Een thuismatch spelen? Het is nooit garantie voor een overwinning, want die match moet nog steeds worden gespeeld. Sister May stelde op 31 oktober zijn nieuwste EP 'Ascent' voor in een overvolle De Verlichte Geest , Roeselare. En moest toch een inspanning doen om dat thuispubliek compleet over de streep te trekken. De heren brachten enkele bevriende bands mee om de temperatuur naar het kookpunt te doen stijgen. Om zelf met een knal van formaat de avond alsnog met brio af te sluiten.
Verslag van een boeiende avond vertoeven in het altijd gezellige De Verlichte Geest, Roeselare.

Onder het motto 'te' is nooit goed
Divided (***), een sludge metalband met stoner rock invloeden, mocht de avond openen. Deze band uit Kortrijk/Izegem ontstond in 2013 en trekt vanaf die eerste noot een geluidsmuur op waar geen doorkomen mogelijk is. Nu, wij houden wel van die verschroeiende, quasi instrumentale aanpak, waar je mokerslag na mokerslag in het gezicht krijgt. Tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer terecht komt. Ook Divided slaagt met een combinatie tussen sludge, post metal en aanverwante stoner rock, in die opzet. De registers worden steeds opnieuw volledig open getrokken, maar daar knelt eveneens het schoentje. Telkens klonk die ondoordringbare geluidsmuur zo hard en luid dat je er potdoof van werd. In die mate dat het pijn deed aan de oren, en niet leuk meer is om te beleven. Doordat o.a. de basgeluiden de gitaar teveel overstelpt, hoor je monotone, extreem luide knallen die ervoor zorgt dat je eerder naar buiten vlucht dan geniet. Dat is best jammer, want deze band heeft potentieel om binnen dat sludge en aanverwante potten te breken.
Misschien die versterker iets zachter zetten zodat het geheel minder chaotisch en ondoordringbaar, en wat melodieuzer en intensiever te doen klinken? Waardoor we zouden terechtkomen in intens donkere sferen, waar een band als Divided ons met deze verschroeiende aanpak zeker en vast kan laten vertoeven.

De vreemde eend in de bijt, zorgt voor een melancholisch rustpunt
Je zou kunnen stellen dat het duo Ladies' Fantasies Club (****) een vreemde eend in de bijt bleek te zijn binnen het aanbod op deze avond. De band brengt, we citeren de informatie op de facebook pagina van het evenement: 'akoestische pop-rock, met teksten die schipperen tussen ironie en romantiek.’ Met een drummer en akoestische gitarist die beschikt over een heel betoverende tot hypnotiserende stem, zorgt het duo ervoor dat we worden ondergedompeld in eerder melancholische en weemoedige atmosferen. Wat eerder zorgde voor een rustpunt tussen al die toch wel heel snoeiharde riffs en drumsalvo's die we de rest van de avond over ons hoofd kregen. Het grootste deel van het publiek stond er statisch naar te kijken en zette zijn of haar praatje, vaak met de rug naar het podium gekeerd, over koetjes en kalfjes aan de toog rustig verder. Op uitzondering van een verloren ziel - zoals ondergetekende - die de band het applaus gaf dat ze zeker verdienden, kwam er dus bitter weinig respons op de hemelse klanken en vooral kristalhelder vocale aankleding die ons een krop in de keel bezorgde. Jammer, want Ladies' Fantasies Club wist op deze wijze toch een gevoelige snaar te raken in ons rock hart. En blijkt een duo dat we in intiemere omstandigheden zeker en vast nog eens aan het werk willen zien, om een traan weg te pinken bij zoveel intensieve en melancholische schoonheid die Ladies' Fantasies Club ons aanbiedt.

