De avond van 28 februari. Het moment waarop het in Groenland warmer is dan in hartje Brussel, de dag ook waarop iedereen het op de sociale media over King Gizzard And The Lizard Wizard had, maar helaas ook het tijdstip waarbij we na een tiental minuten beseften dat Franz Ferdinand niet meer was wat het ooit geweest was. De poster waarop de Schotten een vrolijk danspasje plegen was eigenlijk al een teken aan de wand dat de band rond Alex Kapranos zijn snedigheid heeft verloren, en natuurlijk ook de zeer flauwe nieuwe plaat ’Always Ascending’. Over albumtitels gesproken die voor geen meter kloppen!
Een concert dat werd aangekondigd als een double bill, ook al twijfelen we er sterk aan dat The Vaccines daar uiteindelijk zo tevreden mee zijn. “We are supposed to warm you up” schreeuwde zanger Justin Hayward-Young, maar daar slaagde de band die een miljoen platen verkocht niet al te goed in. Niet dat het aan hun lag. Standaardrock met een knipoog naar de glamrock uit de jaren 70. Goed gespeeld, maar het publiek in Vorst (op de uitbundige voorste rij na) was blijkbaar niet vertrouwd met de deuntjes van de Londenaars. Geen memorabel concert, wel meer dan een opwarmer en ironisch genoeg de band die de hoofdact omver blies, ook al had je daar niet veel voor nodig.
Vroeger is niet noodzakelijk beter, en nog minder als je band Franz Ferdinand heet. In 2001 gebruikte je voor de groep uit Glasgow nog het woord postpunk, gewoon omdat ze toen postpunk waren. Ondertussen is er veel gebeurd. Behalve een resem mindere platen, was er ook de gewaagde samenwerking met The Sparks wat de Schotten deed besluiten om het voortaan meer op een elektronische wijze aan te pakken. Niks mis mee, de nieuwe toetsenist Julian Corrie doet wat hij moet doen, alleen moet je er de juiste songs voor hebben. En dat hadden ze gisteren geenszins. Het lijkt wel op het verhaal van die ander verloren gelopen zonen : de Kaiser Chiefs.
“And the Academy Award for good times goes to you. Yeah, the Academy Award for good times goes to you”. Zelfs de goedkoopste souvenirshop zou zo’n tekst niet op zijn tea mugs durven zetten, maar de Schotten hebben daar blijkbaar geen probleem mee. We bedoelen maar, Franz Ferdinand is melig getransformeerd en het levenssap van weleer klinkt uitgedroogd.
Maar om nog eventjes met het sarcastische masker te blijven glunderen: behalve hondstrouwe fans, wie wilde naar Vorst om de nieuwe liedjes te aanhoren? ”Feel the love go” en de titelsong “Always ascending” brengen FF naar een jong(er) publikek en prijken hoog in de lijsten , “Lois Lane” klonk wel als iets wat The Human League nu nog zou durven schrijven, ”Lazy Boy” is en blijft gewoon een rotslecht nummer en op “Love Illumination” bleek dat de heren best nog wat repetities konden gebruiken.
Dan maar genieten van de oudjes? Hoewel we er best zin in hadden hoorden we een rommelige versie van “The Dark Of The Matinée” en een al even futloze “Do You Want To”. “Take Me Out” verveelt nooit, zelfs gisteren niet, maar het is en blijft een magere troost.
De meeste fans bleken zich niet te ergeren aan het feit dat Franz Ferdinand zijn ziel aan de duivel had verkocht en bouwden op bevel van Kapranos het obligatoire “zwaai de handen in de lucht”-feestje. Misschien hadden we als opwarmer dat beter ook gedaan, die verkleumde handen deden verdomd veel kou.
Ism Luminousdash.com www.luminousdash.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/franz-ferdinand-28-02-2018/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-vaccines-28-02-2018/
Organisatie: Live Nation
Zo een tien jaar geleden maakte Franz Ferdinand deel uit van een nieuwe lichting verfrissende Britse bands als Bloc Party, Kaiser Chiefs, Maximo Park en The Futureheads.
Bloc Party heeft een sputterende motor onlangs terug een beetje aan de gang gekregen, Futureheads zijn helaas wat in de vergetelheid geraakt (geen idee waarom, nochtans een levendig bandje), Maximo Park is al een tijdje zijn beste pluimen verloren en heeft nooit dat onvolprezen debuut kunnen evenaren en Kaiser Chiefs hebben zichzelf genekt met onder meer een overdaad aan Werchter passages terwijl daar niet echt betere platen van kwamen.
