Het jonge Britse trio The Subways viel die avond in voor Babyshambles. Babyshambels moet noodgedwongen de komende twee maand hun tournee afgelasten, gezien Doherty verplicht werd om een dertigtal dagen effectieve gevangenisstraf uit te zitten. Het trio was uitermate blij in Lille te mogen optreden om z’n fans uit te breiden. In juni verschijnt ‘All for Nothing’, de langverwachte opvolger van hun debuut ‘Young for Eternity’. We hoorden een enthousiaste band met opwindende, snedige, felle, strakke punky gitaarrock. Het hyperkinetische tweetal, zanger/gitarist Billy Lunn en rockbabe/bassiste Charlotte Cooper, liep en sprong van de ene naar de andere kant, en de drummer Josh Morgan mepte er op los; ze stelden een pak nieuwe songs voor, die allen een retestrak tempo aanhielden: “Kalifornia”, “Hung for E”, “Obsession”, “Shake shake”, “I won’t let you up” en de forthcoming single “Girls & boys”. Enkel “Allright” klonk melodieuzer en subtieler. Crazy rock’n’roll music, die op een dolenthousiast publiek mocht rekenen, met als apotheose het broeierige, mooi opgebouwde en uitgesponnen  “Rock & roll queen”, die overtuigend de set besloot.

Nada Surf was binnen dit concept wat de vreemde eend in de bijt, maar hun alternatieve collegerock, die leunt aan Semisonic en Fountains Of  Wayne werd smaakvol ontvangen. Een evenwichtige, gevarieerde set van gitaarpop met ballen, droompop en liefdesliedjes. Uit de nieuwe cd ‘Lucky’ werden een handvol songs gespeeld, maar het waren vooral de radiovriendelijke “I like what you say”, “Inside of love”, “Do it again”, “Always love” en “Popular” die het publiek aanzetten tot ‘hoofdwiegen’. Beklijvende frisse pop rondom de sympathieke zanger/gitarist Caws.

Serj Tankian, de van oorsprong in Libanon geboren Armeniër/Amerikaan, doet het al een tijdje zonder zijn vaste kompanen van System of a Down. Eind vorig jaar bracht hij zijn debuut 'Elect the dead' uit. De plaat werd goed ontvangen en kreeg veel positieve kritiek. Nog meer dan bij zijn (ex-)band handelen de songs over politieke, sociale en maatschappijkritische thema's zoals de oorlog in Irak en het regeringsbeleid van George Bush.
Tankian speelde een opzwepende en intense set, waarbij het gehele debuut voorbijkwam. Vooral de singles “Empty walls”, “Lie lie lie” en “The sky is over” deden het goed. Ook “Praise the lord”, “Honking antelope” en “Beethovens cunt'”  werden enthousiast onthaald. Er werd ook een nieuw nummer gebracht, “Sounds of war” en de Dead Kennedys-cover “Holiday in Cambodia”. Live werd hij bijgestaan door een goed geoliede band, met in de gelederen o.a. ex-Primus gitarist Larry LaLonde. Centraal tijdens de set stonden de flexibele, gevarieerde stem van Serj en de complexe, gelaagde nummers, boordevol onverwachte wendingen.
Of hij net zo populair zal worden als System of a Down, valt nog te betwijfelen. Het bondige optreden (een klein uurtje) werd alvast ferm gesmaakt en gewaardeerd!We zijn benieuwd naar de toekomst van de solo uitstap!

Organisatie: Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels

Alele Diane is één van de nieuwe talenten in de Amerikaanse (free)folkscene, samen met Joanne Newsom en Jana Hunter, die de songs een soberder aanpak voorzien, tav hun pioniers Banhart/CocoRosie. Ze beschikt over een fluwelen, emotievolle stem en speelt intieme, innemende songs, die huiselijkheid en een ‘hey ho’ samenhorigheidsgevoel uitstralen. Eind vorig jaar bracht ze haar verrassende debuut ‘The pirate’s gospel’ uit.

