Wanheda - We zijn vooral sterker uitgekomen door het uitbrengen van die nieuwe plaat, los van die tijden waarin we nu leven dus

Het is haast onmogelijk om binnen het overaanbod aan post-rock gerelateerde bands nog echt ‘iets’ te zien , en toch slagen sommige bands er wel in door de verrassende aanpak. Eentje daarvan is de formatie WANHEDA die met ‘Desert of Real’ er extra pit en intimiteit aan toevoegt. Naar aanleiding van die release hadden we een tof gesprek met de voltallige band. Naast de  analyse van die plaat, keken we ook naar de verdere toekomstplannen van de band.

Voor zij die de band nog niet kennen, wie zijn WANHEDA? Hoe is alles begonnen, en wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Jan Boucké: We zijn zes vrienden die samen muziek maken. Hoe het begonnen is? Daarvoor moeten we terugkeren naar eind december 2014. Wat is begonnen als een jam tussen twee van ons, (Jan Boucké en Jan Peeters) we kennen elkaar al  heel ons leven. We hebben samen in andere bands gespeeld, met o.a. Jan Verduyckt (JV). Door elkaar zowat terug te vinden is de goesting ontstaan om samen nieuwe muziek te maken. We zijn wat beginnen jammen en hebben gaandeweg nieuwe leden aangetrokken waaronder Jasper Simon die de toetsen verzorgt. Dat was in 2017. We zijn als voltallige band beginnen repeteren in 2017, met kleine wissels. Zo ben ik gestart als bassist, maar sinds augustus 2018 heeft Nick Van Vynckt dit ingevuld en heb ik de ritme-gitaar fakkel van Jan Peeters (JP) overgenomen. Vorig jaar heeft Quinten Van Gils ons vervoegd als drummer. We zijn dus gewoon relatief jonge mensen die vanuit het graag samen muziek maken, deze band hebben opgestart.
Een hoogtepunt is ongetwijfeld onze tour in de lente van 2019 met afsluitend optreden op de Forest stage van het geweldige Dunk!festival. We hebben de afgelopen jaren hard gewerkt aan nieuwe muziek, waar ‘Desert of Real’ het resultaat van is. Het schrijf- en opnameproces heeft ons veel geleerd en was zeker eentje van vallen en opstaan. We zijn fier op het eindresultaat en kunnen dat eigenlijk nu ook wel al als een hoogtepunt beschouwen.

Op zich zitten jullie dus al een tijdje in de muziekwereld, het is niet zo dat dit jullie eerste project is?
Jan Boucké: Samen met de andere Jannen en Quinten hebben we in een metalcore band, Balances, gezeten. Nick en Jasper hebben ook in een ander project gespeeld. Ieder van ons heeft dus wel in verschillende bands gespeeld, dus ja we zitten al een tijdje in de muziekwereld. Als ik voor mezelf kan spreken, toch al een veertiental jaar dat we hier en daar in groepjes spelen en zo. Het is dus niet ons eerste project, maar wel het eerste waar het totaalplaatje echt klopt. Het voelt heel vertrouwd en comfortabel aan.

Het is niet dat jullie dus per se in het post-rock genre hebben gezeten. Waarom dan post-rock? Post-Rock is door de jaren heen één van mijn favoriete muziekstijlen geworden, mede dankzij o.a. Dunk!festival (waarover later enkele vragen) en een optreden van Explosions in the Sky in 2007 (wat eigenlijk best laat is om ‘into ‘ die stijl te geraken). Maar toch? Wat is jullie verhaal? Hoe zijn jullie in post-rock gerold?
Jan Boucké: Wij houden allemaal van uiteenlopende muziekstijlen, dat gaat van jazz naar klassieke muziek over post-rock, tot blues en metal en nog zo veel meer. Alles waar een gitaar in zit eigenlijk. We hebben ook niet bewust gekozen voor post-rock, dat is gewoon zo gegroeid. We kenden wel bands als Explosions in the Sky of Russian Circles. Je rolt daar gewoon in, je schrijft muziek vanuit wat je graag hoort en waar je jou goed bij voelt.
Jan Peeters: We komen ook allemaal een beetje uit het harde instrumentale muziek gebeuren, en vandaar uit is ook de interesse gegroeid eigenlijk voor dat post rock en post metal genre. Bovendien is er een perfecte match tussen al de muzikanten binnen de band, dat ervoor zorgt dat we die richting uitgaan. Maar bewust is dat dus inderdaad niet, het is gewoon zo gegroeid.
Jan Boucké: Het label ‘post-rock’ gebruiken we de laatste tijd ook niet meer zo vaak. We zien ons eerdere als een instrumentale band. Vanuit dat oogpunt dat we houden van gitaar muziek en alles daarrond.

