Chickn is een Griekse band die heel zomerse, maar toch dwarse popmuziek brengt. Het klinkt als Balthazar op een zonovergoten strand, als Goose met een dikke joint of als Compact Disk Dummies die thuis afgezet worden na een dagje stappen. Behalve dat onversneden zomerse klinkt Chickn echt wel heel Belgisch.
Het gaat echt alle kanten uit bij Chickn en net dat is er zo leuk aan. Elke track op album ‘Bel Esprit’ is een nieuw verhaal. Titeltrack “Bel Esprit” is een slepende synth-blues zoals Arno en Serge Feys die zouden kunnen maken hebben. “Sweet Geneva” is dan weer meer spacy acid pop, terwijl “Infrared Panda Club” klinkt als Balthazar na iets te veel gin-tonic.
“Candle Fly” is een cheesy ballad die herinneringen oproept aan het meest poppy werk van Frank Zappa. “Evening Primrose” en “She’ll Be Apples” klinken als de Beatles ten tijde van hun ‘Sergeant Pepper’. “Moon Underwater” is lekker upbeat en dansbaar zoals de funkpop uit de jaren ’80. “Chickn Tribe” begint met plastic-exotica en bouwt van daar op naar midtempo synthpop. “Die To Make A Living” begint met een retro-synthpop-vibe, en stuitert door naar het hoekige puzzlewerk van Kloot Per W en een gitaareruptie die van Mauro had kunnen komen. Een aantal tracks van deze Grieken hadden best op ‘Insider/Outsider’, het album van Per W en Pawloski kunnen staan.
Chickn is het perfecte antigif voor iedereen met herfstblues en wintertenen. Lekker dwarsliggende, dansbare pop die een glimlach op je gezicht tovert.

Het Britse bandje Black Calavera gooit over het Kanaal hoge ogen en wil nog voor de Brexit ook Europa overstag laten gaan. Het klinkt een beetje als de Arctic Monkeys met een dame achter de microfoon. Charlie heeft een lekker Brits accent (ik gok op Londen, maar wie ben ik?) en doet me voorts wat denken aan Shirley Manson van Garbage. De lyrics zijn een klassiek boy-meets-girlverhaal, maar zelfs dat werkt nog altijd. De band weet hoe een radiovriendelijke track in elkaar zit. Het is een beetje een klassiek rockconcept dat je ook bij The Kooks vindt, maar Black Calavera brengt het met zoveel branie dat je ze die radiohit meteen gunt.

https://www.youtube.com/watch?v=qvZUhBt4zaE

Aafke Romeijn is een Nederlandse muzikante en schrijfster die ook in België scoort. Vorig jaar verscheen haar debuutroman ‘Concept M’ en daar hoort een soundtrack bij waarop ze via liedjes een rondleiding geeft in haar sciencefictionroman. Het gaat over een alternatieve versie van onze wereld waarin een meisje door een mysterieuze ziekte haar kleur verliest. Vastberaden de ziekte uit te roeien besluit ze een radicale daad te stellen. De soundtrack waaiert genadeloos uit: van piano tot orkest, van vrijblijvende bekentenissen tot donkere electro, van hiphop tot fuga. Dat levert een wonderlijk landschap op met samples van obscure soul- en jazzplaten, modernistische dichters en noise, die moeiteloos samenvloeien met grootse strijkers- en blazersarrangementen waarop Romeijn met haar kenmerkende stemgeluid zingt over de lotgevallen van de personages.
De voorafgaande single “Ameland”, een duet met Spinvis, deed het bijzonder goed op de radio. De tweede single is “Een Heel Klein Beetje Oorlog” van de Belgische rockband Noordkaap, een dreigende en beladen song over het nut van escalatie. "Ik ben al heel lang verbaasd dat Noordkaap en songschrijver Stijn Meuris relatief onbekend zijn in Nederland. Meuris heeft ontzettend sterke nummers geschreven. “Een Heel Klein Beetje Oorlog” is het verslag van het verlangen naar een ruzie op leven en dood, uitgevochten in de huiskamer. Het nummer past perfect bij mijn boek, omdat hoofdpersoon Hava eveneens op zoek is naar een gewelddadige manier om haar idealen kracht bij te zetten", zegt Romeijn.
Noordkaap heeft wel meer sterke nummers gemaakt. Ze zaten in de golf van Nederlandstalige rock die begin van de jaren ’90 Vlaanderen en Nederland overspoelde, met aan Nederlandse zijde The Scene en de Trockener Kecks en in België behalve Noordkaap nog Gorki en De Mens.
Andere sterke singles/tracks van Noordkaap zijn “Stil Verdriet”, “Wat Is Kunst”, “Gigant” en “Satelliet Suzy”. Aafke Romeijn heeft er wel meteen net die track uitgekozen waarvan zelfs de talrijke Meuris-haters meteen zullen toegeven dat het een bijzonder sterk nummer is, in de lyrics, maar ook in de muziek van Lars Van Bambost. Aafke’s versie blijft trouw aan de lyrics, maar mist muzikaal wel wat drama. Zo’n tekst over ‘onuitgevoerde moorden en lachjes van venijn’ moet je voeden met passie en woede, met daadkracht en overtuiging. Als er bij het inzingen niet een beetje spuug aan de microfoon hangt, mist deze track doel, zou je denken. Aafke’s begeleiding op deze single, met akoestische gitaar, piano, handgeklap en soundscapes lijkt wat braaf, maar sluipt als een gif door je hoofd en laat het haar op je armen rechtkomen. Die huilende viool die na de drums invalt , duwt zout in elke wonde die je je kan herinneren. Het is een andere benadering - meer het accent op de ingehouden spanning vooraf dan op het opborrelen van de woede - en een benadering die een beetje tegen de verwachting in ook werkt. Sterk.

