Dvkes - Terug kunnen optreden is een ambitie op zich, en zelfs een doel om zoveel mogelijk mensen te bereiken

Na het bejubelde debuut (“Push Through”) staat DVKES (uit te spreken als Dukes) te trappelen met een nieuwe plaat. De band die over een stevige portie talent beschikt (Humo’s Rock Rally, De Nieuwe Lichting 2020 en opgepikt door KEXP) nam producer Micha Volders (Whispering Sons, The Sore Losers) onder de arm voor de tweede langspeler. Volders trok de band uit zijn comfortzone en het resultaat is een eigenzinnige mix van krautrock, psychedelica en vroege elektronica. Indie pur sang!
DVKES verrast bovendien door vrouwenstemmen toe te voegen aan het instrumentarium. Vrouwenstemmen?  Ja, én niet van de minste! Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers), Naomi Symons (Reena Riot) en Ciska Vanhoyland (Mon-o-Phone) wilden maar al te graag samenwerken met dit Antwerpse trio.
De hypnotiserende grooves, het snijdende gitaargeluid, de weidse synths en de catchy songs worden in een smaakvol atypisch jasje gestoken. Je hoort onweerstaanbare indierock met een knipoog naar Talking Heads, Raymond Scott, Tame Impala, Goat en Devo.
Naar aanleiding van de release van ‘Echoplasm’ hadden we een fijn gesprek met zanger/gitarist Joos Houwen, ook over de toekomstplannen, invloeden en inspiratiebronnen.

De band die over een stevige portie talent beschikt. “Humo’s Rock Rally”, “De Nieuwe Lichting 2020” en opgepikt door “KEXP” , zijn maar een paar voorbeelden, hoe groot was die impact van al die voorbeelden om te groeien als band?
Hoe groot die impact is, is een moeilijk om te meten. Het heeft uiteraard wel deuren voor ons geopend in de zin dat we wat radio airplay kregen. Dat is met de vorige plaat niet het geval geweest. Door deelname aan die wedstrijden leerden meer mensen ons kennen. Daardoor konden we meer gaan spelen. Daar zijn ook contacten uit ontstaan, waardoor we gemakkelijker partners hebben gevonden om die nieuwe plaat aan de man te brengen.

Met jullie debuut ‘Push Through’ bewezen jullie uit het heel goede hout gesneden te zijn, hoe waren de algemene reacties?
Die debuutplaat is onverwacht goed ontvangen geweest, zowel door pers als publiek. Heel mooie reviews…. Dat is wel heel fijn voor een eerste plaat. We zijn nog steeds blij met de vorige plaat en spelen er live nog altijd verschillende nummers uit.

Dat brengt  ons inderdaad bij de nieuwe plaat ‘Echoplasm’ , zijn er geen extra zenuwen? Want je weet wat ze zeggen over ‘die tweede moeilijke’, omdat de eerste een succes was, liggen bij sommigen de verwachtingen heel hoog?
Ik begrijp dat, maar we hebben onszelf daarom geen extra druk opgelegd. Je probeert uiteraard een plaat zo goed mogelijk te maken, dus een beetje druk is er uiteraard. Bij iedere nieuwe plaat moet je gewoon jezelf opnieuw bewijzen. De opnames van deze plaat zijn wel heel moeilijk verlopen. We zijn aan de nieuwe plaat beginnen schrijven en halverwege het proces heeft een van de gitaristen er om persoonlijke reden de stekker uit getrokken. Daardoor heeft het allemaal wat langer geduurd. In 2019 zijn we de studio ingegaan voor die nieuwe plaat en halverwege het proces zijn we gestopt omdat onze drummer ziek was. Hij heeft kanker gehad. In februari 2020 was de plaat klaar en dan zaten we plots met een virus dat nog steeds een invloed op ons leven heeft. De tweede plaat was dus een moeilijke bevalling, maar niet perse op creatief vlak. 