Het is trouwens haast onmogelijk om binnen het overaanbod aan post-rock gerelateerde bands nog echt boven het maaiveld uit te zien, en toch slagen sommigne daar wel in door een verrassende aanpak, op basis van ‘Desert of Real’ stel ik vast dat jullie daar dus wel in slagen. Maar waarom denk je zelf dat je als band boven dat maaiveld uitsteekt? Enkele bedenkingen die ik heb neergepend over deze nieuwe plaat ‘’ een combinatie van loudness en intimiteit mengeling, een indringende chaotische brij, “A Desert Real” is een song die vele kanten opgaat en verschroeiend kan klinken. Je hebt dan een ingetogen dreigende “Noumenon”. Is bewust voor deze aanpak gekozen? Wat is je mening?
Jan Boucké: Dat is eigenlijk gegroeid uit de manier van schrijven van onze songs, vooral door JV. Van daaruit groeit ook die afwisseling van uitbarstingen laat ons maar stellen. Dat is trouwens wat WANHEDA een beetje definieert eigenlijk. Dus niet vanuit het standpunt van klassieke post-rock die traag op gang komt en de laatste drie minuten in een climax zit. Bij ons zal je dat niet zo heel vaak terug vinden. Dat ligt ook aan de manier waarop we de nummers samen proberen af te werken. En de mix die gewoon ontstaat, dus zeker niet bewust. Als we het goed vinden, komt dat gewoon.
Jan Peeters: We starten vanuit een basis, en bekijken dan wat we er verder kunnen mee doen. Niet te ver, niet te lang. Dat zorgt allemaal voor een eerder gevarieerde mix.

Het voornaamste pluspunt aan ‘Desert of Real’ is dat elke song je fantasie prikkelt. Emoties die je diep raken, uiteenlopend, en waarbij je zelf mag invullen wat je daarbij voelt. Ook hier weer, een bewuste aanpak?
Jan Boucké: Dat ligt een beetje in de richting van het antwoord op de vorige vraag. Er zit een rode draad in als het ware. En wat de mensen daarbij voelen kunnen ze inderdaad zelf invullen, dat is ook weer zo gegroeid door dat mixen en van alles uitproberen zonder ons aan een bepaalde lijn te houden. Te durven variëren en dingen uitproberen.
Nick Van Vynckt: Er zijn veel mensen die bijvoorbeeld de song ‘Nothing Ever Goes Away’ een heel triestig nummer vinden, anderen vinden het eerder iets melancholisch en nog anderen zullen er een nostalgisch euforisch gevoel bij krijgen. Dat varieert dus echt van persoon tot persoon hoe je de songs ervaart.

