Icebreaker en BJ Cole waren voor mij nobele onbekenden, maar na dit concert dus al een stuk minder. Beide heren vertelden tussen de nummers door ook wel een en ander over de oorsprong van dit muzikale project, dat de 40-jarige verjaardag van het Apolloproject viert en ook een hommage is aan de plaat van Brian Eno uit begin jaren 80, één van die platen die van Eno de grondlegger van het genre ambient maakte. Uiteindelijk is Eno nog vooral bekend als producer van Talking Heads en U2 en van hun grote platen uit de jaren 80, wat ook wel te zien was aan het publiek dat toen misschien wel jong en wild geweest zal zijn.

Tijdens het eerste deel van het concert werden nogal experimentele bewerkingen van stukken van Eno gebracht, die ik op zich niet kende en volgens de reacties van het publiek nogal afweken van wat het ooit volgens Eno best geweest was. Interessant maar het liet me een beetje op mijn honger. Iedereen  kwam toch vooral voor het tweede deel van het concert.
Het tweede deel van het concert bracht de eigenlijke plaat ‘Apollo’, die behoorlijk getrouw aan het origineel werd gebracht. De grote attractie waren de beelden van de ‘Apollo’-missie die de aandacht opeisten. Die waren blijkbaar uit duizenden uren footage geselecteerd en ze brachten soms adembenemende beelden van de maan, maar net zo goed zenuwachtige ingenieurs op de grond die nagelbijtend sigaretten rookten en grafiekjes volgden. Werkelijk schitterend waren de beelden van de rond hossende astronauten die als en soort teddyberen met motorische deficiëntie het maanoppervlak onveilig maakten en soms gewoon als in een Disney-tekenfilm languit op hun bek gingen.

Het ensemble dat Icebreaker en BJ Cole samengesteld hadden was behoorlijk uitgebreid maar blijkbaar was het allemaal nodig om het goed te brengen, hoewel ik toch een paar goed moest kijken wie nu eigenlijk aan het spelen was en wie niet. Het resultaat lijkt simpel, maar dat is dus blijkbaar bedrieglijk. ‘Apollo’ brengt heel atmosferische muziek, waarin zoals bij alle goeie ambient niet altijd conventionele muzikale structuren in terug te vinden zijn. De ultieme moodmusic dus. Je moet er je dus in onderdompelen, wat uiteindelijk, onder meer dank zij de erg comfortabele stoeltjes behoorlijk goed gelukt is, en bovendien werd nog afgesloten met een heel mooie versie van “An Ending”, wat toch voor mij de mooiste parel is die Eno de

wereld geschonken heeft.

Organisatie: Vooruit Gent (ikv Jazz & Beyond)