Corona is een ‘dankbaar’ onderwerp voor journalisten ? nu, hoe heb je deze tijden doorstaan? Heeft dat geen rem gezet op jullie als band, want jullie waren pas echt aan het groeien? Ben je er sterker uit gekomen als band?
Tijdens de pandemie hebben we vooral de nieuwe nummers gerepeteerd omdat er shows in de agenda stonden, maar die shows werden telkens weer gecanceld. Nieuw materiaal schrijven in de periode vond ik erg moeilijk. Er stond al een plaat klaar en de toekomst was zo onduidelijk. De ziekte van Antoni maakte het niet gemakkelijker. Het heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht. We beseften dat wat we samen doen, een soort van privilege is , een geluk. Plots voelde het aan alsof alles met een vingerknip kon weggenomen worden van ons. De herstelling van Antoni, hij was ondertussen ook vader geworden, dat heeft op ons allemaal een enorme impact gehad. We hebben echt beseft wat we hebben aan elkaar. Het leek zelfs alsof corona gewoon een futiliteit was in vergelijking met de gezondheidsproblemen van Antoni.

Wat muziekstijl betreft, valt er op DVKES eigenlijk niet echt een label te kleven, wel veel post punk/krautrock gerelateerd? Vanwaar die voorliefde voor die toch typische jaren ’80 muziek?
Die sound is organisch gegroeid. We proberen met elke nieuwe plaat iets nieuws te doen. En dan gaat het vooral over de verpakking van de songs. Die neigt wel naar die’80s sound. Dat heeft misschien ook te maken met onze producer Micha. Hij heeft aan die plaat, samen met ons, zijn eigen kleur gegeven. Een groot deel van die sound, dat experimenteren, komt door zijn invloed. Ik wil niet teveel uitweiden over die technische kant, maar hij heeft daar dus zeker een experimenteel kantje aan toegevoegd. Het is dus niet perse een voorliefde voor de jaren ’80.

Micha zijn invloed klinkt zeker door, maar wie zijn je persoonlijke grote invloeden? En de invloeden van de andere bandleden?
Iedereen heeft zijn eigen invloeden, daarom is het voor mij moeilijk te antwoorden voor de rest. Voor mij persoonlijk is Devo bijvoorbeeld een grote invloed. Talking Heads, komt er ook in voor.  Ik ben ook een grote fan van Serge Gainsbourg, dat komt misschien minder naar voor in de sound op de plaat. Of misschien eerder onbewust. Ook Tame Impala komt terug in een nummer als “Undercover”. Maar het gebeurt zonder er bij na te denken. Vraag me om iets te schrijven in de stijl van bijvoorbeeld Tame Impala, dan lukt dat niet…

In bepaalde media worden ook die vergelijkingen gemaakt met bands als Talking Heads, Raymond Scott, Tame Impala, Goat en Devo. Ik hou niet van ‘namedropping’ maar hoe sta je zelf tegenover die vergelijkingen?
Er zijn zeker bepaalde zaken die kloppen, zoals Tame Impala en Goat. De vergelijking met Goat heeft ook veel te maken met de dames die zingen op onze plaat. Goat heeft ook zangeressen. De “female backing vocals” , waren trouwens ook een idee van Micha. Maar elk bandlid heeft wel andere favoriete artiesten. Er zal zeker en vast iets kloppen van die vergelijkingen. Ik vind het geen slechte vergelijking. Integendeel! Raymond Scott klopt zeker. Hij was de hoofdinvloed voor de elektronische klanken op de plaat. 

Mij valt vooral dat aanstekelijke op, maar ook dat jullie de comfortzone durven verlaten, trekt me nog het meest over de streep. Een bewuste keuze?
Merci! Het aanstekelijke is bewust. Ik zoek altijd naar een “hook” voor de nummers. De comfortzone? Ik beluister graag platen waar je een lijn vind in de sound, dat lukt bij ons niet direct. We schrijven vanuit verschillende invalshoeken. Daardoor staan er dus ook verschillende dingen op de plaat. Waardoor we inderdaad die comfortzone verlaten. Maar dat vind ik wel leuk om te doen eigenlijk. Maar bewust? Nee, dat niet.