Even leek het erop dat de nalatenschap van Rammstein zou eindigen met ‘Liebe Ist Für Alle Da” uit 2009. De Duitsers hebben hun fans tien jaar laten wachten, maar het was het waard. De vooruitgeschoven single “Deutschland” liet al het beste verhopen. “Radio” was als tweede single wat braafjes, maar met “Ausländer” als derde single schopt Rammstein opnieuw lekker keet.
Wie het hele album op de weegschaal legt, moet toegeven dat er heel wat vlees aan het been zit. Voor deze comeback had Rammstein de reputatie - al dan niet terecht - dat hun albums een paar sterke singles hadden, maar dat de andere tracks lauwe vullertjes waren. Dat telt alvast niet voor dit nieuwe, titelloze album.  “Sex” en “Tattoo” kunnen zo een volgende single worden. Met een titel als “Sex” hadden we misschien op meer gehoopt, maar het “Tattoo”-refrein ‘zeig mir deins, ich zeich dir meins’ zal rammstein vast wekenlang in De Afrekening van StuBru kamperen. “Puppe” en “Zeig Dich” hebben die allure niet, maar zijn beide om duimen en vingers bij af te likken. Op “Puppe” laat Rammstein zich op zijn hardste en rauwste horen.
De lyrics zijn vintage-Rammstein en toch heel actueel. Nationaliteit en identiteit doken eerder al vaker op, maar zijn opnieuw brandend actueel in Duitsland, Europa en de rest van de wereld. Dat ze die onderwerpen durven bekijken uit een hoek die de goegemeente als politiek niet-correct aanduidt, ook dat is niet vreemd aan de band van Lindemann. Ook (foute) liefde, verlangen en sex komen op zowat elk album van deze Duitsers aan bod. De bitterzoete ballad “Diamant” is Rammstein op zijn meest kwetsbare, breekbare wijze. “Diamant” is zo een typisch traag-groeiende klassieker. Dit jaar zullen velen nog op de fast forward-toets drukken, te traag en te melig, maar als we binnen pakweg 10 of 20 jaar kijken welke tracks van het album gecoverd worden, zal “Diamant” er zeker bij zijn.
Muzikaal is alles heel herkenbaar. ‘Tanz-metal’ is het steeds minder, maar de basis blijft een mix van luide gitaren en barokke EBM. De intro’s en arrangementen zijn heel minutieus uitgewerkt en vaak zit er ergens een knipoog naar wat mogelijk inspiratiebronnen zijn geweest. De intro van “Deutschland” doet postpunkers van boven de veertig meteen denken aan de intro van “Our Darkness” van Anne Clark. “Radio” is zowel in de titel als in de synth-stukken een ode aan Kraftwerk. “Halloman” heeft het theatrale en over-the-top-drama van de oude Alice Cooper en muzikaal en inhoudelijk alles om would be-freaks als Marilyn Manson vervroegd op pensioen te sturen.
Rammstein heeft zijn tijd genomen, maar heeft dan ook wel opnieuw een meesterwerk afgeleverd.

