Glass Museum ofwel Antoine Flipo (synths) en  Martin Grégoire (drums) drukken sinds 2016 hun stempel in een grensverleggende jazzsound. Ze stonden al vrij vlug op Dour, wonnen verschillende awards en mochten al in de Ancienne Belgique spelen. En ze mochten op gerenommeerde festivals in het buitenland optreden. In 2018 resulteerde dit in een zeer fijn debuut: 'Deux'.  En toen was het duo pas echt vertrokken. Nu verschijnt een gloednieuwe schijf: 'Reykjavik'. We gaven de schijf enkele luisterbeurten.
Het perfecte huwelijk tussen jazz en elektronische muziek, dat is wat we horen en voelen opborrelen bij de eerste songs, “Reykjavik” en “Sirocco”. Er is echter veel meer aan de hand. Die kruisbestuiving tussen de piano/synthesizergeluiden van Flipo en de verdovende percussie van Martin zijn een voordurende streling voor het oor, maar ook voor het oog. Want met een beetje verbeelding haal je je prompt beelden voor het oog die al even gevarieerd zijn als de plaat zelf. Lieflijke klanken die je tot rust brengen , worden verstoord door opflakkerende wervelstormen die uitmondden in tsunami's van geluiden die dicht aanleunen bij een climax, die we doorgaans tegenkomen bij postrockacts. De golvende bewegingen, waarbij het trouwens telkens lijkt alsof de pianist een gevecht aangaat met de drummer, monden uit in  magie , die alle kanten uitgaat. Een pluspunt aan deze knappe schijf.
Song na song merk je dat beide heren elkaar blindelings aanvullen, maar dat dit niet resulteert in een routineklusje afwerken. De spontaniteit en zin voor experimenteren en improviseren met piano en percussie, vloeit voortdurend uit de boxen , op songs als “Nimbus Part I” en “Nimbus Part II”. Nog maar eens, vaak rustgevend, soms ook dat je hierop niet kunt stil zitten. Zoveel puzzelstukjes worden er gelegd dat je in het doolhof van uiteenlopende klanken je weg niet meer vindt, tenzij je een avonturier bent die houdt van buiten de lijntjes kleuren, van jazz en elektronische muziek. Dan ben je bij Glass Museum aan het goede adres. Dat wordt in de verf gezet op afsluiter “IOTA”, weer een pareltje dat zoveel golvende bewegingen maakt. Laat het schijfje maar lekker uw fantasie prikkelen.
'Reykjavik' is niet alleen het perfecte huwelijk tussen elektronische muziek en jazz. Het is ook een zeer kleurrijke plaat die in golvende bewegingen je hart diep raakt. Feitelijk is deze schijf dus gewoon een zeer avontuurlijke trip geworden over hobbelige wegen. Gebracht door een duo topmuzikanten dat elkaar bovendien perfect vinden in die mengelmoes. Elkaar trouwens daarbij aanvullen en - bij wijze van spreken - bestrijden. Daardoor word je dan ook voortdurend op het verkeerde been gezet, of de band dit bewust doet, is vooralsnog een groot vraagteken.
Als klap op de vuurpijl dompelt Glass Museum je over de hele lijn onder in een intieme sfeer,  en vaak wordt dat in de kiem gesmoord door een verschroeiende mokerslag die aanvoelt als een tsunami; het is een soort climax die je vaak tegenkomt in post rock en aansluitende stijlen, die komen bovendrijven.
Vooral, deze schijf is een gevarieerd allegaartje, waarbij een uitgebreid publiek aan instrumentale muziekliefhebbers, die zeer graag buiten alle lijntjes kleurt, aan zijn trekken komt.
De avonturier onder de jazz en elektronische muziek mag al beginnen naar de platenboer lopen om deze knappe schijf prompt aan te schaffen.