Waardig ouder worden. Het zou de titel kunnen zijn van deze recensie. Al meer dan vijftig jaar draait de ondertussen 71-jarige Marianne Faithfull mee in de muziekwereld. Met vallen en opstaan heeft de dame haar stempel daarop gedrukt. In plaats van na zo een carrière van een verdiende rust te genieten, brengt Marianne gewoon een gloednieuwe plaat uit: 'Negative Capability'. Een parel van een schijf,  boordevol adembenemende schoonheid. Met een lach en een traan, maar vooral tonnen melancholie en weemoedigheid.
Voor haar nieuwste album gaat Marianne Faithfull een samenwerking aan met topartiesten. Zo werd de schijf geproduceerd door Bob en Warren Ellis. Ze schreef de teksten zelf, al dan niet bijgestaan door gastmuzikanten als Nick Cave, Mark Lanegan en Ed Harcourt. En dat is ook te merken. Je voelt de invloed van voornoemde artiesten uit de boxen loeien. Maar vooral is het Faithfull haar warme, rokerige stem die je in ontroering en vervoering brengt.
Breekbaar als porselein brengt Faitfhfull je tot tranen op “Misunderstanding”, bezorgt ze je een krop in de keel op “The Gypsy Faerie Queen”, of doet ze je nog eens naar adem happen op “As Tears Go By”, haar eerste hit uit 1964 die in een nieuw kleedje werd gestoken. Vaak houdt ze, geholpen door bovenstaande artiesten of op haar eentje, de aanhoorder een spiegel voor. Zo krijg je koude rillingen bij “Born To Live”, een song geschreven als ode aan haar vorig jaar overleden vriendin Anita Pallenberg. Of het samen met Mark Lanegan geschreven “They Come At Night” over de aanslagen in Parijs. Indrukwekkend!
Faithfull heeft zich laten omringen door kleppers van formaat, die haar muziek alle eer aandoen. Maar ze  grijpt je met haar bijzondere stem vooral zelf bij de keel en doet tranen opwellen bij pakkende songs als “Don’t Go”, opgedragen aan haar in 2016 overleden gitarist Martin Stone, of met afsluiter “No Moon In Paris”. Haar songs zijn gedrenkt in immens verdriet en pijn. De songs gaan dan ook vaak over de vergankelijkheid van het leven. Zonder je in een depressie te storten, want achter elke wolk schijnt steeds de zon. Somber en weemoedig raakt deze grote dame een gevoelige snaar, telkens opnieuw.
Besluit: Marianne Faithfull drukt nog maar eens haar stempel op het muziekgebeuren, zelfs op oudere leeftijd. Waardig ouder worden heet dat, inderdaad. Op een zodanig intensieve en breekbare wijze dat je er prompt zelf een ander mens van wordt. Met een krop in de keel kruip ik iets dichter tegen mijn vrouwtje aan en kijk haar diep in de ogen vol liefde. En pink een traan weg, van innerlijk geluk. Want inderdaad, binnen al die pijn en dat verdriet schuilt veel vreugde om wat wel nog is en wat is geweest en wat er ooit zal zijn. Volgens sommige media één van de platen van het jaar? We zullen dat zeker niet tegenspreken. Integendeel zelfs, we
zijn het hier volmondig mee eens. Indrukwekkend! Zonder meer.

Tracklist: Misunderstanding 04:05; The Gypsy Faerie Queen 03:41; As Tears Go By 03:53; In My Own Particular Way 04:22; Born To Live 03:40; Witches Song 04:58; It's All Over Now, Baby Blue 05:02; They Come At Night 03:41; Don't Go 04:21; No Moon In Paris 04:55