Bijna tien jaar na het vorige album 'Mad' en dertig jaar na het debuutalbum ‘Ska Pig’ zijn Mark Foggo's Skasters terug met het nieuwe album 'Ska Pig Returns!’. Foggo is een Brit die ook lang in België en Nederland gewoond heeft. De skasters zijn dan ook vooral Nederlanders, ook vandaag nog. Het nieuwe album is in Nederland opgenomen en komt uit op vinyl.
Anders dan sommige andere bands in het genre beperkt Foggo zich tot uptempo skank-nummers. Alle tracks lopen over van energie en zijn uitermate dansbaar. Geregeld wordt al eens een sneer uitgedeeld naar politici, zoals op “Theresa May” of naar de gsm-verslaving, zoals op “iphone”. In “Dum Diddy Die” zit een ietsje reggaeton en “Eat Up Your Weeds” en “Yoyo” overtuigen met een Madness-vibe, maar voorts is het toch het springerige van de 2Tone-roots dat overheerst. Op “London Town” klinkt Foggo een beetje als wijlen Ian Dury en dat is een compliment. Met één been in het verleden en één in het heden: de sound van de Skasters is geëvolueerd. Het klinkt klassiek maar niet oubollig.
‘Ska Pig Returns!’ zal niet zo’n classic album worden als ‘Ska Pig’ indertijd, maar dat ligt vooral aan de geslonken aandacht voor het genre. Want voorts is dit album perfect: dansbaar, aanstekelijk, maatschappelijk relevant, ingespeeld volgens de regels van de kunst, …
Er staan maar weinig bands klaar om legendarische ska-dinosauriërs als Mark Foggo af te lossen. Afgaand op ‘Ska Pig Returns!’ is dat ook nog niet nodig.  

The Kids hebben een nieuwe single. Niet onze Kids uit België, maar een bandje met tieners uit Australië. En ze maken ook nog eens punkrock zoals hun Belgische naamgenoten.
Hun single “I Thought My Family Was Rich” is een beetje stereotiep voor tieners die punk beginnen spelen: meer branie dan talent, agressief en in-your-face. Catchy is het niet, rommelig dan weer wel. Niet onaardig, maar er kan best nog wat aan gesleuteld worden. Ze kunnen zeker een voorbeeld nemen aan hun Belgische naamgenoten als ze het net zo lang willen uitzingen.
Het B-kantje is interessanter. Hun cover van “Killing In The Name” van Rage Against The Machine wijst er alvast op dat ze hun inspiratie gaan zoeken in de juiste platenbakken. Ook deze cover is bij momenten rommelig, blijft dicht tegen het origineel aankleven en krijgt pas op het einde nog een eigen gezicht.

Metal/Prog/Noise
This Song Is For You -single-
Zinatra
Rock Inc.
De Nederlandse hardrockband Zinatra heeft een nieuwe single uit, zowat 27 jaar na de split van de band. Het is niet meteen duidelijk of er nog meer studiowerk volgt en of de band opnieuw live gaat spelen.
Even het geheugen opfrissen. Zinatra werd opgericht in 1986. In 1988 brachten ze hun debuutalbum (‘Zinatra’) en hitsingle ‘Love Or Loneliness’ uit. De band mocht als support mee op de Europese tournee van David Lee Roth en heeft ook best wat succes in China, Thailand en Zuid-Amerika. In eigen land loopt het net iets minder vlot, maar in 1990 staan ze wel op Bospop. Robby Valentine zit kort in de band als toetsenist en schrijft nummers voor het tweede album, ‘The Great Escape’, maar stapt snel daarna uit de band om zijn solocarrière te beginnen. Na het tweede album stopt de band in 1992 helemaal en vervolgt ieder bandlid z’n eigen weg. Zanger Jos Mennen startte z’n eigen band Mennen en deed vorig jaar mee op het debuutalbum van de Britse band Nitrate.
Van Zinatra werd in 2004 nog een omvangrijk verzamelalbum uitgebracht. Nu is er schijnbaar uit het niets deze reüniesingle. “This Song Is For You” is naar verluidt een ‘oude’ demo die nooit in een definitieve versie op een album is verschenen, uit de tijd dat Zinatra-leden Ron Lieberton en Kelly nieuwe liedjes schreven voor de band. Vele Nederlandse en Belgische fans zijn altijd blijven hopen op een Zinatra-reünie en nu wilde het toeval dat Joss en Ron elkaar tegen kwamen en tot de conclusie kwamen dat het tijd was om nog eens een single uit te brengen, iets voor die trouwe fans. Het ‘nieuwe’ nummer is een beetje melig naar de normen van vandaag en gaat geen enkel cliché uit de weg, maar hij sluit wel mooi aan op het oude werk. Voor fans van vintage-stadionrock als Bon Jovi en Van Halen.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=99&v=zhkayJXu_vs