Deze vraag heb ik uit een ander interview:  Je gebruikte een klassiek verhaal als basis: "Het oordeel van Parijs" uit de Griekse mythologie. Wil je me er meer over vertellen?
Jan Verduyckt: Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en ook Griekse Mythologie. Technologie en sociale media in het bijzonder zijn een beetje de nieuwe religie geworden van de 21^ste eeuw. We zijn er door verbonden, ook letterlijk. Maar zoals de meeste religies is er ook een duistere kant aan deze evolutie. De emotionele strijd die gepaard gaat met onze verslaving aan sociale media, smartphones, en technologie, in het bijzonder. Dat is ook iets uit de Griekse Mythologie dat heel erg tot uiting komt, iedereen heeft een mening op de sociale media. ‘Het oordeel van Parijs’ dus. Waarbij personen zich voorstellen als de perfecte mens, die de waarheid in pacht heeft. We willen zeker sociale media niet afstempelen als ronduit slecht. Het heeft uiteraard ook enorme voordelen. We kennen echter nog niet helemaal de effecten van sociale media op ons mentaal welzijn en onze samenleving. Het album is een beetje een waarschuwing, want ook het verhaal “het oordeel van Paris” eindigt met de vernietiging van Troj’s samenleving. Waarbij de mens koos voor oppervlakkige schoonheid (Kallos) boven kracht (Dunamis) en wijsheid (Phronesis). Met Kallos sluiten we dan ook ons album af. Terwijl we met ‘To Kallisti, The Most Beautiful’ ons album openen. Dit stond geschreven op de twistappel die de godin van de twist ‘Eris’ gooide tussen de aanwezigen van een goddelijk huwelijk. We spreken als het ware hier de luisteraar mee aan en brengen hem zo binnen in de digitale & fictieve wereld van de technologie. We beschouwen de twistappel als technologie en sociale media die ongeremd en onherroepelijk in onze samenleving zijn gekropen. De rest van het album heeft meer betrekking op het mentaal welzijn omtrent het gebruik van sociale media en de maatschappelijke tweedracht die sociale media in vele gevallen veroorzaakt. Denk maar aan de discussies omtrent vaccinaties of bijvoorbeeld de tweedracht die er was in de Verenigde Staten bij de niet herverkiezing van Trump. In vele gevallen zien deze tegenstanders op sociale media telkens en enkel hun eigen versies van de feiten. Ik zei al dat we door sociale media verbonden zijn, maar kan deze digitale wereld echt onze sociale fysieke ontmoetingen vervangen? Een interessante vraag in tijden van lockdowns en veel roep naar meer aandacht voor ons sociaal welzijn.
Jan Peeters: Op sociale media is alles precies altijd maar positief, en de mensen zetten steeds dat masker op dat het bij hen allemaal goed draait . Het grote gelijk. Waarbij er dus die mooie link is met die Griekse Mythologie, inderdaad. In zekere zin is het dus een vergiftigd geschenk die sociale media.

Ik ben het eens dat de sociale media een vloek kan zijn of inderdaad een vergiftigd geschenk (ook maar al te vaak ondervonden) , maar het is toch ook een zegen . Want zonder die sociale media kun je je in deze tijden moeilijk in de schijnwerpers laten plaatsen als muzikant , kunstenaar of band. De sociale media zorgt er voor, in tegenstelling tot vroeger, dat je liefhebbers gemakkelijker kunt bereiken?
Jan Boucké: Absoluut, daar zijn we ons ook heel bewust van. We zijn ook blij dat we daardoor zoveel mensen kunnen bereiken, het is indrukwekkend dat je door iets online te zetten aan de andere kant van de wereld mensen naar uw muziek kunnen luisteren of fan kunnen worden van jou als muzikant of band. Dat was vroeger wel anders. Dat is dus het geschenk, we zijn op dat vlak ook wel filosofisch ingesteld. We willen – en dat hebben we met onze EP ‘The Cenozoic Implosion’ ook gedaan – kritisch durven kijken hoe de mensheid daarmee omgaat. En dan komt toch ook het minder fijne kantje boven drijven van diezelfde sociale media. Er kan bijvoorbeeld ook een verslaving uit voortkomen, zoals daarnet al even gezegd. Daar hebben we dus de aandacht op gevestigd met deze plaat. De gevaren ervan? Wat doet dit met u als mens? Die dingen wilden we in de schijnwerper zetten bij deze plaat.
Jan Peeters: We willen dus ook niet zeggen dat sociale media slecht is, of niet zou moeten bestaan. Anders hadden we waarschijnlijk dit interview niet (of moeilijker) gehad. Maar we mogen die gevaren zeker niet uit het oog verliezen, zoals inderdaad die verslaving. En het algemene denkpatroon dat je heel populair bent of zo, maar dat eigenlijk niet bent of enkel veilig achter een scherm. Er is gewoon een groot verschil tussen online, en hier met ons zes muziek zitten maken om maar te zeggen.  En daar ligt voor ons een beetje het verschil dat we willen aankaarten, dat die sociale media niet heilig is, zoals sommige het laten uitschijnen.