De naam van de Limburgse band Nostoc doet een belletje rinkelen? Dat is niet zo verwonderlijk. Deze band werd opgericht in 1992 door de broers Stan en Bart Reekmans. De heren wonnen het befaamde Limburgse Limbomania en vergaarden daardoor enige bekendheid. Echter, na enkele EP's en het album 'Too Big For His Boots' (2002) werd het plots vrij stil rond Nostoc. De broers gingen andere artistieke wegen op, o.m. naar theater en Film. Nu kwam eindelijk een gloednieuwe schijf op de markt: 'Skin In The Game'. We namen dit kleinood onder de loep en zijn heel blij dat Nostoc terugkeerde naar hun roots, de muziek.
In de biografie op de vi.be pagina van Nostoc lezen we het volgende: ''Een mix van opzwepende, filmische rootsmuziek die nu eens klinkt als de rokerige latin van Mink DeVille, dan weer als de swampy blues van Howlin’ Wolf.'' Dat is een stelling waar we ons zeer goed kunnen in vinden. Inderdaad de dampen van aanstekelijke blues komen u tegemoet bij opzwepende songs als “Bobby Wearing Blue” of “Bad Boys Needed”. Anderzijds dompelt Nostoc je onder in adembenemende en meeslepende atmosferen zoals bij “Mean”, een song die van begin tot einde aan je ribben kleeft. Meermaals blijkt dat Nostoc bovendien nog niets van zijn glans heeft verloren, en gelukkig maar.
We voelen ons, met de ogen gesloten, prompt vertoeven in rokerige pubs waar een walm van bluesklanken je tegemoet komt. Bij voorkeur nip je daarbij van een glas whisky en verlaat je de pub met een stralende glimlach, dronken van de drank maar ook door het oorgasme dat je voorgeschoteld kreeg. Terug de koude nacht in, op naar de harde realiteit van het leven. Om maar te zeggen wat een zalig, warm gevoel er over ons heen valt bij de zowel vocale als instrumentale heel filmische songs als “Breaking The Waves”, “The Alley” en “The One Who Won’t Dance”. Eén voor één songs die je verdoven en doen zweven over de dansvloer. In grote mate is dat de verdienste van de broers hun virtuositeit en dat ze vooral niet blues zingen of bespelen. Nee, deze heren leven hun muziek, letterlijk.
Liefhebbers van de betere blues en latin mogen deze schijf zonder morren aanschaffen. Anno 2018 klinkt de muziek van Nostoc nog steeds niet gedateerd. Hartverwarmend, aanstekelijk en voortdurend aan die ribben blijven kleven is de rode draad doorheen 'Skin in the Game'. We hebben er heel lang moeten op wachten, maar het was dat wachten meer dan waard. Zonder meer doet Nostoc blues en latin heropleven en geeft de band deze genres de boots die deze muziekstijl zeer goed kan gebruiken.
Pure klasse! Dat was in 1992 zo, dat blijkt gelukkig nog steeds het geval te zijn.

Tracklist: Bobby Wearing Blue 3:44; Bad Boys Needed 2:39; Ghost Train 3:16; Dreamers Of The Day 4:16; A Traitor's Hymn 3:05; Mad Man 3:16; Mean 3:46; Breaking The Waves 2:35; The Alley 3:36; Don't Mind The Illusion 2:55; The One Who Won't Dance 3:19

Sarah Forslund is een Zweedse artieste die met haar sprankelende mooie debuut 'Water Became Wild' in 2015 hoge ogen gooide binnen het indie en folk-gebeuren. Wat stem en uitstraling betreft, doet ze me wat denken aan Kate Bush, binnen een eerder intieme tot breekbare setting. Op 9 november verscheen haar gloednieuwe plaat 'Summer Is Like A Swallow'. Een schijf boordevol breekbare songs, die de haren op onze armen doen recht komen van innerlijk genot.
Sarah gooit voortdurend haar hypnotiserende, kristalheldere stem in de strijd. En breekt je hart doormidden. Dwingt je tot tranen en bezorgt je doorheen de volledige schijf kippenvelmomenten tot een krop in de keel. Dat blijkt al uit die openingssong “River of Dreams” waar een dromerig landschap je tegemoet komt gewaaid, als een zachte bries op een zomeravond. Met de winter voor de deur kunnen we die warmte zeer goed gebruiken.
Begane wegen worden verder bewandeld op daarop volgende pareltjes als “Summer Is Like Swallow”, “Seagull”, “Know”, “Hard” tot “The Lily And The Grave”. Hoewel alles diezelfde lijn uitgaat, stoort dit totaal niet omdat Sarah je in diepe ontroering doet neervlijen in het malse gras en doet vertoeven in diepe gedachten ver verwijderd van de realiteit. Haar wonderbaarlijke mooie stem is zo breekbaar dat jouw hart ook in gruzelementen op de vloer terechtkomt. Geluidsmuren worden dus nooit afgebroken, je hart echter wel door middel van  pakkende songs als “Achilles Heel” en “When Love Was Sweet”.
Ook nu weer doet haar stem me vaak denken aan bijvoorbeeld Kate Bush, ook al is dat niet over de gehele lijn het geval. Sarah Forslund heeft gewoon een heel unieke stem die je niet elke dag tegenkomt. Wat de instrumentale aankleding betreft zijn we onder de indruk van de verdovende piano-inbreng, maar ook streepjes saxofoon drijven ons verder weg van die harde realiteit. Sarah trekt met haar bijzondere stem dus wel de meeste aandacht naar zich toe, maar zonder die al even wonderbaarlijke instrumentale inbreng staat ze te roepen in de woestijn. Dat mag ook in de verf worden gezet.
We raden aan om bij het beluisteren van deze bijzonder breekbare parel je, bij voorkeur met de koptelefoon op, compleet weg te cijferen van alles en iedereen. Laat je - zoals wij ook deden - betoveren door Sarah Forslund’s broze stem die je ontroert en tot tranen dwingt. 'Summer Is Like A Swallow' is een intensief mooie en intimistische schijf die je als aanhoorder een ander mens zal laten worden en je rust brengt eens je tot de harde realiteit bent teruggekeerd. Innerlijke gemoedsrust. 

