Achter de band T&N zit een zeer opmerkelijk verhaal en een aantal al even opmerkelijke muzikanten.  George Lynch, voormalige gitarist van de bekende hardrockformatie Dokken wilde voor z’n  band Lynch/Mob een nieuwe plaat maken en deed daarvoor beroep op Jeff Pilson, voorheen bassist bij... Dokken.  Het duo realiseerde zich dat de muziek die ze fabriceerden niet echt bij Lynck/Mob paste en daarom namen ze contact op met drummer Mick Brown die ook al deel uitmaakte van Dokken.   Zo startten ze met het nieuwe project Tooth & Nails, genoemd naar het gelijknamige en zeer goedverkopende Dokken-album.  Door een juridisch conflict werd de bandnaam uiteindelijk T&N.   ‘Slave To The Empire’ is alvast het eerste album en dat bestaat uit een aantal nieuwe songs en vijf Dokken-klassiekers.   Voor de nieuwe tracks  en voor de herwerking van ‘Into The Fire’  nam Jeff Pilson de vocalen voor zijn rekening, voor de andere klassiekers werd een beroep gedaan op een aantal prominente gastzangers waaronder Tim “Ripper” Owens, Doug Pinnick, Sebastian Bach en Robert Masson.  Ook originele zanger Don Dokken werd gevraagd maar zou geweigerd hebben....
In ieder geval, het album klinkt echt machtig en spat verdomd lekker uit de speakers.  Liefhebbers van Dokken en van melodieuze hardrock en heavy metal zullen hier ongetwijfeld van smullen. Zelf genoten wij enorm van titeltrack en opener “Slave To The Empire” die duidelijk de toon zet voor de rest van de plaat.  Ook het bluesy “Jesus Train” en “Mind Control” waar het virtuoze gitaarspel van de band duidelijk naar voren komt, behoren tot onze favorieten.  Een sterke plaat dus van ervaren, getalenteerde muzikanten die het verleden duidelijk doen herleven.  De heren plannen trouwens een tweede album met daarop opnieuw verschillende oude Dokken-songs.  

Als er binnen het stoner rockgenre één band het predikaat pionier verdient, dan is het wel Colour Haze. Dit Duitse trio produceert  al sinds midden jaren negentig kwaliteitsvolle stoner rock middels diverse albums en tourde over de hele wereld.  De groep oefende heel wat invloed uit op gelijkgestemde formaties als Sungrazer, My Sleeping Karma, Hypnos69 en Arenna  maar desondanks blijft ze bij het grote publiek vrij onbekend.  Waarschijnlijk zal dit met dit tiende studio album niet veranderen want in de huidige, vluchtige tijden zijn uitgesponnen composities als die van Colour Haze slechts voor enkelingen weggelegd. 
De heren uit Munchen wilden met ‘She Said’ hun opus dei maken (alleen al de lange tijd die verstreken is sinds hun vorige album bleek veelbetekend) en kozen voor een dubbelaar. Op de eerste  schijf vinden we slechts drie tracks maar daarvan zijn er wel twee die boven de zestien minuten afklokken. Op het tweede plaatje staan er vijf nummers waarbij er twee moeiteloos de kaap van de tien minuten halen. 
De uitgesponnen songs van Colour Haze zijn ideaal om ongestoord weg te dromen. Door de mix van zweverige stonerrifs en psychedelische jams kom je in een zeer bijzondere sfeer terecht lijkt het of je  een reis maakt doorheen woestijnen, oceanen, bergen en andere denkbeeldige plaatsen.
De muziek van Colour Haze klinkt enorm rijk en gevarieerd ook al bedient de band zich meestal slechts van een eenvoudige mix van gitaar, bass, drums en hier en daar wat vocalen...  Af en toe maken de Duitsers  gebruik van wat keyboards (luister bijvoorbeeld naar de titeltrack of naar “Transformation”) maar dat gebeurt al bij al zeer schaars.  Als je deze plaat echt wil ontdekken, dan dien je te gaan voor diverse luisterbeurten en dan bij voorkeur met je hoofdtelefoon aan. 
Wie slechts tijd heeft voor een korte trip, kan er uiteraard opteren om slechts voor 1 song te gaan...  Surf voor meer info naar  http://www.colourhaze.de/ .

The Offenders zijn vier  flink uit de kluiten gewassen ska-liefhebbers.  De heren resideren in Berlijn maar blijken over een  Italiaanse zanger te beschikken  ‘Lucky Enough To Live’ is hun vierde album en lijkt ons een degelijk visitekaartje om heel wat leuke optredens te scoren.  Ambiance lijkt ons live  verzekerd met de complexloze en frisse mix van ska, reggae en punk die The Offenders voortbrengen. 
Tracks als “Leaders Fall Down”, “Sounds Form Undergrond”, “Lucky Enough To Live”  en “I’m Not Giving up” zijn zo eenvoudig als opzwepend en bovenal uiterst meezingbaar door de vele koortjes. 
Toch is dit geen plaat die wij binnen enkele maanden nog zullen herinneren, alles klinkt net  iets te voorspelbaar en teveel volgens het boekje... Bovendien is de stem (en vooral het vreemde accent) van zanger Valerio vrij middelmatig.  Het lijkt ons dat deze heren vooral live hun fans een leuke avond kunnen bezorgen!

Chelsea Wolfe! Geef toe, een mooiere artiestennaam heb je in lange tijd niet meer gehoord.  Deze dame komt uit het Amerikaanse Los Angeles en bracht in 2010 en 2011 haar eerste albums uit.  Naar verluidt betroffen het donkere, allesbehalve radiovriendelijke platen vol postpunkgitaren met de nodige gothic-invloeden.
Haar derde album kan niet anders dan een ommeslag betekenen want op ‘Unknown Rooms’ horen we negen akoestische tracks.  Chelsea Wolfe brengt absoluut geen muziek waar je vrolijk van wordt, maar dat wil geenszins zeggen dat dit een slechte plaat is, integendeel.  De negen songs zijn stuk voor stuk zeer sober opgebouwd, meestal bestaan ze slechts uit een paar gitaarakkoorden die worden bijgestaan door zachte violen en een lichte bassdrum. 
De sfeer die Wolfe met haar donkere folkmuziek weet te bereiken is donker, onheilspellend en zelfs wat creepy... Op ingetogen tracks als “Spinning Centers”, “Apalache” en “I Died With You” komen je haren gegarandeerd recht te staan....  Voeg daarbij nog de lijzige vocalen van deze singer songwriter (denk aan PJ Harvey in haar meest duistere dagen) en je hebt een opmerkelijk album dat perfect kan dienst doen als de soundtrack van een donkere horrorprent.  Een veelbelovende dame!