Steven Borgerhoff is een laatbloeier. Hij maakt twee fijne albums als SJ Hoffman. Op het jongste, ‘Waves Holding Time’, kreeg hij daarbij hulp van o.m. Sam Pieter Janssens en Annelies Tanghe van And Then Came Fall. Vooral Sam wist zijn stempel te drukken op dat album en bij het componeren merkten Sam en Steven dat ze vaak op dezelfde golflengte zaten. Dus bleven er demo’s over en weer gaan en zo kwam er een vervolg op de samenwerking als SJ Hoffman & Clairval, de nom de plume die Sam eerder al aannam.
De sfeer en sound van het duo-album ‘Sweet Seclusion’ ligt duidelijk in het verlengde van ‘Waves Holding Time’, maar dan zonder de warme stem van Borgerhoff. Het is net het ontbreken van de lyrics dat voor een zeker spanning of noem het aanwezigheid zorgt. Een beetje zoals we het voorbije jaar beleefd hebben: we doen voort alsof er niets gebeurd is, maar het gemis, de eenzaamheid, de stil groeiende huidhonger zijn alomtegenwoordig. We kregen al lockdown-albums van andere artiesten te horen, maar geen enkel weet de tijdsgeest zo raak te vatten als deze ‘Sweet Seclusion’.

‘Sweet Seclusion’ klinkt op het eerste gehoor organisch en heel cinematografisch. Niet enkel door het ontbreken van vocalen, maar vooral door de weidse, rustgevende postrock-synth-sfeerzetting. Gestileerd en kunstmatig zoals we ons leven in deze omstandigheden vorm en zin proberen geven. Soms is het wat experimenteel, maar ook weer niet zo experimenteel dat het freejazz wordt. Het album is overigens niet helemaal instrumentaal. Diep verstopt onder een vocoder horen we toch glimpen van de stem van SJ Hoffman. Eén track heeft zelfs voluit vocalen, maar dan niet van het mannelijke duo. Op “Sky And Sand”, een vertraagde en uitgebeende (ontzenuwde) cover van Paul Kalkbrenner, zingt Annelies van And Then Came Fall, met SJ Hoffman zuinig in de backings. Door het ritme nog naar beneden te halen krijgen de lyrics een nieuwere, grotere dimensie die afstraalt op de woordenloze tracks ervoor en erna.
Als een lockdown voor zoveel schoonheid op één album kan zorgen, kijken wij uit naar wat de komende maanden ons nog brengen.

Sweet Seclusion
SJ Hoffman & Clairval
Klankkast/Gentlepromotion

De Britse dance-punk-band Pretty Addicted heeft met “Too Much” opnieuw een heel opwindende single uit. Frontvrouw Vicious Precious heeft het, zoals wel vaker, breeduit over drugs- en ontwenningsproblemen op een bedje van techno-beats en een zoete etherische melodie.
Dit doet vaag een beetje denken aan Praga Khan, maar dan met meer grinta en met nog meer pose dan muzikaal talent. Intrigerend is het zeker, catchy iets minder. De fase van veelbelovend is Pretty Addicted nu wel al een tijdje voorbij. Nu mag er toch iets meer vlees aan het been zitten.

https://www.youtube.com/watch?v=mTaL2uNou5g

Trap metal wordt al een paar jaar aangekondigd als the next big thing, maar een echte doorbraak naar het grote publiek of zelfs het brede metalpubliek is nog niet gelukt. We zien deze acts, die alvast de looks van de ‘klassieke’ metalbands overnemen, voorlopig nog niet op de grote zomermetalfestivals, voor zover dat in coronatijden nog een betrouwbare graadmeter is.  Maar het is een nieuw genre dat we met plezier een kans willen geven.
Trap metal combineert de typische metalvocalen als grunts en screams met trap, een subgenre van rap en hip hop met kale beats en onderkoelde melodielijnen. Soms wordt ook al eens een heavy gitaar-riff toegevoegd. Dat hadden eerdere singles van Mimi Barks vaak wel, maar die horen we niet op haar jongste “Guess What”, wel een vage echo van industrial metal. Met de gitaren erbij ben ik meer overtuigd, zonder zal het voor velen moeilijker zijn om dit in de grote metalfamilie te adopteren. Met enkel haar woeste en raspend-hese vocalen, in een mix van screams en rap, horen we wel dat deze dame iets in haar mars heeft.