Bommetjes energie die als een oerknal in je gezicht tot ontploffing komen
De Stonerfunk band Kolos (****1/2) kon door die registers weer compleet open te gooien op heel wat meer bijval rekenen. Plots werd het publiek wakker geschud door een band die bommetjes energie afschiet, die als een oerknal in je gezicht tot ontploffing komen. Kolos bestaat uit klasse muzikanten. De gitaristen van dienst blijken ware virtuozen te zijn die riffs op jou afvuren waaraan je niet anders kunt als uw vingers verbranden. Gerugsteund door een al even stevig uithalende drummer, en een zanger die eveneens over een kristalheldere stem beschikt waardoor hij je nog maar eens een krop in de keel bezorgt.
Kolos is bovendien een band die zijn naam niet gestolen heeft. Als een oorverdovende orkaanuitbarsting knalt de band over de hoofden heen tot niemand meer stil staat. Kolos klinkt vaak melodieus maar haalt ook snoeihard uit en blijft dat tempo tot het einde volhouden. Echter, deze keer is het geluid perfect om er niet voor te zorgen dat we buiten vluchten door eventuele veel te luide tonen die eerder pijn dan deugd doen. Nee, deze band slaagt erin je aan te zetten tot potjes stevig headbangen tot de vroege uurtjes maar doet ook de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot.
Moshpits zitten er niet in op deze avond, op dat vlak was het trouwens eigenlijk heel de avond een vrij rustige en kalm publiek dat blijkbaar gewoon kwam genieten van een gezellige Halloween avondje.
Kortom, in de verlichte Geest zorgde Kolos voor een eerder melodieuze aardbeving, waardoor de zaal lichtjes op zijn grondvesten staat te daveren. Een betere opwarmer kon de afsluiter van de avond zich niet wensen.

Muziek die zich niet in een hokje laat duwen ook live niet
We stelden ons al een tijdje de vraag, welke muziekstijl brengt Sister May, die in 2016 voor het eerst van zich liet horen, nu eigenlijk? We kregen veel uiteenlopende antwoorden. Die gaan van alternatieve rock naar Grunge over, eerder subtiel, streepjes new wave naar experimentele rock muziek. Die vraag blijft ook anno 2018 nog steeds onbeantwoord. Want ook op de gloednieuwe EP 'Ascent' vinden we zoveel invloeden dat het inderdaad onmogelijk is om een label te kleven op een band Sister May.
Nu, wij houden wel van bands die uit vele vaatjes tappen en eigenzinnig hun eigen ding doen daarmee. ‘Muziek die zich niet zomaar in een hokje laat duwen'’, is eveneens de rode draad op de EP voorstelling van Sister May (****) in De Verlichte Geest , Roeselare. Op het podium van De Verlichte Geest zien we namelijk een band die dus gewoon eigenzinnig zijn ding doet, en daar zelfs mee wegkomt. Toch had Sister May het aanvankelijk niet gemakkelijk om een thuispubliek te vermurwen. Maar de heren trokken gewoon wat meer registers open, spreken dat publiek ook aan en leggen de lat doorheen de set hoger en hoger tot iedereen - inclusief wijzelf - alsnog over de streep wordt getrokken.
Besluit: Na enkele luisterbeurten stellen we vast dat Sister May met hun nieuwe EP een gevarieerde schijf heeft uitgebracht. De band wenst zich niet te laten vastpinnen op één en dezelfde muziekstijl, en dat siert hen. Ook op het podium van De Verlichte Geest blijkt een band te staan die varieert, emotioneel kan klinken - zowel vocaal als instrumentaal, én zelfs beschikt over een eerder donker kantje. Maar ook loeiend hard kan uithalen, waardoor geluidsmuren worden afgebroken, schipperend tussen zoveel uiteenlopende stijlen, emoties en stijlbreuken krijg je een set voorgeschoteld die je enerzijds een krop in de keel bezorgt, maar waarop je anderzijds niet anders kunt dan stevig headbangen en compleet uit de bol gaan. Daardoor kan het met deze band niet alleen op plaat maar ook live nog vele kanten uitgaan. Wat ons dan weer doet uitzien naar een toekomst die er heel rooskleurig, of desnoods pikdonker, uitziet.

Pics homepag - Karl Vandewoestijne (4T6 Photography)

Organisatie: De Verlichte Geest, Roeselare (ism HLP)