Een vinnig , pittig bandje zijn Glass Animals uit Oxford . Ze zijn toe aan hun tweede plaat ‘How to be a human being’, die ‘Zaba’ opvolgt. Zij zijn een van de hippe band door de lekkere ritmes , de zwoele grooves , de aanstekelijke gitaarriffs , de diepe basses en de tempowissels binnen hun exotische, psychedelische poprave. De single “Youth” is één van de smaakmakers en om in te lijsten. Poprock , psychedelica en funk vinden elkaar in prikkelende, aanstekelijke en lieflijke melodietjes . Ze weten spanning en sfeer te creëren in een toegankelijk geluid en live geven ze er een energieke, opwindende boost aan .
Zanger/gitarist Dave Bayley speelt een voorname rol door z’n dromerige, zalvende , inlevende zang , die iets meeheeft van onze Gabriel Rios.
Meteen de beuk erin met die andere overtuigende song “Life itself”  en iets verderop “Came shuga” die fonkelen, twinkelen en knallen. “Season 2 episode 3” valt op door z’n speelse variaties en een feestgevoel ervaren we met “Poplar street” en “Other side of paradise” . De dansspieren worden hier aangesproken .
Een kleurrijke sound hebben we door de catchy melodieën , de fijne geluidjes , de bleeps en de trippende ritmiek . Ze tekenen voor nachtelijke strandfeesten met een onderkoelde cocktail. Je hebt hier bands als Alt-J, Spacemen 3 en het onderkende Wolfgang Press, met dat ietsje meer dan een loungy gevoel .

Strand Of Oaks is het alterego van Timothy Showalter , een veelzijdig Amerikaans sing/songwriter , die al toe is aan zijn vijfde plaat . De vorige ‘HEAL’ toonde al wat hij in z’n mars had , met deze opvolger bevestigt hij overduidelijk met intens broeierige, dynamische indie rock , psychedelica en  rootsamericana. Hij heeft een sterke band achter zich .
Als we die laatste twee eens goed beluisteren dan balanceert, manoeuvreert hij muzikaal tussen de rootsamericana van Band Of Horses , War on drugs, de snedige rock van Neil Young & Crazy Horse , snijdende J. Mascis gitaarpartijen (niet voor niks stak hij al eens handje toe) en de psychedelische rock van Spiritualized . Op de recentste krijgen de keys , synths wat meer armslag als op Cry” en “Taking acid and talking to my brother” , hier schrijft hij het ernstig hartfalen van zijn jongere broer van zich af . Verder doet hij ons nadenken over hekelthema’s en pleit hij voor samenhorigheid .
We hebben hier een rits bezwerende , broeierige, opbouwende , gevoelige nummers, rock vertier om u tegen te zeggen . Het is intens genieten op deze negen afwisselende nummers, waarvan het spelplezier afdruipt . Een spannende aanpak en een heerlijke trip.
Doeltreffende eenvoud .Wat een speelsheid en gedrevenheid. Schitterende plaat!

Het Schotse Teenage Fanclub mag dan met drie songsmeden zitten, ze schrijven al lang niet meer met de scherpe  pen waarmee ze een goede 25 jaar terug mee doorbraken o.m. van die gekende indieparels als “The concept” – “Starsign” of “Everything flows” . Ze putten muzikale energie van groepen als Big Star (een great old favorite van Teenage Fanclub!), The Byrds en The Beach Boys. Zelf lagen ze begin jaren ’90 mee aan de basis van de huidige indiescene.
Met regelmaat van de klok komt nieuw materiaal uit . We krijgen fluwelen popsongs door de dromerige melodieën , de zachte zangpartijen en de zalvende , gruizige gitaarpartijen , waar ze af en toe eens wat forser mee uithalen , vooral halverwege de cd . Teenage Fanclub brengt nu overwegend rustig aangenaam voortkabbelende songs, bezwerend en meeslepend, in een weemoedige schoonheid.

Het Zweedse Goat is toe aan de derde cd . Een amalgaan aan stijlen , een geniaal stoofpootje , horen we op hun platen die world , afro , psychedelica, pop en  rock (nog) dichter bij elkaar brengen . De tribale ritmes vloeien uit hun instrumenten alsof het niks is . Nog meer dan op de vorige twee is er ruimte voor de instrumentatie en maakt het geheel beeld- en kleurrijk . Een pan culturele speelstijl , met nog meer intensiteit en beheersing, het rockt , het groovet door die tunes en vibes . De zangeressen drijven in drie talen tegelijk de duivels uit , de verkleedpartijen helpen en de muziek doet de rest .
Een psychedelische kosmische afrotrip, indrukwekkend en overrompelend, gebundeld in dertien songs . Schitterend!

Leonard Cohen leverde net als Bowie (‘Blackstar’) met ‘You want it darker’ een schitterende zwanenzang af . Hij was een sing/songwritertalent , die kort na de release op 83 jarige leeftijd overleed . Een knap schrijver van in de jaren 60 actief met een eigen scherpe kijk op de maatschappij en de dagdagelijkse zaken . Hij kwam duister , cynisch uit de hoek . Al jaren zingt de Canadees niet meer , nee, hij bromt zijn  teksten met krakerige basstem over de muziek heen . Die bartonzang is prachtig en is ingebed op de subtiel uitgewerkte, sfeervolle , donkere nummers .
“You want it darker” kan niet beter de plaat openen , het heeft een zwaarmoedige inhoud en een sterke klankkleur door een fijn  instrumentarium van keys , percussie , viool, cello  en de vrouwelijke achtergrondkoortjes .
Vijftig jaar lang heeft hij ons geboeid , geïntrigeerd , wat hem een enorme status heeft gegeven . “You want it darker , if you are the dealer , i’m out of the game . I’m ready my lord” . Opvallend genoeg als je dit goorde, om je zorgen te maken … Een levende legende is niet meer …

Rock Werchter 2017 – dag 1 – donderdag 29 juni 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-06-29
Johan Meurisse

