Botanique, Brussel - concertenreeks

Botanique, Brussel - concertenreeks Elias Ronnenfelt, dinsdag 14 januari 2025, 20h Wallace Cleaver, Henri Bleu, vrijdag 17 januari 2025, 20h Famous, dinsdag 21 januari 2025, 20h Muddy Monk, woensdag 22 januari 2025, Orangerie, 20h Plain Jane, donderdag 23…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora Blu), Vooruit, Gent op 29 januari 2025 (ism VierNulVier) Kleine Crack & Slagter, VHS, Trefpunt, Gent op 30 januari 2025 (ism Different class) Livingston, Club Wintercircus,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

alcest_ab_11
Metz
Filip Van der Linden

Filip Van der Linden

donderdag 06 februari 2025 11:57

An Artist Is An Artist -single-

Skunk Anansie is na een ‘stilte’ van drie jaar terug met de single “An Artist Is An Artist”. Het is een beetje een stijlbreuk, met veel parlando/spoken word-stukken en een groepsgeluid dat mij wat aan het laatste album van Whispering Sons doet denken. Maar als Skin haar keel helemaal opentrekt klinkt alles toch weer als vintage Skunk Anansie.
Volgens het promoplaatje is het een huwelijk tussen new wave-legendes The Slits en Ian Dury en dat is inderdaad wel een treffende vergelijking. De nieuwe single zou ook een ode moeten zijn aan hun debuutsingle “Little Baby Swastikkka” uit 1994, maar dan hadden de lyrics wel wat meer openlijk mogen verwijzen naar de huidige wereldpolitiek.
Toch is dit een leuke single en eentje die er ons aan herinnert dat deze fijne band nog steeds relevant is.
Volgende maand staat Skunk Anansie in de AB in Brussel, maar dat concert is al een tijdje uitverkocht. Hopelijk komen er nog een paar zomerfestivals bij op de concertagenda.

https://www.youtube.com/watch?v=QjzZqHc0ZfI

donderdag 06 februari 2025 11:56

La Première Neige -single-

When giants meet. Kadril, Jan De Wilde en de Gentse songsmid Lieven Tavernier samen in een song van zes minuten. “De Eerste Sneeuw” werd geschreven door Lieven Tavernier en werd in 1990 opgenomen door Jan De Wilde. De afgelopen 35 jaar is de song uitgegroeid tot een terechte klassieker die elk jaar opnieuw weer opduikt in de vele lijstjes van diverse radiostations. In 2019 kreeg het nummer de single-vinyl-release waar het al die tijd op wachtte.
Folkrockband Kadril werd in 1976 opgericht en groeide uit tot een monument in de wereldmuziek met een indrukwekkende discografie die meer dan 10 albums telt en met op haar palmares talrijke optredens op de meest gereputeerde festivals in Europa.
En nu brengt Kadril “De Eerste Sneeuw” opnieuw uit, maar dan in het Frans. Kadril-zangeres Kimberly Claes had in het verleden al vaak samengewerkt met Lieven Tavernier, en zo kwam het dat Kadril in 2023 samen met hem in Eeklo een concert speelde. De aanvankelijk eenmalige samenwerking mondde uit in een reeks concerten onder de titel ‘Honger en Dorst’.
Deze versie van "De Eérste Sneeuw", in een vertaling van de maestro himself, is één van de nummers van die concerten die in het repertoire van de groep is blijven plakken.
Het arrangement is licht anders, maar deze versie zit nog heel dicht tegen het origineel. Wij nemen onze hoed af voor zoveel schoonheid.

