Vorige week kwam Syndrome (het solo project van Mathieu Vandekerckhove) zijn album ‘Floating Veins’ voorstellen in de Kreun. Mathieu kennen we ook als bandlid van Amenra, Kingdom en Sembler Deah. Zijn album werd gemastered door niemand minder dan Billy Anderson (bekend van zijn werk met bands als Neurosis, Om en Swans).
Het moest zijn dat bijna niemand de weg naar de Kreunzaal vond op deze herfstige vrijdag, want Syndrome startte zijn set voor welgeteld twintig toeschouwers. Wat Syndrome brengt, is natuurlijk geen spek voor de bek van Jan Modaal. Opener “Clot” werd loops-gewijs laag per laag opgebouwd door Mathieu, die na enkele minuten werd aangevuld door Piet Dierickx op drums. Deze laatste, die we ook kennen als drummer van D.A.F.P., was de live-drummer van dienst. De song zwol aan tot een magistrale climax die abrupt werd afgebroken om over te gaan in titelsong “Floating Veins”. Een mooie, gevarieerde song die startte met intimistische ambient en de engelenzang van Zohra Atash en uitmondde in een hypnotische verstrengeling van het gitaargeweld van Mathieu en de drumslagen van Piet.
Op de achtergrond werd het toepasselijke video-artwork van Tine Guns, vriendin van Mathieu, geprojecteerd. Centraal een hemellichaam, voorzien van een wirwar aan aders die vanuit een centraal punt alle kanten opliepen. Achter deze dooraderde bol een synchroon gefladder van een opgejaagde zwerm zwarte vogels of waren het eerder vleermuizen? Volgden nog het onheilspellend openbrekende “Project 5”, doorspekt van zware drones en de logge beats van Piet en het meditatieve, bijna sacrale “Wolf”.
Afsluitende song was “Absence”, de apotheose van deze set! Hier werden alle registers opengetrokken en konden we genieten van een uitbarsting via drones die ons deden denken aan Sunn O)), iele geluidjes genre Young Gods en heavy gitaarriffs die krachtig ondersteund werden door schitterend drumwerk. Dit was grote klasse van eigen bodem! Een gemiste kans voor de afwezigen.

Tien man meer bij de start van de set van Alexander Tucker. What a shame! De Engelsman uit Kent heeft nochtans al een uitgebreid muzikaal parcours afgelegd. Startend in de 90-ies hardcore scene als zanger in de bands Suction en Unhome. Na de split van Unhome in 1999 ging Tucker mee op tour met het uit Detroit afkomstige Fux om er de guitar synthesizer voor zijn rekening te nemen. Daarna ging hij solo en bracht volgende albums uit: ‘Alexander Tucker’ (2003), ‘Old Fog’ (2005), ‘Furrowed Brow’ (2006), ‘Portal’ (2008) en het recente ‘Dorwytch’ (2011). Verder had hij nog zijprojecten met Stephen O’ Malley van Sunn O)) (Ginnungagap, Stephen O'Malley and Alexander Tucker Duo). Met andere woorden: een bezige bij!

Alexander Tucker kwam helemaal alleen afgezakt naar Kortrijk. Ook geen live instrumenten (cello, akoestische gitaar, mandoline) deze keer: enkel een wirwar aan draden verbonden met zijn mengpaneel op een centrale tafel en een resem effectpedalen om U tegen te zeggen. Bij zijn aankondiging in een van echo voorziene mic konden we onze lachspieren niet laten rusten. “Hello (hello, hello,...), I’m (I’m, I’m,...) Alexander (Alexander, Alexander,...) Tucker (Tucker, Tucker,...). Hope (hope, hope,...) you (you, you,...) enjoy (enjoy, enjoy,...) the (the, the,...) show (show, show,...)” … Hahaha, hilarisch  maar wat volgde was i-n-d-r-u-k-w-e-k-k-e-n-d!
Een groot uur werden we door Tucker meegenomen op een psychedelische trip om U tegen te zeggen. Voortdurend op het verkeerde been gezet door overschakelingen van freaky folk over spooky drones naar gitaargeweld dat zich uitstrekt van Led Zeppelin tot My Bloody Valentine. Het ene moment doet hij denken aan de fucked up ambient van Aphex Twin, het andere moment zingt hij de pannen ‘mantra-gewijs’ van het dak tijdens een zachter en melodieus gedeelte, het volgend moment zit je middenin psychedelische gelardeerde folk. Je wordt voortdurend van het kastje naar de muur gestuurd, wat ondergetekende een heerlijke ervaring vond. Eén van de hoogtepunten was de kakofonie van tientallen muziekdoosjes bij de start van een song (denk aan de start van “Time” van Pink Floyd en vervang de klokken en wekkers door muziekdoosjes).Wat een set van deze Engelse psychedelische, bebaarde bard!

Een ‘trip at the brain’ [(c) Suicidal Tendencies] waarop we nog tot diep in de nacht bleven doorgaan! Kippenvel! Alex Tucker: een miskend genie...

Organisatie: De Kreun (Kortrijk)