We herinneren ons een Rock Werchter dat opnieuw Rockte als vanouds met veel goede, overtuigende concerten … vertrouwd, leuk , gezellig, aangenaam en spannend , met een ferme adrenalineboost ,
Rock Werchter 2017 - aandacht voor gerespecteerde waarden, artiesten , opkomend talent, Eigen Werk en De Nieuwe Lichting, meer dan andere jaren . De dance was beperkter, gecentraliseerd op de bijhorende podia . De closing acts hielden de Rock ingeplugd.
Rock Werchter 2017  –uitverkocht, extra comfort, meer kleur, 76 artiesten present, geen incidenten, wat pechbuien op zaterdag , uitbundige zon en jawel Foo Fighters om af te sluiten. Rock Werchter 2017 - goed voor 88000 bezoekers per dag met een pak nationaliteiten … Het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Drie stages … Keuzes moeten worden gemaakt …Festival meer dan ooit …meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor de bezoekers , meer mooie momenten … De twee grote tenten kregen sinds twee jaar een nieuwe outfit – strak gestyleerd , met een knipoog naar het Sportpaleis.
Rock Werchter - Rust en geniet plek - Meer dan Muziek - Nieuw: een entree in multicolour, The Slope (een multifunctionele helling), Apero (een borrelbar en Karmeliet) en de zonnebloem (een duurzame oplaadplek voor smartphones)..
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …

Summer starts here... Een overzicht van ons parcours – Cheers mate!

dag 1 – donderdag 29 juni 2017

Hoogspanning op de eerste dag van Rock Werchter met een zinderende set van Arcade Fire, die ons zal bijblijven en één van de absolute hoogtepunten van het festival waren. Savages beten van zich af, Lorde en Beth Ditto prikkelden. Prophets Of Rage gaven een kaakslag, de Kings of Leon klonken onderhouden en The Chainsmokers bouwden een feestje . En niet te vergeten konden enkele Belgische bekers gehesen worden, die fier het festival openden …
 
Heel wat Belgische bands sieren Rock Werchter dus … Meteen met de deur in huis opende Het Zesde Metaal rond Wannes Capelle op de Mainstage . Vlaams- Brabant wordt eventjes West-Vlaams … Vriendschap , Liefde en Wereldproblematiek, je hoort het wel ergens in de songs die in de taal worden gezongen . Deftig ingetogen , sfeervol broeierige songs brengen ze ; “Ploegsteert” werd zelfs uitgeroepen door de Radio 1 luisteraars tot best Belgische song. Een eerbetoon aan Luc de Vos hoorden we , “Boze Wolven” deels op de tonen van “Where’s my mind” van The Pixies.
Het Zesde Metaal stond er en Capelle ontpopte zich op dit vroege uur als een rasecht entertainer . “Op dag zonder schoenen” spoorde hij zijn publiek aan om de schoenen in de lucht te steken  . Het Metaal gaf een bloemlezing van hun werk met o.m. “Ier bie oes” , “Gie, den otto en ik” , Liefde”  en de instant klassiekers “Naar de wuppe” en “Ploegsteert” . Duim omhoog en een geslaagde opener! 

Ales een bende ‘jonge wolven’ gaat het  Brits talent  Declan McKenna (Klub C) met z’n band te werk . Nog geen twintig is hij , maar hij heeft met “The kids don’t wanna go home” een sterke single op zak, die iedereen op de been brengt . Met een nummer als “Paracetamol” erbovenop wordt er gretig, beheerst en onbesuisd gespeeld; Pop, rock en psychedelica in een melodieus slordige, rauwe sound . De kunst van het songschrijven heeft hij in zich . Het combo profileert zich , de handvol songs in een goed half uur krijgen heel wat tempowissels en worden op die manier mooi uitgediept . Sterk!

Het derde podium The Barn verkennen we met het Amerikaanse Cigarettes after sex . Ze zijn al een tijdje bezig maar breken hier nu pas door met de titelloze plaat. De rare (?) groepsnaam rond Greg Gonzalez krijgt erkenning in ons landje door de single “Each time you fall in love” . Hun rustige, schuifelende, voortkabbelende muziek - als een klotsend, ruisend  beekje -, is de obligate sigaret na een magistrale vrijpartij en klinkt als een combi van postrock, ambient en slowcore . De zachte zangpartij maakt het nog sensueler en zwoeler . Erg serieus en gemeten allemaal.
Het kwartet herstelde goed toen een krakend geluid de sound verstoorde. Een lichte prevel en een glimlach vingen dit op om in hetzelfde dromerige elan - ingetogen en innemend -, met de ogen toe, verder te gaan . In de muzikale schemering kregen we een avontuurlijke versie van Reo Speedwagon’s “Keep on lovin you” en die andere puike singles “Affection” en “Apocalypse”.

Savages is een podium omhoog geklommen … Vorig jaar nog hadden we een weergaloze,  verpletterende set in de tent , nu staan ze op de Mainstage, een muzikale wervelwind , woest, wild, gedreven . Een enthousiasmerende zangeres Jehnny Beth , die je levend verslindt en oppeuzelt! Het Londens ‘all female’ postpunkkwartet was opnieuw spannend, verbeten, strak en messcherp . Een set buiten categorie . De diepe bastunes , de indringende drumpartijen en de snedige , felle en melancholieke gitaarcapriolen zorgen ervoor dat het gitzwarte geluid onder hoogspanning bleef , schurend , scheurend , knarsend, beukend . De zangeres in haar uitdagende outfit deed ons wegdromen en werd letterlijk door de eerste rijen gedragen. Savages hield ons bij het nekvel met nummers als “Sad person”, “Shut up”, “Husbands”, “The answer” en het obligate “Fuckers” , die op meesterlijke wijze de set besloot . Al meer dan een jaar zijn ze op tour om de twee platen ‘Silence yourself’ en ‘Adore’ te ondersteunen. Zij zijn een ‘must see’! Dit optreden zinderde na!

Evenzeer blijven we onder de indruk van Mark Lanegan (The Barn) , die al een behoorlijke solocarrière achter de rug heeft , en zijn in tristesse doorwrongen songs een schop onder de kont geeft . Samen met z’n Band geeft hij ze een broeierige intensiteit en extravertie. In z’n gekende melancholie kan Lanegan opnieuw stevig rocken en worden alle registers opengetrokken . De duistere, dreigende synths en de diepe basstunes zijn een meerwaarde. Hij blijft vastgenageld aan zijn microstatief en weeft met z’n diepe grafstem bluesy grunge , 80s wave en postpunk aan elkaar . “The gravedigger’s song”, “Hit the city” , “Head” en “Harborview hospital” zijn sterk . Uit ‘Gargoyle’ , de pas verschenen nieuwe plaat, waren we onder de indruk van “Goodbye to beauty” en “Beehive”. Klasse . En tot slot prikkelde en overtuigde hij ons - verrassend – met een spannende cover van Joy Division, “Love will tear us apart” . Lanegan , met de jaren (nog meer) in bloedvorm . Mooi.