https://www.youtube.com/watch?v=oY2HBcT6ljA

donderdag 06 februari 2025 11:55

Rhapsody of Life

Worlds Beyond is terug, en hoe. Hun debuut was al een verrassing, maar deze opvolger speelt nog een klasse hoger. ‘Rhapsody of Life’ vertrekt meer vanuit de eigen sterkte en met meer eigen gezicht.
Worlds Beyond is nog steeds een relatief jonge band. Gestart in 2017 en in 2020 stonden ze er plots met hun debuut: ‘Symphony of Dawn’. Het was pas na de coronapandemie dat ze voluit dat album konden gaan promoten. Ze speelden in elke Belgische club en op een paar festivalletjes.
Uit het nieuwe album en de releaseconcerten spreekt nog veel meer ambitie dan bij ‘Symphony of Dawn’. Voor hun debuut organiseerden ze twee releaseconcerten in een kleine club in Gent. Voor opvolger ‘Rhapsody of Life’ pakken ze het nog veel grootser aan: drie avonden, met een volledig orkest en in een heus theater, in Tielt. ‘Rhapsody of Life’ is meteen ook een conceptalbum. Er is bovendien de Britse stemacteur Mike Davison die een intro ingesproken heeft als in het begin van een film of game en er is ster-producer Ace Zec (Cobra The Impaler, Spoil Engine, Fields of Troy, Bridse of Lucifer, …)
De eerste track van het album is “Familiar Skies”. Herkenbaar als Worlds Beyond, bombastisch en een tikje voorspelbaar en met een hoofdrol voor de viool van Jakob (en in de intro kan Ewoud zich laten gelden op bas). Valerie mag meteen hoog, helder en lang uithalen met haar stem. De verstaanbaarheid/volgbaarheid van de lyrics was een werkpuntje bij het debuut. Een vlot vol meezingbaar refrein krijgen we op dit album opnieuw niet, hoewel dat toch een beetje het peper en zout is in de symfonische metal, maar je kan de lyrics al veel beter volgen.
“Unwind Our Story” heeft een twijfelende intro en barst dan kort open in bombast. Opnieuw krijgen de vocalen van Valerie veel plaats en ruimte. Van doseren hebben ze duidelijk een punt gemaakt voor dit tweede album. De ballad “Sleepless Dreams” komt misschien wat vroeg op dit album. Hier mag pianist Robbe met Valerie de eerste drie minuten het gevecht aangaan voor de aandacht van de luisteraar, tot de gitaren en drums invallen. Goed gedaan. Net genoeg emotie erin gelegd. Niet over the top inzake productie en arrangementen. In de bio lezen we iets over invloeden van X Japan en dat moet dan bijna wel op deze track terug te horen zijn, al had die dan nog wat progressiever gekund. Op “Breaking Free” komt Worlds Beyond het dichtste bij een meezingmoment. Het spelen met een tweede stem krijgt eveneens stemmen van de jury.
“The Calling” is dan weer heel meeslepend, al mocht er misschien wat meer dreiging of agressie in deze track gezeten hebben. Maar zo is het ook al een track die je zonder schroom naast het beste van Trail of Tears of zelfs een Nightwish kan zetten. Eens voorbij de helft van het album wordt het allemaal wat interessanter, meeslepender, krachtiger, voller, enthousiaster, diepere arrangementen en veel organisch klinkende koortjes, … “One With The Stars” zit als tweede ballad wel op de ‘klassieke’ plaats in de track-volgorde van het album.
Titeltrack “Rhapsody of Life” heeft een supersterk begin met bandleider Tijmen in de hoofdrol en drummer Wout in een mooie bijrol. De eerste minuut doet mij in positieve zin denken aan Mike Oldfield. Het is een track die veel gewicht en veel ambitie moet torsen, maar die daar niet onder bezwijkt. Tijmen heeft zijn beste gitaarsolo’s opgespaard voor dit nummer en ik had ze misschien liever wat meer gespreid gezien. De bombast en de ambitie zijn groot op deze “Rhapsody of Life”, maar de boodschap van het concept gaat voor mij wat verloren.
Alles bij elkaar heeft Worlds Beyond op dit tweede album een hele sprong gemaakt. Misschien iets minder cinematografisch als het debuut, maar nu meer vanuit de eigen sterkte van de band, en er zit wel wat talent in dit zestal. De grote voorbeelden keken op het debuut nog mee over de schouder, maar dat is nu verleden tijd.

donderdag 06 februari 2025 11:53

Antisocial -single-

Zou het nu lukken voor Tien Ton Vuist? Het leukste en gekste rockduo van Oudenaarde is inmiddels een vierspan. Op de nieuwe single “Antisocial” wordt nog stevig gerockt, maar onderhuids zijn de scherpste (gekste) kantjes er een klein beetje afgevijld. De gekte blijft gelukkig wel overeind in de video, altijd al een troef geweest bij Tien Ton Vuist.
“Antisocial” lijkt te gaan over de druk die sociale media op mensen legt. Het is een compacte en energieke garage-rocksong die wat doet denken aan de Equal Idiots en The Romans (van heel lang geleden).
Binnenkort is er een full album van Tien Ton Vuist. De releaseshow is op 22 februari in de Harmonie in Oudenaarde.

