Jethro Tull - Zinnenprikkelende set van een muzikaal icoon

De tournee van de 'The Prog Years' is nog maar goed verteerd vorig jaar of Ian Anderson gaat met z’n Jethro Tull terug op tournee.
Verslag van ‘The Prog Years’ hier .
Jethro Tull blijft populair en als band een bezige bij. De fans krijgen een onvergetelijke nostalgietrip en er zijn ook enkele nieuwe nummers te horen. Waaruit dan weer blijkt dat Jethro Tull (****1/2) een band is die na al die jaren, het verleden met het nu verbindt. We kunnen spreken van een zinnenprikkelende set.

“Nothing is Easy” zette de set met een knal in, een instrumentale perfectie die met allerhande beelden en oudere concertfilmpjes op het scherm werd getoond; het beeld dat Jethro Tull wil tonen is dat alles zijn makkelijk en moeilijk kantje heeft. De prikkels die we krijgen, zetten ons aan tot nadenken. Ian Anderson mag dan de meeste aandacht naar zich toetrekken, wat een charisma en uitstraling trouwens, de bandleden krijgen voldoende ademruimte (zeker de sublieme gitarist) om hun ding te doen.
Hij heeft steeds heel wat te vertellen over het materiaal en breit er een geschiedkundig verhaal aan. De man in licht gebogen kniehouding en z’n dwarsfluit staan voorop. Hij beweegt zich, lichtjes springerig, vlotjes over het podium. Het siert hem nog steeds. Vocaal ziet z’n stem deels af, maar het stoort allerminst in de algemene context. We voelen nog steeds die innemendheid en zalvende aanpak.
De show zorgt ervoor dat dit een gedenkwaardige avond is, die iedereen bereikt , van vaders en dochters, oudere koppels en jonge progressieve muziek fans.
De band gaat speels, doordacht te werk en wringt zich in alle bochten op songs als “Songs from the wood” of  “Holly Herald”; een bijzonder muzikale en kleurrijke wereld.
De set bestaat uit twee delen, met een korte pauze tussenin.
De maatschappijkritiek is altijd aanwezig en op de nieuwe plaat komt dat onderwerp evenzeer aan bod. "Mrs Tibbets" verwijst naar de moeder van Paul Tibbets, de piloot van de Enola Gay die in 1945 de atoombom op Hiroshima liet vallen. Anderson brengt het met een kwinkslag en enkele sarcastische bedenkingen. Doordenkertjes sijpelen meermaals door de set heen, zowel in tekst als in de bindtekst van de songs, en worden telkens op luid applaus onthaald. Nergens valt een rustpunt te verkennen in het zinnenprikkelende materiaal.
“Dark Ages” toont wederom beelden die tot verbeelding spreken; een prachtige “Aqualung” sloot de set subliem af. Gevolgd door een “Locomotive Breath” in de bis, waarbij de keyboard speler z’n virtuositeit onderstreept. De voltallige band kon nog eens alle registers opentrekken, en Ian kon zich van zijn beste kant zien op flute.
Tijdens de staande ovatie wordt op het scherm beelden getoond van alle bandleden.

Eén ding is zeker, Jethro Tull staat er als band en heeft met Ian Anderson een gerespecteerd muzikant, zanger, criticus, kunstenaar als entertainer 'pur sang'.

Setlist: Set 1: Nothing Is Easy //With You There to Help Me //Sweet Dream //We Used to Know //Holly Herald //Hammer on Hammer //Songs From the Wood //Bourrée in E minor
(Johann Sebastian Bach cover)
Set 2: Heavy Horses //The Navigators //Warm Sporran //Mrs Tibbets //Dark Ages //Aqualung
Encore: Locomotive Breath

Organisatie: De Roma, Antwerpen (ism Greenhouse Talent)

Jethro Tull - The Prog Years - Een muzikale dwarsdoorsnede van Ian Andersons werk  
Koninklijk Circus - Kursaal
Brussel - Oostende
2022-11-14 + 15
Filip Gheysen en Johan Meurisse