De Prophets Of Rage brengt Rage , Public Enemy en Cypress Hill tesamen. Geen Zack de la Rocha van Rage , wel de drie met Morello op het voorplan, Public Enemy met Chuck D en Cypress Hill met B-Real als een Omar Souleyman. ‘Make America Rage Again’ is de ideale vuistslag op de huidige visie van Donald Trump . ‘Fuck Trump’!
Muzikaal kregen we een 90s revival,  nostalgie, met het beste van Rage en enkele Public Enemy - Cypress Hill sterkhouders. Het is een ‘fuckyou’  tegen de regelgeving van a tot z, een doorn in het oog , waarvan we 25 jaar later van overstelpt zijn . Zucht …
“Take the power back”, “Bombtrack”, “Know your enemy”, “Bullet in the head” en ”Killing in the name of” als afsluiter , zijn gegrift in het geheugen; “Testify”, “Guerilla radio” , “Bulls on parade” volgden in hun voetspoor . Het zijn kleppers die ons deden recht veren , springen, hotsen en botsen. Het gitaargepengel, de -effects, de diep dreunende bas , de hitsende drums , ze waren en zijn uniek. “Fight the power” (PE) , “How I could kill a man” (CH) werden in die sound benaderd. Chris Cornell droegen ze in het hart, met een Audioslave cover “Like a stone” . De hiphopmixes hoefden nu persé niet , maar op die manier kon iedereen een graantje meepikken. Maatschappijkritisch en leuk!

Het entertainment staat hoog aan geschreven bij de Amerikaanse Beth Ditto (Klub C) , de ex- zangeres van Gossip , die pas een solo album uitheeft . De vlezige dame, die openlijk lesbisch is, is een aparte verschijning en staat bekend om haar uitspraken over homoseksualiteit en feminisme. Ze heeft een indringende , glasheldere stem . Met haar band waarvan de andere dames zo uit Prince & The Revolution-stal konden worden gehaald , hoorden we een afwisselende set van haar vroegere band en eigen materiaal, die 70s retro , soul , funk , r&b , gospel , disco , psychedelica in elkaar mengt . “Love long distance” , “Heavy cross” pasten perfect  in het plaatje van “I wrote a book” , “Fire” en “Ooh lala”. De nummers kregen een dansbare tune door de grooves en drumritmes , die ze verwerkte met flarden “I wanna be your dog” , “Rappers’s delight” en “Smells like teen spirit” zelfs in het afsluitende “Standing in the way of control”  . Tussenin grapte ze met anekdotes over haar lichaam . De inhoud besparen we je, maar de glaasjes rosé erbij smaakten haar en smeerden de keel . Aangename set die de dansspieren prikkelde .

Uit Nieuw –Zeeland begroeten we de twintigjarige popster Lorde (The Barn) , die al een handvol sterke singles uitheeft en de jonge meisjesharten sneller doet slaan . Het hitwonder heeft twee platen uit en danst gezwind op het podium . Een drum en twee toetsenisten vergezellen haar . De melodieuze electropop doet z’n werk . Vocaal is ze erg sterk. Ze doet denken aan Kate Bush en … hop “Running up that hill” knalt door de boxen . Lorde palmt het publiek in met die frisse , aanstekelijke, zwierige hits als “Tennis court” , “Sober” , “Royals” en  “Magnets” die we kennen van Disclosure .  Hartenbreker is de sfeervolle pianoballad “Liability”. Ze is geëmotioneerd van de respons! Het tempo wordt terug omhoog gebracht en de ambiance is optimaal met de gekende “Team” en de huidige single “Green light”. Lorde is groot geworden en staat terecht in het najaar in de Lotto Arena.

Wat waren we onder de indruk van het Canadese Arcade Fire. Het zag er aan te komen . Hun set , drie jaar terug, was ook van hoogstaand niveau , maar vanavond was het spel en het enthousiasme om in te lijsten . Het introverte , ingetogen , melancholische dat we van de band kennen in vroeger werk, werd subtiel ingebed in een extraverte stemming, levendigheid en loos gaan .
Als losgeslagen buffels speelden Win Butler en C° . Met wel negen op het podium , een assortiment aan instrumenten en in hemdjes, jasjes alsof ze werkten voor één en dezelfde firma . Anderhalf uur lang werden we meegevoerd, - gesleurd in hun trip die een resem stijlen  in hun indierock verwerkt . Disco , kitsch en bombast zijn beheerst te horen.
Live was Arcade Fire een beleven. De nummers werden een niveau hoger getild . De uitgelaten bende op het podium bracht de ganse wei in beweging . De sterke hitsingle “Everything now” , van de binnenkort te verwachten cd, te pas en te onpas gelinkt aan Abba, zette ons meteen op het juiste spoor . “Rebellion lies” rinkelde, twinkelde op hetzelfde ritme, opgehitst door de percussies . De thematiek mag er eentje zijn van maatschappijkritiek , Trump kon hier de boom in.
Hier werd een stevige vertoning opgevoerd , de crew wisselde probleemloos van instrumenten, hotste op en neer en ging ervoor . Wat een ontlading!
Nog maar bekomen van die twee grootse songs of daar was de volgende lading al “Here comes the night time”, broeierig, fel door de drums , “Signs of life”, die ergens de huidige sound van Cassius opwierp, en een snedige “No cars go”, aangewakkerd door de accordeon van Regine Chassagne . “The suburbs” , ingetogen en droevig, werd opgedragen aan Bowie, ‘die we nu moeten missen’.
En die Regine zette de volgende rit in op “Ready to start”. Het werd zelfs helemaal te gek op “Month of May” , hier in een punky jasje gestopt . Het tempo en het niveau bleven hoog met “The neighborhood” en “Reflektor”.
De drums , de gitaren en de subtiele instrumentatie, ze zijn het verhaal van Arcade Fire. Een closing final kregen we o.m. met “Afterlife” en “Wake up” , de ‘oohoohs’ dwarrelden luidkeels over de wei .
Niks dan lovende woorden van wat Arcade Fire presteerde op de Mainstage . Iedereen was het erover eens , dit was één van de hoogtepunten!

