Worlds Beyond is terug, en hoe. Hun debuut was al een verrassing, maar deze opvolger speelt nog een klasse hoger. ‘Rhapsody of Life’ vertrekt meer vanuit de eigen sterkte en met meer eigen gezicht.
Worlds Beyond is nog steeds een relatief jonge band. Gestart in 2017 en in 2020 stonden ze er plots met hun debuut: ‘Symphony of Dawn’. Het was pas na de coronapandemie dat ze voluit dat album konden gaan promoten. Ze speelden in elke Belgische club en op een paar festivalletjes.
Uit het nieuwe album en de releaseconcerten spreekt nog veel meer ambitie dan bij ‘Symphony of Dawn’. Voor hun debuut organiseerden ze twee releaseconcerten in een kleine club in Gent. Voor opvolger ‘Rhapsody of Life’ pakken ze het nog veel grootser aan: drie avonden, met een volledig orkest en in een heus theater, in Tielt. ‘Rhapsody of Life’ is meteen ook een conceptalbum. Er is bovendien de Britse stemacteur Mike Davison die een intro ingesproken heeft als in het begin van een film of game en er is ster-producer Ace Zec (Cobra The Impaler, Spoil Engine, Fields of Troy, Bridse of Lucifer, …)
De eerste track van het album is “Familiar Skies”. Herkenbaar als Worlds Beyond, bombastisch en een tikje voorspelbaar en met een hoofdrol voor de viool van Jakob (en in de intro kan Ewoud zich laten gelden op bas). Valerie mag meteen hoog, helder en lang uithalen met haar stem. De verstaanbaarheid/volgbaarheid van de lyrics was een werkpuntje bij het debuut. Een vlot vol meezingbaar refrein krijgen we op dit album opnieuw niet, hoewel dat toch een beetje het peper en zout is in de symfonische metal, maar je kan de lyrics al veel beter volgen.
“Unwind Our Story” heeft een twijfelende intro en barst dan kort open in bombast. Opnieuw krijgen de vocalen van Valerie veel plaats en ruimte. Van doseren hebben ze duidelijk een punt gemaakt voor dit tweede album. De ballad “Sleepless Dreams” komt misschien wat vroeg op dit album. Hier mag pianist Robbe met Valerie de eerste drie minuten het gevecht aangaan voor de aandacht van de luisteraar, tot de gitaren en drums invallen. Goed gedaan. Net genoeg emotie erin gelegd. Niet over the top inzake productie en arrangementen. In de bio lezen we iets over invloeden van X Japan en dat moet dan bijna wel op deze track terug te horen zijn, al had die dan nog wat progressiever gekund. Op “Breaking Free” komt Worlds Beyond het dichtste bij een meezingmoment. Het spelen met een tweede stem krijgt eveneens stemmen van de jury.
“The Calling” is dan weer heel meeslepend, al mocht er misschien wat meer dreiging of agressie in deze track gezeten hebben. Maar zo is het ook al een track die je zonder schroom naast het beste van Trail of Tears of zelfs een Nightwish kan zetten. Eens voorbij de helft van het album wordt het allemaal wat interessanter, meeslepender, krachtiger, voller, enthousiaster, diepere arrangementen en veel organisch klinkende koortjes, … “One With The Stars” zit als tweede ballad wel op de ‘klassieke’ plaats in de track-volgorde van het album.
Titeltrack “Rhapsody of Life” heeft een supersterk begin met bandleider Tijmen in de hoofdrol en drummer Wout in een mooie bijrol. De eerste minuut doet mij in positieve zin denken aan Mike Oldfield. Het is een track die veel gewicht en veel ambitie moet torsen, maar die daar niet onder bezwijkt. Tijmen heeft zijn beste gitaarsolo’s opgespaard voor dit nummer en ik had ze misschien liever wat meer gespreid gezien. De bombast en de ambitie zijn groot op deze “Rhapsody of Life”, maar de boodschap van het concept gaat voor mij wat verloren.
Alles bij elkaar heeft Worlds Beyond op dit tweede album een hele sprong gemaakt. Misschien iets minder cinematografisch als het debuut, maar nu meer vanuit de eigen sterkte van de band, en er zit wel wat talent in dit zestal. De grote voorbeelden keken op het debuut nog mee over de schouder, maar dat is nu verleden tijd.