Een icoon in de progressive sound is zondermeer Jethro Tull, het alter ego van Ian Anderson. De Schot is de vaste weerkerende waarde. Eventjes voor het concert werden we schoolgewijs even geduid wat dit genre omvatte alsook welke belangvolle , invloedrijke bands in en met het genre te maken hadden , als o.m. Yes, Marillion, Rush, Mike Oldfield , Focus, Moody Blues of meer naar het heden toe Porcupine tree, Opeth en Dream Theater .
In die sound van Jethro Tull worden de elementen van de stijl  naar een hoger niveau getild en zijn retro, hardrock, blues, folk , klassiek , symfonie, soundscapes diep geworteld; hier worden melodie en ongewone, complexe constructies vol verrassende ,soms onverwachtse tempowissels met een alledaagse, maatschappijkritische, filosofische blik , met een zeker  relativeringsvermogen en fijngevoeligheid gecombineerd.
Het unieke dwarsfluitwerk met één been gekruist is en blijft het handelsmerk van Anderson . We werden 2x een uur lang ondergedompeld in die muzikale wereld , een fijne tocht van 67 tot nu, zeerzeker nu dat er na twintig jaar een nieuwe plaat verscheen, ‘The zealot game’ , waarvan vanavond een paar nummers zich goed konden nestelen in de rij sterke nummers en het rijkelijk gevulde oeuvre .
Al zijn de vocals meer verteltrant geworden, de danspasjes iets soberder, strammer, onvaster, we kregen hier een staaltje van mans meesterlijke flute spel , alsook de goed op elkaar ingespeelde muzikanten , die voldoende ruimte kregen om hun talent , kunde en vindingrijkheid te laten horen in de rits sfeervolle , bezwerende groovy (mooi uitgediepte) nummers die het publiek (op leeftijd) moeiteloos wisten in te nemen; ze werden steeds op een warm , welgemeend applaus onthaald. De spacey, kleurrijke projecties, clips , retrovisuals boden een meerwaarde.
Voor de minder goede Tull-kenners , neem alvast “Aqualung”, “Locomotive breath” , “Dharma for one” en “Bourrée” eens onder loep.
(Johan)

Een overzicht van de twee sets ‘Prog Years’, de voorbije dagen in het KC, Brussel en Kursaal, Oostende lees je hier

Jethro Tull - The Prog Years - Een muzikale dwarsdoorsnede van Ian Andersons werk 

Met “For a Thousand Mothers” en “Love Story” maakt de band een denderende entree. De band speelt professioneel en de dwarsfluit van Anderson is nog altijd flitsend als een eekhoorn die in het Engelse woud langs de eiken op en neer rent. De man heeft al driekwart van een eeuw op zijn teller en staat er nog altijd. Alleen zijn stem heeft wat te lijden onder de jaren. Mocht dit iemand verwonderen, laatst hoorden we Joni Mitchell ook zeggen dat ze nu een alt heeft i.p.v. een tenor en dan lukken die oude nummers niet zo goed meer.

De tour is getiteld THE PROG YEARS en van “Living in the Past” krijgen we een progversie met het orgel in de hoofdrol. Vintage beelden uit Top Of The Pops, Bob Kennedy, Vietnam en Neil Armstrong in een caleidoscoop flitsen voorbij. Het oog wil ook wat! We zien (niet voor het laatst deze avond) ook een royaal behaarde Anderson uit de seventies.
“Hunt by Numbers” is opgedragen aan Andersons Pussycat die "unlike Joe who is a vegan" (een sneer naar de drummer) vogeltjes de kop afbijt. Meteen maakt de frontman het weer goed met de drummer die in “Dharma for One” een drumsolo mag ten beste geven zoals in de tijd van de dinosaurussen. Hoeveel drummers heeft Jethro Tull intussen gehad? 127? Nee dat is overdreven, het waren er nog maar 43. De drumsolo mét cowbell (!) zorgt voor enthousiaste kreetjes in de zaal en een reuzeapplaus. "Not too much, he might play another one."
“The Clasp” gaat over deze tijd waarin mensen langs elkaar heen leven zonder echt contact te maken terwijl onze leiders op tv elkaar een ongemeende handdruk geven. We zien beelden van Trump, Merkel, Obama... die handjes schudden met Poetin.
De nieuwe plaat ‘The Zealot Gene’ moet ook de nodige aandacht krijgen: “Mine Is the Mountain” gaat over "The interventionist God, The one you pray to when you want to... have something!" Een lik fijne kritiek op de gelovigen die komen bedelen bij hun god. Anderson zingt de titel met falsetstem en drukt daarbij telkens een pedaal in. In “Black Sunday” (uit 1980) is een prominente rol weggelegd voor de gitarist als zanger. Hij is waarschijnlijk jonger dan de song en speelt een gitaarsolo rug aan rug met de dwarsfluit.
Vlak voor de pauze krijgen we nog een monument uit de geschiedenis van Tull dat 300 jaar terugkeert in de tijd: “Bourrée” van Johann Sebastian Bach. Geflankeerd door David Goodyear op bas, zet Anderson heel snel in met een barokorgel dat de progrock eer aandoet. Maar dan wordt het publiek bediend met de originele stapmaat wat resulteert in een meeklapper tot de jazzmaten het ritme verstoren en de klappers (gelukkig) de handjes weer stilhouden. En zoals op de iconische logo van de groep: Ian kan het nog op 1 been!

