Romuvos is een folk/paganmetalband uit Litouwen die in 2014 startte als solo-project van zanger en multi-instrumentalist Velnias. Later sloten nog een Litouwer (op bas) en drie leden van de Israëlische blackmetalband Eternal Decay aan. Romuvos legt zich toe op folk- en paganmetal en sommige tracks van het nieuwe album ‘Spirits’ klinken soms als de sjamaan-metal van Heilung of Wardruna.
Alle huidige bandleden deden ook al mee op het vorige album, ‘The Baltic Crusade’, maar het lijkt alsof Romuvos pas nu echt als een hechte band klinkt. Muzikaal hangt alles heel organisch aan elkaar en klinkt het ook gewoon als een band. De folk-elementen worden vooral aangebracht door Bendor (nickelharp, cello, bouzouki, mondharp, fluit, klokken en frame drums). De productie en mix was in handen van de Luxembruger Patrick Damiani, bekend van wat hij met onder meer Carach Angren doet.
Inhoudelijk is ‘Spirits’ een hele ommezwaai ten opzichte van de eerder uitgebrachte albums. Daar lag de nadruk al eens op de geschiedenis van Litouwen en het propageren van de identiteit van deze republiek, die de Sovjet-erfenis van zich wil afschudden. Op het vorige album was elke track een jaartal in een lange lijst van heroïsche veldslagen. In de teksten was er naast Engels ook plaats voor de eigen taal. Dat is helemaal anders op ‘Spirits’, waar nu wel heel veel Engels te horen is. Het gaat in de lyrics nu over net heel vredelievende en universele thema’s en de muziek klinkt voor Baltic pagan wel heel donker-atmosferisch en mysterieus etherisch.
Misschien wil Romuvos een breder publiek vinden en ervaren ze dat in de rest van de wereld maar weinig mensen wakker liggen van de Litouwse tradities en verhalen? Zit de vaderlandsliefde voortaan meer onderhuids? Zoeken ze meer aansluiting bij Heilung en Eldfaerd, omdat alvast Heilung wel tot ver buiten zijn landsgrenzen een heel breed publiek vindt?
Het resultaat is belangrijker dan de reden. ‘Spirits’ is een heel toegankelijk metalalbum met een heel eigen gezicht. Veel samenzang, heel gedoseerde momenten waarop de gitaren agressief klinken, veel atmosferische stukken, …. Een sterke productie en mix ook.
Stromae - Een formidabele thuismatch
15 maart 2023 is niet enkel de dag dat Lotte Kopecky de concurrentie naar huis rijdt op Nokere Koerse, maar ook de dag dat Stromae een eerste van drie opeenvolgende optredens geeft in zijn geliefde thuisstad Brussel. Na een Noord-Amerikaanse tour vorig najaar is de grootmeester van de elektronische muziek terug op Europese bodem waar hij begin maart gestart is met een tour die voornamelijk bij onze zuiderburen halt houdt.
Plaats van afspraak voor de eerste drie Belgische optredens - en ook de volgende vijf later dit jaar - is Paleis 12, een muziektempel die we steeds meer en meer weten te waarderen. Dat Stromae naast chocolade, bier en FN-wapens één van Belgiës bekendste exportproducten is, bewijst een tot de nok gevulde zaal.
Als voorprogramma krijgt Brussel omstreeks 20 uur de Franse Yamê voorgeschoteld. Zelf hadden we nog nooit gehoord van deze singer-songwriter met Kameroense roots, en het merendeel van Paleis 12 evenmin aan de eerste reacties te zien. Net zoals Stromae brengt Yamê een mix van hiphop, elektronische muziek en gevatte Franse teksten met een sausje van Afrikaanse tinten. Enkel gewapend met een keyboard (en geluidsband) serveert Yamê een eerder ingetogen set die hier en daar toch losbarst. Wie de stijl genegen is, kan deze opkomende artiest gerust in het laadje ‘revelaties’ leggen. Zoek gerust even de single “Call of Valhalla” op en laat je meedrijven op het aanstekelijke ritme.
Na een korte pauze licht plots de grote ledwand op en zien we een desolaat ruimtelandschap waarin Stromae als een animatiefiguurtje verschijnt. Hij neemt ons mee naar zijn toevluchtsoord waar enkel hijzelf en wat klungelige robotarmen lijken te leven. Als een van de robotarmen er niet in slaagt om degelijke muziek te maken, beseft Stromae dat het tijd is om terug te keren naar de bewoonde (muziek)wereld. Na deze mooie knipoog naar zijn zevenjarig hiaat als artiest opent meneer Van Haver met “Invaincu”, een niet mis te verstane boodschap aan het begin van wat een episch concert zal zijn. Na “Fils de Joie”, dat net zoals “Invaincu” terug te vinden is op de laatste worp ‘Multitude’ (2022), begroet de maestro het dan al uitzinnige publiek. Hij is blij en vereerd om in zijn Brussel te staan en is van plan om samen met zijn muzikanten, die Kraftwerkgewijs achter hem opgesteld staan, er een ferme lap op te geven.
Stromae beseft dat hij dit niet enkel kan bereiken met nieuw werk en dus voegt hij daad bij woord door ook te putten uit zijn twee voorgaande albums. Het valt op dat het toch voornamelijk de hits zijn uit ‘Racine Carrée’ (2013) die het publiek naar extra hoge sferen laten stijgen. Als een robothondje ergens midden de set het jasje van Stromae komt leveren, zorgt het daaropvolgende salvo van “Papaoutai” en “Ta fête” voor een muzikale explosie die de Heizel laat daveren op zijn grondvesten.
Net zo divers en stijlvol als Stromae is ook het decor. De op het eerste gezicht eenvoudige ledwand is eigenlijk een verzameling van tien ledpanelen die bediend worden door eenarmige robots. Hiervoor werkte Mosaert, het creatieve label achter Stromae, samen met het Duitse KUKA, een toonaangevend bedrijf binnen de industriële robotica.
Tijdens “Quand c’est?” krijgt het publiek voor de eerste keer een demonstratie van de ingenieuze constructie: vergezeld door grauwe beelden vormen de panelen zich om tot een soort tunnel rond de zanger om de dreiging van kanker weer te geven. Vanaf dan zal de mobiliteit van het decor vaak de emoties en context van de songs visueel benadrukken, zo ook tijdens “Formidable” en “L’enfer”.
Dat Stromae een rasartiest is die weet hoe je een uitstekende show moet opzetten, blijkt andermaal uit dit optreden. Niet enkel de karrenvracht aan hits en het vindingrijke decor dragen hiertoe bij, maar ook het respect en de dankbaarheid waarmee de Brusselaar ons door zijn set loodst. Zo draagt hij “Declaration” op aan alle vrouwen (n.a.v. de internationale vrouwendag vorige week) en zet hij zijn vrouw extra in de bloemetjes alvorens “C’est que du bonheur”, een lied over het vaderschap, te berde te brengen.
In de encore krijgen we nog, hoe kan het ook anders, “Alors on danse” op ons afgevuurd en een ingetogen versie van “Mon Amour”.
Zoals eerder gezegd zal de maestro begin juni en december nog vijf keer van jetje geven in Paleis 12. Wie nog geen kaartje heeft, is er helaas aan voor de moeite. Net zoals voor deze eerste drie optredens waren ook hier de kaartjes in een wip de deur uit.
Wie Stromae toch nog aan het werk wil zien dit jaar, kan op donderdag 29 juni wel nog naar Rock Werchter waar hij de affiche deelt met o.a. Stormzy, Iggy Pop en Compact Disk Dummies.
Organisatie: ODProductions ism Universal
Ashtoreth zit met z’n muziek in pure duisternis, Zonlicht is nergens te bespeuren binnen de projecten van Peter Verwimp. De donkere ambient klanken doen evenwel geen pijn, maar bieden ruimte van warmte en intimiteit.
‘Pilgrimage To Pleroma’ is het nevenproject van Mechelaar Mattias M. Van Hulle, die we kennen van Pothamus. Zijn sound sluit perfect aan bij Asthtoreth. ‘Pilgrimage To Pleroma/Ashtoreth - UR (split album)’ is uit via Consouling Sounds. De schijf van de twee muzikanten bevat maar twee songs, maar voelt aan als een full album.
‘Pilgrimage To Pleroma’ zijn duistere soundscapes, geïnspireerd op de schoonheid en de grillen van de natuur. Het is een donkere, intensieve trip, die je door de overweldigende sound, verweesd doet achterblijven.
"Apeiron'' is een twintig minuten durende tocht, donkerweg, in je onderbewustzijn door de klanktapijtjes , hard en zacht tegelijk klinkend.
Peter (Ashtoreth) en goede vrienden Stratosphere (Ronald Mariën) - Marko Neumann (Dark Buddha Rising) zijn aanwezig op “Phobos & Deimos” . De beklemmende soundscapes van vroeger werkzijn ook hier aanwezig. “Phobos & Deimos” durft alle geluidsnormen te overschrijden in een intiem en dreigend kader. De vocals, crescendogewijs, huiveren. Ashtoreth zit hier tussen licht en duisternis, weg weliswaar van pijn en smart, maar die innerlijke gevoelens durven omarmen.
Vijftig minuten intensief genot, een confrontatie tussen licht en duisternis. Wat een split album.
Ambient
UR/Pilgrimage To Pleroma
Ashtoreth
Tracklist:
PILGRIMAGE TO PLEROMA - `Apeiron` 20:35
ASHTORETH / MARKO NEUMAN / STRATOSPHERE - `Phobos & Deimos` 29:58
Met deze release zijn de heren van The Monochrome Set reeds aan hun 16e album toe. Het moet gezegd worden dat ze ook al opgericht zijn in 1978 en mits enkele hiaten nog steeds vrij actief zijn. Een single band zijn ze nooit geweest, eerder een album band dat het moet hebben van zijn vakmanschap. Door de jaren heen vonden ze onderdak bij o.a. Cherry Red, Rough Trade, Warner Bros en nu al een hele tijd bij Tapete Records. Allemaal labels met faam.