Woke is een nieuwe Nederlandse punkband, met o.m. Patrick Delabie van Betty Ford Clinic en van de zopas heropgerichte Belgisch-Nederlandse Scroundels. Ook de andere bandleden zijn oudgedienden. Deze “Anti Social” is gewoon leuke en opruiende protopunk. Met een leuk zinnetje erin: “They call me anti-social and I guess that they are right”. En dan laten ze je even nadenken hoe je dat vertaalt. Als ‘en ik denk dat ze gelijk hebben’ of ‘en ik denk dat ze ‘rechts’ zijn’.
Die raspende vocalen met een wel heel grove korrel maken het helemaal af. Dit is volgens het schoolboekje. Met een basic punkbezetting en zo een gevatte tekstschrijver komt alles gewoon goed. Op naar een album! En snel wat.

https://www.youtube.com/watch?v=ZsDiYUcgoUw&feature=youtu.be

Mirabelle van de Put deed jarenlang bas en backing vocals bij bands als Barbie Bangkok, Nightwitches en Crites. Haze is haar eerste eigen project.  Het doel was om een band op te richten, de studio in te duiken en live te gaan spelen. De coronacrisis heeft die plannen naar de vuilnismand verwezen.  Op de gitaarpartijen van Miguel Moors (Blackup, Crites) na heeft van de Put daardoor alles alleen en thuis ingespeeld.
Haze hangt op de eerste single “Flu” nog wat tussen verschillende werelden in. Enerzijds is er de softe en rustig kabbelende pop die doet denken aan Hooverphonic en Mazzy Star, maar de combinatie met die ijle en snerpende postrockgitaar geeft dat softe een heel andere, dreigende dimensie.  
Interessant genoeg om uit te kijken naar dat full album.
https://www.youtube.com/watch?v=wcTi44zbtts

‘Symphony Of Dawn’ is het debuut van de Gentse band Worlds Beyond. Voor de meeste bandleden is dit hun eerste band en studio-ervaring is en sommigen hadden tot voor kort niets met (symfonische) metal. De maturiteit en complexiteit zijn verrassend, zeker voor een genre waarvan je denkt dat je alles al wel hebt gezien.
De symfonische elementen zijn fenomenaal goed en overvloedig aanwezig. Je hoort waar ze de inspiratie gevonden hebben en toch brengen ze geen doorslagjes van pakweg Evanescence of het vroegste werk van Within Temptation. Met die krachtige, heldere sopraanstem van zangeres Valerie zitten ze overigens heel dicht op de hielen van Nightwish in de Tarja-periode en Therion. De bijna filmische intro’s en sfeerstukken doen inzake opbouw en catchyness denken aan die van Raven Invicta (bij Cathubodua en Scapeshift). De songs van Worlds Beyond zijn meeslepend, komen met veel power en zijn ingenieus in songopbouw. Aan de meezingbare refreinen, toch typerend voor dit genre, moet soms nog wat gewerkt worden.
De beste songs zijn “Winterstorm”, “Ice King” en “Edge Of Faith”, terwijl je gerust kan stellen dat deze debutanten op geen enkel nummer door de mand vallen. Jammer dat we door de coronacrisis deze band nog niet live aan het werk hebben gezien.

De Turkse garagepunkband Reptilians From Andromeda heeft een nieuw full album uit. ‘Must Be Destroyed’ werd zo goed als live opgenomen in de ‘Karga Bar’ in Istanbul.
De Reptilians gelden in Turkije als één van de populairste bands in de underground. De band bestaat sinds 2013 en heeft met gitarist Tolga een oudgediende van de bekende Turkse punkband Rashit in de rangen, terwijl bassist Kerim in Moribund Youth zat, één van de eerste hardcorebands in Turkije. Zangeres Aybike is niet enkel live een aandachtsmagneet, dat geldt net zo goed voor de opnames. De Reptilians komen geregeld naar België op uitnodiging van hun vrienden bij bands als Bruce, Unwanted Tattoo en Faroutski. Die worden dan op hun beurt uitgenodigd naar Istanbul. Met de release van dit nieuwe album breidt de Turkse band zijn werkgebied nog wat op, want er staan concerten gepland in Canada en Japan.
Het geluid op dit nieuwe album doet met een fijne mix van punk en garage denken aan de eerste albums van The Stooges en ligt mooi in het verlengde van dat van ‘Dialogues For Monkeys’, hun vorige album uit 2018. De Britse producer Fran Ashcroft (The Dandy Warhols, The Pretty Things) was opnieuw van de partij voor de mix. De Reptilians hernemen een paar eerder opgenomen songs en brengen ook de Subsonics-cover “Eyeball”, die ze reeds live brachten op hun jongste tournee. Live zat daar minder vuur in dan hun versie van “Havana Affair” van The Ramones en ook de opgenomen versie van “Eyeball” mist een zekere grinta of misschien is het nummer hier niet bekend genoeg.
“Rat Posion Injection” en de single “No More Mr. Pinhead” zijn misschien wel de twee beste nummers van het album. Ook bijzonder geslaagd is de track “Don’t Trust Any”. Die doet dankzij de agressieve sax van Deniz Felder denken aan The Sonics.
Het is fijn vertoeven op Andromeda als de Reptilians de soundtrack leveren.

