AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2025 02-01-25 - Ambtenarenbal (org: Vlaamse overheid) 13 + 14 + 15-01-24 - Rosas: Exit above (Org: AB + Kaaitheater + De Munt) 17-01-25 - Noordkaap (Winterthur theatertournee) (Org: AB + Greenhouse Talent)…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora Blu), Vooruit, Gent op 29 januari 2025 (ism VierNulVier) Kleine Crack & Slagter, VHS, Trefpunt, Gent op 30 januari 2025 (ism Different class) Livingston, Club Wintercircus,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Johan Meurisse

Johan Meurisse

donderdag 12 mei 2016 03:00

Small things and bigger nothings


  Ephy is het alter ego van multi-instrumentalist Ephraïm Cielen . Al jaren zingt, arrangeert en speelt hij muziek voor andere groepen en artiesten als Liesa Van der Aa, Ellen Schoenaerts Kwartet en ga zo maar door .
Hij heeft al eerder een paar eigen nummers uitgebracht . “Lips” en “In your eyes” waren er alvast twee die werden gebruikt in de afleveringen van ‘Crimiclowns’.
Op het debuut voelen we een mooie afwisseling van intens broeierige songs als “Comin home”, “Thoughts & songs” en de titelsong die een orkestratie of blazers toegevoegd krijgen,  Intimiteit, rust en tederheid heerst op “Reverie” en “Gloomy nights” . En “Holy” is er eentje die een filmische tune heeft .
Sfeerschepping noteren we met fijne dromerige , zalvende ritmes in de sing/songwriting van Ephy . De nummers zijn minutieus uitgewerkt , hebben een spannende opbouw ,  kunnen verrassende wendingen ondergaan en zijn mooi verpakt . De samenzang verhoogt de kwetsbaarheid. Isbells , Bon iver en Sigur ros behoren tot de invloedssfeer . Melancholie ingebed met een warm hart … Een mooi geheel .

Info op www.ephy.be

donderdag 12 mei 2016 03:00

Painting with

Het NYse collectief Animal Collective kwam in de belangstelling met ‘Strawberry jam’ , en wist in 2009 definitief door te breken met ‘Merriweather Post Pavilion’, hun meest toegankelijke plaat . De groep haalt de mosterd bij ‘60’s Beach Boys en de psychedelica van Flaming Lips en het oude Mercury Rev en is zowat het oudere broertje van een Yeasayer!
Zoveel jaar later is het gezelschap (nu tot een trio gereduceerd) nog steeds kleurrijk bezig met hun indietronica, een aparte en unieke mengeling van elektronica, psychedelica, grillige freefolk en avantgarde. Jawel ze houden van die dwarsliggende geluidjes , die bizar, averechts, dolgedraaid kunnen klinken in hun klankenspectrum .
De helft van de plaat behoort hiertoe met die kenmerkende prikkelende , gejaagde , stekelige , weirde ritmes.
We kunnen even op adem komen op toegankelijker materiaal , en maar goed ook om het evenwicht te behouden . We horen dit op nummers als “Floridada” , die de cd opent en de afsluitende reeks “Golden gal” en “Recycling” . De andere “Vertical” , “Natural selection” en “Spilling guts” zitten middenin de luisteroefening die Animal Collective ons voorschotelt . De vocale partijen gaan in laagjes over de ritmes heen .
Kijk hier hebben we te maken met  (geniaal) geflipte gekte en plezierig beheerste kunstjes …

donderdag 05 mei 2016 03:00

V

De uit San Diego afkomstige Wavves rond Nathan Williams sprint nog even vrolijk in ‘t rond als in hun begindagen toen hun ‘King of the beach’ (2010) verscheen. Eerder werden ze omschreven als ‘nofi’, wat staat voor ‘alternative’ punk/noise/surf/shoegaze/indie/lofi psycherock; de op zich eenvoudige songs werden bedekt door een dikke laag gierende gitaar, ruis, pedaaleffects en een galmende zang.
De sound is intussen wat gestroomlijnder en op gestoft . Op deze ‘V’ is het nog steeds heerlijk genieten van hun uptempo’s binnen een compact, melodieus geluid . De songs zijn gedreven, broeierig , dromerig en er wordt maar heel miniem in tempo gezakt .
We hebben een rits stevige songs . Ze hebben met “Way too much” een fijne hit op zak. Hun indiegrunge klinkt lekker in het gehoor en heeft zo ergens een link met Weezer.
De nieuwe van Wavves, de eerste op Caroline/Universal , klinkt als een klok!

