Het Franse Gorod is met ‘Aethra’ niet aan hun proefstuk toe. In feite waren ze al van 1997 bezig onder de naam Gorgasm en werden ze in 2005 Gorod. Dit is hun zesde full album als Gorod. Niets werd aan het toeval overgelaten. Ze namen voor de mixing Daniel Bergstrand ( Meshuggah, Behemoth,…) onder de arm. De productie werd overgelaten aan Mathieu Pascal en de mastering werd door Lawrence Mackrocy (Decaptivated, Nightrage…) gedaan.
Het album is dan ook super. De songs ook. Het klinkt donker en melodieus. De ritmes alsook de twist en turns zijn ook om van te smullen. “Bekhten’s Curse” bevat melodieus gitaarwerk, alsook meezingbare refreinen. De afwisseling in de vocals is ook heel geslaagd. Een toptrack. Ook het titelnummer is een juweeltje met fijn gitaar- en baswerk en met een prima songopbouw. Eigenlijk zijn het allemaal elementen die je ook in de andere songs zal terugvinden.
Mike Thomson van Slipknot schreef dat er enkele hedendaagse bands fucking good zijn. Ze zijn technischer en agressiever dan wat wij meestal doen. En Gorod is daar één band van. Een heel mooi compliment om te krijgen. Vooral als het zoals hier ook nog waarheid bevat en niet enkel promopraat is. Technisch staan ze sterk. Agressiever zou ik ze niet noemen. Ze wisselen eerder agressie met melancholie af. ‘Aethra’ is een toppertje in het genre. Vernieuwend en heel vakkundig gemaakt.

Dit is een nieuwe doommetalband uit eigen land met leden die in verschillende bands hun sporen hebben verdiend. Zanger Filip Dewilde komt uit Innerface, gitaristen Johan Van Der Poorten en Ivan De strooper zijn ex-leden van Explorer, Dead Serious en Die Sinner Die. Bassist Gunther Poppe zat ook in een aantal van die bands. Keyboardspeler Eddy Scheire zat in o.a. Battering Ram en drummer Jeannot Schram is intussen vervangen door Nico Regelbrugge (ex-Shogun en Tears of Colossus). Tot zover de statistieken en feiten. Nu over naar de muziek.
Vier stevig uit de kluiten gewassen songs staan er hier op deze EP. Gemiddelde duur van elke song is zo’n 8 minuten. Er is veel aandacht gegaan naar de sfeerschepping. We krijgen uitgebreide intro’s te horen zoals op het titelnummer dat begint met kraaien, wind en synths om dan met bas en gitaar langzaam binnen te komen. Het orgeltje zorgt ervoor dat je beelden van desolate landschappen ziet opdoemen. Ook opener “The Hour of Bloodrun” heeft een lange en sfeervolle intro. Meteen krijgen we een beklemmende sfeer. De zang is clean en past goed bij de muziek. Het maakt de hel en verdoemenis vlotter verteerbaar. De songs zitten goed in elkaar en bieden veel variatie. Die variatie komt de ene keer van de keys en de andere keer van de gitaren of de ritmesectie. “Last Words From Black Birds” trekt het tempo iets omhoog en doet je meer headbangen dan de vorige twee epische tracks. Afsluiter “Adrift And Astray” schets een doembeeld van een vernietigde wereld en hoe het daarna verder moet. De song bevat een heerlijke gitaarsolo die snijdt waar hij moet snijden.
Cult Of Scarecrow geeft hier een serieus en lichtjes fantastisch visitekaartje af. Deze EP zal hier nog een tijdje in mijn afspeellijst staan.

