Aan voorbeelden van zonen of dochters die in de muzikale voetsporen (proberen te) treden van hun ouders, geen gebrek. Uitzonderlijker wordt het wanneer generatieverschillen opzij geschoven worden en ascendenten samen met hun afstammelingen in horizontale lijn op tournee gaan. Afgelopen vrijdag vormde de Orangerie van de Brusselse Botanique het decor van een dergelijk bijzondere samenwerking. Neil Finn, bekend van groepen als Split Enz en vooral Crowded House, trad er namelijk samen met zijn zoon Liam op.

Hoe die kruisbestuiving zich op het podium zou etaleren, was vooraf onduidelijk. Zou Neil in dienst spelen van zoonlief of zou gelet op de succesvolle carrière van de vader, het omgekeerde plaatsvinden? Vormen ze live een duo of laten ze zich begeleiden door  bevriende muzikanten of familieleden (iets wat beiden doorgaans plegen te doen)? Welke nummers zouden aan bod komen? Allebei brachten ze vorig jaar een nieuwe langspeler uit. Liam was met ‘The Nihilist’ aan zijn derde soloalbum toe en dit gold ook voor Neil die met ‘Dizzy Heights’ kwam (en dat hij trouwens schitterend voorstelde in het Koninklijk Circus). Het leek dan ook evident dat beiden uit deze releases zouden putten maar wat met het overige oeuvre van Neil dat als omvangrijk en verscheiden qua genre te catalogeren valt? Behalve van de eerder vermelde groepen Split Enz en Crowded House, maakte Neil immers ook deel uit van The Finn Brothers en Pajama Club.
Het was omtrent dit alles koffiedik kijken en mogelijke vergelijkingspunten al even moeilijk waar te nemen als een kiwi (de nationale vogel van hun thuisland Nieuw-Zeeland) in de natuur. Behalve wat concerten in het voorjaar in ‘het land van de lange witte wolk’ en eentje in LA, was hun optreden in onze hoofdstad samen met twee avonden in Londen, het enige wat plaatsvond in Europa. Van een exclusiviteit gesproken.
Vrijdagavond hoefde men niet lang te wachten om antwoord op voorgaande vragen te krijgen. Bij de aanvang van de set verschenen louter Neil (piano/akoestische gitaar) en Liam (elektrische gitaar) op het podium. Met mooie, ingetogen versies van « Edible Flowers » (The Finn Brothers),« Energy Spent » (Liam Finn) en « English Trees » (Crowded House) namen ze meteen het publiek in een houtgreep en zetten daarbij de affiche ter aankondiging van hun passage in de Botanique (waarop beide protagonisten afgebeeld stonden als worstelaars en hiermee verwezen naar « Wrestle With Dad » uit ‘The Nihilist’), kracht bij.
Maar ook de andere gezinsleden bleken de oversteek gemaakt te hebben. Nadat Elroy Finn (broer van Liam) plaatsnam achter de drums en de vocalen kwam versterken tijdens « Fire In Your Belly » (Liam Finn), betrad vóór het inzetten van « Fall At Your Feet » (Crowded House) ook Sharon Johnson (resp. de vrouw van Neil en moeder van Liam/Elroy) het podium, vergezeld van Eliza-Jane Barnes (dochter van Jimmy Barnes) en Jimmy Metherell die helemaal geen familiebanden met de Finns hebben maar als grap toch zo aangekondigd werden.
Hun inbreng zorgde voor heel wat variatie en de hele avond spatte het spelplezier er bij allen van af. Aan humor of ironie geen gebrek. Zo vroeg Neil of er iemand in de zaal wat Viagra bijhad voor zijn Korg toen deze aanvankelijk bij « Snug As Fuck » (Liam Finn) alle dienst weigerde. Of toen Neil aanhaalde dat zijn eerste bezoek aan Brussel al dateerde van 1977 (met Split Enz in Théâtre 140) en daarop aan het publiek vroeg wie er nadien geboren was, voegde hij er bij het aanschouwen van een paar handen in de lucht, fijntjes aan toe erg verheugd te zijn onderweg toch nog enkelingen opgepikt te hebben.   
Alles verliep in een ongedwongen sfeer. De bandleden wisselden vaak onderling van instrument en bij gebrek aan een strak tourschema, vormen ze als geheel duidelijk geen geoliede machine. Dit ging meermaals gepaard met een technisch oponthoud (gelukkig dus  dat Liam zich niet wou bedienen van alle 67 instrumenten die hij gebruikte bij zijn recentste album). Bij veel andere groepen zou dit het tempo uit de set halen maar dit werd bij de Finns opgevangen via zelfrelativering en het maken van onderlinge toespelingen op leeftijd (Neil werd dit jaar 57) en fysieke kenmerken. Door het publiek daarbij interactief te betrekken, werd de afstand tussen toeschouwers en muzikanten kleiner en vergat men snel dat er met Neil Finn zowaar een wereldster op het podium stond. Eerder leek het alsof de familie ons een inkijk verschafte in taferelen die zich dagdagelijks ook ‘ten huize van’ zouden kunnen afspelen.
Maar het laagdrempelige stond de muzikale kwaliteit totaal niet in de weg. Bij de Split Enz-oudjes « What’s The Matter With You » en « I Got You » werd er zodanig met vuur in de vingers gemusiceerd dat ze nog snediger klonken dan ruim drie decennia geleden. Het rustige « Neurotic World » met componist Liam op piano (en waarbij dienst stem heel dicht aanleunde bij deze van John Lennon) werd vergezeld van summiere maar subtiele gitaarklanken van Neil en tijdens zijn « Shadow Of Your Man » kon men al helemaal een speld horen vallen. Een groot contrast overigens met een bebaarde en van lange haren voorziene, Liam die zich tijdens « Real Late » expressief op de piano hees en bij « Miracle Glance » tekeer ging met een theremin.
« Golden Child » en het bij Foals aanleunende « These Are Conditions », twee nummers uit ‘Pajama Club’ (2011), een zijproject van Neil en Sharon, overklasten hun studioversie en dat gold ook voor « Cold Feet » (Liam Finn) en het uptempo « Locked Out » (Crowded House) waarbij vader en zoon Finn uit de bol gingen en een imaginair gitaargevecht hielden.
Maar ook de toegiften boden heel wat moois, zoals « Distant Sun » en een uitgeklede en tot puurheid herleide « Four Seasons In One Day », twee klassiekers van Crowded House waarvan laatstgenoemde niet ingepland stond  maar onder invloed van het verzoek van enkele fans, toch opgevist werd. Met « Wide Awake On The Voyage Home », een ode aan mama Sharon, kwam een einde aan een twee uur durende set waarbij vele registers opengetrokken werden.

