Labadoux 5-6-7 mei 2017 – Is en Blijft een Heerlijk Festival!
Labadoux 2017
Festivalterrein
Ingelmunster
2017-05-10
Filip Gheysen

Elk jaar opnieuw is de affiche van Lx spaarzaam voorzien van bekende namen (1 à 2 per dag). Voor het gros van de optredende groepen zijn we aangewezen op de puike website voor meer info. Naast de gebruikelijke uitleg en duiding vindt er telkens een filmpje en de links naar de Facebookpagina’s. Wie geen zin of tijd heeft om zijn huiswerk voor te bereiden kan met gerust hart in de drie tenten op ontdekkingsreis gaan. Het is intussen een traditie dat ons heel wat aangename verrassingen te wachten staan. Het ruime aanbod varieert van blues over folk naar luisterliedjes of drinkliederen om mee te brullen!
Kortom iedereen vindt er zijn gading… als je tenminste openstaat voor iets nieuws, voor iets anders.

dag 1 - vrijdag 5 mei 2017
Met plezier zakten we het eerste weekend van mei weer af naar dit kleine maar gezellige festival langs het kanaal Roeselare-Leie. Vrijdagavond werd al dikwijls bezongen als het zalige begin van een weekend. Dit werd een warme vrijdagavond vol muziek, op een gezellige Vlaamse weide, ver van alle kommer en kwel die onze wereld de jongste jaren teistert. Dezelfde drie ouwe trouwe tenten stonden klaar als drie dikke gezellige tantes die ons met open armen verwelkomen en dan met ons meeluisteren naar de muziek die uit de vier windstreken kwam aangewaaid naar de Wantebrug. Daaraan bengelde een kingsize varken dat ons herinnerde aan een elpee uit de late 70ies...

Lance Canales & The Flood
Als we op vrijdagavond opnieuw de ons zo bekende concerttent betreden is het er nog zeer kalm. Een ruige bluesstem die ons meteen aan Tom Waits doet denken, klinkt boven de hoofden van een rustig publiek. Zanger-gitarist Lance Canales doet zijn ding gesteund door een bassist en een drummer: ‘The Flood’. Uit de reader op de website van Lx vernemen we dat hij een kind is van ‘The American Dream’: opgegroeid in een arbeidersgezin waar het moeilijk is om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen tot hij de gitaar van zijn zus aanslaat, en een beter leven wenkt.  Intussen kunnen we met volle teugen genieten van de authentieke drie-akkoorden rootsmuziek. Nu eens een stomende ritmische blues uit de swamps, dan weer een trage donkere song over een verlopen leven. Dankbaar verklaart hij ons dat hij het publiek niet zomaar als vanzelfsprekend vindt. Het is zijn eerste keer in België en de blues fanaten (of zijn het jongelui die vastbesloten zijn geen minuut kostbare tijd te verliezen?) worden bedankt en meteen gepromoveerd tot zijn eerste fans. In 2013 zette hij het gedicht van Woody Guthrie ‘Plane Crash at Los Gatos: Deportee’ op muziek. Die song brengt hij ook hier op een doorleefde manier. Het verhaal over de Mexicaanse fruitplukkers die in de 40ies van de vorige eeuw omkomen in een vliegtuigcrash doet danken aan de vele ontheemden die ook in onze eeuw ongelukkig aan hun einde komen. Deze song werd dikwijls gecoverd, wat voor Canales meteen een doorbraak betekende. Door zijn moeilijk verleden werd Canales tot een muzikant met een boodschap gekneed. Een mooi begin van het weekend, al had hij later op de avond mogen starten. Maar iemand moet de kop eraf bijten, nietwaar...

Finvarra
Intussen wordt het de hoogste tijd om de opener in de pubtent te zien. Finvarra bestaat uit vijf Nederlanders, elk met een eigen muzikale achtergrond. Na de blues uit de grote tent worden we ondergedompeld in Europese folk, zowel uit het noorden als het zuiden. We horen een eigen nummer van de zangers, geschreven in het Deens. Het klinkt heel authentiek en even komt Värtinäa ons te binnen schieten, maar dat waren Finse meisjes. Ook het instrument dat de zangeres hanteert lijkt wel een museumstuk: met de linkerhand trekt ze de blaasbalg van een orgeltje dicht terwijl ze met de rechterhand het klavier bespeelt. Even later dartelen de eerste dansers al door de tent op de tonen van een gypsytune uit de Balkan. We citeren opnieuw de website van Lx: Finvarra brengt Keltische verhalen en dompelt ze onder in een heerlijk oriëntaals sausje. In ieder geval een lekker hapje om het festival in de pubtent te openen!

