Uriah Heep bestaat reeds 49 jaar en hun debuut verscheen in 1970. Dat weet ik goed want ik ben namelijk van hetzelfde bouwjaar. Uriah Heep komt anno 2018 met zijn 25ste studioalbum voor de dag. Een prestatie om u tegen te zeggen, temeer dat hun 25^ste album fris en monter klinkt. Je moet het maar doen na al die jaren.
Uriah Heep maakte furore in de jaren 70 met hits zoals o.a. “Easy Livin’”, “Lady in Black” en “July Morning”. Na het doorbreken van de punk had Uriah Heep, naast interne problemen, het moeilijk en werden ze als dinosaurussen beschouwd. Daarna wisselden ze goede met minder goede albums af, maar het laatste decennium zijn hun albums toch allemaal terug van hoge kwaliteit. Zo is dat ook met dit album.
“Living The Dream” opent vinnig met het uptempo nummer “Grazed By Heaven”. Ook voor “Take Away My Soul” geldt hetzelfde en bovendien bevat ze nog een catchy refrein en een leuk orgelstuk in het midden van de track. Soms neigen ze naar de progressieve rock zoals in het fantastisch “Rocks in the Road”. Terug een fijn refrein, een mooie opbouw van de song en hier en daar instrumentale uitstapjes. De zang bezit een melancholie dat de juiste sfeer aan de song geeft. “Waters Flowin’“ neigt wat teveel naar kampvuurmuziek volgens mijn mening maar de song zit wel goed ineen. Echte stinkers tussen de tien tracks zitten er niet. Beter nog: de meeste zijn echt goed. Zoals gezegd klinken ze fris en monter. De uptempo songs zijn bijna allemaal van hoog niveau. De nummers gaan van hardrock, AOR tot progressief getinte hardrock. Een relevant album van een band op leeftijd waar veel jonge gasten nog een poepje aan kunnen ruiken.

Hardrock/AOR
Uriah Heep
Living The Dream

Sterk beïnvloed door de wave en postpunk uit de Jaren 80 zijn deze twee jonge Amerikaanse gasten die samen Twin Tribes vormen. Ontstaan in 2017 (het ultraconservatieve Texas) waarin Luis Navarro zich over de zang, gitaar synths en ritmebox ontfermt en Joel Nino de bas, synths en backing voor zijn rekening neemt. Een jaar later is er reeds een debuut album uit.
Hoe klinkt dit alles? Zoals gezegd sterk jaren 80. Melodieus en catchy ook. De synths maken het sfeerrijk en melodieus. De bas en de gitaren zorgen voor de meer donkere toetsen in de songs. De zang is aangenaam om naar te luisteren. Soms is het vrij dansbaar en altijd goed in het gehoor liggend. Misschien wat te clean of te veilig geproduceerd wanneer je alleen naar de muziek luistert maar de teksten zijn dan wel een stuk zwaarder en donkerder dan je zou vermoeden. Die gaan over het occulte, en doden zoals vampiers en zombies of parallelle universums.
Het album wordt geopend door een korte, rustige instrumental “The Path To Antares”. Het nummer bouwt zich langzaam op om dan abrupt te stoppen. Dan is het titelnummer aan de beurt dat meteen een versnelling hoger gaat spelen. Een fijn nummertje. “The Vessel” is ook de moeite en gaat een beetje op het pad van de vorige song. “Lapiz Lazuli” is terug een kort instrumentaal stukje dat een soort van bezinningsmoment of rustpauze inlast. “Tower of Glass” toont mooi hoe ze in een track verschillende lagen kunnen bouwen. “Dark Crystal” is een kruising tussen The Cure en She Past Away. Afsluiter “Catharsis” is verreweg het donkerste maar ook het interessantste nummer van de plaat. Het straalt een hoop wanhoop en ontreddering uit maar wel mooi gedaan.
‘Shadows’ is een uitstekend debuut van twee jonge gasten die nog geboren moesten worden toen de bands, waar ze hun mosterd vandaan haalden voor deze plaat, in de jaren 80 furore maakten.

