Ter ondersteuning van haar vorig jaar verschenen album ‘Hard Candy’ trok Madonna met in haar kielzog een immense crew, uitgebreid de wereld rond met een concertenreeks die de naam ‘Sticky & Sweet Tour’ met zich meekreeg. En net als de voorganger(s) bleek ook deze opnieuw qua verkoopcijfers bijzonder lucratief te zijn zodat Madonna hiermee nogmaals haar status als bestverdienende vrouwelijke artieste ter wereld kon bevestigen. Voor België werd toen geen geschikte datum en plaats gevonden.
Toen Madonna echter begin 2009 aankondigde een verlengstuk aan haar tournee te breiden en dat ze in Europa overwegend landen en/of steden zou aandoen die niet eerder in het schema pasten, werd volop nagegaan of de Queen Of Pop deze keer wél voor de eerste maal in haar carrière kon gestrikt worden voor een doortocht in België. Haar overeenkomst met Live Nation vergemakkelijkte de zaken enigszins maar de vraag was waar de plaats van afspraak zou zijn. De keuze viel op de festivalweide van Werchter alwaar het zogenaamde ‘Boutique’-concept werd omgevormd opdat alles in het teken kon staan van die unieke opportuniteit, namelijk het kunnen boeken van de tot megaster geworden Madonna Louise Ciccone.

De ruim 65.000 tickets waren vanzelfsprekend in een mum van tijd uitverkocht en gedurende de afgelopen dagen werd met nog grotere aandacht als voorheen uitgekeken naar dit evenement. Niet alleen omdat er dus voor ons land sprake was van een primeur maar wel omdat het met de Koninklijke familie binnen de muziekwereld tegenwoordig niet zo goed gesteld is. De koning van de pop, Michael Jackson, diende plots het aardse met het eeuwige te verruilen, de prinses van de pop, Britney Spears, reduceert haar ‘concerten’ tot niet meer dan een bombastische playbackshow zodat alle ogen en hoop dus gericht zijn op de koningin van de pop.
De vraag was dan ook of zij afgelopen zaterdag de eer hoog kon houden. Vooraleer hierop een antwoord te kunnen formuleren, werd het geduld van het aanwezige publiek danig op de proef gesteld. Niet alleen moesten de fans van het eerste uur meer dan een kwarteeuw wachten om Madonna op eigen bodem aan het werk te zien, er brak vlak voor het concert nog een onaangekondigde, hevige onweersbui los en aangezien hieraan op een weide moeilijk te ontsnappen valt, waren er tal van toeschouwers helemaal doordrenkt (mede hierdoor ging de dj-set van Paul Oakenfold die als voorprogramma mocht fungeren, aan de aandacht voorbij) maar daar bovenop vond hare majesteit het ook nog eens nodig om vijftig minuten later dan voorzien aan haar show te beginnen. Wou ze dat de lucht donkerder werd en/of dat alles droog geveegd werd op het podium? Een duidelijke verklaring bleef uit.

Omstreeks 22u20 floepte eindelijk de videomuur aan, lichtten twee grote M’en op en werd met ‘The Sweet Machine’ een 3D animatievideo geprojecteerd waarin een snoepje werd gefabriceerd dat zich vervolgens via diverse glijbanen een weg naar buiten baande. Onmiddellijk na deze clip begon de set met “Candy Shop” waarin Madonna wijdbeens zittend op een grote troon het publiek zelfverzekerd aankeek. Als bij “Beat Goes On” eerst Pharrell Williams en nadien Kanye West op de schermen verschenen en meezongen, er vervolgens een witte oude limousine met open dak het podium kwam opgereden en de dansers er omheen het beste van zichzelf gaven, werd meteen nog eens duidelijk gemaakt waar het om draaide, namelijk imponeren met een groots spektakel. Vooral de videoschermen liet Madonna niet onbenut want we zagen daarop bij “Human Nature” onder meer ook Britney Spears opgesloten in een lift haar opwachting maken en een stukje virtueel meezingen uit haar eigen “Gimme More”. “Vogue” werd vervolgens gemixt met “4 Minutes” en “Give It To Me” van Timbaland en na enkele danspasjes verdween Madonna via een liftje van het podium om het eerste deel van de set te laten afsluiten met een vertimmerd “Die Another Day uit de gelijknamige James Bond film waarbij Madonna op het scherm als een bokser te zien was en enkele van haar dansers ook op het podium zelf een improvisatiebokswedstrijd hielden.
En zo zou het patroon zich enkele malen herhalen: opgebouwd rond vier thema’s (Pimp, Old School, Gypsy en Rave) werden de nummers voorzien van remixen of snippets van andere nummers. Zo werd bijvoorbeeld “Into The Groove” verweven met “Toop Toop” (Cassius), “Apache” (Sugarhill Gang), “Double Dutch Bus” (Frankie Smith) en haar eigen “Jump”, kreeg “Dress You Up” het gezelschap van samples als “Anarchy In The UK” (Sex Pistols) en “My Sharona” (The Knack) en waren doorheen “Music” ook flarden “Put Your Hands Up 4 Detroit” (Fedde le Grand) en “Last Night A DJ Saved My Life” (Indeep) te horen. Als bijkomende indeling werden enkele intermezzo’s ingelast die aan Madonna de nodige tijd gaven om zich om te kleden en vooral om op adem te komen.

