logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
Civic

Bel Jazz Fest 2020 - Zwoele jazz magie, die in alle kleuren van de regenboog de huiskamer binnen waait Aanbevolen

Geschreven door
&

Bel Jazz Fest 2020 - Zwoele jazz magie, die in alle kleuren van de regenboog de huiskamer binnen waait
Bel Jazz Fest 2020
Flagey
Brussel
2020-05-29 + 30
Erik Vandamme

Door de coronacrisis valt de gehele festivalzomer in het water. Sommigen gaan daar zeer recreatief mee om. Door bijvoorbeeld een 'drive-in' festival op te zetten. Anderen organiseren een heus online festival. Onder de noemer Bel Jazz Fest staken verschillende organisaties en promotors de koppen bij elkaar om een weekend te organiseren in het teken van de Belgische jazz. Want zoals iedereen ondertussen weet, is die scene heel levendig. Getuige daarvan de ontelbare releases , bands en projecten die als paddenstoelen uit de grond schieten. Bel Jazz Fest had plaats op verschillende locaties in Flagey , Brussel, tot zelfs op het dak van het gebouw. Dit op 29 en 30 mei. Wij waren er uiteraard ook bij, een verslag …

dag 1 - vrijdag 29 mei 2020
Van An Pierlé weten we ondertussen dat ze ons bij elk optreden aangenaam kan verrassen. Elke performance is namelijk weer anders dan het vorige, en ze laat zich daarbij bovendien altijd omringen door top muzikanten. Onder de noemer An Pierlé Quartet (*****) slaat de veelzijdige componiste en zangers opnieuw een andere weg in. Deze van jazz en in het oneindige improviseren. Ze omarmt met dat project de jongens van SCHNTZL die hun nieuwste plaat gewoon opnamen bij An thuis. Ook haar echtgenoot Koen Gisen sprong op de kar, en zo ging de bal aan het rollen. Als opener van Bel Jazz Fest kregen we direct al een krop in de keel. An haar bijzonder bedwelmende stem doet je in ieder geval wegglijden naar ongekende oorden, ze ontpopt zich bovendien ook als een klasse pianiste.
Ook de inbreng van het talentvolle duo top muzikanten die de jongens van SCHNTZL in ieder geval zijn, zorgt voor een magie die al onze verwachtingen overstijgt. Koen ontpopt zich trouwens  tot een ware virtuoos, als kers op een smakelijke taart.
Kortom: An Pierlé verrast ons van begin tot eind door het brengen van een adembenemende mooie set waar we, buiten een leuke chat sessie tijdens het concert, stil van werden. De album voorstelling van An Pierlé Quartet in Ancienne Belgique werd door de corona maatregelen trouwens uitgesteld, zondag 25 oktober wordt alvast de nieuwe datum. Op basis van deze adembenemende mooie performance, kunnen we alleen aanraden deze kans niet aan jou te laten voorbij gaan. Meer informatie: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/evenementen/new-date-an-pierle-quartet/21533/

We hebben dat al zoveel aangegeven, in ons kleine landje lopen, en niet alleen binnen jazz middens trouwens, een schat aan talentvolle muzikanten rond. Neem nu Bert Cools (****). Deze multi-instrumentalist viel niet alleen meerdere keren in de prijzen. Hij heeft eveneens zijn diensten als gitarist verleend aan grote namen. Zo is hij vaste gitarist van Sabrina Starke, die getekend is bij het prestigieuze jazz label Blue Note. Hij speelde in Mexico, Brazilië, Nederland, Italië, Zwitserland en was dus te horen op diverse podia. Bovendien heeft hij bij uiteenlopende projecten zijn kunsten getoond. Om maar te zeggen, Bert Cools is een grote vis in de jazz en aanverwante stijlen. Op Bel Jazz Fest gaf hij een performance op het dak van het Flagey gebouw, waar hij die stelling nog maar eens in de verf zet. Het zorgde voor een bijzonder groovy aanvoelend gevecht - om het zo uit te drukken - tussen elektronica, gitaar geweld en aanstekelijke jazz vibes die aan je ribben kleven. Bert Cools bevestigt dus zijn status van uitzonderlijk talent niet alleen, hij verlegt bovendien grenzen wat het begrip 'multi-instrumentalist' betreft.