Heeft de naam ‘WANHEDA’ daar trouwens iets mee te maken? Hoe zijn jullie op die naam gekomen en wat is de betekenis?
Jan: Toen we de band oprichten hadden we een lange naam die te moeilijk was om te onthouden en zo, we zijn op WANHEDA heel toevallig gekomen, er zit niet echt een betekenis achter. Dat typische aan post-rock met al die lange namen, dat wilden we een beetje vermijden. Meer moet je daar niet achter zoeken. De naam komt uit ‘The 100’, een serie waarvan het onderwerp ons wel aansprak, maar het is zeker geen ode aan de serie. We vonden dat onze muziek gewoon een kort en krachtige naam nodig had.
Jasper Simon: Het klinkt en is gemakkelijk om te onthouden, meer moet je daar niet achter zoeken eigenlijk.

Dus geen lang verhaal over mythes en wat weet ik veel zoals bij sommige bands waarmee ik een interview had (haha). Maar goed… De plaat is sinds 2 februari op de markt, veel reviews of zo zijn er nog niet dacht ik of zijn er al reacties en hoe waren die? En vooral wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen van deze plaat?
Jan Boucké: Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden, de reacties zijn tot nu toe heel positief en lovend; het is gewoon soms moeilijk om te geloven dat het zo positief is eigenlijk. Ok, de verwachtingen? We vonden wel dat we een goede plaat hebben gemaakt, we voelden ons er goed bij. Alles zat voor ons alle zes goed in elkaar. En dan kun je alleen maar hopen dat er nog mensen zijn die er ook graag naar luisteren. Het is gewoon moeilijk om daar een verwachting bij te plaatsen eigenlijk.
Nick Van Vynckt: Op basis van de reacties die we nu gekregen hebben overstijgt het feitelijk al onze verwachtingen. Niemand van ons had verwacht dat we review na review zoveel positieve feedback zouden lezen, zoals je daarnet zegt van een emotionele plaat die de fantasie prikkelt. Eigenlijk hebben we op dat vlak ons doel al bereikt.
Jan Peeters: Het is sowieso heel emotioneel, het is een lang proces geweest en je werkt daar al zo lang naartoe. We steken bijvoorbeeld trompet in onze nummers, niet het meest geliefde instrument bij doorsnee post-rock gerelateerde, maar ook daar kregen we positieve reacties op. Dus ja zoals hier al gezegd.. we zijn echt verwonderd dat de impact zo positief is uitgedraaid. Een andere verwachting, die we nog niet hebben kunnen inlossen door gekende omstandigheden, is zoveel mogelijk live kunnen spelen.

Wat ik ook zo interessant vind aan de plaat, dat je na meerdere luisterbeurten telkens iets nieuw of anders ontdekt. Ook nu weer, is dat bewust of onbewust zo gegroeid?
Jan Boucké: Het is feitelijk fijn om te horen, dat één luisterbeurt niet voldoende is. Dat je binnen alle instrumenten en invloeden die we hebben gebruikt, toch nog iets nieuws opmerkt is zeker en vast fijn om vast te stellen. Bewust? Niet echt, dat is dus ook weer gegroeid door onze manier van werken waarover we het eerder hadden. Het schrijfproces dus. De momenten in de studio, de muzikanten die daartoe hebben bijgedragen. De mix en de mastering, iedereen heeft daar zijn steentje aan bij gedragen.
Jan Peeters: Het komt ook voort uit hoe die plaat uiteindelijk in elkaar is geknutseld. We hebben iemand aangesproken die veel ervaring heeft, maar niet echt de affectie met post-rock per se. Stijn Debontridder was echt de perfecte producer voor deze plaat. En de combinatie met mensen die dat wel hebben, zorgt er dus voor dat het veel kanten uitgaat, dat er in veel lagen wordt gewerkt en dat je dus uit eindelijk die ontdekkingen doet na meer luisterbeurten.