Twin Tribes
Manic Depression Records
Postpunk/Darkwave

Triatrs is een duo uit Toronto dat sedert 2015 onder die naam werkt. Ze zijn zwaar beïnvloed door The Cure (ten tijde van ‘Pornography’, ‘Seven seconds’, ‘Faith’ …) en aanverwante bands. Over het algemeen ben ik heel tevreden over de releases die via Manic Depression uitkomen. Bij deze van Traitrs heb ik een dubbel gevoel. Ten eerste is de manier van zingen en de stemkleur helemaal die van Robert Smith. Aan dit laatste is niet veel te verhelpen maar aan dat eerste wel natuurlijk. Die manier van zingen trekt wel de aandacht maar na een volledig album was ik het eigenlijk moe. Teveel van hetzelfde. Ten tweede zitten ze muzikaal ook duidelijk in het vroegere Cure- straatje. Daar is niets mis mee maar ik mis wat eigenheid. Wat dan wel in hun voordeel spreekt is hun enthousiasme, hun goed gebouwde en wel opgenomen songs. Vandaar een beetje mijn dubbel gevoel bij deze release. Momenteel geef ik ze het voordeel van de twijfel en ben ik benieuwd hoe een volgende release van hen zal klinken.
Wie een boontje heeft voor The Cure-klonen , heeft een goed en degelijk album aan ‘The Butcher’s Coin’.

Postpunk/darkwave
Traitrs
Butcher’s Coin

Na 13 jaar als soloartiest op te nemen en op te treden richtte Eric Quach (Canadese gitarist en pionier op het vlak van experimentele muziek) een band op samen met Charly Buss (bass en trompet) en Marc-Olivier Germain (synths en drums). Dit nieuwe album is daarvan het resultaat.
Met het ontdekken van de nieuwe mogelijkheden dat het gebruik van o.a. die synths, trompetten, bas en drums tot het ontwikkelen van songs en geluid hem geven , komt Eric Quach op die manier tot een groter en rijker geluid. Het album bevat 4 vrij lange tracks. Telkens ergens tussen de acht en de dertien minuten. Opener “Cometh” begint eerder als een ambient/drone nummer (inclusief sounds, trompetten die vervormd worden etc) om dan, zoals de song zelf heet, als een komeet open te barsten. Daar komen ook de gitaren, drums en de bas om de hoek. Ik merk ook bij de volgende tracks een beetje hetzelfde stramien: een lange vrij zweverige intro die na verloop van tijd overgaat in iets stevigers dat naar post rock, shoegaze etc ruikt. De verruiming van instrumentaria vind ik een zegen en een meerwaarde aan de muziek. De trompetten in “Sixth Mass” geven het geheel een melancholische bijklank.
In het genre is dit een heel geslaagde plaat en aangenaam luistermateriaal.

Post drone
ThisQuietArmy
The Body And The Earth

Filmisch, weidse landschappen, gitaarstructuren en pianolijnen. Zes fragiele tot imposante lappen muziek met melodie en soms potige percussie; dat is wat je van Astodan kan verwachten op hun debuutplaat ‘Ameretat’. Zes tracks goed voor een 50 tal minuten muziek. Astodan is een zeskoppig gezelschap (uit Antwerpen, Brussel en Leuven) dat ontstond in 2016 en vorig jaar een eerste EP uitbracht.
Hier hebben we terug een Belgische post-rock band die mij diep weet te raken met hun muziek die zich ergens tussen Explosions in the Sky en Caspian lijkt te bevinden. Emotioneel en melancholisch door de pianotoetsen en met een portie rock vanwege hun gitaarpatronen die heavy maar ook warm klinken. Instrumentaal maar toch erg verhalend.
Een track als “Sagdid” is mooi opgebouwd en bevat rustige passage waar ruimte voor emotie is en uitbarstingen die de muziek opentrekken, maar die toch warm en melancholisch blijven. Uiteindelijk lijkt alles terug kalm te worden op het einde van de track. Dit concept geldt voor een aantal van hun songs en dat lijkt voorspelbaar maar hun arrangementen en songstructuren maken dat het niet voorspelbaar blijft. De titels zijn moeilijk ontcijferbaar en na wat zoekwerk leken het woorden met Bosnische, Oezbeekse etc roots te zijn.
Dit debuut is er een eentje om u tegen te zeggen. Een volwassen album met een mooi gelaagd geluid. Ik ben alvast fan van Astodan. Verkrijgbaar op mooie grijze vinyl.

