Een goed bewaard muzikaal geheim is en blijft Shellac, de band rond muzikant/producer Steve Albini. Het is al weer zo’n zeven jaar geleden dat hij met z’n band een plaat uitbracht . Eigenlijk hebben die allemaal zo’n beetje hetzelfde geluid tussen hardcore , noise en indierock . Een hoekig, messcherp, aanstekelijk ‘metaal’ klinkende gitaar (‘prikkeldraad’ gitaarklank), een grommende, dreunende diepe bas, en gortdroge powerdrums.
Het trio Albini (gitaar/zang), Weston (bas) en Trainer (drumkit) komt dus maar af en toe samen , maar éénmaal samen is het dan koekenbak , een drie-eenheid, power en oerkracht op een ongedwongen wijze.
De songs klinken rauw, strak , spannend alternatief , hebben een donkere dreiging , kunnen onverwachtse wendingen ondergaan en zitten tussen toegankelijkheid en experimenteerdrift. Op de titelsong, opener van de plaat , moeten ze nog wat op dreef komen (we horen hier zelfs wat dampende funk), maar wat dan volgt is Shellac ten voeten uit . Er is zelfs een instrumentaaltje terug te vinden . Shellac blijft moeiteloos het noiserock landschap beheersen!

Een speciaal debuut is afkomstig van de zanger/pianist Benjamin Clementine van Brits/Ghanese afkomst . De songs profileren zich binnen een klassiek patroon , hebben een soul jazzy invloed en schuwen zelfs een operasfeertje niet . Een soort muzikale poëzie , sfeervol als gedreven, die je weet te raken, en geïnjecteerd door zijn vaardig direct stemgeluid en praatzang. Contrabas , viool vullen mooi aan om die unieke artistieke sfeer te beklemtonen. We horen ergens Anthony Hegarty als Nina Simone . Hij heeft met “Cornerstone” , “Quiver a little” twee puike songs uit die het album samenvatten .

Wil men dit bandje eens kansen bieden aub ? … Trailers viel al door de vorige EP  ‘This radiant mess’ op en nog steeds ervaren we boeiende , energieke rocksongs , gekenmerkt van catchy hooks. De twee songs zitten goed in elkaar en zijn spannend door de broeierige opbouw. Trailers heeft goede mensen rond zich met Niels Hendrix en Floris De Decker . Overtuigend opnieuw !
Info http://www.trailersband.com

De Amerikaans-Russische Nika Roza Danilova aka Zola Jesus is nog maar zo’n goede 25 jaar oud , maar heeft al een sterke productiviteit van een reeks platen , EP s en samenwerkingen.
Muzikaal intrigeerde ze vooral door  haar bezwerende fusie van gothicpop, industrial  en abstracte elektronica . En tel daar dan maar haar indringende, galmende zang bij, een declamerende voordracht waarbij ze hoog kan uithalen en neigt aan een operastem, die gif kan spuwen. Een hoop elektronica, toetsen en dubbele percussie siert die bezwerende ‘darkwave’ electro.
Op de nieuwe plaat ervaren we wat meer ademruimte en komt het woord pop en dance met een “Dangerous days”, “Hunger”, “Lawless” en “Hollow” wat meer op het voorplan, naast de sfeervolle, kille  tracks die het album sieren .
Zola Jesus durft door die beats wat opgewekter te klinken , die de barok wat onderdrukken , maar algemeen blijft de sfeer donker , grimmig , dramatisch , wat haar nog steeds een ‘dark queen’ maakt …

Roosbeef is de band van Roos Rebergen . Ze heeft nieuw werk uit , en ja ‘Kalf’ is reeds de derde cd . Ze beschikt over een sterke begeleidingsband, o.m. Tom Pintens hielp mee aan de plaat .
De wonderbaarlijke Rebergen brengt een reeks vindingrijke , gedreven en ontroerende songs , die getuigen van vakmanschap en diepgang , absurditeit en humor samenbrengen . “De Schelde” , “Uknd man liebt so viel” en “Kalf” zijn al drie songs die er uit springen, en jawel Roosbeef zingt in het Duits .
Deze Roosbeef onderneemt een heuse clubtour langs de Nederlandse en Belgische podia . Wil je haar zeker eens bekijken aub …