Tracklist: River of Dreams; Summer Is Like A Swallow; Seagull; Know; Hard; The Lily And The Grave; Achilles Heel; Gone; When Love Was Sweet; Toad

Sister May is een ambitieuze band uit Roeselare die is ontstaan in 2016. Medio 2017 bracht de band een heel knappe EP uit 'My Absolute Defiler' waaruit blijkt dat de muziek van Sister May in een bepaald hokje duwen hen tekort doen is. Grunge, alternatieve rock en streepjes new wave, we horen het ook allemaal terug op de nieuwste EP van Sister May: 'Ascent'. Die werd op 31 oktober live voorgesteld in De Verlichte Geest in Roeselare.
Startende met een lekker duister en dreigende “Ascent” word je al direct op het verkeerde been gezet. De heren blijken inderdaad van een donker kantje te houden, maar elke song klinkt weer anders dan de voorganger. Elke keer doet Sister May een ander deur open, en verrast je daardoor aangenaam. “Deception” is een stevige mokerslag in het gezicht, waarbij niet alleen opvalt dat de muzikanten van dienst uiteenlopende trucjes kunnen toveren uit hun instrumenten. Ook de stem van zanger Bert Goethals klinkt heel uiteenlopend. Enerzijds schreeuwt hij zijn frustratie als het ware uit. Anderzijds klinkt die stem eerder als een warm deken om je te verwarmen bij koude winteravonden.
Nog zo een aangenaam verassende wending krijgen we bij “Diamond Dreams” waar een streepje synthesizer je naar weer eens andere oorden doorverwijst. In welke categorie we deze song moeten onderbrengen is een groot vraagteken. Maar net dat trekt ons daardoor het meest over de streep. “(R)Evolution” start eerder ingetogen. Later worden alle registers compleet opengetrokken en ontstaat een wervelstorm waarbij zowel vocaal als instrumentaal alle opgekropte frustratie nog maar eens los wordt gelaten op de aanhoorder. Schreeuwerige vocalen bezorgen je daarbij koude rillingen.
Vooral trekt Sister May ons over de streep door dat uiteenlopende aanbod. We houden enorm van bands die ons heel bewust van het kastje naar de muur sturen en die ons voortdurend op het verkeerde been zetten. Muziekliefhebbers, of eerder de liefhebbers van alternatieve jaren '90-rock, die bovendien houden van een potje experimenteren zouden hierin zeker hun gading moeten vinden. Wij werden alvast meegesleurd in een draaikolk van uiteenlopende emoties. Die gaan van woede naar berusting, tot ontroering en frustratie. Alleen dat al zorgt ervoor dat dit een band en EP is om te koesteren, net omdat ze door het aanbieden van zo een uiteenlopende mengelmoes bewijzen nog vele kanten uit te kunnen gaan en gelukkig nog niet teveel in hun kaarten laten kijken. Wat ons dan weer benieuwd maakt naar meer in de nabije of verre toekomst.

