An Pierlé Quartet - Omdat de teksten heel diep gaan, houdt het zeker risico’s in. Door je kwetsbaar op te stellen, bereik je mensen die er troost en een boodschap van hoop in vinden
An Pierlé

An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.
 Lees gerust.
Voor het concert hadden we een fijne babbel met An, Koen , Hendrik en Casper over die nieuwe plaat, de verdere plannen en de ambities… 

An, met het solo werk stond je o.a. op Pukkelpop en Rock Werchter rond 2000. Ik wik nu even mijn woorden, maar is wat je nu doet geen ‘stap terug’, mits de meer ‘niche’ waarin jazz zich bevindt; of zie ik het verkeerd?
Nee, het is zeker geen stap terug, we spelen jazz maar ook op grote podia. Wat het verleden betreft. Voor elk ding is er een leeftijd. je moet het in een soort tijdsgeest zien, toen was ik jong en paste bij Werchter. Als muzikant moet je er vooral op toezien dat je blijft veranderen en vernieuwen. En alles in een lange lijn bekijken. Ik ben dan ook trots dat het blijft veranderen en evolueren , in wat ik doe. Er zijn veel mensen die ‘een grotere hype’ zijn geweest, maar op een muur zijn gebotst en daardoor niet meer verder zijn geraakt. Dat wil ik vermijden. Ik denk trouwens ook dat we met dit project zeker een groter publiek kunnen bereiken, daar ben ik zelfs zeker van. 

Met het kwartet ben je ook al een tijdje bezig, het vorige album ‘Wiga Waga’ kwam uit midden de corona; hoe heb je in een tijd zonder promotie alles beleefd? Denk je dat er in andere tijden geen meerdere deuren zouden zijn open gegaan? 
Uiteraard zouden er vermoedelijk andere deuren zijn open gegaan, dat is dus zeker jammer. Maar met deze nieuwe plaat hebben we dus een nieuwe ‘debuut plaat’ uitgebracht, 

Ik heb persoonlijk veel streamings gezien in die periode en muziekstijlen ontdekt die ik anders moeilijker had ontdekt; hebben jullie met die streamings mensen kunnen aanspreken die anders moeilijker die stap hadden gezet naar jullie muziek? Een andere fan base?
Geen idee, dat was het vervelende aan die corona tijden. We konden wel spelen, maar wisten niet wie er keek of zo. Dus geen idee welk publiek we aanspraken daarmee. We deden een streaming, en daarna ging je gewoon naar huis. Je had met niemand contact behalve je mede muzikanten, dat voelde onwezenlijk aan. Het was dus vooral heel eenzaam. We zijn gelukkig nogal open naar elkaar toe, en uiteindelijk werd de camera man of de enige die er mocht bij zijn, ons publiek als het ware. Het was jammer, maar op zulke momenten weet je dat er geen grote interactie is, maar eerder een luisterend publiek dat niet aanwezig is in de zaal…

Nu is er een nieuwe plaat ‘Ultimate Survival’. Muzikaal gezien is ‘Ultimate Survival’ nog gedurfder dan zijn voorganger. De grooves zijn dieper, de teksten meer confronterend en het geluid intenser. Het album omspant een breed scala aan emoties. Klopt dit?
Die stelling klopt maar de plaat is ook toegankelijker dan de vorige. 

Dat klopt wel.. Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die emoties? 
An: ik heb heel veel meegemaakt, en dat kruipt wel in de teksten. Ik heb ook heel lang aan mijn teksten gewerkt. Ze zijn persoonlijk, zonder teveel in details te treden. Zodat het publiek daar zijn eigen persoonlijk verhaal kan op projecteren. 

Dat is misschien nog het meest interessante, dat iedereen er zijn persoonlijk verhaal kan in terugvinden, zowel in de instrumentatie als in de vocals komt het tot uiting … Een bewust proces?
Hendrik: inderdaad, iedereen kan er zijn eigen verhaal of in vinden. 
An: sommige thema’s kunnen zwaar zijn voor sommige, maar we willen vooral een boodschap van hoop brengen in deze wereld. Trouwens als je wil dat de wereld verandert, moet je in de eerste plaats bij jezelf beginnen. Dat is een gevaarlijke piste, je kunt daarvoor aangepakt worden. Omdat die teksten heel diep gaan.. het houdt dus zeker een risico in. Maar door je kwetsbaar op te stellen, bereik je wel mensen die daar troost en een boodschap van hoop in vinden. 

Ik wou er ook even op inpikken… Een persoonlijke plaat uitbrengen is ook een deel jezelf bloot geven naar de buitenwereld toe; neem je geen risico (je weet hoe mensen soms reageren op sociale media, …). Hoe reageer je er op?
An: Ik heb totaal geen angst voor die reacties. Omdat we daar zelf achter staan, en het goed vinden zoals het is. Met deze plaat kunnen we gewoonweg een veel groter publiek aanspreken, als de mensen ernaar willen luisteren. En meer dan dat de marketing het toelaat, wat bereik betreft. 
Hendrik: die mensen die echt er naar willen luisteren, zullen ook aanvoelen waar het verhaal echt om gaat. En dan is het gewoon te nemen of te laten. 

Jullie zoeken met deze plaat het avontuur op, buiten de lijntjes van de jazz. Toch lijkt, vooral voor jongeren, die drempel hoog om dit soort prikkelende jazz te leren ontdekken. Ervaar je het zelf ook? Heb je er een verklaring voor?
An: in de jaren ’50 zouden we mega cool zijn geweest. Het is gewoon een kwestie van : hoe krijg je de muziek tot bij hen, ik weet zeker dat als ze aanwezig zouden zijn in de zaal ze zouden voelen waarover het gaat.  
Hendrik: we merken wel, het is niet het juiste woord, met deze plaat drijven we wat weg van jazz. Er was ook geen masterplan, we proberen een sound te brengen, waar de mensen zelf kunnen uithalen wat ze daarbij voelen of juist niet. 

Wat overeind blijft binnen de jazz, is het tegendraads improviseren. Ik veronderstel dat je in de zang, de sax er ook op inspeelt?
het maakt de avonturier in ons los deze plaat in elk geval, improviseren is nooit moeilijk doen om moeilijk te doen maar wel speels zijn, in een flow geraken met de andere muzikanten. Soms ben je stoorzender, op andere momenten kan je heel subtiel lijntjes en sferen kleuren.
Hendrik: er gebeurt van alles maar uiteindelijk komt alles mooi samen in een geheel. 

Wat me ook een beetje bezig houdt, is dat jullie, ondanks buiten de lijntjes kleuren, in het vakje ‘jazz’ wordt geduwd. Waarom? Hoe sta je er tegenover?
Simpel, Hendrik en Casper komen uit de jazz, en het is een kortere benaming dan improvisatorische doch gestructureerde experimentele popmuziek

Zouden jullie dor die prikkeling de piepjonge muziekliefhebber kunnen bereiken, die net voortdurend die prikkels nodig heeft?
Hendrik: als je die mensen wel kunt bereiken, zullen ze daar zeker voor open staan als je dat integer maakt, sowieso. Het moet wel bij hen geraken om dat doel te kunnen bereiken. Gewoonweg mensen in de zaal krijgen en hen bereiken is belangrijk. en gewoon blijven proberen is de boodschap. 

Ik was onder de indruk van de breed klinkende vocals op de nieuwe plaat. In de instrumentatie, kun je voorbij aan de inbreng van Hendrik Lasures’ synths en Casper Van de Velde zijn inventieve drumpartijen, die de muziek een frisse, eigentijdse laag bezorgen. Verder is er de basklarinet en tenorsax van Koen Gisen.
Hoe belangrijk is hun inbreng op deze persoonlijke plaat?
An: zonder die combinatie bestaat deze band niet, elke schakel binnen dit kwartet is minstens even belangrijk. Ik kan dit doel niet bereiken met andere muzikanten, totaal niet. 
Hendrik: het kwartet is ontstaan als een soort improvisatie sessie en dat verliep zo goed, dat we daar gewoonweg iets moesten mee doen. 
Koen: je hoort dat in de eerste opnames, en inderdaad als je dat moest doen met twee andere mensen zou dat gewoon anders klinken en ook gewoon andere muziek zijn. Zo belangrijk is die inbreng van elk van de vier van ons binnen dit concept. 