Onder andere Iggy Pop, Jarvis Cocker, Johny Marr staan bekend als grote fans van hun muziek. Iggy Pop heeft ooit met Fatboy Slim hun nummer “He’s Frank” gecoverd voor de TV reeks ‘Heroes’. Je hoort en leest het: allemaal mooie adelbrieven. Soms is het onverklaarbaar, denk maar aan The Sound of The Fall, maar bij het grote publiek zijn ze een heel stuk minder bekend.
Nu wat meer over het nieuwe album: de muziek is hier duidelijk meer indiepop tav postpunk in hun beginjaren. Opener en tevens titelnummer “Allhollowtide” is daar een duidelijk voorbeeld van: semi-akoestische gitaren, een melodieus refreintje en Bid die haast aan het croonen is. Met mooie backings en piano ertussen. Een toppertje. “Ballad of the Flaming Man” heeft ook een catchy refrein en een orgeltje dat mij wat aan The Stranglers doet denken. “My Deep Shoreline” heeft een fijne tekst en hij zingt hier haast als een Guido Belcanto of Dirk Blanchart. “Really in the Wrong Town” is, net als “I, Servant” en “Hello Save Me”, een aangenaam uptempo liedje geworden. Daarnaast vinden we een aantal trage nummers zoals “Box of Sorrows” (dat ook echt de somberheid van de titel doet weerklinken) of “Resplendant in a Darkness”.
Er wordt na elf liedjes afgesloten met een instrumentaal pianonummertje: “Parapluie” dat meer sfeer dan song is geworden.
The Monochrome heeft een degelijk album gemaakt met enkele nummers die erboven uit steken zoals “Allhollowtide”, “I, Servant” en “Really in the Wrong Town”. Voor de rest heel degelijke songs die dikwijls een catchy refrein bevatten.
Is het één hun beste platen? Ik weet het zo meteen niet; maar het is zeker een plaat die mooi tussen hun andere releases past.
Alternative/Wave/Indie
Allhollowtide
The Monochrome Set
Ik weet het, het vergt wat moeite en het is niet meer van deze tijd om een volledig album in één ruk uit te zitten, maar voor ‘Jettison’ maakt u toch beter een uitzondering. Dit album is opgedeeld in 9 tracks maar laat zich het best beluisteren als één lang episch werkstuk met verrassende wendingen, avontuurlijke zijstapjes, begeesterende spoken-word performances en filmische soundscapes.
ASIWYFA zorgt hier voor één van hun meest boeiende en dynamische albums tot op heden. Zoals steeds hectisch en energiek, maar deze keer hebben de Noord-Ieren onder meer dankzij een stel sierlijke strijkers hun universum uitgebreid tot een instrumentaal verbluffend kleurenpalet dat met het nodige geduld al haar geheimen prijsgeeft.
‘Jettison’ start als een heerlijk kabbelend beekje dat zich een eind verder ontpopt tot een ruige rivier met watervallen die kletterend tegen de rotsen knallen. De typerende spitse en springerige gitaaruithalen zijn terug van de partij maar ze komen pas voorbij halfweg echt opzetten.
ASIWYFA toont zich met dit heerlijke album als een band die verder evolueert maar toch steeds zijn eigen zelve is. De kracht en spanning van de onvolprezen debuutplaat en van ’The Endless Shimmering’ zijn nog steeds te bekennen maar ze stellen ons geduld iets meer op de proef. Ze laten ons wat langer meanderen langsheen heerlijk glooiende zijriviertjes en dat maakt ‘Jettison’ er alleen maar avontuurlijker op.
De integrale live uitvoering van dit indrukwekkende werkstukje is alvast iets om naar uit te kijken. We kunnen er ons al iets bij voorstellen, eerst een heerlijke 40 minuten ‘Jettison’ om dan helemaal te ontploffen met bommetjes als pakweg “Set Guitars To Kill” en “Dying Giants”.
Helaas is de tournee alweer voor onbepaalde duur uitgesteld, maar we houden het in de gaten.
De Nederlandse Aafke Romeijn is ook in België uitgegroeid tot een graag geziene artieste. Ze scoorde hits met de singles “Alles Went” (met rapper Sef) en met “Zal Ik Dan” (met Tom Pintens). Met haar vorige album ‘M’ (de soundtrack bij haar boek ‘Concept M’) kon ze zich profileren met de singles “Ameland” (met Spinvis) en de Noordkaap-cover “Een Heel Klein Beetje Oorlog”. Op haar nieuwe album ‘Godzilla’ doet ze het zonder duetten en dat is niet de enige reden waarom dit haar meest persoonlijke album ooit is.
‘Godzilla’ is de muzikale vertaling van haar dichtbundel Leegstand. Godzilla, het monster uit de bekende Japanse (en later ook Amerikaanse) films, staat hier misschien een beetje symbool voor een allesverslindende depressie. In de lyrics is ze daarover bloedeerlijk en ontwapenend op een manier waarop – toch in het Nederlands – enkel Guido Belcanto en Stippenlift dat ook doen. Stippenlift is de Nederlander met wie Aafke Romeijn vorig jaar nog de single “Was Ik Maar Dood” uitbracht. Bij Stippenlift is het niet altijd duidelijk of hij zijn gutsende zelfmedelijden als een gimmick gebruikt, terwijl we bij Aafke Romeijn sneller overtuigd zijn van de authenticiteit van haar leed. En je voelt tegelijk een klein beetje schaamte dat je haar als luisteraar op haar zere plekken hoort duwen.
Net als Belcanto en Stippenlift verpakt Romeijn haar persoonlijke ellende, twijfels en angsten in soms zelfs lentefrisse, fruitige popmuziek. Ze kiest op ‘Godzilla’ muzikaal voor vrolijke, eclectische artpop met een moderne en soms dansbare urban vibe, als tegengewicht voor het duister in de lyrics. Ze zingt ook op een relatief naïeve en onbezorgde manier, zodat het allemaal niet zo erg en existentieel lijkt.
Voor dit album werkte ze enkele van de Leegstand-gedichten om tot songs om de monsters uit haar hoofd te verdrijven. Het is moeilijk om songs aan te duiden die misschien wat beter zijn dan de andere. Elk op zich zijn ze prachtig in hun eerlijkheid.
Mijn persoonlijke favoriet is “Piepschuim”, over hoe fake de hele wereld is voor iemand die op de bodem zit en eenzaam naar boven, naar het licht moet kruipen.
‘Godzilla’ is ramptoerisme op de dansvloer. Zachtjes shaken tot het huilen voorbijgaat.
De in Brussel vertoevende Amerikaan Matt Watts is een meester in het bespelen van emoties, soms met een beetje bombast zoals op zijn vorige album ‘Queens’, soms heel intiem en klein zoals op het somber ‘How Different It Was When You Were There’.
Op een avond in november van vorig jaar sprak Watts met bassist/producer Nicolas Rombouts (Dez Mona, Guido Belcanto, …) af in diens opnamestudio Studio Caporal, aan het Antwerpse Centraal station. Het was een week na de zelfmoord van hun gemeenschappelijke vriend, de kunstenaar Loloman (Ward Zwart) en midden in de nasleep van een gefaald huwelijk. Getekend door pijn, verslaving en depressie besloten ze samen een opnamesessie te doen. Dergelijke initiatieven zijn doorgaans of subliem of enkel goed om stof te laten vergaren in een kluis. Denk bv. aan Neil Young’s in een roes opgenomen ‘Hitchhiker’ waarvan een aantal songs ‘gered’ werden door ze opnieuw op te nemen voor latere albums. Bij Watts en Rombouts slaat de slinger door naar de andere kant, naar het sublieme.
‘In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister’ om eens iets anders te gebruiken dan ‘less is more’. Die avond beperkte het duo zich tot een gedempte piano, een contrabas en het typerende fluisterende zingen van Watts, die het hier voor één keer zonder zijn gitaar doet. Tegen de volgende dag was hun nieuwe album klaar. Zeven songs in één ruk opgenomen en zo moet je het album ook beluisteren.
‘Muted Songs For Piano’ is eerder een trip dan een album, een soundtrack die nachtelijke demonen oproept, ermee worstelt en hen pas helemaal aan het einde met een vrolijke riedel wegstuurt, als de nacht opnieuw plaats maakt voor het ochtendgloren.
Individuele songs bespreken heeft weinig zin, maar denk als referentie aan het donkerste uit het oeuvre van Leonard Cohen op een muzikaal bedje van Boshaard, dan wel SJ Hoffman & Clairval.
Suicidal Romance is één van de bandprojecten van de Est Dmitry Darling (frontman van Freakangel en Matthew Creed) en zangeres Viktoria Seimar. “Runaways” is de voorbode van een nieuw album van de band.
Deze single is donker en Viktoria legt veel emotie in haar tekst. “Runaways” hangt muzikaal een beetje tussen EBM, electropop en darkwave in. De single-edit is een beetje braaf en voorspelbaar, maar dan heb je gelukkig nog vier remixen. Die van Aiboforcen zit bijvoorbeeld op een muzikaal interessanter en dansbaarder spoor, met een EBM-jasje voor de electropoptrack.
Het harde slag-ritme van de Neuroactive-mix haalt de ziel en hartstocht uit de track en kan minder bekoren. Reichsfeind duwt deze single dan weer naar de discotheek-dansvloer en slaat zo ook de bal mis. 88 Dot laat weinig heel van het origineel.
Elektro/Dance
Suicidal Romance
Runaways -single-
De Turkse garagepunkband Reptilians From Andromeda heeft een nieuw full album uit. ‘Must Be Destroyed’ werd zo goed als live opgenomen in de ‘Karga Bar’ in Istanbul.
De Reptilians gelden in Turkije als één van de populairste bands in de underground. De band bestaat sinds 2013 en heeft met gitarist Tolga een oudgediende van de bekende Turkse punkband Rashit in de rangen, terwijl bassist Kerim in Moribund Youth zat, één van de eerste hardcorebands in Turkije. Zangeres Aybike is niet enkel live een aandachtsmagneet, dat geldt net zo goed voor de opnames. De Reptilians komen geregeld naar België op uitnodiging van hun vrienden bij bands als Bruce, Unwanted Tattoo en Faroutski. Die worden dan op hun beurt uitgenodigd naar Istanbul. Met de release van dit nieuwe album breidt de Turkse band zijn werkgebied nog wat op, want er staan concerten gepland in Canada en Japan.