https://www.youtube.com/watch?v=9mistLz3WDc

donderdag 06 februari 2025 11:51

Closer

Kim Wilde is een icoon van de pop, rock en synthwave. De Britse bracht haar eerste album uit in 1981 en ze lokt nog steeds volle zalen, zelfs als dat in de Brielpoort in Deinze is. Het publiek komt dan misschien vooral voor de oude hits, maar mevrouw Wilde blijft nieuw werk uitbrengen. Haar vorige studio-album was ‘Here Come The Aliens’ uit 2018 en dus mocht er weer een nieuwe release uitkomen. Dat werd ‘Closer’, een fijn album uit het snijpunt van pop en rock.
Dat er op de recente albums van Kim Wilde nog wereldhits als “Cambodia” of “Kids In America” zullen staan, mag je zelfs als fan niet echt verwachten. Daarvoor is de wereld in het algemeen en de wereld van de muziek te hard veranderd. Wilde probeert ook niet echt de jongste trends achterna te hollen door bijvoorbeeld hippe producers aan te trekken. De meeste nummers van ‘Closer’ hadden met een paar kleine ingreepjes ook op één van haar albums in de jaren ’80 kunnen staan. Het artwork en de albumtitel bouwen mooi voort op het album ‘Close’ uit 1988. Leuk voor wie haar volledige oeuvre in huis heeft. Op dat album uit 1988 stonden onder meer “You Came”, “Never Trust A Stranger” en “Four Letter Word”, nummers die nog regelmatig opduiken in haar live-set. Het nieuwe album wil een soort van antwoord of update zijn op de voorganger, zoals bijvoorbeeld het recentste album van Fisher-Z een sterke verwijzing was naar een veel ouder album.
‘Closer’ opent met “Midnight Train”, ook een single uit het album, en dat is geen cover van het iconische Ozzy Osbourne-nummer. Wel is het een vlot rockende track met hints van de Kim Wilde-sound uit de jaren ’80 en ritme dat aanzet om te dansen of te heupwiegen. Hetzelfde kunnen we zeggen van “Scorpio” en “Rocket To The Moon”. Vintage Kim Wilde-poprocknummers met een kleine update. “Scorpio” mag dan muzikaal het jongere broertje zijn van een “You Came” en “Rocket To The Moon” is op dezelfde manier het zusje van “Never Trust A Stranger”. Of er inhoudelijk connecties zijn, daarvoor is het wachten op de interviews.
“Trail of Destruction” sluit aan op die drie pittige nummers, maar gaat meer naar een Eurodance-ritme. Dit nummer heeft voor Kim Wilde een connectie met “Stone” van het album uit 1988, en met een fragment uit School of Rock, de film met Jack Black. Stone was al een aanklacht tegen het feit dat ‘de mens’ de aardbol overgenomen heeft, maar er niet in slaagt om zijn zaakjes op orde te krijgen. En dat is bijna 40 jaar later nog steeds niet gelukt, integendeel.
“Love Is Love” is een heel duidelijk statement. De slogan wordt al lang gebruikt in LGBTQ+-middens. De electroclash-intro is heel aangenaam, maar daarna verliest deze track wat aan energie en overtuigingskracht.
Op “Sorrow Replaced” komt een andere 80’s-legende kort meezingen: Midge Ure van Ultravox. Op “Hourglass Union” mag Scarlett Wilde mee-schitteren, de zangeres die Kim op al haar concerten steunt om vocaal nog net zo jong te klinken als 40 jaar geleden. Leuk, maar misschien niet de sterkste nummers van het album.
“Lighthouse” is een lange rit om uit te zitten. Dit nummer bekoort mij zeer matig. Dat ze wel kan schitteren in trage songs, toont ze op de introspectieve en ietwat zweverige albumafsluiter “Savasana”.

‘Closer’ is een heel aangenaam album. Oude fans zullen niet schrikken en misschien zijn er wel wat nieuwe, jonge fans mee te winnen, als die samen met de oudere generatie meekomen naar de concerten van Kim Wilde. Niet elke song zal voor elke fan een schot in de roos zijn en toch biedt ‘Closer’ voor iedereen wat.