Ervaar je het Belg zijn niet als een struikelblok? Want in tegenstelling tot het overaanbod aan Nederlandse artiesten op de Vlaamstalige radio’s, is er weinig plaat voor Belgische muziek? Hoe ervaar je het zelf? 
An: we hebben op grotere festivals gestaan en zeker kansen gekregen. Als solo artiest zat ik bij een grote platenfirma en grote boeker. Dat is het verschil met nu ook.. 

Hoe waren de reacties op de plaat (en op de optredens)?
De meeste reacties gaan in de richting dat we met deze plaat een grote stap voorwaarts hebben gezet. Op deze plaat komt alles gewoon mooi samen
An: ik ben er van overtuigd dat we met deze band grotere podia aankunnen, een Koninklijk Circus bijvoorbeeld. Misschien op plaat niet, maar zet ons als live band op eender welk podium en het komt zeker en vast binnen bij mensen. Maar je moet dat publiek in de zaal krijgen en daarvoor heb je die promotie echt nodig… en een industrie.

Wat zijn de verdere plannen?
Gewoon doordoen, verder werken, uitdiepen en spelen met een open vizier

Valt het allemaal te combineren met andere projecten van bezige bijen als Hendrik en Casper, maar ook waarmee Koen en jij mee bezig zijn?
Je doet dat werken he, er is een serieuze planning voor nodig maar zolang de goesting er is , is er veel mogelijk.

Waar zie je jouzelf binnen tien, twintig jaar als muzikant, artiest ?
Carla Bley is ook heel lang blijven spelen, ik heb het plan om door te gaan tot mijn 103, of toch tot het nog leuk en boeiend is, er is nog zoveel te ontdekken!

Bedankt voor het fijne gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen…

Alex Koo - Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’. Authenticiteit bewaren is voor mij het belangrijkste

Alex Koo is een getalenteerd, veelzijdig pianist. Hij studeerde aan de Conservatoria van Amsterdam, Kopenhagen en New York University (Steinhardt), wat hem - in combinatie met zijn passie voor jazz en improvisatie - lof van wereldiconen als Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau opleverde. 
Hij wordt op zijn nieuwste project begeleid door talenten, drumicoon Dré Pallemaerts (Toots Thielemans, Melanie de Biasio, Bert Joris) en basvirtuoos Lennart Heyndels (Jef Neve, Ben Sluijs, Kaja Draksler).
Met hen bracht hij een nieuwe plaat uit 'Blame it on My Chromosomes' via W.E.R.F records. In een goed vol gelopen De Casino kwam hij die plaat onlangs voorstellen, dit in  kader van 'Welcom to the jazzklub’.
Lees gerust.
Naar aanleiding van de release en van dit optreden hadden we een fijn gesprek met Alex Koo. Meteen werden enkele hardnekkige misverstanden rechtgezet, hadden we het over de impakt van songs op mensen hun gemoed en polsten naar de verdere verwachtingen en ambities.

Alex, ons laatste interview was midden de corona periode (2021). Hoe is het ondertussen met je?
Na corona is alles een beetje ontploft eigenlijk. Ook al lijkt het heel recent, het is ondertussen al vier jaar geleden. En het is ondertussen enorm druk geweest op allerlei vlakken. Naast een album uitbrengen ben ik ondertussen ook papa geworden; voor het eerst ook een eigen appartement gekocht. Er zijn dus wel enkele belangrijke mijlpalen ontstaan in die vier jaar na corona, zowel op privé vlak als op professioneel vlak. Een heel productieve periode zonder meer dus.

Toen stonden er enkele projecten op stapel, die niet zijn doorgegaan, o.m. ‘resident zijn’ op het Brussels Jazz Festival, én een samenwerking met Graig Taborn. Dat werd door die pandemie afgelast; is er ooit iets van gekomen?
Die resident is inderdaad afgelast geweest, dat concert met Graig Taborn heb ik wel nog het seizoen daarna kunnen doen. maar die residentie zelf is wel helemaal in het water gevallen, helaas.

Het had wellicht deuren geopend, maar deuren gaan sowieso goed open voor jou tegenwoordig, heb ik de indruk …
Dat lukt natuurlijk niet vanzelf. Om te komen op het punt waar ik nu sta heb ik wel heel hard moeten pushen. Meer nog, alle deuren waren voor mij gesloten toen ik in 2016 in België terug kwam. Ik had voordien in Kopenhagen, New York en dergelijke gestaan en toen ik terugkwam kende ik hier geen enkele programmeur . ik heb jaren rond gebeld om te mogen spelen, zonder antwoord. Ik weet dus wel wat het is om in de schoenen te staan van zij die aan het knokken zijn om een beetje erkenning. Ik heb heel hard moeten knokken om te staan waar ik nu sta, terwijl ik het – zonder rancunes – het gevoel krijg dat er zijn die veel minder moeten doen om te staan waar ik nu sta. Ik bedoel dat niet slecht, maar soms wou ik in die periode na mijn terugkomst naar België de handdoek in de ring gooien..

Dat is toch een algemeen probleem waar veel jonge artiesten mee worstelen, dat ze precies minder kansen krijgen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat de vroegere grote namen, als een Led Zeppelin en Black Sabbath (om twee metal voorbeelden te geven) in tijden als deze het moeilijker zouden hebben om door te breken.
De media en de programmatie doet vaak denken in de richting van gemakkelijk in het gehoor liggende muziek dat een grote massa aantrekt.
Je weet dus wat het is, maar wat is jouw persoonlijk advies aan die jonge bands en artiesten die ermee worstelen? Blijven volhouden?
Blijven volhouden, maar wel realistisch zijn dat het een heel moeilijke en harde wereld is. Zeker in deze tijden. maar het belangrijkste is je authenticiteit blijven bewaren in alles wat je doet. Probeer niet te zwichten voor schoonheidsidealen. Of voor dogma’s en een onrealistisch zelfbeeld. Ik zou zeggen, kies de authentieke weg in je carrière en niet dat je snel aan de top moet staan met wat je doet. Ook al maak je simpele muziek, of is het heel complex zorg dat die authenticiteit overeind blijft. Dat is het beste advies dat ik kan meegeven. 

Nu is er een nieuwe plaat ‘Blame it on My Chromosomes’ een bijzondere parel, niet enkel door je piano werk, ook door de bijzonder samenwerkingen. Ook zing je op deze plaat. Je hebt een intens warme stem; hoe ben je op het idee gekomen en hoe waren de reacties?
Ik had gewoon een nummer geschreven ‘Eagle of the sun’  met dat fluiten erbij en ik hoorde een melodie in dat stuk, ik hoorde een soort fluiten dus ben ik dat zelf beginnen doen. toen ben ik beginnen zingen , maar toen kon ik niet zingen. Ik wou wat wel live doen en vond het absurd om iemand te gaan vragen om één nummer te komen zingen, toen ben ik beginnen oefenen. Ik kan nog steeds niet perfect zingen. Het is en blijft een instrument, dus als ik erop blijf oefenen kan het gebeuren dat ik 60% van de keren dat ik zing, er blij mee zijn. (haha). Uiteindelijk begon dat , ook live, wel te lukken. En zo kwam er een tweede idee in de vorm van ‘Slowly’. Het is gewoon op mijn pad gekomen dus, ik ben geen zanger en zal dat nooit worden, maar ik heb nummers geschreven waar ik iemand hoor zingen met een lage stem en dat past perfect in mijn plaatje.  Een hele plaat met alleen zingen zou ik niet gauw doen, ik blijf een pianist in de eerste plaat. Maar ik ben wel blij dat ik die stap heb gezet. Veel van mijn Belgische collega’s die normaal gesproken ook niet zingen, doen dat ook. Een Hendrik Lasure bijvoorbeeld. Of iemand als Vitja Pauwels , zingt ook met een van zijn projecten. Niemand van die artiesten zijn in de eerste plaats zangers. Het is een verademing om eens zoiets te doen, en het heeft zeker zijn charmes.

Over die samenwerking, ik heb ergens gelezen dat je zelden samenwerkingen doet, meestal werk je solo. Dit trio is dus wel een unieke stap voor jou, of is me iets ontgaan?
Dat klopt niet , ik doe geregeld samenwerkingen en heb tot nu toe maar één solo plaat uitgebracht. De rest waren allemaal samenwerkingen, op dat vlak ben ik zelfs eerder gewend van samenwerkingen te doen. Ik ben ook vaak actief als side-man. Wat solo betreft heb ik maar één solo plaat en één elektronische plaat uitgebracht solo. Mijn eerste plaat was met een kwintet. Tweede plaat een trio. Derde een duo, dan weer trio. Dan solo en nu weer trio. Ik doe dus eerder vaak samenwerkingen en dit trio is dus niets nieuw voor mij.. integendeel.

