Roots & Roses Festival 2023 - Verscheidenheid in het rootsgenre siert het festival
Roots & Roses Festival 2023
Terrain Ancien Chemin d’Ollignies
Lessines
2023-04-30
Nick Nyffels

We openen altijd graag ons festivalseizoen in Lessen, net voorbij Geraardsbergen, op Roots & Roses, een gezellig festival, dat zich richt op liefhebbers van garagerock, Americana, rockabilly, blues, rootsy muziek in het algemeen en dit jaar ook hardrock. Het publiek is divers, je ziet oude punkers, veel mensen met tattoos, bikers en rasta’s maar ook de lokale Lessense mensen zijn aanwezig op hun festival, naast ook veel Vlamingen.
De catering is lokaal, je vindt er geen cola, maar lokale frisdranken, naast de typische Saisonbieren van de streek, en diverse eetstandjes met gerechten uit de hele wereld. Dit jaar stond er maar een muziektent, in een Crammerock-opstelling met alternerende podia. Daardoor werd er gesoundcheckt tijdens de optredens, maar dat was nooit echt storend.
Daarnaast was er voor randanimatie gezorgd, met catchwedstrijden naast de festivaltent.

Ik was aanwezig op één van de twee dagen

We pikten nog net het laatste nummer van Kamikazé (een solo-project van een van de leden van The Experimental Tropic Blues Band) mee, een cover van “Riders on the Storm” van The Doors, maar dan in een Suicide-uitvoering.

Chuck Prophet speelde in de jaren tachtig en negentig bij Green on Red. Vorig jaar moest hij zijn toernee afzeggen omdat er kanker bij hem werd vastgesteld, maar hij is gelukkig hersteld zodat hij samen met zijn band The Mission Express zijn laatste plaat ‘Land that time forgot’ kon voorstellen in Lessen. Op dit vroege uur wist hij met zijn charisma het publiek op te zwepen, en bracht hij gloedvolle all-American rock over thema’s als baseball. De geest van Tom Petty was nooit ver weg.

Kitty, Daisy & Lewis wierpen ons terug naar de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw en de tijd van de 78 toerenplaten: een mix van swing, rockabilly, r&b en soul waarbij de broer en zusjes Durham veelvuldig van instrument wisselden.

De revelatie van de dag kwam uit Montréal, Canada: Les Deuxluxes is een garagerock duo in de stijl van The Kills en The Raveonnettes. Etienne Barry speelde gitaar van achter zijn drumstel, en zangeres/gitariste Anna Frances Meyer blies ons omver door haar podiumpresence. Haar bindteksten waren in het altijd grappige Canadees-Franse accent en hoewel de meeste nummers in het Engels gezongen werden, zat er ook een Franstalig nummer tussen. Opmerkelijk was ook het gebruik van een dwarsfluit, wat je toch niet echt verwacht in deze luide garagerock met blues en soul-invloeden.

De Belgische eer werd hoog gehouden door het Limburgs-Waalse Boogie Beasts. Vorig jaar brachten ze nog een plaat uit vol blues-covers, ‘Blues from Jupiter’, waarin ze hun helden als Howlin’ Wolf, Son House en Muddy Waters eren. Bluesrock op maximum volume kregen we ook in Lessen, met een voorname rol voor de mondharmonica. Ze coverden naast hun blueshelden, ook “Honey  White” van Morphine. Liefhebbers van The Black Keys, ZZ Top en Triggerfinger zullen deze band zeker kunnen pruimen. Enig puntje van kritiek, de sound van de band doet op de lange duur alle nummers wel hetzelfde klinken.

Ron Gallo, de slungelige krullebol uit Philadelphia heeft een gloednieuwe plaat uit, ‘Foreground music’ en kwam die met zijn band voorstellen zo rond een uur of zes. Qua genres ging het veel richtingen uit, met naar het einde toe de nadruk op fuzzrock met vuile gitaarsolo’s.

Jim Jones stond al een paar keer op Roots & Roses met zijn Jim Jones Revue, en kwam nu terug met de Jim Jones All Stars. Dit was feestmuziek, vroege rock ’n roll a la Jerry Lee Lewis, met de gitaren die in interactie gingen met de keyboards. De blazers gaven het ook een soultintje, James Brown was nooit ver weg, en ook The Beatles werden geëerd met een cover van “Everybody’s got something to hide except me and my monkey”. Het publiek was enthousiast en riep de band terug voor een bisronde.

Nick Waterhouse was de eerste headliner van de avond. Echt pakkend vonden we het niet. Hij brengt een vintage sound, op de jaren vijftig en vroege jaren zestig geënt, de staande bas kon dus niet ontbreken, en het had naast rock ’n roll ook wel wat soulinvloeden, maar het bleef te veel luistermuziek, die je op een zondagmorgen oplegt, maar waarvoor je niet perse naar een festival moet gaan. De single die er boven uit stak was voor mij toch wel “LA turnaround”.

Het was van hun debuutplaat geleden dat we The Datsuns nog live gezien hadden in de AB, ondertussen al een goede twintig jaar geleden, en sindsdien waren we ze een beetje uit het oog verloren. Ze spelen nog steeds klassieke hardrock, met al de Spinal Tap clichés, alhoewel er ook een beetje Iron Maiden ingeslopen is.  
Versterkers op 11, solo’s in overvloed, benen gespreid en gitaren in de lucht. De oudjes van het debuut waren nog steeds het best, met onder meer “Sittin pretty”, “Harmonic Generator” en het onvermijdelijke ‘MF from hell” in de bis.

Roots & Roses kende een mooie eerste festivaldag, met een verscheiden line up, prachtig weer, en een zeer aangename sfeer. Laat de rest van de festivalzomer maar komen.

Organisatie: Roots & Roses, Lessines