Del-Toros is een Nederlands instrumentaal rocktrio. Hun voorlopige hoogtepunt was toen ze vorig jaar een tournee door Californië konden spelen. Het album ‘Live In Hollywood’ is daar de neerslag van. De Nederlanders halen de inspiratie vooral bij surfrock en rockabilly, met veel reverb en twang die uit de gitaarversterker knallen. Er zit ook nog wat desertrock en een klein beetje punk in hun sound, maar de hoofdmoot is toch surfrock.
Twee van deze livetracks zijn gebaseerd op nummers van Joy Division en de Simple Minds, al zou ik deze versies van “No Love Lost” en “Theme For Great Cities” niet meteen covers noemen. Je herkent er nog wel wat in van de originelen, maar ze freestylen er ook op los.  Hetzelfde verhaal met “Halloween Theme”, geïnspireerd op de thema-filmmuziek van de gelijknamige horrorfilm. Dat is leuk, terwijl de eigen nummers daar niet voor moeten onderdoen.
Hoogtepunten op deze ‘Live In Hollywood’ zijn “Loose Lips”, “Die Cast” en “50 Knots”.
Dit live-album is digitaal beschikbaar en op cassette. Op deze laatste krijg je er nog een interview als extra bovenop. ‘Live In Hollywood’ is prachtig als tijdsdocument voor alle fans van de del-Toros en misschien een leuke kennismaking voor alle andere fans van instrumentale surfrock.

The Calicos werd opgericht als begeleidingsband van de in België verblijvende Amerikaan Matt Watts. Na één album en een tournee ging elk zijn eigen weg. Matt Watts bracht vervolgens een paar prachtalbums uit met (opnieuw) een heel degelijke begeleidingsband. The Calicos bleven eerst wat op de achtergrond, maar scoorden dan voluit door in 2018 Humo’s Rock Rally te winnen. Waar heel wat bands in de geschiedenis van deze bandbattle de fout maken om dan snel een album te willen uitbrengen, namen The Calicos rustig de tijd.
Hun eerste single “Nova” is er nu pas. Het is een vlotte brok dreampop/rock. Het nummer heeft een beetje het wijdse en desolate van The War On Drugs (maar dan zonder de scherpe randjes) en het dromerige van het nieuwe album van SJ Hoffman. De recente sound van School is Cool en die van sommige tracks van Cigarettes After Sex, dat zit er ook wat in.
Het is nog wat vroeg om op basis van deze single te zeggen dat The Calicos hun eigen geluid gevonden hebben, maar ze zitten toch al in de juiste richting. Als er nog een paar singles van dit kaliber volgen, komt het wel goed.

Staat Van Genade (wat een bandnaam!) is een band in opbouw. Het doel is stoner-doom in het Nederlands, of eigenlijk in het Noorderkempisch. Nederlands en dialect zijn in opmars, zeker ook in de zwaardere genres, dus inzake tijdsgeest zit Staat Van Genade al goed. De rafelige fuzz-laden en licht psychedelische  stoner van “Stenen Deze Meirgend” kan misschien nog wat extra doom gebruiken, maar zet wel al een beetje in het spoor van Growing Horns, Sleep, Fire Down Below en Welcome To Holyland. De geest van de oude Black Sabbath waart ook rond in de logge ritmes van deze track. Een track van bijna twaalf minuten lijkt wat ambitieus voor een allereerste track, maar dit genre kan dat wel hebben. Inzake spanningsopbouw zit alles goed. Productioneel ruikt dit soms nog wat naar een demo, terwijl je op andere momenten wel helemaal mee in de trip zit. Van deze track naar een volledig album is nog een grote stap, maar dit smaakt naar meer.
https://staatvangenade.bandcamp.com/releases

Rong Kong Koma is een band uit Berlijn die op zijn debuutalbum ‘Lebe Dein Traum’ schippert tussen speels en punk, tussen dansbaar en hard, tussen basic en elaborate rock.
“Bludturst” is een bijna-akoestische punkbluesballad, terwijl “Eine Millionen Seile” een catchy, poppy garagerock-ritme heeft, wat dan weer wat vloekt met de bijtende lyrics. Dat opzoeken van de tegenstelling gebeurt wel vaker. De ene keer stelt frontman Sebastian Kiefer zich in de plaats van een raketlanceerder in Oost-Duitsland, de andere keer voelt hij vlinders in de buik. Zelfs als hij het over diepe ellende heeft, verpakt hij dat meestal in vrolijke en catchy rock.
“Der Schwerste Stein” drijft zelfs op een half ska-ritme. Samen met zijn punk-aanpak komt hij zo uit in de slipstream van een Manu Chao, maar dan met minder exotica, eerder een snuif americana-aus-Deutschland (o.m. dankzij Sebastian’s hese stem).
Het gebruik van het Duits is hier niet echt een belemmering. Kiefer bedient zich van relatief eenvoudige terminologie, die je zelfs als Belg een beetje moet kunnen volgen. In het Engels zouden we nog sneller mee zijn, maar dan verliezen de lyrics misschien aan nuance en laagjes. Het heeft wel iets, dat Duits. En het is eens iets anders dan dat gebrul en gecommandeer van Rammstein.
De leukste tracks op ‘Lebe Dein Traum’ zijn “Der Schwerste Stein”, “Drohen Oder Dich” en “Scheiss Berliner”.

