Sleath is een Gentse singer-songwriter die excelleert als sloppy lo-fi  singer-songwriter. Hij heeft zijn heel eigen ritme, frasering en rijmschema’s waar je een beetje aan moet wennen, maar als je daar doorheen kan kijken (of eerder luisteren), vind je pareltjes van oprechte emotie. Hij beperkt zich doorgaans tot in z’n slaapkamer opgenomen tracks met enkel zang en gitaar. Hij probeerde al eerder om drums toe te voegen, maar dat was misschien niet wat hij zocht.
Single “Pour Me Out” heeft een leuke pianolijn als extra. Een heel cleane en volmaakte pianolijn als contrast voor zijn slordige riffjes en dat werkt heel goed samen. Zo komt Sleath in de buurt van - wie kent ze nog - The Sands met hun “April & June”. Heel leuk is de noise-fuzz-uithaal op het einde, maar die wordt genekt door een fade out die voor mij te vroeg komt. Lekker tegendraads en eigenwijs, daar zijn altijd liefhebbers voor te vinden.
Het B-kantje is een cover van “I Want To Be Cold” van The Microphones. Met dezelfde aanpak als voor “Pour Me Out” en met de piano misschien nog iets prominenter aanwezig. Het begint als een lo-fi-versie van James Blake’s “There’s A Limit To Your Love” maar naar het einde toe wordt alsnog een versnelling hoger geschakeld, terwijl de aangehouden traagheid tot dan net een mooie spanningsboog opleverde.
Het artwork lijkt te verbeelden dat het om muziek gaat ‘met een hoek af’, of zoeken we het daarmee te ver?
De productionele keuzes die Sleath maakt liggen niet voor de hand. Hij ontwijkt de geijkte paden met de hardnekkigheid van een ultraloper en komt zo uit in een eigen universum, met eigen definities van schoonheid.  “I Want To Be Cold” moet zowat het meest toegankelijke nummer uit zijn verzamelde oeuvre zijn, maar dat dat dan een B-kantje wordt, wil waarschijnlijk ook zeggen dat het aankomende album (‘Thoughts Too Thick To Think’) niet in die richting zal gaan. Toch zijn we benieuwd naar dat album.

Death/thrash-band Chalice bracht in 2018 het schitterende album ‘Ashes Of Hope’ uit dat heel wat deuren opende. Nu al met een nieuw album komen zou wat snel zijn, maar ze hebben alvast een nieuwe single uit. “Why” wordt door de band al een tijdje live gebracht. De single bouwt voort op het materiaal van ‘Ashes Of Hope’, met misschien nog net iets meer agressie en power in de gitaren en meer variatie in het drummen.  Een pittig en bij momenten zelfs nerveus nummer met tal van tempowisselingen dat toch heel wat klassieke elementen uit death en thrash verenigt. Prachtig dat een band na meer dan 20 jaar nog steeds bereid is om te evolueren en nieuwe paden te verkennen.
https://www.youtube.com/watch?v=VTD9DGLOh38