Manuel Hermia (tenor/altsax), Pascal Mohy (piano) ,Sam Gerstmans (bas) is een trio  die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op de jazz en aanverwante stijlen. Met 'The Love Songs' bracht Hermia-Mohy-Gerstmans (****) een bijzonder pakkende ode aan de liefde uit. De samensmelting tussen aanstekelijke piano met tenor/alsax klanken , die aanvoelen als warme dekens om je pijnlijk hart te verwarmen, zorgen voor een golf aan kippenvelmomenten. Aangesterkt door baslijnen die je verder verdoven, vlei je je neer in het gras , denkende aan je eerste grote liefde, of de meest recente. Een intens gevoel van nostalgie, weemoed en melancholie overvalt ons als we dit trio op een bijzondere wijze hun ding horen en zien doen. Het mooie aan dit alles is, ze stralen spelplezier uit en stellen de liefde daarbij wondermooi voor, zonder al de roze wolkjes , gewoon zoals de realiteit. In eenvoud, zonder het al te ver te gaan zoeken dus. En dat maakt van deze act een speciaal gebeuren, die iedere snaar diep raakt. Zelfs al zit je thuis in je zetel te kijken en te luisteren, je pinkt een traan weg met een glimlach op je lippen.

Wellicht de meest aangename verrassing op deze schitterende eerste avond Bel Jazz Fest was Lubiana (*****) . Lubiana Kepaou is een Belgo-Kameroense zangeres/singer-songwriter die over een soulvolle stem beschikt, waarmee ze je hypnotiseert. Over heel de lijn hoorden we het, maar in het bijzonder viel dat op bij haar versie van 'Let it be' van The Beatles, letterlijk door merg en been. Ze bespeelt bovendien het instrument de kora op een zodanig grensverleggende wijze, dat je er prompt stil van wordt. Ja, zelfs in onze zetel bleven we ademloos aan haar lippen gekluisterd luisteren en genieten. Op een bijzonder zachtaardige en engelachtige wijze spreekt ze bovendien haar publiek in de huiskamer met enkele fijne kwinkslagen voortdurend aan. Bovendien verbindt Lubiana haar Afrikaanse roots met de Westerse cultuur, wat haar performance nog meer bijzonder maakt. Lubiana blijkt dus niet alleen over een warme stem en hart te beschikken, ze straalt zelfs via de live stream een enorme dosis natuurlijke charisma uit. We zijn dan ook reuze benieuwd hoe het klinkt als we haar echt live zouden zien? Vermoedelijk belanden we in de zevende hemel, of het aards paradijs dankzij haar magische stem en uitstraling, of althans op een plaats in ons hart waar het fijn vertoeven is. Want dat is waar Lubiana ons nu al naartoe bracht tijdens haar adembenemende mooie set, waarbij het stil werd in de zaal en in ons hart.

"Meer dan 20 jaar geleden ontstaan als een klassiek jazzkwartet rond trompettist Laurent Blondiau, en vandaag uitgegroeid tot een veelzijdig collectief met internationale vertakkingen. Noem Mâäk Quintet gerust één van de meest avantgardistische jazzformaties in België." zo wordt de formatie Mâäk Quintet (****) op de website omschreven. Eveneens zeer onvoorspelbaar. En dat blijkt dus allemaal te kloppen als een bus, als we zien en horen hoe de heren op dat podium - ja zelfs zonder publiek - aan het improviseren slagen, elkaar plagend aankijken, en daar als reactie gewoon enkele schepjes bovenop doen. De puzzelstukken vallen uit elkaar, en toch vullen de bandleden elkaar blindelings aan waardoor er een structuur ontstaat binnen de chaos aan muziekstijlen die Mâäk Quintet je bewust aanbiedt. De trompet, tuba en saxofoon klanken sluiten wellicht dicht aan bij de oeroude jazz, en toch durft de band buiten de lijntjes kleuren. Er worden voortdurend een brug geslaan naar andere culturen, of - zoals ook op de website wordt vermeld - tradities en invloeden waaruit jazz is ontstaan. Om al die blazers en trompet klanken naar een nog hogere dimensie door te stuwen, is er de kers op de taart, het magistrale drumwerk van Samuel Ber, die al meerdere keren bewees grenzen te verleggen met dat instrument. Daardoor past hij perfect in het plaatje van een veelkleurige band als Mâäk Quintet. Na meer dan twintig jaar, nog steeds toonaangevend en grensverleggend, dat bewijzen Laurent en de zijnen op dat podium.