Daithi Rua
Het is een LuXeprobleem dat je op dit festival kan/moet kiezen uit drie verschillende tenten. Terwijl Finvarra nog het beste van zichzelf geeft, trekken we al onder de Wantebrug door naar de clubtent. Daar zet een Gentse Ier de avond in vuur en vlam. Het is altijd weer hartverwarmend te zien hoe één man (of vrouw) slechts gewapend met een akoestische gitaar een hele tent in vervoering kan brengen. Akkoord, de clubtent is niet veel meer dan 50 m² groot maar ons fototoestel kan er maar nét bij als Daithi Rua zijn Ierse tongval door de boxen laat schallen. Een grote schare trouwe fans is de eerste stoelen komen bezetten om te luisteren naar deze adopted son of Flanders (zoals hij zichzelf noemt). In een bevallig mengsel van Nederlands en Engels zingt hij “a song about a meisje…” dat hij in Geraardsbergen in de regen ontmoette. “Iedereen die ik ken in België is hier aanwezig” grapt hij, maar Eva De Roovere en de leden van Kadril (om maar enkele artiesten te noemen waarmee hij al samen speelde en componeerde) zijn toch nergens te bekennen...
Hij rijgt de ene parel na de ander op zijn zes snaren. Of het nu gaat over een soldaat uit de eerste wereldoorlog die opstaat uit zijn graf of een meezinger begeleid door ritmisch handgeklap, hij bespeelt alle emoties uit een mensenleven. Verrassend is bv. “een liedje voor Doel” waarin hij van leer trekt tegen de grenzeloze landhonger van onze grootste haven: “The Schelde will flow backwards before we leave”. Later die avond ontmoeten we hem backstage. Hij is de sympathie zelve. Als we hem vragen of de vergelijking met Luka Bloom ergens op slaat, blijkt dit helemaal niet zo gek te zijn. Ze komen uit dezelfde streek en ze speelden ook al diverse keren samen. Dathi Rua is Luka Bloom maar dan zonder haar! We kijken al uit naar een volgend optreden van deze bard!

Daan
Dan wordt het tijd voor de eerste headliner van de avond. In de concerttent zijn de stoelen verwijderd: Er wordt veel volk verwacht en de tent krijgt dan ook zijn volle capaciteit te slikken voor het muzikale project van singer- songwriter Daniël Stuyven. De vraag is nog of we elektronische dansmuziek krijgen of een sobere gitaar met piano? Het wordt een mengsel van beide. Op Canvas zagen we al de docu waarin Daan en fotograaf Peter De Bruyne negen dagen door Spanje trokken. Weg van de bewoonde wereld gingen ze op zoek naar het niets. In november volgde het album met de toepasselijke titel ‘Nada’ (ook een anagram van …?). De reis heeft een diepe indruk nagelaten op de artiest. Nadat hij als een echt podiumbeest het publiek eerst in zijn leren jekker doorheen enkele stevige gitaarriffs sleurde, zet hij even later de zonnebril af en vertelt over een Spaans dorpje dat in de tijd van het regime van Franco met de grond gelijk gemaakt werd. Het Spaanse landschap was een inspiratiebron van formaat en werd als opnamestudio gebruikt wat -gelukkig voor ons- resulteerde in enkele machtige songs. De vrouwelijke backingvocals komen van achter het drumstel. daar zit niemand minder dan de bevallige Isolde Lasoen. Met “Icon” en “Exes” neemt deze Vlaamse singer-songwriter afscheid. Maar de avond is nog jong voor de festivalgangers!

Nele needs a holiday
Opnieuw wordt het tijd om de clubtent op te zoeken. Op het podium staan zeven -op het eerste zicht brave- meisjes. Ondeugend is echter het minste wat we kunnen zeggen! Met “Mijne soutien zakt af...” oogst de zangeres Nele Van den Broeck succes in de zaal van de niet-meer-zo-nuchtere-festivalganger en unisono afkeuring van haar groepsleden: “Meer Nele toch!”. Ze heeft echter een stem als een klok en charisma om de Wantebrug te overspannen. In een soort Engels dat ons herinnert aan Gruppo Sportivo en met veel Shalala in het koortje, dat dan weer aan de Ronettes doet denken, bezingt ze de tragedies van het dagelijks leven zoals verliefd zijn op iemand die al een lief heeft:  “Er is liefde genoeg in de wereld voor iedereen, alleen de distributie is een probleem.” Op het eerste zicht lijkt het een zotte boel en een bont allegaartje maar er wordt gemusiceerd op hoog niveau, de timing in de bindteksten van Nele is perfect en de clubtent geniet met volle teugen van deze fijne mix van humor mat knappe songs. Het imago van een bimbo is echter maar schijn want studies drama in Gent, Duits en Spaans in Brussel en muziekproductie in Londen maken van haar een wereldburger en ze treden dan ook op in heel Europa! Nele vertrouwt ons toe: “Er zijn hier heel wat jongens die mij willen binnen doen… en dat snap ik”. Tegelijk krijgen dezelfde jongens de goede raad op hun tellen te passen want de moderne technologie heeft voor haar geen problemen: “I Love You But I Google Other People!” We hebben ons rot geamuseerd en het mocht gerust een avondvullende show geweest zijn!

