Forbidden is terug en maakt meteen indruk

De Amerikaanse thrashmetalband Forbidden groeide eind jaren ’80 van vorige eeuw mee met de andere, vandaag nog bekendere Bay Area-thrashmetalbands. Forbidden houdt van de Lage Landen. Hun eerste Europese concert was in 1989 op Dynamo Open Air in Nederland. Door verschillende wissels in de band was er een eerste pauze als band in 1997. In 2008 nam Forbidden een nieuwe start en speelden ze op Graspop. Dat tweede leven duurde tot 2012. Omdat zanger en stichtend bandlid Russ Anderson kampte met stem- en alcoholproblemen leek Forbidden sindsdien voor eeuwig in de koelkast te zitten. En dit jaar staan ze er plots terug. En maken ze meteen indruk

De kiem voor deze derde versie van Forbidden werd vorig jaar gelegd. Toen stond Craig Locicero – één van de oprichters van Forbidden - met de gelegenheidsband Bay Area Interthrashionals op Dynamo. Norman Skinner kwam onverwacht de gelegenheidsband op die show versterken en blaast Locicero van zijn sokken. Later doet Skinner dat nog eens als hij met Warbringer de Forbidden-klassieker “Chalice Of Blood” brengt. Locicero kan met deze zanger zowat de volledige band (in zijn laatste vorm) motiveren om te herbeginnen. Enkel nog een drummer ontbreekt. Forbidden heeft altijd uitzonderlijk goede drummers gehad. Deze keer wordt het Chris Kontos, bekend van Machine Head, Exodus, Testament, Death Angel, ….
In die nieuwe samenstelling speelde Forbidden al één concert in de Verenigde Staten. Speciaal voor Alcatraz Open Air stapt de Amerikaanse band deze zomer op het vliegtuig naar ons land. Alctraz was in 2011 – toen nog in Deinze – één van de laatste Europese concerten voor Forbidden.
Op 9 augustus maakte de band de cirkel rond met het eerste Europese concert met de herboren Forbidden opnieuw in Deinze. Deze keer niet in de Brielpoort, wel in de veel kleinere Elpee, voor een pre-party/opwarmronde voor hun show op Alcatraz een paar dagen later. Uiteraard was deze clubshow meteen uitverkocht.
De zenuwen stonden gespannen bij de band en hun entourage. Er hing dan ook heel wat van af. Als dit ene Europese festivalconcert een schot in de roos is, kan de hele Forbidden-trein opnieuw op de rails gezet worden.

Nog meer gespannen zenuwen waren er bij de lokale band Scarificator. Misschien niet zozeer omdat ze mogen openen voor hun helden, maar misschien vooral omdat ze – door een ellenlange soundcheck van de Amerikanen – zelf nauwelijks een kwartier krijgen om op te stellen en te soundchecken. Ze laten dat evenwel niet aan hun hart komen en gaan er volledig voor.
Scarificator is een relatief jonge band uit Gent (uit de Bronx van Ledeberg) die thrash mengt met death. Om het met de woorden van Kat van de Elpee te zeggen: ze zijn jong, wild en goed. En ook belangrijk: ze slaan geen stappen over. In 2020 brachten ze hun demo met drie tracks uit (die daarna heruitgebracht werd door Screaming Skull Records) en ze speelden een paar band battles en heel wat supports voor lokale en internationale bands. Hun debuutalbum is klaar. Het moet enkel nog opgenomen worden en dan volgend jaar mogen we dat met z’n allen beluisteren.
In de Elpee speelde Scarificator alle nummers van de demo en dan de nieuwe nummers van het album (één nummer had zelfs nog gewoon de werktitel ‘Nee’, maar toch krijgt hij van mij een dikke ‘Ja’).
Scarificator stond met veel enthousiasme en vertrouwen op het podium van de Elpee. Zanger Wietse is heel podiumvast, maar de tijger met de coolste poses en moves is toch bassist Wouter. Gitarist Emile-Arthur heeft het voordeel dat hij in nog wat andere bands speelt of gespeeld heeft. Ondanks hun relatief jonge leeftijd en de weinige jaren op de teller als band straalt Scarificator live vooral maturiteit uit. Ze spelen strak en snel, met een mooi evenwicht tussen agressie en melodie. Als ik een top 3 moet maken van hun set in de Elpee, dan zet ik “Tantalising Purgatory” op 1 met “Anthropocene” en “State Of Paralysation” op twee en drie.
Het Forbidden-publiek sloot dit Gentse vijftal meteen in de armen met enthousiast applaus en vuisten die spontaan de lucht ingingen. Dit is toch wel een band om in de gaten te houden.