Intussen noteren we een volgelopen The Barn voor The Chainsmokers. Vorig jaar stonden ze nog op de Mainstage van Tomorrowland. The Chainsmokers zijn een Amerikaans DJ-duo die sinds een jaar of twee onze hitparade teisteren met toegankelijke elektronische deuntjes. Waar het vroeger allemaal uptempo ging bij dance-nummers , staan The Chainsmokers garant voor beats met een zeemzoete, meezingbare tekst. De jongeren kenden de teksten vanbuiten , en er werd dan ook luidkeels meegezongen op “Closer”,  “Something Just Like This”(samen met Coldplay) en “Paris”.
Het eerste half uur leunde dicht bij de dub step maar die vervaagde al snel in pompende beats, melodieuze teksten, vuurwerk, confetti en de rookmachines. Een feestje om dag één af te sluiten in de tenten … (Met dank aan Michael Bultinck)

Na de zinderende set van Arcade Fire kon er geen overtreffende trap meer zijn. Zeker niet van de Kings Of Leon , een vaste waarde op RW, én al voor de zevende keer gehuisvest hier. Ze hebben een nieuwe plaat uit ‘Walls’, goed, beduidend beter dan de vorige , maar ook niet meer dan dat.
Live altijd wel goed voor een backcatalogue en gedegen rockshow , die af is met een twintigtal songs. Ze zijn nu niet direct de entertainers en animators van dienst , maar de familie  Followil heeft elkaar wat terug gevonden na hun vorige tour. De set blijft altijd iets koels. Een vertrouwd melodieus rock’n’roll geluid en setlist , waarbij het kwartet maar eventjes terugblikt naar hun begindagen, “The bucket”, die hun southern roots niet verloochent.
Eerst krijgen we een rits broeierige songs , die de band op dreef moet brengen en het publiek in de juiste stemming. Gekend singlewerk komt er met “Notion” en “Use somebody” waarvan de refreinen worden meegezongen . Het nieuwe werk horen we  met het ingetogen “Walls” en “Reverend” . De trein is dan goed op gang gekomen , er is nog eventjes de snedige rocker “Crawl” en dan zit het snor met een ‘Best of’ reeks , de bocht richting stadion rock, met “On call”, “Knocked up”, “Pyro” , “Supersoaker”, “Sex on fire” en “Waste a moment”, die de set besluit. Goed klink het en is het. Dankbaar zijn en blijven ze , maar levenslust en enthousiasme ervaren we (al jaren) niet meer. Niet de gedroomde afsluiter . Volgende keer best de switch met die bruisende Canadezen?! …

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Rock Werchter 2017 – dag 2 – vrijdag 30 juni 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-06-30
Johan Meurisse

Op deze tweede dag komt Belgisch talent in de spotlights … Van de ontdekkingen Tamino, Coely, Vuurwerk , Warhaus tot het aanstekergehalte van kleppers Bazart en Oscar& The Wolf, die onze tricot kleuren . Royal Blood zorgt voor Vuurwerk op de mainstage , The Pretenders vatten 35 rock’n’roll geschiedenis samen en Radiohead tot slot houdt hun ‘OK Computer’  in balans tussen grilligheid en toegankelijkheid.
 
Ook vandaag kon één van die Eigen Talenten de Mainstage openen , Coely. Ze kon er drie jaar geleden niet bij zijn door gezondheidsproblemen . Ze bracht een gretig , opzwepend hiphop/r&b feestje met een full band en haar maatjes Dvtch Norris en Yann Gaudeuille. Coely is een talent in het genre; de songs speelt ze breder en tonen het beste van Lauryn Hill . Ze kwam in een lange zwarte jas het podium op en deed wat aan Whoopie Goldberg denken met haar ronde brilletje en haartooi. Ze staat dicht bij haar publiek en draagt iedereen in het hart . Ook moeder krijgt de volle support door de kansen die ze kreeg . In het half uurtje zat het allemaal goed in elkaar , zelfverzekerd was ze, vocaal sterk en helder in nummers als “My tomorrow” en “Don’t care”, die de temperatuur op de middag deed stijgen . Een droomstart en Coely een ervaring rijker!

Een ander talent in spé is Tamino . Nog op geen jaar is hij uitgegroeid tot één van de ontdekkingen. ‘De Nieuwe Lichting’ van StuBru levert z’n vruchten af . Tamino mag dan nog maar EP’tje uithebben , “Habibi” en “Cigar” zijn verdomd twee goede singles . De Barn liep dan ook vol voor deze jonge twintiger .  Zijn nummers zijn knap . Hij wordt geruggensteund door een drummer en door Tom Pintens – een dagje eerder te zien met Het Zesde Metaal - op keys.
Wat een opbouw , intensiteit , subtiliteit , finesse horen we in de handvol nummers, sing/songwriting en vocale sterkte , diep , rauw , doorleefd en soms hoog uithalend . Jeff Buckley is een terechte link.
Hij maakt luisterliedjes die puur , oprecht , sober , elegant en een beetje mysterieus klinken. Alleen of met z’n drieën , de respons is enorm. ‘Holy fuck’ stamelde hij . Solo ontrafelt hij Arctic Monkeys’ “I bet you look on the dancefloor” op z’n elektrische gitaar. Subliem.
België zit met talent en dat wordt gerespecteerd! Tamino - Melancholie van een man met een gouden toekomst …

Hun roots liggen in Brussel, maar zijn nu gehuisvest in Londen – Vuurwerk  staat vor de eerste maal op het festival (Klub C). Het gaat hard voor Jergan Callebaut en Thieu Seynaeve. Laat dat nu net een goede eigenschap zijn. Waar bij Oscar and the Wolf de klemtoon  komt op  zweverige teksten, dan draait het bij Vuurwerk  meer om zweverige beats. Een extra vuurpijl in een saxofonist en een gastrapper boden kort na de middag onverwachts een leuk feestje. Benieuwd of ze het in de toekomst even ver zullen schoppen als andere kleppers Bazart en Oscar … (dank aan Michael Bultinck)

