De Leuvense band My Dog Is Radioactive  werd opgericht door de broers Mats (zang, gitaar), Jasper (bas, synths, backing vox) en Vincent Mulier (drums). In 2014 trok de band Motormusic studio in, waar ze drie tracks opnamen. Dit resulteerde in een tal van speelkansen.
Twee jaar later volgde de release van twee singles (“Break These Walls” en “Wake Up Call”). Deze sterke tracks brachten hen op verschillende podia van onder meer Jospop, Gentse Feesten, Marktrock Leuven, Genk On Stage, Vestrock (NL), ...waar hun krachtige liveshow in combinatie met de verrassend frisse solide sound van het trio voor veel bezoekers dé ontdekking van de dag was.
Na deze periode trok het drietal zich terug om te schrijven aan een nieuw hoofdstuk genaamd: ‘More Than This’. Door de mix van alternatieve indierock, synths en catchiness kan u zich verwachten aan een totaal nieuwe sound. Voor de EP werd samengewerkt met niemand minder dan Tim Toegaert (Janez Detd, Fleddy Melculy, De Fanfaar) en producer Stef Exelmans (Atmospheres). (Bron: vi.be pagina My Dog is Radioactive)
Tot daar de introductie. Deze Leuvense band doet de studentenstad op zijn grondvesten daveren met deze EP waarop elke song wel aan je ribben blijft kleven, en waarop stil zitten onmogelijk is. De eerste deftige mokerslag in het gezicht krijgen we al in de vorm van “More”, een korte, bondige uppercut die gevolgd wordt door de volgende adrenalinestoten: “Chase”, “Stay” en “Home”. Waarop de band nog maar eens alle registers compleet opengooit. Het meest opvallende echter aan deze EP is de bijzonder radiovriendelijke aanpak. Dit zijn songs die je na enkele luisterbeurten prompt zit mee te brullen. De toegankelijkheid zorgt ervoor dat hier een ruim publiek over de streep kan worden getrokken. Wij bleven ook bij “Run” lekker meebrullen en compleet uit de bol gaan. Want die adrenaline die door je adders stroomt, bij elke aanstekelijke riff en drum partij, daar kun je gewoon niet op stil blijven zitten.
De zanglijnen vullen die stevige aanpak trouwens perfect aan, waardoor je kunt stellen dat My Dog Is Radioactive vooral een goed geoliede machine blijkt te zijn waar iedereen dezelfde kant uitkijkt, het spelplezier loeit namelijk voortdurend uit de boxen. Die feestelijke stemming zorgt voor een rockfeestje in je hoofd. Waardoor je vanaf de eerste tot de laatste seconde de neiging voelt opkomen om gewoon uit de bol te gaan tot de vroege uurtjes. Het zorgt ervoor dat deze EP een bijzonder aantrekkelijk pareltje is geworden, waar we vooral een band horen die klaar is om de alternatieve rockwereld snel te gaan veroveren. In de festivalzomer volgend jaar of in vele clubs en concertzalen, zal dat alvast zorgen voor daken die eraf vliegen. Want deze band is dus vooral een band die muziek speel die nog het best tot zijn recht komt op een podium waar die tonnen energie kunnen worden omgezet in een wervelend rockfeest, waar maar geen einde aan komt.
My Dog Is Radioactive is duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts, dat wordt in de vorm van deze fijne EP stevig in de verf gezet. Een band om in het oog te houden, deze radioactieve honden.

Toen Yevgueni in 2000 van zich liet horen was dat binnen de kleinkunst een mijlpaal. Het was een periode waarin Nederlandstalige muziek eigenlijk een beetje 'not done' was. Yevgueni was toen één van die bands die de Nederlandstalige muziek terug op kaart wist te zetten. In 2020 bestaat de band twintig jaar en brengt een schijf uit 'Yevgueni 2000 - 2020: zo ver, zo goed', een plaat dat een mooi overzicht geeft van twintig jaar kleinkunst, maar ook een plaat waar vooruit wordt gekeken en met enkele verrassende wendingen.