Het geluid op dit nieuwe album doet met een fijne mix van punk en garage denken aan de eerste albums van The Stooges en ligt mooi in het verlengde van dat van ‘Dialogues For Monkeys’, hun vorige album uit 2018. De Britse producer Fran Ashcroft (The Dandy Warhols, The Pretty Things) was opnieuw van de partij voor de mix. De Reptilians hernemen een paar eerder opgenomen songs en brengen ook de Subsonics-cover “Eyeball”, die ze reeds live brachten op hun jongste tournee. Live zat daar minder vuur in dan hun versie van “Havana Affair” van The Ramones en ook de opgenomen versie van “Eyeball” mist een zekere grinta of misschien is het nummer hier niet bekend genoeg.
“Rat Posion Injection” en de single “No More Mr. Pinhead” zijn misschien wel de twee beste nummers van het album. Ook bijzonder geslaagd is de track “Don’t Trust Any”. Die doet dankzij de agressieve sax van Deniz Felder denken aan The Sonics.
Het is fijn vertoeven op Andromeda als de Reptilians de soundtrack leveren.
Oscar Jerome laat zich goed omringen en heeft zijn paden heel goed doordacht eer hij dit debuut op de wereld los liet. Hij timmert al een tijdje aan de weg en is in Zuid-Londen geen onbekende meer. Na twee EP's en een livealbum werd het tijd om een debuut uit te brengen. Met 'Breathe Deep' laat hij enorm veel kanten van zichzelf zien en horen.. De man is dus duidelijk van vele markten thuis, wat tot uiting komt op deze knappe plaat.
Lianne La Havas, Brother Portrait en verder een rits getalenteerde muzikanten verlenen hun medewerking aan deze 'Breathe Deep', een grote meerwaarde. Niet dat Oscar Jerome die hulp echt nodig heeft, zelf is hij een begenadigd zanger en kunstenaar die verdomd goed weet waar hij mee bezig is.
Opener “Sun for somone”, voorafgegaan door een mooie instrumentale intro “Searching for Aliens” is alvast een relax song, heel hypnotiserend; een klankbord van jazz, soul, en zelfs subtiele hiphop, reggae komen je tegemoet, o.m. op “Give Back What U Stole from Me” (van de gelijknamige eerste EP) in een gestroomlijnde versie.
Op “You Saint” krijgt Oscar Jerome hulp van Brother Portrait, een song waar hij bewust afwijkt van die jazz, maar het niet verloochent. Ook op “Gravitate” ( ook te vinden op de live EP ‘Live in Amsterdam’), wijkt Oscar Jerome bewust af van het origineel, het is verfijnde versie dan op de overigens zeer mooie EP. Een ander mooi duet wordt gevormd op “Timeless” waarop de kristalheldere stem van Lianne La Havas perfect samenvloeit met de warme stem van Oscar Jerome. Prachtig.
Wie denkt dat het mooiste dan wel voorbij is, wordt verwonderd door de even kleurrijke parels “Draggin' my'', een instrumentaal meesterwerk dat alle kanten uitgaat.. Afsluiten doet Oscar Jerome met “Joy is You”, een song die tekstueel en muzikaal aan je ribben blijft kleven; een ode aan zijn familie en zeer mooi gebracht.
Knap hoe Oscar Jerome zoveel muziekstijlen met elkaar weet te verbinden. Uiteraard zijn de jazz invloeden - een label dat men nogal snel op zijn muziek kleeft - voldoende aanwezig. De schalkse trompet zorgt er hier namelijk voor .
Het is die bijzonder kleurrijke aanpak en het voortdurende schipperen tussen uiteenlopende stijlen dat ons het meest over de streep trekt. Een perfect huwelijk tussen neo-soul, funk, hiphop en jazz. Die aanpak zorgt ervoor dat een breed publiek kan worden aangesproken.
Een aanrader van formaat dus …
Tracklist: Searching For Aliens - Sun For Someone - Give Back What You Stole From Me - Your Saint - What's Up Buttercup - Gravitate - Fkn Happy Days – Timeless - Draggin' My Heels - Joy Is You
jazz, neo-soul, funk, hip-hop
Breathe Deep
Oscar Jerome
Dentergem is een landelijke gemeente in West-Vlaanderen dicht tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Wie denkt daar alleen koeienmarkt en KlJ fuiven plaatsvinden, waar overigens niets verkeerd mee is, heeft het mis. Hier ontstond in 2014 een post rock band. Hun grote voorbeelden zijn o.a. Steak N8, Russian Circles, Mogwai… De band begon vrij energiek maar kende wat tegenslagen waardoor alles wat stil kwam te liggen. De bassist verloor zijn vriendin en verliet uiteindelijk de band terwijl de gitarist een familielid verloor aan een ziekte. Maar na verloop van tijd werd er gezocht hoe weer te beginnen en er werd een nieuwe bassist gevonden, in de naam van Joren Vincke, die past bij de band. Op vocals en gitaar hebben we Tom Putman, op drums Pedro De Vos en op gitaar Dieter De Meulemeester.
Nu zijn ze terug op koers en zijn de opnames voor een eerste langspeler opgestart. Dit nummer werd door de hogeschoolleerlingen van Narafi uit Vorst opgenomen in de aldaar zijnde Narafi Studios. Daarnaast wil de band voor hun nieuwe album ook nog samenwerken met Tim van de Much Love Studio.
“Hollowed Out” is een post rock song van een goede vijf minuten. De gitaren die de song openen klinken warm en scherp. Ze klinken ook wat als stonerrock. Ik hoor een mooi samenspel tussen bas en drum. We krijgen een uitgestrekte intro vooraleer de vocals er aan te pas komen. De vocals passen goed bij de muziek en het genre. De song zit goed in elkaar en belooft veel goeds voor de aankomende plaat.
Naast deze youtube clip van “Hollowed Out” kan je ook nog naar “Darker” en “Mehlon” kijken en luisteren. Die laatste zou ik eerder in het verlengde van “Hollowed Out” plaatsen met echo’s die doen denken aan het toegankelijker werk van Steak Number 8. “Darker” is een traag opgebouwde anthem uit 2018 van ruim zeven minuten die vlot meezingbaar is geworden en die halverwege openbreekt. Ik hoor de urge, de sound en de potentie. Benieuwd naar de plaat.
Post/stoner/sludge rock
Hollowed Out -live session-single-
From Wrong To Right
Link video https://www.youtube.com/watch?v=bwaWAWyTYfo
De Schotse metalcoreformatie Bleed From Within is geen onbekende voor ons land. Ze speelden al twee keer op Graspop en de band heeft met ‘Night Crossing’ een mooi voorafje op hun album ‘Fracture’ dat eind mei moet uitkomen. Niemand minder dan Matt Heafy, zanger van de nog bekendere, Amerikaanse metalband Trivium, komt op het einde van deze single meedoen. Wie dacht dat Heafy zou zingen, die moeten we ontgoochelen, want hij brengt een knappe gitaarsolo. Een solo die wel compleet de vaart uit deze song haalt, maar wel knap.
Deze ‘Night Crossing’ is voorts alles wat de fans leuk vinden aan metalcore: pompende ritmes van drum en bas, veel snelheid en agressie in de gitaren, dreigend en sloganesk geschreeuw, …
Deze Schotten bijten zich nog steeds vast in je oorbuis als een roedel hongerige wolven. Als elke track op ‘Fracture’ dit niveau haalt, dan zal Bleed From Within er weer nieuwe fans bij kunnen winnen.
De corona-clip bij deze song is niet bijster origineel, maar er zitten wel een paar grapjes in.
https://www.youtube.com/watch?v=2IKmVLmNj7w&feature=youtu.be
Binnen het wereldje van improviserende jazz zullen de namen Nate Wooley, Dave Rempis, Pascal Niggenkemper en Chris Corsano wellicht een belletje doen rinkelen. Samen vormen zijn de band From Wolves To Whales. Met ‘Dead Leaves Drop’ laat de band een plaat horen waar dat improviseren volledig uit de doeken wordt gedaan in het streven naar de kortste weg van het denken naar actie. Deze schijf bevat twee songs van telkens twintig minuten, het voelt echter aan als een oneindige trip die ondanks de toch wat chaotische en experimentele aanpak wel degelijk een bepaalde richting uitgaat. Namelijk deze van de emoties van de mens die zich gewillig laat meevoeren. Dat laatste is eigenlijk de belangrijkste voorwaarde om zowel de plaat als de band echt te begrijpen.
“Pakicetus” klinkt vaak als een allesverwoestende wervelstorm die geluidsmuren doet wankelen, maar eveneens als een zacht briesje waarbij je tot gemoedsrust wordt gebracht. Binnen dit aanbod gaan saxofoon- en trompetklanken telkens het verfijnde gevecht aan met die typische druminbreng en baslijnen die je ofwel de adem benemen ofwel je in angstzweet achterlaten. Dat schipperen tussen verschillende uiteenlopende emoties is de reden waarom je als aanhoorder gekluisterd aan je stoel blijft zitten, luisterend naar muzikanten die ware meesters blijken te zijn in tot in het oneindige improviseren. Hoewel je in eerste instantie een chaotische brij opmerkt, zorgt deze virtuositeit wel degelijk voor enige structuur. Althans als je verder kijkt dan wat er aan de oppervlakte drijft en je daadwerkelijk gaat verdiepen in de inhoud van wat je wordt aangeboden. Improviserende muziek is dan ook een muziekstijl die je niet moet horen maar vooral voelen. Binnen die schijnbaar vormeloze puinhoop die we ook bij “Ambulocetus” opmerken , schuilt een energie die op je gemoed inwerkt, eens je die trip echt ondergaat. De schijnbaar onlogische aanpak van saxofoon- of basklanken, of vervormde trompetgeluiden en een drummer die zijn vellen bedient alsof hij een nieuw instrument heeft uitgevonden; keert niet alleen terug op deze tweede song, het is de rode draad op de volledige schijf.