Andere koek is het met Slowdive die op de Mainstage Kaleo vervangen . Een oudere generatie is op de afspraak . De jongere generatie laat de indie/shoewave van het Britse combo wat over zich heen waaien. Niet al te veel volk hier. Vorig jaar waren ze nog met een deel van de band te zien op Pukkelpop onder Minor Victories . Slowdive is na twintig jaar samen met leeftijdsgenoten Ride, Lush en Loop aan een reünie toe . Ze hebben een nieuwe plaat uit , die naadloos aansluit bij het oude werk ; het album ‘Souvlaki’ uit 93 sprong het meest in het oog . Neil Halstead en Rachel Goswell zijn de spil , de zangpartijen wisselen af of vullen aan en hangen ergens tussen Cure en Cocteaut Twins in.
In het genre van de shoegaze was Slowdive  bepalend en wordt er naar de instrumenten en de pedaaleffects gekeken . We krijgen langgerekte , in- en uitfadende, zwevende gitaren, voortkabbelende ritmes en feeërieke, dromerige sferen die opbouwen en aanzwellen. Een perfecte geluidsmuur wordt gecreëerd, ze exploderen net niet , ook al gieren de gitaren en worden de effectpedalen ingedrukt. Normaal komt zo’n band het best tot z’n recht in een mistig rookgordijn.
Slowdive wou zich niet al te serieux nemen , de verwondering , de glimlach en de korte interventies van gitariste Rachel braken het ijs . We werden in een muzikale schemerzone gevoerd op een catchy  “The breeze” , “Crazy for you” , “Alison” en “When the sun hits” . Op het eind werd er nog een Syd Barrett nummer “Golden chair” tegenaan gegooid. In het najaar in de Bota te zien , naast Ride btw!

Nog snel trachten we iets mee te pikken van Warhaus in The Barn  , één van de Balthazar adepten die te zien zijn op Werchter . Vorig jaar waren ze voor het eerste zien op Pukkelpop en toen al zagen we wat Maarten Devoldere met vriendin Sylvia Kreusch in staat waren en zich ontpopten als de Gainsbourg – Birkin van de ‘nillies’. Een zwoele , sensueel smachtende, dampende,  prikkelende sound  vol bochtenwerk , die door de erotiserende danspasjes van het duo veel aan de verbeelding overliet . In het avontuurlijk doordachte, broeierige , donkere concept komen Cave – Cohen naar boven .
‘We fucked a flame into being’ is meer dan een terechte titel van hun debuut . Een soort film noir door de gitaarticks , het -getokkel , de indringende , huiverende elektronica, de verdwaalde sax, de hakkende ritmes  en de zangpartijen . De paar technische probleempjes deden het  ‘Moulin Rouge’ sfeertje niet ontrafelen . Beklijvende nummers als “The good lie”, “Beaches”, “Agaisnt the rich”, “Memory”  en “I’m not him” hebben een verslavende werking. “Mad world” , een nieuwe track , doet vermoeden dat dit project nog niet ten einde is .

Keuzes zijn hartverscheurend en op die manier moeten we vroeger dan voorzien Nathaniel Rateliff en zijn Night Sweats (Mainstage) laten voor wat het is voor Future Islands . Maar kijk in die rootsamericana kregen we al meteen een van de hitjes “I need never get old” te horen . Nergens klinkt het te hard of te heftig , het is heerlijk ontspannende muziek met een blazerssectie en gaat erin als zoetenkoek . Iets later werd “S.O.B.”  in de strijd geworpen. Lekker dus!

Future Islands (The Barn) komt aandraven met nieuw werk ‘The far field’ en brak hier een goede twee jaar terug door met “Seasons” uit hun al vierde cd ‘Singles’ . Jawel , dit Amerikaans bandje is al een tijdje bezig en valt op door de excentrieke expressieve moves van zanger  Samuel T. Herring , die zich volledig geeft , smijt op het podium . Vol overgave dus.  Hij pusht de songs, zingt , grungt en bekketrekt. Hij briest de teksten van zich af en baadt in het zweet. De synthwave getinte nummers krijgen kracht, intensiteit, zijn passioneel en hellen net niet over naar bombast en kitsch . De andere groepsleden staan er eerder gelaten bij . Het nieuwe “Ran” opende de plaat en daarmee werd de toon gezet van dromerige , stekelige elektronica, diep , stuwende basses en hitsende  drums. Toegegeven , het klinkt inwisselbaar , maar de entourage van de zanger zorgt dat het interessant blijft . En net als de spanning daalt , komen vroegere kleppers “Lighthouse” , “Seasons (waiting for you)” en “spirit”. De respons is groot. Te zien in november voor twee AB concerten!

Intussen was de Française Jain aan haar set begonnen (Klub C). Bij onze Franstalige vrienden is zij ‘le nouveau star’ . Muzikaal is de jonge , dartelende artieste ergens te situeren tussen landgenoten  Zaz  en Christine & The Queens . Voeg Paul Simon en onze eigen Two Man Sound (Lou Deprijck) uit de 70 jaren aan toe en je hebt electropop met een exotische, groovy tune , waarin disco/funk/afro/world zijn verweven . In haar zwart schortje, bloesje met wit kraagje en witte baskets toont ze de onschuld , jeugdigheid en zonnig karakter van haar nummers aan, fris , aanstekelijk, dansbaar . De animatievideo’s , de danspasjes , de percussies en de handclaps fleuren het geheel op . Pakkend werd het toen de namen van de slachtoffers geprojecteerd werden . Een fijne kennismaking!

The Barn was volgelopen voor Birdy . De breekbare engelenpop wordt de laatste jaren met band ondersteund . Haar platen hangen in de middelmaat en ze moet het hebben van een handvol singles . Ook in deze set bleek dit het geval . Het is een prima muzikante zondermeer, die gewerkt heeft aan haar podiumprésence , een sterke heldere stem heeft en het piano-,  gitaarspel beheerst, maar de nummers raken , beklijven iets te weinig , wat het bij aangename luisterpop houdt . Een onderhouden set , gedragen o.m. door “People have the people” , “Keeping your head up”, “Wings” en het coveraanbod “Running up that hill” en “Skinny love”, waar ze als 15 jarige mee doorbrak .

Heel wat volk op de Mainstage voor het Britse Royal Blood ,van het duo Mike Kerr en Ben Thatcher , die toe zijn aan hun tweede plaat . Het back-to-basic duo , enkel drums – bas (en af en toe een piano/keys riedeltje) , zorgt voor stevige, strakke , schurende rock’n’roll met genietbare riffs en hooks . Meer moet dat niet zijn . Als de twee er dan ook nog in slagen het publiek te entertainen , op te hitsen ,dan is ‘t helemaal compleet , en staat het duo  terecht op het grote podium. De nummers zijn fris, rauw, catchy en opwindend . Een broeierige spanning ervaarden we door hun gretigheid, adrenaline en hun unieke samenspel door de vloeiende overgangen .
Dit is een live band bij uitstek , die al een paar classics uithebben, “Lights out”, “Come on over”, “Little monster”, “Figure it out”, “tTenne tonne skeleton”  … Dan weet je het wel … Nu de Lotto Arena op z’n kop zetten!