Net door dat laatste is deze prachtige verzamelaar niet alleen een must have voor de fans, die vermoedelijk alle platen al in hun bezit hebben. De songs met strijkers zijn uitzonderlijke parels die een andere onontgonnen kant laten zien en horen van Yevgueni. Bovendien staan er twee onuitgebrachte songs op de plaat ''Een lied over onszelf. Over onze beginperiode en waar we nu staan. Maar ook een lied met universele zeggingskracht. Over en voor iedereen die durft te dromen en die dromen vervolgens ook gewoon waarmaakt of dat ten minste blijft proberen. Over het zoeken naar de muze, in de nacht. En het vinden van inspiratie en decompressie.” Zegt de band daarover. Het laat horen dat Yevgueni na twintig jaar nog steeds relevant blijkt te zijn. In grote mate is dat te danken aan de vriendschapband die ijzersterk is binnen de band. Dat kwam al tot uiting in een interview dat we hadden met de band, dat hoor je ook telkens terugkomen in knappe songs als “Als Ze Lacht”, “Adem”, “Manzijn” en “Propere Ruiten”.
Doorheen twintig jaar allemaal dezelfde kant uitkijken en dat tot op heden nog blijven doen? Het zorgt ervoor dat Yevgueni een uitzonderlijke parel en blijvertje is gebleven binnen de - laat het ons zo maar stellen - moderne kleinkunst. Dat komt dus voortdurend tot uiting op deze mooie verzamelaar en is bovendien eigenlijk de rode draad doorheen twintig jaar Yevgueni. Deze verzamelaar is dus ook een ontdekkingreis voor mensen die de band nog moeten leren kennen. Wat ons ergens verwondert, maar het kan altijd uiteraard. De kleinkunstliefhebber die op zoek is of was naar een band die grenzen verlegd heeft en dat nog doet binnen die muziekstijl zal bij elke song weer een traan wegpinken of net een glimlach niet kunnen onderdrukken zoals bij het aanstekelijke “Nieuwe Meisjes”. "Ik zat in Leuven op kantoor wat door het raam te staren in het begin van de lente en zag de eerste meisjes in jurkjes voorbij fietsen. Dat is een fantastisch fenomeen dat zich elk jaar opnieuw afspeelt bij de allereerste zonnestralen in Leuven of elke studentenstad. De ommekeer is soms zo extreem dat het bijna nieuwe meisjes lijken ipv dezelfde meisjes in andere kleren. Dat leek me dus de ideale aanleiding voor een song met “Nieuwe Meisjes” als titel." Zegt Klaas daarover in het interview dat we met Yevgueni hadden.  Het is maar één van de vele voorbeelden hoe Yevgueni de vinger aan de pols houdt van het dagelijkse leven, met een lach en een traan daarbovenop.
Uit dat interview, maar ook dus uit deze verzamelaar zelf blijkt meermaals hoe toonaangevend Yevgueni de laatste twintig jaar was wat kleinkunst betreft. Dat de band nog niet aan het einde zijn kunnen is, blijkt dus ook uit die nieuwe song. Dat de band durft andere lijnen aanboren, blijkt uit die strijkers. Al deze elementen zorgen ervoor dat deze verzamelaar niet alleen voer is voor de fans van Yevgueni zelf, maar voor elk beetje liefhebber van kleinkunst in de ruime zin van het woord.

Le Corbeau is een uit Noorwegen afkomstige noir-indierockband die sinds 2006 ervoor zorgt dat de wereld donker kleurt, op een bevreemdend aanvoelende wijze. De band bracht al enkele experimentele meesterwerken uit, wij wierpen ons licht over de drie recente. Een drieluik dat zodanig perfect op elkaar aansluit dat we ze niet afzonderlijk kunnen bespreken en dat dus in één artikel doen. 'IV Spider Bridge' , 'V C's Theme' en 'VI Sun Creeps Up The Wall' kwamen eigenlijk al in 2018 op de markt, maar verdienen toch onze aandacht.