Franz Ferdinand daarentegen lijkt de enige band van die generatie die op vandaag nog de opwinding van weleer kan teweegbrengen. De Schotten hebben de laatste jaren ook niet echt de deuren van de grote zalen en festivals platgelopen, waardoor het goed aanvoelde om ze eindelijk nog eens in onze richting te zien afdrijven. Bovendien heeft de band nog maar 4 plaatjes uit en, ook al zijn de laatste twee niet van hetzelfde kaliber van hun verfrissend debuut, er staan voldoende hitgevoelige punters van songs op om er telkenmale een uitbundig feestje van te maken, zo ook in Vorst Nationaal.
Hun nieuwste album ‘Right thoughts, Right words, Right action’ heeft ook weer zo enkele bommetjes in de aanbieding, zo mochten we bij de kwieke opener “Bullet” al meteen onze feestneus opzetten om die de rest van de avond niet meer te verwijderen. Bij “The Dark of the Matinee” ging ook ons hoedje op en bij een uiterst opwindend “Tell her tonight” haalden we al meteen alle toeters en blazers boven. Nog maar drie nummers ver en Franz Ferdinand had al het kot op zijn kop gezet, faut le faire.
Franz Ferdinand bleek meer dan ooit een band die voluit voor de fun en de positieve vibes ging. Ze hoefden niet zo nodig een portie Britse arrogantie aan de dag te leggen. Het zijn immers Schotten, een nors imago is daar niet nodig om platen te verkopen, als ze hun volk maar kunnen plezieren.
De hits, en dat waren er nogal wat, volgden elkaar op met een ongelooflijke schwung en dito goesting, “Evil Eye”, “Do you want to” en “Walk Away” stemden ons bijzonder vrolijk. Met de aanstekelijke dansmuziek van “Can’t stop feeling” en “No you girls” werd ook nog eens de discometer naar rechts gedraaid en kreeg de kriebelmicrobe in onze broek de vrije loop. En het werd nog lustiger en straffer toen alles nog eens in crescendo ging met “Michael”, een uitzinnig “Take me out”, “Love Illuminaton” en een werkelijk zinderend “This Fire” dat zijn naam alle eer aandeed en Vorst helemaal in lichtelaaie zette (‘This fire is out of control, we’re gonna burn this city, burn this city…’, zong Kapranos samen met een uitgelaten publiek, had je ons een aansteker gegeven, we hadden het nog gedaan ook). De hete funk van “Ulysses” mocht voorlopig de party afsluiten maar hier moest en zou gebist worden.
De bisronde was er wederom pal op met de krasse meezinger “Right thoughts, right words, right action”, de withete punk van “Evil and a heathen” en de okselfrisse funk van “Outsiders”.
Een betere afsluiter dan het hartige “Goodbye lovers and friends” kon men niet bedenken, Franz Ferdinand stak nog voor een laatste keer Vorst Nationaal in zijn binnenzak en was zelf ook onder de indruk van zoveel enthousiasme van een uitermate opgetogen publiek.
Opnieuw te bewonderen op Rock Werchter, ook dat wordt gegarandeerd een geweldig feestje.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/franz-ferdinand-07-03-2014/
Organisatie : Live Nation
Het is een ongeschreven wet in de muziekgeschiedenis: trends komen en gaan, de ene revival volgt de andere op, maar allen zijn ze van relatief korte duur en doorgaans overleven enkel de bands van het eerste uur. Pakweg vijf jaar terug waren de sympathieke Schotten van Franz Ferdinand bijna in hun eentje verantwoordelijk voor een hernieuwde interesse in de new wave en punkfunk van eind jaren ’70/begin jaren ’80. Na hun inmiddels klassieke titelloze debuut (’04) volgde al snel de fraaie doch minder bewierookte opvolger ‘You Could Have it so Much Better’ (’05). Terwijl volgelingen als Kaiser Chiefs en Bloc Party aan de lopende band nieuwe nummers brouwen blonk Franz Ferdinand de jongste jaren echter vooral uit in afwezigheid.