De plaat klinkt erg gevarieerd, divers. Ze is weerbarstig, kleurrijk en ik merk de zin van experiment. Klopt dit? Hoe komt het live tot uiting?
Ik persoonlijk vind het één van mijn meest toegankelijk platen, nummers als ‘Slowly’ en ‘Eagle of the Sun’ zijn twee van mijn meest toegankelijk nummers. Bij mijn vorige platen, zeker die solo, zitten eerder heel verre improvisatie verbonden. Die zijn veel meer experimenteel dan deze. De plaat daarvoor ‘Indentified Flying Object’ ook als trio, was eerder een experimentele plaat dan deze. Daar deed ik meer noise, improvisatie en elektronica. Terwijl ik met dit trio nu eerder de middenweg opzoek, vind ik toch. Ik zie dit album dus zeker niet als een experimentele plaat, wel integendeel.

Dat bedoelde ik, het is een erg diverse, veelzijdige plaat, met dat vleugje ‘experiment’ …
Als je het zo verwoordt, begrijp ik wat je bedoelt. Als je met dat experimenteel kantje bedoeld, het veelzijdige? Dan ben ik het ermee eens. Dat klopt wel. Het is zeker en vast een van mijn meest veelzijdige albums.

Is het met dat ‘toegankelijke kantje’, de bedoeling om een andere weg in te slaan naar meer pop of zo?
Er zit helemaal geen achterliggend motief achter of zo. ik maak gewoon de muziek die ik op het moment leuk vind. Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’ eigenlijk.  Ik had gewoon tien nummers waar  ik van hou, en iets wilde mee doen om die op te nemen en live te spelen…  als iemand anders dat ook leuk vind , zoveel te beter. Authenticiteit  is voor mij het belangrijkste, en dat geldt in beide richtingen. Als ik geen typische jazz wil doen, en een simpel liedje speel omdat ik dat mooi vind? Doe ik dat gewoon. Zo simpel is dat. Authenticiteit is de rode draad doorheen wat ik deed en zal blijven doen. is mijn grote ambitie.

Is er iets wat je absoluut nog wil bereiken (buiten de wereld veroveren uiteraard)
De wereld veroveren.. ik ben een simpel mens en wil gewoon veel concerten spelen. En met leuke mensen samen spelen. En als mensen dat ook aanvoelen dat ik met iets bezig ben dat mij oprecht gelukkig maakt, en ze daarin ook hun verhaal herkennen? Dan is dat zeer mooi meegenomen. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen van iemand. Ik heb een solo concert gedaan in AB. In september 2023. Na het concert komt een dame bij mij, het was voor haar een grote stap om naar mij toe te komen. Ze zat blijkbaar in een zware depressie. Ik dacht toen ik daar moest spelen, dat het een café optreden zou zijn met veel geroesemoes en tot mijn verwondering kon je een speld horen vallen. Die dame zei me :’ het is de eerste keer in maanden tijd dat ik die donkere gedachten die in mijn hoofd aan het rondzwerven zijn , vijftig minuten lang dat jij aan het spelen was geen enkele seconde heeft naar boven heeft voelen komen’. Het draait niet om grote podia of erkenning naar een groot publiek.. want uiteindelijk is dat bijzaak in het leven. . Als er een ambitie en doel is, dan is het op die wijze mensen kan helpen en  bereiken met  mijn muziek. En dat nog heel lang kunnen blijven doen. Dan is mijn doel bereikt. Neem nu dat lied ‘Jonass’. Ik speel dat voor Jonas, mijn overleden vriend, en bij elk concert moeten we bijna tellen hoe lang de stilte na die song duurt.

In De Casino merkte ik een bijzonder emotioneel nummer “Jonass”. Er volgde geen bisnummer … dat moest eigenlijk niet … wel had ik een heel intens gevoel
Het kan bij ‘Jonass’ twee richtingen uitgaan. Ofwel is er absoluut geen noodzaak meer aan een bisnummer. Omdat ze door de intensiteit van die song zelf bepaalde persoonlijke gevoelens van verlies naar boven komen, ofwel gebeurd het tegenovergestelde en is het publiek zodanig in de wolken dat ze absoluut nog een bisnummer willen. Om op een andere manier het concert te eindigen. Het is bij ‘Jonass’ dus echt de twee extreme kanten .. het is interessant , en we eindigen altijd met ‘’Jonass’ omdat we nooit weten wat er gaat gebeuren, wat best spannend is. We weten nog niet of we dat blijven doen.

Het is natuurlijk allebei een ‘positieve reactie, zowel als er geen of wel naar een bisnummer wordt gevraagd
Tuurlijk, maar als iemand achteraf komt vertellen dat ze hun zoon of dochter hebben verloren, en zich vinden in dat verhaal van Jonas. Dan wil je die gevoelens van pijn niet meer terug naar boven brengen uiteraard. Maar langs de andere kant is het mooi dat je deel kunt uitmaken van het rouwproces. Door daar een nummer over te schrijven en te spelen, kun je die gevoelens een plaats geven. Dat die pijn er is. En als er pijn is, een manier vinden om daarmee om te gaan. Erkennen dat die pijn er dus is, is belangrijk. Dat betekend niet dat je er iets kunt aan doen Maar erkennen dat het er is, is een eerste stap naar genezing , anders lijdt het alleen naar iets ergers. En als ik daardoor ook mensen, die in hetzelfde schuitje zitten, heb kunnen helpen ? dan doet me dat veel deugd.. Dat Jonas, als we zijn nummer spelen, zorgt voor een zekere verbinding tussen mensen die hebben te maken met verlies, ik denk dat Jonas daarop zeer trots zou zijn geweest.

Pics homepag @Roger Vantilt

Bedankt voor dit fijne gesprek. Veel succes nog en hopelijk tot binnenkort

KRAAK festival 2025 - Een bewuste sprong in het onbekende
KRAAK festival 2025
Het Bos
Antwerpen
2025-03-08
Erik Vandamme

In de categorie 'festivals die compleet buiten de comfortzone durven treden' spannen evenementen als Sound of the Belgian underground, BRDCST festival en Fifty Lab festival in Brussel de kroon.
Een ander festival in die categorie is het KRAAK festival. Sinds enkele jaren gaat dit terug door in Het Bos inAntwerpen, eigenlijk wel de perfecte locatie voor een gezellig underground festival. In het binnenkomen, voel je die aparte sfeer die ons doet terugdenken aan de obscure clubs van even obscure bandjes.
Op deze editie waren er geen hoogtepunten, nee, het festival was een ketting van verwondering, geluidsnormen overschrijden en wegglijden naar een andere wereld.
Een bewuste sprong in het onbekende, die ons over de hele lijn enorm kon bekoren…

In de Bar stond het duo De Vlaamse Primitieven (****), die het festival in stijl openden. In kaarslicht stond het duo te spelen. Het klonk intimistisch, met pingelende gitaren en elektronisch vernuft, die de geluidsnormen lichtjes durven te overschrijden. Het was maar één element in het geheel. Soms ging het duo naar de folkloristische toer, wat een breedspectrum, kortom een bonte mengeling, een spannende start van deze bijzonder boeiende dag.

Op de eerste verdieping zou een Spaanse furie ons tot complete zen brengen. Het publiek zat neer op de vloer hier . Even vreesden we voor een galm in deze industrieel aanvoelende zaal. Maar nee, het geluid zat perfect.
De warme klank van Carme Lopez (*****) uit haar doedelzak én het elektronisch vernuft in een verstilde sfeer, deed iedereen verstijven. Carme Lopez wist iedereen te bedwelmen door de intense drone geluiden, haar doedelzak en andere flutes. Ingenieus klonk het dus, wat sterk werd onthaald. Wat een magie

Het geluid van een instrument - of het nu een gitaar, een piano of in dit geval een saxofoon was -  roept gevoelens, emoties en herinneringen op. De klank van het instrument wordt vervormd, en brengt de luisteraar in een andere wereld. Dat is wat de in Kopenhagen gevestigde Slowaakse saxofonist en componiste Michaela Turcerová (*****) op haar album '’Alene Et’ - uitgebracht in november 2024 - doet. En dus ook live op het KRAAK Festival.
Vibrerende klanken brachten ons vanaf begin tot eind terug naar de essentie van het bestaan. De indringende geluiden en de donkere walm balanceerde van een sprookjesachtige wereld tot de hel. Michaela Turcerova wist met haar sax grenzen te verleggen. In die sax hoorden we heldere, scherpe toon en ademhaling; alsof de sax zinnen uitsprak of zong. Indrukwekkende set van contrasten.