Je hebt zo van die vrouwenstemmen die krachtig en indringend klinken. Ik denk dan aan Bonnie Raitt, Janis Joplin, Tina Turner… Beth Hart hoort daar zeker ook bij. Ik was toch verrast dat haar carrière inmiddels 25 jaar oud is. De tijd vliegt. In die periode heeft ze veel mooie optredens (o.a. Pinkpop, Blues Peer…) gegeven en talloze albums gemaakt. Onder andere met de gitaargrootheid Joe Bonamassa. Ze tourde altijd meer in Europa dan in de Verenigde Staten, wat vooral met haar platenlabel te maken heeft. Echte hits heeft ze niet, maar ze verkoopt wel massa’s albums. Dit jaar verscheen nog ‘Black Coffee’ dat terug een samenwerking met Bonamassa was. Nu is er een live-album van de tour die daarop volgde.
Ze begint al geweldig door solo te starten met “As Long As I Got A Good Song” om dan samen met de band over te gaan naar “For My Friends”. Alle te verwachten songs komen aan bod: “Bang Bang Boom Boom”, “As Good As It Gets” en natuurlijk “Leave The Light On”. Heel intens gezongen is “Sister Heroïne” en smachtend zweeft “Your Heart Is Black As The Night” rond mij heen. Ook “Caught In The Rain” blijft onder je huid plakken. 23 songs lang weet ze mij en het publiek in te pakken. De band speelt fantastisch. Perfect gewoon. De interactie met het publiek wordt hier goed weergegeven, wat je een echt live gevoel geeft. En die stem… daar kunnen veel pseudo-live/playbackende artiesten nog een puntje aan zuigen.
Wil je beter kennismaken met het repertoire van deze ras artieste dan is dit een ideaal instapalbum. Meteen zal je ook uitkijken om haar live aan het werk te zien want dat dit haar ding is straalt gewoon van het album af. Ook de dvd is de moeite waard om te zien. Fans kunnen dit staaltje vakmanschap blindelings aankopen.

At The Front  is afkomstig uit het zuiden van West-Vlaanderen (Wevelgem). Met ‘Faith’ zijn ze toe aan hun tweede EP, die werd opgenomen en gemixt in de Shellshock-studio. Hun roots liggen in de 90’s thrash en bands zoals Machinehead, Sepultura zijn ook voorbeelden voor hen.
We krijgen zes tracks te horen. Opener “Love” begint met kerkklokken en een priester die in het latijn sommeert. Daarna krijgen we potige thrash te horen. De Sepultura-invloeden komen hier in het refrein lichtjes terug via de vocals. Tijdens de bridge en de solo trekt het tempo op. “Never Again” begint met een sfeervolle en warme intro. Het doet denken aan Alice in Chains of Chris Cornell. Tijdens het refrein wordt het wat zwaarder maar het nummer gaat toch naar een ballad toe. Naar het einde toe komen de thrash-elementen terug naar voor. Heel leuke song.
“Faith” drijft op een lekkere riff. Op “The Pain” gaat het tempo terug omhoog en krijgen we een korte metalsong. “Bring Back The Bullet” begint met een leuke wisselwerking tussen bass en drum. “Betrayed” gaat over verraad. Je hoort aan het begin iemand zeggen ‘Die Motherfucker’ en dan zijn revolver trekken.
Op ‘Faith’ staan heel degelijke songs die duidelijk in de jaren ‘90 thrash hebben gelegen. De zang geeft een iets modernere toets aan het geheel. Genoeg materiaal om op te headbangen. Benieuwd hoe dit allemaal live klinkt. Voor liefhebbers van Kreator, Machinehead, Soulfly, Exodus en Death Angel.

Of dit trio uit Bergen werkelijk ooit in Alaska is geweest weet ik niet maar na twee jaar werken is hun debuutplaat uit. Zelf zeggen ze geïnspireerd te zijn door bands als U2, Rasmus, 30 Seconds To Mars en Muse. Dat zijn mooie namen om rond te strooien natuurlijk. Ik hoor niet meteen veel gelijkenissen, maar ik kan zeggen dat ze energieke songs maken die heel modern klinken en die de nodige catchy elementen bevatten. De ene keer klinken ze een beetje als Rasmus ( bv “Make You Stay”) en de andere keer klinken ze eerder als Justin Bieber (zoals op “Hey Girl”). Dat laatste is geen verwijt want Bieber zijn laatste singles zijn zeker niet mis.
Feit is wel dat ze met hun muziek wel eerder een jong publiek zullen aanspreken. Aangezien ik de houdbaarheidsdatum om tot de categorie tieners te behoren, al lang overschreden heb, vind ik de muziek wat te licht en te oppervlakkig naar mijn goesting. Maar ik hoor wel dat alles goed in elkaar zit en vakkundig klinkt. Ik zie ze wel in staat om met hun muziek in één of andere Marquee Doom (bv Werchter) de boel in vuur en vlam te steken. Ik denk dan aan bands zoals Twenty One Pilots en dergelijke die dit ook al gedaan hebben.
‘Dancing With Ghosts’ is een heel degelijk debuutalbum waar veel tienermeisjes weg van zullen zijn. Muziek die in het rijtje van Imagine Dragons, Twenty One Pilots en Nothing But Thieves past.