SCHNTZL (*****)
is een jong, beloftevol duo, dat ondertussen zijn stempel heeft gedrukt op de nieuwe lichting jazz fenomenen in ons land. Toen we hen in 2019 zagen optreden in CC Belgica , Dendermonde, schreven we daarover: ''Kortom kunnen we stellen dat SCHNTZL de stempel 'Jazz' geven, hen eigenlijk tekort doen is. Dit duo verlegt grenzen binnen deze muziekstijl, ook op het podium. Uiteraard zijn er nog groeimogelijkheden, mits meer podiumervaring opdoen en verder groeien. Deze jongens kunnen echter nog ver geraken en dit niet alleen in de globale Jazz is de conclusie na dit klasse concert.''
De band heeft ondertussen een gloednieuwe plaat op de markt gebracht, en is klaar voor een grote stap voorwaarts. Beide heren, Hendrik Lasure (Piano) en Casper Van De Velde (Drums), voelen en vullen elkaar ondertussen blindelings aan. Op het podium van Bel Jazz Fest werd dat nog maar eens stevig in de verf gezet. Improviseren, de luisteraar op het verkeerde been zetten, en met een brede glimlach elkaar speels jennen. Het is er allemaal bij. Dat spelplezier combineren met een hemelse virtuositeit die je niet elke dag tegen komt, zorgt ervoor dat SCHNTZL anno 2020 is uitgegroeid tot een jazz formatie van internationaal niveau.

Nog een tot de verbeelding sprekende formatie binnen de jazz is De Beren Gieren (*****). Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes. Waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt uitgespreid. De Beren Gieren zorgen op Bel Jazz Fest voor een feestelijke stemming, met eveneens oog voor technisch hoogstaand vernuft. Er valt dus nergens een speld tussen te krijgen, maar het is dus vooral die haast kinderlijke spontaniteit waarop de muziek wordt gebracht, dat ons het meest over de streep trekt. De Beren Gieren verleggen dus grenzen, en kleuren voortdurend buiten de lijntjes. Zoals eigenlijk elke band en artiest in deze line-up. Het bewijst nogmaals op wat een hoog niveau de Belgische jazz bezig is. Maar ook dat een formatie als De Beren Gieren het soort jazz brengt, al meer dan tien jaar lang , van onaardse kwaliteit. Momenteel bestaat hier de minste twijfel over, en dat werd op Bel Jazz Fest voortdurend in de verf gezet.

Ook de componiste/pianiste Eve Beuvens (****) heeft meer dan haar stempel gedrukt op het Belgische jazz gebeuren. Ze bespeelt haar piano met zoveel virtuositeit dat je als luisteraar onder hypnose gebracht, in een diepe trance terecht komt , waaruit je niet wil en ook niet kunt ontsnappen. Eve bespeelt de piano met zoveel overgave, dat het lijkt alsof ze één wordt met dat instrument. En dat zorgt toch voor een unieke totaalbeleving die we zelden tegenkomen. Of het is een artiest als Bram De Looze , die met diezelfde wijze tewerk gaat. Dit optreden van Eve Beuvens was dan ook een bijzonder intens intiem piano concert, waarbij bovendien op avontuur werd getrokken in dat landschap van jazz en piano. Waardoor we ademloos aan Eve Beuvens haar lippen bleven hangen, van het prille begin tot aan het wondermooie einde.

Antoine Pierre
(****) is drummer van het trio van Philip Catherine en van Taxiwars, het jazzproject van dEUS-frontman Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen. Voor zijn debuut 'Urbex' laat hij zich omringen door al even gerenommeerde muzikanten binnen de jazz scene - en ver daarbuiten. Je goed laten omringen zorgt uiteraard voor het ontstaan van een uitzonderlijke magie, en dat was dus ook nu het geval. Antoine Pierre bewijst op het einde van de set, met een verschroeiende solo, waarom hij als drummer zo hoog wordt aangeschreven in binnen- en buitenland. Oorverdovende knallen die de Apocalyps leken in te luiden waren het gevolg.
Besluit: We willen het woord 'supergroep' niet in de mond nemen, maar op het podium van Bel Jazz Fest stond in elk geval een band die grenzen verlegt. Zowel bij de stille momenten als op de zwoele, hitsige en aanstekelijke viel die enorme virtuositeit op, en bleef het spelplezier overeind staan.