Moet er nog zand zijn? Bazart had al een half uur op voorhand The Barn gesloten en ook buiten aan het grote scherm hadden zich heel wat mensen neergevlijd. Bazart is op anderhalf jaar tijd mega populair. Hun radiovriendelijke pop met aanstekelijke indie , electro motiefjes heeft ieders hart veroverd . Een beetje de Nederlandstalige Oscar.
Mathieu Terryn palmde moeiteloos de jonge meisjesharten in . In het wit getooid met gouden strepen op de zomen van zijn hemd , kwam hij in een ganzenpasje het podium op . The Barn bereikte z’n kookpunt . Hij was sterk onder de indruk. De refreinen werden lustig meegezongen op de zalvende en groovende elektronische poptunes. “Tunnels” , “Kloon”, “Chaos”, “Nacht” , som maar op . Vooraan werden ze bedolven onder de confetti . Het hoeft dus niet uptempo te gaan om het publiek aan hun kant te hebben . Hun Nederlandstalige pop is groot geworden .  Doorbraaksingle “Goud” bereikte ongekende hoogtes . Dit is ‘de new favorite’ die alle leeftijden bereikt … Op naar het Sportpaleis.

Nog maar goed bekomen van die ‘Bazart’ mania of we kwamen opnieuw voor een voldongen feit te staan , de Klub C was volgelopen voor The Pretenders . Meer dan vijfendertig jaar rock’n’roll weet Chrissie Hynde met een deels jonge band te spelen . Beetje raar om hen hier te begroeten, naast al die jonge bands . The Pretenders rockten beter in een tent dan op het grote podium van TW Classic , vorige week . Ze vatten hun backcatalogue in een goed uur samen . Hynde is nog steeds een rockchick , die met haar heupen slaat , de gitaar in de juiste riff duwt en in stem nog niks heeft ingeboet . Ze lieten vorig jaar nog een nieuwe plaat ‘Alone’ los , de paar nieuwe songs openden om dan over te gaan  in het gekende werk als “Don’t get me wrong” , “Back on the chain gang” , “Stop your sobbing” , “Brass in  pocket”, “Middle of the road” en zeemzoethouder “I’ll stand by you”. Sterk waren de partijen van haar jonge gitarist . Een frisse, onderhouden set hadden we van een graag geziene band!

De 24-jarige Charlotte de Witte (Klub C) uit de buurt van Gent staat ondanks haar jeugdige leeftijd al aan de top van de Belgische techno-scene. We kennen haar nog van ‘Raving George’, alleen maar om niet vrouwelijk over te komen op de affiche. Bullshit! Sinds ze het laatste duwtje in de rug kreeg van Studio Brussel door het winnen van de Switch contest is The Sky niet langer the limit voor Charlotte. Het aantal keren Pukkelpop is al niet meer bij te houden, Tomorrowland, I Love Techno, … noem maar op. Kon Rock Werchter ontbreken? Ik dacht het niet. Of het wendt om voor zo’n massa te draaien? Daar zal het antwoord wel nee op zijn. Na een schuchtere start gingen alle remmen snel los. De technobeats bonkten hard , erg hard. Ze kwam, ze zag, ze overwon en eindigde met “Universal Nation” van Push. Ze is nog jong er is nog ruimte voor de komende … 30 edities! (met dank aan Michael Bultinck)

Radiohead was terug eens van de partij en bracht grilligheid en toegankelijkheid samen in een twee uur durende set. De band die intense broeierige rock omboog naar een volstrekt unieke popelektronisch geluid van krautrock , pop en een dosis experimenteerdrift . De meer hapklare brokken waren in het tweede uur van de set  met “No surprises”, “My iron lung”, “Karma police” en met de tempowissels van “Paranoid android” , die de wei in beweging bracht; de refreinen werden meegezongen.
We hadden al een hobbelig parcours achter de rug met bezwerende , sfeervolle, onheilspellende, gejaagde  tracks in diepe elektronische lagen en hallucinante effects , onder die breed uitwaaierende vocals van Thom Yorke . Na de zinderende opener “Daydreaming” en het intrieste “Lucky” uit de laatst verschenen ‘A moon shaped pool’ werden we meegesleept  in een duistere , bevreemdende trip , die we moesten door spartelen. De lappen elektronica en de krachtige percussies lieten ons soms afzien. Een Oosters tintje,  geluidskunsten, ruis , bleeps en ga zo maar door  werden toegevoegd.
Schoonheid, puurheid, mysterie , eigenzinnigheid en creativiteit waren in elkaar verweven. “Airbag”, “Pyramid song”, “Everything in its right place” en “Idioteque”  zetten ons terug op de rails.
Radiohead speelde een ingenieuze set , die ons naar een ander universum bracht . Het kijk- en luisterspektakel werd onderstreept door indrukwekkende visuals en songs. Radiohead is een vreemde eend in de bijt en blijft de gedroomde closing act op één van de avonden voor de fans, maar niet voor de doorsnee (jongere) festivalganger.

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Rock Werchter 2017 – dag 4 – zondag 2 juli 2017
Rock Werchter 2017
Festivalterrein
Werchter
2017-07-02
Johan Meurisse

Op de afsluitende dag van het rockfestival kon je niet omheen Foo Fighters , de headliner bij uitstek , waar iedereen zat op te wachten en sterk naar uitkeek. Een maar liefst twee en een half uur durend ‘rock’n’roll never die’ gevoel.
Cage The Elephant gaf de aanzet , Thurston Moore zette de snaren onder spanning en rammelde , Alt-J ging de Radiohead tour op en uiterst genietbaar klonken de sets van Warpaint en Grote Beer Rag’n’Bone Man . Op naar dag 4 …

Het Amerikaans uitgebreide combo Cage The Elephant kon ons wakker schudden in The Barn. Een energieke zanger en een gretig spelend bandje hadden we die nu in hun materiaal heel wat 70s retro en psychedelica laten horen . Hitsend klinken ze nog steeds met nummers als “Cold cold cold” en “Shake me down”, wat het publiek triggerde om ook heen en weer te hotsen .

Altijd interessant om op ontdekkingstocht te gaan . In de Klub C hadden we de jonge Amerikaanse rapster Fatimah Warner aka Noname uit Chicago . De poëete rapte neuzelig, doorleefd  haar songs  in een sfeervol , aangenaam r&b/hiphopkader. Een loungy sunday afternoon gevoel ervaarden we .