De behoefte aan dat laatste is niet zo verwonderlijk, gelet op het feit dat de bijna 51-jarige Dancing Queen – die overigens nog steeds met een erg afgetraind lichaam voor de dag kan komen - constant het gehele podium op en af rent en de ingestudeerde danspasjes even vlot uitvoert als haar veel jongere dansers. Daar tegenover stond dat dit natuurlijk in negatieve zin doorwerkt naar de zangprestaties toe. En precies daar wrong het schoentje. Omdat het showgehalte duidelijk primeerde op het vocale luik en synchronisatie en tempo in het middelpunt werden geplaatst, was het merendeel van de zangpartijen vooraf op tape gezet en werd er – net zoals bij de schertsvertoning van Britney Spears enkele dagen terug in het Sportpaleis - volop en heel nadrukkelijk geplaybackt, in die mate zelfs dat met enige timing op dat vlak géén rekening werd gehouden. Zo was Madonna heel vaak te horen terwijl ze gewoon zonder microfoon over het podium aan het hollen was. En om de vergelijking met La Spears helemaal vol te maken, mogen we misschien wel blij zijn dat dit zo opgelost werd want de enkele malen dat Madonna wel haar eigen vocalen verzorgde, klonk dit ronduit vals, met “La Isla Bonita” als een van de absolute dieptepunten. Ook wanneer Madonna gitaar speelde zoals bij “Ray Of Light”, lag het er vingerdik op dat het geluid niet van haar instrument afkomstig was maar dat achter de schermen iemand anders verantwoordelijk was voor de voortgebrachte klank of dat de gitaarpartijen vooraf in- en nu afgespeeld werden. Op muzikaal vlak viel er dus niet zoveel voldoening te halen.
Anderzijds moeten we het Madonna toch nageven dat er vrijwel geen enkele artiest(e) is die zich zo vlot aanpast aan de nieuwste trends en zich op haar platen steeds heruitvindt. Maar soms kan het wel een beetje teveel van het goede zijn. Zo ook wat betreft de show van afgelopen zaterdag. Wie in de Golden Circle stond opgesteld, kon misschien nog alle spectaculaire wendingen op en naast het podium volgen maar al wie verder op de weide had postgevat, dreigde nogal snel het overzicht te verliezen en doordat de trucjes veelal te overdadig en artificieel waren, kwamen ze afstandelijk over en deden ze de aandacht verslappen. Dit deed de sfeer geen goed.
Tevens kwamen velen ook in de eerste plaats om de oudere 80’s classics te horen en te  kunnen meezingen. Maar doordat qua setkeuze vooral geplukt werd uit het laatste album, kwamen er niet zoveel echt oudere hits aan bod en als ze er al waren, dan werden ze meteen ook door de mixer gegooid en voorzien van pompende beats.
Ironisch genoeg kreeg de hommage aan Michael Jackson, waarbij aansluitend op “Holiday” een danser op de tonen van “Billie Jean” en  “ Wanna Be Startin’ Somethin’’ een imitatie bracht van het gewezen idool, nog het grootste applaus toebedeeld.
Waren er dan geen positieve punten te noemen? Toch wel. Hoewel integraal geplaybackt, blonk “Devil Wouldn’t Recognize You” uit in alle eenvoud en werd de song ontdaan van overtollige technologische ballast, vergezeld van een mooie omkadering. Idem voor wat betreft “You Must Love Me”, afkomstig uit de soundtrack ‘Evita’. Ook leuk was toen tijdens “She’s Not Me” enkele vrouwen getooid in outfits die figureerden in enkele overbekende clips (zoals “Open Your Heart”, “Material Girl”, “Vogue” en “Like A Virgin”) plaatsnamen op het podium, Madonna ze een voor een van wat kledij ontdeed en hiermee symbolisch afrekende met enkele van haar vroeger incarnaties. Ook de intussen wereldvermaarde tongzoen met Britney Spears – daar is ze weer – ontbrak niet.
En dat Madonna altijd in is geweest voor de nodige provocatie, werd ook in Werchter nog eens onderstreept. In de setlist van 2009 werden enkele wijzigingen aangebracht ten aanzien van vorig jaar. Zo werd “Hung Up” ingeruild voor “Frozen”, precies de song die zij door een gerechtelijke beslissing niet meer op Belgisch grondgebied mag spelen omwille van plagiaat. Het nummer werd wél gebracht en een fikse boete hangt haar mogelijk boven het hoofd. Maar als grootverdiener zal Madonna daarvoor haar slaap niet laten.

Op het concert – of zullen we het eerder de show noemen – moet met gemengde gevoelens teruggeblikt worden. Wie louter kwam voor een totaalspektakel kreeg een tot in de puntjes verzorgde show geserveerd en zal glimlachend huiswaarts zijn gekeerd maar wie graag ook een echt concert had meegemaakt, zal gemerkt hebben dat het roze snoepje dat als intro werd gepresenteerd 1u50’ later een bijzonder zure nasmaak had gekregen.
Tijd en ruimte voor bisnummers werd niet vrijgemaakt en na “Give It 2 Me” verscheen op de schermen in grote letters ‘Game Over’. Toepasselijker dan met louter deze twee woorden kan de ontgoochelende passage van Madonna in België dan ook niet samengevat worden.

Setlist: Candy Shop, Beat Goes On, Human Nature, Vogue, Die Another Day (Remix) (Interlude), Into The Groove, Holiday (with Hommage To Michael Jackson: Billie Jean & Wanna Be Startin’ Sometin’), Dress You Up, She’s Not Me, Music, Rain (Remix) (Interlude), Devil Wouldn’t Recognize Me, Spanish Lesson, Miles Away, La Isla Bonita, Doli Doli, You Must Love Me, Get Stupid (Interlude), 4 Minutes, Like A Prayer, Frozen, Ray Of Light, Give It 2 Me.

Organisatie: Live Nation (Werchter Boutique)