Les Barbeaux
Voor we afsluiten in de grote tent met de Levellers gaan we nog even de sfeer opsnuiven van zomerse, Franse markten. In de pubtent zorgt deze vrolijke bende voor de muzikale ambiance.
Na 10 jaar rondzwerven brengt Les Barbeaux in maart zijn zesde cd uit en Lx krijgt de Belgische première! Net op het moment dat we voor het podium staan, mogen we getuige zijn van een paringsdans tussen de viool en de accordeon. Het publiek is al goed gelanceerd en deint mee op de zuiderse cocktail van folk en ska, gemengd met een rocky rum en overgoten met een zonnig mediterraan likeur, afgewerkt met een vrolijke noten à la Negresses Vertes. Was het maar al echt zomer én vakantie…

Levellers
Lx is er zelf trots op: The Levellers en Ingelmunster, dat matcht! Net zoals enkele jaren geleden zorgen ze opnieuw voor een laaiend muzikaal vuurwerk. De enthousiaste band uit Brighton vierde vorig jaar nog het 25-jarig jubileum van hun tweede album ‘Levelling the Land’ en brachten dit album opnieuw uit. Meteen de start van hun nieuwe Europese tournee. Is het folk of is het punk? Een vraag die de die-hard fans zich in geen geval stellen. Met “Liberty Song” steken ze meteen het vuur aan de lont die recht naar de voornoemde fans vooraan in de zaal loopt. Daar ontploft meteen de bom en het duurde niet lang voor één van de heethoofden over de reling gekieperd wordt en door de security langszij wordt afgevoerd. Bassist Jeremy Cunningham met zijn lange dreadlocks en violist Jon Sevink spelen een spelletje “overlopen” aan beide uiteinden van het podium. Een gegeven dat de fotografen alleen maar kunnen toejuichen! Intussen bladeren zangers Mark Chadwick en Simon Friend door het uitgebreide repertoire. Voor de echte fans de ene hit na de andere, maar zelfs voor het gelegenheidspubliek zaten er gekende nummers tussen zoals “One Way”. Charlie Heather op drums en Matt Savage op keyboards begeleidden op hun beurt met verve het beklijvende “Another Man’s Cause”. Nog een een anti-oorlogssong die op deze vrijdagavond voor kippenvel zorgde. Na de WO1 van Daithi Rua zijn het nu de Falklands, nog altijd een trauma voor de Britten. Zelfs de koppigste haedbangers werden hier toch evens stil van.

dag 2 - zaterdag 6 mei 2017
“What a beautiful day” is deze zaterdag! In een aangenaam lentezonnetje wordt de weide tussen de tenten omgetoverd in een ‘peloeze/terras’ zoals ook op de programmablaadjes staat. Het is genieten voor zowel gezinnen met jonge kinderen of verliefde paartjes (met kinderen in gedachten) als voor oma’s en opa’s. Schotse doedelzakken gevuld met Vlaamse adem schetteren over het terrein. FIELD MARSHAL HAIG’S OWN PIPES & DRUMS, een doedelzakband die ontstond november 2013 als gevolg van het vijfde Passchendaele Remembrance Concert treedt op als herdenkingsband.
Wat later zien we een vreemd duo zitten dat zich ‘Trio Trottoir’ noemt. Twee accordeons met een schoolbordje erbij dat meldt: “3. da zie je gie! Speel met ons mee!” Regelmatig kiest een festivalganger één van de instrumenten die op het gras rond gezaaid liggen en even kan je zelf de ster van de dag zijn!
Het wordt een jaarlijkse traditie dat we wegens familiale verplichtingen een stuk van het programma moeten missen. Bij voorbaat onze verontschuldigingen voor het gaatje dat we weer moeten laten vallen!

Emian
Vandaag staan de zijflappen van de grote tent al wijd open om frisse lucht binnen te laten. Dansers op blote voeten werken zich al in het zweet. Op het podium staat Emian, een groep die ontstond in de winter van 2011 in Italië om een uitweg te zoeken uit ons hedendaagse, haastige leven. Met Keltische verhalen en Noord- Europese of Mediterrane volksmelodieën willen ze de luisteraar terug doen "thuis komen". Een harp op het podium schept altijd een speciale sfeer. Elk jaar zien we dit machtige instrument wel bij één of ander groep op de podia van Lx! Daarnaast is een fluitist op één been een bekend fenomeen voor liefhebbers van het genre. We hoeven geen illuster voorbeeld te geven! Het sympathieke viertal speelt leuke Pagan Folk (zoals ze dit zelf noemen). De dag is goed ingezet en het drukke programma roept ons alweer naar de clubtent!