Esinam (****)
ontpopt zich een klein beetje tot een vreemde eend in de bijt. En toch, als je de omschrijving leest op haar facebook pagina zit er enorm veel jazz in haar meer elektronisch getinte muziek. We citeren: '' jazz, soul, electro, afrojazz, jazztronics'' Esinam brengt traditionele instrumenten als de tama, kalima en pandeiro via loops samen, overgoten met een lekker aanstekelijk elektronisch sausje, en met de nodige groovy jazz vibes, Esinam haar soulvolle stem en het hanteren van de fluit en keyboard gelden als kers op de taart. Er ontstaat een feestelijke stemming in ons hoofd en voor een feest op de dansvloer. Ook al bleef dit beperkt tot de huiskamer, Esinam zorgde met een heel gedreven, energieke en bijzonder soulvolle set voor een perfect sluitstuk op de Django Stage.

Om de afsluiter van de eerste festivalavond The Brums (****) op de Toots stage te omschrijven citeren we eerst het volgende van de introductie op de website: '' Met een mix van blazers, synth en intense ritmes en invloeden uit de hiphop en avant-garde , ontkracht het Luikse kwartet The Brums die mythe. Meer nog: The Brums krijgen je aan het dansen. Deze multi-instrumentalisten spelen het helemaal live, zonder loops, en sleuren je mee door hun expansief, dynamisch universum. Het resultaat? Energie en vrijheid die een ontvlambaar dansje doen. Een door techno beïnvloede beat, met een knoert van een ontlading!''
De lekker opzwepende samensmelting van blazers (trombone, trompet, saxofoon) en de aanstekelijke percussie zorgen er inderdaad voor dat de dansspieren worden aangesproken. Moesten we daar in de zaal staan, ging het dak er gegarandeerd af. Het extra leuke is dat de band zich beweegt alsof daar inderdaad 1000 man daadwerkelijk naar hen staat te kijken, niks routine klus dus! Dat is ons trouwens bij elke act opgevallen, ieder van hen deed een concert alsof ze voor een volledige zaal stonden te spelen. En dat is toch een pluim op de hoed van elk optredende artiesten.
The Brums bestaat uit muzikanten die improviseren tot het oneindige, en je eveneens onderdompelen in een feestelijke stemming waardoor je prompt alle problemen in het leven bent vergeten.

We zakten nog even af naar de Django stage voor een slaapmutsje. Met DJ AliA (****) die haar DJ set zodanig aankleedt dat de elektronische klanken niet koud , kil klinken, maar eerder groovy en boordevol soul. Van slapen komt daardoor niet veel in huis, lekker dansen en zweven in de huiskamer dan weer wel. Waardoor een warme gloed over ons heen waait, die ons met een brede glimlach de nacht instuurt.

dag 2 - zaterdag 30 mei 2020
Als één van de meest getalenteerde artiesten van de nieuwe generatie Belgische muzikanten, kunnen we pianist en veelvraat binnen de jazz en aanverwante stijlen  Bram De Looze (*****) zeker en vast rekenen. De man is niet alleen van zeer veel markten thuis, hij bracht recent een soloplaat op de markt. 'Colour Talk ' is een titel die de lading dekt. Uit het album blijkt nog maar eens wat voor een veelzijdige pianist de man toch is. Hij bespeelt dat instrument niet, hij leeft het. De volledige recensie van 'Colour Talk' kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77954-colour-talk.html  
Bram mocht de tweede festivaldag van Bel Jazz Fest openen. En zet die laatste stelling op meesterlijke wijze in de verf. Bram De Looze streelt de klavieren van zijn piano, of bewerkt die op zodanig energieke wijze , dat je letterlijk wordt omver geblazen. De grimassen in zijn gezicht spraken daarbij boekdelen; Bram bespeelt de piano niet alleen enorm geconcentreerd maar ook bijzonder emotioneel. Het werd letterlijk stil in de zaal, zelfs in de chatbox bleef het opvallend stil. En dat laatste kwam op die tweedaagse zeer zelden voor. Om maar te zeggen Bram De Looze betoverde ons  met zijn verdovende piano virtuositeit, waarmee hij elke snaar in je hart diep raakt. Zoveel intensiteit krijg je over jou heen, waardoor de haren op je armen rechtstaan, je tot tranen toe wordt bedwongen en een glimlach op de lippen niet kunt onderdrukken