https://www.youtube.com/watch?v=DP4t0M1W4Ec

donderdag 06 februari 2025 11:50

Danny & Danny

De Fixkes zoeken nieuwe wegen op. “Danny & Danny” is een coveralbum met uitsluitend Nederlandstalige covers. Het is een verrassende verzameling geworden.
“Danny” van Kenji Minogue klinkt okselfris en werd behouden in zijn electroclash-jasje. “En Danny” van Gèsman zou perfect gepast hebben in het eigen Fiskes-oeuvre. En zo hebben we meteen al de albumtitel.
“Nattigheid” van De Nooit Moede klinkt hier wat als een update van De Brassers, met een bas die diepe groeven graaft. “Veronica Komt Naar Je Toe” vat mooi de geest van Gorki: beetje smerig, beetje rockend, beetje puisterig onstuimig, … “Ik Zou Je Het liefste In Een Doosje Willen Doen” van Donald Jones vormt samen met “Jennifer Jennings” van Louis Neefs en “Publiciteitsjaren” van Urbanus de bekendste covers van dit album. De knisperend frisse neo-retro-aanpak van “Jennifer Jennings” maakt mij blij. Met een hysterisch orgeltje in een mooie bijrol. De Urbanus-cover is bijzonder leuk, beter dan het origineel wat mij betreft.
Het is niet al goud wat blinkt op dit coveralbum. Wat de Fixkes doen met “Banaan” van Jebroer, met “Klungel Van De Jungle” van Meindert Talma en met “Mor Allee” van Fait d'Anvers kan mij maar matig bekoren. Die laatste zou een Fixkes-klassieker kunnen zijn, maar deze haardvuur/kumbaya-versie mist hier wat bezieling.

Met ‘Danny & Danny’ scoren de Fixkes een paar mooie doelpunten, maar evengoed waaien de voorzetten een paar keer over de goal.

donderdag 06 februari 2025 11:49

The Human Fear

Na het beluisteren van ‘Hits to the Head’, de singles-verzamelaar van Franz Ferdinand, dachten we hetzelfde als bij zovele vergelijkbare verzamelaars: die eerste wereldhits, die ken ik nog wel, maar de meest recente singles, die heb ik blijkbaar zelfs nog niet eerder gehoord. Het typische verval van een band als die maar lang genoeg blijft bestaan.
Met het nieuwe album ‘The Human Fear’ vreesden we even dat deze Britse rockband die graag knipoogt naar de jaren ’80 helemaal zou afglijden naar doorsnee-nummers, maar niets is minder waar.
Een puike single inblikken, dat kunnen ze bij Franz Ferdinand wel. “Audacious” sluit mooi aan op het beste werk van deze band. Misschien een ietsje minder dan een “Take Me Out” of “Matinée”, maar toch op het niveau van een “Do You Want To” of “Michael”. Pittig, herkenbaar, catchy. Hetzelfde kan je zeggen van “The Doctor” dat ook nog eens swingt als een tiet.
Op “Hooked” krijgen electro, synths en een groovy baslijn de absolute hoofdrol. Gitaren hoor je niet. Op papier niet de beste move voor deze band, maar op een manier lijkt het wel te werken. “Build It Up” doet zij naam eer aan. De intro is wat chaotisch, maar van daar bouwt de band mooi op naar een walsend folky en catchy deuntje.
“Night Or Day” en “Bar Lonely” zijn vintage-Franz Ferdinand. De herkenbare sound is misschien wat verrassend. Audrey Tait en Dino Bardot doen op The Human Fear voor het eerst mee op een studio-album van Franz Ferdinand en het is bovendien voor het eerst dat Julian Corrie mee songs schrijft, samen met Alex Kapranos en Bob Hardy. Of misschien zit daar net wel een zekere logica, in die zin dat de nieuwkomers hard hun best doen om niet uit de toon te vallen.
“Black Eyelashes” is het meest verrassende nummer van dit album, met een soort folky Griekse-Mediterraanse vibe. Mij doet het wat denken aan de experimenteerdrift van een Charles et les Lulus. “Cats” en het licht psychedelische “The Birds” hebben hitpotentieel. En zo komen we bij de slotconclusie: op misschien twee of drie nummers na had ‘The Human Fear’ als album gewoon een extra hoofdstuk kunnen zijn op ‘Hits tot the Head’.

https://www.youtube.com/watch?v=21JuGhzLcz0

donderdag 06 februari 2025 11:47

Lay Your Head On Me -single-

Vincent Starwaver werkt naar het nieuwe album ‘Godspeed’ toe. Na “Everything Falls Apart” van eind vorig jaar is er nu “Lay Your Head On Me”: opnieuw fijne alternatieve, melodische en diep-melancholische indierock/pop met kleine muzikale weerhaakjes. Een beetje zoals op de vorige single dus en zoals op ‘Goodnight Honeybun’ dus, maar met nog meer aandacht voor de melodie: meer fluwelen klanken en nog mee laagjes. De nieuwe singles vormen een sterk duo en dat belooft voor dat nieuwe album.

