Het voorprogramma van deze avond werd verzorgd door Elles. Dit muzikaal project bestaat uit twee straffe dames: Ine Clerckx (gitaar) en Emelie De Bruyne (viool). In 2019 behaalde dit duo hun masterclass in huiskamerconcerten en werkten ze reeds samen met verschillende muzikanten (vanuit fel uiteenlopende genres). Van klassieke muziek tot volkse wereldmuziek, Elles is in staat om ieder concert op maat van de huidige context te geven. Deze avond werd hen gevraagd om ons voor te bereiden op Wiegedood. Dit laatste bleek echter geen evidente opgave. Toen Ine & Emelie het podium opkwamen , wisten volgens mij slechts enkelen in de zaal wat te verwachten. Het volume stond niet luid, maar toen de gitaar begon en daarna de viool, kon ik alleen maar met open mond kijken. Mijn oren werden gestreeld door zeer gevarieerde muzieklijnen en het viel mij op hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn. Emelie beheerste haar viool zo goed dat zelfs de hoogste, fijne klanken ook mijn oren streelden. Ik werd meegezogen in hun uitdagende, klassieke tot moderne, muziek en met ogen dicht nam mijn intense beleving enkel maar toe. Jammer genoeg was er toch vrij veel rumoer in de zaal, volgens mij totaal onverdiend. Elles kwam op, speelde, verbaasde en waren vooral: heel moedig! Ik kijk uit naar hun eerste plaat, hopelijk komt die er vroeg of laat.

Een half uur later stond Wiegedood klaar om onze trommelvliezen te vermorzelen. Voor de ietwat kenner van het hardere werk, hoef ik niet meer te vertellen dat Wiegedood alleen maar bestaat uit leden die zich reeds goed bewezen hebben binnen het genre. Zo drumde Wim Coppers zich al te pletter in volgens mij één van de beste hardcore/punk bands van België: Rise and Fall. Maar hij drumde ook al voor The Rott Childs, White Jazz en Supergenius. Levy Seynaeve (zang/gitarist bij Wiegedood) kennen we ook van Amenra en Hessian. En tot slot is Gilles Demolder (gitarist bij Wiegedood) ook vaste basgitarist bij Oathbreaker. Je denkt het juist: Wiegedood in een black-metal superband.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen en dit bleek niet onterecht te zijn. De set begon meteen met de beukende intro van “Ontzieling”. De hiërarchie werd a la minute duidelijk: Wiegedood zou ons allen platspelen en wij zouden, moesten maar bezwijken. Het drumwerk van Wim (met dubbele basdrum) was keihard en dit nog meer dan op de originele plaat. De gitaren speelden perfect in elkaar verweven en ook de vocalen van Levy lieten geen twijfel groeien over de intensiteit waarop ze hun muziek (wilden) brengen. Al na het eerste nummer moest ik even op adem komen.  
Maar veel tijd om te bekomen was er niet. Meteen speelde Wiegedood verder, de snoeiharde gitaren brachten “Svanesang” tot de bovengrond. Het publiek was ook hard mee: in de zaal zag ik veel hoofden meebewegen op de golven van dit hellegezang. Ook de belichting was puik in orde, rode en goud schakeringen wisselden aan hoog tempo af met hypersnelle stroboscopen. Foto’s nemen was bijna een onmogelijk opgave. Een toppunt van deze catharsis kwam er toen “Prowl” startte: Levy liet zijn vocalen ijzig koud doorheen de zaal snijden en toen de gitaren invielen kwam alles tot een climax van jewelste. Wat mij ook opviel is de mate van distortion, waardoor Gilles z’n gitaarwerk alleen nog maar rauwer klonk.
Aan dit hoge tempo, verliep het optreden verder. Er was bijna geen ademruimte, alsof iedereen de pijn en verdriet vanuit de muziek moest en zou voelen. En net toen ik dacht dat er een einde aankwam, kondigde Levy aan dat ze nog een laatste nummer, “Onder gaan” gingen spelen. Dit nummer nam ons nog een laatste keer stevig mee en eindigde langzaam, maar hard. Een perfecte afsluiter voor een avond vol black metal van de bovenste plank.

Wiegedood… een rit door de hel, en terug.

Setlist: Ontzieling - Svanesang - De doden hebben het goed II - Cataract - De doden hebben het goed III - Prowl - Onder gaan

Organisatie: Vooruit, Gent