Het Franse duo Zdar (Philippe Ceboneschi) en Boombass (Hubert Blanc-Francard) vervolledigen de driehoek van hun Franse leeftijdsgenoten/popdanceduo’s Air en Daft Punk.
‘Ibifornia’ is de eerste plaat na bijna tien jaar . De single “Action” met Mike D (Beastie Boys) en Cat Power is een enorm sterke single , net als een “Toop toop” van toen . De song wordt hier lekker mooi uitgesponnen en is het uitgangsbord van de return. Hitgevoelige , luchtige house en synthpop , met uitstapjes naar r&b, soul , jazz, lounge en hiphop , aangenaam , sfeervol, fris , zwierig , dansbaar.
De aanstekelijke grooves en de rits gastmuzikanten zijn graag meegenomen op deze prima dancepop plaat . Verder klopte het duo o.m. aan bij John Gourley (Portugal. The Man) , Ryan Tedder en Pharrell Williams.
Het is een afwisselend plaatje door het bredere concept en die verschillende invloedssferen die het duo weet te verwerken . Sterk!
Een apart electrobandje is Crystal Castles , uit Toronto Canada. Crystal Castles klieft het muzieklandschap middendoor met hun genadeloze, tot murw geslagen, loeiharde electroclash, noise en hardcore. Stroboscoopseffects als bliksemschichten .
Ethan Kath had - niet onbelangrijk - een zangeres bij zich die … zong , schreeuwde en krijste; een onderhuidse spanning injecteerde het materiaal en een angstig, spooky , paranoïd sfeertje werd gecreëerd. Met de jaren drong bezwerende , dromerige trance , kitsch en clubdance meer door . Alice Glass was drie platen lang met Ethan Kath het uitgangsbord . Met Edith Frances wordt een nieuw hoofdstuk aangepakt , de opvolging verzekerd . Ze is een enorm goede vervangster en er is een evenwicht tussen die hysterische , neurotische gekte van pompende , schurende , schizoïde electroclash , melodieuze electropop , clubdance , dreigende soundscapes en filmische tracks.
Een idiote mengelmoes wordt gekneed tot muziek die verrassend, toegankelijk, sfeervol en dansbaar is .
Met nummers als “Char” , “Enth”, “Concrete” en “Kept” word je uitgenodigd op de dansvloer. “Their kindness is charade” wuift ons letterlijk uit. Wat een overtuigende , sterke nieuwe , vierde plaat dus!
De Amerikaanse sing/songwriter Cass McCombs heeft al een pak platen uitgebracht, in wisselende sterkte . De songs op de achtste nestelen zich in indiefolk , rootspop en psychedelica en hebben uitstapjes richting soul , funk en jazz. Heit is een mooi album , met een maatschappijkritische blik .
“Bum bum bum”, “Rancid girl” openen sterk de plaat , zijn gelinkt aan Kurt Vile , daarna krijgen we een aangename, sfeervolle reeks , om dan in het tweede deel wat intens broeierig , compact uit de hoek te komen met “Run sister run” en “In a chinese alley” . McCombs onderschrijft met deze dat hij na al die jaren aan de top staat van sing/songwriting.
Met de derde plaat , drie jaar na de tweede , zit het vijftal terug op het (goede) spoor van hun debuut met sfeervolle , broeierige , dromerige en meeslepende songs . “Dark days” , “Fountains of youth” , “Mother Emanuel” en “Ellie Alice” zijn de mooiste songs , toegankelijk en spannend . De subtiliteit , finesse is er in het materiaal, samen met de stemmige zangpartijen en de kleurrijke keys en pianoloops.
Local Natives blijft een apart plaatsje innemen met die wisselende stemmingen , de gevoelige, bedreven instrumentatie en de stekelige, dwarrelende, ophitsende, gevoelige , melodieuze ritmes en hun ontroerende vocale pracht! Kortom, Local Natives is back!
Preoccupations is het vroegere Viet Cong die z’n politieke geladenheid in de groepsnaam liet vallen en muzikaal manifesteert in donker dreigende postpunk/indiewave rock . Het kwartet van de Canadese bassist/zanger Matt Flegel rammelt , garagerockt , postpunt, kortom een zwarte postpunkmis! Ssongstructuur , donkerte en sfeer zijn er in een aanhoudend intens broeierige spanning, door rauwe, hoekige, strakke, metaal klinkende en galmende echoënde gitaardwarrels , de overheersende, dreunende , repetitieve , grauwe basstunes , de stuwende , opzwepende drums en de zalvende elektronicariedels, die 60s psychedelica over enkele nummers doet waaien. De diepe stem van Flegel beklemtoont dat gitzwart opgetrokken universum .
De nummers voeren , slepen ons stap per stap mee , durven te ontsporen en baden in een waas van noise en galm . “Memory” met z’n elf minuten is hier het sterkst! Precoccupations zorgt voor een unieke sfeer , bouwt op , bijt van zich af en nestelt zich tussen onze oren . Hier komen een pak bands tesamen als Wire, Girls Against Boys, Interpol , Shellac en Savages.