De controversiële live show waarmee het Zweedse duo , broer – zus,  Olof en Karin Dreijer Andersson rond ‘Shaking the habitual’ op tour trokken twee jaar terug , werd onder handen genomen. 8 nummers uit hun oeuvre en van de live tour werden geselecteerd en in een studioversie gegoten .
Hun kenmerkende donkere, mystieke klankkleur werd verweven met wave – tribal en Indiase ritmes . De songs krijgen een andere jasje aangemeten, door allerhande instrumenten, elektronica, sounds en percussie; meer industriële techno met tropische klanken, instrumentaal of ondersteund door die aparte stem van Karin.
De donkere dreiging is dus de rode draad in de nummers of ze nu aards of onaards zijn ; het geheel klinkt dampend , groovy, hitsend, opzwepend en dansbaar en heeft een rauw , direct tintje . Vooral de laatste twee nummers “Stay out here” en “Silent shout” gaan naar een climax, zijn explosief  en zorgen voor een stomende party door de beats. Fascinerend. De dansles van hun livetour kunnen we ons hier maar al te goed voorstellen.
Ze doen hier wat denken aan die andere gerespecteerde alternatieve formatie Goat.
De show was iets aparts , uniek en werd eigenlijk erg wisselend  onthaald , gezien dans en de performance (met aerobicssessie op de stage), van het duo meer op het voorplan trad dan de muziek . Maar het was net fijn vertoeven in dat universum , waar we maatschappijkritische boodschappen ‘tégen racisme, tégen sexisme, tégen homofobie, tégen de door mannen gedomineerde maatschappij kregen . Hun slogan luidde "Het volk zal leiden en de leiders zullen volgen!".
The Knife is niet meer . Laat ons hun albums, optredens  en shows koesteren !

Het Nederlandse Racoon is al ruim vijftien jaar bezig en had een voorlopig hoogtepunt met de in 2011 verschenen ‘Liverpool rain’. Ze werd bedolven onder een prijzenregen van erkenning.
De nieuwe plaat kwam opnieuw tot stand onder ons eigen Wouter Van Belle die we kennen van werk van o.m. Novastar , Flip Kowlier en Gorki .
Goed in het gehoor liggend materiaal , waarvan “Shoes of lightning” , “Tommy” en “Brick by brick” naar voren geschoven worden . Een klankkleur hebben we door de akoestische gitaar , Hammond , piano , blazers , strijkers en de indringende stem van Bart van der Weide .
Het kwartet legt wel een ietwat melancholische, grimmige ondertoon in hun popmateriaal . Racoon weet zich duidelijk te onderscheiden en mag zeerzeker aankloppen in ons landje!

Deze ‘pop noir’ dame kon na een zelfdestructieve periode een sterke comeback maken; nog steeds wordt ze na een bewogen jong leven gerespecteerd. In de loop van vijf decennia is Marianne Faithfull uitgegroeid tot één van de grote dames van de popmuziek. 
Het afgelopen jaar heeft ze een rustperiode moeten inschakelen , gezien een gebroken rug haar aan bed kluisterde .
Intussen hield haar creativiteit niet op en kon ze aankloppen bij een rits artiesten die mee de nummers schreven o.m. Steve Earle , Tom McRae, Ed Harcourt, Anni Calvi tot Roger Waters en Nick Cave , haar zielsverwant binnen de donkere romantiek. 
Haar gruizige, grauwe, rokerige stem geeft kracht, emotionaliteit en kwetsbaarheid. Opnieuw hebben we  een mooie, afwisselende cd ; de songs hebben een broeierige ondertoon , kunnen weerbarstig zijn , zelfs behoorlijk stevig voor haar doen of ze tuimelen in de intimiteit .
Het geheel straalt een vaudeville stijl uit en balanceert tussen indringend gevoel en een optimistische stemming.
“True lies”, “Sparrows will sing” en de titelsong intrigeren al meteen en zijn mooi uitgewerkt; even intens spannend  klinken “Mother wolf” iets verderop de plaat en met de poppy cover (Bryan Ferry / Everly Brothers) “The price of love” overtuigt ze even sterk  . Maar geen Faithfull zonder een sfeervolle benadering , te horen op “Love more or less” , “Late victorian holocaust” of “Falling back” , “Deep water” en “Going home” .
Een grenzeloos respect hebben we voor haar en dat krijgt ze evenzeer van veel artiesten en bands. Klasse dus!