Hoe heb je als band, muzikant of als mens deze coronatijden doorstaan? En waarom midden in deze tijden een plaat uitbrengen en nog niet wat langer wachten?
Jan Boucké: Zonder corona had die plaat gewoon vroeger uit gekomen, het is gewoon een jaar uitgesteld. Het schrijfproces was gewoon al bezig van het jaar na het uitbrengen van onze EP , in 2019, we hebben dus zeker onze tijd genomen voor een nieuwe plaat. We voelden ook geen druk natuurlijk, er zaten geen 500 000 mensen te wachten op een nieuwe plaat van ons bij wijze van spreken (haha). Corona heeft dus wel wat roet in het eten gegooid, maar uiteindelijk moet je die plaat toch eens uitbrengen, blijven wachten is echt geen optie. De situatie is nu nog steeds niet perfect, maar toch iets beter.
Jan Peeters: Je moet jezelf als band blijven uitdagen. En als je meer dan een jaar steeds op met hetzelfde blijft zitten, dat is al heel lang, begint er wat roest op te komen. Dus ja, het moest gewoon nu. Het moment om ze uit te brengen was nu eigenlijk, los daarvan, perfect.

Was deze tijd een bron voor inspiratie en ben je er als band sterker uitgekomen of net niet?
Jan Boucké: We zijn vooral sterker uitgekomen door het uitbrengen van die nieuwe plaat, los van die tijden waarin we nu leven. Dat we stukken konden verbeteren en samen eraan werken, daaruit zijn we dus sterker uit gekomen. Niet per se uit die coronatijden eigenlijk. De combinatie tussen corona en rustig aan de plaat kunnen werken, dat was de sleutel.
Jasper Simon: Vooral dus dat we bezig waren met de plaat, geen stress hadden om te repeteren want we konden toch geen live shows doen, zorgde voor minder druk op de schouders waardoor we ons daarop konden focussen. Daardoor zijn we inderdaad sterker naar elkaar toegegroeid.
Jan Peeters: We kunnen zelfs nog sterker eruit komen als alles weer ‘normaal’ verloopt, want dat is nu ook nog steeds niet. Als we een paar jaar verder zitten en daarop kunnen terugkijken.

Live optreden lukt inderdaad nog steeds maar met mondjesmaat , en in niet altijd ideale omstandigheden. er is een optreden dat is uitgesteld tot 26 maart bijvoorbeeld? Staan er nog andere optredens op de planning?
Jan Boucké: Onze release show is voorzien komende zaterdag (26 februari). Dan dus 26 maart in Kinky Star. Er staat ook nog een show in mei op de planning, er komen zeker nog wel enkele bij. In het najaar gaan we wellicht op tour naar het Oosten van Europa. Er komen dus zeker nog mogelijkheden aan… maar bij alles is en blijft het toch nog steeds beetje koffiedik kijken.

Oost-Europa? Dus jullie lonken naar het buitenland als ik het goed begrijp?
Jan Boucké: Na onze EP release zijn we op tour geweest, we hebben zes landen gedaan op zeven dagen, zeer vermoeiend en veel kilometers op de teller. En we wilden dat absoluut nog eens over doen, maar deze keer met een andere band erbij. We gaan ook wat shows in Duitsland spelen bijvoorbeeld. Het is al even geleden, we staan echt te poppelen om terug op te gaan treden, dus ja ook in het buitenland omdat dit ons toen zo goed is bevallen.