Me In The Clouds
Daar zit een meisje met een piano. Een bekend concept dat de jongste decennia enkele heel grote namen opleverde. Hanne Nuyttens uit buurgemeente Hulste zingt over de kleine en de grote dingen uit het leven: " I write silly songs and then sing them as if they are serious." zegt ze zelf. De krachtige stem van deze “sweet girl” doet ons direct denken aan Alanis Morisette. Ze brengt haar Engelstalige teksten, die niet altijd even “sweet” zijn, met veel overtuigingskracht: “If you break my heart, I might break all your bones…”. Na een tweetal nummers springen enkele jonge gasten op het podium dat ze meteen weer moeten verlaten. “Sorry jongens, nog ééntje...” verzoekt de jonge singer-songwriter hen. Nog even laten de gitarist, bassist en drummer haar solo aan het werk, maar dan leveren ze stevig werk af. Nu eens rockend , dan weer op een reggae ritme begeleiden ze de zangeres die eigen nummers over de liefde zingt “maar allemaal negatief” zo zegt ze zelf. En het kan ons echt bekoren als ze in de voetsporen treedt van Hannelore Bedert met een nummer in haar eigen West-Vlaamse taal: “Trek junne plan”. Wat ons betreft hoeft dat Engels niet zo nodig, maar we zijn wij om te oordelen! We zijn zeker dat Hanne in de wolken haar plan zal trekken!

Aidreann
Deze jonge groep ontstond in 2011 met Debbie Lambregts op op Vlaamse doedelzak, viool en gitaar en Lode Buscan op draailier. Meteen kennen we de klankkleur van deze groep die garant staat voor stomende balfolk. Alleen waren de dansers zo vroeg op de middag blijkbaar nog niet wakker. Een jig van Hilke Bauweraerts op diatonische accordeon wordt op handgeklap onthaald. In een nummer over “Dolly de muis” hoorde je deze pizzicato trippelen over de snaren van Anneleen Brabants op altviool. Het was genieten van de opgewekte sfeer in de pubtent. De vijf doorgewinterde muzikanten brachten een afgewerkt geheel op de basgrooves van Koen Poppe op basgitaar. Misschien hadden ze wat meer danspubliek gewenst. Een volgende keer beter, misschien wat later op de dag?

Reymer
Rond 16u wordt het tijd voor dit artistieke project van creatieve duizendpoot Tine Reymer. We kennen haar reeds uit het Vlaamse film- en tv-landschap en als zangeres bij verschillende groepen. Nu wordt ze omringd door topmuzikanten zoals Tom Pintens. Zijn gitaarspel wordt overal gewaardeerd, ook bij het Zesde Metaal. Achter haar klavier brengt Reymer songs over kwetsbaarheid, over de liefde, over verlies,...Voor de tweede keer dit weekend (na Nele Holiday) krijgen we de vraag voorgeschoteld waarom we getrouwd zijn met uitgerekend dié mens naast ons. Haar zangstijl hoort echt thuis in de sfeer van armericana: met glijdende toonladders op één klank en een stem die soms “breekt” zingt ze nummers met een breed scala aan gevoelens. Ze gunde ons ook een kijkje in haar garderobe met meer dan twintig paar schoenen: “Wat moet je daarmee doen als je in je graf ligt?” vraagt ze zich af. Een persoonlijke bekentenis om het nummer “These Boots” aan te kondigen. Ze kon ons zeker bekoren met haar persoonlijke versie van “Nebraska” van Bruce Springsteen die ze zelf begeleidde op een citer. Misschien nog geen “klinkende” naam in het Vlaamse muzieklandschap, maar op dit festival zeker een voltreffer van eigen bodem!

Andrew Mill & four-fingered fre
Het duo Andrew Mill & Four Fingered Fre is ‘geboren’ op de Gentse Feesten . Andrew speelt op zijn gitaar een heel gamma dansmelodieën uit zijn thuisland Schotland.. Met de heerlijke riedels van Fre Vandaele op tin whistle of doedelzak, maakt dit duo het mooie weer in Schotland en omstreken! Ze kletsen tussen de nummers door in het Engels tot Fre zich in het Vlaams tot het publiek richt. Deze taalmix vind je ook terug in hun muzikale eigen werk en knappe songs met titels als “Lieve’s Jig” of “Nele’s reel”. Andrew Mill kondigt het nummer “Albatross” aan als “atheistic gospelsong”. Dan bezingt hij het Schotse landschap met zijn warme bariton: “I have no home, just grey sky…”. Wanneer Fre de tin whistle inruilt voor de doedelzak, waarschuwt de Schot ons om voor onze trommelvliezen te zorgen. Aan de ingang kan iedereen een soort gummi oordopjes krijgen. “ If you have those yellow things to put in your ears, now’s the time.” Alweer was de clubtent een micro-universum geworden waarin een kleine groep melomanen meegevoerd werd op de golven van humor en muziek. Beluister eens het verhaal van de duif en de grasmaaier: een liaison die al net zo vreemd in de oren klinkt als een Edinburgher en een Gentenaar die samen musiceren. Gelukkig loopt het voor de muzikanten beter af!