Forbidden had zoveel roadies, tourmanagers, technici en vriendinnen mee dat die niet allemaal in de backstage van de Elpee pasten. Dus werd de nabijgelegen platenwinkel (Coffee, Beer & Vinyl) van Steven opgevorderd. Ook paste niet al het materiaal van de Amerikaanse band op het podium. Ondanks die logistieke hindernissen was bij de Forbidden-familie heel gefocust. Het vervangen van de zanger van een band is altijd een risico. Zelfs als die heel goed is, moet die nog altijd het vertrouwen krijgen van de fans.
In de Elpee stond een kritisch publiek – met hun oude Forbidden-shirts – die er geen moeite mee zouden hebben om zich om te draaien en de deur uit te lopen als ze het niet goed vonden. Dat was gelukkig niet nodig. Skinner is een getalenteerde zanger die prima past in het Forbidden-verhaal. Hij heeft een iets andere klankkleur, bereik en volume dan Anderson en op een podium etaleert hij een andere persoonlijkheid, maar hij past perfect in het plaatje.
Het is natuurlijk een goede strategische zet van Forbidden om de Reborn-versie van de band aan het publiek te introduceren met uitsluitend oude nummers. De set in de Elpee hangt op aan het album ‘Forbidden Evil’ dat dit jaar 35 jaar oud is, aangevuld met de klassiekers “Twisted Into Form” en het aan Anderson opgedragen “Step By Step”. Nog een slimme zet: Skinner stapt het podium op met een T-shirt aan van de Belgische thrashmetalband Sanity’s Rage. En dat shirt zat blijkbaar al in zijn reiskoffer bij het vertrek in de Verenigde Staten. Dan scoor je wel bij het publiek in Vlaanderen.
Van bij het eerste nummer – “Follow Me” – is het publiek in de Elpee helemaal mee met Forbidden. Het helpt dat Skinner zich dankbaar en bescheiden opstelt en niet zo arrogant als we van veel Amerikaanse frontmannen in de metal gewoon zijn. Hij geniet er gewoon zichtbaar van dat hij nu mag zingen bij de band waar hij als tiener naar op keek en ook nog eens meekan op tournee.
De oudgedienden van Forbidden (Camacho, Locicero en Smyth) stonden in Deinze te shredden alsof de band nooit gestopt was: foutloos, retestrak, gretig, vaak de rand van het podium opzoekend, veel oogcontact met het publiek, vuistjes uitdelen, … en dan nog tijd hebben om gekke bekken te trekken. De nieuwe drummer Kontos deed zijn job meer dan degelijk.
In de bindteksten zijn Locicero en Skinner vol eerbied voor het Belgische publiek, gewoon al omdat ze daar meteen bij de nieuwe start de kans krijgen om op Alcatraz hun ding te doen. Het publiek gaat in Deinze meteen los, brult mee, zet het op een headbangen en de vuisten en hoorns gaan massaal de lucht in. De energie van het publiek wordt op het podium omgezet in nog meer energie en adrenaline bij de band.
Als de laatste noten van “Chalice Of Blood” uitsterven (de band heeft nog niet de tijd gehad om een bisronde in te studeren) beseft iedereen dat de heropstanding van Forbidden een feit is.
Een verrijzenis met Bijbelse proporties. Van Forbidden hebben we het laatste nog niet gezien.

Organisatie: Elpee, Deinze