De mogelijkheden en de vrijheid gebruiken om met hun instrumenten gewoon klanken uit te vinden of grenzen af te tasten waar geen grenzen zijn, trekt ons dan ook over de hele lijn over de streep.
Elk van de muzikanten tasten die mogelijkheden van hun instrumenten dan ook tot in het oneindige af en vullen wonderwel elkaar blindelings aan binnen die schijnbare chaotische aanpak.
'Dead Leaves Drop ' is dan ook geen voer voor luisteraars die houden van een afgelijnde structuur in de muziek die ze beluisteren. Zij die echter houden van een avontuurlijke aanpak en het ontdekken van klanken binnen die voornoemde instrumenten waarvan je het bestaan niet kende - waaronder wij onszelf ook rekenen - zullen zeker hun gading vinden in een samensmelting van meesters in improvisatie, die al hun toverkrachten samenbundelen om een magie te doen ontstaan waardoor je wegzweeft naar een kleurrijke en onontgonnen wereld binnen sax, drum en bas. Die dus alleen bestemd is voor zij die willen voelen, en niet alleen luisteren. Om zo inderdaad de kortste weg van het denken naar de actie daadwerkelijk te ontdekken.
Monochromie is het project rond de in Frankrijk verblijvende visuele artiest Wilson Trouvé. De man is niet aan zijn proefstuk toe. Hij levert sinds 2012 meesterwerken af binnen filmische ambient, postrock en experimentele elektronische muziek. Met zijn nieuwste schijf 'Beyond Frontiers' bewandelt Monochromie verder die heel visueel aanvoelende wegen. Deze muziek prikkelt dan ook alle zintuigen. Op een uiterst intensieve tot intieme wijze worden toch geluidsmuren afgebroken. Van zijn schijf ‘Enlighten Yourself While You Sleep' (2013) verschenen opvallend veel positieve recensies. Met zijn nieuwste parel verlegt Monochromie wederom nieuwe grenzen.
De schijf start met een klepper van meer dan twaalf minuten: “Permafrost”. Het lijkt wel alsof Monochromie je bewust onder hypnose brengt en meetrekt naar je diepste innerlijke onderbewustzijn. Eens daar aanbeland bespeelt Wilson je emoties op een intense wijze waardoor inderdaad die stilte eerder klinkt als een oorverdovende mokerslag die je prompt omverblaast. Luister maar naar parels als “Solstice (part 1 &2)” en “High Hopes”. Eén voor één langgerekte songs die zodanig meesterlijk in elkaar steken dat je in een diepe trance terechtkomt die je tot rust brengt maar dus ook aanvoelt alsof je trommelvliezen gaan barsten. En dat is toch zeer opmerkelijk. De experimentele tongval, die telkens terugkeert, voelt zeer visueel aan. Zoals we aangaven, alle zintuigen worden daardoor geprikkeld. Van je ogen - want met de ogen gesloten doet deze muziek een sprookjesachtige wereld opengaan - tot de oren die tuiten en het hart dat sneller slaat, wordt ook het innerlijke gevoel van welbehagen aangesproken. Monochromie maakt het zijn publiek niet gemakkelijk. Je moet je echt laten meedrijven op die verdovende tot oorverdovende klanken om het concept echt te begrijpen. Maar eens gegrepen door de ambient, gedrenkt in voldoende experimentele postrock, is er geen terugweg meer mogelijk. Luister maar naar de daarop volgende parels als “Diphda”, “A Peaceful Place” en “The Last Journey' en voel vooral hoe je wegglijdt, ver weg van de harde realiteit van het leven naar een wereld die je jezelf voor de geest moet halen. De schijf eindigt met weer zo een twaalf minuten lange trip, in de vorm van “Burning Landscapes”, waar alle voordien ingenomen stellingen nog eens op een hoopje worden gegooid.
Het meest verbluffende aan 'Beyond Frontiers' is inderdaad dat deze schijf zo goed in elkaar zit dat uw fantasie wordt geprikkeld binnen een omkadering die het midden houdt tussen verdovend je tot rust brengen. Maar, telkens zeer subtiel, eveneens zodanig verschroeiend hard klinkt dat de aarde onder je voeten wegzakt. En dat is toch zeer uitzonderlijk, het geeft tevens aan hoe filmisch en visueel deze plaat wel klinkt. Zeker geen gemakkelijk brokje vleest biedt Monochromie je aan. Maar eens je deze trip ondergaat, gaat dus een heel bijzondere wereld voor je open. Waardoor je , willen of niet, letterlijk vertoeft in diezelfde wereld die je je voor de geest haalt.
Elektro/Dance
Beyond Frontiers
Monochromie
Bij Turkije denken we al snel aan all-in vakanties en Syrische vluchtelingen, maar niet meteen aan rockbands. Jammer, want de rock- en punkscene van bv. Istanbul is heel rijk en divers. Reptilians From Andromeda is een garagepunkband uit Istanbul die regelmatig door Europa tourt. De eerste halte van hun jongste tournee was in Den Trap in Kortrijk.
In het Belgische luik van deze tour krijgen de Reptilians het gezelschap van onze eigen Unwanted Tattoo . Beide bands zijn goed bevriend en nodigen elkaar geregeld uit. Ze zitten muzikaal een beetje in hetzelfde straatje en hebben dezelfde retro-vibe in hun artwork en posters. Unwanted Tattoo brengt catchy garagepunk met heel diverse invloeden, van surf tot Mexico.
In Den Trap beginnen ze met de surf-instrumental “Surf Aloha Splash”. Daarna vallen de zangeressen Annette en Rine in en gaat de snelheid omhoog met “Fool On A Leash” en “Devilette”. Zowat alle tracks van hun jongste vinylalbum ‘Pardon My French’ komen langs, aangevuld met de jongste single “Hey Lucha” en ouder werk.
Liefst drie covers schotelen ze ons voor, maar dat mag zeker op een set van ruim 20 songs. Vooral als ze die zo raak weten te kiezen: “Human Fly” van The Cramps, “Beat Up The Brat” (of “Tattoo On The Brat”, uitzonderlijk gezongen door gitarist Wouter) van The Ramones en “Do You Love Me” (Now That I Can Dance) van The Contours (maar bekender in de versie van The Sonics).
Unwanted Tattoo heeft als band al heel wat kilometers op de teller, maar zal voor veel muziekliefhebbers nog in de categorie van ‘te ontdekken’ vallen. Het voordeel is dat de bandleden bijzonder goed op elkaar ingespeeld zijn. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Het is altijd een feestje als Unwanted Tattoo op het podium staat. Laat u niet misleiden door de strakke jurkjes van de dames, het is echt wel een rockband die op het podium staat.
Na een heel snelle podiumwissel - de Reptilians From Andromeda spelen met dezelfde backline en dezelfde instrumenten als Unwanted - is het de beurt aan Aybike, Tolga, Kerim en Onat. Zangeres Aybike is meer dan gewoon een zangeres. Ze zingt, schreeuwt, danst, knielt, vloekt en rolt over het podium en duikt geregeld het publiek in als ware ze de vrouwelijke equivalent van Iggy Pop. Haar bindteksten in het Engels, daar is nog wat werk aan, maar dat compenseert ze met rijkelijke dosissen enthousiasme en overgave. De lyrics gaan nogal vaak over dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en lijken daarom vooral uit de koker van Aybike te komen. Gitarist Tolga en de rest van de band hebben een net zo grote rock ’n roll-factor als hun frontvrouw, maar blijven wat in haar schaduw.
Reptilians From Andromeda brengt net als Unwanted Tattoo garagepunk, maar dan nog twee tanden smeriger en ruiger. De setlist bestaat uit de hele EP ‘Bloodlust Of The Doll Witch’, aangevuld met veel ouder werk en ook wel een paar covers. Nancy Sinatra’s “These Boots Are Made For Walking” krijgt een rauwe punk-jas aangemeten, “Eyeball” van The Subsonics kan in Kortrijk niet op herkenning rekenen, en bij “Havana Affair” van The Ramones gaat het publiek wel helemaal uit z’n dak.
Het eigen werk is minstens zo overtuigend, met furieuze versies van Drop Dead en Rugarou. Na een stomende set krijgen de Reptilians nog een welverdiende toegift. Als alle Turkse bands ons zo kunnen overtuigen, mogen er nog meer de oversteek maken.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/reptilians-from-andromeda-30-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/unwanted-tattoo-30-10-2019.html
Organisatie: Den Trap , Kortrijk
And So I Watch You From Afar - Een wervelstorm tussen euforie en weemoedigheid
Catalan!*** is het soloproject van ‘Axis Of” frontman/bassist, Even Friers. Nu Axis Of al ettelijke jaren op de pauzeknop drukt, moest Even wel iets anders vinden om zijn creativiteit verder te kunnen blijven uiten. Tot onze grote dank. Voordien had ik nog nooit gehoord over Catalan!, maar na vanavond zal ik ze zeker in mijn muzieklijstje zetten!
Meteen viel mij op dat Catalan! een geheel eigen -aanstekelijke- sound heeft: ze mengen hun indie-rock met postrock en wereldmuziek. Waardoor ze voor mij interessant waren vanaf den beginne van hun show. De zaal was misschien nog niet tot op de nok gevuld, maar toch stond er al een grote ‘kudde’ mensen vooraan in de zaal. Opvallend was hoe goed de bassist, eerste gitarist en tweede gitarist samen zongen. Dit was naar mijn aanvoelen de noodzakelijke lijm om deze band tot één geheel te perfectioneren. De bandleden hadden er ook duidelijk veel zin in. Ze riepen het publiek op om te dansen, wat hen bijzonder goed lukte. Naar verloop van de set vulde de zaal zich steeds meer en ik had het gevoel dat ik niet de enige persoon was die ze het luisteren waard vond. Catalan! verdient dat uitroepteken in hun naam, want een wervelende show gaven ze weldegelijk. Aanrader ten top!