Tracklist: Ascent 3:41; Deception 3:10; Diamond Dreams 5:05; (R)Evolution 3:45

The Difference is een melodieuze doommetalband die is ontstaan in 1996. Ondertussen heeft deze band al heel wat watertjes doorzwommen en onderging The Difference enkele personeelwissels. Ze hebben successen en tegenslagen gekend, maar steeds is The Difference noest aan de weg blijven timmeren. En eveneens verder blijven evolueren in stijl. Op 3 november zagen we op de releaseshow in Eeklo een band waarbij iedereen dezelfde kant uitkijkt. De heren stelden daar hun nieuwste schijf voor: 'Insignificant'. We gaven de plaat enkele luisterbeurten en kwamen van de ene in de andere aangename verrassing terecht.
Bij de eerste songs, “The Hunger” en “Children Of The North”, worden alle registers compleet opengetrokken en ontstaat een wervelstorm van jewelste. De band deelt al direct een mokerslag in het gezicht uit, waardoor je dreigt niet meer recht te komen. Goed begonnen, is half gewonnen. Maar er is veel meer aan de hand op deze veelzijdige plaat. Bij sommige eerder ingetogen songs, zoals “Dead Man Walking” raakt The Difference heel bewust de gevoelige snaar, zowel instrumentaal, maar zeker en vast ook vocaal. De zanger van dienst beschikt namelijk over een heel veelzijdige stem.
Bij de hoge noten doet hij daardoor de haren op onze armen rechtkomen. Uiteraard gerugsteund door klasse muzikanten binnen de band. De virtuositeit van de gitaristen en bassist kent geen grenzen. Maar ook het al even veelzijdige bijzonder drumwerk trekt ons over de streep. The Difference doet er bovendien alles aan om buiten de lijntjes van de doommetal te kleuren, zonder aan een stijlbreuk te doen. Zo hangt er altijd een heel lekker doom-aanvoelend sfeertje rond songs als “Walls” of “Warchild”. Of gaat The Difference eerder de heavymetaltoer op bij “Tears Of The Earth”. Om even later weer je hart diep te raken.
The Difference brengt met 'Insignificant' een gevarieerde plaat uit,  boordevol progressieve tot heavymetalsongs. Waarbij de doom-invloeden nooit worden vergeten. Maar vooral blijkt deze band weer een nieuwe bladzijde om te draaien en raakt hij enerzijds gevoelige snaren of zorgt hij anderzijds voor een wervelstorm waardoor alles aan gort wordt geslagen. Net die veelzijdige aanpak zorgt ervoor dat The Difference een heel ruim publiek aan metalliefhebbers zou kunnen aanspreken met deze plaat. Net door te durven buiten de lijntjes te kleuren en andere wegen durven bewandelen worden we compleet over de streep getrokken. Een klasse schijf van een band die grenzen blijft verleggen en zichzelf opnieuw uitvindt na al die jaren.

Tracklist: The Hunger 4:37; Children Of The North 4:10; From Beyond The Sun 5:50; Warchild 3:30; Dead Man Walking 4:53; Tears Of The Earth 5:10; Walls 6:34; Inside The Labyrinth 4:39; Under Crimson Skies 6:00; As I Close My Dying Eyes 2:29.

Dat Tom Morello een eigenzinnige klasse artiest is die zich van niets of niemand iets aantrekt, bewees hij in het verleden voldoende. Zijn medewerking aan legendarische bands als Rage Against The Machine, Audioslave, Prophets of Rage en zoveel meer zijn daar het levende bewijs van. Op 12 oktober bracht Tom Morello zijn ‘solo’-album op de markt genaamd 'The Atlas Underground’. Morello gaat een samenwerking aan met o.a. Knife Party, Bassnectar, Portugal. The Man, Vic Mensa, Marcus Mumford, Steve Aoki, Gary Clark Jr en zoveel meer. Verschillende artiesten uit verschillende genres dus en dat zou kunnen zorgen voor een bijzonder aantrekkelijk meesterwerk. Echter, we blijven wat op onze honger zitten.
Wie had gehoopt op een lekker experimentele rockplaat zal bedrogen uitkomen. Morello gaat wel aan het experimenteren, maar eerder met elektronische muziek. Dat gaat bij fans van Rage Against The Machine en zo zeker zorgen voor gefronste wenkbrauwen. Nu, op zich heb ik daar geen probleem mee. Mijn grootste idool David Bowie heeft nooit anders gedaan dan wegen inslaan die je van hem niet verwacht en kwam daar vaak mee weg. Tom Morello laat zich omringen door kleppers uit die elektronische muziekwereld, maar helaas blijven de meeste samenwerkingen wat hangen in gezapige middelmatigheid.
Songs als “Battle Sirens”, “Rabbit’s Revenge” tot “We Don't Need You” doen ons eerder belanden in een doorsnee discotheek. Lekker uptempo nummers die op de dansheupen werken, dat wel. En toch zitten er een paar songs tussen die ons het beste doen verhopen voor de rest van de plaat. Zoals het aanstekelijke, zelfs wat bevreemdend klinkende “One Nation”. Daar horen we experimentele elektronica in die ons prompt op een raveparty doet terechtkomen. Het eerder dreigende “Vigilante Nocturno” bevat zelfs enkele EBM-invloeden, wat we eveneens kunnen waarderen. Songs als deze hadden er dus meer mogen tussen zitten, naar onze mening.
Laat dit duidelijk zijn; Morello hoeft voor ons geen rockplaat uit te brengen. Maar als hij iets doet met elektronische muziek verwachten we nu eenmaal iets meer dan een doorsnee dansplaat. Van een artiest als Morello verwachten we net door zijn toch eigenzinnige tegen alle heilige huisjes stampende manier van doen uit het verleden gewoon veel meer dan angstvallig binnen de lijntjes kleuren.
En toch, op de dansvloer of eventueel op Tomorrowland zou deze muziek wel eens kunnen zorgen voor een langgerekte raveparty, zoals in de jaren '90. De dansliefhebber die gewoon lekker loos wil gaan op die aanstekelijke beats zal aan de eerder ingenomen kritische noot dan ook geen boodschap hebben. Morello doet gewoon zijn zin, dat rebelse zit er dus zeker in. En daarvoor krijgt hij toch een sterretje meer. De dansschoenen aantrekken en gewoon uit de bol gaan op songs als “Roadrunner”, “Where It's At Ain't What It Is”. Het kan allemaal. Het mag zelfs. Maar hier zat dus gewoon veel meer in dan er echt is uitgekomen.
Ooit was Morello een reden om anarchistische boodschappen te verkondigen. Dat had hij langs deze andere weg ook kunnen doen door eventueel samen te werken met onbekende dj's die kwaliteit afleveren en vooral buiten de lijntjes durven kleuren. Ondanks enkele pogingen in die richting verkiest Morello dat echter niet te doen en dat is een artiest als Morello onwaardig. Een gemiste kans om naast de rock scene ook echt zijn stempel te drukken op de elektronische muziekgebeuren deze plaat. Jammer, maar helaas.