Starman Records brengt de demo’s uit die The Kids maakten voor hun album ‘Black Out’ van 1981, het album waarop de band ‘kantelde’ van pure punk naar iets smoothere punkrock en rock tout court. Deze digitale uitgave geeft een mooie inkijk in de oer-versies van verschillende tracks van dat album. De meeste van deze demo-tracks haalden ook het album, waardoor deze digitale uitgave leuk vergelijkingsmateriaal oplevert. Jammer genoeg missen we op ‘Lost And Found’ de demo-versie van “There Will Be No Next Time”, toch de grootste hit op ‘Black Out’ en de grootste radiohit van The Kids. Anderzijds is het moeilijk te begrijpen waarom degelijke tracks als bv. “Hardrock” het album niet gehaald hebben. Misschien was die net iets te hard voor de richting die de band toen wou inslaan. De geinige rock ’n roll van “I Get So Excited” ging dan misschien weer net te ver in die nieuwe muzikale koers.
Deze ‘Lost And Found’ is een absolute must voor elke fan van The Kids en een uniek tijdsdocument voor wie geïnteresseerd is in de punk uit die periode. Vandaag spelen The Kids vooral tracks uit de albums van vóór ‘Black Out’, terwijl daar toch ook puike songs op stonden. Zelfs in de demoversie krijg ik nog steeds kippenvel van “Wild Days Are Over”.

Hebben ze ook in Spanje ‘superbands’? Best wel. The Gold brengt zijn debuutalbum uit dat ze meteen ook maar ‘The Gold’ gedoopt hebben. Hoewel de naamgeving op meer dan voldoende ambitie wijst, is de term superband misschien een beetje overdreven, maar toch: op zang en gitaar is er de naar Spanje verhuisde Amerikaan Kurt Baker (The Leftovers en nog wat andere zijprojecten, zoals de Spaanse bands Bullet Proof Lovers en K7s) en voorts zijn er de Canadees Mark O’Flaherty (Chixdiggit, Imperial Surfers) en de Spanjaarden Marcos Mascato (The Phantom Keys, The Limboos) en Oky Von Stoky (Hollywood Sinners). De producer is ook prima: Mike Mariconda (Cosmic Psychos, The New Bomb Turks, The Pleasure Fuckers, The Devil Dogs, Hollywood Sinners, The Limboos, The Excitements, …). Mariconda spelt zelfs een stukje gitaar mee, op “On The Streets Again”. Als The Gold brengen ze rauwe garage met een flinke snuif punk erbij. Denk aan The New York Dolls, Johnny Thunders and the Heartbreakers, de jonge Rolling Stones of The Stooges.
Met zo’n band- en albumnaam, moet elke track toch ook minstens een gouden medaille halen? The Gold maakt al zeker genoeg gensters zodat zeker bij liefhebbers van het genre het vuur in de pan zal slaan.
Er staan twee covers op dit album: “Blue Monday”, niet van New Order maar van Fats Domino, en “Anyway You Want It” van de Dave Clark Five. Niet meteen de bekendste tracks, maar wel knap naat boven gespit. En ze geven er hun eigen draai aan, zodat ze niet opvallen tussen het eigen materiaal. Alles is snel, rauw en catchy, en een beetje retro.
Er zijn op dit ietwat verrassende debuut niet echt tracks die ver boven de andere uitsteken, maar als je de goudader van deze The Gold wil aanboren, begin dan bij “Fallen Angel Stroll”, “Gimme Your Love” en “Trouble To Trouble”.

De West-Vlaamse metalband Enchantress heeft het voor oldschool heavy metal. Op hun jongste EP ‘Power’ laten ze horen dat de liefhebbers van het genre niet moeten wachten tot dinosauriërs als Iron Maiden of Iced Earth nog eens een album uitbrengen om hun pensioen aan te dikken. Dit genre leeft nog en er zijn genoeg bands met genoeg talent die uit de schaduw mogen treden.
Enchantress heeft op deze EP heel wat sterke muzikale composities, een uitstekende zanger, prima gitaristen en drumster Elizabeth die al dat klassiek gepingel de 2ste eeuw inmept met soms niet voor de hand liggende ritmes en partijen.
Vooral de songopbouw is sterk: klassiek en toch niet cliché, wat een hele prestatie is als je jezelf wil meten met klassiekers die echt iedereen kent. De hooks en breaks zitten waar ze moeten zitten en de goede ideeën worden niet nodeloos uitgemolken. Echt vernieuwend is het uiteraard niet, maar je hoort ook geen geen platte kopieën. De meeste refreinen kan je al bij de eerste luisterbeurt meebrullen. De tracks waarvan ik het meeste onder de indruk ben, zijn titeltrack “Power”, “Architects Of Fear” en “Cradle Of Life”. Als bonus is er een cover van The Beast van de band Randy. Alleen een beetje jammer dat ze stoppen bij zeven tracks. Zes eigen nummers en één cover (“The Beast” van de band Randy) delen we nog net in bij de EP’s. Met één track extra was dit een album.
Eén of twee tracks extra zou geen overbodige luxe geweest zijn. Ideeën hebben ze genoeg bij Enchantress. In die mate zelfs dat de knappe vondsten elkaar soms voor de voeten lopen en je als luisteraar er goed het kopje moet bijhouden. Maar dat maakt het tegelijk interessant: je ontdekt bij elke luisterbeurt nog iets nieuws.