Wim Claeys en zijn schuune bende
Aan de naam alleen al hoor je het: Wim Claeys is een Gentenaar. Hij begon zijn rijk gevulde muzikale carrière als trekzakspeler van Ambrozijn, Olla Vogala en als dé entertainer bij uitstek. In de pubtent heeft hij het publiek meteen op zijn hand. Als je Gent een beetje uitspeelt tegenover de West-Vlamingen, krijg je de lachers wel op je hand. Met een blazerssectie die klinkt als een halve fanfare en een gitarist die de kans krijgt zijn solo te plaatsen swingt de hele tent als een t*t. De geest van Walter De Buck is nooit ver weg. Claeys eert de vader van de Gentse Feesten en brengt nu en dan een nummer van hem. Blijkbaar was hij het ook die Claeys aanraadde: "Gij zou wa meer moeten zingen, gij". Dat liet Wim zich geen twee keer zeggen. Hij gaat grasduinen in oude volksliedjes. De ‘Schuune Bende’ is bv. een verwijzing naar de soldaten die de eerste wereldoorlog mee maakten. Maar ook een hedendaags probleem zoals een snelweg die door een woonwijk wordt getrokken levert een moderne protestsong op met de strijkstok te paard op de snaren . Wim Claeys is niet voor één gat te vangen. Dit volkse optreden smaakt naar meer. Misschien nog eens een herneming van zijn theatervoorstelling “IJzer”?

Tommy & the Wildflowers
Na een verplichte pauze komen we terug aan de Wantebrug als Tommy and the Wildflowers de pubtent op zijn kop aan het zetten is. Terwijl we nog langs het kabbelende water van het kanaal stappen herkennen we al van ver “Make It Wit Chu”. Toch nog even snel kijken of Queens Of The Stone Age hier niet geprogrammeerd waren? Maar het is gewoon Bruggeling Tommy Vlaeminck. die met zijn Wildflowers een fantastische West-Vlaamse versie van dit nummer door het tentzeil heen blaast! Een naam om te onthouden voor een ‘volgende keer beter’, als we over meer tijd beschikken!

Axelle Red
Op zaterdag krijgen we Axelle Red als tweede binnenlandse klasbak in de concerttent. Ze begint haar tournee met haar nieuwste plaat ‘Acoustic’ in Labadoux. Heel wat fans hebben deze kans niet gemist. Er is bijna geen doorkomen aan om een glimp op te vangen van het podium! Meteen heeft de rasartieste het publiek in haar ban. Ze geeft zich voor de volle 100% en speelt alsof het haar laatste optreden is. In ruil krijgt ze er een dankbaar publiek voor terug dat luistert, meezingt of -klapt. Na de opener “Si tu savais” vertelt ze over haar West-Vlaamse roots (met een Ieperse grootmoeder). Alsof dat een must is, belooft ze beter West-Vlaams te leren… Dan slaagt ze erin om een mannen- en vrouwenkoor uit de zaal te destilleren om met een “Oooh yeah” te antwoorden op de vraag “Qu’est-ce qu’on peut faire” in het funky “Le monde tourne mal”. Ze wordt geruggesteund door een band topmuzikanten met o.a. niemand minder dan Wigbert van Lierde op gitaar! Samen spelen zij een jazzy versie van “Je t’attends”. De gitarist en de zangeres zijn samen meer twee muzikanten! Als ambassadeur van Unicef en voorvechter in Afrika heeft ze al één en ander gezien in het zwarte continent. Het nummer “Présidente” gaat over de armsten die toch nog altijd een lichtpuntje in het duister zien. Zelfs de kletskousen achter in de tent doen er even het zwijgen toe. Ze blikt ook terug naar 1995 toen ze voor het eerst in Nashville was voor “A tâtons”. “We zijn nog niets veranderd” stelt ze de fans van het eerste uur gerust… Op het einde van het optreden geeft ze ons ook een idee van haar eigen grote voorbeelden: Carole King inspireerde haar met “You’ve got a friend” om zelf “Sister” te schrijven. Eerlijk gezegd: we kwamen tot het inzicht dat we een memorabel optreden hadden gezien waarvoor we zelf -domweg- de verplaatsing niet hadden gemaakt. Gelukkig was ons deze vergissing bespaard!

The Black Tartan Clan
Voor we aan het sluitstuk van de zaterdagavond beginnen, gaan we nog even bekijken hoe The Black Tartan Clan in de pubtent de pan uitswingt. We zien een Belgische band, vermomd als Schotten met blote torso’s (en tartan rokken!) die heavy metal gitaren combineren met doedelzakken die niet moeten onderdoen voor het elektronische volume! Dit is nu Keltische Indiefolk! Voor de headbangers voor het podium is het allemaal eender: als het maar ritme er maar is en als je maar stevig kan headbangen! Voor de clan op het podium is het ook genieten want als de zanger merkt dat de tent er niet genoeg van krijgt, zegt hij in een soort Aalsts: “Zoelang as zaai dànsen, doen waai oek voojs!”