De band is ontsproten uit de geest van Oystein Sandsdalen, in Noorwegen bekend als de gitarist van Serana Maneehs. Muzikaal worden ze sinds hun debuut in 2008 omschreven als een wilde combinatie tussen Velvet Underground, Sonic Youth en Nick Cave met David Lynchiaanse invloeden. Spookachtige garagerock, omgeven door drone en doom tot lo-fi-atmosferen is wat we op deze trilogie ook terugvinden.
Op 'IV - Spider Brigde' hoor je een noise- en punkinvloed die je bij elke song weer als een spookachtig puzzelstuk op het verkeerde been zet. Een sound die ook op 'V-C's Theme' boven de oppervlakte komt drijven, maar hier zijn de lo-fi-aspecten toch iets meer overheersend. Om af te sluiten dompelt 'VI - Sun Creeps Up The Wall' je eerder onder in indierock.
Le Corbeau is duidelijk van vele markten thuis en dat wordt op dit drieluik meer dan ooit uit de doeken gedaan. De donkere vocale aankleding en die uiterst dreigende atmosfeer wordt over de drie platen uitgesmeerd. Maar het is vooral de zin om met alle bovengenoemde muziekstijlen tot het uiterste te improviseren dat ons het meest over de streep trekt.
Le Corbeau blijkt met deze trilogie dus vooral een soort overzicht te geven van hun kunnen. De aanhoorder wordt over alle schijven voortdurend op dat verkeerde been gezet en dat zorgt ervoor dat deze Noorse formatie een te ontdekken parel is als je houdt van voornoemde artiesten en zeker die platen waarbij diezelfde buiten hun comfortzone traden. Want dat is ook wat Le Corbeau op deze trilogie compleet doet. Daarom steekt ook geen song boven de andere uit, maar is elke schijf een ander puzzelstuk dat perfect aansluit op het vorige.

Teach Me -single-
Lizzy

Wij leerden Lizzy ofwel Lise Reyners, kennen via het project Feliz. Daaraan besteden we via onze website al de nodige aandacht.
In 2018 verraste Feliz met een niet onaardige EP.
De recensie daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/70751-feliz-ep.html .
Lise is echter van veel markten thuis. Onlangs verscheen nog de single “Zoveel Te Geven”.
De recensie daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76115-zoveel-te-geven-single.html
Ook met haar soloproject Lizzy bracht ze een zeer gesmaakte single uit: “We Can Make This Beautiful”. Recent werd daar een vervolg aan gebreid in de vorm van “Teach Me”. Een smeekbede van Lizzy aan haar moeder, om haar alles te leren, zo lezen we in de biografie. Dit allemaal verpakt in een emotioneel beladen song, waar Lizzy het midden houdt tussen breekbaar je tot tranen dwingen en aanstekelijk op de dansheupen inwerken. Uiteraard werpt Lizzy ook hier haar veelzijdige stem in de strijd. Waardoor je wordt ondergedompeld in een weemoedige atmosfeer, zonder echter al teveel in een tranendal terecht te komen. Het feit dat ze met die stem zoveel emoties naar boven kan brengen bij ons, zorgde in het verleden er al voor dat we compleet overslag gingen voor deze top zangeres/artieste. Ook nu is het net die veelzijdigheid, dat ons het meest over de streep trekt.
Breekbaar maar ook ijzersterk. Zo klinkt Lizzy op “Teach Me”. ''Fragiel en breekbaar als porselein, maar sterk genoeg om de grootste stormen in het leven te doorstaan." Het was onze conclusie over de titelloze EP van Feliz in 2018. Met deze single zet Lizzy dat nog maar eens op een zeer gevarieerde wijze in de verf. Want ook als solo artieste slaagt ze er dus in bij ons datzelfde gevoel naar boven te brengen, dat ze deed bij de band Feliz. Uiteenlopende emoties, van weemoed, melancholie en vreugde. Allemaal mooi verpakt in een frêle aankleding die je hart verblijdt.

