Best Kept Secret Festival 2013 – zondag 23 juni 2013
Best Kept Secret Festival 2013
Beekse Bergen
Hilvarenbeek

De derde dag van Best Kept Secret sprak ons op papier het meeste aan, waardoor we ondanks onze vermoeidheid toch met veel enthousiasme het festivalterrein opliepen. Enthousiast, dat waren ook de jongens van Traumahelikopter. De groep met de coolste naam gaf een stomend punkoptreden, dat ons meteen helemaal wakkerschudde. De muziek was iets te standaard om echt bij te blijven, maar amusant was het zeker en vast.

De lo-fi garagerock van Black Lips was eveneens energiek en een uitzinnig publiek moshte zich een ongeluk op onder meer “Bad Kids”. Memorabel werd het ook hier nergens, maar toch wist de band met hun hipsterlooks en catchy songs onze aandacht te behouden gedurende het hele optreden.

Local Natives begon meteen daarna op de Mainstage hun set in de gietende regen. Het meeslepende en emotionele “You and I” zette meteen de toon en wanneer de zon op het refrein van “Breakers” doorbrak kon het optreden al niet meer stuk. Kippenvel en tranen in de ogen van gelukzaligheid. De band bracht netjes evenveel van hun debuut als van ‘Hummingbird’, en bleef het hele optreden op een waanzinnig hoog niveau spelen. De zomerige en sprankelende indiepop klinkt toegankelijk zodat het een groot publiek kan aanspreken, maar bevat ook voldoende uitdagende arrangementen en emotionele diepgang om de kritische muziekfan te bekoren. Waanzinnig ook hoe mooi de samenzang tussen de verschillende bandleden klonk. Ondertussen had het publiek weer een fikse regenbui over zich heen gekregen, maar tijdens afsluiter “Sun Hands” kwam de zon weer opdagen. Het refrein ‘When I Can Feel With My Sun Hands, I Promise Not To Lose Her Again’ werd uitzinnig meegezongen door de fans, waarna we getrakteerd werden op een flinke portie gitaargeweld. Wat een optreden!

De groep No Age, die bestaat uit een drummer en een gitarist, was helaas de teleurstelling van de dag. De massieve noiserock van de band klonk te eentonig en statisch en was eerder slaapverwekkend dan adrenalineopwekkend. Wellicht was het deels de schuld van de geluidsmix die niet goed zat, maar we misten vooral dynamiek en enige subtiliteit. Nu klonk het allemaal als een onmelodieuze, warrige geluidsbrij.

Suuns daarentegen bewees één van de meest vooruitstrevende bands van het moment te zijn. De tegendraadse ritmes, bezwerende zang en dreunende baslijnen zorgden weeral voor een begeesterende luistertrip. De combinatie van postpunk en elektrorock leek elk moment te kunnen ontploffen, maar pas bij het laatste nummer “Sweet Nothing” werd het gaspedaal helemaal ingedrukt. De rest van de set klonk minimaler, maar des te spannender door de dreiging die telkens in de lucht hing. Dansbaar is de muziek ook zeker, en vooral uiterst geschikt om enkele spastische moves op uit te proberen. Deze hevige koortsdroom was na een uur helaas al gepasseerd, maar met Portishead in het vooruitzicht hadden we alweer iets nieuws om naar uit te kijken.

Ondanks dat zangeres Beth Gibbons niet zo heel sterk bij stem was en de geluidsmix ook niet goed uitkwam op de plek waar we stonden, genoten we toch heel hard van dit optreden van Portishead. Er werd vooral materiaal gespeeld van hun triphopdebuut ‘Dummy’ (dat al van 1994 afstamt!) en van hun comebackplaat ‘Third’, die nog een stukje zwaarder op de maag ligt dan zijn voorgangers en niet gespeend is van enig experiment. Geen muziek om vrolijk op te dansen, maar voer voor de getormenteerde ziel die zich graag eens wentelt in een dosis tristesse. Enkele hoogtepunten waren het heftige en industrial-achtige “Machine Gun”, het enorm zwoele “Glorious Box” en het breekbare, bloedmooie “The Rip”.

De IJslandse postrockband Sigur Rós beloofde de ideale afsluiter te worden van dit driedaags festival, maar loste die verwachting maar half in. De groep speelde veel nieuw materiaal en had een koor vrouwen meegebracht die ook nog eens goed overweg konden met hun blaasinstrumenten. Helaas werden van onze favoriete albums (‘Ágætis Byrjun’ en ‘()’ ) enkel “Popplagið” gespeeld. Naast de nieuwe nummers van hun recentste worp ‘Kveikur’, die een stuk steviger waren dan we gewend zijn van de band, werd de set opgevuld met voorspelbaar materiaal zoals “Festival”, “Glósóli” en “Hoppípolla”. De iets toegankelijkere songs dus, die ook gesmaakt worden door mensen die nog nooit naar de groep geluisterd hebben. Daardoor kwam het optreden echter wat routineus over. Het had een mooie geste geweest naar de fans toe om ook wat minder bekende parels te brengen zoals een “Olsen Olsen” of een “Vaka”. Slecht kan een optreden van Sigur Rós echter nooit zijn, maar het verwachte kippenvel bleef op enkele momenten na uit. 

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/best-kept-secret-festival-2013/
Organisatie: Best Kept Secret Festival (Friendly Fire)