Jullie stonden in 2019 op Dunk!festival. Het festival heeft Belgische post-rock op de wereldkaart gezet, jullie horen daar ook thuis , zeker met deze nieuwe plaat.. Zijn er plannen om daar te spelen dit jaar?
Jan Boucké: We hebben daar inderdaad in 2019 gespeeld, en dat was een schitterende ervaring. Ze mogen ons dus altijd vragen. We gaan zelf al veel jaren naar Dunk!festival.

Ik vind het persoonlijk een beetje jammer dat ze van locatie veranderen, de magie van in het bos tussen die bomen en zo vervalt een beetje , ook al is Vooruit met zijn mooie zalen zeker een aanrader. Je mening?
Jan Peeters: Op het eerste zicht is dat wel jammer, die Forest stage was iets uniek en bijzonder, maar ik denk dat de organisatie niet zo maar die keuze heeft gemaakt, dat er meer bij speelt. Ik denk dat je vertrouwen moet hebben in een organisatie die dit al jaren met hart en ziel doet, en de nieuwe locatie niet zomaar lukraak heeft gekozen. Die verandering van locatie is echt goed overwogen genomen, in een podcast met Luc en Wout kwam het ter sprake en daaruit bleek dat het moeilijker werd om te organiseren op de gekende locatie, dan moet je kort op de bal spelen en een andere oplossing zoeken. Vooruit Gent biedt waaier aan mogelijkheden, heeft enkele mooie zalen waar van alles kan worden mee gedaan.

Daar sluit ik me bij aan. Wat zijn, naast live optreden in binnen- en buitenland,  de verdere toekomstplannen voor WANHEDA?
Jan Peeters: Het meeste is al aangehaald eigenlijk, de voornaamste planning is het promoten van de plaat door daarmee zoveel mogelijk te gaan optreden. En daarna beginnen aan het proces van een nieuwe plaat, en niet zo lang wachten op die uit te brengen deze keer. Dat zijn zo een beetje de concrete plannen eigenlijk.

Wat is jullie grootste ambitie en doelstelling? Buiten de wereld veroveren en het Sportpaleis uitverkopen? Of toch AB (waarin sommige post-rock bands in slagen)
Jan Peeters: Dunk!festival was iets wat we absoluut wilden doen, een doel op zich en dat is dus al gelukt. Er zijn zeker nog andere festivals die we graag zouden doen zoals ArcTanGent in Engeland. Gelinkt aan Dunk wat betreft sfeer en dergelijke. In een zaal als AB spelen , dat is ook een ambitie en doel dat we willen bereiken, een van de mooiste zalen in België. Het geluid doen voor WANHEDA in de AB is sowieso één van mijn persoonlijke dromen.

Ancienne Belgique lijkt me voor jullie toch haalbaar? De grotere en kleinere post-rock bands hebben daar gespeeld, Sportpaleis staan zelfs de grotere niet (65daysofstatic heb ik wel het voorprogramma gezien van The Cure)
Jan Peeters: In de post-rock wereld is er eigenlijk geen enkele band die echt in het sportpaleis terecht komt, zelfs de grote niet. Het is gewoon een kleiner en beperkter publiek voor dat genre. Realistischer lijkt dan wel AB. En voor de rest nog volop touren met deze plaat, en misschien eens in Amerika spelen lijkt ook wel leuk.

Ik speel nog even in op dat je met post-rock dus wel een iets beperkter publiek aanspreekt. Is dat geen rem op jullie ambitie als band? Met eerder commerciële metal of rock kunnen jullie wellicht nog verder geraken, of is dat ook weer niet echt een ambitie want dan moet je iets gaan doen waar je misschien niet achter staat? 
Jan Peeters: Niet met deze band nee, met andere projecten kon dat eventueel wel. Maar met deze band is dat niet de ambitie nee. We zitten met zes mensen met een grote motivatie, om heel hard te werken. We willen nu onze focus nog niet afsplitsen of veranderen.

Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk spoedig op één of ander podia