donderdag 05 mei 2016 03:00

Dadawaves

Dadawaves is een jong Belgische band rond zanger/songwriter Jasper Stockmans . Hij nestelt zich in sferische pop van kleurrijke melodieën , die een etherisch kantje hebben  . Een uiterst aangenaam , onschuldig dromerige sound die breder gaat door orkestratie en blazers. Ze deden beroep op Jeroen Swinnen , al gekend van werk van Novastar en Daan. Ze pendelen tussen euforie en tristesse in de twaalf nummers die gekenmerkt zijn door frisse, meerlagige arrangementen . Binnen de indiescene , niks nieuws, en toch , hun melodieus lentefris geluid intrigeert .

donderdag 05 mei 2016 03:00

Rehumanizer

Het Amerikaanse kwartet Maserati mag dan zijn naam ontleend hebben aan die Italiaanse sportwagens , in die snelheid  komen ze letterlijk aandraven met ronkende spacerock , gedrenkt in retropsychedelica en postrock . Al jaren dwarrelt het combo rond in het genre. We worden met “No cave” , ruim 10 minuten lang , in een heerlijke sound ondergedompeld . In een repetitieve , bezwerende, opbouwende en stuwende ritmiek , wordt een soort cinematografie gecreëerd , waar gitaren en keys in elkaar verweven zijn . Door 6 songs in veertig minuten, een minimaal gehouden zangpartij , ervaren we soort soundtrackgevoel en laat het veel aan de verbeelding over .

Les Nuits Botanique 2016 – Steve Gunn - Imarhan – Taxiwars: Heerlijke jams & grooves
Les Nuits Botanique 2016
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-05-19
Johan Meurisse

Een verborgen parel is Steve Gunn. Een begenadigd gitarist die al deel uitmaakte van Kurt Vile’s Violators en al een handvol eigen platen uitheeft . Les Nuits Bota ligt deze unieke gitarist nauw aan het hart. Vorig jaar was hij hier trouwens te zien met Kevin Morby.

Hij is iemand die de ontdekkingen op Les Nuits kleur geeft en ze alle eer aandoet … We horen bezwerende indie en 70s retro die een V.U., Jimi Hendrickx, Led Zep, Neil Youngs Crazy Horse plaatst bij een Feelies, Dream Syndicate, Built to Spill en het linkt aan de tandem War On Drugs – Kurt Vile . Een logaritmische uitkomst krijgen we van sing/songwriting in een invloedrijk groepsconcept .
In het materiaal horen we een ingehouden spanning , een intrigerende opbouw, een gruizige inhoud , die een beheerste dosis effects toegemeten krijgt en durft te ontploffen om dan opnieuw in de plooi te vallen . Heerlijke trips , jams alsof het niks is ze te produceren; de gitaren spreken, de repetitieve bas ondersteunt en de percussieve lagen zorgen voor de ritmiek. Fijn!
Gunn was hier vanavond met een tweede gitarist/steelpedal , bassist en drummer om de binnenkort nieuwe plaat ‘Eyes on the line’ voor te stellen . Heel veel nieuw werk in dat uurtje dus . De opener “Ancinet jules” werd tot op het bot uitgediept, was de barometer en toonde aan hoe goed dit concert wel kon zijn . Ook de poprock van The Go-Betweens , G.W. McLennan en Soul Asylum kwam even piepen in Gunns sound. Mooi hoe de 70s en de 90s elkaar ontmoetten . Alsof dit nog alles was ervaren we ook de Malinese woestijnblues van een Tinariwen of Tamikrest. Niet voor niks hadden ze een worldcombo in het genre, Imarahan, meegebracht vanavond .
Ongelofelijk wat hier allemaal door ons hoofd flitste bij dit uitermate bescheiden groepje . Het nieuwe “Full moon tide” mag je eveneens inlijsten . Een ingenomen oudje “Milly’s garden” speelden ze met z’n twee op elektrische en akoestische gitaar , en tot slot had je “Water wheel”, die deze genietbare, speelse , frisse set besloot. Sterk zondermeer!