DVKES verrast inderdaad  door vrouwenstemmen toe te voegen aan het instrumentarium. Vrouwenstemmen? Kun je daar iets meer over vertellen? Hoe heb je die toptalenten gevonden?
We waren voor de opnames al van plan om iets te doen met vrouwenstemmen. Met Lara heb ik een persoonlijke connectie, in die zin dat ik eens vervanging heb gedaan bij Intergalactic Lovers op gitaar. En ook onze drummer Antoni is al op tour geweest met hen. Naomi is dan weer een ex-collega van mij. We gaven les op dezelfde school. Ciska kennen we via Micha. Wij zijn nog altijd heel dankbaar dat ze wilden meedoen!

Jullie doen het grote werk, en zij hebben wel een meerwaarde aan de plaat. Gaan die ook mee live optreden?
Ze zijn zeker een meerwaarde! Ze hebben samen met ons de sound van de plaat gevormd. Live doen ze niet allemaal mee. Ciska komt uit Limburg. Niet zo praktisch om te repeteren. Naomi doet wel mee. Lara wil graag, maar ze is zelf met een plaat bezig geweest en heeft gezondheidsproblemen gekend. Het komt er sowieso wel eens van! Maar er doen wel 3 dames mee op het podium. Mijn vriendin Nathalie Wijnen zingt mee. Ze heeft ook het artwork van de plaat gemaakt. Naomi zingt dus mee en ook Tessa Vanhees. Tessa heeft ook gezongen op de plaat. Dat is de vriendin van onze drummer.

Wat zijn eigenlijk je persoonlijke verwachtingen over deze nieuwe plaat? Of waar hoop je op?
Ik ga niet teveel hopen. Want ik leg de lat niet graag te hoog wat verwachtingen betreft. Ik hoop gewoon dat we veel mogen spelen. Daar kijken we echt naar uit. Afgelopen zomer hebben we wat gespeeld, maar laat ons hopen dat daar een vervolg op komt. Dat is eigenlijk wat ik nog het meest hoop dat de impact van die nieuwe plaat zal zijn.

De twee shows in Vooruit, Gent (met Ramkot) zijn ondertussen uitverkocht, niet teveel zenuwen daardoor, schept dat niet extra hoge verwachtingen dan?
We zijn ontzettend blij dat we die shows kunnen doen. Op zich ligt de druk niet echt bij ons omdat we de mensen moeten warm maken voor de hoofdact. Maar we gaan alles uit de kast halen om het publiek in te pakken uiteraard.

Hoe groot was de honger om terug live op te treden eigenlijk , en hoe was de echte live ervaring na al die tijd ?
Ik moet toegeven dat ik toch zenuwachtig was bij dat eerste optreden. Het was zo lang geleden. Ik had het gevoel dat ik op een of andere manier opnieuw moest beginnen. Ik was ook vergeten wat adrenaline doet met mijn lichaam en geest.  Na het optreden naar huis rijden en niet kunnen slapen tot een uur of vijf, diep onder de indruk van dat optreden. Het was dus ergens stresserend, maar ook mooi. Ik besefte opnieuw waarom we het doen.

Ik heb van bepaalde bands zelfs vernomen dat ze de indruk hadden dat ze bepaalde skills terug moesten ‘’aanleren’’ als het ware, dat alles een beetje stroever ging in repetities en bij dat eerste optreden, was dat bij jou ook zo?
Bij de repetities heb ik dat wel ondervonden. Ik wou tijdens het jammen wat improviseren en dacht ‘tiens dat lukt precies niet goed meer’. Als ik iets in mijn hoofd heb, kan ik dat spelen. Maar door lang stil te liggen, lukte dat niet meteen. Ik heb tijdens de lockdown veel gespeeld, maar niet op het scherp van de snee. Het is gelukkig teruggekomen! 