De tweede festivaldag mondde uit in een vijfgangen menu. Want we waren nog maar net aan het bekomen van Bram zijn toverkunsten, en daar kreeg je al een volgende uppercut te verwerken. Jean-Paul Estiévenart Quartet (*****) mocht de tweede avond van de Toots stage openen. De man is een ware virtuoos met zijn trompet, dat bewees hij al. Binnen dit bijzondere project laat hij zich omringen door  grootmeesters in hun vak. Fabian Fiorini (piano), Sam Gerstmans (contrabas), Antoine Pierre (drums) zijn klinkende namen binnen de Belgische jazz. Sam verdooft je met zijn zinderende contrabas klanken, terwijl Antoine Pierre de drumvellen op een zodanig gevarieerde wijze bedient, dat je enerzijds tegen een geluidsmuur wordt gekwakt - letterlijk - anderzijds bedwelmt hij je bloedend hart door verdovende knallen uit te delen. Pianist Fabian Fiorini vindt ter plaatse, op zijn piano, klanken uit waarvan we het bestaan nog niet kenden. Echter is het vooral als alle puzzels in elkaar passen dat een onaards aanvoelende magie ontstaat, die van begin tot einde blijft aanhouden. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen, als het viertal improviseert, alles uit de kast haalt om wervelstormen te doen ontstaan, of die je eerder op een intieme wijze een prachtig klankentapijt aanbieden . Jean-Paul Estiévenart Quartet mag dan bestaan uit één voor één top muzikanten, die in hun instrument bespelen de perfectie overschrijden. Het spelplezier dat uit de boxen loeit , trekt ons telkens over de streep. Het enige minpunt is het gemis aan bisnummers, want dit smaakte na een dik half uur genieten gewoon naar meer, veel meer.

Jean-Paul Estiévenart had ons zolang in de ban gehouden, dat we wat later aankwamen om accordeon speler Tuur Florizoone (****) aan het werk te zien. De man stond op het dak van Flagey zijn ding te doen. Een vlag die wapperde in de wind, de ondergaande zon en het zicht op de Brusselse stad gecombineerd met magische accordeon klanken , die Tuur uit zijn instrument tovert, doen ons hart sneller slaan. Gezien Tuur voortdurend schippert tussen een folkse sfeer  en betoverende mooie jazz klanken. Waarbij improviseren tot het oneindige de rode draad vormt. Je blijft geboeid luisteren naar het visueel aanvoelend klankentapijt dat Tuur Florizoone op het dak uitspreidt. De feestelijke stemming die we heel subtiel opmerkten bij sommige songs , werd bovendien mooi gecombineerd met intieme parels, gekruid met een experimentele tongval die gelukkig niet al te zwaar op de maag ligt. Prachtig!

Casimir Liberski Trio (****) bestaat, naast de Brusselse pianist-componist Casimir Liberski zelf, uit twee muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen. Cyrille Obermüller (contrabas) doet door zijn verdovende baslijn je ademloos achter blijven in de hoek van de kamer. Samuel Ber (drums) kennen we al van verschillende projecten. Gisteren bewees hij zijn kunsten nog maar eens. Net als pianist Bram De Looze, is Samuel iemand die geen drums speelt. Hij brengt dat instrument tot leven. Elk element binnen dit trio straalt echter zoveel perfectie en spelplezier uit dat er een onaards aanvoelende magie ontstaat. De combinatie tussen jazz, fusion, elektronica en minimalisme gaan zoveel kanten uit , dat je op dit trio trouwens geen label kunt kleven. Improviseren én net door die strakke, groovy jazz elementen je een waar oorgasme bezorgen. Het is er allemaal bij. Casimir Liberski Trio amuseert zich kostelijk op het podium van Flagey en zorgt voor een feestelijke stemming in ons hoofd, of laat het net zeer stil worden in ons hart, door in golvende bewegingen zoveel emoties los te laten op de luisteraar; je blijft aan de lippen van dit trio hangen tot het bitter einde van de set.