De opkomst bleef weliswaar onder de verwachtingen (ondanks de exclusieve show geen uitverkochte zaal) maar om het met de woorden van Neil weer te geven:  “Misschien zeggen we jaren later dat het concert in de Botanique het begin van iets moois werd”. Of het zo’n vaart zal lopen, moet nog blijken maar de aanwezigen zullen na afloop niet gejammerd hebben.
De magie van het ‘Farewell To The World’ afscheidsconcert van Crowded House aan de trappen van het Sydney Opera House (1996) werd misschien niet bereikt maar in ruil boden de organisatoren van de Botanique de opportuniteit een bijzonder getalenteerde muzikale familie aan het werk te zien die weet hoe melodieuze liedjes te schrijven en waarbij zowel jong als oud gewoon zichzelf bleef. En ook dat is binnen een muziekwereld die ons vaak amper een doorslagje van de realiteit gunt, een unicum.

Setlist:
Edible Flowers – Energy Spent – English Trees – Fire In Your Belly – Fall At Your Feet -    Better Than TV – Snug As Fuck – Real Late – Miracle Glance – Golden Child – What’s The Matter With You – These Are Conditions – Neurotic World – Shadow Of your Man – Ocean Emmanuelle – Flying In The Face Of Love – I Got You – Dirty Creature (verse) – Cold Feet – Locked Out
---------------
Distant Sun – Second Chance – Four Seasons In One Day – Wide Away On The Voyage Home

Organisatie: Botanique, Brussel