Tracklist: Battle Sirens (4:03) met Knife Party; Rabbit’s Revenge (2:59) met Bassnectar, Big Boi en Killer Mike; Every Step That I Take (3:42) met Portugal. The Man en Whethan; We Don’t Need You (3:03) met Vic Mensa; Find Another Way (4:38) met Marcus Mumford; How Long (4:23) met Steve Aoki en Tim McIlrath; Lucky One (3:32) met K.Flay; One Nation (4:15) met Pretty Lights; Vigilante Nocturno (3:29) met Carl Restivo; Where It’s At Ain’t What It Is (3:38) met Gary Clark Jr. en Nico Stadi; Roadrunner (2:48) met Leikeli47; Lead Poisoning (4:05) met GZA, RZA en Herobust.

Het is lange tijd opvallend stil geweest rond hiphopbelofte Uberdope, maar in het najaar van 2018 bracht de band, na drie jaar stilte, eindelijk een gloednieuwe schijf op de markt. 'Graag Gedaan' kwam op de markt via Fake Records/N.E.W.S. en bevat vijftien lekker aanstekelijke hiphopsongs waarbij humor en zelfrelativering de rode draad vormen doorheen het geheel.
De band gaat hiervoor een samenwerking aan met de heren van Compact Disk Dummies. De broers Coorevits namen de volledige eindproductie van de nieuwe plaat van Uberdope in handen. Andere opmerkelijke medewerkingen aan deze schijf zijn er eveneens van o.a. Brihang, Jeffrey Jefferson (Ertebrekers), Pieter De Meester (Stavroz, King Dalton) en Charlotte Adigéry (wwwater). De band gooit het over een heel andere boeg op deze schijf en draait de bladzijden uit het verleden om. Zodat ze met een schone lei kunnen beginnen aan een gloednieuw hoofdstuk.
“Neen”, “Goud”, “Bellen Naar De Schuer”, het zijn allemaal songs waarvan de humor van afspringt en die je één voor één met een brede glimlach achterlaten. Uberdope gebruikt trouwens die humor als wapen om de maatschappij een spiegel voor te houden. Niet door keet te schoppen, maar net door alles om zich heen te relativeren en vaak belachelijk te maken. Zodat het hilarisch overkomt. Luister maar naar “Big In Japan” of “Zure Buren”. Uberdope steekt de draak met alles en iedereen en zorgt daardoor voor een lekker aanstekelijke hiphop/rapfeest in je hoofd. Bovendien vallen de knipogen naar muziekstijlen als jazz ons doorheen veel songs eveneens op, wat bewijst wat voor een veelzijdige band Uberdope toch is.
Op deze schijf hoor je een band die na al die jaren weer klaar is om de wereld te veroveren. Uberdope brengt hiphop - met Nederlandstalige teksten - van de meest aanstekelijke soort. En voegt daar jazzy klanken aan toe. Telkens tovert de band je daarbij een glimlach op het gezicht en stampt letterlijk alle heilige huisjes omver. Meer nog, de band komt daar gewoon mee weg. Kortom hiphop met een boodschap, die op een vrolijke wijze door de strot wordt geramd. Dat schotelt Uberdope je voor op deze klasse hiphopplaat. 

Tracklist: Neen 2:28; Goud (feat Jeffrey Jefferson) 4:13; Bellen Naar De Schuer 4:42; 20 Euro 4:22; Randje #1 1:50; Blauw (feat Brihang) 3:43; Leer Mij Alles 4:11; Zo 5:35; Randje #2 1:50; Anthony 5:07; Big In Japan 3:43; Wow 4:37; Zure Buren 4:57; Randje #3 1:34; Doe Niet Meer Mee 5:08