Mint is een rockband uit de UK die met de regelmaat van de klok catchy singles loslaat op de wereld. Hun jongste worp heet “Turbulence” en gaat over hoe we in de digitale wereld en met name op de socials met z’n allen proberen voldoen aan eenieders verwachtingen en de psychische problemen die dat veroorzaakt. Muzikaal klinkt het een beetje als The Hives meets Tien Ton Vuist: cool, smooth en toch met een setje weerhaken in de aanbieding. Een fijne ontdekking, deze Mint.
Ook de video is degelijk en wie een beetje zijn weg vindt op het internet kan ook uitkomen bij een reeks retro-ringtones gebaseerd op deze single.

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=baRAcl3BLHs&feature=youtu.be

Tolga Özbey kan je kennen als gitarist van de Turkse band Reptilians From Andromeda of van de legendarische punkband Rashit. Özbey heeft van de lockdown in Istanbul gebruik gemaakt om een nieuw project te starten. Eentje met het voordeel dat hij alles zelf inspeelt (gitaar, bas, drum en theremin) en dus ook waarbij hij zijn liefde voor rockabilly, surf, fuzz en retro-garage volledig kan uitleven en meteen zijn liefde voor oude horror- en ufo-movies daar kan aan koppelen.
Dat leverde een digitale EP op bij zijn eigen Kafadan Kontak Records en voor de liefhebbers van retrorock is het smullen geblazen.
Openingstrack “El Diabolico”, daar moet je wel eerst even doorheen bijten. Dat is een knip- en plakwerkje met wel een paar leuke riffs en hooks, maar ook vooral een overdaad van samples en filmfragmenten (B-horrormovies) en het is een gaan en komen van ritmes zonder organische overgangen of duidelijke songopbouw. Een samenraapsel zo lelijk als het artwork bij deze EP.
Vanaf “There’s Something Inside Me” is het wel raak: minder geluidsfragmenten, langer aangehouden ritmes en een heel zomerse, coole vibe. Hetzelfde geldt voor “I Drink Your Blood And I Eat Your Skin” en - één van de coolste songtitels ooit - “Heartbeats Of The Undead”. De outro “The Devil Of Asakava” is met 26 seconden eigenlijk te kort om te vermelden.
Dit is een alleraardigste EP die veel te snel voorbij is. Hier zit echt een toekomst in. Graag een volledig album hiervan Tolga, en dan op vinyl uiteraard.

Biznaga is als band fier op zijn thuisstad Madrid. Toch zijn ze vernoemd naar een fenomeen van een andere Spaanse stad. Biznaga is verse jasmijn die op een gedroogde stengel van een andere plant verkocht wordt. Als symbool kan dit beeld wel tellen: deze vier Spanjaarden zetten een fris geluid op een oud genre. Hun punky garagerock klinkt tegelijk fris en toch heel retro. Van de lyrics in het Catalaans krijg ik niet veel mee, maar op dit derde album gaat het over hoe ons hele leven online vastgelegd wordt. Bij alles wat we doen is er wel ergens iemand achter een scherm die meevolgt of is er een algoritme dat alles noteert en opslaat. Alles wat we (online) zoeken, zal ons ooit vinden. Het scherm (pantalla) heeft ons in zijn macht. Dat is niet makkelijk om in lyrics te vatten, in om het even welke taal. Toch geeft de context de tracks een zekere sense of urgency. Muzikaal klinkt dit heel Brits: The Jam, Frank Carter & The Rattlesnakes en soms een beetje The Clash.
De kwaliteit van het album is heel consistent. Als we dan toch een paar uitschieters moeten aanduiden, dan wel “La Pantalla: Usos”, “No-Lugar” en “Error 404”. Deze Spanjaarden hebben ook een klein beetje een band met België: ze gebruiken vaak een Paul Delvaux-achtig schilderij (met de bandleden erbij) als band-foto.
Het Catalaans is zowel een drempel als een troef. Enerzijds geeft de taal deze band iets exotisch, iets waarmee ze zich onderscheiden van de duizenden andere bands in het genre. Anderzijds is het ook een rem op de beleving.
Samengevat is dit ‘Gran Pantalla’ een fijne muzikale ontdekking. Spanje is al langer een rijzende ster in het rocklandschap en Biznaga is daarbij zeker één van de sterkhouders.

