De periode dat Smashing Pumpkins een toonaangevende gitaargroep was ligt ondertussen al 3 decennia achter ons, maar de overmoedigheid van Billy Corgan kent nog steeds geen grenzen. Destijds maakten de Pumpkins, als opvolger van het onovertroffen ‘Siamese Dream’, het epische ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, een ambitieuze dubbelaar die als klassieker de geschiedenis in ging maar die wel al duidelijk de eerste symptomen van bombast en hoogdravendheid vertoonde. Daarna kon ‘Adore’ nog net door de beugel, maar de pompeuze en inferieure albums die er op volgden, inclusief de recente comeback platen ‘Shiny and Oh So Bright” en ‘Cyr’, hebben er definitief voor gezorgd dat wij de Pumpkins al lang niet meer serieus nemen. Met het vehikel ‘Atum’ zullen ze ons alleszins niet van gedacht doen veranderen.
Je zou denken dat Smashing Pumpkins, nu ze in hun originele line up herenigd zijn, zouden teruggrijpen naar de bruisende gitaarrock van hun betere dagen, maar niets is minder waar. Ze leggen het er hier immers nog wat dikker op, de pathos wordt in volle containers aangevoerd. ‘Atum’ is een drievoudig album geworden dat aangekondigd wordt als een rockopera. Hier houden we al de adem in, het begrip rockopera werd eind jaren 60 in het leven geroepen door bands als The Pretty Things en vooral The Who, die er trouwens bijzonder goed mee wegkwamen met kleppers als ‘Tommy’ en ‘Quadrophenia’. Maar sinds ‘Bat Out Of Hell’ Van Meat Loaf ervaren wij de term rockopera eerder als een verschrikking dan als een verademing, en het gedrocht ‘Atum’ bevestigt dat alleen maar.
De rockers zijn pompeus, de ballads zijn stroperig, de gezwollen sound komt te pas en te onpas naar boven en het kale opperhoofd Billy Corgan waant zich meermaals in de hemel, zijn eigen hemel wel te verstaan, waar hij zelf de plak zwaait. De songs halen nergens het niveau van de Pumpkins hun hoogdagen en met de regelmaat van de klok verzandt het hele zootje in het soort pathetische synthrock die ook hoogtij viert op de laatste wansmakelijke platen van het al even diep gezakte Muse. Wij moeten ook regelmatig aan het meest weerzinwekkende werk van Depeche Mode denken. Dit kan toch allemaal niet de bedoeling geweest zijn, menen wij dan.
Maar met Billy Corgan, wiens ego hoger reikt dan de Mount Everest, weet je nooit, het is was waarschijnlijk wel zo bedoeld. We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat dit album Corgan’s visitekaartje is en dat de inspraak van de overige groepsleden herleid is tot het absolute nulpunt.
Met een beetje goeie wil selecteren we uit deze drie pafferige brokken misschien één deftige plaat. Laat het ons op een EP houden, eentje die dan nog maar op zijn best de stempel ‘middelmatig’ kan meekrijgen. Daarop de tracks “Empires”, “Beguiled”, “In Lieu Of Failure”, “That Witch Animates The Spirit” en “Harmageddon”, de enige songs die ergens nog een zweem van dat originele pompende Pumpkins bloed in zich hebben.
Als u zich toch geroepen voelt om deze zogenaamde rockopera in één ruk uit te zitten, dan wensen wij u veel sterkte toe. Inmiddels zetten wij nog eens ‘Siamese Dream’ op om de pijn wat te verzachten.

Geen enkele band moet steeds hetzelfde kunstje herhalen bij elk nieuw album en Billy Corgan heeft solo en met zijn Smashing Pumpkins al behoorlijk wat bokkesprongen gemaakt, maar we betwijfelen toch of het nieuwe album ‘Cyr’ nog de fans van het eerste uur of massa’s nieuwe fans zal kunnen bekoren.
De synthpop op ‘Cyr’ staat mijlenver van de grungerock van ‘Mellon Collie’ of ‘Siamese Dream’, maar ook ver van het materiaal op recentere albums van The Smashing Pumpkins. De gitaren van James Iha en Jeff Schroeder moet je hier te vaak met een vergrootglas gaan zoeken in de geluidsmix. Drummer Jimmy Chamberlain is beter te horen, maar kan of mag hier nauwelijks iets van zijn talent tonen en beperkt zich tot een ondergeschikte rol in dienst van Corgan en zijn synth.
En het is dan ook nog  eens behoorlijk middelmatige synthpop, met melodietjes van dertien in een dozijn. De reeds geloste singles hebben nog een zekere catchyness, maar met liefst 20 tracks op het album wegen die half-goede singles niet op tegen de rest.
Wat heeft Corgan bezield om met één van de beste bezettingen van de Pumpkins het laken volledig naar zich toe te trekken en de luisteraar te tergen met enkel zijn lijzige stem en zijn matig geïnspireerde synthpop? Om de jaren ’80-pastiche compleet te maken, laat Corgan zich bovendien nog begeleiden door een koortje van twee dames. Het lijkt alsof hij het publiek wil uitdagen. Enkel met een nektapijt en een zweetbandje om de pols kon Corgan nog meer retro-pastiche klinken.
“Anno Satana” en “Wyttch” (twee van de weinige nummers met gitaar een beetje in de hoofdrol) en voorts “Birch Grove” zijn degelijk, maar kunnen niet op tegen de bloedarmoede van de rest van het album.