HipHop/Dance
Graag Gedaan
Uberdope

Ontgonnen Belgische parels die langzaam maar zeker aan een opmars naar boven toe bezig zijn? Dat kunnen we de heren van Lethal Injury zeker noemen. De band timmert ondertussen toch enkele jaren stevig aan die weg, en heeft vooral op menig podium zijn kunnen voldoende bewezen. "Een band dat bestaat uit enorm talentvolle muzikanten, een zanger met enorm veel charisma. Maar vooral een goed geoliede machine, waar elk van de leden een spelplezier uitstraalt dat ons doet uitzien naar een gouden toekomst voor deze Oostende Thrashers." schreven we toen we de heren zagen optreden op Zandrock begin juni dit jaar. Nu brengt de band eindelijk zijn debuut ‘Melancholia’ op de markt. Een schijf die ons van begin tot einde met verstomming slaat.
Variatie is het grote sleutelwoord op deze schijf. En meteen het grote pluspunt. Na een haast heel meeslepende intro, waarin we eigenlijk zelfs niet echt thrash metal elementen herkennen, voelen we direct aan dat Lethal Injury geen band is die je in dat hokje mag onderbrengen. Met Mothman wordt die stelling alleen maar bevestigd. Deze song zit boordevol verrassende wendingen, knipogen naar zoveel ander metal muziekstijlen, en het enerzijds uitdelen van stevige mokerslagen maar de luisteraar ook een - bij wijze van spreken - rustmoment aanbieden. Waaruit we alvast kunnen besluiten dat Lethal Injury dus van enorm veel markten thuis is.
Echter het meest opvallend, niet alleen op dat podium maar ook ernaast blijkt Lethal Injury anno 2018 een sterk geoliede machine te zijn waar iedereen niet alleen dezelfde richting uitkijkt. Bovendien straalt het spelplezier, net als op het podium, dus ook uit de boxen.
Elke song zit perfect in elkaar, en doet ons steeds opnieuw naar adem happen. Luister maar naar het perfect in elkaar gebokste “Suicidal Call” en “Scream Burn Die”. Waarbij adrenalinestoten na adrenalinestoot je compleet murw slaat. Is dat nu door typische thrash metal inbreng, of duister aanvoelende, naar Black tot death metal refererende riffs en vocalen tot de instrumentale inbreng die je een krop in de keel bezorgt? Deze band is duidelijk geëvolueerd, en is niet meer dat doorsnee thrash metal bandje dat we ooit aan het werk zagen in hun begin periode.
Besluit: Song na song slaat Lethal Injury ons met verstomming, en biedt ons zoveel verrassende wendingen aan op dit klasse debuut, dat we dus niet zomaar een zoveelste thrash plaat, maar een pure klasse metal schijf - in de ruime zin van dat woord - aangeboden krijgen. Waardoor een ruim publiek over de streep kan worden getrokken.
Voor een debuut is dit dan ook ware een mokerslag in het gezicht geworden, die ons doet beseffen dat we hier te maken hebben met een band die binnen het metalgebeuren nog hogere ogen zal gooien dan ze dankzij hun live reputatie al doen.
Bovendien, en dat is nog het meest opvallende, bij elke luisterbeurt doen we telkens opnieuw andere ontdekkingen, waaruit blijkt dat de band stevig aan het improviseren is geslagen op hun debuut. Ook dat is een extra pluim op de hoed van de band.
Kortom, Omarm deze Parel uit Oostende met beide handen, want hiervan zullen we in de toekomst nog veel meer horen. Op basis van hun concerten, maar ook op dit ijzersterk debuut voorspellen we Lethal Injury dan ook een gouden toekomst.
Tracklist: Haima  - Mothman  - Melancholia  - Denounce  - Suicidal Call - Scream Burn Die  - The Downward Spiral  - Melancholia Part II  - Veiled Woman of the Black