Een duo met harp en luit voor een review bij Musiczine? Hebben we ons dan niet vergist van kanaal? En als ik dan zeg dat het een elektrische harp is en dat de Britse harpiste Maria-Christina Harper al eens loops, wah en distortion gebruikt? Dan wordt het al wat interessanter. Harper vormt op ‘Draft’ een duo met de Griekse luitspeler (en zanger) Yiagos Hairetis. Die haalt zijn inspiratie uit de muziektraditie op Kreta en combineert dat met een liefde voor Led Zeppelin, The Doors en Black Sabbath.
Verwacht nu wel geen hardrock van het duo Hairetis Harper. Wel veelal cinematografische en experimentele jazz voor de meerwaardezoeker. Het is knisperend fris en modern. Of toch een rocksong. “Lute Interlude” heeft een intro die vaag herinnert aan Ennio Morricone ten tijde van ‘Once Upon A Time In The West’, maar eens aan de helft komen er plots fragmenten van stoner/desertrock langs. De andere tracks hebben een meer impro-jazz-sfeer, al voel je wel dat er niet zomaar uit de losse pols wordt geïmproviseerd en dat er wel degelijk wordt gewerkt naar achterliggende structuren. Het zwoele “Lost In The City” had op de soundtrack van ‘Shaft’ kunnen staan, terwijl “Bells” dan misschien eerder past bij de Twilight-saga. Zeker als Yiagos niet zingt, ligt het soundrack-gehalte hoog.
Het duo kwam reeds naar Brussel voor een concert en ook in Nederland zijn ze best populair. Hun ‘Draft’ komt uit bij het Griekse boutique-label Same Difference Music. Dat specialiseert zich in re-issues van Griekse albums op vinyl, maar geregeld komt er ook nieuw materiaal uit. ‘Draft’ komt uit in een oplage van amper 100 vinyl-exemplaren.
https://hairetis-harper.bandcamp.com/

Face Your Fears - W-Fest en Sinner’s Day staan bovenaan onze bucket list

Onze review van “Higher”, het eerste eigen nummer van de nieuwe Vlaamse newwaveband Face Your Fears, wordt opvallend vaak aangeklikt op deze site en dat is reden genoeg voor een gesprek met de bandleden. Het werd meteen het eerste (coronaproof) interview voor deze band.

Hoe is de band begonnen ?
Corina: Ik zat samen met gitarist Christof in een andere band en toen die splitte dachten wij eraan om samen iets nieuw te starten, meer in de richting van de new wave en postpunk. Vrij snel is bassist Tijl er bij gekomen en dan hebben we lang als trio gerepeteerd. De band is dan in een definitieve plooi gevallen met drummer Dirk. Dan is Tijl opgestapt en heeft het wat geduurd tot we Sonja vonden die in zijn plaats bas speelt. We spelen live vooral covers van de bekendste new wavebands en “Higher” is het eerste eigen nummer dat we geschreven en opgenomen hebben.

Wat betekent de bandnaam Face Your Fears voor jullie?
Corina: We hadden geen specifieke angst op het oog. De bandnaam kwam van onze voormalige bassist tijdens een brainstormsessie. We hebben intussen gemerkt dat we niet de enige band zijn met die naam. Ook in Nederland, Italië, … zijn er bands met dezelfde naam. Misschien is dat nog een werkpuntje voor ons.

Was het van bij het begin duidelijk dat er voor Face Your Fears eigen nummers zouden gemaakt worden?
Christof: Neen. We hebben vooraf geen grote plannen en strategieën uitgedokterd. Tijdens het repeteren van de covers zijn we spontaan wat beginnen jammen, zoals elke band dat vast wel doet. We hadden een paar goede ideeën bij elkaar en daar zijn een aantal nummers uit geboren.