Na een korte pauze was het dan tijd voor And So I Watch You From Afar****. Je leest het goed: ze krijgen van mij de volle vier sterren. Ik voelde meteen aan dat deze band al langer in het circuit meedraait en hierdoor goed weten wat ze willen en hoe ze moeten spelen. Zonder overdrijven hadden beide gitaristen een groot wapenarsenaal aan pedalen bij, en nog belangrijker: tijdens de show werd duidelijk dat geen enkele pedaal overbodig was. De drummer sloeg tijdens de vele nummers hard door en vond ik ook opvallend goed in het switchen van de ene- naar de andere ritmesectie. Ik had een mooie plaats voor het podium, net voor gitarist Rory Friers. Hoe Rory zijn gitaarspel beheerste en zoveel verschillende klanken uit zijn gitaar haalde, was al een spektakel op zich om van zo dicht te beleven.
Natuurlijk, hoe was hun optreden nu echt? Wel, ik kan alleen maar concluderen dat ze een fantastische show hebben gebracht. Ter ere van het tienjarig bestaan van hun self-titled album, hebben ze deze integraal gespeeld. En hier kon ik alleen maar een ‘gat in de lucht’ van springen. Iedere song kwam zo goed tot zijn recht, met voor mij de songs “Set Guitars to Kill” en “Don’t Waste Time Doing Things You Hate” als hoogtepunten. De energie die deze band produceert en doorgeeft, was zo kolossaal dat bijna iedereen voor het podium stond te bewegen (dansen durf ik het niet te noemen). En zoals het hoort bij een liveshow van And So I Watch You From Afar mochten ook de typische vreugdekreten tijdens de zogenaamde ‘breakdowns’ niet ontbreken. Het mooie aan deze band, wat ook vanavond live aan bod kwam, is dat hun sound opvallend schommelt tussen grote euforie en weemoedigheid. Wat je als luisteraar op een emotionele rollercoaster katapulteert. Ondertussen was de zaal ook tot helemaal achteraan gevuld ook daar was de sfeer dik oké. De band droeg tevens een nummer op aan Catalan!, een mooi eerbetoon. Al sedert het begin van de show, was de band het publiek heel dankbaar, maar omgekeerd ook. Wat een bijzonder gevoel van samenhorigheid teweegbracht.
De band produceerde letterlijk een ‘wall of sound’ die op ons afkwam, en ons volledig ter verstomming sloeg. Dit niet alleen door het hoge niveau waarop ze speelden, maar ook dankzij het puik geregelde geluid en de ferme lichtshow. Het was voor mij een waar genoegen om ze nog eens aan het werk te zien en met een gelukzalig gevoel kroop ik terug op mijn fiets naar huis.
Het was een topavond!
Setlist: Set Guitars to Kill / A Little Bit of Solidarity Goes a Long… / Clench Fists, Grit Teeth… Go! / I Capture Castles / Start a Band / Tip of the Hat, Punch in the Face / If it ain’t Broke…Break It / These Riots are just the Beginning / Don’t Waste Time Doing Things You Hate / The Voiceless / Eat the City, Eat it Whole /
Bis: S is for Salamander
Organisatie: Democrazy, Gent
De Britse postpunkband The Monochrome Set heeft met ‘Fabula Mendax’ een conceptalbum rond de geschriften uit de vijftiende eeuw van Armande de Pange. Dat zou een medestander van Jeanne d’Arc moeten zijn, maar hierover biedt opzoekingswerk op internet geen uitsluitsel. Het kan net zo goed een verzinsel zijn van songschrijver Bid, maar dan komt hij toch uit bij een heel raak gekozen invalshoek.
Het album is verdeeld in een eerste, donkere helft (‘Umbra’) en een tweede die meer pop en rock omvat. In zijn beste momenten klinkt Bid als Morrissey, maar hij heeft dan weer niet diens talent om je met één halve zin van je sokken te blazen.
Openingstrack “Rest, Unquiet Spirit” en “My Little Reliquary”doen qua sound wat denken aan “Golden Brown” van The Stranglers, akoestiche postpunk met een hoofdrol voor Bid. Vandaar gaat het naar akoestische pop op “Throw It Out The Window” en klagerige retro-croonerpop op “Eux Tous” (niet in het Frans zoals de songtitel laat vermoeden, maar gewoon in het Engels. Eigenlijk “All Of Them” dus). “Darkly Sly” is één van de meest mysterieuze nummers op dit album. Het begint donker en dreigend, licht Oosters, en rekt die vibe tot ver voorbij de intro.
Het tweede deel (‘Lux’) start met “Summer Of The Demon” wat het midden houdt tussen chanson, een murderballad en iets van Roy Orbison. De vocale uithalen van Bid lopen over van drama en pathos, maar hij komt er nog net mee weg. Het warrige “I Can’t Sleep” drijft op een ritme dat van Vaya Con Dios had kunnen komen en inhoudelijk haalt Bid dat niveau zelfs niet. Zoals wel vaker zit het echte goud op het einde van de ader. Op “Come To Me, Oh, My Beautiful” en “Sliding Icicle” toont The Monochrome Set dat ze als een band kunnen samenwerken. Als Bid even wat ruimte laat aan zijn band en zelf wat op de achtergrond blijft, levert dat toptracks op. Het tegendeel bewijst Bid nog eens op “La Chanson De La Pucelle”.
Niet elke voorzet wordt op ‘Fabula Mendax’ ook binnengekopt, maar voor fans van Morrissey en Marc Almond zit hier best wel wat earcandy in.
Aafke Romeijn is een Nederlandse muzikante en schrijfster die ook in België scoort. Vorig jaar verscheen haar debuutroman ‘Concept M’ en daar hoort een soundtrack bij waarop ze via liedjes een rondleiding geeft in haar sciencefictionroman. Het gaat over een alternatieve versie van onze wereld waarin een meisje door een mysterieuze ziekte haar kleur verliest. Vastberaden de ziekte uit te roeien besluit ze een radicale daad te stellen. De soundtrack waaiert genadeloos uit: van piano tot orkest, van vrijblijvende bekentenissen tot donkere electro, van hiphop tot fuga. Dat levert een wonderlijk landschap op met samples van obscure soul- en jazzplaten, modernistische dichters en noise, die moeiteloos samenvloeien met grootse strijkers- en blazersarrangementen waarop Romeijn met haar kenmerkende stemgeluid zingt over de lotgevallen van de personages.
De voorafgaande single “Ameland”, een duet met Spinvis, deed het bijzonder goed op de radio. De tweede single is “Een Heel Klein Beetje Oorlog” van de Belgische rockband Noordkaap, een dreigende en beladen song over het nut van escalatie. "Ik ben al heel lang verbaasd dat Noordkaap en songschrijver Stijn Meuris relatief onbekend zijn in Nederland. Meuris heeft ontzettend sterke nummers geschreven. “Een Heel Klein Beetje Oorlog” is het verslag van het verlangen naar een ruzie op leven en dood, uitgevochten in de huiskamer. Het nummer past perfect bij mijn boek, omdat hoofdpersoon Hava eveneens op zoek is naar een gewelddadige manier om haar idealen kracht bij te zetten", zegt Romeijn.
Noordkaap heeft wel meer sterke nummers gemaakt. Ze zaten in de golf van Nederlandstalige rock die begin van de jaren ’90 Vlaanderen en Nederland overspoelde, met aan Nederlandse zijde The Scene en de Trockener Kecks en in België behalve Noordkaap nog Gorki en De Mens.
Andere sterke singles/tracks van Noordkaap zijn “Stil Verdriet”, “Wat Is Kunst”, “Gigant” en “Satelliet Suzy”. Aafke Romeijn heeft er wel meteen net die track uitgekozen waarvan zelfs de talrijke Meuris-haters meteen zullen toegeven dat het een bijzonder sterk nummer is, in de lyrics, maar ook in de muziek van Lars Van Bambost. Aafke’s versie blijft trouw aan de lyrics, maar mist muzikaal wel wat drama. Zo’n tekst over ‘onuitgevoerde moorden en lachjes van venijn’ moet je voeden met passie en woede, met daadkracht en overtuiging. Als er bij het inzingen niet een beetje spuug aan de microfoon hangt, mist deze track doel, zou je denken. Aafke’s begeleiding op deze single, met akoestische gitaar, piano, handgeklap en soundscapes lijkt wat braaf, maar sluipt als een gif door je hoofd en laat het haar op je armen rechtkomen. Die huilende viool die na de drums invalt , duwt zout in elke wonde die je je kan herinneren. Het is een andere benadering - meer het accent op de ingehouden spanning vooraf dan op het opborrelen van de woede - en een benadering die een beetje tegen de verwachting in ook werkt. Sterk.
De Nederlandse Aafke Romeijn stak al een paar keer haar neus aan de venster, o.m. met de singles “Alles Went” (met rapper Sef) en met “Zal ik Dan” (met Tom Pintens). Ze heeft voorts al drie albums uit, maar is toch nog geen household name in Vlaanderen.
Vorig jaar verscheen haar debuut roman Concept M. In september verschijnt in België de albumsoundtrack van het boek: het album ‘M’, waarop Aafke Romeijn een rondleiding geeft in liedjes en composities in de wereld waarin haar roman speelt. Het is een alternatieve versie van Nederland, waarin een meisje door een mysterieuze ziekte haar kleur verliest. Vastberaden de ziekte uit te roeien besluit ze een radicale daad te stelen. ‘M’ waaiert uit van een piano tot een orkest, van kleine bekentenissen tot donkere elektro, van hiphop tot fuga.
Voor de eerste single, “Ameland”, werkte Romeijn samen met Spinvis, één van haar grote muzikale helden, en met haar ouders, zusje en man. De invloed van Spinvis hoor je meteen. Leg er zijn “Oostende” naast en je merkt zo een klad gelijkenissen. Maar dat is zeker ook positief. Je snapt van bij de eerste beluistering ook waarom Aafke gekozen heeft voor Spinvis als tweede stem.
De elektropop blijft mooi op de achtergrond bij die prachtige, fluweelzachte stemmen en legt heel zuinige accenten. Je moet overigens het boek niet gelezen te hebben om het gevoel van deze single te snappen. Mooi. Dit zou wel eens de “Zoutelande” van dit jaar kunnen zijn.