Het materiaal klinkt tegendraads, complex als toegankelijk , poppy , zonder dat de donkere dreiging vervaagt . “Anxiety”, “Degraded” en “Stimulation” brengen allerlei stemmingen, die een duistere ondertoon hebben. “Sense” en “Forbidden” brengen ons even op adem.
We worden in een houtgreep gehouden in hun verzwelgende sound.
Dandelion is een Nederlandse band die al meteen in de spotlights komt met dit debuut ‘Everest’ . We krijgen een rits fraaie sfeervolle , emotievolle songs in een harmonieuze samenzang . De groep nestelt zich ergens tussen semi-akoestische folkpop en ingetogen sing/songwriting in . De songs zijn mooi uitgewerkt en klinken wonderschoon door de gelaagde melodieën en de brede instrumentatie van o.m. keys en piano . ‘Everst’ is aangenaam luistervoer en wordt terecht sterk ontvangen . Nu over naar ons landje? …
Jambinai is afkomstig uit Zuid-Korea , asjeblieft! … en brengt postrock mee met een Oosterse invloed . Het combo bestaat voor de helft uit vrouwen en gaat te werk op traditioneel Koreaanse instrumenten , doomende , schurende , krassende gitaren en -getokkel en abstractie uit elektronische kastjes . Eénmaal ze goed op dreef zijn op nummers als “For everything that you lost”, “The mountain” en “Naburak” , worden we meegevoerd , - gesleept in hun minimalisme en de repeterende, opbouwende en explosieve ritmes . De praktisch onverstaanbare (zeg) zang drukt mee op de donkerte van de sound . Het is allemaal een beetje vreemd , maar binnen het genre lekker klinkend.
Dawes van de broers Taylor en Griffin Goldsmith, uit LA , situeert zich muzikaal binnen de alt/americana en indie sfeer en zijn al toe aan hun vijfde plaat . Vorig jaar maakten we kennis met hen als support van My Morning Jacket en ontdekten we een rits pareltjes van songs , gekenmerkt van sfeervolle , subtiele poppy melodieën . De kunst van het songschrijven werd geapprecieerd door T-Bone Burnett die voorman Taylor uitverkoos voor The New Basement Tapes , het gelegenheidscollectief dat met ongebruikte teksten van Bob Dylan in de weer mocht gaan . Ze waren ook al begeleidingsband van Conor Oberst en Jackson Browne . Een nostalgisch bed wenkt in hun creatief gearrangeerde muziek , die verder ook refereert aan Wilco en Black Crowes .
Hun doorleefde sound klinkt fascinerend door een standaardinstrumentarium , aangevuld met keys/piano, en gedragen door indringende , meerstemmige vocals. Sterk!
De uit LA afkomstige Alex Izenberg mag hier nog een nobele onbekende zijn , hij krijgt alvast met z’n tweede plaat ‘Harlequin’ heel wat lofbtuigingen . In de muziek is er een directe link met het bijzondere , eigenzinnig werk van Scott Walker . Net als bij dit fenomeen hebben we een filmische, donkere dreigende trip door een bevreemdende , sfeervolle , intrigerende sound . Een cinematografische aanpak die sfeervolle, innemende indiepop met avantgarde kruist . Een barokke orkestratie van hoekige strijkers ( o.m. viool , cello) en dissonante pianoklanken worden toegevoegd, die het sterkst klinken op nummers “Grace” en “Libra” . Het mooie “Move on” is de meest toegankelijke song. We hebben hier een kunstzinnige plaat, een bizarre rondreis in de wereld van Izenberg . Een niet –alledaagse aparte plaat dus!
De jonge gasten van het NY-se The Lemon Twigs van de broers Brian (19) en Michael (17) D’Addario absorberen de muziekgeschiedenis van de jaren zestig , zeventig en tachtig op hun plaat ‘Do Hollywood’. In de sound flitsten The Beatles , The Kinks , The Rolling Stones, T-Rex , David Bowie , Queen tot meer recent The Posies en zelfs The Scabs aan ons voorbij. De twee broers zijn talentrijke multi-instrumentalisten, hebben hun invloeden en putten dus uit verschillende vaatjes.
We horen een puike songstructuur – opbouw, een sfeervol , zeemzoeterig , onschuldig, gelaagd deel + waar het duo uit de bocht durft te gaan , en warempel rommelig uptempo klinkt . De sixties zijn wel diep geworteld , “I wanna prove you”, “Those days is comin’ soon”, “As long as we’re together” zijn mooi . De veelzijdigheid dringt door met de psychedelica op “Haroomato”,” “These words” intrigeert door de huppelende ritmiek en 70s orgel en de ballad “How lucky I am” kan zo worden geplukt uit de James Dean – Marilyn Monroe (hit)stal , van leren jackets tot breed opwaaiende witte rokken. Een ‘kauwgomballenpop’ nummer . Soul, funk, garage en glamrock dwarrelden in de nummers. Live zijn de twee broers geen grote zangers , het is zelfs zo dat de zang de sierlijke melodieën onttemt.
De twee zitten vol muzikale ideeën , het dwarse komt samen in onschuldige pop en onstuimige rock die uit de bocht kan gaan of net mooi versmelt…
Nederlands 
Français 
