maar zeker volwassen is geworden, en is gegroeid in zijn kunnen. De perfectie wordt daarbij benaderd, zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen.

Besluit: Meer dan ooit is Neo Minor een goed geoliede machine geworden waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. De muzikanten en vocalist vinden elkaar blindelings, iedereen straalt enorm veel spelplezier uit. Maar vooral hoor en zie je een band die duidelijk vooruit kijkt, ook naar andere muziekstijlen en genres toe. Waardoor we enerzijds, binnen zwevende atmosferen, stonden te dansen - in zoverre daar plaats voor was. Anderzijds geraakte ik wederom in zodanige ontroering dat ik, gehypnotiseerd door dat magisch klankenbord en die kristalheldere stem van Astrid, ver verwijderd van de realiteit rondom mij vertoefde in het Hemels paradijs. Of het verhaal van de wondermooie rups die is uitgegroeid tot een beeldschone vlinder.

Setlist
Intro - Run - What's Going on? - Take Them Home - Peace of Mind - Do I wanna Know (Artic Monkeys) - Nightmare - The More (I Try) -How To Be Me - Back To Reality

Organisatie: Neo Minor ism JH Okapi, Lokeren