Bij de leest waren we bij Thurston Moore Group in The Barn , waar naast de man zelve Steve Shelley van de partij was van het oude Sonic Youth. De nieuwe plaat ‘Rock’n’Roll Consciousness’ werd voorop geplaatst in de uur durende set met o. m. “Cease fire” en “Turn on”, die lekker lang duurden ; uitgediept werden , scheurden, schuurden  als vanouds . James Sedwards nam de leadgitaar op zich nam en bassiste Deb Googe van My Bloody Valentine zorgde voor diep, donkere basstunes. “Speak to the wild” is er eentje steevast te horen sinds hij solopad is . Het rinkelde , twinkelde , rammelde, gierde , zonder echt uit de bocht te gaan van gitaareffects,  in de unieke wereld die Moore zelf heeft uitgevonden. Kortom de eeuwige jonge-lookalike is aan een zoveelste nieuwe jeugd toe.

Dropkick Murphys komen niet uit Ierland zoals je misschien zou denken, maar wel degelijk uit Boston, Massachusetts. Het 7-tal rond zanger Al Barr brengt al ruim 20 jaar dezelfde mix van folk en punk. Op het eerste zicht een onschuldige cocktail maar eentje met stevige bijwerkingen. Het publiek brulde luidkeels mee en de Schotse rok werd omhoog gehesen om stevig op de grond in te beuken. Ze brengen weinig nieuws onder de zon , maar steeds is hier een feestje , al 5 keer .. (Met dank aan Michael Bultinck)

Met mondjesmaat liep de Klub C vol voor de techneut Fatima Yamaha , het alter-ego van Bas Bron van de Jeugd Van Tegenwoordig . Hij zorgt voor een leuk , ontspannend, dansbaar Ibiza gevoel op z’n booth . We horen funk , disco tunes , elektronicableeps, 90s bigbeats  en wat Underworld dance , die de dansspieren prikkelde; tijdens deze namiddag waanden we ons al in de nacht in een omgetoverde dansclub. Dat ene nummertje “What’s a girl to do”  piepte ergens middenin ; met zijn elektronica kwamen smileys op de gezichten , gingen handjes in de lucht en  de ‘whoo’s en aaahs’ weergalmden.

Rae Sremmurd werd bekend van hun hitje “Black Beatles”. Een weird groepsnaam , maar lees het even achterstevoren , en je komt uit op ‘Ear Drummers’, het platenlabel van de broers Khalif en Aaquil Brown uit Tupelo, Mississippi. Al vóór het aanvangsuur zweepte de DJ het publiek op met allerlei meeroepkreten en zware beats.
En toen de broers op het podium verschenen kon het feestje beginnen. De voorste rijen werden besproeid met champagne. Door de set heen moest er af en toe een ananas op de grond kapot gegooid worden om daarna het publiek in te lanceren. De broers rapten er op los alsof hun leven ervan af hing. En de driekwart gevulde tent zat vol fans , de teksten werden vlotjes mee gerapt. Geen enkel dood moment. Opzwepend, meeslepend, op onze dansspieren werkend, kortom, een stomend concertje dus . Volksmennerij ervaarden we. “Black Beatles” was de perfecte afsluiter en bracht The Barn in extase. Niks dan tevreden en zwetende lijven na afloop. Ze kregen terecht een plaatsje op de affiche! (met dank aan Danny Feys) 

De rock’n’roll van The Kills , van het duo Jamie Hince en de bevallige Allison Mosshart, mag met de jaren minder rauw, doorleefd zijn, live proberen ze nog steeds van zich af te bijten; de nummers kregen een stevige boost mee , het schuurt en knarst , hebben rock’n’roll in het hart en stralen een heerlijk staaltje sexy garagerock meets sixties uit . Adrenalinestoten ervaarden we door de hakkende , dwarse ritmes . Met vier zijn ze nu om hun songs stevig gehalte te geven . Als vanouds krulde zij rond haar microstatief , speelt hij de ene na de andere vette riff , maar spijtig genoeg komen ze om een of andere reden op een Mainstage niet echt tot hun recht . Beetje teveel hetzelfde van ‘intens doorleefd rauw’?
Sterk geopend waren ze met “Heart of a dog”, “U.R.A. fever” , “Kissy kissy” en het gekende “Black balloon” . Wij waren best tevreden hoor , maar rondom ons zagen we gemoedelijkheid de bovenhand nemen. “Baby says” had z’n charme door die prachtige samenzang en op “Monky” vuurden ze moddervette riffs op ons af . Goed zondermeer , maar in één van de tenten volgende keer aub …

Op naar Rag’n’Bone Man aka Rory Graham die op een goed jaar tijd is uitgegroeid tot één van de ontdekkingen en met een heus collectief op het podium staat . Zijn meezingsingle “Human” en het latere “Skin” , samen met het groot knuffelbeergehalte van de Brit met het gouden hart , zorgden voor de definitieve doorbraak.
Een volle Barn genoot van de sfeervolle broeierige nummers van goed uitwerkte, gevoelige  pop, hiphop, r&b , soul en gospel. Zijn indringende  stem injecteert de emotionaliteit. Hij was hier op z’n plaats om in zijn muzikale wereld neer te vlijen en om het samenhorigheidsgevoel aan te wakkeren . Een fijne , moedige set !

Ondertssen zijn we opnieuw in de Klub C te vinden voor de bevallige dames uit LA Warpaint . Ze brachten vorig jaar hun derde ‘Heads up’ uit , en muzikaal worden we ondergedompeld in een broeierige set die baadt in zweverigheid, chill, indie en clubbeats.
Het kwartet heeft er zin in , heupwiegt op het podium en schotelt met de ogen toe een droomwereld voor. Heel wat variabelen hoorden we in hun uur durende set van rinkelende gitaarmotiefjes, spannende basstunes, zalvende, opzwepende drums en fluisterende , indringende zangpartijen . Af en toe wat meer groove, dwepende , hitsende ritmes , maar alles bleef beheerst en compact . Nooit slecht , maar toch nog niet de verhoopte doorbraak naar het grote publiek. We blijven verkocht aan hun aangenaam materiaal als “Undertow”, “Love is to die” en “New song” , waarop de dames zich volledig konden uitleven .

Keuzes zijn hartverscheurend … Soulwax en Alt-J zijn net twee must sees . Gezien we Soulwax in Brussel en in Lille konden zien (zie de links http://bit.ly/2sZg1bP en http://bit.ly/2uCNlHO )  … is de knoop gauw doorgehakt Alt-J.

