M. Ward + Pauwel - Overweldigend vakmanschap met charmante eindnoot

Een cultheld voor sommige of een nobele onbekende voor andere, Matthew Stephen Ward houdt zich al meer dan 20 jaar bezig met indie folk. Als je hem niet kent van She & Him (met Zooey Deschanel) of van de folk supergroep Monsters of Folk (met onder andere Jim James en Conor Oberst), dan zijn er vast enkele van zijn songs op één of andere manier jou ter ore gekomen.

Net op tijd konden we het slot van Pauwel meepikken. In een waar kampvuurmomentje speelde hij volledig unplugged een zachte folk ballad waar de zachte tremelo in zijn stem overtuigend binnenging. Één nummer was voldoende om alvast uit te kijken naar een volgende ontmoeting met deze beloftevolle artiest.

De Amerikaanse singer-songwriter koos voor een simpele opstelling met een vleugelpiano, een mondharmonica, een folk- en klassieke gitaar. Simpel, maar doeltreffend want na opwarmer “The Crooked Spine / Duet for Guitars #3”, kreeg hij met “Eyes on the Prize” zowat de hele zaal goedkeurend aan het wiegen. Met “One Hundred Million Years” erbij zorgde hij al voor een sterk begin van het concert.
Uiteraard konden ook de prachtige covers van allerlei artiesten ook vanavond niet ontbreken. Zo was er al vroeg in de set de jazz standard van Billie Holliday “I Get Along Without You Very Well” en het krachtige “Rave on!” van Sonny West. Met een handige bruggetje naar de afgelopen woelige coronaperiode, bracht hij op de piano Daniel Johnston “The Story of an Artist” tussen zijn eigen puike “Poor Boy, Minor Key” en “Vincent O'Brien”.
Als een echte vakman bracht hij zijn pareltjes op een eigen gestripte manier. Het was alsof hij ons door een stukje geschiedenis van de traditionele Amerikaanse folk, blues en country aan het rondleiden was. Het publiek was hem daar dan ook enorm dankbaar voor. Uitschieter “Chinese Translation” was een heerlijk rock'n'rollend nummer met een makkelijk mee te zingen refrein en een geweldige outro. Met “Fuel for Fire” wist hij een gevoelige snaar te raken. Bijna te hard, want naj een snijwonde door z’n snaren, kreeg hij van het publiek doekjes toegesmeten om het bloed te stelpen.
Ondanks de hier en daar vergeten of scheve noten en de technische moeilijkheden, bleef hij ons toch telkens charmeren. Alles wat die man deed, was goud waard. Zo zag het ernaar uit dat ondanks het begeven van zijn gitaarkabel tijdens “Poison Cup” Ward bleef gaan en zo kreeg hij nog extra dankbaarheid terug.
Door de dolenthousiaste menigte kwam M. Ward niet één, maar twee keer terug om zes extra bisnummers te brengen. Op z’n Bob Dylan’s (vertellende stijl) bracht hij diepkomer “Sad, Sad Song”. De volledige onherkenbare cover “Let’s Dance” van David Bowie was ook een pareltje die niet kon ontbreken.
Op een hoogtepunt eindigen, werd bij dit concert letterlijk geïnterpreteerd. Ward zocht voor het allerlaatste nummer meermaals in het publiek een pianist om wat piano te spelen. Uiteindelijk ging de moedige Margot from Bruges het podium op om, na een studieronde, vol enthousiasme en charme de bluesy melody van “Rollercoaster” te spelen.
Dit afsluitend plaatje was perfect, het gehele concert overweldigend, de artiest overtuigend en iedereen keerde dan ook voldaan met zaligheid de nacht in.

Setlist
The Crooked Spine / Duet for Guitars #3 - Eyes on the Prize - One Hundred Million Years - I Get Along Without You Very Well (Billie Holiday cover) - Chinese Translation - Fuel for Fire - Rave On! (Sonny West cover) - Poor Boy, Minor Key - The Story of an Artist (Daniel Johnston cover) - Vincent O'Brien - Unreal City - I'll Be Yr Bird - Lullaby + Exile - Poison Cup
Bis 1: Sad, Sad Song - The Sandman, the Brakeman and Me (Monsters of Folk song) - Outta My Head
Bis 2: Let's Dance (David Bowie cover) - Migration of Souls – Rollercoaste

Organisatie: Botanique, Brussel