Er hing dus eigenlijk de hele avond magie in de lucht. Want ook op de Django Stage was het weerom fijn vertoeven.
Cinema Paradiso (*****) is de band van saxofonist Kurt Van Herck, drummer en percussionist Eric Thielemans en gitarist Willem Heylen. We citeren uit de informatie op de website: ''Het is een trio dat muziek brengt waaruit rust, muzikale vrijheid en speelsheid spreekt. Geïnspireerd door de muziek van Paul Motian gaan de drie aan de slag met composities van de meesterdrummer, aangevuld met eigen werk, bloedmooie standards en improvisaties die voortvloeien uit Motians muziek."
Het trio staat met volle overgave te soleren, en ook al komt alles een kleine beetje traag op gang. Er wordt geflirt met geluidsoverschrijdend gedrag. De heren bespelen als meester magiërs hun instrumenten. Waardoor je vaak een speld kon horen vallen in de zaal. Kurt zijn saxofoon klanken zijn omgeven door zoveel intensiteit dat je er niet gewoon stil van wordt, je voelt je wegglijden naar een onontgonnen wereld. Gitarist Heylen vult dat perfect aan met een bijzonder snedige , energieke aanpak. De drumpartijen , de percussie van Eric Thielemans is, met alle respect van de twee andere klankentovenaars, echter de ultieme kers op de taart. Of dat nu is met een aanstekelijke solo, die doet denken aan groot voorbeeld Paul Motain zelf (die vermoedelijk van hierboven glimlachend zal zitten mee knikkebollen), of door alle drum registers open te trekken , wat een tsunami in de zaal oplevert. Telkens blaast Thielemans ons compleet omver.
Vooral vult dit trio binnen deze context elkaar perfect aan, en steekt veel gevoel in hun spel. Daardoor spatten de emoties, de 'ooh' en 'aaah's' door de boxen. Zoveel innerlijk genot overvalt ons, dat we verdoofd en een klein beetje potdoof , door die verschroeiende, harde climaxen, verweesd achterblijven in de hoek van de kamer.

Glass Museum (****) deed ons jazz hart sneller slaan door de recente release‘Reykjavik’. Het Waalse duo omschrijft zijn muziek zelf als 'Het perfecte huwelijk tussen elektronische muziek en jazz'. Zelf hebben we dat ook aan den lijve ondervonden. Onze recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77956-reykjavik.html  Ook uit de live performance blijkt dat deze stelling niet uit de lucht is gegrepen. De heren zitten recht tegenover elkaar opgesteld, en lijken een soort gevecht aan te gaan tussen keyboard klanken , drums en percussie virtuositeit, zonder elkaar pijn te doen. De speelse manier waarop ze elkaar aanvallen en aanvullen is een streling voor het oor; de wenkbrauwen worden gefronst want Glass Museum zet je heel bewust op het verkeerde been en trekt op avontuur in het landschap van jazz en C°.
Het duo verlegt in elk geval een grens, en pleegt voortdurend stijlbreuken tijdens hun set. Waardoor je als luisteraar van het kastje naar de muur wordt gestuurd, en dus toch even naar adem moet happen.
Als conclusie over 'Reykjavik' schreven we :'' Als klap op de vuurpijl dompelt Glass Museum je over de hele lijn onder in een intieme sfeer, en vaak wordt dat in de kiem gesmoord door een verschroeiende mokerslag die aanvoelt als een tsunami; het is een soort climax die je vaak tegenkomt in post rock en aanverwante stijlen. Deze schijf is een gevarieerd allegaartje, die graag buiten de lijntjes kleurt, waarbij de instrumentale muziekliefhebbers  aan hun trekken komen." Het is de rode draad van dit bijzonder tot de verbeelding sprekend concert.

Er werd ons op deze zaterdag geen rust gegund. Want ook Anneleen Boehme (*****) zet weer een onaardse, mooie prestatie neer. Verwonderen doet dit ons niet, de contrabas virtuoze stond mee aan de wieg van LABtrio, een van de meest gelauwerde Belgische jazzbands van het voorbije decennium. Anneleen is van enorm veel markten thuis zo blijkt. We citeren even het bericht op de website: ''Intussen richtte Boehme ook haar ‘droomproject’ op: het negenkoppige Grand Picture Palace. Dit ensemble brengt een jazzkwintet én een strijkkwartet samen en combineert de twee passies van de bandleader: jazz en klassiek."
 
Maar ook solo kan Anneleen Boehme dus haar vrouwtje staan. Ze bespeelt die dubbele bas met zoveel bravoure dat de vonken tot in de huiskamer vliegen. Lekker groovy dampen stijgen uit de boxen. En weerom glijden we weg in de zetel en genieten we met volle teugen van dit wonderbaarlijk schouwspel. Of hoe een lekkere baslijn je hart doormidden kan scheuren van innerlijk genot. Want dat is net wat Anneleen Boehme met haar contrabas spel letterlijk doet. De luistaraar een doekje tegen het bloeden aanbieden door haar minzame glimlach en vriendelijke uitstraling. Intens tot in het kwadraat, deze magische contrabas performance.

