Flowers of Hell - Greg Jarvis - Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt

The Flowers of Hell is een Trans-Atlantisch experimenteel orkest dat bestaat uit een wisselende bezetting van ongeveer 16 onafhankelijke muzikanten uit Toronto en Londen. Hun grotendeels instrumentaal geluid slaat een brug tussen klassieke muziek en post-rock, shoegaze, space rock en drone muziek, waardoor ze vaak beschreven worden als een orkestrale uitbreiding van het werk van The Velvet Underground en Spacemen 3. Ze worden geleid door synestheet componist Greg Jarvis. Veel van hun repertoire is een verkenning van de klankkleur-vorm synesthesie die ervoor zorgt dat Jarvis onwillekeurig alle geluiden waarneemt als zwevende abstracte visuele vormen.
Naar aanleiding van de recente releases ‘Keshakhtaran’ en het uitbrengen van het in 2012 uitgebrachte cover album ‘Odes’ op vinyl hadden we een fijn gesprek met de veelzijdige performer, componist en alleskunner Greg Jarvis

Greg, je hebt inmiddels al heel wat muzikale watertjes doorzwommen, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe? Vertel eens wat meer over jezelf
De hoogtepunten zijn mensen als Lou Reed, mensen van Spacemen 3, Kevin Shields, de Tate Gallery en NASA's ground control team die ons werk promoten; we zijn een kleine onafhankelijke groep die niet-commerciële muziek maakt, dus die erkenning voelt echt ongelooflijk.  Het grootste dieptepunt zou zijn dat we zes jaar bezig zijn geweest met het maken van een vierdelige klassiek-psychologische symfonie en dat niemand de moeite neemt om ernaar te luisteren. Toen hebben we in 2019 wat fragmenten uitgevoerd in Rusland, en het conservatorium van Moskou (waar Tsjaikovski, Rachmaninov en Prokofjev allemaal hebben gewerkt) vroeg om een volledige orkestpartituur voor de première! Ik en een tra scribent voltooiden dat een paar dagen voordat de oorlog uitbrak... en zo stierf mijn symfonie nog een andere dood. Poetin heeft mijn symfonie vermoord! Rot op met die vent.

Was de pandemie een inspiratie voor dit of andere projecten? Met andere woorden, hoe heb je deze periode als muzikant en mens doorstaan?
Zoals veel muzikanten kon ik niets nieuws schrijven tijdens de lockdowns; niets erin, niets eruit. Maar Toronto was hard en lang afgesloten en ik moest mijn hoofd en mijn muren ontvluchten. Dus stofte ik een 40 minuten durend meditatiestuk af waarvan ik vóór de pandemie al een kladje had gemaakt en ging aan de slag om er lagen aan toe te voegen, net als mijn bandgenoten die me hun stukjes stuurden. Een van mijn bandleden werkt overdag als masseuse en dus nam ik een overdosis paddo's en testte ik de mixen die ik aan het maken was tijdens massages - het was een ware ontsnapping naar een andere wereld in een tijd waarin die om me heen zo beperkt was.

Ik heb het gevoel dat het na die periode veel moeilijker is geworden voor bands of artiesten om concerten te boeken en weer terug te keren in de business; heb jij daar ook last van of niet?
Er is een heleboel onzin die bands in eigen beheer moeten doen en na een lange pauze is het moeilijk om daar weer aan te beginnen. Plus de hyperinflatie maakt alle verliezen zo veel groter. Laat staan dat na de pandemie iedereen en zijn band een 'muzikant' is met een 'album' - op dezelfde manier dat iedereen met een mobiele telefoon een 'fotograaf' is.

Flowers of Hell is begonnen in 2000 (denk ik); hoe is het idee ontstaan en wat betekent de naam? Letterlijk 'Flowers of Hell'?
De naam komt van Baudelaire, maar eigenlijk gaat het over het zwoegen van de muzikanten dat leidt tot het plezier van de luisteraars. Ik woonde in Londen en was op paddo's naar de Albert Hall gegaan om Classical Spectacular te zien, waar 300 muzikanten op het podium staan en een koor met 100 stemmen het 'beste van klassiek' doet - met lasers! Ik haastte me geïnspireerd naar huis, bedacht een stuk dat 'Opt Out' heette en riep een paar vrienden bij elkaar om het op te voeren. Toen dat goed ging, besloten we een band te worden.

De muziek op ‘Keshakhtaran’ is erg spiritueel merk ik op in het beluisteren; was het de bedoeling om een spirituele plaat uit te brengen of zie ik dit verkeerd? Waar ik van hou is die experimentele kant, ook de dromerige , de sprookjesachtige en de bevreemdende schoonheid in de instrumentatie , klopt het; was dit een bewuste keuze om zo te werken?
Ik denk dat je zeker gelijk hebt, want veel mensen hebben gezegd dat ze Keshakhtaran een spiritueel stuk vinden. Hoewel ik niet kan beweren dat ik weet hoe dat echt is gebeurd. John Coltrane's A Love Supreme (een heel bewust spirituele plaat) was in zekere zin een sjabloon voor Keshakhtaran als het gaat om het streven naar een sonische bestemming die bestaat als een wereld voorbij die van atomen en materie waarin wij leven. Bij het maken ervan schakelde ik mijn bewuste brein zoveel mogelijk uit en versmol ik gewoon met de muziek terwijl die zich laag voor laag ontwikkelde.