Sinds 2007 heeft het Berlijnse collectief 7 albums gemaakt en 1 split up EP met het Japanse Mono. Hun aanzien nam met elk album toe die telkens vernuftig in elkaar steken. Concepten zijn dikwijls het thema van een plaat. Ze kenden vele wissels in hun bezetting en inviteren ook dikwijls andere artiesten om een plaat te helpen ontstaan. Eigenlijk is gitarist/songschrijver Robin Staps de enige constante in het bestaan van de band.
Het duurde vijf jaar na ‘Pelagial’ om met nieuw werk af te komen. Dit nieuwe achtste album bestaat uit twee delen. Deel 1 word nu uitgebracht en deel twee in 2020. Van een strategisch plan gesproken. Ook ditmaal bevat het album een concept dat je kan afleiden uit de titel: namelijk de Phanerozoïsche eon, een periode op aarde van 500 miljoen jaar dat duurt tot het heden. Een periode waarin er evolutie en diversificatie van het dieren-en plantenleven en de gedeeltelijke vernietiging ervan tijdens de vijf massa extinctie-evenementen. Een hele uitleg om het geheel wat te verklaren. Muzikaal en conceptueel zit dit album ergens tussen “Precambrian” en “Heliocentric”.
Oerlid en songschrijver Robin Staps schreef zoals steeds de nieuwe nummers alleen in afzondering in een huis aan de oceaan. Het resultaat van dit eerste deel is een vrij donker album met een samengaan van zware gitaren en analoge synths (door Peter Voightman). Dit geeft een diepe en herkenbare klankkleur aan de tracks. De afwisseling tussen cleane en grunths van Loic Rosseti zijn weer heerlijk om naar te luisteren. Naast het muzikale is natuurlijk weer veel aandacht in de teksten besteed aan het conceptuele thema. Hierin ligt deze keer een nadruk aan de centrale gedachte van de ‘eeuwige terugkeerbaarheid’. Een concept van Nietzsches’ theorie hierrond. Deze theorie past hij toe op de evolutie van de aarde. O.m. op “Permian: The Great Dying” waarin Staps een parallel trekt tussen het massale uitsterven van de dinosauriërs en de hedendaagse global warming waarbij de mensheid ook in gevaar dreigt te komen. Er valt dus veel te ontdekken maar dat laat ik het over aan de opzoeklust van jullie …
In elk geval is muzikaal en conceptueel “Phanerozoic I: Palaeozoic” een schitterend werk geworden. De cover is een prachtig werk van de Noorse kunstenaar Martin Kvamme die ook voor Mike Patton werken maakt. Een heel mooie release.

Uriah Heep –gesprek met Mick Box nav nieuwe plaat ‘Living the dream’

1. Hallo, gefeliciteerd met je 25e album. Ik moet zeggen dat ‘Living The Dream’ geïnspireerd en fris klinkt. Wat is het geheim daarvoor?
We hebben nog steeds een passie voor onze muziek, die we altijd hebben gehad. We namen het album allemaal op in de studio en speelden samen als een band en dat alleen al geeft het een fris en geïnspireerd gevoel, en onze producer Jay Ruston heeft dit perfect vastgelegd.