In de meeste songs werd ze begeleid door een backing vocaliste en twee gitaristen, die naast akoestische gitaar de folky popsongs door banjo en fiddle kleur gaven. Ze begon de set solo met enkele innemende songs “Clickity clack”, “Pieces of string” en “Tired feet”. “The Cuckoo” klonk heerlijk dromerig door banjo, de akoestische gitaren en de vrouwelijke stemmenpracht; een sterke respons was het gevolg. Ze varieerde haar ingetogen sound op “Sister self”, “Dry grass” en “White as diamond” met handgeklap en een softe percussie. Of ze stonden met z’n allen op één rij op de sober getoonzette “Light green fellow”, “The red tail hawk”, “Tatted lace” en “Sea lion”. De titelsong van de cd straalde rust uit en het gevoelig solo gespeelde “Oh my mama” mocht het optreden besluiten. Alele Diane stond garant voor kampvuurmuziek tussen droom en nostalgie!

Daniel Darc is bij het Vlaamse publiek een relatief onbekende, maar bij onze Franse vrienden heeft de 50 jarige singer/songwriter en do-it-all een sterke reputatie opgebouwd. Hij brengt vaudeville jazzy songs, donker, mysterieus en poëtisch, die door z’n grauwe doorleefde vocals zeggingkracht hebben. De man is eind jaren ’80 met een solocarrière begonnen, beschikt over een jonge, goed op elkaar afgestemde band. Darc kon stevig rocken of intiemer klinken door toetsen en cello. Songs als “Luv”, “La seule fille par terre” en “Elegie” verrasten, maar ook de uitsmijters “Chercher le garcon” en “Psaume 23”, in de bis, waarbij Darc tot driemaal terugkwam. Te situeren binnen de nachtuilenmuziek van Arno, Waits en Johnny Halliday.

Organisatie : Agauchedelalune, Lille ikv Les Paradis Artificiels

Een handvol man/vrouw duo’s onderscheiden zich de laatste tien jaar met een back-to-the-bone sound. Dit jonge Brits duo uit Brighton mag daar zeker worden onder geplaatst! Ze meten zich aan The Kills en overtreffen The Raveonettes en The White Stripes met hun rauwe, energieke, opzwepende melodieuze indiepunkrock.
De (schreeuw)zang van Laura –May Carter (zang/gitaar) en Steven Ansell (zang/drums) is op elkaar afgestemd in deze elf overtuigende frisse, strakke , harde, bondige nummers. De vaart blijft behouden en de sound steekt op geen enkel moment tegen! Onstuimig, doch beheerst en doordacht.
De eerste helft van de cd is gewoonweg subliem met songs als “Doesn’t matter much”, “You bring me down”, “Try harder”, “Say something, say anything” en “I wish I was someone better”. Het duo bereikt een schitterende finale met “Forgive nothing” en “Hope you’re holding up”. Geen enkele song moet onderdoen.
’Box of Secrets’ overspoelt de luisteraar en straalt vlammende energie uit. Meteen een beloftevolle band voor 2008. Je bent gewaarschuwd.

Het rock‘n’roll trio Triggerfinger (Ruben Block, Mario Goossens, Paul Van Bruystegem) verbaasde al in 2004 met hun titelloos debuut. Vier jaar later brengen de drie heren in maatpak een overtuigende opvolger. De vaart zit er meteen in met “Short term memory love”, een regelrechte ZZ Top song, 25 jaar na datum.
Het is heerlijk luisteren naar hun tien zinderende garage retrorock’n’roll -ers, die stoner en bluesslides bevatten. Triggerfinger is een sterk op elkaar ingespeeld drietal. Een geoliede machine.
”First taste”, “Soon”, het lang uitgesponnen “Lines” en de titelsong denderen over ons heen. Op “Scream” komen de bluesslides op het voorplan.En op het intiem rauwe “No teasin’around” zijn we onder de indruk van Block’s begeesterende gitaarspel.
Triggerfinger staat garant voor knallende, rockende songs met een sterke melodie. En By the way drummer Goossens tekende voor het debuut van het jonge retroduo The Black Box Revelation!