Toen we de formatie Compro Oro (*****) eerder dit jaar zagen optreden op 'We Are Open ' in TRIX schreven we daarover: ''Zonder oponthoud worden we geconfronteerd met verrassende wendingen die ons met verstomming deden slaan. Nergens valt er een speld tussen te krijgen, want deze heren trekken dus over de hele set op avontuur door het landschap dat improvisatie heet, en verheffen het zelfs tot een ware kunstvorm. Magistraal is dan ook een understatement, met wat deze heren binnen dit concept doen. Deze Compro Oro laat in elk geval een diepe , onuitwisbare indruk op ons na die we niet gauw zullen vergeten." Compro Oro zijn abstracte kunstenaars, die schilderwerken voorleggen die je vol bewondering doen glimlachen. De band verstaat de unieke kunst puzzelstukken in elkaar te passen, ze breken die terug af, en bouwen prompt terug op. En zo blijft de band doorgaan met verrassende wendingen serveren waardoor het menu interessant blijft om te verorberen.
Compro Oro drijft je een beetje, ongewild of net bewust, tot waanzin. Door een structurele chaos aan te bieden die van begin tot einde aan je ribben kleeft. We geraakten door deze intense trip naar alle hoeken van het heelal, zelfs moeilijk weg uit de Toon stage. Zo diep waren we onder de indruk van dat bijzonder filmisch spektakel dat deze band ons aanbood.

Nabou Claerhout is een Trombone virtuoze die langzaam maar zeker naam en faam aan het maken is binnen de jazz en aanverwant stijlen. Onder de naam N∆BOU (*****) verlegt ze samen met haar mede kompanen verschillende grenzen. Roeland Celis (gitaar), Trui Amerlinck (bas), Mathias Vercammen (drums) zijn muzikanten die Nabou perfect aanvullen, en zelfs het trombone geluid nog aansterken. Vooral de verdovende bas lijnen en de groovy, energieke drum partijen slaan nog maar eens diepe gensters in ons hart. De gitaar partijen van Roeland zijn uiteindelijk de kers op de taart, om dit meer dan smakelijk menu perfect af te sluiten. Nabou zelf bespeelt haar Trombone op een zodanig uiteenlopende wijze, dat daar klanken uitkomen waarvan we het bestaan nog niet kenden. Meermaals laat ze ons ademloos achter, of worden alle registers in een wervelend en versneld tempo open getrokken , waardoor je zelfs door het geluid van de trombone letterlijk van je sokken wordt geblazen.
Grenzen verleggen? NABOU overtreft al onze stoutste verwachtingen. Wat een artieste, wat een talent! Indrukwekkend bleek zelfs een understatement.

"Het Brusselse viertal sloopt met het grootste gemak en respect de virtuele muren tussen jazz, hiphop, rock en future beats" staat als introductie te lezen over de formatie Commandor Spoon (*****). Toen de band in 2018 hun schijf 'Declining' uitbracht , schreven we het volgende: ''Commandor Spoon verlegt grenzen binnen de jazz en vindt de muziekstijl opnieuw uit. Dat zorgt ervoor dat deze band een unieke parel is binnen het genre, dat je met verstomming zal slaan. Of hoe getalenteerde artiesten elkaar vinden binnen een concept en zorgen voor een soort magie die je maar zelden tegenkomt in jazz en aanverwante stijlen''. Ook live blijkt Commandor Spoon aan die hoge verwachtingen te voldoen. Grensverleggende soundscapes, die alle kanten van de muur uitgaan, zorgen ervoor dat je murw wordt geslagen van de eerste tot de laatste noot. Commandor Spoon legt de lat enorm hoog, en blijft op dit elan doorgaan tot het dak er volledig afgaat. In elk geval waren we diep onder de indruk van de structurele chaos die de band ons bewust aanbood. De band sloopt elke muur in het genre, en er wordt een perfect huwelijk afgesloten met veel uiteenlopende muziekstijlen, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Over een veelzijdige artieste gesproken. Karen Willems (****) hanteert percussie en drums alsof ze het gebruik van die instrumenten heruitvindt. De capriolen op het podium, verrassend - vaak heel intieme en onverwachte - soundscapes die ze tevoorschijn tovert, doen je wegzakken in donkere gedachten. Tijdens de duistere wandeling door het landschap dat Karen uittekent, voel je echter geen pijn of breekt er geen angst uit. Nee, eerder geeft haar intens en bevreemdend aanvoelend spel je een zeer fijn, maar dus wel donker, gevoel vanbinnen waardoor je er stil en weemoedig van wordt.
Geluidsmuren worden amper gesloopt, het is eerder in een bijna verstilde en intimistische sfeer dat Karen Willems je hypnotiseert door grenzen te verleggen binnen drum en percussie. Dat experimenteren en blijven experimenteren tot het oneindige zorgt er wel voor dat ze op deze avond een beetje de vreemde eend in de bijt bleek te zijn, waardoor er niet zoveel kijklustige te bespeuren waren die genoten van haar performance. Maar zij die bleven kijken en met de ogen gesloten genoten, dreven even weg ver van de harde realiteit naar een dromerige wereld waar duisternis aanvoelt als een warm deken tegen koude zomer- of winteravonden.