2. Waar kreeg je de inspiratie voor "Living the dream"?
Phil Lanzon, onze klavierspeler, begon met het schrijven van de liedjes nadat de besprekingen waren begonnen over het opnemen van het nieuwe album. Zowel Phil als ik zijn natuurlijke schrijvers en het is iets wat we dagelijks doen, hetzij het schrijven van een riff, een akkoordsequentie, een titel, een melodie of zelfs een couplet. Zelfs als het niet voor Heep is, doen we dit nog steeds zoals het in ons creatieve bloed zit om dit te doen. Wanneer de beslissing komt voor een nieuw album ontmoet ik Phil meestal bij hem thuis, en zet ik al mijn ideeën op tafel, en Phil ook. Daarna spitten we door de ideeën die ons prikkelen, en we beginnen ze te ontwikkelen. Aangezien Phil en ik erg op elkaar zijn afgestemd, passen sommige van mijn muzikale riffs en akkoorden soms onmiddellijk in sommige ideeën van Phil en ook andersom. We werken heel snel, ook hierin zijn we erg gedreven mensen, en we hebben een goede werkethiek bij het schrijven van nummers. Meestal worden alle muziek en melodieën geschreven en daarna beginnen we met het schrijven van de songtekst. We nemen tekstschrijven zeer serieus en we vertellen graag een verhaal.

3. Heb je nooit het gevoel dat alles wordt gezegd en gedaan met Uriah Heep?
Nooit daarom brengen we nog steeds nieuwe albums uit.

4. Waar staat de titel voor?
Zowel fans als vrienden zeggen ons vaak dat we door te doen wat we doen een droom waarmaken en ik ben het daar volledig mee eens, omdat we iets doen waar we een passie voor hebben.

5. Hoe ontstonden de liedjes? Zijn er liedjes die een speciale betekenis voor je hebben? Kun je wat korte uitleg geven over de liedjes?
Het eerste nummer “Grazed by Heaven” gaat over seksuele spanning, “Living the Dream” spreekt voor zich, “Take Away My Soul”, gaat over het misbruik van mediasites om terug te gaan naar de partner die je nog hebt, “Knocking at my Door”, gaat over een man die zijn verstand verliest', “Rocks in the Road” heeft een positieve boodschap dat iedereen op een bepaald moment in zijn leven een steen in de weg tegenkomt, maar gelovig en trouw aan jezelf gekoppeld aan positiviteit kom je toch altijd aan de andere kant, “Waters Flowing” gaat over een man die op zijn gitaar speelt aan de rand van het water en een menigte aantrekt maar op een dag vermist raakt, “It's All Been Said” gaat over wat er in de kranten staat, “Goodbye to innocence”, gaat over de lol van de schooljongen', “Fall Under Your Spell”, gaat over één blik in een drukke kamer en je kruist je ogen met iemand waarvan je weet dat het zal leiden tot zoveel meer, en “Dreams of Yesteryear”, is een reflectie op hoe mensen gedachten vasthouden die eerder in hun leven plaatsvonden en het geeft hen nog steeds een gloed en een goed gevoel dat hen helpt in de moeilijke tijden die ze nu hebben.

7. De band gaat 61 landen doen om het album te promoten. Zwaar? Hoe bereid je je voor op zo'n evenement?
Nou, je moet fit blijven en je dieet volgen voor de eisen van de tour. We willen graag een zeer hoge consistentie hebben in hoe we elke avond spelen, waarbij we 100% geven voor elke uitvoering.

8. Heeft de band nog steeds een aantal dromen te bereiken?
Het zijn dromen die je stimuleren om betere nummers te schrijven en geweldige concerten over de hele wereld te spelen. Er is altijd ruimte voor verbetering en ontwikkeling en zeker dromen.

9. De muziekbussiness heeft in al die jaren veel veranderd. Op welke manier heeft dit invloed op uw manier van werken?
Op te veel manieren om hierop te antwoorden in dit interview vrees ik. Sommige veranderingen zijn goed en anderen zijn slecht, maar met de veranderingen die we hebben gehad proberen we de kansen die we krijgen te omarmen en zo onze eigen niche te vinden.

