Sinds haar debuut ‘Allright, still’ (06) kwam de Londense dame ook buiten haar muziek nogal veel in de persbladen. Interessante Paparazziverhalen van haar felgebektheid, drankmisbruik en party’s. Na het beluisteren van de opvolger ‘It’s not me, it’s you’ is het duidelijk dat ze haar ‘ei’ eens kwijt wou, in de zin van weergeven wie ze écht is, waar ze staat, maar niet altijd raad weet met zichzelf. Grote mond –klein hartje princiep… waarvan je wel weet dat er meer achter schuilt … oud - wijzer - beroemder?! …de tol van de roem.
Qua muziek is haar tweede plaat (net als de eerste trouwens!) opnieuw een frisse, aanstekelijke en sfeervolle mengeling van dromerige en groovy popnummers, met een vleugje soul, hiphop, reggae en dance. Bij een eerste beluistering bleek de plaat gewoontjes en niet écht bleek te verrassen, maar per luisterbeurt intrigeerden die poppy deuntjes en onderstreepten ze de muzikale variëteit onder haar emotievolle vocals. “Everyone’s at it”, “Not fair” en “Fuck you” zijn de meest uptempo nummers die inwerken op de dansspieren, maar ook de sfeervolle benadering van “Him”, “Never gonna happen” (wat een leuke carroussel!) en vooral de eerste single “The fear” overtuigen sterk.
Fijne pop van een dame die toch nog iets meer in petto heeft dan enkel in roddelbladen te verschijnen.