Big One 'The European Pink Floyd Show'
We hadden tijdens de week al het varken gemerkt dat opgehangen was aan de bogen van de Wantebrug. En vrijdag, bij het eerste optreden in de concerttent, viel ons al het cirkelvormige projectiedoek op. Zoiets hadden we al gezien op de grote markt van Tienen toen David Gilmour op 27 juli 2016 toen die een soort ‘voorprogramma’ van Suikerrock speelde. Al was dat scherm wel ietsje groter dan dat op Lx. Maar zoals Big One werd aangekondigd: we mochten niet op zoek gaan “naar de vijf verschillen”, maar gewoon genieten van de prachtige songs van een legendarische groep. Dat dit een buitenbeentje is voor de affiche van 2017 is het minste wat kan gezegd worden. De verwachtingen zijn hooggespannen en een geladen stilte hangt in de grote tent als op het donkere podium al de eerste tonen weerklinken van “Shine On You Crazy Diamond”. Een nummer dat een eerbetoon was aan Syd Barett, groepslid van het eerste uur. Hij kwam niet in club 27 terecht maar deemsterde stilletjes weg door drugsmisbruik... Meteen brengt de bezwerende muziek van Claudio Pigarelli en Stefano Righetti op keyboards de zaal in vervoering. Dit klinkt toch wel heel erg als het origineel!
Op het cirkelscherm verschijnen zelfs de psychedelische beelden die we al zagen bij Gilmour. Het is ons een raadsel hoe ze dit als tributegroep ook voor elkaar kregen. Maar dat speelt dan ook geen enkele rol: het geheel staat er en het wérkt! Zonder pauze of inleiding volgt het tweede nummer. Het klinkt ons direct vertrouwd in de oren als iets uit de oertijd van Pink Floyd maar de titel ontgaat ons even. Achteraf merken we thuis vinylsgewijs: het was “Astronomy Dominé”, één van de vele Syd Barett composities op hun eerste plaat. Niet alleen de gitaren klinken als het origineel maar ook de stemmen van Leonardo de Muzio (Lead Guitar) en Luigi Tabarini (bas) zijn levensecht. Dan wordt toch even in een Zuid-Europees Engels “Division Bell” aangekondigd. Daarna volgt “Sheep” uit Animals. Zo kunnen we naar hartelust switchen tussen de ‘antieke’ en de ‘modernere’ Floyd.
En dan gebeurt wat misschien onvermijdelijk was: we krijgen vlak na elkaar een reeks nummers die als trage, brede en vooral lànge rivieren voortkabbelen. Later hoorden we dat de mensen met het minste geduld de tent toen al verlieten. Zelf houden we vol maar toch kriebelt het verlangen naar ander en bekender werk. Maar wij hebben het niet voor het zeggen en de band is geen jukebox! Dan volgt toch “Another Brick in The Wall” en zien we de klauwhamers voorbij marcheren op het scherm. Als de basgitarist “One of these days” inzet, gaat het haar op onze armen weer even rechtstaan. Met “Breathe” en “On The Run” maakt de groep een mooie keuze uit ‘Dark Side Of The Moon’.
Intussen zijn ze anderhalf uur bezig en menig festivalganger heeft al anderhalve dag op de teller. Voor ons is het mooi geweest. Stilletjes verlaten we de tent en helemaal alleen in het donker langs het kanaal is het toch nog genieten van “Time” terwijl we onder de sterrenhemel huiswaarts te keren.

dag 3 - zondag 8 mei 2017
Gisteren begon de zomer, vandaag is die alweer voorbij. ‘t Scheelt een veste, is nu wel letterlijk op te vatten! Vandaag kijken we uit naar de Vlamingen van de dag: Ertebrekers natuurlijk maar ook Berlaen die we al goed kennen van Radio 1. Traditioneel kan iedereen op zondag voor een prikje naar Lx komen. Elk jaar komen er dan ook veel last minutes binnen. Waarschijnlijk zal het koude weer dit maal wel roet in het eten gooien. In ieder geval is de zomerse terrasjessfeer van gisteren ver te zoeken! De tentflappen zijn weer dicht geritst en de verwarmingstoestellen draaien op volle toeren!

Folgazan
We beginnen onze zondag in de concerttent al om 13u met een thuismatch want Folgazan heeft Ingelmunsterse roots. Twee zangeressen wisselen elkaar in heerlijke songs en vullen elkaar perfect aan, voortgestuwd door een rist prima muzikanten. Met Yves Bondue oogstten ze succes met hun programma rond Wereldoorlog I. Nu mogen we genieten van hun nieuwe cd met Nederlandstalige liedjes. Thema’s zijn bv. verslaving en depressie; in de titelsong “Zee zonder zout” wordt de hoop bezongen ”zijn kus smaakt zout”. Ook relaties worden uitgeplozen, blijkbaar herkennen een aantal mensen in het publiek zich in de vraag “Is het nu aan of niet?” Dan vernemen we dat de groep niet compleet is; de violiste heeft zich ziek gemeld. Dat hadden we nog niet gemerkt want de muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld! Opnieuw blijkt Lx over het perfecte publiek te beschikken om mee te zingen. Achteraf staan dankbare fans klaar met gelukwensen en met de nodige euro’s om de cd aan te schaffen.