In een pikdonkere zaal werden we verwelkomd door een klankenspectrum uit het Midden Oosten door Leo Chang (****). Leo is een Koreaanse experimentele muzikant, improvisator, componist en geluidskunstenaar gehuisvest in New York. Hij maakt gebruik van traditionele Koreaanse gongs, die oudsher werden gebruikt als folk-sjamanistische hof muziek. Hij versterkt de sound met microfoon feedback en elektronische audioverwerkingen. Leo Chang speelt met z’n instrumenten en geluiden; hij haalt ze uit hun oorspronkelijke context, geïnspireerd door zijn levenservaring.
Hij tolde soms vervaarlijk over het podium, of ging zitten en deed het publiek vertoeven in een sacrale sfeertje, met zijn bijzondere stem. In die pikdonkere omgeving voelde het optreden aan als een rituele totaalbeleving, die je compleet 'zen' bracht.
Een confrontatie met de magie van het Midden-Oosten, die je niet elke dag meemaakt.

De hoogtepunten volgende elkaar in op, geen tijd om tot rust te komen. Muon S (****) was de volgende ontdekking op KRAAK. Dit is Anna Gaïotti en Jean Bender, die een set brachten van tapdans, modulaire synths, crunch, frictie, slagen, golven, drones en trompet. Allemaal gespeeld met een dosis met sprankelende, hyperkinetische energie.
De drone sounds gingen alle kanten en Anna doet haar tapdanskunsten aan een zittend publiek. Iets later is haar tapdans bezig tussen het publiek, op een open plekje van de betonnen vloer. Jean drijft het tempo van het elektronisch vernuft op, warme en ijzige klanken horen we.
Een adembenemend schouwspel toch van dans, klank en elektronisch experiment. Op het eind hoorden we nog een snerpende trompet en Anna die luidkeels al haar emoties uitschreeuwde. Wat was ons dat allemaal … Een indrukwekkend, emotioneel totaalbeleven. Het publiek was ferm onder de indruk.

De kunst van het oneindig experimenteren met klanken tekenen een kleurrijk breed kader. Elektronica wizard Serpahim Blush (*****) is er eentje om onder deze muzikale noemer te plaatsen. De improvisatie en haar vocals kan integer, intiem, gevoelig , als oorverdovend knallen. Wat een veelzijdigheid die het publiek imponeerde.

Harpist Rhodri Davies (*****) was de volgende om te zien. De grote zaal van Het Bos stond voor het eerst echt vol. Wat saxofonist Michaela Turcerova deed met haar saxofoon, doet Rhodi Davies met zijn Harp. Het geheel klinkt in golvende beweging intiem en energiek; ook hij zoekt de grenzen van z’n instrument steeds op.
Improviseren op harp lijkt geen alledaagsheid. Virtuoos Rhodi Davies zorgt er wel degelijk voor. Op het eind van z’n sublieme, veelzijdige set, worden alle registers in harp opengegooid. Een rock concert werd het bijna, om dan in een hartverwarmende intimiteit je mee te nemen naar hemelse oorden, iets waarvoor de harp eigenlijk wel voor staat …
Magisch concertje!

Er volgde een 'break' voor het laat avond programma. Op de derde verdieping werd gedurende de ganse dag in een theater animatie films vertoont. Mooi om eens te gaan zien …

Daarna gingen we naar toch wel de bekendste naam op de affiche van het KRAAK festival,  The Shadow Ring (****). Ze zijn al van 1993 bezig binnen een lo-fi kader. Surrealisme in woord en klank. De poëtische verhalenverteller Graham Lambkin leest zijn teksten luid voor uit een boek, terwijl Darren Harris en Tim Goss er uiteenlopende klanken aan toevoegen, van percussie tot elektronica. Een genietbare, boeiende set weliswaar door de best spannende verhalen en de experimentele uitspattingen. We werden uitermate geprikkeld door deze lo-fi met een ferme hoek af van het trio!

Voor het optreden in de 'Garage' of gewoonweg de inkomhal van de grote zaal, kregen iedere bezoeker oordopjes aangeboden. Dat was nodig. Want wat Statoil (*****) deed met gitaar en drums, was een dosis oorverdovende noise en lawaai. We zaten hier bij geestesgenoten SWANS. We werden meegezogen in die golf aan oorverdovende klanken. Statoil daverde, wat een oplawaai en geluidsbrij.

Velen moesten even op adem komen na deze muzikale vulkaanuitbarsting … Daarna kon je terecht bij Giulio Erasmus & Ex-Worm 3000 (****), die met hun aanstekelijke postpunk, één van de toegankelijkste bands van de avond waren. De sound met de zalvende stem van zanger/frontman Giulio bracht wat meer rust. Ook de dansspieren werden aangesproken. En er was ook ruimte voor wat experiment door ruwe veldopnames en stemsamples; het zorgde voor een poëtische inslag in de manier van live zingen. De instrumentatie kon bevreemdend klinken , en er was hier aandacht voor ‘het gesis’ van hun instrumenten. Toegankelijk alternatief dus. Dit was postpunk met een hoek af.
Giulio Erasmus & Ex-Worm 3000 was een mooie afsluiter van deze boeiende alternatieve trip.

We moesten volgende artiesten aan ons laten voorbijgaan: Shitty Shed als de Italiaanse formatie R. Moro, op de website omschreven als ‘gabber op de Franse manier, als uit het moeras’. Later zou ook DJ Hyppocampo tot in de vroege uurtjes iedereen nog plezieren.

Een langgerekte, bewuste sprong in het onbekende, daar staat het KRAAK festival steeds garant voor. En daar houden we van!

Organisatie: KRAAK festival + Het Bos, Antwerpen

The Rising Moon – Een meditatief totaalbeleven

The Rising Moon is een improviserend collectief rond gitarist Willem Heylen (aki, Cinema Paradiso) met een ongebruikelijke aanpak. Het project ontstond uit jamsessies met verschillende muzikanten met een gemeenschappelijk doel: het verkennen van sferen en texturen. Na een lange pauze wordt het project nieuw leven ingeblazen met een gloednieuwe bezetting. De muzikanten zijn allemaal jonge avonturiers uit de voorhoede van de jonge jazzgeneratie.
In De Casino, Sint-Niklaas stonden de muzikanten opgesteld in een cirkel rondom het publiek. De mensen zaten allemaal in het midden, en keken allemaal naar een bepaalde zijde. Zo zagen wij de gitarist en saxofoon, en niet de drummer of basgitarist. Terwijl de accordeon opzij was opgesteld. Een toch wel unieke opstelling.
Een meditatief totaalbeleven door al die klankentapijtjes, daar zat ‘em de magie.
LINE-UP: Gitaar: Willem Heylen o bariton saxofoon, Bass klarinet: Hanne De Backer o accordeon: Stan Maris o basgitaar: Ruben De Maesschalck o drums, percussie: Jonas Boutsen.

The Rising Moon (*****) - Het voelde aan alsof elke muzikant met een onzichtbare kabel met elkaar verbonden was. Die cirkel doorbreken door tussenin de muzikanten te lopen, zou de magie teniet doen. Meteen een pluim voor de sublieme geluidsmix en lichtman.
De trip ging in een golvende beweging, vol experimentele weerhaakjes. Wat net het mediatieve nog meer onderschrijft.
Soms dompelde het vijftal ons onder in een gloed van intimiteit, maar even goed werden we overweldigend door de crescendo opbouw van de instrumentatie, die wel eens durfde te explodere , o.a. door de sax en de verbluffende percussie.
Om dit echt te begrijpen, was het gewoonweg daadwerkelijk alles ondergaan. Het gevoel, de emotie werd aangesproken. Je kreeg het , naast sax en percussie, te horen door de bassline  of het gitaargepingel. Wat een quadro – effect , die kon worden aangesterkt door accordeon.
Muzikale grenzen werden dus afgetast. Er viel zoveel te beleven in dat klein uurtje. Dit was genieten.
Ook al worden ze in dat hokje 'jazz' geduwd, het overstijgt toch de jazz norm, de comfortzone wordt verlaten, een understatement bij dit vijftal.
Een lekkere jamming dus, die het publiek op bedwelmende, hypnotiserende wijze meeneemt op hun eindeloze trip. En soms ging het naar een vulkaanuitbarsting . Het publiek genoot dus van elke klank die uit hun instrument kwam, en elk werd in de spotlight geplaatst.