De derde cd van onze West –Vlaamse troubadour is een intieme, rustige melancholische plaat geworden; de zachte, traditionele nummers hebben elk hun specificiteit en nestelen zich als een ‘Bijstje in ons uoft’: van “Eindelijk”, “Elikopter” naar “Idderkji ipnieuw” en “Meiske”, om te komen tot de rust zelve in de titelsong. De dertig voorbij betekent een symbolische kaap. Moderne sfeervolle kleinkunstpop van elf sterk onderhouden songs! De speelsheid en de ambiance komt naar boven drijven op “Donderdagnacht”, “El mundo kapotio” en “Niemand”.
Relaxt plaatje van deze getalenteerde dertigjarige singer/songschrijver.

Haast waren we door een stilte van vijf jaar de synthipop van het Britse Zoot Woman vergeten. “Grey day”, “It’s automatic” en “Living in a magazine”, waren toffe hitjes. Binnenkort verschijnt de nieuwe cd ‘Things are what they used to be’, wat de groep op tournee brengt.

Het nieuw geformeerde trio rondom Stuart Price (= ‘80’s freak Jacques Lu Cont/ Les Rhythmes Digitales) klonk meer freakend en minder cool (ook hun maatpakken waren verdwenen!).
Het trio moest het vooral hebben van de songs van de eerste twee platen die de ‘80’s wavetronica van The Human League combineert met poprock, disco, funk en trancegerichte beats. “Lonely by your side” klonk groovy en aanstekelijk, “Woman wonder” en “Hope in the mirror” tuimelden naar de koele elektronica, “Grey day” en “Living in a magazine” waren de goed in het gehoor liggende popelektronica met een pompend beatje, en tenslotte integreerden “Taken it all” en “Information first” de discokitsch van Pet Shop Boys. De sfeervolle “It’s automatic” en “Snow white” overtuigden door een funky ritme.
Het nieuwe materiaal klonk stuurloos en miste diepgang om te kunnen beklijven en in te werken op de dansspieren, wat de aandacht deed verslappen. “Witness”, “Live in my head”, “Memory” en “Lust forever” – lieten, buiten de single “We won’t break”, een povere indruk na, een domper op de nochtans goed uitgekiende setlist! En op de koop toe waren Price’s vocals soms onvast; de vrouwelijke backing vocals van de bassiste tilden het niveau omhoog.

Ietwat bezorgd verlieten we de Bota; de nieuwe plaat zal soelaas moeten geven omtrent de toekomst van Price en de zijnen. We zijn benieuwd …

Support act was het uit Namen afkomstige Bambi Kramer die een maand terug zich onderscheidde op Boutik Rock in de Bota. Het duo Loïc b.o. en Marie V. van Flexa Lyndo speelden melancholische electrotrippop, refererend aan Portishead, Notwist en Ladytron. De samenzang en de traag, meeslepende ritmes van gitaargetokkel, elektronicadwarrels en beats, naast de donkere projecties, bepaalden hun treurwilgensound.

Organisatie; Botanique, Brussel

De uit Merchtem afkomstige Kawada (met zes!) brachten anderhalf jaar terug al een beloftevol EPtje uit. De band brengt door een kleurrijk instrumentarium als toetsen/piano,blazers, viool en xylofoon poprock ‘met kantjes’ zoals ze zelf omschrijven.We interpreteren het als broeierige, sfeervolle, dromerige pop, waarbij de band zelfs een vleugje hoempapa en Moondog Jr’s filmische ‘Sunrise’ durft aan te halen in “Ukelele song” en “Fake license”.
Spil is zanger/componist/pianist Joeri Cnapelinckx, die vocaal leunt aan Bent Van Looy van Das Pop.Samen met Absynthe Minded zijn ze invloedrijk op dit jonge gezelschap, maar in een song als “Frozen frames” is dEUS om de hoek, en op “Black spider” horen we de indie van Yo La Tengo door de toetsen en het repetitieve ritme.
Kawada toont met dit debuut aan veel in hun mars te hebben, het songschrijven te beheersen en boeiende, broeierige gevarieerde pop aan te bieden.
Ze kunnen zich in de kijker spelen en terecht zijn ze een talent die een breed publiek verdient