De uit Mol afkomstige metalcore/hardcoreformatie Our Hate timmert sinds medio 2014 aan de weg. Dit resulteerde in het verleden in een knappe plaat: 'Hate Will Prevail' (2017). Toen al bleek dat deze band niet moet onderdoen voor zijn voorbeelden als Sepultura, Hatebreed of Pro-Pain. Integendeel zelfs, de energie die uit de boxen loeide deed de haren op onze armen prompt rechtkomen. Ondertussen heeft Our Hate niet stilgezeten en al verschillende podia platgespeeld. Nu wordt het dus tijd voor een nieuwe metalcore/hardcoreparel in de vorm van 'Defiled By Evil'. Een EP die aanvoelt als een horde bulldozers die over de hoofden denderen tot iedereen is platgewalst.
Die eerste mokerslag in het gezicht krijgen we al in de vorm van “Speak To Me”. Hieruit blijkt al dat binnen de rauwe en oorverdovende metalcore van Our Hate voldoende melodie zit, om doorheen die aangeboden chaos heen te prikken. Eens vertrokken op de rollercoaster die de band je aanbiedt bij ‘Defiled By Evil’ is er geen weg meer terug. We laten ons met plezier meedrijven op de volgende pletwals “Together As One”, om niet meer recht te krabbelen bij de volgende uppercut in de vorm van “Remorse Of A Serial Killer”. Nee, Our Hate maakt er bitter weinig woorden aan vuil en blijft tot het einde op dit elan doorgaan. Rauwer dan een biefstuk waar het bloed nog uitstroomt, zo smaakt niet alleen afsluiter “Punisher”. Het is ook de verschroeiend hete rode draad opde volledige EP.
''In Amerika hebben ze de orkaan Irma die alles om zich heen verplettert aan een snelheid van 300 km per uur. In de Kempen raast een andere orkaan over de velden en laat eveneens geen spaander geheel van de omgeving.''  schreven we over het debuut 'Hate Will Prevail' van Our Hate. Nu die orkaan is nog steeds zeer actief. Want ook op deze korte en bondige EP blijft Our Hate doorrazen tot geen enkel heilig huisje meer overeind staat. Dat verschroeiende snelle en verpulverend tempo houdt deze band aan vanaf de eerste tot de laatste seconde, waardoor ze bewijzen in metalcore en hardcore grenzen te verleggen waar geen grenzen meer zijn. Dat was in 2017 al het geval, twee jaar later zet Our Hate dit met een bijzonder harde en meedogenloze EP nog maar eens in de verf.

The Otherness is een vrij jonge Argentijnse band die aanstekelijke rockmuziek brengt waarop stilzitten onmogelijk is. De band timmert eigenlijk al sinds 2009 aan de weg. De band begint sinds enkele jaren ook voet aan de grond te krijgen in Europa, met ook respons vanuit gerenommeerde media als NME en BBC 6. The Otherness ging op tournee door Europe en de UK en bracht dit jaar twee singles uit “Gotta Go” en “Few To Stew” die twee kanten laten zien van hoe deze band in elkaar steekt.
Met ''Gotta Go” drukt de band duidelijk zijn stempel op de toch eerder toegankelijke rockmuziek die heden den dage de kop op steekt. Daar is niets mis mee, integendeel. Door de riffs met enorm veel vuurkracht, een zeer catchy aankleding en een bijzonder herkenbaar stemgeluid krijg je een adrenalinestoot te verwerken, waardoor je onmogelijk hierop kunt stilstaan. Bovendien voel je de neiging deze song uit volle borst mee te brullen. Het kan alleen maar zorgen voor een al even herkenbaar rockfeest op de festivals. Want deze band is met deze aanpak inderdaad in staat gelijk welke grote of kleine club in  vuur en vlam te zetten. "Gotta Go'' is zo een song die vanaf de eerste seconde tot de laatste minuut lekker aan je ribben kleeft, waardoor je nooit genoeg krijgt van deze knappe songs.