Bart Vincent zullen de oudere muziekliefhebbers nog kennen als de ene helft van het creatieve duo achter Thou. Met die band maakte hij eind de jaren ’90 en begin 2000 heel interessante indierock die vooral geliefd was bij muziekcritici en die de band een plek op Pukkelpop en Rock Werchter opleverde, naast bescheiden succes in Nederland. Nadien ging hij aan de slag als producer en opnametechnicus (Too Tangled, Inwolves, Kapitan Korsakov, Melanie De Biasio).
Als Vincent Starwaver stak hij in 2015 al eens de neus aan het venster, maar nieuw studiomateriaal bleef uit. Dat is er nu alsnog. Single “Gimme A Reason” is de voorbode van het album ‘Goodnight Honeybun’. Daarop krijgt Vincent de hulp van drie prijsbeesten: Alan Gevaert (2Belgen, Reena Riot, Arno, dEUS, …), Serge Hertoge (Liz Aku, Dirk Blanchart, …) en Steve Slingeneyer (Tracy Bonham, Tiga, Soulwax, Waldorf, …).
De track ligt grotendeels in het verlengde van dat van Thou: smoothe, emotionele indiepoprock met een twist. Ten opzichte van Thou zijn de synths verdwenen of toch veel minder prominent aanwezig. De twist zit grotendeels in de knappe outro. De kwetsbaarheid is gebleven.
Toen Thou ermee ophield, werd hun plaats al snel ingenomen door o.m. Balthazar, Warhaus en Intergalactic Lovers. Bands die misschien nooit een kans hadden gekregen zonder dat Thou de deuren naar de radio en de festivals opengebroken had.
Als Vincent Starwaver beroept hij zich niet op die erfenis, terwijl het commercieel vast interessanter zou geweest zijn om gewoon de oude bandnaam te kleven op een nieuwe band. Bart Vincent heeft zich altijd al laten omringen door talent, als aanvulling op zijn eigen ontegensprekelijke gave om popsongs met kleine, venijnige weerhaakjes te componeren. Welkom terug.

Ook de tweede single van de Belgische Skadillacs is een cover. “Bella Ciao” zou oorspronkelijk een lied van de Italiaanse verzetstrijders in WO II zijn, maar het is ook mogelijk dat het lied nog ouder is. Het nummer werd al vaak gecoverd en al meermaals door ska-bands. De versie van The Skadillacs is één van de betere ska-versies, met veel gevoel voor drama en ritme. Een heel heldere productie ook, waarbij je nog elk instrument duidelijk kan onderscheiden. Het is dansbaar en opruiend, precies zoals het bedoeld is. Als je dan toch voor covers gaat, kan je maar beter voor de beste versie willen gaan. Deze “Bella Ciao” past perfect in de 2Tone-geschiedenis. Die staat vol van maatschappijkritiek en politieke aanklachten die in een dansbare, zelfs feestelijke verpakking zitten. 
Hun cover van “Pick It Up” van The Employees was reeds een schot in de roos. Deze “Bella Ciao” zal voor het brede publiek net iets verrassender zijn. Benieuwd wat The Skadillacs nog meer in petto hebben voor ons.

BEUK brengt zijn hardrock doorgaans in het Nederlands, maar voor hun cover van “Voodoo Child” van Jimi Hendrix schakelen ze toch eens over op het Engels. Daar komen ze prima mee weg, alsof ze nooit anders gedaan hebben. “Voodoo Child” coveren is wel een risico. Hendrix en zijn songs zijn zowat heilig voor de fans en dan moet je zien dat je niet de mist ingaat. Dat doet BEUK hier niet. De gitaarstukken zijn degelijk en missen misschien enkel de nonchalance waarmee Hendrix ze uit zijn mouw schudde. We hoorden BEUK eerder ook al Motörhead coveren, maar met dit Hendrix-verhaal kunnen we ons makkelijk verzoenen.

Luide gitaarrock zit opnieuw in de lift in Vlaanderen en daar zijn we blij mee. SONS, Equal Idiots en Black Leather Jacket kennen we al. Er bestaan nog meer bands in de Vlaamse underground die het misschien wel eens zouden kunnen gaan maken. Een goede kanshebber is Tien Ton Vuist.