Hebben jullie tijdens die periode dat je niet kon optreden, streaming gedaan en hoe sta je tegenover dat fenomeen? Is de drempel om iets te ontdekken bijvoorbeeld niet gemakkelijker via die weg?
Met DVKES hebben we geen streams gedaan. We hebben via een projectsubsidie van de overheid wel een show gedaan in 4AD in Diksmuide. We wilden dat graag doen met een echt publiek en hebben de streams links laten liggen. Met een andere band (STATUE) heb ik wel een stream gedaan. Dat was op zich leuk om te doen, maar ook beetje raar. Wat de drempel betreft; die is inderdaad lager. Je kan gemakkelijk een nieuwe band ontdekken als toeschouwer. Ik denk ook dat je gemakkelijk nieuwe mensen kan leren kennen met dezelfde muzikale interesse. Dat laagdrempelige is wel interessant, maar pre-corona bestonden streams ook al. De AB doet dat al heel lang dacht ik. Door de pandemie was het even de enige manier om een optreden te beleven, maar het is en blijft toch niet hetzelfde.

Om die lijn door te trekken naar sociale media (Facebook en zo) of Spotify , hoe groot is de impact op jullie als band?
Het medium zelf is vrij praktisch, je kunt de mensen die geïnteresseerd zijn gemakkelijker bereiken. Maar er is ook een overaanbod. Dat maakt het moeilijk! Zowel voor Spotify als voor sociale media. Voor de komst van sociale media zal het ook moeilijk geweest zijn om er uit te springen. Ik heb alleszins een haat-liefdesrelatie met sociale media.

Ik had ook een vraag die ik aan menig Gentse band stel, zit er iets in het water in Gent dat er zoveel rock en andere interessante bands ontstaan daar?
PFOS? Haha.. nee maar dat is eigenlijk een beetje in elke grote stad denk ik. Je legt gemakkelijker contact met gelijkgestemde en er is meer infrastructuur. Goede zalen, interessante cafés,…Er zijn meer ontmoetingen en misschien beïnvloeden mensen elkaar meer in de stad. Dat geldt niet alleen voor Gent. Denk aan Antwerpen, Brussel, Luik,..

Wat zijn de verdere plannen, naast enkele shows met Ramkot?
Er staan nog shows gepland, twee shows in Nederland. Ook in De Zwerver in Leffinge (15/01), Café Café in Hasselt (25/11) en De Wollewei in Turnhout (27/11). Er zit nog veel leuks aan te komen, maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Daarnaast gaan we ook verder werken aan nieuwe nummers. Ik moet bekennen dat ik weinig geschreven heb in de pandemie. Veel mensen hebben zich gesmeten om nieuwe songs te schrijven tijdens die periode, ik dus niet. Maar nu die shows terug in aantocht zijn, zie ik het weer helemaal zitten om opnieuw te schrijven.

Wat zijn de uiteindelijke ambities, is er iets als een einddoel dat je voor ogen hebt?
Zoals ik daarnet al heb aangehaald probeer ik die verwachtingen niet te hoog gespannen te houden. We zullen wel zien. Het heeft geen nut de lat te hoog te willen leggen. We zijn vooral blij dat we terug kunnen gaan optreden, dat is al een grote ambitie op zich in deze tijden. We willen zoveel mogelijk harten veroveren op die manier. Ik leg die lat bewust niet te hoog, want als die verwachtingen niet ingelost worden kun je alleen maar teleurgesteld zijn. We zien wel wat er komt.

En ambities naar het buitenland toe?
Natuurlijk! Dat zou cool zijn. We hebben twee shows in Nederland volgend jaar, het is een start van wie weet.. geen idee. Maar buitenland zeker!

Pics homepag @Natalie Wijnen

Ik hoop het voor jullie, maar misschien is het wel goed de lat niet te hoog te leggen om niet te hard te worden ontgoocheld. Bedankt voor dit fijne gesprek