De albums 'Odes' en ''Keshakhtaran' werden kort na elkaar uitgebracht, met een verschillende inslag. Kun je ver war meer over vertellen en was Keshakhtaran een conceptplaat?
Odes is ons covers-album uit 2012 waar Lou Reed dol op was en dat het veelgeprezen Britse cultlabel Space Age Recordings in 2023 voor het eerst op LP uitbracht voor Record Store Day. De bedoeling van die plaat was om orch-popversies te maken van een aantal van mijn favoriete nummers. Ik wist dat mijn eigen schrijven steeds verder de abstractie in ging (en de obscuriteit die dat met zich meebrengt), dus ik wilde een wegwijzer van couplet-refrein-vers covers achterlaten die mensen naar mijn eigen composities zou kunnen leiden.
Met Keshakhtaran gaat het nergens over, dus ik denk niet dat het echt in de categorie van conceptalbums past - maar er speelden zeker veel artistieke en filosofische parameters mee bij het maken ervan.

De covers van bijvoorbeeld Lou Reed (een van mijn absolute favoriete artiesten) zijn magisch en baanbrekend. Waarom hebben jullie juist die nummers gekozen? Zit er een verhaal achter?
Met Odes hebben we demo's gemaakt van covers van obscure nummers van mensen als The Raincoats, The Paradise Motel, New World en Jack Kerouac, maar de grote klassiekers die we probeerden kwamen er allemaal beter uit. Lou Reed's Heroin is al heel lang mijn favoriete nummer en toen ik me realiseerde dat Laurie Anderson's O Superman ook uit slechts twee akkoorden bestaat, vroeg ik me af hoe het zou zijn om die twee te combineren, net als Lou & Laurie. Walk On The Wild Side hebben we gedaan omdat we zowel een elektrische bassist als een contrabassist hebben - je hebt ze allebei nodig voor de beroemde baslijn van dat nummer, dus ik liet ze het uitproberen tijdens een repetitie en vond het geweldig hoe het eruit kwam. Hmmm, Run, Run, Run... ik denk dat we dat gedaan hebben omdat het makkelijk en leuk is om te spelen!

Naast de instrumentatie op ‘Keshakhtaran’, ben ik onder de indruk van de bijzondere vocals; waar heb je deze prachtige stem gevonden, zo veelzijdig en mooi?
Ik stak de Atlantische Oceaan over als enige passagier op een vrachtschip, terwijl ik aan mijn symfonie werkte, en ik realiseerde me dat ik een operazang nodig had om het geheel aan elkaar te rijgen. Danie Friesen, een meisje dat ik een paar weken eerder in een buurtcafé in Toronto had ontmoet, had gezegd dat ze een operasopraan was. Dus vond ik haar weer en sindsdien werken we al tien jaar samen - we reizen naar plaatsen als Moskou, Londen, Berlijn en Praag om op te treden en hebben het erg naar ons zin.

Het is moeilijk om een rode draad te ontdekken in de vele releases met 'Flowers to Hell' (laat staan in je andere projecten). Is er een rode draad? En waar zitten de grootste verschillen tussen de verschillende releases?
Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt. De eerdere albums zijn psych met een vleugje klassiek en de latere zijn klassiek met een vleugje psych.

Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De mensen die naar Keshakhtaran hebben geluisterd leken er allemaal erg van onder de indruk; op dezelfde manier was ik onder de indruk van hoe poëtisch veel muziekjournalisten het beschreven. Maar wat het publiek betreft, ik denk niet dat veel mensen het al gehoord hebben. In dit tijdperk van Tiktok en Instagram Reels van 10 seconden is het echt moeilijk om mensen te laten luisteren naar een instrumentaal album dat bestaat uit twee stukken van 21 minuten.

Je bent een bezige bij, er zijn al veel releases geweest en toch weet je jezelf steeds opnieuw uit te vinden, waar haal je steeds die inspiratie en kracht vandaan?
Al jaren zeg ik tegen onze drummer Linda Noelle Bush: "Dat is het! Ik stop ermee! Ik heb genoeg van alle niet-muzikale dingen die je moet doen!" Maar er komt altijd wel een of andere triomf voorbij die me de inspiratie en kracht geeft om door te gaan. In juli vorig jaar had ik Linda weer eens verteld dat ik ermee stopte, maar een paar weken later kreeg ik een deal aangeboden door Space Age Recordings, kreeg ik opening slots van the Wedding Present (hun Seamonsters album is een Top 5 fav van mij), en werd ik gevraagd om een twee uur durende festivalset van Velvet Underground covers te spelen met een band van legendarische oude Tsjechische dissidenten - dus ik was er weer!

Vind je ondertussen nog tijd voor andere projecten, vertel ons er alles over
Ik werk aan een boek dat is gebaseerd op mijn dagboeken uit de jaren '90 over mijn leven als jonge platenbaas in Praag, waar ik Oost-Europa zag transformeren.

Wat zijn je toekomstplannen?
Mijn plan voor de nabije toekomst is om het boek af te maken en te publiceren. De verre toekomst is niet iets waar ik veel over nadenk, maar de onzekerheid of die ooit komt, maakt dat ik vandaag zoveel mogelijk wil doen.

Wat zijn je ambities, is er iets als een doel dat je wilt archiveren?
Ik ben niet erg doelgericht, maar zoals alle artiesten heb ik de wens en hoop dat mijn werk in de toekomst meer gehoord zal worden. Het is duidelijk dat als we populair zouden willen zijn, de muziek niet zo zou klinken - maar we dromen er nog steeds van dat het een groter publiek vindt, hoewel we niet willen dat we persoonlijk bekender worden.

Bedankt voor dit interview, als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Bedankt voor de geweldige vragen Erik. En aan iedereen die dit tot het einde heeft gelezen, bedankt voor je tijd!

https://www.youtube.com/watch?v=XnCDPsgydic