10. Uriah Heep bestaat bijna een halve eeuw. Zijn er plannen om te vieren?
Natuurlijk zijn die er, en wat een trots moment zal dat zijn. Ons eerste album werd uitgebracht in 1970, dus we kijken uit naar die vieringen die beginnen in 2020. Op dit moment nu zijn we ondergedompeld in de promotie van ons nieuwe album, maar onderweg zullen ideeën voor 2020 zeker worden besproken en ontwikkeld.

11. Je kunt uit veel nummers kiezen om een ​​setlist te maken. Moeilijk?
Er zijn bepaalde nummers die we moeten spelen en mensen die naar de shows komen verwachten dat. Dit is geen probleem voor Heep omdat we trots zijn op die muziek, dus we zullen de favorieten naast tracks van LTD spelen en we zullen ook een aantal oudere nummers opnieuw bezoeken die we al een tijdje niet hebben gespeeld.

Uriah Heep zal in november in Brussel spelen.
Bedankt en veel geluk! 'Thanks’
Mick Box URIAH HEEP

Therapy? heeft een nieuw album 'Cleave' uit, wat altijd een reden is om naar ons land af te zakken voor een optreden. Maar wat nog beter is dat dit album één van hun sterkste van de laatste jaren is. We waren dan ook zeer benieuwd hoe deze songs het live zouden doen.

Eerst kregen we de Noorse band Ondt Blod (wat zoveel betekent als ‘Slecht Bloed’). Zij brachten hardcore mee vanuit het hoge Noorden. Er werd met tribal geluiden geopend. De zanger gekleed in een Noorse traditionele outfit bracht screameo en cleane zang. De songs waren stevig en de leadgitaar bracht nu en dan metal invloeden binnen in de songs. Alles klonk wel vrij catchy en lag goed binnen het gehoor. Twee maal sprong de zanger van het podium en zong verder tussen het publiek dat maar mondjesmaat toestroomde. Alles zat goed in elkaar enkel de zanger moet nog leren dansen op de maat van de muziek.

Tegen dat Therapy? eraan moest beginnen stond de zaal overvol (was al een tijdje uitverkocht!). Er werd afgetrapt met twee nieuwe songs: het geweldige “Wreck It Like Beckett” en “Kakistocracy”. Vooral die eerste song klonk stevig en als ene habitue. De set bestond, zoals Andy Cairns aan het begin zei, uit deels nieuw en deels oud werk. Wat viel op tegenover de vorige passages? Dat er heel veel nieuw werk passeerde. Het is te zeggen: alle tien de songs op ‘Cleave’ werden gespeeld. Die songs werden goed onthaald maar natuurlijk waren het de hits en de klassiekers zoals “Teethgrinder”, “Trigger Inside”, “Screamager”… die de boel deden ontploffen. De moshpit was een feit alsook het crowdsurfen.
Verder kwam er ook nog een sneer naar Trump en de Brexit voorbij en toonde Cairns zijn bewondering voor Eden Hazard. “Dumbdown” werd geschreven door drummer Cooper en het was toevallig ook nog zijn verjaardag. Andy Cairns nodigde het publiek uit tot het toezingen van “Neil Cooper plays the drums real hard” (of zoiets). Wat massaal werd gedaan en dan mocht hij van Andy een drumsolo geven.
Ook de bassist kreeg zo’n zangstonde en werd door Cairns als de discoking gehuldigd. Na “Potato Junkie” verdwenen ze in de coulissen om onder luid gezang terug te keren voor een uitgebreid bisronde.
Die bisronde begon met een ingetogen versie van “Diane” (duozang en band). Ditmaal niet de gebruikelijke snelle versie. Dan werd de zaal plat gespeeld met zes songs: “Save Me From The Ordinary”, “Callow”, “Stories”, “Nowhere”, “Knives” en “Success? Success is survival”.
Zoals steeds was Cairns de dankbaarheid zelve tegenover het publiek maar van hem lijken we dat te pikken. We geloven hem graag als hij zegt dat het dankzij ons is dat ze nog steeds deze fantastische job mogen doen.