Na de pauze gaat er meteen een nieuw muntje in de jukebox voor “Too Old to Rock 'n' Roll, Too Young to Die”. Met beelden van zijn jongere zelf geschminkt als oude man (die er ouder uitziet dan hij nu is) brengt Anderson glamrock van de bovenste plank. Een interview op de website van de groep leert ons dat het nummer niet gaat over een oude rocker, maar wel “over de cyclische modeveranderingen in pop- en rockmuziek. Vrij voorspellend voor 1975 eigenlijk, gezien de eindeloze recycling van muzikale invloeden uit de jaren 60 en 70 die tegenwoordig de hitlijsten vullen.”
“The Zealot Gene,” titelsong van de nieuwe plaat gaat opnieuw de maatschappijkritische kant uit. Het gaat over Trump of welk populist dan ook die aan de macht wil blijven dankzij het gebruik van sociale media: like-follow-share!
Met de “Pavane” van Gabriel Fauré krijgen we een tweede stukje klassiek overgoten met een rocksausje. Misschien hoorde Anderson dit ooit in de ‘progjaren’ van Thijs van Leer die naast Focus ook de klassieke toer op ging?
Ook “Mrs Tibbets” is een nieuw nummer dat verwijst naar de moeder van Paul Tibbets, de piloot van de Enola Gay die in 1945 de atoombom op Hiroshima liet vallen. Besluit volgens Anderson: "She better kept her pants on"
Voor we aan de bisnummers toe zijn krijgen we nog twee klassiekers: “Songs From the Wood” en “Aqualung”. Het eerste wordt opnieuw ondersteund met beelden van ondermeer de platendraaier in de jaarringen van een boomstam die we ook op de platenhoes terugvinden. Ook oude beelden van lang vervlogen versies worden synchroon meegezongen zodat het bijna playback lijkt! Bij “Aqualung” helemaal geen beelden wat alle ruimte geeft voor improvisatie. Er wordt dan ook gefreewheeld op de fluit en orgel dat het een lust is. Pas na enkele minuten komt deze 50-jarige monsterhit echt op gang. Naast een machtige gitaarsolo krijgen we ook een stuk luchtgitaar op de fluit.
Het bisnummer kon niets anders dan “Locomotive Breath” zijn. Misschien te hoog gegrepen voor de stem maar voor de rest een energieke versie van deze classic hit.
Op de tonen van “The Dambusters March” verlaten we het Koninklijk Circus en marcheren we terug naar het station.

Nee, we zagen niet meer de band Jethro Tull die we kennen van de oude vinylplaten. Maar van wie zijn ook alweer de wijze woorden "Ne zanger is een groep"? Ian Anderson is Jethro Tull, hoeveel drummers of gitaristen of andere er ook worden ingeruild.
(Filip)

Setlist:
for a thousand mothers – love story – living in the past – hunt by numbers – dharma for one – clasp – mine is the mountain – black Sunday – bourrée (classic)
too old to rock’n’roll, too young to die – the zealot gene – pavane (xmas album) , mrs tibbets, songs from the wood, aqualung – locomtovie breath – the dambusters march (outtro)

Organisatie: Greenhouse Talent (ism o.m. Kursaal Oostende)