Dit duo komt uit Oudenaarde en wist ons reeds te verrassen met de EP ‘Bidole’ en enkele knappe YouTube-clips. Er blijft wel een gat tussen het catchy en gepolijste studiomateriaal en de energieke en smerige garagerock van hun liveshows, maar dat is dan ook een universele uitdaging voor elke rockband. Er wordt inmiddels aan nieuw studiomateriaal gewerkt met een gerenommeerde producer. Tot het nieuwe materiaal er is, blijft Tien Ton Vuist concerten spelen. Zo mochten ze in De Harmonie in hun thuisstad de Kerstvakantie inzetten met een avondje onvervalste rock ’n roll.
Van ‘Bidole’ werden nog slechts drie nummers gebracht: “Asking  U Y”, “Boom La La” en “Smetterling”. Ook de nadien uitgekomen video-singles “Best Plan Ever”, “Not A Good Plan” en “Next In Line” mochten niet ontbreken. Nieuwe tracks als “Friends To Lovers” en andere zijn opvallend kort en krachtig. Bij Tien Ton Vuist gaan ze niet dikwijls voor een schaduwgevecht. Vaak halen ze meteen hard uit met een gemene rechtse, terwijl ze net zo goed al eens klassiek opbouwen of het zacht-hard-wisselen van de grunge bovenhalen. In Oudenaarde coverden ze van Kings Of Leon nog “Black Thumbnail” en “Four Kicks”, twee tracks waarvoor je het oeuvre van de Kings Of Leon al goed moet kennen.
De power, overgave en energie van deze band is altijd aanstekelijk voor het publiek en al na een paar nummers ontstaat een kleine moshpit voor het podium terwijl de iets rijpere fans iets verderop enthousiast staan mee te knikken. Zanger-gitarist Tijl zoekt vaak de rand van het podium op om de boel nog wat meer op te hitsen en gaat ook even tussen de fans gitaar spelen. Tegenover dat bijna ongeleide projectiel zit drummer Nikki vaak ietwat stoïcijns als een Charlie Watts, maar net zo goed gaat hij mee op in de adrenalinestoot die deze band is. Tien Ton Vuist sluit in De Harmonie af met de toegift “This Is Not A Surf Song”, een vlag die de lading dekt.

Met enthousiasme en goede songs alleen maak je het vandaag niet meer als rockband, maar het is wel de beste basis om van te vertrekken.

Organisatie: Harmonie, Oudenaarde

De Franse band Step In Fluid deed er liefst acht jaar over om een vervolg uit te brengen op hun debuutalbum ‘One Step Beyond’ Dan is een albumtitel als ‘Back In Business’ al zeker raak gekozen. Ze grossieren nog steeds in instrumentale metal die schippert tussen freejazz en progmetal, met op dit album ook nog eens uitstapjes naar funk en cinematic rock. Het is allemaal heel onderhoudend en variërend en het speelplezier druipt er van af, maar er zijn ook momenten waarop je denkt dat je al dat vrijblijvende freewheelen al eens eerder gehoord hebt. Een paar decennia geleden dan. Het instrumentale en het feit dat ze al eens vaker naar ongeveer dezelfde breaks en muzikale bewegingen grijpen, maakt dat de tracks soms een eigen gezicht missen. De beste tracks zijn opener “Booty Shake” (dansbare metal!) en “Sex In An Elevator”.
‘Back In Business’ is een prima comebackalbum, maar het had allemaal nog wat frisser mogen zijn.

Seagulls bestaat uit drie broers die met relaxte chillout-muziek sinds 2015 talrijke podia in vuur en vlam zetten. De jonge Belgische band tourde al door Australië en Europa, eigenlijk liefst overal waar ze ook nog kunnen surfen. Het trio is gewapend met zelfgemaakte gitaren, mondharmonica, stompbox en tal van percussie-instrumenten. Ze brengen zonnige, aanstekelijke rockmuziek die gemixt wordt met reggae en ska. Denk aan het eerste solo-album van Manu Chao en het vroege werk van zijn band Mano Negra, maar dan met minder maatschappijkritiek of politieke boodschappen.
Seagulls’ EP ‘Regg’n Roll’ omvat twee eerder uitgebrachte digitale singles (“The City” en “Dirty Moustache”) en nog vier extra tracks. “The City” doet hard denken aan “Pick It Up” van The Employees en het zou mooi zijn mocht “The City” net zo’n hit worden. “Regg’n Roll” begint met een catchy bluesrock-riff, maar transformeert al snel tot gezapige reggaerock. “Southern Girls” heeft dat ondeugende van Mano Negra, zowel in de muziek als in de lyrics. “Dirty Moustache” gaat over het cliché dat een beetje rockartiest op z’n minst een snor moet hebben. Tegenwoordig is dat eerder een baard, maar kom, ze maken er een grappige en catchy song mee en dan is het ook al goed.
Het akoestische “Rover” heeft een paar draaibeurten nodig vooraleer het een beetje begint binnen te komen, terwijl het geinige “Banana” wel meteen een glimlach op je gezicht tovert.
Van de originele 2Tone- en skabands zijn er niet veel meer over. Seagulls vult die leegte met lichtvoetige skarock. Lyrics die nog net iets dieper graven zullen wel komen als de bandleden wat ouder worden. Tot dan is het leuk skanken op hun ‘Regg’n Roll’.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=NcFYD_Yxmg4&feature=emb_logo