Eén van de supports was Imarhan , een uit Algerije afkomstig gezelschap, die nauw verwant is met de Touareg van Tinariwen , en waarvan de frontman nog deel uitmaakte bij de toer . Vrienden van Steve Gunn ook, gezien ze al toerden met Kurt Vile . De muzikale erfenis van de Touareg wordt in melancholie ondergedompeld, en nemen ze mee in een Europees rockend, funkend  jasje , onder bezwerend gitaargetokkel en percussie . Die woestijnblues kent dus heel wat varianten en met deze Imarhan hebben we er een interessant bandje bij …

Tot slot onze Belgische Taxiwars in een nokvolle Rotonde . Ook zij komen binnenkort met nieuw werk. Taxiwars is het project van onze muzikale duizendpoot Tom Barman , die nooit z’n liefde voor jazz onder stoelen of banken heeft gestoken . Een Beefhart is van sterke invloed op Taxiwars , die een jazztrio (saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre) heeft als rugdekking , die enorm op elkaar is ingespeeld en ons overdonderen met een sfeervolle , krachtige, energieke hippe freejazzy sound. Drie virtuozen dus. Barman slalomt rond z’n micro , gaat naar de coulisse, trekt aan z’n sigaret en geeft op die manier zijn kompanen voldoende ruimte , wat uitermate goed is ; hier kan er danig worden geïmproviseerd en gegrooved, wat het materiaal ophitst en potentieel biedt om de song volledig te laten openbarsten . Anderhalf uur werden we van hun meeslepende, gedreven sound in een wurggreep gehouden. Wauw!

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2016)

Les Nuits Botanique 2016 - Woodie Smalls/Senamo & Seyté/Tinie Tempah – vurig en dynamisch
Les Nuits Botanique 2016
Botanique (Orangerie)
Brussel
2016-05-20
Tine Verschueren

Vrijdag 20 mei beloofde een iconische rapavond in het Chapiteau te worden. Door een gewijzigde line-up verhuisde het concert naar de Orangerie. Resultaat: kleinere opkomst, maar even vurig.

Winnaar van de avond is Woodie Smalls. Samen met zijn kompaan K1D trekt hij de Orangeriezaal op gang. De jonge rapper uit Sint-Niklaas dwingt de toeschouwers om in actie te schieten en laat iedereen klappen, brullen en springen op commando. De zaal loopt al snel warm en Woodie zweet zich te pletter. In witte sneakers danst en glijdt hij over het podium. De heren hebben het enorm naar hun zin en gaan helemaal los. Ze zijn vastbesloten om er iets moois van te maken. Het kost Woodie niet veel moeite: achterover leunend gooit hij er een hele woordenstroom uit. Binnen deze gekke set is alles mogelijk. Als Woodie vraagt om “Fuck Donald Trump” te schreeuwen, dan doen de aanwezigen dat met volle overtuiging. Het publiek explodeert tijdens het laatste nummer en springt voor een laatste keer enthousiast in het rond.

Zo staat het Brusselse collectief La Smala voor een nog grotere uitdaging. Ze krijgen de zware opdracht om Little Simz te vervangen. De Britse rapster liet een dag voordien weten dat ze terug naar Los Angeles vertrok om aan haar album te werken. Aan Senamo en Seyté om dat onverwacht gat in de line-up te vullen met een voorstelling van hun nieuwste werk ‘Trois Fois Rien’. Na Woodie heeft het publiek er zin in, maar het Frans van de rappers blijkt een hindernis te zijn. Slechts enkele fanatiekelingen kunnen meezingen, terwijl de anderstaligen op hun honger blijven zitten. Senamo en Seyté halen er nog een derde lid bij, maar de luide aanpak van F.L.O. brengt geen beterschap. Als het einde nadert communiceert La Smala beter met het publiek en daardoor sluiten ze toch nog goed af.