Dat de band ook de eerder emotionele en lichtjes ingetogen weg kan opgaan en daardoor eerder gevoelige snaren kan raken bewijzen ze met “Few To Stew”. Ook al zit de rock binnen deze song niet ver weg, het is niet dat we in slaap worden gewiegd. Maar deze song laat dus duidelijk zien dat The Otherness ook op het gevoel van de mens kan inspelen. Waardoor weer een stap wordt gezet naar eeuwige roem, binnen een zeer brede omkadering. Bovendien, en dat is bij beide songs zo, hoor je ook die typische Argentijnse invloeden naar boven komen. Wat ervoor zorgt dat deze band een unieke parel is in een bos waar je de bomen niet meer ziet, en ook dat speelt weer in het voordeel van een band als The Otherness.
Met deze beide singles bewijst The Otherness een band te zijn die net door uniek Latijns-Amerikaanse invloeden te vermengen met pure rock  in staat moet zijn om ruim publiek aan rockliefhebbers over de streep te trekken. Net door aanstekelijkheid, een catchy geluid voldoende te overgieten met typische Zuiderse emoties voorspellen we deze unieke band binnen het huidige rockmilieu dan ook een gouden toekomst.

We kregen we dit bericht in onze mailbox: ''Voor het eerst in acht jaar brengt KOALA nieuwe muziek uit. Vandaag releasen we ineens twee singles: “The Waves” en “It's Just You and Me.''
In muziektermen is acht jaar een eeuwigheid, daarom een kleine introductie.  KOALA, het project rond Carlos Dyckmans werd opgericht in 2003. De band bracht al drie studioalbums uit: ‘Gravity’ (2006), ‘Central’ (2008) en ‘Tall Machines’ (2012). Vooral door het perfecte huwelijk tussen triphop en hiphop bleek KOALA een uniek concept te zijn. Helaas werd het toen stil rond de band. Nu zijn er plots niet één maar twee singles. Later komt er een nieuwe plaat uit 'Outlaw'.
KOALA is een band die houdt van grenzen aftasten en die verleggen, hen dus dat label hip hop/trip hop opkleven is de band tekort doen. Met “The Waves” de eerst single, komen die invloeden zeker bovendrijven. Maar daar houdt het niet mee op. Uiteraard bestaat deze band uit muzikanten die houden van improviseren en experimenteren, dat zorgt ervoor dat je als aanhoorder van je sokken wordt geblazen en vol bewondering bij zoveel veelzijdigheid, lekker zit mee te deinen op de aanstekelijke beats. De samensmelting tussen de inbreng van beatmaker Bruce Glue, Gert Vanlerberghe en rapper Sem Phi aangevuld met die bijzondere stem van zangeres Eme bewijzen waarom deze band zo grensverleggend is geweest in wat ze deden en nog steeds doen.
Op het meer ingetogen - ook al is dat een understatement - “It's Just You And Me” horen we de inbreng van de rauwe stem van Notizz die lekker botst op het klankenpaneel dat KOALA aanbiedt. Hier komen de triphopeffecten iets meer bovendrijven, tot de song als een etterbuil openspat eens de registers worden opengegooid. Om daarna weer over te gaan tot een eerder intieme setting. Vaak klinkt het alsof de band hier zijn frustratie uitspuwt. Maar, naast die opvallende tempowisselingen in deze song, is het is vooral dat schipperen tussen hiphop, triphop en voortdurend experimenteren daarmee, dat deze tweede single zo een bijzonder song maakt.