Het Griekse duo Ixotopia (afhankelijk van de schrijfwijze vind je ze soms ook als Hxotopia) heeft een intrigerend concept. Oorspronkelijk maakten ze synthwave met dialoogstukjes uit oude films. Dat gaf hun een neo-noir-sound. Hun nieuwe album ‘Choris Tachytita’ (ook wel Horis Tahitita) is net iets anders, maar nog steeds verrassend. De filmdialogen werden vervangen door de stem van George Grammatikakis (professor, schrijver en politicus). Zijn bijdragen zullen voor de Belgische luisteraars misschien wat exotisch en intrigerend klinken, het blijft vooral jammer dat we er weinig van begrijpen.
Ixotopia haalt zijn inspiratie uit zowat de hele elektronische muziek. Soms hoor je echo’s van Telex en Kraftwerk (op ”Mesa”), dan weer zijn er stukken die doen denken aan Kavinsky en Air. Als ze meer naar de ambient soundcapes gaan, hoor je wat Brian Eno. De smoothe synthwave van Enzo Kreft telt ook als referentie. Toch klinkt het nergens voluit retro. De muziek van deze Grieken is goed doordacht en verfrissend. De tracks lopen over van de catchy melodieën en verrassende en toch organische hooks en breaks.
Er zit zelfs een cover verscholen op het album: “Direct Lines” van de Britse 80’s-synthpopband The Electronic Circus wordt hier “Eftheies Grammes”. Als je deze band online wil ontdekken, begin dan bij “Volta” en “Atmos”.

Jane Weaver kennen sommigen van haar solowerk dat schippert tussen folk en elektronica. Weaver is ook de drijvende kracht achter Fenella, een trio dat zich waagt aan een ‘nieuwe soundtrack’ bij de psychedelische Hongaarse tekenfilm ‘Fehérlófia’ uit 1981. De cultfilm inspireerde sinds zijn release al menig artiest tot een muzikale bewerking. Nu de film een opknapbeurt kreeg, komt het op deze klassieker gebaseerde vinyl van Fenella netjes op tijd.
Verwacht geen folktronica zoals Weaver brengt bij Misty Dixon, hoewel dat ook had gekund. De Britse countert het visuele van de animatiefilm met koude soundscapes en zuinig gedoseerde ijzige stemmen. Weaver en haar twee bandleden bij Fenella begeleiden de film met regenachtige soundbytes van vervormde synths en niet meer te herkennen gitaren. Het wordt gelukkig wel niet te zwaar op de hand, maar ook weer niet voluit vrolijk. Een paar keer is er een aanzet van wat een complete song zou kunnen zijn, maar dat was waarschijnlijk geen absolute must in dit concept.
Deze nieuwe begeleidende soundtrack is zonder meer intrigerend en spannend, op een wazige, dromerige manier. Als je de oorspronkelijke geluidsband van ‘Fehérlófia’ wegdenkt en bij het luisteren van dit vinyl die beelden in je hoofd oproept, krijg je een heel andere invalshoek, die het psychedelische en mythologishe van het Hongaarse verhaal nog versterkt.