Het gaat hier om een zijsprong van de heren van Parquet Courts die het goede weer maken binnen de NYse indienoisescene . Parquet Courts heeft al een paar puike platen afgeleverd en refereren naar die pittig , stevig , gedreven 90s indie, spannend door een repetitieve ritmiek , in een soort ongedwongen speelsheid en slordigheid van heerlijk genietbaar , strak, catchy materiaal!
We hebben nu een reeks lofi opnames , in een tweetal weken opgenomen met een viersporenrecorder ,  met een knipoog naar Guided By Voices , maar verder komen een Velvet Underground, Thurston Moore aan bod en ervaren we wel het oude Nada Surf. Het zijn grauwe , licht schurende , sfeervolle en aanstekelijke nummers , die door de repetitieve ritmes , wat roots en psychedelica intrigeren als “Insufferable”, “Eveyday it starts” , “Pretty machines” en “Psycho structures” . Een paar instrumentals en strakke postpunk (o.m. “No concept” vullen aan . Ook twee covers zijn er, eentje van 13 th Floor Elevators ( “Slide machine”) en “These boots …” van Nancy Sinatra , mooi in dit muzikaal wereldje ondergedompeld . De toegevoegde sax is een meerwaarde .
Die lofi rammelende aanpak met die vroegere invloedssfeer is en blijft toch wel iets speciaals bij deze band en overtuigt  meer dan ooit . Parquet Courts is met allerhande projecten bezig (ook sterk PCPC (met PC Worship )) , die telkens opnieuw meer dan de moeite zijn . Sterk!

De dames van Warpaint uit LA hebben ons al een tijdje in hun greep met hun bevallige, dromerige, sferische, zweverige indiepop. Ze hadden ons al overtuigd op Rock Werchter , maar konden  nu pas hun clubconcert geven , na het onverwachts uitstel in november om persoonlijke redenen.
Warpaint weet ook de  80s new-wave liefhebber naar hun hand te zetten  met die etherische sound , waarin wat psychedelica , postpunk , shoewave en galm is verweven, en die hier ergens aan oudgedienden The Cranes , Cocteau twins, Belly en de huidige Beach House , Best coast kan worden gelinkt.
De groep intrigeert door de mooie spanningsopbouw , de donkere broeierige  intensiteit , de hemelse fluistervocals van Emily Kokals en de harmonieuze samenzang. De kleine variabelen die ze aanbieden op hun twee platen , worden  live ook niet geschuwd , waardoor we mooie muzikale momenten beleefden . Op het achtergrond hadden we de prachtige pastelachtige hoestekening van hun titelloze nieuwe plaat .

Meteen was eigenlijk op die manier de sfeer getekend van hun optreden die een klein anderhalf uur duurde. De eerste twee songs “Warpaint” en “Undertow”  zorgden voor die kenmerkende bezwerende , chillende sound ; we hoorden een goed beheerste dosis pedaaleffects, galm en de harmonieuze samenzang was sjeik. “Love is to die”  - sterk door die Cure bassloops – én nog in een commercial gebruikt -, was al vroeg in de set en kon rekenen op een warm onthaal . Ook die andere single “Keep it healthy” en het afsluitende “ Elephants”  twinkelde , sprankelde door die sfeervolle, galmende geluidjes en de zalvende grooves .
Het deed de dames deugd , op het podium scherpte het zelfvertrouwen aan , de losse spontane contacten groeiden , ervaarden ze meer zekerheid en kwamen ze meer en meer in de juiste stemming.
De muzikale weerhaakjes waren golvend en schokkend ; naast songs als  “Composure” “Burgundy” en “Krimson” was het nieuwe “No way out” hier even veelbelovend. Met een knipoog naar het onvolprezen Luscious Jackson, klonk op “Disco/very ” dampende funk door, een krachtige gitaar, een diepere bassline en opzwepende drums ; het zette de dames in beweging en de  dansspieren werden aangesproken .Wat even liefdevol benaderd werd bij “Bees” en “Biggy” in de bis door de repetitief opbouwende loungy ritmiek.

Die afwisseling in hun mistige muziek leverde een boeiend , bedwelmend , opwindend concert op. Warpaint hun liedje is duidelijk na deze platen nog niet uitgezongen …  

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/warpaint-15-03-2015/
Organisatie: Live Nation ism Botanique, Brussel