Toen KOALA in 2006 hun eerste plaat uitbracht , zorgde dit toch voor een aardverschuiving binnen het Belgische triphop en hiphopgebeuren. Acht jaar later is er veel veranderd, maar blijkt deze band - op basis van die twee singles - nog steeds buiten elk lijntje te kleuren wat genre en muziekstijlen betreft. Het zorgt ervoor dat we nu al uitzien naar die plaat 'Outlaw' die, weer op basis van deze beide singles, een mijlpaal zal vormen. Wij houden namelijk van bands die buiten de comfortzone durven treden en dat is wat KOALA deed en na acht jaar gelukkig nog steeds met volle overgave doet.

Hiphop
The Waves /It's Just You And Me -single-
KOALA

In het Nederlands of Vlaams zingen is geen vies woord meer, gelukkig maar. Vele bands zoals Yevgueni hebben gezorgd dat de Nederlandse rock weer 'in' was bij jong en oud. Wat het West-Vlaams betreft kunnen we stellen dat een song als  “Ploegsteert” van Het Zesde Metaal een mijlpaal is, waardoor een nieuwe tijd werd ingeluid. Met 'Skepsels' is de band ondertussen aan zijn vijfde schijf toe. Een parel van een plaat, waarmee de band weer een nieuwe bladzijde omslaat.
Het typische West-Vlaams blijft daarbij gelukkige stevig overeind, maar je hoort toch  ook een band die volwassen is geworden. Niet dat het er treurig aan toe gaat, maar er wordt meer een persoonlijk verhaal uitgesmeerd op deze plaat. We zijn daar eigenlijk zelf ook niet verdrietig om. “Kom Bie Mie” is zo een typisch Zesde Metaal-song. Met het gezapige West-Vlaams wordt de toon van de plaat vrij vlug gezet. Een vette knipoog naar de kleinkunst horen we ook vaak terug in songs als “Andere Mens”, “Houd Me Dichte” en “Stempel”. Een ander zeer uniek en mooie song is “De Onvolledigen”, een duet met Stefanie Callebaut van SX, wiens stem deze van Wannes perfect aanvult.  Ook hier blijft dat gezapige West-Vlaams trouwens overeind en daarvoor krijgt Het Zesde Metaal een extra pluim op zijn hoed. Cappelle vertelt dus een persoonlijk verhaal, maar ook een beetje het verhaal van iedere mens die ouder wordt, die een gezin heeft, die eens achterom kijkt en met een glimlach op de lippen vaststelt dat het nu ook goed is. Al kan hij ook niet nalaten links en rechts een beetje maatschappijkritisch te zijn. Zo hoort dat ook. Vooral is dit dus een zeer persoonlijke plaat, waarin Cappelle zijn ziel blootgeeft. Luister maar naar “Ouder Komen” over vergankelijkheid en hoe snel het gaat in het leven. Of “A Je Me Mist” waar Cappelle zich excuseert bij zijn kinderen om er niet altijd te zijn in het drukke bestaan dat hij leidt.
Het Zesde Metaal heeft geen grote gebaren nodig om je op gevoelige plekken te raken en bewijst bovendien nog steeds een vaandeldrager te zijn wat het Vlaamse lied betreft. Door een plaat uit te brengen waar je een meer volwassen band met weemoed ziet terugkijken naar vroeger, een traan wegpinkt, maar met een brede glimlach dus ook de toekomst omarmt. Uit het leven gegrepen? Dat was altijd wel het geval bij Het Zesde Metaal. Dat blijft ook bij 'Skepsels' nog steeds het geval.
Dat deze band ook na al die jaren nog steeds zijn stempel drukt op dat Vlaamse en Nederlandstalige muziek gebeuren, staat boven kijf. Deze schijf is eentje om te koesteren als je van typische West-Vlaamse gezapigheid houdt. Deze band bewijst hiermee trouwens niet alleen een feest te kunnen doen ontstaan, maar ook die snaar van hun, jouw en mijn leven op een eenvoudige en subtiele wijze te kunnen raken.

Onder de noemer 'flits me terug naar de jaren '80' bracht de Vlaamse/Nederlandse band Frimout enkele voorstellingen in 30CC/Schouwburg in Leuven. De band had ook een speciale voorstelling op zondag omstreeks 16u, waarbij de nieuwste EP 'Ik Geloof In Jou' werd voorgesteld.