Onder hooggespannen verwachtingen verscheen dit voorjaar dan eindelijk de zogenaamde ‘moeilijke derde’: zou Franz Ferdinand definitief opteren voor een imago als feel-good singles band of werd dit het album van de radicale stijlverandering? Bij beluistering van ‘Tonight: Franz Ferdinand’ blijkt dat de waarheid ergens in het midden ligt: de groep heeft een arsenaal synths laten aanrukken wat hier en daar heeft geleid tot voorzichtig experiment, maar zoals voorheen blijven de songs catchy as hell. Het publiek lijkt de band alvast niet vergeten getuige de resem uitverkochte shows die de vier Glaswegians de jongste weken langs Europese steden afwerken. Afgelopen maandag stond Franz Ferdinand na jaren afwezigheid nog eens oog-in-oog met hun Franse fanlegioen in een tot de nok gevulde l’Aéronef.
De band mag dan al worden vereenzelvigd met de popwave scene uit de donkere 80ies, toch zijn muzikale zwaarmoedigheid en teksten-met-een-boodschap aan de Schotse meisjesidolen nooit echt besteed geweest. Franz Ferdinand is immers één van de weinige gitaarbands die het publiek kost wat kost aan het dansen wil krijgen, wat meteen ook lukte met de veilige opener “Do You Want To” en de huidige single “No You Girls”. Frontman Alex Kapranos en de zijnen hadden duidelijk zin in een stomend feestje waarbij nummers uit ‘Tonight: Franz Ferdinand’ in een verschroeiend hoog tempo werden afgewisseld met materiaal uit de eerste twee albums. De aanstekelijke mix van vrolijke gitaren en spaarzame synths tijdens de nieuwe nummers “Twilight Omens”, “Turn it on” en “Bite Hard” miste zijn effect niet: zonder dat de groep daar veel moeite moest voor doen werd het publiek spontaan meegesleurd door Franz Ferdinand’s heropgefriste groovy sound, en hier en daar spotten wij zelfs een eenzame skydiver.
Tussendoor werd gretig teruggegrepen naar ouder werk. Uit het vorige album herkenden we enkel “Walk Away” en “The Fallen”, maar het gros van de oudjes bleek afkomstig uit het titelloze debuut: “Auf Achse”, “The Dark of the Matinee”, “Take Me Out”, “40’” en “Michael”.
Zoals het elk geslaagd feestje past moet muziek primeren over woorden, en dat had de groep duidelijk goed begrepen. Kapranos & co bezondigden zich niet aan opjuttende taal of overbodige bindteksten, en konden hierdoor een strak tempo aanhouden doorheen de set. Elk feestje mag overigens ook al eens een buitensporigheid kennen; na een set van 12 puntige en meezingbare popsongs gooide de groep eensklaps het roer om tijdens “Lucid Dreams”. Dit nummer is met voorsprong het meest experimentele en atypische nummer uit de gehele Franz Ferdinand catalogus en mondde live uit in een minutenlange electrotrip waar Kapranos en gitarist McCarthy lekker loos konden gaan op een batterij analoge synths. Zowaar een mooie apotheose om een toen al geslaagde live come-back mee af te sluiten.
In de enige bisronde volgden nog het zeer hippe “Ulysses” en “What She Came For” uit het recente album en met het onvermijdelijke “This Fire” stak de groep l’Aéronef voor de laatste keer die avond in lichterlaaie.
Zou het dan toch geen toeval geweest zijn dat vlak na het aanfloepen van de zaallichten ook het brandalarm spontaan van zich deed horen? Kapranos sloot af met de sympathieke groet “We are Franz Ferdinand, vous êtes Lille!”. Hij, de groep en het publiek zijn bij deze gerustgesteld en gewaarschuwd: Franz Ferdinand is terug van weggeweest en dat zal menig festivalganger deze zomer geweten hebben!
Opwarmer van dienst was het Berlijnse trio Kissogramdat behoorlijk wat publieksrespons kond losweken dankzij hun catchy songs waar ritmische gitaren in duel gingen met analoge synths. Waar hebben we dat nog gehoord? Juist: zie hierboven. Franz Ferdinand had als voorprogramma een band geprogrammeerd wiens sound mooi aansloot bij hun eigen opgefriste geluid. Enkel tijdens de laatste nummers kon het jonge trio afstand nemen van Kapranos & co toen ze mooie dingen deden met Wagneriaanse symfo, Kraftwerk-on-speed en weerbarstige gitaren. Een band die we gerust nog wel eens willen terugzien; hoe ver ligt Berlijn trouwens verwijderd van Kiewit?
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun optreden in de AB, Brussel onder live foto's
Organisatie: FLP (ism Aéronef), Lille
Nederlands 
Français 