Ik hou van uitersten in muziek. Het mag al eens hard rocken en als tegengewicht durf ik ook introverte muziek of dreampop beluisteren. Tina Dico behoort eerder tot die laatste categorie. De Deense ( in eigen land bekend als Tina Dicow) maakt een soort van doorleefde folkpop. Haar naam is hier niet zo bekend en dat is jammer. Ze is in eigen land al bedolven geweest onder de prijzen. Momenteel woont ze in IJsland. Met ‘Fastland’ is ze aan haar elfde album en komt vier jaar na haar vorig album. De reden was dat er niets nieuws uit haar gitaar kwam. Dat was voor haar een schok. De dingen die goed klonken gaven haar innerlijk geen voldoening. Het moest dus anders. Ze legde haar gitaar aan de kant en begon met ritmes en toetsen te werken. Plotseling kwam het toch en waren de songs wel diep en intiem genoeg. Zo ontstond ‘Fastland’. De titel betekent trouwens in het Deens en het IJslands ‘vasteland’. Daarmee wil Tina aangeven dat muziek haar vasteland is maar het is tevens ook commentaar op de moderne wereld. Een wereld waarin we vroeger het vasteland waren en waarin nu a.h.w. vloeibaar en voortdurend in beweging zijn.
Ik kan je zeggen dat het album een pareltje is. Echte folkpop krijg je hier weinig geserveerd. Enkele songs bevatten wel wat folk elementen zoals opener “Not Even Close” dat bij mij met haar stem de juiste snaar weet te raken. En afsluiter “Something You Keep” behoort daar ook toe. Ze gebruikt ook moderne geluiden maar doet dat subtiel en goed vermengd in het geheel. Luister maar eens naar de intro op “Hands”. “Adams House” klinkt dan weer luchtig en opgewekt. “Devil’s Door” is ook een aanrader, net als “Parked Car”.
Er valt veel moois te ontdekken op ‘Fastland’. In eigen land behaalde ze verschillende keren goud en platina. Dat is niet verwonderlijk met zo’n albums en stem. Voor liefhebbers van Suzanne Vega, Lana Del Rey, Joni Mitchell…

Pretmetal zou zomaar een genre kunnen zijn die deze band heeft uitgevonden. Met de nodige relativering en zelfspot timmeren deze jongens aan hun weg. Dat betekent niet dat je hun muziek als minderwaardig moet beschouwen. Want eenmaal de grap er vanaf is valt of staat alles vanwege hun muziek. Dat mag er dus wel degelijk wezen en dat merk je ook aan hun populariteit alsook aan hun deal met Sony Music. Live staan ze ook voor entertainment en dat bracht hen al op o.a. Pukkelpop, Crammerock, Rock Zottegem… En dit jaar dus ook op Graspop Dessel waarvan hier dus een registratie.
Het concertje dat hier volgt is er eentje om vingers en duimen af te likken. De band speelt retestrak en er is voldoende interactie van het publiek te horen wat het live-effect nog versterkt. O.m. op “Geen Vlees Wel Vis”. De bindteksten zijn typisch voor Joris Camerlinck (die ook de frontman van De Fanfaar is): met een vette knipoog.
De setlist bestaat uit nummers van hun twee albums zoals daar zijn “Varken”, “Feestje in uw Huisje”, “Ik ben Kwaad” (de nieuwe single) en “Apu van de Nachtwinkel”.
Het album klinkt alsof je tussen het publiek staat, het geluid is goed en er wordt strak gespeeld. Alleen op het laatste nummer “Het T-Shirt van Metallica” wordt het nummer onderbroken om te zeggen dat de opnames van het laatste nummer het liet afweten en alles niet bijster goed klonk. Maar omdat eerlijk het langst duurt hebben ze geen file uit een ander optreden ertussen geplakt.
Ze hebben enkel geprobeerd om alles zo goed mogelijk te laten klinken. In elk geval vind ik dat het meevalt en dat gepraat ertussen neemt wel wat de sfeer weg. Dat had niet op die manier gehoeven. Voor de rest is er niets op deze plaat aan te merken.
Heb je nog een ideetje nodig voor het kerstpakje van ‘Nonkel Hardrock’ in je familie? Dan is dit het ideale geschenkje voor onder de boom.