Wij waren erbij op deze laatste voorstelling. Het verslag daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76327-frimout-ode-aan-het-vlaamse-nederlandse-lied.html  
De nieuwe EP 'Ik Geloof In Jou' is een vat boordevol emoties van vreugde, weemoed en melancholie binnen een feestelijke omkadering.
Dat laatste komt al tot uiting bij “Ik Geloof In Jou”. Deze song ademt de vele kanten uit waardoor wij enkele jaren geleden vielen voor Frimout. Net doordat de band zijn typische Nederlandstalige pop niet drenkt in een bad van een al te klef gedoe, maar echt meent wat ze zingen en componeren werden we toen over de streep getrokken. Je voelt dat ook in de songs op deze EP, die oprechtheid waarmee Frimout een mooie ode brengt aan “Marcel” of de feestelijke stemming naar een hoogtepunt drijft op “Copacabana”, een feestelijk duet tussen Stef en Eline, zonder al te veel de carnavaltoer op te gaan, waar op zich ook niets mee is, laat dat duidelijk zijn. Eline’s bijzondere stem horen we nog eens terug op “Ik Zie Je Graag”. Het bewijst dat deze band uit twee topvocalisten bestaat. Dat laatste mag ook eens in de verf worden gezet.
Frimout is trouwens een band die eerder ons rock/folk- en kleinkunsthart perfect weet te verbinden met Nederlandstalige pop. Door deze aanpak kan een ruim publiek worden aangesproken. Mensen die houden van een feestelijke stemming, zoals bij die song. Maar ook de fans van eerder melancholische songs, waarbij je een traan wegpinkt, komen op deze EP aan hun trekken. Afsluiter “Meisje (Ik Laat Je Los)”, een wondermooie song van Stef voor zijn dochter, is daar een mooi voorbeeld van. Op een eenvoudige manier raakt Frimout hier een gevoelig snaar, net omdat het gaat over eenieders dochter, eenieders kind. En vooral, de onvoorwaardelijke liefde voor zijn dochter is gemeend, je voelt gewoon dat de gehele band op deze EP trouwens geen toneeltje speelt. Elke gitaarlick, elke zanglijn, elke drumpartij. Het komt allemaal uit het hart van deze topmuzikanten die Stef rondom zich verzamelt. Je hoort trouwens meer dan ooit een groep vrienden, die elkaar blindelings vinden in het bouwen van een wild feest maar ook in emoties met elkaar en hun publiek delen.
Een EP met trouwens een extra emotionele waarde. We citeren: Frontman Stef Willems: ‘Het vijfjarige nichtje van onze toetsenist Jan heeft onlangs kanker gehad. We waren daar als band allemaal heel hard van geschrokken, maar gelukkig gaat het nu met haar beter. Toch willen we met dit album een bijdrage leveren om ervoor te zorgen dat kinderen met kinderkanker (en hun families) geholpen kunnen worden in de toekomst. We zijn onze eigen platenfirma en het plezier dat we kunnen schenken door onze bijdrage is vele malen groter dan dat we deze CD voor eigen profijt zouden verkopen.’
Dit laatste bewijst nog maar onze stelling. 'Ik Geloof In Jou' van Frimout is een schijf en band om te koesteren naar de toekomst toe. De muziek van Frimout is dan ook voer voor mensen die houden van Nederlandstalige popmuziek, waarbij buiten de lijntjes daarvan wordt gekleurd en de zin voor melancholie en avontuur voortdurend komt boven drijven.

Le Ravage d'Ali Baba is een uniek project over vluchtelingen in woord, klank en beeld. In december werd het boek en de CD 'De Koffie Van Morgen' voorgesteld.