Op 13 maart speelt The Rising Moon in de Ha Concerts, Gent. Een 'ligconcert' weliswaar in een donkere ruimte. Hoe dat zal aanvoelen, weten we je binnenkort te vertellen … maar hier kreeg je reeds een meditatief magisch totaalbeleven! Schitterend.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Bodem – We hebben op onze nieuwe plaat bewust gekozen om de klankenkleur uit te breiden, zonder onze eigenheid als band te verliezen

Bodem  is een jonge band die puur muzikaal nog het meest aanleunt bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop. Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene.
Op het podium voelden we tijdens hun optreden in De Centrale Gent, in het kader van de European Jazz Conference, de diversiteit, de speelsheid en improvisatie. We kregen hier variaties en verrassende wendingen aangeboden, die het allemaal spannend houden.
Bodem bracht eerder een gesmaakt album uit ‘Kleine Mars’. In februari nu volgde ‘Lush and Alive’.
We hadden een fijne babbel met bezieler Adia Vanheerentals. Ook keken we naar de toekomst, en polsten naar de doelen en ambities. 

Wie is Bodem, vertel wat meer over het mooie project?
Eigenlijk is het project Bodem ontstaan in het conservatorium in Antwerpen. Ook Anke en Willem zaten daar. Het jaar voor Bodem  had ik een sabbat jaar genomen om muziek te schrijven. ik had een lijstje opgemaakt met mensen waarmee ik graag muziek zou willen spelen en zo kwam ik terecht bij Anke en Willem die eigenlijk op de top van dat lijstje staat. Daar is eigenlijk is de basis van Bodem  ontstaan… 

Ik zag jullie live op de European Jazz Conference, jammer natuurlijk van de matige belangstelling in De Centrale, maar ik zag een band die toegankelijkheid en avontuur opzocht.
Hoe waren de reacties. Heeft dit deuren kunnen openen ?
Die conference heeft nog geen deuren geopend, het is moeilijk om de impact daarvan in te schatten.  Het is uiteraard altijd fijn in die line-up te mogen staan en ons op die manier te kunnen tonen. Echt resultaten zien we er niet van, maar dat is wel vaker bij zulke evenementen. Zeker direct daarna merk je daar niet zoveel van. 

“Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid”; schreef ik; klopt dit?
Ik denk dat die toegankelijkheid komt door de manier van schrijven, ik schrijf muziek aan de piano en zing erboven. Door zingende melodieën te maken kunnen die niet moeilijk of abstract klinken. Dus door een eerder  singer-songwriter aanpak , klinkt het meer toegankelijker dan dat je dit puur instrumentaal zou doen. die eenvoud blijft ook hangen als we live spelen, alleen hebben we daar de vrijheid die elke jazz muzikant aanneemt. En dat is het verhaal anders interpreteren en ermee aan het improviseren gaan, wat dat bevreemdende dan weer onderschrijft.

Het viel me op dat het live intiemer klonk; het overstuurde karakter van de plaat was minder te horen. Hoe hoef ik het te interpreteren?
Dat is elk concert anders, soms gaan we overstuur en soms blijven we intiem en meestal doen we beiden

Jullie worden in het hokje van de ‘jazz’ geduwd. Maar wat jullie doen is buiten de comfortzone van de pure jazz, me dunkt. Wat denken jullie?
Ik vind het altijd grappig als andere mensen onze muziek omschrijven. Ik zou zelf niet weten hoe ik het moet omschrijven (haha) ik heb al veel termen gehoord, en die zijn allemaal waar. Het is onze bedoeling om ook op andere podia, buiten de jazz scene , te spelen. We hebben nu ook een boeker die dat gaat proberen te bewerkstelligen. Als je saxofoon, geen zang, drum en gitaar neemt dan is de connectie met jazz snel gemaakt. We worstelen daar wel een beetje mee, maar vinden het gewoon fijn dat we op een podium mogen staan met onze muziek. 

Ondertussen brachten jullie het debuut ‘Kleine Mars’ uit, een plaat in avontuur en vertier. Hoe waren de reacties?
We hebben daar heel fijne reacties op gekregen, en dankzij dat debuut hebben we ook op heel wat mooie plekken kunne spelen. Voor mij was dit de perfecte manier om ons te tonen aan de wereld. Dat debuut heeft dus zeker wel deuren geopend. We hebben nu een jazzlab tournee met de nieuwe plaat die eraan komt. We hebben ondertussen al op fijne festivals kunnen spelen dankzij dat debuut. Dus ja, ik ben wel heel blij over de reacties die deze plaat ‘Kleine Mars’ teweeg heeft gebracht. 

De nieuwe plaat ‘Lush and alive’ is een gevarieerd pareltje. De eerste twee songs zijn heel avontuurlijk, op “Fools” keren jullie iets meer terug naar de essentie van pure jazz. Die diversiteit betekent dat je nog wat zoekende b ent … of niet? Hoe interpreteer ik het best?
Ik heb niet het gevoel dat we nog zoekende zijn eigenlijk, integendeel. Op de tweede plaat hebben we net gevonden wat we echt willen doen. het komt er op neer dat we ons niet willen vastpinnen op een stijl, vandaar die overvloed aan diversiteit op deze plaat. Maar ik vind ook dat er zeker een verband is tussen mijn composities en er een zekere lijn inzit. Ik denk dus eerder dat we met deze plaat wel gevonden hebben wat we willen doen, laat het ons daarbij houden. zonder dat je ons binnen een stijl kunt definiëren. 

“Experimenteren met ritme, toon, melodie en klank” heb ik nog gelezen over ‘Kleine Mars’. Is het bewust de bedoeling die lijn door te trekken op de tweede plaat?
Ja, ik denk dat we dit op de twee plaat zelfs nog meer uitpuren. We hebben bewust geprobeerd om ons klankenpallet uit te breiden. Door  met overdubs te werken. Dat is dus zeker doelbewust, onze tweede plaat moest een tweede stap zijn. Zowel Anke als Willem zijn experts in klankkleuren beheersen. Ook daarom heb ik bewust ingezet om die klankkleur uit te breiden, zeker en vast.  Zonder onze eigenheid als band te verliezen. 

De overstuurde combinatie van uitbundig- en ingetogenheid en die donkerte blijven overeind op deze plaat. “Feisty” is een song die al deze elementen samenvoegt… Een bewuste keuze om dit pad te volgen; waarom?
Het basisidee van mijn nummers is vaak vrij rustig, maar tijdens het improviseren kan het wel eens wilder worden.. Dat is niet altijd doelbewust. Ik had mezelf uitgedaagd om bij het componeren niet in één sfeer te blijven, maar verschillende atmosferen op te zoeken in een compositie. En ‘Feisty’ is daar  dus een voorbeeld van.  Een beetje Schizofreen  of zo, maar heel spannend om te switchen tussen de verschillende sferen.

Het lijkt me wel een groeiplaat , waar op elke luisterbeurt iets te ontdekken valt. Eentje die prikkelt dus. Een bewuste manier van werken?
Het is, doordat ik hem heb gemaakt, beetje moeilijk om dat zelf de definieerden. . Ik heb niet het gevoel dat deze plaat minder toegankelijk is, maar als deze plaat meer prikkelt, na meerdere luisterbeurten, zoveel te beter natuurlijk. 

Jullie hebben al live gespeeld; ik veronderstel ook de nieuwe nummers? Hoe zijn de reacties op de nieuwe songs?
Voor ons zijn de nieuwe nummers het meest spannend, maar als we ergens hebben gespeeld krijgen we nog de meest positieve reacties op de ouder nummers. Ik denk dat de nieuwe songs nog wat moeten groeien bij het publiek. Maar echt veel reacties zijn er nog niet, wel van vrienden die de single hebben gehoord.. die single is zelfs al op de radio geweest. Maar ik  denk dat de echte reacties pas zullen komen als de plaat echt uit is. In de jazzlab tournee gaan we vooral de nieuwe nummers spelen. Dan pas zal ik zien wat het effect van die nieuwe plaat echt is.

Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat en wat willen jullie ermee bereiken?
Nog meer fijne concerten, sowieso. En ook wel wat meer ‘plaat verkoop’. Want vorige keer deden we CD’s en kregen we kritiek, niemand koopt nog cd’s. we hebben de plaat nu op vinyl uitgebracht, en hopelijk verkoopt die wel. Mensen kopen gewoon minder muziek, en als we met deze plaat wat meer fysieke platen zouden kunnen verkopen zou heel fijn zijn.  Dus vooral veel fijne concerten kunnen doen, en dat we daar wel degelijk onze platen wat meer kunnen verkocht krijgen is mijn verwachting.. 