Ameland -single-
Aafke Romeijn feat. Spinvis
Aafke Romeijn Records/Starman Promotions
De Turkse band Reptilians From Andromeda zijn niet helemaal onbekend in ons land. Hun vrienden van Unwanted Tattoo en Faroutski namen hen al eens op sleeptouw doorheen het Belgische clubcircuit. Afgaand op de jongste EP van deze Reptilians zijn er toch al zeker ook muzikaal overeenkomsten met Faroutski. De Reptilians mengen net als hun Belgische vrienden garage en punk tot een eigen blend. Ze klinken smerig en gemeen, denk aan The Stooges of MC5 of aan recentere bands als Bruce, The Cavemen of Heck (het vroegere Baby Godzilla).
‘Bloodlust Of The Doll Witch’ bevat vijf tracks. De beste tracks staan aan het begin: het venijnige “Beware Of The Pussy” en “Doll Witch”: gemeen, smerig en met een grove korrel opgenomen. Op het fletse “Fake Blondes” kunnen de Reptilians mij niet overtuigen en ook “Hypnodance” mist nog wat harissa in de kont. “Rougarou” maakt als afsluiter gelukkig nog veel goed met een knappe punkmelodie en een paar compacte riffs en solo’s. De energie en de vibe zitten hier juist.
In garage en punk is het niet altijd makkelijk om de energie van de liveshows te vertalen naar studiomateriaal. Deze EP geeft ons toch al een goed idee van wat de Reptilians From Anromeda in een club kunnen in gang zetten. Haal ze nog maar eens naar België!
https://kafadankontak.bandcamp.com/album/reptilians-from-andromeda-bloodlust-of-the-doll-witch
Zaterdagavonden zijn er om te dansen, zo moeten ze bij de Ancienne Belgique gedacht hebben. ‘Kunnen we dan gewoon niet eens het fijnste wat je je heupen kan aandoen bij elkaar brengen op een avond?’ O, jawel! Ross From Friends mocht gisteren in de AB Club aantreden, geflankeerd door het duo Catwar & Lilihell en geluidssculptor Ninjato. Het hoeft geen betoog dat er gedanst werd.
Op gang getrapt door de al even getrapte combo Catwar & Lilihell stond de hele avond in het teken van het nieuwe fenomeen ‘bedroomproducing DJ’s’. Braindance, de concertenreeks waarin de passage van Ross From Friends kadert, zet dan ook expliciet in op deze undergroundscene van producers, DJ’s en muzikanten die niet enkel op de dansbenen maar ook op de hersenmassa willen werken. Met vaak iets gelaagdere tracks dan de doorsnee house producer willen ze de massa aanklampen. Niet enkel 4/4 maar ook breakbeat en tegentijden staan dus op hun programma.
Zoals gezegd werd de massa vakkundig gewekt door Catwar en Lilihell en voorprogramma Ninjato nam de rol daarna ook met verve over. Met zijn eclectische stijl - elektronica, elektrische gitaar maar ook akoestische percussie - en brute visuals - sepia foto’s van zowel micro-organismen als Griekse godenbeelden (en nog zo veel meer) - wist hij zeker de aandacht te trekken. Misschien viel het soms allemaal wat neer en kon hij niet de hele set overtuigen, toch zaten er delen in de set waarbij we vergaten waar we waren, al was het nog maar 9. De remix van onze eigen Stuff was een schot in de roos en gold als een geslaagde afsluiter van een goed voorprogramma.
Wanneer Ross From Friends eraan begon , bleek toch nog maar eens duidelijk dat het publiek wist waarvoor het kwam. Met een publiek, hipper dan hip - denk truien van NTS, het toonaangevende radiostation uit Londen - klopte het hele plaatje. Ons leek het alsof dit de tegencultuur is die vandaag de dag de plak zwaait. Denk de vrijheid van de punk in de zeventiger jaren. Misschien minder uitwendig maar intern voelde iedereen zich nog eens deel van een stroming, een schaars gevoel in deze online-iedereen-kan-alles-tijden.
Puristen zouden kunnen schreeuwen dat dit minder ‘echt’ is, iedereen staat te filmen en is bezig met zijn gsm. Dat is ten dele ook zo, maar als dat de concessie die gemaakt moet worden, het zij zo. Die piercings en leren jassen uit de seventies waren ook niet alles.
Met mahrebijnse invloeden, een live blazer, een gitaar en een genadeloos hard kick bij tijden triomfeerde Ross From Friends. Zeker met bovenste-plank song “Talk To Me You'll Understand” roept deze formatie een soort immersief 3D-geluid op. Reken daar nog de geweldig sterke doch sobere visuals bij en dan weet je dat het moeilijk wordt niet te dansen.
Het publiek genoot en het was een avond die de perfecte opstap bood naar meer …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Death From Above – Joviaal zonder Punch weliswaar!
Death From Above
Botanique (Orangerie)
Brussel
2018-03-01
Tijl Van de Casteele
In de vrieskou van de vortex trokken we gisteren naar de Orangerie om een sonische vortex bezig te horen. Death From Above, alias Royal Blood before it was cool. We hoopten op een daverende sneeuwstorm van het duo, maar hielden er enkel wat blauwe vingers aan over.
Le Bucherettes schoot als een ijspegel door de zaal, met een frontvrouw in het knalrood gekleed als werper. Het leunde wat aan bij The Dead Weather, bezwerende baslijnen en overstuurde vocals inclusief. De blues stak eveneens de kop op in de naakte zangstukken, zorgde voor extra dynamiek, en droeg bij tot een echte live performance. Een heel straf voorprogramma met een frontvrouw die zich constant volledig gaf. Iedereen hing iets meer dan een halfuur aan haar lippen, en dat lag er niet enkel aan omdat ze felrood waren. Haar performance was strak uitgemeten en we vermoedden dat niemand het ook zal vergeten.
De verwachtingen lagen hoog na de overtuigende set van het voorprogramma, maar Death From Above kon die maar gedeeltelijk inlossen. De occasionele moshpit toonde daarentegen wel aan dat de band het merendeel van het publiek meekreeg. Hun nieuwste creatie, Outrage! Is Now, klinkt als een gecompresseerde maar verschroeiende lawine, die live hun hoogtepunt niet haalde. Dat lag grotendeels aan de klank: de zang was soms nauwelijks hoorbaar, en de drumsound miste veel punch. De venijnige bas scheurde daarentegen wel door de zaal zoals het zou moeten. Dit zorgde er voor dat we vooral veel gitaarspel hoorden en de stem van de frontman soms wat verzonk in het lawaai. Van een band die in de VS veel grotere zalen speelt, hadden we een oorverdovende set verwacht. Alle nummers werden wel perfect gespeeld, maar het miste veel extra pit. Het joviale karakter van de twee, dat bovenkwam in de bindteksten, en de verzoeknummers op het einde maakten dan weer veel goed. Ze deden de jongensdroom van een enthousiaste fan uitkomen en lieten hem meedrummen op “Romantic Rights”. Het creëerde een warme, spontane sfeer, maar koste hen wel punten qua strakheid.
De show duurde één uur en een half. Moeilijk om in zo’n lange tijdspanne te blijven boeien, zeker met nummers zoals die van Death From Above. Na een tijdje begon iedere song dan ook wat op elkaar te lijken. Dit lag vooral aan het nieuwer werk dat live helemaal niet zo sterk is als hun ouder werk. Allemaal iets te bombastisch gemaakt, maar om dit live met een minimal bezetting te brengen, klinkt dit dan weer te zacht. Gelukkig was er een furieuze bisronde waarin ze twee verzoekjes speelden met onder meer “Dead Womb”. Ze brachten de songs sneller en snediger dan al de rest van hun set en breiden zo een strak einde aan de show, was dit maar voortdurend zo geweest!
De vortex mocht dan wel velen een rothumeur bezorgen; na hun concert toverden de mannen van DFA toch een lach op je gezicht. Een fijn optreden, dat wat meer van zich af had mogen bijten, maar al bij al de moeite waard. Als ze even vunzig hadden geklonken als op Outrage! Is Now, zouden ze ons echter volledig overtuigd hebben.
Setlist: Nomad – Virgins - Caught Up - Turn It Out – Moonlight - Always On - Little Girl- White Is Red - Outrage! Is Now - Holy Books - Freeze Me -) Going Steady - Black History Month - Never Swim Alone - Trainwreck 1979 - Romantic Rights - Physical World
Organisatie: Bootanique, Brussel
Ook in België is er een groei te merken op het vlak van post-rock en post-metal. Stories From the Lost uit Zottegem is daar een voorbeeld van. Dit kwartet richt zich vooral op iets steviger post metal. Digitaal is hun album al enkele maanden te verkrijgen maar heel binnenkort is die ook verkrijgbaar op vinyl via Dunk!Records. Met ‘Exoplanet’ zijn ze aan hun derde album toe. Dit bevat 7 tracks die maar, naar post-metal termen, drie tot vijf minuten lang zijn. Dat is al één verschil met de meeste bands in het genre. Daarnaast wordt er in de meeste songs gezongen. Een zware, donkere black metal stem zorgt voor de gezongen delen en de grunts. Tegenover hun vorige release “Impairment” wordt er iets meer nadruk gelegd op de metal/doom klinkende gitaren en wordt het pad van post-rock zo goed als helemaal achter hen gelaten. Als resultaat krijgen we donkere en onheilspellende stukjes muziek. De zang past er zeer goed bij en kan als een aanvulling van het instrumentaria gezien worden. Opener “Ashfall” begint met luchtig en vrij melodisch gitaarwerk om dan over te gaan tot het zwaarder gedeelte met afwisselend grunts en cleane zang. Een ferm stukje muziek dat gecondenseerd werd tot iets meer dan drie minuten. “Bleak Daylight” begint als een muziekje uit een muziekdoos om dan tot een metal thema uitgewerkt te worden. Ook hier is toch wel melodisch gitaarwerk aanwezig dat de donkere insteek wat minder zwaar maakt. “T-Minus” is een instrumentale overgangstrack. “Minkowski” bevat fijn drum- en baswerk. Een ingesproken tekst in de intro trekt samen met de drums het nummer op gang. Er is fraai gitaarwerk op de achtergrond aanwezig. Een top track. “Obey The Martians” is een track dat als een post-rock song begint om naar black/doom metal over te gaan. Stuk voor stuk aardige composities met veel subtiele details.