Slow Lee
Het kleine podium van de clubtent staat weer eivol met de 7-koppige Brugse band rond singer songwriter Korneel Muylle. Zijn unieke stem doet ons soms denken aan Bon Iver. Hij schrijft knappe songs zoals “Make it” over werkloosheid, ondersteund door het klanktapijt van organist en gitarist. De uitstekende band speelt een afwisselende set met evenwichtig uitgebouwde nummers. Zo blijven de backing vocals niet achteraan staan maar gaan ook in duet met de zanger. Op West-Vlaamse bodem blijft het talent als paddenstoelen uit de grond schieten!

Anxo Lorenzo
Een virtuoos op alles waarmee je kan fluiten, dat is Anxo Lorenzo. De opener van hun set in de concerttent is meteen een snelheidswedstrijd tussen doedelzak en de snaren! Buiten adem kondigt hij vervolgens een nummer uit Galicië aan: ze nemen wat gas terug en spelen een typische jig+reel combinatie die we kennen uit de Keltische traditie van het noorden. Hieruit blijkt nogmaals de culturele verbondenheid tussen het noorden van Europa en Noord-Spanje. Dan verwelkomt Anxo een Brusselse doedelzakspeler uit die aldaar in het Centre Galicien de Bruxelles het instrument leerde bespelen. Ook de elektronica heeft voor de groep geen geheimen. De violist neemt pizzicato motiefjes op die in een loop worden afgespeeld tot hij een heel klanktapijt heeft geweven. Daarop borduurt hij zijn eigen compositie.

En terwijl de Spanjaarden als afsluiter voor de dansers in de tent nog enkele polka’s spelen, maakt de CONFRÉRIE DES MUCHARDS DE ST-DRUON zich buiten op de pelouze klaar om hun Vlaamse en Henegouwse ‘muzelzakken’ ook leven in te blazen. Het oude muziekinstrument is nog altijd springlevend!

Little Kim & The Alley Apple 3
In de pubtent mogen we alweer een pareltje gaan ontdekken. Met een stem als een helder klaterend bergbeekje dompelt Little Kim ons onder in een mix van Americana, Country blues en Western Swing.  Anne De Meulemeester heeft een groot stembereik maar worstelt net zoals wel meer zangeressen met een stem die ‘s ochtends niet mee wil. (Ze dankt het medicijn Medrol voor de bewezen diensten.) Opnieuw zien en horen we hoe ‘oude muziek’ eeuwig jong kan blijven: de jazzklank van Gibson gitaar herinnert aan Les Paul. We vernemen dat ze inderdaad vintage instrumenten bespelen:  de contrabas 1800 roept ook een 40ies - 50ies sfeer op. Bezoek hun website en je wordt ondergedompeld in een nostalgische sfeer. Dat ze niet aan proefstuk toe zijn is duidelijk te horen! Ze hebben dan ook al heel wat optredens achter de rug, waaronder een tournee met niemand minder dan Guido Belcanto. Nog een groep op onze wenslijst van avondvullende optredens!

Pocahontas
Over deze editie van Lx hangt de schaduw van heel wat grootheden die er nooit zullen optreden. Na Pink Floyd in de concerttent is het de beurt aan niemand minder dan Neil Young die in de clubtent  een muzikale ode krijgt van Pocahontas. Deze Antwerpenaars klinken als echte Canadezen en hadden hun eerste optreden in 2013. De naam van de groep verwijst niet naar het nummer over de bekende Indiaanse maar naar de tourbus waarmee Young slechts korte tijd kon touren. In geen tijd weten ze een gezellige sfeer te scheppen. De nummers van Neil Young worden ingeleid en geduid als in een docu op Canvas terwijl nu en dan één van de groepsleden wordt voorgesteld met de nodige inside jokes. “We zeggen Bill tegen Fred omdat hij op Buffalo Bill gelijkt”. Blijkt dan dat gitarist Bill het jongste bandlid is en dat hij eventjes mandoline en banjo leerde spelen in enkele weken tijd. Als we in de buurt van de tent komen, herkennen meteen “Ohio”. Veel coverbands hebben meer kans op falen dan op slagen, vooral als je een reus als Neil Young wil eren! Deze uitzondering bevestigt de regel. De unieke zang van Dok (Mark Arts) en Ellen Aerts brengt het beste oeuvre van de Canadees die vanop een foto aan de zijkant van het podium goedkeurend toekijkt: integer en teder. Ook hier zochten we niet naar “de 5 verschillen”, maar lieten we ons meeslepen met de muziek van de  “Old Man” die we in ons “Heart of Gold” dragen.