Augustijn eert zijn moeder met een cover van “Everyday” van Buddy Holly, een nummer waarvoor zelfs de ouderen onder ons al heel diep in hun geheugen moeten graven. In zijn hertaling geeft de Oostendenaar een paar knipogen naar de coronacrisis. Muzikaal blijft hij wel dicht bij het origineel, met een beperkte bezetting van akoestische gitaar, een dun lijntje synth/speelgoedpiano en heel zuinige percussie. Breekbaar en elk foutje zou meteen uitvergroot worden, maar Augustijn doet dit foutloos.
De corona-quarantaine heeft gezorgd voor een zondvloed aan akoestische versies, covers, vertalingen en interpretaties waarmee entertainend Vlaanderen ons probeerde zoet te houden. Vaak met een bedenkelijke kwaliteit van opname en uitvoering, omdat de middelen beperkt zijn en vooral de bedoelingen goed. Dan springt deze “Elke Dag” er tussenuit, met een sterke keuze van de te interpreteren song, een goede en originele hertaling, een meer dan degelijke uitvoering en een prima opname.
Augustijn kampte met dezelfde beperkingen als alle andere artiesten, maar heeft uit elke beperking zijn voordeel gehaald. Je merkt aan de productie niet dat dit opgenomen is in coronatijden. Dit had net zo goed op ‘Gin Oge Toe’ kunnen staan. Skoone!
Ongeveer hetzelfde kan je zeggen van de clip. Ook hier werkt Augustijn met niet meer middelen of mensen dan anderen, maar aan niets merk je dat dit clipje in quarantaine gemaakt is. https://www.youtube.com/watch?v=GF2_ST44Jw0

Night Demon had één van de smaakmakers moeten zijn op 9 Jaar Elpee, misschien niet het grootste metalfestival van het land, maar wel één van de gezelligste. Het coronavirus verhinderde dat feestje en het valt te betwijfelen of de Amerikaanse heavymetalband volgend jaar alsnog naar Deinze wil afzakken. Maar misschien kunnen we ze op een ander Belgisch podium wel nog aan het werk zien, binnenkort.
Het Amerikaanse trio is bezig met een lange aanloop naar een volgend album. Het vorige dateert alweer van 2017. De aanloop naar het nieuwe studio-album bestaat bij Night Demon uit een reeks singles volgens hun eigen formule: een reeks van 500 vinylsingles met een B-kantje dat je nergens digitaal zal vinden (of dat is toch de bedoeling). Zo deden ze het al voor “Empires Fall” met een cover van “Fast Bikes” van LeGriffe, met twee leden van Rancid.
Voor de nieuwe single “Kill The Pain” worden nog grotere kanonnen aangesleept. Niet alleen is er de leuke cover op het B-kantje (“100 MPH” van Cirith Ungol, met Tim Baker zanger van die band als extraatje), er is ook nog de leuke, bekende naam van het heerschap dat als producer optrad. Flemming Rasmussen wordt beschouwd als de studiorat die Metallica groot gemaakt heeft, of er toch flink aan geholpen heeft.
Levert dat ook vuurwerk op? “Kill The Pain” is een prima track die ergens tussen Iron Maiden en Metallica in zit. Maar dat ligt misschien minder aan de inbreng van Rasmussen, want zo klinkt Night Demon ook al hun andere tracks. Classic heavymetal met wat moderne punch en power en een mooi vol geluid, toch al zeker voor een trio.
Als er op dat volgende album van Night Demon zo nog een paar staan als “Empires Fall” en “Kill The Pain”, dan zal dat inslaan als een bom.

De Schotse metalcoreformatie Bleed From Within is geen onbekende voor ons land. Ze speelden al twee keer op Graspop en de band heeft met ‘Night Crossing’ een mooi voorafje op hun album ‘Fracture’ dat eind mei moet uitkomen. Niemand minder dan Matt Heafy, zanger van de nog bekendere, Amerikaanse metalband Trivium, komt op het einde van deze single meedoen. Wie dacht dat Heafy zou zingen, die moeten we ontgoochelen, want hij brengt een knappe gitaarsolo. Een solo die wel compleet de vaart uit deze song haalt, maar wel knap.
Deze ‘Night Crossing’ is voorts alles wat de fans leuk vinden aan metalcore: pompende ritmes van drum en bas, veel snelheid en agressie in de gitaren, dreigend en sloganesk geschreeuw, …
Deze Schotten bijten zich nog steeds vast in je oorbuis als een roedel hongerige wolven. Als elke track op ‘Fracture’ dit niveau haalt, dan zal Bleed From Within er weer nieuwe fans bij kunnen winnen.
De corona-clip bij deze song is niet bijster origineel, maar er zitten wel een paar grapjes in.
https://www.youtube.com/watch?v=2IKmVLmNj7w&feature=youtu.be