Wij sloten het festival af met Nordmann (*****) . "De band floreert van jazz , avant garde naar post-rock en weer terug. Zappa, Godspeed You Black Emperor, Marc Ribot, John Zorn, King Crimson, Portico Quartet en zelfs Ennio Morricone komen geregeld om de hoek kijken.", lezen we in een recensie over het album 'Alarm!',  een schijf die in 2015 op de markt kwam. Ondertussen is Nordmann gewoon blijven zichzelf heruitvinden, dat blijkt ook uit de performance op Bel Jazz Fest. Mattias De Craene (tenorsaxofoon), Edmund Lauret (gitaar), Dries Geusens (bas), Thijs Troch (toetsen), Elias Devoldere (drums) zijn van enorm veel markten thuis. Met Nordmann worden die uitzonderlijke talenten geboetseerd tot een uniek en vrij donkere geheel , dat zodanig veel kanten uitgaat dat je er weer eens horendol van wordt. Het is een soort oneindig improviseren waardoor Nordmann ook bij een ruim 'niet jazz' publiek hoog staat aangeschreven.
Nordmann houdt van puzzelen, en liefst van die ingewikkelde, waar je uren mee bezig bent. Het ene puzzelstuk in het ander doen passen is een huzarenstuk waarbij de bandleden schijnbaar elkaar de loef afsteken, maar uiteindelijk elkaar ook aanvullen. Waardoor een zeer merkwaardige kruisbestuiving ontstaat. Chaotische toestanden, die echter - eens de puzzel af  is - structureel perfect blijken te kloppen.
Besluit: Nordmann zijn een beetje de Frank Zappa van de jazz. Ze verheffen het genre 'jazz' in elk geval tot dezelfde soort kunstvorm zoals enkel een artiest als Zappa dat kon. En daarvoor krijgen ze van ons een extra pluim.

Eindconclusie: Uiteraard is een concert met publiek aantrekkelijker. Maar dit online festival was een schot in de roos. De bands zorgden voor een magie die in vele vormen en kleuren uit de boxen loeide, en ze leverden ook geen  routineklus af. Integendeel. Elk van hen haalde op zijn eigen wijze alles uit de kast, om het publiek thuis twee perfecte avonden te bezorgen. We werden ontroerd of pinkten een traan weg. Onze dansspieren werden aangesproken, of we genoten van de vele klankentapijten die de bands verspreiden.
Echter bewijst dit festival nog maar eens dat we in ons land enorm veel talentvolle muzikanten en performers hebben, die binnen het genre jazz en aanverwante stijlen grenzen kunnen verleggen. Ze  moeten niet onderdoen voor internationale  bands of artiesten binnen het genre.
Als we naar het festival waren geweest, zouden we wellicht hebben afgesloten met de gevleugelde woorden. ''We verlieten de zaal met een goed gevoel vanbinnen en een brede glimlach vanbinnen'' Want dit was van de eerste tot de laatste minuut genieten met een grote 'G'.
We kunnen de lijn echter ook doortrekken naar andere muziekstijlen en belevenissen. Als moest blijken dat naar echte concerten gaan voorlopig nog niet aan de orde is, lijkt dit dus een zeer mooi alternatief om ook in de toekomst toe te herhalen. Niet alleen binnen de jazz, maar ook binnen het pop/rock en andere evenementen , schept dit concept mogelijkheden. Liefst met Belgische bands en artiesten, want ook buiten de jazz lopen er voldoende talenten rond die de spotlight verdienen.

Een blik naar de pics

https://drive.google.com/drive/folders/18Jd4I819L7agG7vwwRlftX_vstG2h8WC

Organisatie: Bel Jazz Fest

Aanvullende informatie

  • Datum: 2020-06-03
  • Festivalnaam: Bel Jazz Fest 2020
  • Festivalplaats: Flagey
  • Stad (festival): Brussel
  • Beoordeling: 8
Gelezen: 1856 keer