Mensen kopen minder … Waarom dan  zoveel kosten doen en niet alles gewoon op YouTube en Spotify gooien ? Waarom een fysiek exemplaar?
Aan streaming verdien je als muzikant veel te weinig, daarom is het nog steeds nodig om ook iets fysiek aan te bieden.

Langs de andere kant is Spotify en de sociale media een goede manier om contacten te leggen, o.m. naar het buitenland toe; heb je er al iets van ondervonden?
Voor Bodem  nog niet direct. Persoonlijk wel. Het internet maakt de wereld wel groter,  ik denk niet dat direct een voordeel is voor ons.. dat kan nog komen, misschien. 

Wat die JazzLab tournee betreft, waar mogen we jullie aanschouwen?
We beginnen de JazzLab tour in Single in Antwerpen op 22 maart. Verder ook Cultureel centrum Het Perron in Ieper op 27 maart. Op 3 april in NONA , 4 april staan we in Flagey te Brussel en 25 april in HA Concerts. En op 4 mei spelen we in Kortrijk.
Meer info: https://www.nona.be/nl/agenda/bodem-jazzlab 

Naast die JazzLab tour, zijn er nog andere plannen?
In de zomer alvast een concert in De Nor.. Wat we nu concreet van plan zijn, is dat we binnen twee weken op residentie in de Single van Antwerpen mogen aantreden. We gaan daar repeteren en werken samen met Joris Perdieusde die voor ons visuele beelden gaat maken om  tijdens  onze concerten te gebruiken. Waardoor we die concertervaring van Bodem  nog wat meer kunnen uitpuren. Vooral dan voor die JazzLab tournee. 

Ik ervaar dat het toch ook filmische muziek is; geen plannen om er iets mee te doen?
Die visuele effecten zijn dus een toevoeging aan onze muziek, maar. het is belangrijk dat onze muziek op de voorgrond blijft   Filmmuziek doen, waarbij de film op de voorgrond komt, is zeker geen ambitie nee. Voor nu wil ik dat vooral de muziek in de schijnwerper staat. 

Jullie speelden ondertussen op We Are Open, dat ook een breed publiek bereikt; hoe waren de reacties? Kunnen er andere wegen mee worden ingeslagen buiten de jazz clubs?
Of het deuren gaat openen is nu nog moeilijk te zeggen, maar iedereen die ik naderhand tegen kwam zei me dat ze het een heel fijn concert vonden; ook via /via fijne reacties gehad. Iedereen in de zaaltje was muisstil, een zeer fijn publiek in dat ‘Venster’. Het zaaltje stond vanaf begin tot einde van het concert stampvol, dus ook dat is een goed teken. Een fijne en zeer mooie ervaring daar, zeker en vast. 

Jullie zijn absolute top, maar Belgische muzikanten krijgen vaak te weinig speelkansen. Ondervinden jullie dat ook of niet?
Tot nu toe is dat eigenlijk allemaal nog goed meegevallen vind ik. Omdat we al direct kansen kregen via ons label, en daarna dus die JazzLab tournee. Dus tot nu toe zijn we zeer goed ondersteund geweest. Voor de rest denk ik dat ik als Belgisch muzikant binnen de scene best verwend ben. Want als ik verneem van Nederlandse collega’s hebben die het veel moeilijker om aan de bak te komen in eigen land. Er zijn zelfs geen radio die jazz draaien. In Frankrijk , is ook moeilijk om te knokken. Enkel de grote muzikanten krijgen daar kansen. Ik merk dus dat ik wel degelijk kansen krijg , dat Belg zijn is geen struikelblok voor ons , nee…

Wat zijn de ambities verder? Het clubcircuit (buiten de jazzscene) kunnen bereiken? Sportpaleizen uitverkopen (waarom niet?)?, of toch maar een naam worden binnen het gekende jazzcircuit zelf?
Voorkeur? De gewone clubs dan toch. In het algemeen, dus niet enkel de jazz clubs. Zou heel leuk zijn. Sportpaleizen? Dat hoeft zeker niet voor mij. De gewone clubs, niet alleen in Vlaanderen maar over het hele land. Als Benelux kan, nog beter. Als Europa kan, nog beter. Hoeft niet grootschalig zijn, maar mag wel het nationale of eventuele internationale ‘gewone’ club circuit zijn.

Je hebt natuurlijk nog een hele carrière voor jullie … Heb je een soort doel voor ogen dat je als muzikant of band absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Dat is een beetje moeilijk om daar op te antwoorden (haha). Ik heb vaak realistische doelen die ik meestal dan ook behaal. Ik speel nu met BODEM met een trio waar ik heel blij mee ben, moest ik daarmee nog heel veel jaren kunnen doorgaan met platen uitbrengen en optreden overal, dan zou mijn doel al zijn bereikt. Voor groter ensembles muziek schrijven en maken, is ook een doel. Maar dat is financieel vaak moeilijker. Ik heb vorig jaar in Rataplan een residentie gedaan met een kwintet Waarlijk . Ook daar wil ik meer mee experimenteren. Hoe groter de band, hoe leuker het schrijfproces. Maar dat is iets voor de verre toekomst. 

Dus als ik het goed begrijp, doe je nog andere projecten naast BODEM?
Ja waarlijk dus. En ik doe ook een solo project waar ik een plaat mee uitbreng in het najaar.. Ik ben ook aan het werken voor een theatervoorstelling ‘Jassen voor beginners’, er is dus wel een beetje van alles aan de hand. Maar Bodem  Is wel mijn hoofdproject, zonder meer.

Bedankt voor dit fijne gesprek

MEnTAL Fest 2025 – Wat een diversiteit in de samenstelling
MEnTAL Fest 2025
Trax
Roeselare
2025-02-22
Erik Vandamme

MEnTAL Fest is een nieuw festival ten voordele van het geestelijk welzijn en waarvan de opbrengst integraal naar het Tejohuis gaat. Plaats van afspraak was Trax in Roeselare. Zeven bands, in een breed kader, kregen hun kans. De eerste editie verliep vlekkeloos, en was ook totaal uitverkocht. Organisatorisch viel er geen speld tussen te krijgen, en ook de optredens waren elk op hun eigen wijze absolute top.

Het Belgische Decision mocht, met een bonte mix van heavy metal en thrash, het festival openen en haalt de mosterd bij o.a. Metallica en Pantera. We waren, helaas door omstandigheden, net te laat om deze band aan het werk te zien.

We maakten ons dan maar op voor een theatraal totaalspektakel, binnen een rituele aankleding, met InHuman (****1/2). Bindteksten: daar doet dit combo niet aan mee, nee, ze laten hun muziek voor zich spreken. Astrid, die in het verleden op keys speelde, neemt nu de rol over van frontdame-zangeres, en laat haar bijstaan door een zanger, die een demonische stem heeft dito uitstraling. Net die spanning en wisseling in de zangpartijen, vormt een grote meerwaarde  en is ook een donkere draad doorheen het verhaal. InHuman verhaalt over pijn, verval en vertwijfeling. En ergens in de diepte doemt in hun weemoedige sound ook een boodschap van hoop in die donkere brij.
Een filmische totaalbeleving wordt het door vuurspuwende gitaren , verpulverend drumgeweld , de muzikanten en de zanger met maskers op en frontdame Astrid, die op het einde van de set vastgebonden met tape haar lot ondergaat. Om kippenvel van te krijgen …

De zaal stond voor InHuman goed gevuld, Sister May (****) kreeg wat minder publiek voor zich, maar ging er totaal voor. De band speelde een thuismatch, gezien ze in 2017 in Roeselare werden opgericht. Ze hadden het een beetje moeilijk om het publiek mee te krijgen in hun muzikaal verhaal, ondanks de verbluffende inspanning in de instrumentatie en in de vocals.
Sister May kan je muzikaal moeilijk onderbrengen, het maakt het voor de doorsnee metal liefhebber niet makkelijk. Wijzelf genoten van hun variaties en diversiteit, een bonte, veelkleurige verzameling aan stijlen. Het geheel klonk donker, lichtvoetig en energiek, vuurkrachtig, waarbij ze ruimte lieten om te experimenteren. We hielden van die avontuurlijk aanpak.