Alt-J - De drie Britten zijn het clubcircuit ontgroeid , spijt wie ‘t benijdt , en staan in grote zalen en festivals . Hun muzikale assemblage van indierock, folktronica, progrock en triphopachtige contouren gaat richting Radiohead , als ook in de lightshow en de projecties . De handvol poppy mainstream nummers die ze maar uithebben in de drie langspelers, is net iets te hoog gegrepen om iedereen bij de leest gehouden . Het zit allemaal vernuftig in elkaar, elk geluidje heeft zijn plaats en er is de muzikale schoonheid en grilligheid door de aanstekelijke, groovende en onverwachts bevreemdende, ingewikkelde ritmes; maar die komt het best tot z’n recht in één van de tenten. De meerstemmige  en aanvullende zangpartijen brengen ons in hogere sferen. Met de gekende “Something good” , “In cold blood” en de afsluitende reeks “Every other freckle”, “Matilda”, “Left hand free” en “Breezeblocks” krijgen ze de handen op elkaar.

Nog snel iets meepikken van het Australische Avalanches , Robbie Chater en Tony Di Blasi, die maar liefst zestien jaar op zich lieten wachten op de opvolger ‘Since I left you’ , om de tweede plaat ‘Wildflower’, uit te brengen . Hun knip- en plakwerk en bijeengesampelde songs werden in suppervette dancepop omgezet . Een full band , zangeres en rappers , omringden het duo . Het klonk fris , gedreven , heftig , leuk. De Klub C werd omgetoverd tot een discoklub, waarbij rijkelijk geput werd uit die danstunes van vroegere jaren . . Iedereen gaf zich ten volle en heerlijk klonken de meer eenvormige uitvoeringen van o.m “Because I’m me”, “Frontier psychiatrist” , “The guns of Brixton , die Clash cover, en natuurlijk “Since I left you”, die ons letterlijk naar de Mainstage deden dansen . Toch blij dat we hen niet links lieten .

Natuurlijk was iedereen op post om Foo Fighters te kunnen zien . Twee jaar terug moest Dave Grohl verstek laten , toen hij een paar weken eerder z’n been brak tijdens een van z’n optredens. Hij had nog zijn doktersnote  bij , excuseerde zich langs alle kanten en zou nu twee en een half uur alles geven om de ontgoocheling, frustratie door te spoelen .
De immens populaire band - Grohl als een van de overlevenden uit de grunge -, heeft qua albums altijd de regelmaat behouden én de handvol singles maakten de plaat .
Ook vanavond kon er uit hun twintigjarige carrière gretig geput worden . Een juke box , maar wel een stevige . Grohl  rockte met z’n band als de beesten , hij zong , schreeuwde de longen uit het lijf , dweepte de massa op en tekende voor een rock’n’roll show die een dikke vette streep moest trekken onder deze vierdaagse.
Samen met drummer Taylor Hawkins legde Grohl er de pees op. “All my life” opende de set en het ging in sneltempo met “Times like these” , “Learn to fly”, “Something for nothing” en “The pretender” . Heerlijk onweerstaanbare, bruisende rockende songs , die het enthousiasme aanwakkerden .
Twee en een half uur zo’n tempo is niet vol te houden , is iets teveel van het goede , wat de groepsleden er toe brengt een solootje te spelen van één van hun eigen helden; een  tweetal nummers werden wat te langgerekt , “Monkey wrench”, waar Grohl naar de lichttoren holde, en het intiem gehouden “Wheels” maar OK, er mag wat vertier en animo zijn . De lichtjes van de smartphones vormden het decor en hij had een nieuwe gitaar uit te testen die hij kreeg van StuBru .
We kregen veel goeds verder, “Congregation” , “These days” , ”My hero” , “Run” en een duet met Alison Mosshart (“La dee da”) , de laatste twee van de binnenkort nieuwe cd . Tot slot werd het tempo nog eens opgeschroefd door “This is a call” , “Best of you” en “Everlong” .
In zaal zou de speelruimte beperkter zijn geweest , de set compacter , maar de extra ruimte die ze nu kregen , heelden de wonden van drie jaar terug …
Foo Fighters waren samen met System of a down Power en speelden met Tonnen Energie … De organisatie kon tevreden dat een rock’n’roll band nog zoveel enthousiasme teweeg bracht … Een beter positief gevoel kon je niet krijgen … Tot volgend jaar !

We herinneren ons een Rock Werchter dat rockte als vanouds met veel goede, overtuigende  concerten …

Neem gerust een kijkje naar de pics van het bijhorende MSF in Arras
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mainsquare-festival-2017/
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Cymbals eat guitars uit NY rond Joseph D’Agistino is een bandje die we maar al te graag koesteren binnen de indiescene . De dromerige, twinkelende sound kan schuren, heeft een  donker shoegaze randje en klinkt gevoelig , breekbaar. Door de variaties levert de band een rits fijne songs af en hebben we een overtuigende plaat. Hier komen bands als Built To Spill als Pavement samen .
Jawel “Finally” heeft een sterk startschot , de groep rammelt graag door, maar nooit te ver en te lang . “Wish”, “Close” en “4 th of July , Philadelphia (Sandy)” zijn er zo drie. “Beam” is een rechttoe-rechtaan rocker en de afsluitende twee “Well  en “Shrine” trekken de stofwolken terug op .
‘Pretty years’ is een ambitieus , broeierig album in die indiescene die gevoeligheid en extravertie in elkaar weeft! Mooi dus!

Altijd wordt er in Britpopland wel een nieuwe belofte aangehaald . Blossoms is er zo eentje, het kwintet uit Manchester rond Tom Ogden verwerkt de Britpopscene van de sixties tot nu . Ze brengen een rits hitgevoelige , sfeervolle , onschuldige poprockende songs , die hun afkomst verraden .
Er flitsen heel wat bands door ons hoofd als we die afwisellende cleane songs horen, van de ‘80s Smiths, de driehoek Oasis – Blur – Suede van de nineties tot verder een Muse, The Verve en Stone Roses . “Charlemagne” en “At most a kiss” zijn schitterende openers . Daarna kabbelt de cd op aangename wijze voort in die Britpophistoriek .
Intimiteit en ingetogenheid horen we o.m. op de pianoballad “Onto her bed” , het akoestische “My favourite room” en het sfeervolle “Deep grass” .
Blossoms onderscheidt zich niet in de doorsnee scene , maar heeft een goed , leuk debuut uit!