Ik geef het eerlijk toe, ik ben enorme fan van het groovy, grunge, stoner gezelschap Tangled Horns. Met het debuut 'Klang' sloeg de band al in 2012 diepe gensters in ons hart. Echter is het vooral live dat Tangled Horns nog het best tot zijn recht komt. En dat is in grote mate de verdienste van de bewegelijke frontman Tim Van De Plas. De man staat met zoveel enthousiasme te performen dat menig daken er gewoon afgaan. Superlatieven als absurditeit en vlagen van pure waanzin gebruiken we doorgaans bij een optreden van Tangled Horns. Doorheen de jaren zijn we de band blijven volgen. Over de meest recente schijf 'Unstoppable Force' (2016) schreven we ''De muziek van Tangled Horns brengt je in een staat van diepe 'zen'. Waardoor je als het ware in een vlaag van waanzin, door de huiskamer lijkt te drijven. Een gelukzalig gevoel, dat bij meerdere luisterbeurten nog het best tot zijn recht komt."
In november kwam een gloednieuwe schijf op de markt 'Superglue for the Broken'. Waaruit weer eens blijkt dat Tangled Horns nooit gemakkelijke brokjes vlees voorschotelt, maar daar steeds met het grootste gemak mee wegkomt.
Meteen een mokerslag in het gezicht uitdelen? Dat doet de band met “Shadow (A Personal Piece of Darkness)” . En dan zijn we vertrokken voor een wilde rit op een wilde rollercoasters.
Dit is een enorm gevarieerde plaat geworden, die je alle kanten van de muur laat zien. Van gestroomlijnde, gitaarlijnen die je kippenvel bezorgen zoals bij “Light as a feather in Concrete Shoes” gaat de band moeiteloos over naar oorverdovende, snoeiharde uithalen waardoor geluidsmuren het begeven. Nee, Tangled Horns is niet in een hokje duwen, doet niet aan rechtlijnigheid en houdt eerder van uiteenlopende wegen bewandelen. Daardoor zijn we ooit fan geworden, daardoor worden we ook nu weer compleet over de streep getrokken.
De band laat er geen gras over groeien. Die ene mokerslag in het gezicht is nog maar voorbij en daar volgt al een volgende uppercut die je KO slaat. Geluidsmuren opbouwen, ze met vol geweld afbreken, en dan langzaam weer opbouwen tot een volgende oorverdovende climax. Het is de rode draad op de volledige schijf. Zowel vocaal als instrumentaal merken we op dat elk van de muzikanten bij de band zowel scherp kunnen uithalen, als intiem je hart raken. Dat is ook bij de vocale inbreng het geval dus.
Opvallend hoe gevarieerde en uiteenlopend Tim zijn stem klinkt op deze schijf. Luister maar naar het wondermooie “The Timeline is A Noose” dat opvallend intens en intiem start, tot alle registers, zowel muzikaal als vocaal, compleet worden open gegooid in een wervelende finale waardoor ons dak er compleet afvliegt.
Besluit: Tangled Horns brengt een enorm gevarieerde schijf uit, waar niet alleen uiteenlopende muziekstijlen met elkaar worden verbonden. 'Superglue for the Broken' is een zoveelste knappe plaat die bewijst dat absurditeit tot waanzin niet hoeft te resulteren in chaos. Eerder biedt de band een palet van zoveel uiteenlopende kleuren aan, waardoor je enerzijds tot tranen toe wordt bedwongen en anderzijds meerdere mokerslagen in het gezicht krijgt tot je compleet murw geslagen in de verste hoek van de kamer achterblijft. Totaal verweesd en verbijsterd na zoveel spannende veelzijdigheid.
Tracklist:
Shadow (A Personal Piece Of Darkness)
Magnificent Maniac
Light As A Feather In Concrete Shoes
Superglue For The Broken
The Timeline Is A Noose
Pillow Fortress
In The Now
Beautiful Flaw
Destination Tipping Point
Icebound

Grunge/Stoner/Groove
Superglue for the Broken
Tangled Horns

 

Het valt me telkens op dat, in het globale metal gebeuren, sommige subgenres redelijk grote zalen kunnen doen vollopen, maar sommige stijlen eerder heel underground blijven ploeteren. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het subgenre Death metal. Hoewel daar links of rechts wel bands zijn die min of meer doorbreken naar een ruimer publiek, is dit een muziekstijl die eerder een beperkter metal publiek aanspreekt. Niet dat betreffende bands of fans daar treurig om zijn. Integendeel. Neem nu Demonical - ontstaan uit de as van het in de jaren '90 succesvolle collectief Centinex. Deze Zweedse band ontstond in 2006 en bracht met 'Servants of Unlight' in 2007 een ijzersterk debuut uit waarmee ze hun stempel drukten op dat Death Metal gebeuren. Door de jaren bouwde de band dan ook een stevige fanbase uit. Het verhaal is ondertussen wat ingewikkeld geworden , vernemen we via uiteenlopende media, we gaan dat om uiteenlopende reden ook niet allemaal uit de doeken doen. Daarvoor bestaat namelijk internet, om de informatie rond deze band op te zoeken. Maar dit jaar kwam na vijf jaar wachten, eindelijk een nieuwe plaat uit 'Chaos Manifesto', met een gloednieuwe vocalist Alexander Högbom.

Op deze koude woensdagavond was ELPEE Deinze goed gevuld, althans voor een evenement midden in de week. Naar goede gewoonte heerst er altijd een gezellig sfeertje in ELPEE, en dat heeft zijn uitwerking op en naast het podium. Meteen willen we even een pluim op de hoed steken van de geluidsman van dienst. Dit om het steeds puike werk dat hij aflevert. Het geluid in ELPEE is namelijk altijd heel goed, er valt nergens een speld tussen te krijgen. Dat was in het verleden zo, dat blijkt ook nu weer het geval te zijn. Die perfectie is, wat death metal betreft, wel nodig om emoties, demonisch van aard, te kunnen overbrengen naar het publiek waardoor je als aanhoorder compleet murw wordt geslagen en de vuurtongen van de Hel je voetzolen voelt likken.