Therapy? bracht geen best-of concert maar veel nieuw werk waar ze zelf , denk ik, ook hard in geloven. Ze zeiden zelf dat het een heel goed album was. En toch zeker vijf songs staan meer dan hun mannetje tussen het oude materiaal. Ik denk dan aan “Wreck It Like Beckett”, “No Sunshine”, “Success? Success is Survival”, “Expelled” en “Save Me From The Ordinary”. Er waait een nieuwe wind in Therapy? ondanks dat ze als vanouds klinken.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Shoegaze/ Black metal/Blackgaze
Qua ‘weirde’ bandnaam kan An Autumn For Crippled Children ( kortweg AAFCC) wel tellen. De inspiratie haalden ze uit een song van Ebonylake. Maar de naam is één ding, de muziek een andere en het belangrijkste ding.
Met ‘The Light of September’ zit de Friese band intussen aan hun zevende plaat. Met talrijke EP’s tussendoor. Dit in tien jaar tijd. Productief zijn ze dus zeker en vast. Sedert een aantal jaren zijn de synths erbij gekomen. Het heeft niet voor een stijlverandering gezorgd maar wel voor een verruiming van het geluid. Bijvoorbeeld op het openings- en tevens titelnummer waar de synths de song openen en vrij lichtvoetig klinken. De screamo’s brengen daar verandering in. Het gezapig en ‘rechtdoor’ tempo doet zelfs wat aan The War on Drugs denken. “New Hope” is eerder een liefelijke track dat je onder postrock kan plaatsen. Enkel de vocals verstoren dit liefelijke tafereel. “Fragility” is een heel mooie track. Het opent met een mooie pianolijn. Heel subtiel en bijna onhoorbaar wordt de track dan verder opgebouwd om halverwege helemaal open te barsten en te ontsporen. Ook “The Silence Inside” is een aanrader. Mooie samenhang tussen percussie, piano en bas. “A New Day” heeft een beklemmende, vervreemde sfeer in zijn genen hangen. Fijn gedaan. Het mist zijn effect niet.
Gedurende negen songs weet het trio van AAFCC ons mee te voeren in hun weirde, apocalyptische wereld. Een verrassend en veelzijdig album dat ons zegt dat hun formule nog verre van uitgemolken lijkt. Voor liefhebbers van Deafhaven, Alcest, Myrkur…

Vanuit de assen van Nagrach ontstond deze post metal band die zich situeert in de Denderstreek. Een trio werd een kwartet. Ze schreven muziek en repeteerden. Ze zochten vruchteloos naar een geschikte zanger en besloten dan maar om hun verhalen te vertalen in instrumentale stukken muziek. Ze gingen hierbij niet over één nacht ijs. Gedurende vijf jaar schreven ze liedjes, traden ze op en gooien ze hier en daar ook liedjes weer weg. Dat is nu eenmaal zo in een ontwikkelingsfase. Uiteindelijk komen ze nu met een debuut af: ‘Swarm’ dat acht tracks bevat en het verhaal van een invasie vertelt. Allemaal songs van tussen de vijf en dertien minuten. De songs klinken heel verhalend en filmisch. Opener “Omen” roept reeds vanaf de intro allerlei beelden op. Ik hoor en zie vliegtuigen, bommenwerpers en een geladen sfeer. Op “Anomalie” krijgen we een wat zwaarder geluid maar dan nog blijven ze emotioneel en vrij melodisch klinken. De track bevat fijne versnellingen. “Verlossing” is een heel catchy en opwekkend post rock nummertje.
Het lang werken en schaven aan de muziek heeft zijn vruchten afgeworpen want dat is heel volwassen klinkende post-rock/metal. Voila, we zijn weeral een goeie band rijker in Vlaanderen. Het aanbod is groot dezer dagen en dat vinden we fijn natuurlijk!