‘Godspeed’ verschijnt eind februari en je kan er ‘Goodnight Honeybun’ – het album dat verloren ging in de viruspandemie - ineens bij kopen zodat het een beetje een dubbelalbum wordt. In maart trekt Vincent Starwaver door Vlaanderen voor een clubtournee.  

Lay your head on me

maandag 27 januari 2025 18:09

Time -single-

Nicole Selivan was nog maar 20 toen ze twee jaar geleden de oorlog in haar thuisland Oekraïne ontvluchtte en haar nog prille muziekcarrière achterliet. In Brussel ontmoette ze King Viktor-leden Arno De Ros en Tom Stokx (zie ook The Haunted Youth) en onder de magisch mystieke noemer Salvia sloegen ze de muzikale handen in elkaar.
De bandnaam lijkt wel oké. Toch zijn er al op z’n minst een hardrockband in de VS en een Griekse postpunkband met exact dezelfde naam. Het vat met pakkende groepsnamen is niet onuitputtelijk, maar met een beetje moeite zat hier misschien wel een mooie samenstelling met Salvia in.

Maar terug naar de muziek. Een strakke baslijn en pulserende elektronische drums geven Salvia’s muziek een duistere en tegelijk dromerige energie die verwant is aan de dreampop, new wave en gothic. In het promo-praatje vallen dan interessante namen als Boy Harsher, Lebanon Hanover, Current Joys, The Cure, Whispering Sons en The Haunted Youth. Afgaand op debuutsingle ‘Time’ houden wij het op een bruisende mix van Baby’s Berserk en Sylvie Kreusch, of van SX en Dead Astropilots, of van Oorpool en Nel & JP, maar dan in het Engels.
De sombere kant van Selivans muziek en lyrics is naar verluidt terug te voeren naar haar jeugd in Kiev, waar ze opgroeide als kind van begrafenisondernemers. Omringd door smart, verlies en afscheid ontwikkelde ze een onvoorwaardelijk respect voor de dood, vergankelijkheid en de tijd. “De tijd ontziet niemand en stopt niet”, zegt Selivan. “Daarom is het mijn levensdoel om in het nu te leven en mij over te geven aan emoties. Ook mijn muziek staat in het teken van emoties, doorgaans donkere. En ik hoop dat de luisteraar ook zulke emoties toelaat, om even te ontsnappen aan de rauwe ratrace van het moderne leven en gewoon méns te zijn.”

Salvia is met ‘Time’ geselecteerd voor De Nieuwe Lichting van Stubru en wat ons betreft is dit één van de betere deelnemers van deze lichting. Je vindt ‘Time’ nu al op Spotify en straks waarschijnlijk overal op het grote net.

Time - song and lyrics by SALVIA | Spotify

donderdag 23 januari 2025 20:58

Just Take A Minute -single-

Nikki Roger is vandaag nog altijd de speeltuin van Nikki Kiekens die je misschien beter kent van Tien Ton Vuist, de band die wij al een heel decennium de hemel in prijzen, maar niet dat iemand dat wil horen. Van die band, gegroeid van een duo tot een vierspan, komt er later dit jaar een album uit. Maar ook voor Nikki Roger belooft het een productief jaar te worden, met een nieuw album met dertien nummers.
Onder de nom de plume Nikki Roger lanceerde hij in 2021 al het studioproject Pangolin People en nu is er dus een release als Nikki Roger. Voor wie nog kan volgen: later dit jaar is er de heruitgave van de EP ‘No One Asked For Pangolin People’, met nummers van Pangolin People door Nikki Roger. Je leest er alles over in het interview dat we binnenkort op deze site brengen.

De nieuwe Nikki Roger-track “Just Take A Minute” lag naar verluidt vijf jaar te schimmelen op een harde schijf tot ze hem uit zijn digitale winterslaap rukten. Die ‘ze’ dat zijn behalve Nikki nog Tijl (zijn bandmaatje bij Tien Ton Vuist en van Sly & The Good Guys) en Egon De Mil, nog een veteraan van de scene in Oudenaarde. “Just Take A Minute” is een universele oproep om af en toe eens op de pauzeknop te duwen.
Muzikaal is het gepolijste, catchy, zachte indierock zonder veel complexen en met op het einde een knappe gitaarsolo. Een beetje The The, The Radar Station, The War On Drugs en Coldplay, als die laatste geen ‘verboden’ referentie is. En ook een beetje als Pangolin People.

https://www.youtube.com/watch?v=W9JfRv7NgJQ

Pagina 1 van 110