Secondhand Saints (*****) opgericht rond de coronapandemie, bracht als metalcore band een debuut, 'Shattered Floors', om ‘U tegen te zeggen’. Op de daaropvolgende releases 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op dit elan. Vorig jaar nog stelden ze hun nieuwste plaat voor, 'Falling From Crage' in De Casino in Sint-Niklaas; een wervelende feestje werd met muzikaal een stevige hoek af.
Op MEnTAL Fest hadden ze het eerst wat moeilijk om het publiek direct murw te slaan. Maar de band bleef gewoon stevig doorrammen. De beweeglijke, spraakzame frontman deed de rest om het publiek voor zich te µwinnen. Een metalcore feestje werd het, met een eerste moshpit als gevolg. Secondhand Saints kwam op dreef en ze gooiden er nog wat strandballetjes in het publiek. Het publiek ging heen en weer, danste en maakte een soort wave. Mooi.

De grote publiekstrekker was hier vaanvond Dyscordia (*****) die in 2025 aan hun vijftiende verjaardag toe zijn. De ‘Dyscordia Army’ was hier goed vertegenwoordigd, de voorzitter vierde ook zijn verjaardag en werd op het podium in de bloemetjes gezet.
Muzikaal kregen we een overtuigend overzicht van het oeuvre van Dyscordia. Er waren beelden op het scherm te zien van alle releases.
De setlist was een soort ‘best of’ met enkele verrassende wendingen die sterk werden ontvangen. Het publiek ging ertegenaan, de band moest geen moeite doen om iedereen voor zich te winnen.
De band ging ervoor , speelde strak, gedreven, gebald. Ook qua entertainment overtuigend.. Dyscordia bleef het pedaal stevig ingedrukt houden. Een betere manier om hun vijftiende verjaardag met een knal te vieren, konden we ons niet indenken.
In een recent interview liet de band verstaan dat ze nog meer in petto hebben dit jaar. "Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk", schreven we eind vorig jaar over hun optreden op Plutofest. Op MEnTAL Fest zagen we een band die speels ongedwongen te werk ging. Het sierde hen.  Wat een ingesteldheid; dit moet een succesverhaal worden …

Plots stond er veel minder volk in de zaal, Nochtans brengt Iron Mask (***1/2) een update van de heavy metal van de jaren '80 en spreekt dus op die manier een ruim publiek aan, van metal tot hard rock liefhebbers. En bij zo’n referenties horen er lange gitaar of drum solo’s. Het kon ons sterk bekoren. Die aanstekelijke, vlijmscherpe gitaarriffs waren niks nieuws onder de zon, maar die ondoordringbare wall of sound, kenmerkend aan het genre, blijft heerlijk genieten. En ze hadden een zanger die het publiek entertainde en het leuk, ontspannend hield.

De enige niet Belgische band, Chaoseum (****) mocht afsluiten. Dit Zwitserse gezelschap werd in 2018 opgericht en zorgt voor een mix nu-metal en metalcore. We hoorden binnen de sound een link naar Korn, maar ze onderscheidden zich deels in een mystiek mysterieuzere, theatrale sound, wat dit optreden toch wel redelijk uniek maakte.
Voor een sterk uitgedund publiek - het was ondertussen al ver na middernacht- wist Chaoseum ons toch moeiteloos te overtuigen in een totaalbeleven.

En die totaal beleving was trouwens ook de rode draad doorheen deze geslaagde eerste editie van MEnTAL Fest. Wat een diversiteit in de samenstelling van deze bands, van aanstekelijke heavy metal tot metalcore.

(Met dank aan Musika.be)

Organisatie: Different Mind vzw (MEnTAL Fest - Roeselare)

Isbells - Stilletjes mijmeren in het donker

Al vijftien jaar is Isbells een niet te onderschatten band , eentje die we maar al te graag koesteren in de Belgische scene. Na het succes van hun titelloos debuut waren de vergelijkingen gemeend in de samenzang van Fleet Foxes, de weemoed van Bon Iver en de tokkelkunst van Nick Drake. Isbells werkte aan een eigen identiteit in het genre en qua mijmering in de sound zijn ze ware grootmeesters. Het recente ‘And the noise settle’ past hier perfect in. Deze keer was de productie echter niet in handen van duiveltje-do-it-all Gaëtan Vandewoude maar van de vrouwelijke compagnon Chantal Acda, die ook live sterk op het voorplan trad. In een goed gevuld CC konden we stilletjes mijmeren in het donker op Isbells …

Jo Huylebroeck (****), een goede vriend van Gaëtan, bracht pas vorig jaar zijn eerste single uit, “Zeveneken”;  in september is zijn debuut  verwachtende … en de man is 67.  Hij bracht alleen met akoestische gitaar en vanop z’n stoel zes persoonlijke nummers. Jo Huylenbroeck haalt zijn inspiratie uit de dingen des leven en profileert zich als een klasse verteller en poëet. Hij balanceert een beetje tussen de intimiteit van het chanson van Guido Belcanto en de herkenbaarheid van de kleinkunst in z’n totaliteit. Doordacht en met best wel grappige bindteksten, weet hij ons te raken. Een daverend applaus op het eind was dan ook terecht van zijn sprankelende, mooie set. Benieuwd naar wat het debuut in september zal brengen …

Isbells (****) - Chantal Acda, Christophe Vandewoude, Gianni Marzo, Gerd Van Mulders en Gaëtan Vandewoude vormen isbells en zijn erg goed op elkaar ingespeeld. Isbells bewandelt het muzikale pad van fragiliteit op subtiel doordachte wijze, stilletjes mijmerend in het donker. De registers worden soms zachtjes open getrokken; de ietwat krachtigere uithalen, vullen goed het weemoedige kantje van Isbells aan en maakt hen muzikaal zo bijzonder. Een zalvende gemoedsrust over rusteloze harten …
Het sombere licht en de donkerte is een toegevoegde waarde aan de sound. Gaëtan neemt het voortouw in de bindteksten. Chantal op haar beurt zorgt met haar vocals voor een extra insteek.
Gevleugelde of scherpe woorden spreekt men niet uit. Nee, Isbells schittert vooral in eenvoud in hun fragiel, fris, sprankelend geluid. Het zorgt voor een organische inkleding. 
In de bis betraden Chantal en Gaëtan eerst samen het podium; iet wat hij voorheen normaal gesproken op zijn eentje deed, bekende hij, maar nu heeft hij de support van Chantal. Kippenvelmoment hier.
De voltallige band sloot mooi af, met de mooie lichtjes in de zaal, als sterretjes aan de hemel, helemaal akoestisch en zonder versterking of micro vooraan het podium. Het maakte het concert compleet. Dat stilletjes mijmeren in het donker werd geoptimaliseerd. Dit was gewoonweg een erg mooie avond zondermeer.

Pics homepag @David Zegers (Skytiger)

Organisatie: CC Ter Vesten, Beveren

An Pierlé Quartet - Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving

An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet (*****) waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.

Het weemoedige kantje, dat we ook ontdekten op plaat, keert wel degelijk terug in de breekbaarheid van An’s vocals. De oor- en oogstrelende instrumentatie raakt.
Live legt het kwartet vooral de klemtoon op een jazzy sound, die andere stijlen integreert.
In de muzikale vibe wordt terug gegrepen naar de fifties, zeker als An aan haar piano bezig is en haar vibrerende stem de hoogte ingaat. Wat een stembereik. De muzikale begeleiding, An’s bewegingen, haar danspasjes en het voortdurend heen en weer geloop van piano naar microfoon, maken het geheel nog sterker.
Hier staat een complete band te spelen; de speelse steekjes van het duo Hendrik Lasure (toetsen) - Casper Van de Velde (op drums) tekenen de zin voor avontuur en improvisatie, Verder ook saxofonist Koen Gisen vuurt hen aan en trekt de sound open. Grenzen vervagen en worden verlegd. Zoals blijkt uit songs als “The Lid” en “Waves”. Wat klinkt dit heerlijk, boeiend, spannend. En An kan gewoonweg compleet los gaan.
Het publiek wordt nauw betrokken bij het Quartet. Letterlijk zelfs, want bij het opzwepende “Unreal” nodigt ze mensen uit om voor het podium te dansen. Een feestelijke stemming. Mooi om te zien.
Op het eind laat An zich van haar meest tedere, kwetsbare kant zien, de sax doet de rest. Om dan, in de bis, alle registers open te trekken. Een integer, vol geluid, emotievol, meeslepend, gedreven.
An Pierlé Quartet laat in een kleine twee uur alle de verschillende aspecten horen. In deze gezellige jazzclub kregen we een muzikale prikkeling en totaalbeleving. Klasse!