Als opwarmer van dienst mocht Slaughter the Giant (***1/2) alvast de lont aan het vuur steken. Deze band bestaat uit een imposante frontman die met rood geverfd gezicht je strak en meedogenloos aankijkt alsof hij iedereen gaat verscheuren. De aanwezigen staan in eerste instantie ook wat naar achter, of het daar mee te maken heeft laten we in het midden. Deze zomer zagen we de Belgische melodieuze Death metal band nog optreden op Frietrock en schreven ''Zo waren we onder de indruk van de combinatie tussen waanzinnige grunts  en cleane vocals die Slaughter The Giant naar voor bracht. Het zorgde voor een vrij gevarieerde set, die je van begin tot einde murw sloeg" . Dat is eveneens de rode draad in dit optreden in ELPEE. Na een wat moeizame start, kwam het publiek gaandeweg wat dichter staan. Mede doordat de band bestaat uit een frontman die charisma uitstraalt, en hij uiteindelijk iedereen uit zijn hand doet eten.
Besluit: Net door het combineren van muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, met een frontman die grunts en cleane vocale inbreng combineert met dat imposante en demonische waardoor ook wij fan zijn van het death metal gebeuren, ontpopt Slaughter The Giant zich in ELPEE tot een death metal band die over potentieel beschikt om in de toekomst potten te breken binnen dat genre, zeker weten. Maw, een leuke opwarmer voor wat nog moet komen, niets meer of minder.

Door de jarenlange ervaring in het vak weet je als band perfect hoe je je publiek moet bespelen, dat je als artiest, ondanks dat status, toch nog steeds je fans bewerkt als jonge wolven in het vak. Daardoor kan een band bij ons op nog meer waardering rekenen.  Laat dat nu het geval zijn bij Demonical (****). De band levert totaal geen routine klus af, integendeel. Vanaf die eerste song “Towards Greater Gods” wordt de lat dan ook onmiddellijk heel hoog gelegd. Na deze stevige mokerslag in het gezicht, op een brutale en vooral heel energieke wijze, blijft Demonical voortdurend stevige uppercuts uitdelen, en dat zowel instrumentaal als vocaal. “World Serpent”, “Sung To Posses”, “From Nothing”, allemaal zijn het parels van Death Metal songs die recht door je metal hart boren als een vlijmscherp zwaard. De charismatische frontman spreekt zijn publiek trouwens voortdurend aan, terwijl de muzikanten - die aanvoelen dat ze iedereen met het grootste gemak uit hun hand kunnen doen eten - alle registers nog wat meer open trekken.
Death Metal is een genre waarbij ik moet aanvoelen dat die demonische wezens uit de hel de poorten openstampen - schreef ik in het begin van dit verslag - en dat blijkt in ELPEE ook het geval te zijn. Bij elke song opnieuw.
Bovendien wil Demonical hier vooral een dodelijk pre-kerstfeestje bouwen in ELPEE en beschikt eveneens over voldoende subtiele humor om alles ook een beetje te relativeren. Er wordt namelijk niet gestopt na de regulaire set met “Unfold thy darkness”. Maar gewoon doorgaan, telkens zegt de frontman dan ''one more song?'' wat op hilariteit en daverend applaus wordt onthaald. Daar zie je dan ook de menselijke kant ontstaan van deze demonische verschijning op dat podium. Het geeft ook aan hoe deze Zweedse band, ondanks hun status, zich nog steeds nauw verbonden voelen met hun fans. Ook dat verdient een pluim extra op hun hoed. De set wordt afgesloten met drie songs die deze bovenstaande stellingen nog wat meer in de verf zetten. “Death Metal Darkness” was dan ook de kers op de taart die de avond nog het best samenvat.
Besluit: Ook al beginnen de temperaturen buiten wat kouder te worden, Demonical deed de temperatuur in ELPEE letterlijk naar een kookpunt stijgen door de poorten van de hel compleet te laten openzwaaien, waarna vuurtongen van die Hel een uur lang onze voetzolen likten. Een beter pre-kersfeest konden we ons dan ook niet dromen.
Setlist: Towards Greater Gods - The Order - World Serpent - A Void Most Obscure - Sung to Possess - The Arrival of Armageddon - From Nothing - Cursed Liberation - Välkommen undergâng - Unfold Thy Darkness - BIS: All will perish - Return in Flesh - Death Metal Darkness.

Organisatie: Elpee, Deinze

Demonical - Een dodelijk pré-kerstfeestje
Slaughter the Giant + Demonical
Elpee
Deinze
2018-12-12
Erik Vandamme