Aan dit boek participeerden negen vooraanstaande auteurs: Anne Provoost, Yasmien Naciri, Aya Sabi, Dalilla Hermans, Carmien Michels, Sabrine Ingabire, Rachida Lamrabet, Birsen Taspinar en Ann Lamon. De muziek werd gecreëerd door De Koffie Van Morgen, een gloednieuw muzikaal collectief rond spilfiguur Simon Plancke. Hij liet zich vergezellen door enkele smaakmakers uit de hedendaagse jazzscene: Hendrik Lasure (Schntzl/Bombataz), Thijs Troch (Hypochristmutreefuzz) en Elias Devoldere (Nordmann).
Dat deze laatste virtuozen zijn die grenzen verleggen wat het jazzgenre betreft, zorgt voor een uitzonderlijke magie van zelden hoog niveau. Dat blijkt al uit “Shamsa Pt.1”. Naast een fijne spoken word-inbreng hoor je een groep muzikanten die naar hartenlust aan het improviseren gaan tot in het oneindige.
Bovendien is het een zeer filmische schijf. Met de beelden erbij komt de muziek daardoor nog het beste tot zijn recht. En feitelijk moet je dan ook het boek, CD en de visuele aankleding als één geheel zien en horen om het te begrijpen. De spokenwordflarden zorgen ook voor een multiculturele inbreng, die mooi wordt aangevuld op een muzikale omlijsting waarbij dus niet alleen over de muzikale grenzen wordt heen gekeken, maar ook over de culturele. Je hoort zo invloeden uit alle kanten van de wereld terug op “Taba”, “Sahahn” zowel pt1 als pt2. Oosterse, Afrikaanse en westerse invloeden worden nauw met elkaar verweven. Daarmee bewijst dat een multiculturele samenleving wel werkt, binnen de muziek. Luister maar naar “9VoJ pt.1” waar je al die uiteenlopende culturen letterlijk voelt en hoort samenkomen binnen een magisch geheel. De muzikanten van dienst spelen dan ook hun beste kaarten uit om een zo visueel mogelijke muzikale omlijsting door je strot te rammen. En slagen er over de gehele lijn op beelden te doen verschijnen op ons netvlies, van al even uitgebreid werelds niveau.
Ook bij de daaropvolgende “Le Ravage D'Ali Baba” wordt dat uitvoerig uit de doeken gedaan. In eerste instantie in een spoken word, daarna weer met een muzikale omlijsting. Een afwisseling waardoor je gekluisterd aan de boxen blijft luisteren.
De mooie interviews tijdens de songs spreken eveneens tot de verbeelding, over dromen en hoe ze waar te maken. Het klinkt niet als een verhaal van mensen ver weg van huis, maar ook dromen die ieder van ons heeft voor een betere wereld voor de mensen waarvan we houden. Dat is de boodschap die deze plaat en het boek ons wil brengen, waar we ook kijken. Links, rechts, oost, west of zuid, noord. Ieder mens heeft een droom, en daarom zijn we ook allemaal gelijk. Deze 'De Koffie Van Morgen' is een schijf waar werelden samen komen, zowel muzikaal, visueel als wat de gesprekken betreft wordt dit compleet uit de doeken gedaan. Daarom kunnen we iedereen die twijfelt, vaak uit angst voor de onbekende aanraden zowel het boek te lezen als de muziek te beluisteren en voelen waar het bij deze mensen echt om draait.
Deze De Koffie van Morgen laat een wereld zien waar kleuren, geuren en culturen samen komen tot een bont geheel. Het enige dat de aanhoorder moet doen is zich open zetten voor deze wereld, in de ruime zin daarvan. Want deze schijf prikkelt niet alleen je zintuigen, eveneens wordt de fantasie geprikkeld en de wereldreiziger in ons aangesproken op deze zeer gevarieerde plaat waar spoken word inbreng en muzikale pracht wordt samengesmolten tot een experimenteel geheel. Dit project brengt dan ook letterlijk mensen samen, zonder angst voor de onbekende, eerder met de bedoeling dat onbekende te ontdekken.