‘Exoplanet’ is een ferme stap vooruit en ook een beetje een ommezwaai op muzikaal gebied voor Stories From The Lost.
Je kan ze op 2 maart in JH Comma te Brugge en op 27 April in JH Reflex te Sint Lievens Houtem gaan bekijken.
In de post-metal wereld heeft iedereen het altijd over de intensiteit die Amenra uitstraalt, maar wij bespeuren minsten evenveel bezieling en beroering bij Briqueville. Met hun intrigerende en vaak verschroeiend harde post-metal houden zij een half uur lang De Kreun in een wurggreep. Briqueville is een uitzonderlijke totaalbeleving, en hun nieuwste plaat is een helse dreun, een duistere klomp herrie waarin het heerlijk verdwalen is.
And So I Watch You From Afar heeft een nieuw album uit, ‘The Endless Shimmering’ heet het kleinood en het is alweer een knap staaltje hectische en vurige post-rock. Veelbelovend dus voor de live uitvoering, want als ASIWYFA in de studio al wild en onstuimig voor de dag komt, dan mag je er van uitgaan dat de songs op een podium helemaal tot ontploffing komen.
Zo was het ook in De Kreun. Eens te meer bleek dat de post rock van deze Noord-Ieren constant onder stroom staat. Springerig, hyperkinetisch en ontvlambaar, zo klonk het en oogde het.
De lont werd aangestoken met de twee geestdriftige openers van de nieuwe plaat “Three Triangles” en “A Slow Unfolding Of Wings”, zo werd het nieuwe werk al meteen door de fans in de armen gesloten, want dit waren furieuze en energieke krachttoertjes die het beste lieten vermoeden voor wat komen zou. Bleek dat de band nog maar net onder stoom was gekomen, het ging allemaal nog wat meer knetteren met “Search:Party:Animal” en een ronduit geweldig “BEATIFULUNIVERSEMASTERCHAMPION”, waarin de vaak uitzinnige gitaren driftig prikkelden om dan heerlijk in te houden en vervolgens compleet te exploderen.
Met hun onbegrensde podiumdynamiek en een stel zinderende songs zorgden de ADHD’ers van de post-rock voor fervente opwinding en constant oplaaiend vuur, en ondertussen bleven ze met sprekend gemak de meest geniale vonken uit hun instrumenten toveren.
Heel zelden werd er al eens gezongen. Nou ja, gezongen, laat ons eerder zeggen opgefokt, zoals in “Wasps” en “Run Home”, de meest tintelende en opgejaagde tracks uit de vorige plaat ‘Heirs’. Of in een bruisend “Big Thinks Do Remarkable”, waarin de woorden ‘the sun is in our eyes’ de enige echte lyrics van de avond waren, goede tekstschrijvers zijn nooit echt een issue geweest bij ASIWYFA.
Het huzarenstukje van de avond was echter een daverend “Set Guitars To Kill”, waarbij ASIWYFA de Kreun eerst in lichterlaaie zette om dan in een ultrazacht middenstuk de zaal muis- en muisstil te krijgen, een wonderlijk moment in een extatische song. Moet het gezegd dat de band verder in die song nog eens compleet uitzinnig werd en alle mogelijke registers opentrok? Fe-no-me-naal !
And So I Watch You From Afar, een stormachtig bandje waar een mens maar niet genoeg kan van krijgen.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Daniel Romano – In rock’n’roll gedaante
Daniel Romano en The Tubs
4AD
Diksmuide
2017-11-11
Ollie Nollet
Ik was nog niet helemaal bekomen van het trieste nieuws van het overlijden van Fred Cole dat die dag bekend gemaakt werd. Dan maar, na een Dead Moon t-shirt uit de kast te hebben gevist en wetende dat de herinneringen zullen blijven, gelijkgestemde zielen gaan opzoeken. En ja hoor, zowel The Tubs als Daniel Romano droegen een song op aan onze rock-‘n-roll held.
Maar eerst was er nog Steven Lambke die reeds eerder met The Constantines in de 4AD te gast was. Niet dat hij er nog veel van wist. Enkel het feit dat ze er hun busje schoonmaakten en de vuilnis ergens achter de 4AD (illegaal) over een muur kieperden. Dat komt hij dan vertellen in een club die duurzaamheid hoog in het vaandel draagt. Maar zijn eerlijkheid siert hem. Ook zijn songs waren eerlijk en simpel, gezongen met een warme, wat gebarsten stem. Toch was ik blij dat, na één nummer solo te hebben gebracht, de groep van Daniel Romano, met zowaar de baas zelf achter het drumstel, hem kwam vervoegen. Zonder die bredere muzikale aankleding waren zijn songs wellicht niet van die aard om lang te blijven boeien.
The Tubs (Gent) kwamen hun gloednieuwe plaat, ‘Happily ever jaded’, voorstellen en op basis van het optreden vermoed ik dat het een hele goeie moet zijn. Helaas kon het vinyl dat achteraf niet bevestigen omdat het persen (weer al eens) vertraging had opgelopen. Na eens goed zijn broek te hebben opgetrokken zette zanger Simon ‘Wife Life’ in, een brok rammelende countryrock die zo op een plaat van The Rolling Stones, begin jaren ‘70, had kunnen staan. “Favorite gun”, meteen daarna, was americana van de beste soort met een heerlijke lapsteel en een Neil Young gitaarsolo als outro. En zo bleven The Tubs de parels aaneenrijgen waarbij oudere sterkhouders als “Writing on the wall” en “Every day I’m wastin’” niet werden vergeten. Slechts één keer bleef mijn goedkeurend gebrom achterwege wanneer Simon, nochtans gans het optreden verrassend goed bij stem, zich een crooner waande. Ach, de eeuwige dwarsligger die in hem schuilt mag toch ook eens van de ketting. Nadat we eerder al een flard Status Quo hadden gehoord volgde nog een echte cover en wat voor één, “You ain’t goin’ nowhere” (Bob Dylan/ The Byrds)! Met de hulp van de zanger van Mind Rays, die vanuit het publiek het podium beklom, maakten ze er een feestelijke versie van. Gans de set was eigenlijk een feest vol ongedwongen countryrock met duidelijk seventies invloeden van een groep die na lang ploeteren volwassen is geworden maar zichzelf nu ook weer niet al te serieus neemt.
Daniel Romano houdt ervan om ons op het verkeerde been te zetten. Zo heet zijn nieuwe begeleidingsband The Jazz Police maar met jazz had dit niets van doen, met rock-‘n-roll des te meer. Romano lijkt de country volledig te hebben afgezworen. Weg is de excellente pedalsteel van Aaron Goldstein terwijl ook de akoestische gitaar en de accordeon (die was er de vorige keer ook al niet meer bij) verbannen waren. In plaats daarvan kregen we zwaar door de seventies geïnspireerde rock, die voortdurend aan Dylan deed denken (en dat kwam niet enkel door die stem), gekruid met een vleugje glamrock. De groep zag er trouwens erg ‘glam’ uit met bassist Roddy Richmond, jasje boven blote bast (lang geleden dat ik dit nog zag) en broer Ian Romano, wat weggemoffeld achter een enorm drumstel maar wel met pet, zonnebril en imperméable.
En Daniel zelf lijkt wel een nieuwe David Bowie die bij iedere nieuwe plaat van look verandert. Hier liep hij erbij als een dandy met een rood hemdje dat perfect combineerde met de salopette van Kay Berkel. Visueel zat het dus snor terwijl het muzikaal erg strak gehouden werd.
Geen tijd om het publiek te pleasen, snedige rock-‘n-roll met een opvallende rol voor de Farfisa van Kay Berkel. De songs werden uit zowat al zijn platen geplukt maar het (country) meesterwerk ‘Come cry with me’, waaruit ik slechts één nummer meende te herkennen, kwam er erg bekaaid vanaf. En hoorden we daar plots “My Generation” van The Who niet? Alsof hij ons helemaal wou duidelijk maken dat hij tegenwoordig rock-‘n-roll is. Het was niet meer de hartverscheurende Daniel Romano van een paar jaar terug maar hetgeen we in de plaats kregen vonkte meer dan genoeg om ons helemaal over de streep te trekken.
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Death from Above is een duo die formule basgitaar/drums al toepaste van toen Royal Blood nog de luiers vol kakte. Die laatste zijn er wel dankbaar mee naar de wereld van de mainstream-rock getrokken en hebben daar vlotjes hun bankrekening mee gespijsd.
Na het succes van Royal Blood lijkt het dus alsof Death from Above de copycats zijn, terwijl het net andersom is. Wie die gemene motherfucker van een debuutplaat uit 2004 ‘You’re A Woman, I’m A Machine’ in huis heeft en toen ook hun wervelende set op Pukkelpop meemaakte, weet echter wel waar de klepel hangt.
Death From Above klinkt trouwens op vandaag nog altijd gevaarlijk, volumineus en stevig, hoewel de ranzigheid van het debuut toch een beetje in de kiem gesmoord is.
‘Outrage Is Now!’ bevat een stel punchers van songs die heavy en bij wijlen zeer catchy uit de hoek komen. Power en energie zijn alom aanwezig, de afwisseling is dan weer iets verder te zoeken op dit album. Het gonst en het briest als vanouds, maar we kennen het truukje ondertussen al.
Let wel, dit is nog steeds scherper, vinniger en gewoon stukken beter dan Royal Blood.
Death From Above staat op 01/03 in de Botanique.
Het segment van de viking- en folk-metal is nog lang niet leeggebloed. De nieuwe Zweedse band From North bracht zopas zijn debuut uit met een brok potige folkmetal die Amon Amarth kruist met Eluveite. Niet echt vernieuwend, maar wel een deel degelijk album.
