Uma Chine is niet éénduidig te omschrijven. Van bij de eerste track, “A Cake Spell”,zit je constant op het verkeerde been. Het begint met een soundscape en een rafelige lick op een akoestische gitaar en daar worden steeds laagjes aan toegevoegd: ijl meerstemmig harmonisch gezang dat ergens tussen This Mortal Coil en Enya hangt, handgeklap, dan een drumroffel die vrij klassiek opbouwt en zich dan achteraan in de mix nestelt, enz. Daarmee is “A Cake Spell” een goed visitekaartje voor de rest van het album. De ingrediënten verschillen al eens, maar het recept blijft telkens om instrumenten, stemmen en ritmes heel uitbundig te combineren.
“Lonely Giant” doet iets verfrissend met elektro-jazz en (naar het einde toe) overstuurde gitaren. Het nummer doet mij als oude, grijze muziekreviewer wat denken aan Pas De Deux, maar misschien zoek ik het dan wat te ver terug in de tijd om aanknopingspunten te vinden voor deze bende jongelingen. Pas De Deux waren overigens hun tijd ver vooruit, in 1983, maar vandaag is dit minder exuberant. IJsland is eveneens een referentie die een paar keer spontaan opduikt op dit album als geheel. Denk aan The Sugarcubes, ADHD (de band dan), Aristidir en Sigur Ros. “Heights” heeft – waarschijnlijk onbewust – roots in de experimentele Belgische elektroscene van begin jaren ’80. Denk aan 2Belgen zonder de hits. “Heights” drijft op een onbehaaglijke sound die zo uit de coldwave geplukt is, maar dan met een modern ritme zoals bij SX of Oscar & The Wolf.
“A Tribe” heeft bij momenten een ritme dat je eerder verwacht in de sludgemetal dan in de synthjazz. Ook “Bagman” heeft stonerfragmenten met ruige gitaren en drums die je eerder aan The Girl Who Cried Wolf zou toeschrijven. Het leuke is dat elke track uit heel diverse etappes bestaat, waarbij het gaat van drones naar dromerige pop, van (de late) Radiohead naar Mauro Pawloski, van mysterieus naar eigenwijs, van Frank Zappa naar Air, en van elektronoise naar psychedelica. En toch hangt alles mooi organisch aan elkaar, zonder bruuske zijsprongen of overgangen. Het intrigeert van begin tot eind. Het zijn songs die je als luisteraar niet laten ontsnappen. Ook als je na zeventien luisterbeurten al goed weet wat er waar komt, blijven de songs van Uma Chine je hersenen kietelen.
Referenties geven is dan ook niet makkelijk, maar als je een paar namen herkent uit het rijtje Beach House, Uncle Wellington, Nova Flares, Feliz, Fortress, Aristidir, Future Old People Are Wizards en DaDaWaves, zal je dit vast ook weten te smaken.
Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 2025 - K’s Choice, 30Y ‘Time is a parasite (akoestisch)’, verschillende data, van 25 januari t-m 13 februari 2025 - Jasper…
Botanique, Brussel - concertenreeks
Botanique, Brussel - concertenreeks Elias Ronnenfelt, dinsdag 14 januari 2025, 20h…
Cactus Club, Brugge - concerts
Cactus Club, Brugge - concerts 28-01 Chantal Acda & The North Sea Drifters, Hendrik Lasure 29 + 30-01 ’t Hof Van Commerced, Alois & VLB 31-01 Feest van de Belgische Muziek (ism Stricto tempo) 06-02 Tramhaus, Lézard 09-02 High Vis, Narrow head (Org ism Eye…
Democrazy Gent - events
Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…