Kadril - Na 46 jaar nog steeds op handen gedragen

Kadril kwam naar De Ververij in Ronse als hoofdgerecht van een folkavond in een drie gangen-menu. Alle stoelen aan de eettafel waren bezet en niemand ging met honger naar huis.

Het voorgerecht werd opgediend in de foyer van De Ververij. Het oorspronkelijke plan was dat de accordeonklas van de Kunstacademie van de Vlaamse Ardennen enkele deuntjes zou brengen, maar het werd meer dan dat. Veel meer, zelfs. Anouk en Florian van Broes (die van het nagerecht) namen die bende op sleeptouw, breidden de bezetting nog wat uit met o.m. strijkers, doedelzak en tuba en studeerde die zaterdag uit het niets drie – voor de meeste muzikanten nieuwe - nummers in: “Lounge Bar”, “La Chansonnette” en “Caroussel Prime” (in de versie van Dreamer’s Circus). De aanstokers en het hele orkest verdienen niet enkel een pluim voor lef en opoffering, de uitvoering was ook nog eens bijzonder goed.

Eenmaal alle publiek daarna een plek gevonden had op de stoeltjes van de grote zaal maakte Kadril statig zijn entree langs een steile trap naar het podium en werd de band al meteen verwelkomd met applaus. Als toonaangevende folfrockband met 46 jaren op de teller mag dat wel. Tijdens set-opener “Pelgrimage” kon je een speld horen vallen. Na dat intense, maar sober akoestisch gebrachte lied liet de band zich op volle sterkte horen met “Cantiga”. Om te dansen was er te weinig plaats, maar op “Haerlem” werd spontaan meegezongen en –geklapt. Aan het begin van “Spel Der Waanzin”, een lied over winnen en verliezen in de liefde, vroeg de nieuwe frontvrouw Kimberly zich af of Erwin dat met haar in gedachten geschreven had.
Bijna alle nummers die in Ronse gespeeld werden, komen van het vorig jaar uitgebrachte album ‘Jolie Flamande’ en daar hoort uiteraard een geïmproviseerd verkoopspraatje van violist/zanger Peter bij. ‘Jullie hebben misschien geen CD-speler meer in huis, maar het is de beste CD die we ooit gemaakt hebben. Al die andere CD’s die we gemaakt hebben, hebben we natuurlijk ook mee om te verkopen.’ “Paloma Dorada” (Gouden Duif) werd door Peter aangekondigd als ‘onze hit die nog niet op de radio gespeeld wordt’ en kreeg spontaan een verdiend applaus. Vandaag heb je de radio niet nodig om een hit te hebben, maar het zou wel mooi zijn natuurlijk. “Bottekalagi” kreeg een lange en leuke introductie van Peter en Kimberly waarvan we onthouden hebben dat de titel verwijst naar het ‘potjes-Frans’ van de Bruggelingen van vroeger, dat dat taaltje een beetje klinkt als Ronsisch en dat de Ronsenaren vandaag veel beter Frans spreken dan die Bruggelingen vroeger. Ook “Tijl” van Wannes Van De Velde kreeg een uitgebreide introductie.
Titeltrack “Jolie Flamande” werd opgedragen aan Martine in het publiek die die avond 70 werd, maar laat dat geen indicatie zijn voor de gemiddelde leeftijd in De Ververij. Kadril wordt op handen gedragen door oud en jong.
Slechts twee nummer in de reguliere set kwamen niet van ‘Jolie Flamande’: “Deze Goden” uit ‘Archaï’ en “Eenzaam Is De Spits (Die Niet Scoort)” van Kommil Foo, een nummer dat blijven plakken is in de Kadril-liveset sinds de bands samen op een Gentse Feesten-podium de 45^ste verjaardag van Kadril vierden. In de bisronde werd nog iets verder teruggegrepen, naar “Seerlands Dale” uit het album ‘Nooit Met Krijt’ uit 1994. Even werd getwijfeld om af te sluiten met “Louise” uit datzelfde album, maar omdat er ergens een kabel ontbrak op het podium werd het “Oud Brood Met Jonge Kaas” uit ‘Jolie Flamande’, een zeemanslied in shanty-stijl dat vrolijk werd meegezongen door het voltallige publiek.
Het is moeilijk te duiden waar het succes van Kadril ligt. Het is meer dan het concept van folkrock met licht rebelse teksten in het (voornamelijk) Nederlands, want dat concept werd al herhaald zonder Kadril naar de kroon te steken. Het ligt ook niet alleen aan de bezetting, want die wisselt al eens, waarbij de oudgedienden wel steeds een goed oog en oor hebben voor talent.
Kadril is een beetje als de wolfpack van Patrick Lefevere in de wielersport: een ploeg gemaakt voor de klassiekers, waar talent gekneed en geboren wordt, getrokken uit de Vlaamse klei maar gelauwerd tot ver voorbij de landsgrenzen, waar iedereen zowel kopman als helper is, waar koppig volhouden een deugd is en geen vloek, …
Dat Vlaanderen na 46 jaar nog niet genoeg heeft van Kadril is misschien vooral te danken aan de onblusbare fonkel in de ogen van de drie mannen op de eerste van het podium (Bart, Peter en Erwin), met Kimberly erbij als spits die – anders dan bij die van Kommil Foo - wel kan en mag scoren en de drie mannen van de tweede rij (letterlijk, niet figuurlijk) die elk op hun manier Kadril recht houden.

Na dat copieuze hoofdgerecht was er nog één laatste gang te gaan in het menu dat in De Ververij werd opgediend. Dansen was bij Kadril niet mogelijk, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door Broes die na Kadril in de foyer ten dans speelden. Al van bij de eerste noten stond de dansvloer vol en kon het folkbal losbarsten. Deze band werd zopas in de AB bekroond tot beste live-band bij de Folk Awards en die reputatie maakten ze in Ronse helemaal waar. Veel meer woorden kunnen we daar niet bij bedenken.

Organisatie: CC De Ververij, Ronse