Bij Amon Amarth haalt From North de power en de snelheid, bij Eluveite de voorliefde voor middeleeuwse instrumenten. De muzikanten van From North hebben allen hun sporen verdiend in andere bands, van black tot death en hardcore, en die leveren vakwerk. De band heeft een eigen tekstschrijver die niet meespeelt in deze groep, maar die wel in een andere folkmetalband speelt. De Noorse mythologie biedt zoals wel vaker ook hier een onuitputtelijke bron van inspiratie, maar wordt hier nog aangevuld met wat vage viking-elementen. De middeleeuwse instrumenten lijken uit een synthesizer te komen, maar blijven wel mooi het gehele nummer vooraan in de geluidsmix. Ze dienen niet, zoals anders wel vaak gebeurt, enkel om de intro op te fleuren.
De zwakste schakel in de ketting van From North is zanger Håkan Johnsson, niet te verwarren met Håkan Jonsson van Watain. Johnsson’s hese en rauwe stem doet denken aan een verkouden versie van Erlend Hjelvik van Kvelertak. Er zit net iets te veel korrel op zijn schreeuw en grunt om mooi in te blenden bij de voor de rest voortreffelijke folkmetal. Gelukkig zijn er heel wat backings van de andere muzikanten.
Een aantal tracks hebben bovenop de duidelijke folk- en metalelementen nog een snuif hard- en metalcore meegekregen. De composities zijn fris en goed gevonden, toch voor een genre waarin heel wat bands zichzelf en elkaar telkens lijken te kopiëren.
Gezien de achtergrond van de bandleden (heel divers, maar niets met folkmetal) blijf je als luisteraar achter met een dubbel gevoel. Het album overtuigt niet helemaal. Ondanks heel wat sterke punten (vooral muzikaal-technisch) ontbreekt er wat vuur en passie, wat overtuigingskracht, een beetje waarachtigheid. Is dit de lang en in stilzwijgen gekoesterde folkmetal-droom van een paar enthousiaste Zweden? Of is het eerder een halfwarm project van ‘we zullen dit genre eens proberen en zien of we daar wat geld mee kunnen verdienen’?
In het eerste geval wil je de band nog wat krediet geven omdat ze op dit debuut hun weg nog aan het zoeken zijn. Dan willen we gerust helpen om dit vuurtje nog wat op te stoken. In het tweede geval moet de band hopen dat ze de kans krijgen op tournee te gaan en een tweede album te maken dat dan wel vlot kan overtuigen. Zo niet zal dit vuurtje gauw geblust zijn.
Voorlopig geven we deze Zweden nog het voordeel van de twijfel en scoren ze extra bonuspunten met hun frisse insteek. Laten we hopen dat From North ons niet teleurstelt.
Akroma onderscheidt zich van ander gelijkaardige bands door het gebruik van in Latijn gezongen passages. Die passages worden door Laura Kimpe ingezongen en zorgen voor een vrij groot kontrast met de vocals van Alain Germonville. Die van Laura zijn eerder engelachtig en neigen naar opera. Terwijl Alain zijn zang voornamelijk uit grunts en geschreeuw bestaan. De teksten zijn dan ook vrij donker, bruut en gewelddadig. Achter de drums vinden we niemand minder dan Dirk Verbeuren van Megadeth terug.
Zes songs staan er op ‘Apocalyps’. Samen goed voor 45 minuten muziek. Muzikaal is het vrij snedig en straalt alles power en energie uit. De orkestraties zorgen voor de nodige melodische kanten. Een goed voorbeeld hiervan is “Offertorium”. Meteen één van de betere en meest progressieve songs uit het album.
Op de achtergrond van elk lyric in het tekstboekje staat er een gekend schilderij afgebeeld (o.a. Breughel, Bosch en Turner).
De vocals van Alain kunnen mij niet volledig overtuigen. Teveel geschreeuw dat nergens naartoe leidt. De zang van Laura is op zich goed en past in sommige tracks beter dan in sommige andere. Muzikaal is alles wel beter en is alles wel vrij goed opgebouwd. ‘Apocalyps’ is, wanneer je de vocals kunt pruimen, een aardige symfonische black metal plaat.
Promised Land Sound - Sprankelende country – en rootsrock
Promised Land Sound
café de Zwerver
Leffinge
2017-01-21
Ollie Nollet
Opener van dienst was Nemo, de jongeman uit Zwevezele die vorig jaar Westtalent, die wedstrijd waar ook The Glücks eens de hoofdvogel afschoten, won. Moederziel alleen op het podium, totaal onbekend en dan nog in een voorprogramma en toch wist deze sympathieke kerel alle aandacht naar zich toe te zuigen. Niet onbelangrijk daarbij waren zijn ietwat onbeholpen bindteksten waarin hij zichzelf voortdurend relativeerde en zich voor alles en nog wat excuseerde (zowat iedere zin bevatte een “sorry”). Helemaal hilarisch werd het toen een luidruchtige tante aan de toog zei “je moet daar niet naar kijken, enkel luisteren” en hij dat nog eens met een verwonderde blik herhaalde. Maar ook muzikaal had Nicolas Vlaeminck (zo heet hij) wel wat te bieden. Deze eigentijdse singer-songwriter bracht zijn songs met een hoge, breekbare, ‘dreampop’ stem en een fraaie fingerpicking gitaar terwijl hij ook één keer zijn mondharmonica bovenhaalde. Niet alle nummers konden me evenveel bekoren maar dat hij talent heeft, laat daar geen twijfel over bestaan. En mocht het dan toch niet lukken in de muziek kan hij het nog altijd proberen als stand-up comedian.
Het titelloze debuut van Promised Land Sound uit 2013 beschouw ik nog steeds als een klein meesterwerkje. Het plaatje staat vol opwindende rootsrock met als grootste troef de adembenemende samenzang. Dat dit kwartet uit Nashville mijn hooggespannen verwachtingen niet volledig kon inlossen had dan ook alles te maken met het feit dat ze die plaat bijna compleet negeerden, enkel “Make it through the fall” werd me gegund.
Zo goed als alles kwam dus uit hun tweede plaat, “For use and delight”, die me vooraf onbekend was en waarop ze het roer volledig omgooiden. Er kwam een tweede gitarist, Peter Stringer-Hye, de gelederen versterken terwijl pianist Mitch Jones die er op de laatste plaat nog bij is intussen blijkbaar de groep heeft verlaten. Vreemd genoeg leidde die extra gitaar hen naar veel ingetogener songs.
Maar als die gitaren dan eens van de ketting mochten zorgde dat toch voor de meest begeesterende momenten. Zoals tijdens het eerste nummer, “Push and pull (all the time”) toen gitarist Sean Thompson een snaar brak, de drie anderen bijzonder intelligent verder improviseerden om uiteindelijk met een herstelde gitaar tot een heerlijke apotheose te komen. Wat een schitterende start.
Nadien bleef ik soms wat op mijn honger zitten en dat kwam vooral door de te ingehouden en zelfs ietwat bedeesde zang. Wat op hun debuut nog voor vuurwerk zorgde , bleek hier een klein pijnpuntje. Desondanks bleef er ruim genoeg over om hier met volle teugen van te genieten. Knappe songs bijvoorbeeld die me achtereenvolgens deden denken aan The Band, Crosby, Stills, Nash & Young, Syd Barrett, The Byrds en een recentere naam als Israel Nash. Vernieuwend kon je dit bezwaarlijk noemen en toch klonk het bijzonder fris. Hoogtepunt vond ik “Golden Child”, een uptempo song met een geweldige gitaarbreak die zo op een plaat van The Who had kunnen staan.
Eén cover ook en dat was er verrassend genoeg geen uit de jaren zestig of zeventig maar eentje van een paar jaar teug : “Easy ridin’” van de mij totaal onbekende The Avery Rose Band, een groep uit Los Angeles.
Mooi concertje, benieuwd of ze bij een derde plaat opnieuw voor een andere invalshoek zullen kiezen.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Driewerf hoera! Opnieuw een plaatje van Church Of Ra, het collectief rond het iconische Amenra. Dit keer gaat het om Syndrome, het solo-project van Amenra-gitarist Mathieu Vandekerckhove. ‘Forever And A Day’ is al zijn tweede werkstuk na debuut ‘Now And Forever’. Verwacht geen mokerslagen zoals dat bij Amenra het geval is maar wel meditatieve drones en subtiele melodieën die ergens het midden houden tussen ambient en postrock. Dit album telt trouwens ook maar 1 nummer maar dat klokt wel af op iets meer dan dertig minuten. “Forever And A Day” is een melancholische, filmische track die laagje per laagje wordt opgebouwd en die je als luisteraar meeneemt op een bijzondere trip.
Zelf beluisteren we ‘FAAD’ het liefst met een koptelefoon, het geeft nog iets meer cachet aan deze plaat van Mathieu Vandekerckhove. Prachtplaat!
Wie wil weten hoe een lekkere, catchy metalplaat anno 2016 klinkt, hoeft niet verder te zoeken. ‘Prisoner Of Low Frequency’ is het eerste full album van From Whence We Came en swingt bijna voortdurend als een tiet.
Deze Brugse formatie bestaat uit vijf jonge honden die er ongetwijfeld elk een zeer diverse muzieksmaak op nahouden. FWWC toont zich namelijk een grootmeester in het combineren van diverse stevige genres als trash, alternative metal, metalcore, hardcore en zelfs een vleugje hardrock. Luister maar naar single “Eternal Rest” (leuke clip trouwens, jongens) waarbij vlammende hardcore, catchy metal en enkele fijne gitaarsolo’s mekaar afwisselen. Tijdens de openingsnoten van “Turn Our Back To The World” lijkt het dan weer of we naar een Maiden-song luisteren waarna het tempo plots de hoogte ingaat en we een lekkere portie metalcore krijgen met een hoofdrol voor de screams en cleane vocalen. Zowat de hele plaat zijn we trouwens diep onder de indruk van de stemmen van frontman Ward en bassist Ibe die het geheel tot een internationaal niveau tillen.
Ook de gitaren zijn om van vingers en duimen af te likken en komen vooral op maximaal volume volledig tot hun recht. Nog dit: de West-Vlamingen nemen af en toe gas terug en opteren voor diverse akoestische passages.
Het niveau van ‘Prisoner Of Low Frequency’ blijft echter consistent. Soit, genoeg geschreven. Snel surfen naar http://vi.be/fromwhencewecame .
Nederlands 
Français 