April Verch Band
In de concerttent zagen we de Canadese April Verch. Ik vermoed dat ouwe Neil, die aan de andere kant van de brug door Pocahontas geëerd werd, hier ook wel pap van zou lusten. We leken terug in een 19de eeuws houthakkerskamp terecht gekomen en werden vergast op Noord- Amerikaanse rootsmuziek. Verch combineert moeiteloos vioolwerk met stepdance en zang. Wie dit eens wil proeven kan op hun website terecht!  Ze kreeg het tapdansen en het viool spelen met de paplepel binnen. Heel vroeg besliste ze al om haar hele leven met muziek door te gaan. Geflankeerd door een “upright bass” en een gitaar huppelt ze door haar homeland, de vallei van Ottawa, en door het American Songbook van de Rocky Mountains tot aan de Appalachen. Deze grote naam in het noorden van Noord-Amerika met heel wat titels op haar palmares tourt ook door heel Europa. Ze houdt de band met haar verleden levendig en weet die ook over te brengen naar Vlaanderen al is dat verleden voor de meesten hier ver van hun bed.

Berlaen
Berlaen, de net-niet-West-Vlaming uit Zulte is voor de radio 1 luisteraars zeker geen onbekende. Hij brengt nummers in het sappige dialect dat tegen het Waregems aanleunt. Met zelfrelativerende oneliners confronteert hij de pubtent: “Wie peist er dat ie speciaal is?” waarop hij “Speciaal” zingt: “Oje peist daje speciaal zijt, teure ton bie de reste in de reke stoan!”. De drank is dan al enkele uren rijkelijk aan het vloeien en de volgende vraag wordt door velen volmondig bevestigd: “Zijn der hier echte venten die telkens beloven aan ulder vrouwe: ‘t ga niet te late zijn...”. waarop ze lik op stuk kregen: “Dit is dus een liedje voor hun vrouw…” Hij kent de streek ook goed “Ier in de midden” situeert hij halfweg tussen Roeselare en Wielsbeke. “Langs het kanaal in Ingelmunster of de Leie in Zulte vind je de man die zijn gevoelens niet kan uiten, zoals de neger aan de Mississippi: “Z'hé mij zoeu g'had...” Ook deze keer mag het publiek meedoen: “Meezingen the next level: klappen en fluiten!” De sfeer zit er ongelooflijk goed in en dan komt Hanneke Oosterlynck (Folgazan) een nummer meezingen. Na een lesje Zults “Ik ben nie schui van ui” komt ze nog een tweede keer. Waar het naartoe gaat met de carrière van deze nieuwe ster aan het Vlaamse firmament kunnen we zelf niet voorspellen: Oe ver est nog? Zoe’me nie beter were noar uis goan? Nee, Berlaen! Zeker nie were noar uis… blijven gaan!

Ertebrekers
Traditioneel sluit Lx af met een kaskraker van eigen bodem. Na illustere voorgangers als De Mens, Urbanus of Flip Kowlier (!) in de voorbije edities is de eer nu aan Ertebrekers! Flip Kowlier, Peter Lesage en rapper Jeffrey Bearelle uit Ingelmunster (alias Jeffrey Jefferson) spelen een heuse thuismatch en dat zorgt ongetwijfeld voor vonken!
Terwijl de spots nog uit zijn en het podium leeg, weerklinkt de zwoele stem van Maaike Cafmeyer in de zaal. Nee, ze is er niet in hoogsteigen persoon (dat was vorig jaar met Bevergem Live) maar we horen het stuk parlando uit “De zji”, hun eerste hit van vorige zomer. Het nummer zelf horen we later op de avond maar dan zonder Maaike. Goed gevonden, want zo’n studioplaat live nabootsen lukt toch niet echt en nu is het een mooie gimmick om mee te starten.
Flip Kowlier en Peter Lesage (Gabriel Rios) hebben reeds hun sporen verdiend in de Vlaamse muziekscène. Jeffrey Bearelle ‘rapte' in het Engels maar samen schrijven ze enkele nummers in het West- Vlaams en meteen veroveren ze de ether en de Vlaamse podia! Met volle goeste swingt en zingt de hele concerttent mee. Kowlier en Jeffrey bespelen de massa in hun eigen streektaal en het is duidelijk dat er op deze zondag geen misboekjes moeten uitgedeeld worden in de tent: het volk kent zijn teksten en het trio moet geen moeite doen om een koor samen te stellen. Ze schetsen de zomersfeer met “Frisco!’ en “Schatje ga je mijne rugge nog ne keer smouten?” en iedereen zit aan “De zji”. Nog een laatste meezingmoment van dit weekend met “Eva Mendes” en het zit er weer op voor dit jaar.

Labadoux is er weer in geslaagd om een programma samen te stellen waar elkéén zijn gading in vindt. We hebben weer enkele onbekende pareltjes ontdekt en kijken al uit naar volgend jaar!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/labadoux-2017/

Organisatie: Labadoux, Ingelmunster