Info: www.kawada.be

The river curls around the town, (wat en titel!) is het muzikale studio project van twee leden van de rockgroep Yearn’s uit Tienen, Bart Bekker en Jan Van Winckel. Een elektronisch tapijt, zalvende beats en verloren gewaand gitaargetokkel en een pianotoets, soms onder een praatzang, die iets Keltisch lijkt, stralen een sleepy shorts sfeertje uit (vooral de tweede helft van de cd) of kan doorgaan als een soundtrack voor een David Lynch film, een beeld oproepend ’s nachts verloren te zijn gelopen in de woestijn.
Op de cd ‘More than a break’ horen we de eigenzinnige cover van one hit wonder Black “It’s a wonderful life”.
Het duo zorgde voor een afwisselend plaatje met spannend dreigende songs, die een repetitieve opbouw hebben.
Een muzikale wereld van soundscapes, postrock en minimalisme. Fijn debuut of tussendoortje …
Info op www.therivercurlsaroundthetown.com

Het zestal Girls In Hawaii, uit Eigenbrakel, zijn één van de Brusselse vaandeldragers om de Waalse pop in Vlaanderen te laten doorbreken. Ze brengen een paar groepjes mee, om voet aan wal te hebben o.a. The Tellers, Showstar, Hollywood Porn Stars en Ghinzu.
De tweede plaat ‘Plan your escape’ volgt ‘From here to there’ (’03) op. De ingenieuze band heeft uiterst gevarieerde en bedachtzame nummers geschreven.
De groep integreert invloeden van Sparklehorse, Bonnie ‘Prince’ Billy, dEUS en Grandaddy. De verrassende wendingen door viool, mandoline, gitaar en toetsen en de op elkaar afgestemde samenzang van Lionel en Antoine bieden harmonieuze, grillige en gewaagde indiepop. De eerste drie songs “This farm will end up in fire”, “Sun of the sons” en “Bored” getuigen van muzikale schoonheid en vormen het uitgangsbord van deze kwalitatief sterke band. “Fields of gold”, Couples on TV”, “Summer storm” en de titelsong zijn sfeervoller en bevatten meer treurnis. “Birthday call” brengt je uit je droomwereld door meer te rocken en “Colors” onderstreept net een veelheid aan geluidjes.
Kortom, om U maar te zeggen dat ‘Plan your escape’ een afwisselende, fris aanstekelijke, melancholische en spannende broeierige droomplaat is geworden, en uitnodigt om in Vlaanderen of internationaal door te breken; dus een verrassende, overtuigende tweede cd van dit sympathieke zestal!

Alec Empire was de vroegere frontman van Atari Teenage Riot. Ze bliezen letterlijk, ruim tien jaar terug, de electro nieuw leven in met de ‘digital hardcore’ stijl, een mix van industrial, mitrailleursalvo’s aan beats en scherpe gitaren onder een gillende schreeuwzang.
Atari Teenage Riot is opgeborgen en onze Berlijner bracht al een paar soloplaten uit. ‘The golden foretaste of heaven’ is alvast een afwisselende, toegankelijke, evenwichtige plaat geworden, die fors en krachtig kan klinken door pompende beats en industrial “Down Satan Down “, “On fire” en “Death trap in 3d”; de wave van Suicide, Gary Newman en Neon Judgement horen  we op “Ice (as if she could steal a piece of my glamour)”, “Robot L.O.V.E.” en “Bug on my windshield”. “New man” en “If you live or die” zijn binnen dit concept het meest aanstekelijk en poppy. En Empire bergt alle duivels op in de rustige afsluiter “No/why/New York”, misschien wel de aanzet voor een volgende soloplaat!