Is het nu de bedoeling dat er live een set komt met nog maar een paar covers of zullen de eigen nummers altijd in de minderheid zijn?
Christof: Dat is moeilijk te voorspellen. Bovenop dat eerste opgenomen nummer hebben we nu nog maar voor twee eigen nummers min of meer afgewerkte plannen. We werken rustig toe naar een EP met drie of vier nummers. Op de lange termijn zouden we werken naar een live-set met de helft eigen nummers en de helft covers.

Hoe gaan jullie te werk voor de eigen nummers?
Dirk: Een beetje klassiek waarschijnlijk. We beginnen met de juiste melodie en compositie en dan vult Corina aan met haar lyrics. Alles gebeurt heel organisch en spontaan, met veel zoeken en proberen.

Is er één band die jullie allemaal bewonderen?
Dirk: We horen allemaal graag new wave en postpunk, maar zeker niet alleen dat. Als we elk bandlid afzonderlijk beschouwen, zie je ook invloeden van punk, coldwave, gothic en metal.

“Higher” kreeg vooral lovende reacties
Sonja: Dat mensen zeggen dat we op de goede weg zitten, geeft natuurlijk moed om hiermee door te gaan. We kunnen in onze eigen nummers makkelijker tonen wat we in onze mars hebben. Het geeft een eigen gezicht aan de band.

Peter Slabbynck van Red Zebra kwam al meedoen op één van jullie coronaproof concerten deze zomer
Sonja: Ik doe de merch van Red Zebra en dat nummer zat al in onze setlist, zodoende stond het al een beetje in de sterren geschreven dat dat zou gebeuren. Het was wel bijzonder leuk om met één van onze idolen op het podium te staan. En voor hem was het ook leuk want door de viruscrisis heeft hij dit jaar niet zo vaak op een podium kunnen staan als hij zou willen.

Jullie hebben nog vrienden bij andere bands
Dirk: Chesko van Der Klinke, en nu ook van PESCH, is bezig met een remix van een nummer van ons. Dat wordt leuk.

Welke plannen werden dit jaar gedwarsboomd door corona?
Christof: Er zijn veel optredens geannuleerd, maar dat is voor elke band hetzelfde. We hopen dat 2021 beter wordt en dat we opnieuw veel concerten kunnen spelen.

Hoe ver reikt de ambitie op langere termijn? 
Corina: Met een label, booker of agency zijn we voorlopig nog niet bezig. Maar concerten spelen in Nederland is – naast de EP - zeker één van de volgende doelstellingen. We repeteren in grensgemeente Lievegem, dan is Nederland maar een kleine stap.
Sonja: We helpen allemaal als vrijwilliger op W-Fest en Sinner’s Day. Mochten we daar eens kunnen spelen met Face Your Fears, dan kunnen we dat afvinken wat als hoogste staat op onze bucket list. 

https://faceyourfears3.bandcamp.com/track/higher

Slechts twee nummers op deze EP van Soul Dissolution, de post/atmospheric blackmetalband met leden van o.m. L’Hiver en Deuil en Marche Funèbre: “La Dernière Tempête” en “Where The Clouds Stand Still”. Voor het tweede nummer kregen ze wat hulp van de Canadees Unreqvited. 
“La Dernière Tempête” klinkt van bij de intro ijzig en winters, met blackened vocalen als striemende sneeuwvlagen. Ook de melodielijn klinkt wat als een niet-aflatende (mid-tempo) stormwind die aanhoudend tegen de ramen blaast. Daarover komt dan een soms wat proggy, weids-klinkende gitaar en die snerpende vocalen.
De tweede track laat een heel ander gezicht zien van Soul Dissolution. In de trage stukken is dit voluit atmosferisch, cinematografisch zelfs, nog meer leunend op een desolate sfeer, maar zeker niet winters. Dat laatste komt dan wel bij de stukken met intense gitaarpartijen. Deze song van ruim 13 minuten is een parel van songopbouw en van het spelen met spanningsbogen, met misschien een beetje een knipoog naar doommetal. De vocalen zitten hier wel iets meer achteraan in de mix en zijn schaarser dan op de eerste track, wat misschien het enige minpuntje is.
Het hadden nummers van twee verschillende bands en genres kunnen zijn, maar deze twee nummers tonen in de eerste plaats dat Soul Dissolution talent te koop heeft, hoe ze hun songs ook componeren.