De Orangeriezaal raakt pas goed gevuld voor de laatste act. Het is duidelijk: iedereen komt voor Tinie Tempah . De Britse rapper heeft de zaal beet vanaf het moment dat hij op het podium springt. Hij brengt de hitjes die we wel verwachten, zoals “Wonderman” en “Earthquake”. Tinie moet het stellen zonder de collaborerende artiesten die z’n tracks groot maken en compenseert dat met hevige R&B- en housebeats. Soms lijkt het zelfs wat op een drum-‘n-bassfeestje. De technici springen dan ook wild om met de lichteffecten. De zaal was niet meteen klaar voor een energiebom als Tinie en davert op z’n grondvesten.
Nummers van het eerste en tweede album en de laatste mixtape ‘Junk Food’ komen aan bod. Gelukkig gunt de rapper ons ook een sneaky listen van zijn volgende plaat. Met “Girls like” (met Zara Larsson in de clip en op de plaat) heeft hij er eentje , die  ongelofelijk dampend , zwoel als sexy is . Dat derde album is hopelijk voor september.

Het was een mooie avond voor de rapliefhebbers. Woodie Smalls gaat een beloftevolle toekomst tegemoet. Zijn spontaniteit en vlotheid bombardeerden hem tot publieksfavoriet. La Smala doet het ongetwijfeld goed voor Franstalige toeschouwers, maar kon het gevarieerde publiek dat Little Simz aantrok niet bekoren. Gelukkig was hoofdact Tinie Tempah er nog om de Orangeriezaal volledig in vuur en vlam te zetten.

(dank aan Dansende Beren – Tine Verschueren)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tinie-tempah-20-05-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/woodie-smalls-20-05-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/senamo-seyte-20-05-2016/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2016)

woensdag 30 maart 2016 03:00

Porcupine

Needle and The Pain Reaction uit het Gentse is al zo’n vijftien jaar bezig en toe aan hun vierde cd. We hebben energieke, gedreven , snedige , gebalde rocksongs . Hoekige en weerbarstige powerrock zonder al te veel poeha , maar waarin een intens doorleefde emotionaliteit schuilt .
Al meteen worden we in de juiste stemmng  gebracht met “Alone” en “Caught in a trap” . Af en toe wat intenser , gevoeliger , maar algemeen gaat het trio ervoor . Niet vernieuwend , maar dat hoeft ook niet , als t maar goed zit …
Info op www.needle.be

woensdag 30 maart 2016 03:00

Nordic tanzen am Sonntag EP

Elefant - Project of band …We laten het in t midden , zeker is dat het Gentse combo een intens broeierige , donkere , messcherpe en schurende sound biedt , die nauw beantwoordt aan Steve Albini’s Shellac en Battles. Een prettig gestoorde verrassende metaalklank , scheurende gitaarherrie die dan weer in een  melodieuze omwenteling geraakt en ruimte laat voor de instrumenten. Onheil dreigt in een  muzikale apocalyps van hun noiserock.
In dit gezelschap heren die elk hun strepen al verdiend hebben . Wolf Vanwymeersch van The Van Jets is hier met Maarten Flamand (Antler King, Ian Clement), Stijn Vanmarsenille (Future Old People Are Wizards) en Mario Govaert.
De dreiging en gekte in de vijf nummers van het EP‘tje leeft , beeft en werd live opgenomen in de Charlatan, Gent .
Info op http://vi.be/elefant

donderdag 28 april 2016 03:00

Making time

De Britse Jamie Woon nam de tijd te werken aan de tweede cd ‘Making time’. Vier jaar zaten er tussen ‘Mirrorwriting’ en deze nieuwe. Hij werd in 2011 samen met James Blake uitverkozen tot de BBC sounds. Hij bracht pop, soul, trippop en r&b in een lichte dubstep swing’n’groove . De songs ademden een nachtelijke sfeer uit; broeierige, warme , sfeervolle songs onder z’n zachte, zalvende, soepele stem.
Het concept is eigenlijk niet veel veranderd . Met opener “Message” word je al gauw ondergedompeld in die kenmerkende donkere flow, sfeer & groove . Samen met “Sharpness” “Dedication” en de puike single “Celebration” vormen zij het toegankelijke luik op de plaat . Verder overtuigt Woon met een creatieve , grillige ritmiek en dan borrelen hier ”Movement”, “Litte wonder” en “Lament” op , als een aanvoelende nightshift .
Woon plaatst de sfeerschepping naast elkaar , zorgt voor een unieke klankkleur, en brengt opnieuw een verrassend goede plaat uit .

Pagina 21 van 180