Pics homepag @Patrick Van Vlerken

Organisatie: Kunstencentrum Nona (Nova Express), Mechelen

Blaudzun – Melancholie het centrale thema 

In 2014 wist een artiest ons op Les Nuits Botanique compleet omver te blazen, door z’n sound in een zweem van melancholie en weemoed onder te dompelen en er een groove in te steken. Blaudzun (*****) is de naam, het alter-ego van Nederlandse singer-songwriter Johannes Sigmond. Hij is al sinds 2006 bezig en bracht enkele knappe platen uit. Hij is nu toe aan z’n negende, 'Latter Days'. In een zo goed als uitverkocht Ha Concerts in Gent konden we hem bewonderen. Op het laatste album horen we toegankelijkheid en avontuur met een bevreemdend, donker kantje.
Live is de sound veelzijdiger en wordt deze nog meer uitgepuurd, in een set die melancholie centraal plaatst en er een groove aan toevoegt. Puik werk opnieuw.

Na de intro “The Sun Shines Down On Me” van Daniel Johnston werd meteen de aandachtr gescherpt door sterk drumwerk. Blaudzun zien we in glinsterend donker pak, dito donkere grote bril, het podium opkomen. “Wicked Ball” is eentje die ontploft. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld. De nieuwste single “Kayo” zit al vroeg in de set, en klinkt energiek, gedreven. De emoties borrelen op, de sound is hypnotiserend, bedwelmend, weemoedig als broeierig, meespelend, gedragen door z’n kenmerkende vocals en extraverte uitstraling. Telkens houdt hij zijn publiek bij de leest.
Het klinkt spannend door de intieme en explosieve sound , waar de registers durven open getrokken te worden als op “Coma” (ook eentje van de nieuwe plaat).
We waren onder de indruk van het sublieme drumwerk en de beweeglijke gitarist, die naast Blaudzun was opgesteld en dus meermaals de show stal. “Elephants” werd door het dankbare publiek meegezongen. Ook de nieuwere nummers moesten niet onderdoen en gingen erin als zoetenkoek, o.m. het wondermooie, lekkere dansbare “Better Man”. Een rustiger moment volgde met het pakkend mooie “Spark Chaser”.
Uiteraard worden clichés aangehaald in 'ooo en aaa's' meezingen en het bovenhalen van de gsm lichtjes. Ze zorgen voor magische momenten. Het mazakt de show als het geheel bijzonder. Het toont hoe dicht een artiest als Blaudzun na al die jaren nog steeds bij zijn fans staat. En die liefde is wederzijds. Het publiek gaat gretig in op wat hij hen aanbiedt en geniet met volle teugen.
Het intieme “Wolf's Behind the Glass” speelt Blaudzun akoestisch middenin het publiek. Puur, oprecht, broos en breekbaar. Een song als “Dontfuckitup” onderstreept de frustraties van deze tijd, de middenvinger omhoog naar wat mis gaat in onze maatschappij. Die boodschap kregen we wel te verstaan.
Song na song bleef Blaudzun zijn publiek entertainen. Veelzijdigheid troef van intimiteit tot dynamiek. Hij danste letterlijk doorheen de zaal op “Wasteland.
Apotheose in de bis met het prachtige “Hey Now”, solo. Het zorgde voor een kippenvelmoment. Waarna de band inpikte op “'Dreamers”. Mooi overtuigend. Blaudzun sloot af , met wellicht z’n grootste hit “Promises of No man’s land”.

Dit was een uiterst geslaagde avond … Melancholie was het centrale thema, het was in balans een kleine twee uur puur muzikaal genieten van bittere ernst en humor. Klasse!

Setlist: Wicked Ball //Kayo //Bonfire //Coma //Elephants //Better Man //Wingbeat //Spark Chaser //Pin //Wolf's Behind the Glass (acoustic in audience)Faint Of Heart //We Both Know //Heavy Flowers //Prophecy //Dontfuckitup //Summer Song //Wasteland //Real Hero //Too Many Hopes for July  (ending with Solar snippet)  Encore: Shades //Hey Now  (solo) //Dreamers /Promises of No Man's Land

Organisatie: Ha Concerts, Gent

Sterk IJzer 2025 - Vierde editie - Sterk IJzer voedt de donkere ziel
Sterk IJzer 2025
Asgaard
Gentbrugge
Datum: 2025-02-21
Erik Vandamme

Het festival Sterk IJzer is een evenement dat van start ging in 2006, met name in ‘t Jeugdhuis OJ ’t Kompas, Sint-Niklaas. In 2007 volgde een nieuwe editie in de Frontline, Gent. De derde editie, in 2020, in JH Asgaard, werd helaas afgelast door de gekende coronapandemie.
Nu, vijf jaar later is men toe aan de vierde editie, terug in de gekende locatie JH Asgaard in Gentbrugge. Een klein, pittoresk, intiem kader die het underground gevoel van de doom/stoner maar versterkt

Opener Svarthart (****) bestaat uit doorwinterede muzikanten die het Doom gevoel hoog in het vaandel dragen. Helaas zonder drummer op het podium. De twee gitaristen spelen verbluffende, klievende riffs. Bulderende, helse vocals ondersteunen de snedige sound.  Svarthart voedt de donkere ziel , zondermeer. De bijzonder fantasieprikkelende muziek, neemt je inderdaad mee naar het donkerste in het onderbewustzijn, waar ergens demonische wezens je tegemoet komen. Soms klinkt het intiemer, spaarzamer en mis je net wel die dreigende drums. Maar eens alle registers open van instrumentatie en vocals overweldigt Svarthart ons. Wat een sectie binnen die 'Doom' …

Met onder meer Cowboys & Aliens, Fire Down Below, Beaten By Hippies en Gnome is ons landje heel goed vertegenwoordig binnen de stoner/meta. Ook Witch Piss kun je gerust aan die rij toevoegen. Witch Piss is vrij nieuw, ontstaan in 2023. Een Belgische stonermetalband met muzikanten die nog in andere bands van andere genres spelen, o.m. Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted en  dus … Witch Piss.
Witch Piss (****1/2) is binnen de stoner uitgegroeid tot een goed bewaard geheim. Beetje onverdiend staan ze te weinig in de schijnwerpers. En toch is er een goed volgepakt Asgaard speciaal voor deze band. Waarschijnlijk komt dit door de invloeden uit hun andere muzikale projecten, wat een toegevoegde waarde betekent voor hun stoner.
Net die diversiteit in aanpak maakt Witch Piss een bijzondere parel binnen de scene. Op het podium van de Asgaard , ontstaat een muzikaal feestje van licht-donker en zacht-hard Headbangend zweven op die heerlijk diverse, warme stoner.

Vervolgens kwam de Death/Doom formatie My Lament optreden, die we sinds hun optreden op het vergane festival Vlamrock, As in 2009) niet meer aan het werk zagen. Hun album 'Broken Leaf' (2009) hebben wegrijs gedraaid. Ook de nieuwste plaat 'The Season Came Undone' (2023) is een interessant , overtuigend Doom pareltje.
Kenmerkend voor My Lament (*****) zijn de melancholische riffs, de diepe grunts, de emo beladen cleane zangpartijen, en de even gevoelige thema's, die een lach en traan bevatten.
Ze weten ons meteen te raken en ze laten je niet meer los in die integere donkere sound.
We kregen sterke solopartijen , een ijzersterke tandem van gitaren , een intrigerend diep basspel, krachtige drums en die beladen zangpartijen en grunts. Ook hier werd net die donkere ziel gevoed …

Voor wie naast tickets voor het afscheidsfestival van Black Sabbath greep in Birmingham deze zomer, bood Sterk ijzer een perfect alternatief …, Opium Heathen (****). De Stoner/Doom metal band ontstond in 2015 en leunt puur muzikaal het dichtst aan bij Black Sabbath, maar heeft ook wel een eigen smoel. De band interacteert weinig en laat een uur lang hun energieke muziek horen. Het kan als eenheidsworst in het genre klinken, maar de broeierige, meeslepende, hypnotiserende sound vormt net een meerwaarde, die je bij de leest houdt.
"Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen.", schreven we nog over hun optreden op Catacombfest Open Air 2023.
Ook zij wisten bij het nekvel te grijpen door de klievende riffs en door een door merg en been gaande zang. Het siert destoner/doom metal sound en zeker in de voetsporen van Black Sabbath …

Dit was een avondje Belgisch getalenteerde Doom en Stoner bands die verdiend meer in de schijnwerpers binnen de scene mogen staan … Alle vier overtuigend puik werk …

Organisatie: Sterk IJzer + Asgaard, Gentbrugge