Kalle Fagerberg, ook bekend van Liste Noire en The Blank VRS, is de architect achter Living Temples. Hij is van Zweedse origine en leeft in het hippe Berlijn. De man schreef en nam alles zo goed als zelf op. Voor de productie en mixing trok hij Adne Meisfjord aan.
De plaat trok mij aan vanwege de sound en de vibe die er in zijn nummers hangen. Luister maar eens naar “Luke”. Een soort van dank liedje met een heerlijke synthsound erin, terwijl een weemoedige gitaar die sound spaarzaam breekt. “Against The Day” doet wat aan de muziek van Fad Gadget denken. Het daarop volgende “Hinterland” is sterker en origineler. Elektronisch aangestuurde en instrumentale post-punk. Ook het mooi klinkende uptempo liedje “There’s Nothing For You There” is een straffe song. “Like A Moth To A Flame” gaat richting vroegere The Cure. Het zevende nummer “Sword Falling” is meteen het laatste nummer van de plaat.  Ook deze song is de moeite waard.
Al bij al hadden er wat meer nummers mogen op deze release staan. Na 25 minuten is het al afgelopen en dat vind ik nu jammer. Net zoals enkele andere beloftevolle bands in het genre (ik denk dan aan Boothblacks, The Soft Moon…) heeft deze muziek iets meer dan de doorsnee band en zijn ze zeker meer dan een kloon van The Cure of Joy Division.
… Of hoe je met bekende bouwstenen toch een originele sound kunt maken. ‘Against The Day’ is daarom ook meer dan de moeite waard.

Post-punk/New Wave
Against The Day
Living Temples

 

Mortier is de nieuwe band van Thomas Mortier die bekend is van De Ministers van de Noordzee. Herinner hun hitje uit 2014 “Opa’s Volvo”. Hij verzamelde mooi volk rond zich met o.a. Senne Guns, Nele Paelinck (ex-School Is Cool), Jesse Maes (Sophia) en Willem-Alexander Langlet (Emma Bale).
“Marie” is een zonnige song ( in observerende stijl) met de nodige melancholie in de stem. Men heeft aandacht gehad voor aansprekende melodie- en tekstlijnen. Denk daarbij aan artiesten zoals Spinvis, Nielson, Yevgueni, Het zesde metaal …
“Marie” is een mooi uitgebalanceerde song geworden die het beste doet vermoeden voor het album dat begin 2019 via Mayway Records zal verschijnen.
Ik kan er nog veel over vertellen maar ik zou zeggen luister er vooral eens naar.
Te spotten op o.a. Radio 1 en Radio 2.

Reeds elf jaar maakt dit vijftal uit Duitsland (Saarbrücken) experimentele post-rock muziek. Met dit album zijn ze aan release nummer vier toe. Ze deelden al met grote bands in het genre het podium zoals met The Ocean, Mono, Caspian…
Het is moeilijk om hen in een hokje te duwen. Ik hoor post-rock met gitaarwerk maar ook nogal wat synthwerk op de achtergrond. Meestal wel in een mooie blend met elkaar. Soms wat spacy zoals op de kortere nummers “Sonde 4” en “Sonde 5”. Ook wordt dit een beetje doorgetrokken op “Savannah” dat fijne percussie, veranderende ritmes en puik gitaarwerk bevat. “Phanta Rei” rockt wat steviger dan de voorgaande tracks maar heeft zeker ook zijn subtielere passages. Het afsluitende en negen minuten durende nummer “Ikarus” is ook een aanrader. Het begint met een heerlijk vervormde synthloop om na een grote minuut de song echt te openen. De stijl verandert dan helemaal maar de synthsounds blijven wel doorklinken in het geheel. Ook de percussie is hier weer om duimen en vingers af te likken. Niet ingewikkeld of extravagant hoor maar wel elke slag op de juiste plaats. Het geluid van de percussie is, net als de rest trouwens, haarfijn.
Inzake post-rock is deze release een van de boeiendste van dit jaar. Ze noemen veel grote bands als hun invloed maar ze hebben wel degelijk een eigen geluid en ze proberen ons te verrassen. Niet door ingrijpende stijlbreuken of ritmeveranderingen. Het zijn vooral hun songontwikkelingen die subtiel en haast natuurlijk de songs naar andere en hogere levels brengen.
Dit is muzikale kwaliteit van de bovenste plank.

Instrumentale postrock
Allegorhythms
Flares