BRDCST – The Lemon Twigs – Onschuld en Onstuimigheid van 2 broers
BRDCST - The Lemon Twigs, Vanishing Twin
Ancienne Begique (AB Club)
Brussel
2017-04-06
Johan Meurisse
De jonge gasten van het NY-se The Lemon Twigs van de broers Brian (19) en Michael (17) D’Addario absorberen de muziekgeschiedenis van de jaren zestig , zeventig en tachtig op hun plaat ‘Do Hollywood’. Live klonk het rommelig , als een potje ongeregeld .
In de sound flitsten The Beatles , The Kinks , The Rolling Stones, T-Rex , David Bowie , Queen tot meer recent The Posies en zelfs The Scabs aan ons voorbij. De twee broers zijn talentrijke multi-instrumentalisten, wisselen probleemloos van instrument , zijn enthousiasmerend , hebben hun invloeden en putten uit verschillende vaatjes.
Beiden kwamen op het voorplan. De set was verdeeld in twee stukken en pijnlijk bleek dat ze maar erg matige zangers zijn. De puike songstructuur – opbouw ving het rommelig concept, als een pleister op de wonde, op.
Een eerste sfeervol, gelaagd deel van ingetogen nostalgie kregen we met de jongste Brian op gitaar en keys . Het wondermooie , uitbundige “I wanna prove to you” opende de set, een pareltje op plaat , live door de vocale zwakte wat ontkracht . De sixties zaten diep geworteld , de psychedelica drong in “Haroomato” door, de onschuld was groot op een song als “Why didn’t you say that” en “These words” intrigeerde door de huppelende ritmiek en 70s orgel. “How lucky I am” kon worden geplukt uit de James Dean – Marilyn Monroe (hit)stal , van leren jackets tot breed opwaaierende witte rokken. Een ‘kauwgomballenpop’ nummer . Soul, funk, garage dwarrelden door de nummers; spijtig genoeg ontstemde de zang de sierlijke melodieën .
Broer Michael kwam in de spotlights. Hij verliet de drums en gorde de gitaar om; het tempo werd plots fors verhoogd , strak, snedig en punky klonk het nu allemaal . Als een bezetene ging hij tekeer en gaf hij de songs een frontale punch , de snaren gespannen en de melodie hobbelig, ontspoord. De sound ging muzikaal als vocaal uit de bocht. Het stak niet tegen , het gaf net dat ietsje meer glamrock , ruig- onstuimigheid en ongecontroleerde chaos in de tempowissels van “Night song” , “Baby baby”, “As long as we’re together” en “A great snake”.
De twee zitten vol muzikale ideeën , die verder uitgewerkt worden in 2017, “Queen of my school” was er zo eentje die dicht aan de nineties klopte van The Posies van Ken Stringfellow en Jon Auer , de twee sing/songwriters die ook al de muziekgeschiedenis samenpersten.
Het dwarse van de twee broers kwam samen in een kort, leuk concertje van onschuldige pop en onstuimige rock die uit de bocht kon gaan of mooi versmelten …
Vanishing Twin , één van de supports , kreeg op BRDCST voldoende ruimte zich te profileren De groepsnaam huivert door een verdwenen tweeling syndroom in de baarmoeder. Muzikaal putten ze uit een ander vaatje . Het kwintet uit Londen puurt op flower power, retropsychedelica en maakt de link met 90s grootheden Stereolab, Transglobal Underground , Loop Guru en het hedendaagse Goat . We tekenden voor een veilig, ontspannend , chilly zweverig gevoel , wat net het contrast maakt met hun groepsnaam. We hadden een tribal van heel veel instrumenten ; door de flutes , melodica , keys, viool kregen ze een verslavende werking en wakkerden ze een hypnotiserende trance aan. Songs werden mooi uitgediept en uitgesponnen .
Vanishing Twin verveelde geen moment, de sound borrelde , twinkelde door de ritmes en klonk fris, sprankelend . Een mooie ontdekking .
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)